Είναι το σεξ συμβατό με την θρησκευτική κοσμοθέαση;
περιγραφή και
κριτικός σχολιασμός της ομιλίας:
βιντεοσκοπημένη ομιλία
To πραγματικό Σώμα και ο πραγματικός ΆλλοςΟμιλητής: πάτερ Λουδοβίκος 36:18 |
α) Περιγραφή της ομιλίας
Εδώ μεταφορτώνω μια ομιλία του πατρός Λουδοβίκου με θέμα: "To πραγματικό
Σώμα και ο πραγματικός Άλλος"
Αφορά τον ερωτισμό και την σεξουαλικότητα και αν μπορεί να γίνει
αποδεκτή από την θρησκεία ή φιλοσοφία.
Μεταξύ άλλων, επικρίνει τον Πλάτωνα, επειδή θεωρούσε πως χρειάζεται να
κάνεις ένα άλμα από την υλική σου σπηλιά προς τα έξω, στο πνευματικό
φως. Επειδή απόρριπτε το υλικό προς χάριν του ιδεατού.
Όμως είναι αυτή η κριτική του ειλικρινής και εύστοχη; Είναι αλήθεια ότι
ο Πλάτων παραπλανάται
στο ότι δεν αποδέχεται
την ύλη ως θεϊκή δημιουργία;
Αν δούμε το σεξ ως θεϊκή δημιουργία, τότε αποδίδουμε στον όφη, που
πλάνεσε τους Πρωτόπλαστους, θείο χαρακτήρα; Αν η ύλη και το σεξ είναι
μέρος του Θεού, τότε είναι και ο διάβολος μέρος του Θεού; Και η
αλλοτρίωση της ψυχής μας επίσης; Και ο καταναλωτισμός; Και ο υλισμός;
Ο π. Λουδοβίκος χαρακτηρίζει τον χριστιανισμό "ιερό υλισμό". Αλλά
επιτρέπεται ο υλισμός σε μια θρησκεία;
Μήπως, για να κάνουμε τη θρησκεία αρεστή (να την «πουλήσουμε»), της
αποδίδουμε ένα χαρακτήρα που δεν ταιριάζει στη φύση του θρησκευτικού
συναισθήματος, του πνευματικού εγχειρήματος;
Εν τέλει, αν η θρησκεία δεν μας γαλουχεί, όπως ο Πλάτωνας, προς ένα άλμα
πέραν της ύλης, προς το πνευματικό, ποιος είναι ο ρόλος της;
Κατέγραψα την ομιλία του, έκανα μια ενδελεχή κριτική αυτής, και τη
συζήτησα μαζί σας.
Καταγραφή:
https://www.youtubetranslations.gr/Is_sex_compatible_with_religious_worldview_transctipt.htm
Συζήτηση:
https://www.youtubetranslations.gr/Is_sex_compatible_with_religious_worldview_discussion.htm
Κριτική: πιο κάτω
Θεωρώ ότι η ομιλία του όμορφα θέτει εύστοχα ερωτήματα, δίνει όμως άκυρες
απαντήσεις, που δεν δικαιώνουν το ρόλο που ταιριάζει στην θρησκεία στην
υπέρβαση του αισθησιασμού, του ηδονισμού και γενικότερα του υλισμού.
Οι χριστιανοί άγιοι είναι αυτοί που αρνήθηκαν την ύλη προς χάριν του
πνεύματος, που αρνήθηκαν τον αισθησιασμό προς χάριν της κοινωνίας με τη
θεία μορφή που λέγεται Χριστός.
Δεν ακυρώνεται η θρησκευτική παράδοση, η πνευματικότητα του
χριστιανισμού, καθαγιάζοντας τον αισθησιασμό;
Κι εδώ δεν εννοώ ότι ο ίδιος ο Λουδοβίκος την ακυρώνει. Γιατί το σπέρμα
του αισθησιασμού υπάρχει μέσα στον ίδιο τον χριστιανισμό: «αυξάνεσθε και
πληθύνεστε». «Ο Θεός εποίησε Ουρανό και Γη».
Λοιπόν ποια η διαφορά μεταξύ Θεού και Διαβόλου τότε; Αν ο αισθησιασμός
έρχεται από τον Θεό, αν η επιθυμία για την ύλη έρχεται από τον Θεό, τι
έρχεται από τον Διάβολο; Μετουσιωνόμαστε πνευματικά όταν αφηνόμαστε στην
ύλη; Και, αν δεν χρειάζεται μετουσίωση, μήπως θα έπρεπε να ονομάσουμε
πνεύμα και θείο θέλημα την απόγνωση, την σύγχυση, την κακία, τις
αρρώστιες και τη θνητότητα; Δεν είναι όλα αυτά μέρος της ζωής στο
βασίλειο της ύλης; Δεν είναι όλα αυτά μέρος της υλικής μας ύπαρξης, της
αισθησιακής μας ύπαρξης, της ζωικής μας ταυτότητας;
Και δεν είναι η θρησκεία ένα τρανταχτό και βροντερό ΟΧΙ; Δεν είναι η
θρησκεία η καλλιέργεια της αγάπης για το υπερβατικό και η αφιέρωση της
σωματικής μας ενέργειας σε αυτό;
Πόση θεολογική ζάχαρη να βάλεις σε ένα χάπι για να ξεχάσεις ότι είναι
δηλητήριο;
Είναι η πηγή της ζωής ψηλά ή χαμηλά; Ρέει από τα γεννητικά όργανα ή
πέφτει ως μάννα από τους ουρανούς;
Θα 'πρεπε ή όχι να είναι σαφής κι αδιαπραγμάτευτη η θέση της θρησκείας;
Αν δεν υποστηρίξει, γαλουχήσει και εδραιώσει η θρησκεία την αγάπη μας
για το υπερβατικό, για τον Θεό που βρίσκεται στους ουρανούς, ποιος θα το
κάνει;
Ποιος θα τολμήσει να πει μια δυσάρεστη αλήθεια;
β)
Κριτικός σχολιασμός της ομιλίας
Το θέμα που πραγματεύεται είναι η ουσία του σώματος και του νου, καθώς
και αν υπάρχει κάτι που τα ξεπερνά – κάτι απόλυτο, ένας Θεός. Δηλώνει
πως η διάνοια δεν είναι η πραγματική μας ταυτότητα, μα η πραγματική μας
νόηση είναι η νόηση του σώματος, του οποίου η φύση είναι η
διασωματικότητα [επαφή με άλλα σώματα] μέσα στην οποία το σώμα βρίσκει
το Όλον του. Παράλληλα, επειδή η σωματικότητα καθαυτή δεν μας κάνει
ευτυχισμένους, υπαινίσσεται πως μια τέτοια ευτυχία θα μπορούσε ίσως να
βρεθεί σε μια σχέση αγάπης και θυσίας προς τον σεξουαλικό μας παρτενέρ.
Ισχυρίζεται πως το σώμα έχει μια δυναμική νόηση στην οποία παίρνουμε
μέρος καθώς προσπαθούμε να νοηματοδοτήσουμε τη ζωή, και επικρίνει τον
πλατωνισμό που απαρνείται το σώμα, ενώ την χριστιανική θεολογία την
περιγράφει ως μια πραγματικά και ιερά υλιστική φιλοσοφία, που άξια,
δίκαια και νομοτελειακά τον αντικατέστησε.
Καταρχήν δεν αληθεύει πως ο νους
μας είναι τόσο έξω από τον έλεγχό μας όσο παρουσιάζει τον Νίτσε να λέει
ότι είναι. Είναι εν μέρει έξω από τον έλεγχό μας. Όλοι
γνωρίζουμε πως μπορούμε να αρνηθούμε μια σκέψη που μας έρχεται, π.χ.
σεξουαλική, και να εστιαστούμε σε κάτι άλλο. Το αν μπορούμε σε μόνιμη
βάση να αρνηθούμε ή να ξεπεράσουμε τις σεξουαλικές σκέψεις και πράξεις
ποικίλλει. Δεν ισχύει το ίδιο για όλους. Προσωπικά έκανα σεξ μία φορά
πριν τριάντα χρόνια, κι αυτό είναι όλο. Τόσο διάστημα έχω και να
αυνανιστώ. Άλλος αισθάνεται πως αν δεν κάνει σεξ ή αυνανιστεί κάθε μέρα
θα πεθάνει. Κι υπάρχουν κι όλα τα ενδιάμεσα.
Αλλά, άσχετα απ' αυτό, το θέμα είναι: εκείνο το μέρος του νου μας που
μας είναι άγνωστο, ασυνείδητο, ποια είναι η φύση του; Τι θέλει
πραγματικά και πού βρίσκεται η πραγματική του ευτυχία; Στη
διασωματικότητα; Στην ερωτική επαφή με άλλα σώματα;
Γράφει ότι ο έρωτας είναι συμβολικός:
«Και βέβαια αν ρωτήσουμε ποια
είναι η λογική του σώματος … Αν διαβάσετε ας πούμε τη Φαινομενολογία, θα
σας πει ο Μερλό-Ποντί ότι είναι η διασωματικότητα [σωματική/ερωτική αλληλεπίδραση]. Η διασωματικότητα
θέτει όμως προβλήματα, δείχνει ότι είναι κι αυτή ανεπαρκής – όπως η
λειτουργία της γλώσσας, η λειτουργία του συμβολικού πεδίου – έτσι δεν είναι; Δεν υπάρχει
τίποτα στον άνθρωπο που να μην έχει συμβολικό χαρακτήρα. Ακόμα κι αυτή η
έλξη η ερωτική, η καθαρά σεξουαλική έλξη, έχει μια τεράστια συμβολική,
από πίσω της, παρακαταθήκη.»
«ο έρως έχει να κάνει με την
ανακάλυψη του Ενός μέσα στα όντα τελικά. Έχει να κάνει με την ανακάλυψη
της λειτουργίας του Όλου μέσα στο επιμέρους. Έχει να κάνει με την
αναζήτηση ενός αιώνιου σώματος.»
Τότε αυτός είναι ο λόγος που ο
έρωτας δεν θα μπορούσε να οδηγήσει στην ευτυχία! Γιατί οδηγεί σε ένα
θνητό σώμα, στο οποίο προβάλλουμε τον πόθο μας για την αθανασία, χωρίς όμως να το θέλουμε βαθιά:
«Γι' αυτό και λέω εγώ ότι το
πραγματικό σώμα, στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το σώμα που
δεν τολμούμε να διανοηθούμε ότι το θέλουμε. Το πραγματικό σώμα θα 'ταν
ένα σώμα ελεύθερο από τη φθορά και το θάνατο. Αυτό είναι το μόνο σώμα
που θα μας ενδιέφερε όντως. »
Και πώς πράγματι θα μπορούσαμε
να θέλουμε ένα συμβολικό μήλο, ένα ζωγραφισμένο μήλο, αντί το πραγματικό
μήλο; Τι θρέψη θα μπορούσε ένα ζωγραφισμένο μήλο να μας δώσει;
Αν λοιπόν η τεκνογονία δεν
προσφέρει ευτυχία, ίσως θα την πρόσφερε η δίχως εγκυμοσύνη σεξουαλική
δραστηριότητα; Μήπως η απόλαυση αυτή παρέχει ευτυχία;
«Αν δεν νικήσουμε το θάνατο,
δεν υπάρχει τέρμα ούτε στην ανάλυση –εννοώ την ψυχανάλυση– ούτε στη
φιλοσοφία. […] Σε κάθε περίπτωση, αν δεν το δούμε έτσι, απομένει ο
μεγάλος πόνος που είναι η ουσία της ηδονής. Ξέρετε, όσο πιο πολύ
απολαμβάνω τον εαυτό μου, τόσο πιο πολύ φόβο νιώθω και ανασφάλεια. Το
'χετε προσέξει αυτό; Στις στιγμές μεγάλης απόλαυσης, ή μετά από μεγάλη
απόλαυση, υπάρχει λύπη, αγωνία, … Γιατί; Διότι το χάνω αυτό συνεχώς απ'
τα χέρια μου, δεν υπάρχει, είναι μια υπόμνηση της αδυναμίας να το έχω.»
Παρά τις παραπάνω θέσεις του
ωστόσο, που θα οδηγούσαν στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει ευτυχία στον
έρωτα, φαίνεται να υπαινίσσεται ότι μπορεί να βρεθεί αν οι δύο εραστές
αγαπιούνται, έτσι ώστε να θυσιάζεται ο ένας για τον άλλον, πράττοντας,
κατά κάποιο τρόπο, σαν τον σταυρωμένο Χριστό!
<< Θέλει να έχω υπόψη μου ότι
είμαι φίλαυτος. Να έχω υπόψη μου ότι είμαι έτοιμος να θυσιάσω τον εαυτό
μου στον Άλλον ή τον Άλλον στον εαυτό μου. Εδώ η ορθόδοξη θεολογία
μπορεί να προσφέρει φοβερές συμβουλές για τον Σταυρό, που είναι η
βήμα-προς-βήμα ανακάλυψη του Άλλου με τους δικούς του όρους. Και η βήμα
προς βήμα δική μου προσφορά στον άλλον. Λοιπόν χωρίς αυτή την
προειδοποίηση δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί είμαστε τόσο λυπημένοι
όταν προσπαθούμε να σκεφτούμε την επικοινωνία, ας πούμε, την σχέση.
[...] Μου λέει «θα μας καταστρέψετε εσείς οι θεωρητικοί. Τόσο απλά
πράγματα όπως είναι η αγάπη τα κάνετε τόσο περίπλοκα… >>
Το ότι θεωρεί πως αυτή η ασυμβατότητα μεταξύ της κοσμικής ερωτικής
ευτυχίας και μιας πιο ουσιαστικής και μόνιμης πνευματικής και έσχατης
ευτυχίας θα μπορούσε να καταλυθεί, δηλαδή (ουσιαστικά) ότι ο άνθρωπος θα
μπορούσε να ευτυχήσει με ένα καλό γάμο (ειδικά αν μιμούνταν προς τον
σεξουαλικό του παρτενέρ την στάση του Χριστού), υποστηρίζεται από την ιδέα που
έχει ότι, στη βάση του, ο νους είναι βασισμένος στην ύλη. Αυτό το
ισχυρίζεται παραπέμποντας στη γνωσιακή ψυχολογία η οποία τραβά (ασφαλώς
τελείως θεωρητικά και χωρίς καμία απολύτως πειραματική-επιστημονική
επιβεβαίωση)
παράλληλες («θεμελιώδεις μεταφορές») μεταξύ των απλών νοητικών εμπειριών
ενός βρέφους, που βασίζονται τόσο στενά στην υλική επιβίωση, και στις
μεταγενέστερες ψυχονοητικές μας εμπειρίες ως ενηλίκων. Π.χ. ότι
κάποιος είναι «ζεστός άνθρωπος» ενώ άλλος «κρύος» – κρίσεις που
βασίζονται στο παρελθοντικό αγκάλιασμα της μητέρας–, ή ότι ένα ψυχικό
«βάρος» που νιώθουμε τώρα βιώνεται έτσι λόγω μιας ασυνείδητης μνήμης που
φέρουμε από την παιδική μας ηλικία, όταν (κατ' ισχυρισμό) προσπαθούσαμε
να σηκώσουμε βάρη που μας φαίνονταν ασήκωτα.
Στο ίδιο πνεύμα παρουσιάζει τα μαθηματικά –τα οποία ο Πλάτων είχε
περιγράψει ως προερχόμενα από μια υπερβατική πηγή, από τον Κόσμο των
Ιδεών– ως αναγώγιμα σε αισθητηριακές εμπειρίες:
«Υπάρχει βιβλιογραφία σήμερα με την οποία μπορούμε να καταλάβουμε ένα
μεγάλο μέρος των μαθηματικών με βάση τις βιολογικές μεταφορές.»
Αληθεύει αυτό; Ασφαλώς έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να αναχθεί η
επιστημονική γλώσσα και οι μαθηματικές έννοιες σε αισθητηριακές
εμπειρίες. Ο James Robert Brown, καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο
του Τορόντο, στο βιβλίο του Πλατωνισμός, Φυσιοκρατισμός και Μαθηματική
Γνώση (2013) σχολιάζει:
«Νωρίτερα τον εικοστό αιώνα, ένα παρόμοιο πρότζεκτ για τη γλώσσα της
επιστήμης απότυχε παταγωδώς. Ο στόχος των θετικιστών ήταν να αναγάγουν
τη γλώσσα των θεωρητικών επιστημών στη γλώσσα της αισθητηριακής
παρατήρησης. Όροι όπως "ηλεκτρόνιο", "γονίδιο" και "υπερεγώ" έπρεπε να
οριστούν στη βάση όρων όπως "άσπρες γραμμές σε θαλάμους νέφωσης". Είναι
τώρα γενικά παραδεκτό ότι αυτό το πρόγραμμα είναι ανέλπιδο. Ακόμα και
σθεναροί αντιρεαλιστές [οι οποίοι αντιτίθενται στην ύπαρξη ιδεατών,
υπεραισθητών οντοτήτων από όπου, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, πηγάζουν τα
μαθηματικά –πλατωνικός ρεαλισμός–, και, κατά παράλληλο τρόπο, οι
νοητικές και ψυχολογικές εμπειρίες μας] όπως ο van Fraasen (1980),
αρνούνται ότι οι θεωρητικοί όροι μπορούν να θεμελιωθούν, να οριστούν ή
να εξηγηθούν με βάση τη γλώσσα της αισθητηριακής παρατήρησης.
Ο Kitcher δεν μας έχει πει τι ακριβώς έχει στο νου του συνδέοντας τη
σύγχρονη μαθηματική γλώσσα με γλώσσες και πρακτικές του παρελθόντος, και
τελικά με αισθητηριακές εμπειρίες και πράξεις· όμως όπως και να
σχεδιάζει να το παρουσιάσει, φαίνεται πως το πρότζεκτ του γειτνιάζει
επικίνδυνα στο πλέον σταματημένο πρότζεκτ των θετικιστών. Ακριβώς όπως
το "ηλεκτρόνιο" δεν μπορεί να αναχθεί σε περιγραφές αισθητηριακών
εμπειριών, έτσι φαίνεται πολύ απίθανο ότι, για παράδειγμα, οι p-αδικοί
αριθμοί και τα προβολικά επίπεδα μπορούν να αναχθούν σε πράξεις κι
εμπειρίες μας.»
σύνδεσμος
Λοιπόν όλη αυτή του η ανάλυση, που είναι συμβατή με τον τρόπο που ο
δυτικός υλισμός και η δυτική ψυχολογία έχουν διαλέξει να βλέπουν τα
πράγματα – αλλά καθόλου συμβατή με την ανατολική ψυχολογία, την
πειραματική παραψυχολογία,
την κβαντική φυσική, το ρεύμα του ζωτικισμού στη βιολογία, τον
πλατωνισμό και τις
πνευματικές διδασκαλίες γενικά, καθώς και τις μυστικιστικές,
εξωσωματικές και μεταθανάτιες εμπειρίες αμέτρητων ανθρώπων συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου–, υποδηλώνει πως, κατά τη γνώμη
του, η βάση του νου μας είναι η ύλη (και η επιβίωση της ύλης και η σχέση
μας με τη μητέρα, γιατί σε αυτήν στηριζόταν η επιβίωσή μας όταν ήμασταν
βρέφη). Αν η βάση του νου μας είναι η ύλη, γιατί δεν ευτυχούμε απλά με
το σεξ; ρωτά και ξαναρωτά. Ίσως γιατί δεν θυσιαζόμαστε για τον παρτενέρ
μας;
Αλλά και πάλι, αναρωτιέμαι αν πράγματι το πιστεύει αυτό, εφόσον
δηλώνει πως ο έρωτας «έχει να κάνει με την αναζήτηση ενός αιώνιου
σώματος». Το παιδί, το οποίο ο έρωτας γεννά, δεν είναι αιώνιο. Αποτελεί
σύμβολο του αιώνιου, σύμβολο της αθανασίας μας, ένα ζωγραφισμένο μήλο το
οποίο δεν μπορούμε όμως να φάμε γιατί είναι χάρτινο.
Αλήθεια, πώς θα μπορούσε ποτέ να πιστεύει ότι ο έρωτας και οι
καρποί του (τα τέκνα) μπορούν να είναι πηγή ευτυχίας, όταν λέει:
«Γι' αυτό και λέω εγώ ότι το πραγματικό σώμα, στην πραγματικότητα είναι
ακριβώς το σώμα που δεν τολμούμε να διανοηθούμε ότι το θέλουμε. Το
πραγματικό σώμα θα 'ταν ένα σώμα ελεύθερο από τη φθορά και το θάνατο.
Αυτό είναι το μόνο σώμα που θα μας ενδιέφερε όντως.»
Λοιπόν αυτό που λαχταράμε δεν είναι ένα παιδί. Αυτό που λαχταράμε είναι
ένα αιώνιο σώμα. Έχει οποιοσδήποτε παράξει ένα αιώνιο σώμα μέσα από το
σεξ;
<<Αν με ρώταγε εμένα, στην προ Χριστού εποχή [δηλ. πριν ασχοληθεί με την
ορθοδοξία], «τι θα 'θελες με το σώμα σου», θα απαντούσα «θα 'θελα να
'ναι αιώνιο». Να έχουν δηλαδή, το νόημα και η υλικότητα, γίνει Ένα. Το
νόημα και η ύλη να γίνουν Ένα. Και
εδώ έρχεται ο χριστιανισμός, ο οποίος είναι αντι-ιδεαλιστικός τελείως,
δεν έχει να κάνει καμία - - δεν έχει να κάνει καμία … είναι
υλιστικός καθαρά, ιερός υλισμός είναι ο χριστιανισμός, και σου λέει
«κοίταξε να δεις, αυτή είναι η ελπίδα, όντως αυτή είναι». Και μιλά, και
τολμάει να μιλά, για ανάσταση των νεκρών. Και εδώ δεν μπορεί να το
απορρίψει κανείς εύκολα. Διότι αν το απορρίψεις, η άλλη εκδοχή είναι ο
Πλάτων.>>
«Γι' αυτό και δεν υπάρχει ανάσταση που να 'ναι ατομική μου. Αλλά υπάρχει
όλο αυτό το πράγμα, το οποίο κάνει τα πάντα ξαφνικά να είναι όμορφα, και
είναι όμορφα γιατί είναι αιώνια και είναι όμορφα γιατί διαρκούν. Αν δεν
νικήσουμε το θάνατο, δεν υπάρχει τέρμα ούτε στην ανάλυση –εννοώ την
ψυχανάλυση– ούτε στη φιλοσοφία. Για μένα, το ότι σκέπτομαι το Όλον,
ουσιαστικά σημαίνει ότι με σκέπτεται το Όλον, ότι με σκέπτεται εν
σώματι, ως ένα Ολόκληρο Νόημα, εμένα τον ίδιο. Είναι η μόνη μου ελπίδα
να βρω κάτι το οποίο να μην είναι παράλογο τελικά. Σε κάθε περίπτωση, αν
δεν το δούμε έτσι, απομένει ο μεγάλος πόνος που είναι η ουσία της
ηδονής. Ξέρετε, όσο πιο πολύ απολαμβάνω τον εαυτό μου, τόσο πιο πολύ
φόβο νιώθω και ανασφάλεια. Το 'χετε προσέξει αυτό; Στις στιγμές μεγάλης
απόλαυσης, ή μετά από μεγάλη απόλαυση, υπάρχει λύπη, αγωνία, … Γιατί;
Διότι το χάνω αυτό συνεχώς απ' τα χέρια μου, δεν υπάρχει, είναι μια
υπόμνηση της αδυναμίας να το έχω.»
Έτσι, θεωρώ ότι είναι έντονα μπερδεμένος, γιατί δεν μπορεί να αποφασίσει
ποια είναι τελικά η φύση του σώματος και του νου μας. Αν το σώμα και ο
βιολογικός μας νους, αν οι ερωτικές και σεξουαλικές παρορμήσεις,
αναφέρονται σε κάτι άλλο, παραπέμπουν σε κάτι άλλο, σε κάτι αθάνατο, αν
αποτελούν απλά σύμβολα Αυτού και η ευτυχία τους θεμελιώνεται μόνο πάνω
σε αυτό το Άλλο, το Αθάνατο, τότε γιατί συζητά καν τις ερωτικές σχέσεις;
Συζητάμε ποιες είναι οι βιταμίνες ενός ζωγραφισμένου μήλου; Συζητάμε αν
μπορεί να μας θρέψει;
Η θεολογική λύση που έχουν
χρησιμοποιήσει οι χριστιανοί σε αυτό το σημείο, είναι ότι το σώμα μας το
έφτιαξε ο Θεός. Συνεπώς οι ερωτικές σχέσεις είναι δικό Του θέλημα (εξού
προφανώς και ο προαναφερόμενος «ιερός υλισμός», αν αφορά όχι μόνο την ανάσταση των
νεκρών μα και το θέμα που υποτίθεται ότι συζητάμε, την αποδοχή ή μη
της σεξουαλικότητας). Ακριβώς όπως ο Θεός (Χριστός) επικύρωσε τον
κόσμο, όχι μόνο φτιάχνοντάς τον αλλά εισερχόμενος επίσης μέσα του με την
ενανθρώπισή του, έτσι κι εμείς, επικυρώνοντας τον κόσμο γινόμαστε «συνδημιουργοί»
Του και, με το σεξ, τον έρωτα και την αναπαραγωγή, πράττουμε το θέλημά
Του, στο οποίο βρίσκεται η ευτυχία μας.
Μια τέτοια επικύρωση
(confirmation) την παρουσιάζει ως τελείως ασύμβατη με τον πλατωνισμό,
επειδή εκείνος αρνείται το σώμα για να φτάσει στο Ένα (στο
Όλον, στο Θεό). Καθότι, όπως παραθέτει τον Νίτσε να λέει, η αλήθεια δεν
βρίσκεται στο Ένα αλλά στα δύο (άντρα και γυναίκα, άρα σεξ), γι' αυτό
και παρουσιάζεται ως αναπόφευκτη η αποτυχία στην οποία ισχυρίζεται ότι
κατέληξε ο πλατωνισμός, ο οποίος απαρνήθηκε τις ερωτικές ευτυχίες και
σχέσεις για να κάνει (πλανεμένος) ένα άλμα προς το Ένα.
« […] για να κάνει [ο Πλάτων] το
τελευταίο πέμπτο βήμα, που είναι ο Έρωτας του Ενός – ε; Ο Φιλόσοφος Έρως
του Ενός. Κι ανακαλύπτει στο σημείο αυτό, όπως λέει ξεκάθαρα, ότι «Θεός ανθρώπω ου μίγνυται», αυτή η τραγική διαπίστωση. Έχω την εμπειρία του
Ενός, έχω εγκαταλείψει τα πάντα για το Ένα, είμαι ριζικά ανικανοποίητος,
κι αυτό το Ένα δεν μπορώ να το βάλω μέσα σε αυτά που
εγκατέλειψα, δεν μπορεί να γίνει ενσάρκωση του Ενός μέσα στον κόσμο. Υπό
την έννοια αυτή είναι μια τραγική εμπειρία και καταρρέει εν πολλοίς ο
Πλάτωνας ο μεταφυσικός στο σημείο αυτό, διότι δεν μπορεί να κουβαλήσει
το Όλον μέσα στα πολλά, το Ένα μέσα στα Πολλά.
Και δεν φτιάχνει μύθο στο σημείο
αυτό, να πει ότι «θα τα φτιάξουμε, με ένα παραμύθι να το πούμε», όπως
λέει σε άλλα σημεία, αλλά το αφήνει έτσι, σαν μια τραγική ένταση,
έτοιμα [έντονα;] τρομακτικό ενός ολόκληρου πολιτισμού, και ταυτόχρονα ένα
ερώτημα το οποίο παραμένει αναπάντητο. Δηλαδή: ποιο είναι το νόημα του
βιολογικού Είναι; Αυτό είναι το ερώτημα του Πλατωνισμού. Ποιο είναι το
νόημα του έρωτος, του βιολογικού έρωτος; Αυτό είναι το ερώτημα του
πλατωνισμού στο σημείο αυτό. Γιατί πρέπει να τα εγκαταλείψω όλα αυτά για
να προσηλωθώ σε αυτό το οποίο παρά ταύτα μοιάζει να 'ναι η πηγή τους;
Γι' αυτό το λόγο έρχεται σε δεύτερο βήμα ο εκχριστιανισμός αυτής της
σκέψης – δηλαδή οι Έλληνες δεν γίνονται χριστιανοί για πλάκα, γίνονται
επειδή υπάρχει μια φοβερή εκκρεμότητα. Μπορεί να γίνει ενσάρκωση του
Ενός μέσα στον κόσμο αυτόν; Μπορεί δηλαδή το βιολογικό να έχει νόημα; –
προσέξτε, «να έχει νόημα». Ο Έρωτας μπορεί να έχει νόημα; Κοσμικό
νόημα, συμπαντικό νόημα, νόημα το οποίο ουσιαστικά δημιουργεί
μια πληρότητα η οποία είναι πέρα από τη βιολογική της.»
Αισθάνομαι πως εδώ υπάρχει μια (ηθελημένη;) σύγχυση στη σκέψη του. Διότι
το θέμα δεν είναι να έρθει το Ένα στον Κόσμο (π.χ. ο Χριστός, που είναι
η μόνιμη εμμονή των χριστιανών), αλλά το πώς εμείς οι ίδιοι θα
ενοποιήσουμε το σώμα με το νου μας. Όπως το εκφράζει ο ίδιος,
«Αν με ρώταγε εμένα [...] "τι θα 'θελες με το σώμα σου", θα
απαντούσα "θα 'θελα να 'ναι αιώνιο". Να έχουν δηλαδή, το νόημα και η
υλικότητα, γίνει Ένα. Το νόημα
και η ύλη να γίνουν Ένα.»
Αν μπορούσε να συνδέσει αυτά τα δύο, δηλαδή να δείξει πως μέσω του
Χριστού, μέσω της παρέμβασης του Χριστού στη ζωή μας, το σώμα μας
ενοποιείται με το νου μας και γεννούμε ένα αιώνιο σώμα, τότε ο Χριστός
θα είχε μια θέση στην εξίσωση. (Και βέβαια δεν είναι το ίδιο να πει πως
θα μας αναστήσει ο Χριστός το σώμα στη συντέλεια του αιώνα.) Αν όμως οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει ένα
τέτοιο ισχυρισμό, δηλαδή ότι η παρέμβαση του Χριστού τού δημιούργησε ένα
τέτοιο σώμα, αυτός είναι οι άγιοι, δηλαδή
ακριβώς εκείνοι που έζησαν απαρνούμενοι το σεξ.
Είναι πράγματι περίεργο να προβάλλεις τον χριστιανισμό ως μια θρησκεία
που αποδέχεται το σεξ, όταν ο πιο βασικός του μύθος/σύμβολο είναι η
προπατορική αμαρτία. Πότε απόκτησε ο Αδάμ και η Εύα αίσθηση της γύμνιας
τους και ντράπηκαν γι' αυτή; Όταν περιέπεσαν σε μια απαγορευμένη από τον
Θεό πράξη, που τους υπέβαλε ο ίδιος ο Σατανάς. Τότε κάλυψαν τα γεννητικά
τους όργανα με φύλο συκιάς, έπεσαν από την ευδαιμονία του Παραδείσου και
άρχισαν να γεννούν παιδιά (δηλαδή θνητή σάρκα). Και τόσο αποτρόπαια ήταν
η πράξη της Εύας, ότι παράσυρε τον Αδάμ στην απαγορευμένη αυτή πράξη,
ώστε έκτοτε αποτελεί το δεύτερο και υποδεέστερο φύλο:
«Η γυναίκα ας μαθαίνει μέσα σε ησυχία με κάθε υποταγή• σε γυναίκα, όμως,
δεν επιτρέπω να διδάσκει ούτε να αυθεντεύει επάνω στον άνδρα, αλλά να
ησυχάζει. Επειδή, ο Αδάμ πλάστηκε πρώτος, έπειτα η Εύα. Και ο Αδάμ δεν
απατήθηκε• αλλά, η γυναίκα, αφού εξαπατήθηκε, διέπραξε παράβαση»
(Α΄
Επιστολή Παύλου προς Τιμόθεον 2:11-14)
Ο Αδάμ αμάρτησε μέσω της Εύας, επειδή τον τράβηξε στην αμαρτία.
Γι' αυτό και ο χριστιανισμός είναι τόσο απεχθής στις φεμινίστριες –
ορκισμένος τους εχθρός...
Πώς λοιπόν μπορούμε να βάλουμε στην μπάντα τον κεντρικό
μυθολογικό/συμβολικό άξονα του χριστιανισμού, και το πώς έζησαν αυτοί
που παρουσιάζονται ως πρότυπά μας, δηλαδή οι άγιοι –αν πας στο Άγιο Όρος
να αγιάσεις, σίγουρα δεν θέλεις να δεις γυναίκα ούτε σε απόσταση εκατό
χιλιομέτρων, γι' αυτό και απαγορεύονται– και να ισχυριστούμε πως οι
Έλληνες προσχώρησαν στον χριστιανισμό επειδή βλέπει θετικά το σεξ;
Η ιδέα αυτή είναι όμως προβληματική και για δύο άλλους λόγους:
α) Ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια
θέλει να ξέρει την αλήθεια. Δεν θέλει οι θρησκευτικοί του δάσκαλοι, ή
όποιοι άλλοι, να του χαϊδεύουν τα αυτιά. Αν μπορώ να βρω τον Θεό, το
αθάνατο σώμα, το Όλον και το Ένα, την ευτυχία και την πληρότητα, μέσα
από το σεξ, θέλω να το ξέρω. Και, αν δεν μπορώ να τα βρω, θέλω κι αυτό
να το ξέρω, χωρίς να προσηλυτίζομαι από τον ελληνισμό στον χριστιανισμό
επειδή μου λέει αυτά που θέλω να ακούσω.
β) Δεν είναι καν αλήθεια πως οι
Έλληνες προσχώρησαν στον χριστιανισμό για αυτό το λόγο. Υπήρξε βίαιος
προσηλυτισμός. Ας δούμε τα
ιστορικά τεκμήρια:
<< Κανείς να μην τολμήσει να αποπειραθεί αυτά που απαγορεύονται στους
ανθρώπους και τα οποία διαφυλάσσονται στις ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες
[οτιδήποτε μη χριστιανικό χαρακτηριζόταν ειδωλολατρία και
δεισιδαιμονία], γνωρίζοντας ότι διαιωνίζει πράξη που αποτελεί δημόσιο
έγκλημα. Θέλομε λοιπόν τέτοιου είδους πράξεις να αποτραπούν έτσι ώστε
και αν ακόμη εξακολουθούν να συμβαίνουν [ή καταγγελθεί ότι συμβαίνουν]
τέτοια πράγματα, εν γνώσει βεβαίως των ιδιοκτητών, σε κάποιο λιβάδι ή
σπίτι, τότε το λιβάδι ή το σπίτι αυτό θα προσαρτηθεί στο ταμείο των
ιερότατων ανδρών [δηλαδή των ιερέων της χριστιανικής εκκλησίας] ενώ ο
ιδιοκτήτης τους επειδή εν γνώσει του έδωσε την συγκατάθεσή του να
μιανθεί ο τόπος με τέτοια εγκλήματα [οποιαδήποτε μη χριστιανική
ιερουργία κατεδικάσθη διά νόμου ως έγκλημα], θα αποπεμφθεί από το
[οποιοδήποτε] αξίωμά του, θα χάσει την περιουσία του, η οποία θα
προγραφεί, και αφού υποστεί σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα,
σύμφωνα με το δημόσιο και ιδιωτικό δίκαιο θα οδηγηθεί σε διαρκή εξορία.
>>
«Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1.11.8. Αυτοκράτορες Λέων Α΄ και Ανθέμιος
προς Διόσκωρον, Έπαρχον του Πραιτορίου. Εξεδόθη το +472.
<< Θεσπίζομε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα μικρά παιδιά
πρέπει να δέχονται το σωτήριο βάπτισμα αμέσως και χωρίς καμία αναβολή,
ώστε όπως και οι μεγαλύτεροι να μπορούν να εκκλησιάζονται και να
κατηχούνται στις θείες γραφές και τους θείους κανόνες. Έτσι θα μπορούν
να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθοδόξων Χριστιανών και δεν θα
επιστρέψουν ξανά στην παλαιά πλάνη των Ελλήνων. Και όσων έχουν κάποιο
στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα και περιουσία μεγάλη και για να κρατήσουν τα
προσχήματα εβαπτίσθησαν οι ίδιοι ή πρόκειται να βαπτισθούν, αφήνοντας
όμως τις συζύγους τους και τα τέκνα τους ή τα άλλα μέλη του οίκου τους
μέσα στην Ελληνική πλάνη, διατάσσομε να δημευθεί η περιουσία τους, να
στερηθούν όλων των πολιτικών δικαιωμάτων τους και να τιμωρηθούν όπως
τους αξίζει, αφού είναι φανερό ότι έτυχαν του αγίου βαπτίσματος δίχως να
έχουν πίστη, και τα ίδια δε θα υφίστανται οι αλιτήριοι Έλληνες και οι
Μανιχαίοι, τμήμα των οποίων είναι οι Βορβορίτες. >> «Ιουστινιάνειος Κώδιξ»
1. 11. 10.
<< Ανακοινώνομε σε όλους εκείνους που έχουν γίνει Χριστιανοί και ήδη
αξιωθεί το άγιο και σωτήριο βάπτισμα, ότι όποτε εντοπισθούν επιμένοντες
στην πλάνη των Ελλήνων θα καταδικασθούν στην εσχάτη των ποινών. Όσοι
όμως δεν έχουν αξιωθεί ακόμη το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να
εμφανισθούν οικειοθελώς στην Βασιλεύουσα ή στις επαρχιακές πόλεις τους
και να προσέλθουν στις αγιότατες εκκλησίες μαζί με τις συζύγους τους, τα
τέκνα τους και όλα τα υπόλοιπα μέλη του οίκου τους και να κατηχηθούν
στην αληθινή πίστη των Χριστιανών.
Έτσι, αφού κατηχηθούν και αποβάλουν μια για πάντα την πλάνη των Ελλήνων
που τους διακατείχε, θα πρέπει να δεχθούν το σωτήριο βάπτισμα,
διαφορετικά δεν θα έχουν κανένα απολύτως πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους
επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες κινητής ή ακινήτου περιουσίας. Θα τους
αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν οι οικογένειές τους στην
εξαθλίωση και επιπλέον οι ίδιοι θα υποβληθούν σε διάφορες ποινές.
Απαγορεύομε δε κάθε διδασκαλία των πασχόντων από την νόσο των ανοσίων
Ελλήνων, ώστε να μην μπορούν να διαφθείρουν τις ψυχές των μαθητών τους
με δήθεν αλήθειες. Οι περιουσίες αυτών των ανθρώπων θα δημευθούν και οι
ίδιοι θα τιμωρηθούν με εξορία. Αν κάποιος στην επικράτειά μας κρύβεται,
αλλά συλληφθεί θυσιάζων ή διαπράττων το αδίκημα της ειδωλολατρίας θα
τιμωρηθεί με την εσχάτη των ποινών, με την οποία άλλωστε τιμωρούνται
δικαίως και οι Μανιχαίοι και οι Βορβορίτες, γιατί κρίνομε ότι όλοι αυτοί
είναι εξίσου εγκληματίες. >> «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 10.
Αγνοεί λοιπόν ο
Λουδοβίκος την ιστορία όταν λέει...;
«Οι Έλληνες δεν γίνονται
χριστιανοί για πλάκα, γίνονται επειδή υπάρχει μια φοβερή εκκρεμότητα».
Σίγουρα τίποτα από όλα αυτά δεν είναι
πλάκα, δεν είναι όμως και η θεολογική διαφορά που παρουσιάζει ο
Λουδοβίκος: ότι ο χριστιανισμός βλέπει θετικά το σεξ. Αυτό είναι απλά
ακόμα ένα σημείο προσηλυτιστικής προπαγάνδας από μια θρησκεία που, όπως
κατήγγειλε ο Νίτσε, «προκειμένου να επιβληθεί χρησιμοποίησε κάθε
μηχανορραφία και υποχθόνιο μέσο, δεν δίστασε μπροστά σε καμιά
μικροπρέπεια».
Το πρόβλημα που ο χριστιανισμός έχει με τον ελληνισμό δεν
είναι ούτε η δεισιδαιμονία του δεύτερου ούτε η απόρριψη της
σεξουαλικότητας. It's about the money, folks.
Το κλασικό θέμα των μονοθεϊστικών θρησκειών είναι το ποιος θα
επικρατήσει.
«Όταν ο Κωνσταντίνος ο Μέγας διέταξε τους άντρες του να πολεμήσουν ως
χριστιανοί το 312 μ.Χ., ξεκίνησε μια ιδεολογική επανάσταση. Μέχρι το
τέλος του αιώνα, ο παγανισμός είχε αποτελεσματικά γίνει παράνομος και ο
χριστιανισμός ήταν η κυρίαρχη θρησκεία του κράτους, του στρατού, της
ελίτ και των πόλεων. Δωρεές γης και χρήματα έρεαν προς την εκκλησία. Οι επίσκοποι ανταπέδιδαν την κρατική εύνοια κηρύττοντας πίστη στην κοσμική εξουσία. Σφυρηλατήθηκε μια συμμαχία μεταξύ εκκλησίας και κράτους
[...] που έμελλε να έχει μια μακρά και αιματηρή ιστορία».
"Η Επίσημη Αλήθεια: Προπαγάνδα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία."
Ιστοσελίδα του BBC
http://www.bbc.co.uk/history/ancient/romans/romanpropaganda_article_01.shtml
Φτιάχνοντας λοιπόν τον Κόσμο και μπαίνοντας σε Αυτόν, ο Θεός τον
καθαγίασε και τον τίμησε, και το ίδιο επιζητά κι από εμάς. Αν αγαπάμε,
αν θυσιαστούμε από αγάπη για τον ερωτικό μας παρτενέρ, όπως (κατά κάποιο
τρόπο φαίνεται!) έκανε ο Χριστός, μπορούμε να κερδίσουμε την ευτυχία που
δεν βρίσκεται στην απλή και μη νοηματοδοτημένη με αυτή την αγάπη
διασωματικότητα. Μπορούμε να κερδίσουμε την ευτυχία της κοινωνίας μέσα
στο Όλον – με την οικογένεια και τους συνανθρώπους μας. Και φυσικά αυτή
η κοινωνία δεν θα περιορίζεται σε αυτούς, μα θα επεκτείνεται και στην Εκκλησία, η οποία
άλλωστε αποτελεί την θεία κοινωνία όπου βασίζεται η γήινη Δημιουργία.
Από
χριστιανική ιστοσελίδα:
<< Σύμφωνα με τα όσα ειπώθηκαν στο Συμπόσιο, ο άνθρωπος διαπιστώνει την
τραγική του αστοχία να πετύχει μια ψυχοσωματική κοινωνία με το Θεό («Θεός
ανθρώπω ου μίγνυται»). Με το άκτιστο κάλλος του ησυχαστή
αποκαθίσταται αυτή η κοινωνία. Το σημαντικό όμως είναι ότι καθένας
μπορεί, όχι μόνον ο ησυχαστής, να αντλήσει άκτιστο κάλλος συμμετέχοντας
στα Μυστήρια της Εκκλησίας, παίρνοντας έτσι το ζωοποιό κάλλος της
αφθαρσίας.>>
"Ησυχαστής: η ύπαρξη που ζει την ολότητα τού Είναι"
Ιωάννης Ε. Θεοδωρόπουλος, Καθηγητής Παιδαγωγικής
https://www.pemptousia.gr/2014/12/isichastis-i-iparxi-pou-zi-tin-olotita-tou-ine/
>>
Συνεπώς, αν δεν γίνεις «ησυχαστής», δηλαδή φύγεις στις ερήμους για να
προσεύχεσαι, μπορείς να φτάσεις στο αιώνιο σώμα («ζωοποιό κάλλος της
αφθαρσίας») αν εκκλησιάζεσαι.
Και φυσικά, εκτός από τη θεία κοινωνία, θα έχεις και την ανθρώπινη
κοινωνία, μια που ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο και τον τίμησε με την Κάθοδό
του σε αυτόν. Την ανθρώπινη κοινωνία θα την έχεις βρίσκοντας το Όλον
(τον Θεό) μέσα στον άλλον, ενώ νοηματοδοτείς τη σεξουαλικότητα καθώς
βέβαια κρατιέσαι σε μια ισόρροπη θέση μεταξύ αδιαφορίας και συγχώνευσης.
Ένα βασικό σημείο της νεωτερικότητας είναι ότι η θεωρία είναι
αναξιόπιστη χωρίς εμπειρία. Πώς να κρίνεις αν η συγκεκριμένη χριστιανική θεολογία,
πέρα από την προπαγάνδα και τη χειραγώγηση, παρουσιάζει αλήθειες; Πώς να
κρίνεις αν οι ψυχονοητικές μας εμπειρίες ανάγονται σε παιδικές υλικές
μνήμες; Αν επρόκειτο για επιστήμη,
θα μπορούσες να κάνεις ένα πείραμα. Αν η γνωσιακή ψυχολογία ήταν
επιστήμη, θα έβγαζε ένα πείραμα με το οποίο θα μπορούσε να ελέγξει αν,
όταν ένας άνθρωπος λέει ότι έχει ένα μεγάλο ψυχικό βάρος, στην
πραγματικότητα εννοεί υλικό βάρος (το βαρύ αντικείμενο που μοχθούσε
να σηκώσει ως βρέφος και αδυνατούσε). Το γεγονός ότι κάποια πράγματα στο
υλικό περιβάλλον έχουν αντιστοιχίες με τις ιδέες που έχουμε, δεν
σημαίνει πως οι ιδέες πηγάζουν από τα πράγματα αυτά, πως ο νους
μας είναι ύλη. Θα μπορούσε να συμβαίνει το αντίθετο - η ψυχή να έρχεται
στην ύλη εκδηλώνοντας εσωτερικές της πραγματικότητες ή ανάγκες. Για
παράδειγμα, να έρχεται γιατί θέλει να κάνει σεξ.
Αν ο νους μας είναι ύλη, τότε η ευτυχία μας θα ήταν το
ωάριο και το σπερματοζωάριο. Αν ο νους μας δεν είναι ύλη, τότε τι
γίνεται; Τι γίνεται αν η ψυχή ήρθε στην ύλη αναζητώντας κάτι που δεν θα
την κάνει ευτυχισμένη, γιατί δεν αντιπροσωπεύει την πραγματική της πηγή;
Τι γίνεται αν ήρθε από μια εσωτερική της πλάνη, την οποία, μετά από
πόνους και μετάνοιες, μετά από "σκληρά μαθήματα", θα μπορέσει να
ξεπεράσει;
Είναι κοινή ανθρώπινη εμπειρία ότι
ο έρωτας δεν κρατά, ή γενικά ότι η ευτυχία που δίνει είναι περιορισμένη
και προσωρινή. Οι χριστιανοί λένε πως όμως, τι να κάνεις, ο Θεός
δημιούργησε το σώμα και αυτός θέλει να τεκνοποιούμε, γιατί έτσι
γινόμαστε συνδημιουργοί του. Υπάρχει τρόπος να το ελέγξουμε αυτό;
Μπορείς να φτιάξεις ένα υλικό, επιστημονικό ή νοητικό πείραμα για να
δεις αν ο Θεός μάς έφτιαξε και αν τα ένστικτά μας είναι ιερά και θα
'πρεπε να τα ακολουθούμε;
Η εκπόρνευση της θρησκείας, και
ειδικά του χριστιανισμού, είναι πως κάνει αυτό τον ισχυρισμό. Διότι με
αυτό τον τρόπο κρατά τις ψυχές μέσα στο κλουβί της ύλης. Ενώ οι
(στατιστικά) «λίγοι» (αν και τον Μεσαίωνα απαριθμούσαν χιλιάδες) φεύγουν
για τις ερήμους και τα δάση (π.χ. Άγιο Όρος) και ασκητεύουν, οι πολλοί
κρατούνται στην άγνοια, στην ψευδαίσθηση πως ευτυχία του σώματος =
ευτυχία της ψυχής.
Ποιος θα έπρεπε να μας προφυλάσσει από τέτοιες ψευδαισθήσεις; Αυτή είναι
η λειτουργία της θρησκείας. Αυτή είναι που μας δίνει τα πρότυπα της
υπέρβασης της ύλης. Ο Λουδοβίκος πλαγίως ισχυρίζεται πως, όταν
(πλατωνικά) κινείσαι προς την εξιδανίκευση των πόθων σου και την ψυχική
σου τελειοποίηση μέσα στο άυλο, τότε αποτυγχάνεις να βρεις το Όλον
(γιατί πρόδωσες το σώμα σου εγκαταλείποντάς το, έχασες την ύλη), και ότι
κινείσαι εγωκεντρικά και παραπλανημένα, έξω από την θεία σου κοινωνία με
τους Δύο, μόνο μέσα στους οποίους μπορείς να βρεις το Όλον.
Αληθεύει; Να τι λέει μια χριστιανική ιστοσελίδα, παραθέτοντας μάλιστα
και τον ίδιο τον Λουδοβίκο να μιλά σε άλλο μοτίβο (γι' αυτό και λέω ότι
είναι μπερδεμένος, γιατί δεν αντιλαμβάνεται πως η θυσία του Χριστού και
ο ερχομός του στην ύλη και η μελλοντική ανάσταση των νεκρών και η θυσία
προς τον σεξουαλικό σύντροφο και όλα αυτά με κανένα τρόπο δεν
ικανοποιούν τον πόθο του σώματος να συγχωνευτεί με τον νου, να επεκταθεί
και να ολοκληρωθεί. Θα έπρεπε να θυσιάσεις το ίδιο το σεξ για να
κινηθείς σε αυτή την κατεύθυνση. Αλλιώς απλώς παίρνεις γήινη αγάπη,
ασφάλεια και απόλαυση, και σε αντάλλαγμα "θυσιάζεις" κι εσύ κάποια
πράγματα. Βγάλε αυτά τα μπόνους και η αγάπη χάθηκε. Ποιος θα παντρευόταν
αν ο γάμος δεν θα παρείχε σεξουαλική απόλαυση ή οικονομική ασφάλεια ή
αναπαραγωγή; Αν κάποιος δεν σου τα παρέχει αυτά, δεν κάθεσαι εκεί να τον
"αγαπάς", πας στον επόμενο. Η γυναίκα πρέπει να μου κάθεται και να μου
μαγειρεύει. Ο άντρας πρέπει να μου δίνει, αν όχι λεφτά και προστασία,
τουλάχιστον το σπέρμα του):
<< Σύμφωνα με τα όσα ειπώθηκαν στο Συμπόσιο, ο άνθρωπος διαπιστώνει την
τραγική του αστοχία να πετύχει μια ψυχοσωματική κοινωνία με το Θεό («Θεός
ανθρώπω ου μίγνυται»). Με το άκτιστο κάλλος του ησυχαστή
[αναχωρητή, ασκητή] αποκαθίσταται αυτή η κοινωνία. […] Η «ά-σκοπη»
επιθυμία, η χωρίς αντικείμενο, δεν καθιστά τον ησυχαστή ευνουχισμένο ον.
Αδυνατεί ο «κλασικός» ψυχαναλυτής να αντιληφθεί πόσο λάθος κάνει με το
να συγχέει αυτή την επιθυμία με απώθηση της σεξουαλικότητας. Άσκοπη δεν
σημαίνει α-νόητη, αλλά ότι δεν έχει κάποιο άλλο σκοπό/αντικείμενο πόθου
παρά την ολότητα τού Είναι (εφίεμαι της πλήρους οντότητάς μου).
[…]
O ησυχαστής φθάνει στη θέα του Θεού, όπως ακριβώς την περιέγραψε ο άγιος
Γρηγόριος ο Παλαμάς, με το σώμα, εντός του οποίου εργάζεται ο νους, αλλά
με το σώμα που φέρει «ενσημαινομένας πνευματικάς διαθέσεις»,
τουτέστι η θέα του Θεού δεν είναι αφαίρεση του υλικού μέρους του
ανθρώπου, αφού ψυχή και σώμα «αμφότερα συνδιαιωνίζουσι θεώμενα»
τον Θεό, δεν «νεκρούσι το παθητικό…κατακλείοντες αργόν και ακίνητον
εαυτοίς». Η άνοδος στον Θεό γίνεται
«μετά παντός είδους
κτίσεως».
Ό,τι ισχύει κατά τον άγιο Μάξιμο για το αγαθό
(έννοια που ασφαλώς παραπέμπει στην πλατωνική ιδέα του αγαθού, αλλά για
έναν κολοσσιαίο άγιο, όπως είναι ο Μάξιμος, δεν έχει καμία σχέση με
πλατωνικές ιδέες, παρά μόνο με τον ζώντα Χριστό), ισχύει και για το
μακάριο κάλλος. Είναι κάλλος θεόδοτο, διαυγές, προερχόμενο από την
μεταμορφωτική κοινωνία με το Θεό, που κοινωνείται με όλες τις αισθήσεις,
βλέπεται και ακούγεται, γλυκαίνει τη γεύση, ευωδιάζει τη μύτη,
γνωρίζεται, λαλεί, που μετουσιώνει τον άνθρωπο σε πανάνθρωπο. Τον
άνθρωπο που δεν είναι απλώς άθροισμα σώματος και ψυχής, αλλά κάτι
πέραν
αυτών. Εδώ αρχίζει η μεγάλη όντως διαφορά από την φιλοσοφική
ανθρωπολογία π.χ. του Plessner ή την ψυχανάλυση των Φρόιντ και Λακάν:
μέσα σε αυτό το ψυχοσωματικό ον υπάρχει ο τόπος του Όλου, ο άνθρωπος
είναι δεκτικός του όλου κτιστού κόσμου. >>
"Ησυχαστής: η ύπαρξη που ζει την ολότητα τού Είναι"
https://www.pemptousia.gr/2014/12/isichastis-i-iparxi-pou-zi-tin-olotita-tou-ine/
Λοιπόν ο Λουδοβίκος, στις καλύτερες στιγμές του, πιάνει κάτι από αυτά,
όμως δεν φτάνει μέχρι να πει πως ο ησυχαστής, αυτός που δεν προβάλλει
στην κοινωνία ή στον γάμο ή στο σεξ ή στον έρωτα, τον Άλλον, ζει ωστόσο
σε «κοινωνία» – ακριβώς διότι προβάλλει τον «Άλλον» στην Ιδέα που έχει
για τον Θεό. Το παραπάνω κείμενο είναι σαφές: η ψυχή του ανθρώπου
μπορεί, αντί να επικεντρωθεί στον «Άλλον» ως εραστή, παιδί κλπ, να
επικεντρωθεί σε αυτόν ως Θεό, να ποθήσει και να επιθυμήσει τον Θεό. Και,
εφόσον ο Θεός είναι κάτι νοητικό (τον συλλαμβάνεις αρχικά με το νου σου,
άσχετα αν, όπως λέει το κείμενο, φτάνεις να τον βιώνεις και με τις
αισθήσεις), άρα κοινωνείς με τον Θεό γενικότερα όταν συγκεντρώνεσαι μέσα
στο νου σου, όπως με τον διαλογισμό, με την τέχνη, με τον αναχωρητισμό
και την προσευχή, ή και με οτιδήποτε άλλο –ακόμα κι αν μένεις στην
κοινωνία– ανεβάζει τις δονήσεις σου στο άυλο.
Αν είναι έτσι, τότε γιατί επανειλημμένα καυτηριάζεται ο Πλάτων; Σίγουρα
όχι για τον λόγο που προσποιείται ο Λουδοβίκος, επειδή δηλαδή απαρνείται
το σώμα, εφόσον, όπως βλέπουμε, κι ο χριστιανός ησυχαστής επίσης
απαρνείται το σώμα (το σεξ).
Όμως εδώ ο Λουδοβίκος και ο κάθε χριστιανός θεολόγος θα με διόρθωναν. Θα
ισχυρίζονταν πως η στροφή και κατεύθυνση του Πλάτωνα προς έναν
υπεραισθητό κόσμο δεν οδηγεί πράγματι πουθενά, γιατί η μόνη αλήθεια
είναι ο Χριστός.
<< Η ενανθρώπιση του Θείου Λόγου παρέχει στους ανθρώπους όλης της Γης τη
μοναδική ευκαιρία να ελέγξουν αν έχουν επιστρέψει ή όχι στη φυσική
βαρβαρότητα.
Υπάρχει προς τούτο ένας απλός τρόπος: Η σεισμική δόνηση που προκαλεί
στην ανθρώπινη ψυχή η Γέννηση του Χριστού. Η ιστορία του πνεύματος του
Ελληνισμού ήταν στροφή και ορμή προς το ύψιστο και το απρόσιτο,
προσέγγιση προς μια θεϊκή πρωταρχή, όπου αναπαυόταν το τέλειο και το
απόλυτο. Με το μυστήριο της Γεννήσεως αυτό το απόλυτο σκηνώνει στη ζωή
μας και την ανανεώνει. Γίνεται πραγματικότητα. Τούτο δεν είναι
δεισιδαιμονία, ούτε χαριτωμένος παραλογισμός. Είναι ανάμεσα στο
Γεγονέναι και το Έσεσθαι. Είναι η αλήθεια του απρόσιτου που εγκαθιδρύει
τον “έσωθεν ουρανόν”. Έτσι ο μεγάλος νόστος πληρούται.
Πραγματώνεται μάλιστα κατά την ώρα της μέγιστης απόγνωσης για το
υπάρχον, το οποίο απογοήτευσε το νου και τις καρδιές και γι αυτό έπρεπε
να ακυρωθεί.
Ακυρώθηκε με τη γέννηση “ότε ήλθε το πλήρωμα του
χρόνου”. Τότε παραμερίζεται η ιδέα της σαρκός και εμφανίζεται η σάρξ της
ιδέας. Αυτής της σαρκώσεως η σωτηρία είναι η λύτρωση από την έσχατη
απόγνωση, την έσχατη απελπισία. Από το χάος των καιρών…>>
"Ο Λόγος σαρξ εγένετο"
http://www.elzoni.gr/html/ent/692/ent.29692.asp
Το απόσπασμα, όπως κάνουν συχνά οι χριστιανοί θεολόγοι, παρουσιάζει τον
Ελληνισμό (Πλάτωνα) ως τείνοντα προς το Απόλυτο («στροφή και ορμή προς
το ύψιστο και το απρόσιτο, προσέγγιση προς μια θεϊκή πρωταρχή»). Δεν
μπορούσε όμως να το βρει, γιατί δεν γνώριζε τον Χριστό. Τότε Αυτός
κατήλθε και μύησε τις δεκτικές ψυχές στην μόνη αλήθεια, τη δική του.
Όταν οι χριστιανοί θέλουν να το παίξουν διπλωματικά, παρουσιάζουν έτσι
τον Ελληνισμό ως προετοιμασία για τον Χριστιανισμό. Άλλες φορές πάλι
βρίζουν τον Ελληνισμό άγρια, όπως μπορεί κανείς να διαβάσει στα ιερά
κείμενα. Ο Λουδοβίκος παρουσιάζει κι αυτός τον Πλάτωνα (Ελληνισμό) ως
πεπλανημένο. Διότι τείνει προς το «ύψιστο και απρόσιτο» εγκαταλείποντας
το σώμα, άρα εγκαταλείποντας το Όλον.
Και γιατί τότε να μην πούμε ότι το εγκαταλείπει κι ο χριστιανός; Επειδή
στον χριστιανό το Όλον είναι σαρκωμένο με τη μορφή του Χριστού, με αυτή
την (μόνη αληθινή) θεία κοινωνία, την οποία ο Λουδοβίκος περιγράφει
(κατ' υπαινιγμό και όχι ξάστερα) ως επεκτεινόμενη και στις σεξουαλικές
σχέσεις με κάποιον προς τον οποίο θα θυσιαζόσουν όπως θυσιάστηκε ο
Χριστός για την ανθρωπότητα.
Αυτή η «κοινωνία» είναι εφικτή επειδή ακολουθείς τον Χριστό, τον πρώτο
σταυρωθέντα:
«Εδώ η ορθόδοξη θεολογία μπορεί να προσφέρει
φοβερές συμβουλές για τον Σταυρό, που είναι η βήμα-προς-βήμα ανακάλυψη
του Άλλου με τους δικούς του όρους. Και η βήμα προς βήμα δική μου
προσφορά στον άλλον. Λοιπόν χωρίς αυτή την προειδοποίηση δεν μπορούμε να
καταλάβουμε γιατί είμαστε τόσο λυπημένοι όταν προσπαθούμε να σκεφτούμε
την επικοινωνία, ας πούμε, την σχέση.»
(Λουδοβίκος)
Λοιπόν η ορθοδοξία μάς διδάσκει να είμαστε ευτυχείς (μη λυπημένοι)
θυσιαζόμενοι σαν τον Χριστό για την αγάπη μας για τον σεξουαλικό μας
παρτενέρ. ΟΚ, δεν
είναι αυτά που κάνουν οι άγιοι. Αλλά εμείς δεν είμαστε άγιοι, σωστά; Για
εμάς το σωστό είναι η οικογένεια, η "υπηρεσία" στα παιδιά και στη
σύζυγο, στην εκκλησία και στον μονάρχη. Ε, κι αν δεν ικανοποιηθεί έτσι η
ψυχή, αν κλάψουμε και θρηνήσουμε γιατί δεν βρήκαμε εκεί αυτό που θέλαμε
-- θα ακούσει κανένας τον πόνο της ψυχής μας; Θα μας πει, ή μας είπε
ποτέ κανείς τι είναι πραγματικά τροφή για την ψυχή;
<< Ξεκινάει [ο Πλάτωνας] από τον έρωτα του ενός σώματος, περνά σαν καλός
κοσμοπολίτης που είναι στον έρωτα των πολλών σωμάτων – κοιτάξτε εδώ, η
ριζική ανικανοποίηση η οποία είναι καταγωγικός μύθος για τη
Δύση. Είναι ένας από τους καταγωγικούς μύθους. Και μετά απ' την ερωτική
ανικανοποίηση της δεύτερης φάσης περνά στα Ωραία Χαρακτηριστικά της
Ψυχής – – κι εδώ δημιουργείται μια συναισθηματική ανικανοποίηση,
και [μετά] περνά στα Ωραία Μαθήματα –τέταρτο σκαλί–, έχοντας
εγκαταλείψει πίσω, ουσιαστικά, ένα τεράστιο μέρος του εαυτού του – αυτή
η εγκατάλειψη του εαυτού προς τα πίσω προς χάριν της θεωρίας είναι το
δράμα του πλατωνισμού, ένεκα του οποίου κατέρρευσε ο Πλάτων.>>
<< Κι ανακαλύπτει [ο Πλάτων] στο σημείο αυτό, όπως
λέει ξεκάθαρα, ότι «Θεός ανθρώπω ου μίγνυται», αυτή η τραγική
διαπίστωση. Έχω την εμπειρία του Ενός, έχω εγκαταλείψει τα πάντα για το
Ένα, είμαι ριζικά ανικανοποίητος, κι αυτό το Ένα δεν μπορώ να το
βάλω μέσα σε αυτά που εγκατέλειψα, δεν μπορεί να γίνει ενσάρκωση
του Ενός μέσα στον κόσμο. Υπό την έννοια αυτή είναι μια τραγική εμπειρία
και καταρρέει εν πολλοίς ο Πλάτωνας ο μεταφυσικός στο σημείο αυτό, διότι
δεν μπορεί να κουβαλήσει το Όλον μέσα στα πολλά, το Ένα μέσα στα Πολλά.
>>
Αλλά ο χριστιανός δεν καταρρέει, γιατί έχει τον Χριστό, το Ένα που ήρθε
μέσα στα Πολλά (στον Κόσμο, όλους εμάς):
<< Του Χριστού η ανθρώπινη ύπαρξη γνώριζε ότι
“θεός ανθρώπω ου μίγνυται”. Το
σπήλαιο όμως έδειξε τον Πλάτωνα πλανώμενο.
Εκεί [στον Ελληνισμό] η θεοποίηση του Ανθρώπου. Εδώ η ενανθρώπιση του
θεού.
Εκεί ο αγώνας της Γνώσης. Εδώ ο θρίαμβος της πίστης.
Εκεί η καταπονούσα “Απόκρυφη”. Εδώ η “ου φέρουσα έρευναν” ανεννόητη
“Αποκάλυψη”.
Με την έλευση του Χριστού δεν αναζητείται πλέον ο
Θεός μέσα ή έξω από τη Φύση, αλλά ομιλεί ο ίδιος μέσω των γεγονότων της
ιστορίας. Εισέρχεται τώρα το Απόλυτο μέσα στο Σχετικό [το Ένα μέσα στα
Πολλά]. Το αιώνιο και μακάριο. Είναι μέσα στο ανειρήνευτο Γίγνεσθαι. Η
είσοδος είναι αυτή η ενανθρώπιση του Χριστού. Η Αποκάλυψη ήταν αναγκαία,
αφού η πενία του ανθρώπινου λόγου δεν επέτρεπε να συλληφθεί νοητικά ο
Θεός-Λόγος. Κι έτσι ο Λόγος εγένετο σάρξ.>>
Ελεύθερη Ζώνη
"Ο Λόγος σαρξ εγένετο"
http://www.elzoni.gr/html/ent/692/ent.29692.asp
Η «πενία του ανθρώπινου λόγου» είναι η πλατωνική φιλοσοφία. Κι αντί για
αυτήν έχεις τώρα την χριστιανική θεολογία, που θεωρεί ότι αντικατέστησε
μια φιλοσοφία που έτεινε μεν στο Απόλυτο, μα δεν το είχε, γιατί δεν είχε
τον Χριστό.
Στην καινούργια θρησκεία δεν
υπάρχει χώρος για σκέψη. Διότι ποιος ξέρει πού ένας σκεπτόμενος άνθρωπος
μπορεί να καταλήξει – σωστά; Μήπως θα κατέληγε στις δεισιδαιμονίες όπου
κατέληξε ο Πλάτων;
<< Υπάρχει βέβαια κι ένας δεύτερος δρόμος, με τον οποίο θα μπορούσε ο
άνθρωπος να προσεγγίσει το Σπήλαιο και να ιδεί τη Φάτνη. Είναι ο δρόμος,
όχι της καρδιάς, αλλά του λογικού. Η προσπάθεια για έλλογη σύλληψη και
νοητική ερμηνεία. Ο αγώνας για λογική τεκμηρίωση. Όμως, ο δρόμος αυτός
είναι δύσβατος και αιχμηρός και χάνεται πίσω από τα λαγκάδια του
αγνώστου. Εδώ η σχέση του ανθρώπου με τον σαρκωθέντα είναι έλλογη, όχι
βιωματική. Όχι εράσμια. Όχι θερμή. Όχι ζώσα.
Όχι πυρωμένη εν πνεύματι. Ο λόγος γίνεται
ανατόμος του Θείου Λόγου. Και καθώς ο ανθρώπινος αφλογιστεί,
σκανδαλίζεται, διότι το Μυστήριο είναι ξένο και παράδοξο. Ο χώρος του
Απόλυτου, του Θείου, του Αιώνιου είναι αφιλόξενος για το ανθρώπινο
λογικό και εκπέμπει φως εκθαμβωτικό. Σκότος για το νου, ακτινοβόλο για
την καρδιά, ουράνια δρόσο… >>
Ελεύθερη Ζώνη
"Ο Λόγος σαρξ εγένετο"
http://www.elzoni.gr/html/ent/692/ent.29692.asp
Λοιπόν η πλατωνική φιλοσοφία, και η φιλοσοφία γενικά, δεν μπορεί να βρει
την Αλήθεια, γιατί περιορίζεται σε ψυχρούς έλλογους υπολογισμούς.
Αντίθετα, ο χριστιανός αγαπά τον Χριστό, και έτσι σε αυτόν ο νους
γίνεται απτός και σαρκικός, «αιμάτινος» μέσα από το πρόσωπο και το σώμα
και το αίμα του Ναζωραίου.
Ν' αγαπά τον Χριστό λοιπόν η
καρδιά. Όσο για το νου, θα σου πούμε εμείς τι να πιστεύεις. Αν αρνηθείς,
θάνατος!
<< Ό, τι ισχύει κατά τον άγιο Μάξιμο για το αγαθό
(έννοια που ασφαλώς παραπέμπει στην πλατωνική ιδέα του αγαθού, αλλά για
έναν κολοσσιαίο άγιο, όπως είναι ο Μάξιμος, δεν έχει καμία σχέση με
πλατωνικές ιδέες, παρά μόνο με τον ζώντα Χριστό,), ισχύει και για το
μακάριο κάλλος >>
"Ησυχαστής: η ύπαρξη
που ζει την ολότητα τού Είναι"
https://www.pemptousia.gr/2014/12/isichastis-i-iparxi-pou-zi-tin-olotita-tou-ine/
Λοιπόν θα σχολιάσω την παραπάνω στάση με δύο τρόπους, ο ένας ιστορικός
και ο άλλος φιλοσοφικός και εμπειρικός.
Από ιστορική σκοπιά, ο χριστιανισμός, γινόμενος η θρησκεία της
βυζαντινής αυτοκρατορίας, λειτούργησε για την ενοποίηση των διαφόρων
υποδουλωμένων εθνών υπό μία θεοκρατική εξουσία (σχετικές πληροφορίες στην
θεματική κατηγορία Απιστία στην ιστοσελίδα μου
http://www.youtubetranslations.gr/#!video_cat/4/Απιστία ).
Πριν από αυτόν, η Ρώμη είχε
χρησιμοποιήσει την ιδέα ότι ήταν μια πολιτισμένη δύναμη
που προστάτευε από τους βαρβάρους τους υποτελείς λαούς που της παρείχαν φόρους
και στρατεύματα. Ο αυτοκράτορας προβαλλόταν
ο ίδιος ως θεός, και οι στρατιές έφεραν λάβαρα που παράπεμπαν σε θεούς,
όμως ποτέ δεν έγινε προσπάθεια προσηλυτισμού των διαφόρων θρησκειών και
ένωσής τους υπό την αιγίδα μίας και μόνο θρησκείας. Ασφαλώς στην Παλαιά
Διαθήκη οι Εβραίοι εξολοθρεύουν τους απίστους τζιχαδικά (όπως σήμερα
στην Παλαιστίνη), μα οι Εβραίοι ήταν μόνο οι Εβραίοι, δεν είχαν
κοσμοκρατορία.
Τη θεολογική δαιμονοποίηση των
άλλων λαών ως μέσο αποτελεσματικής τους υποδούλωσης -κεντρικό
χαρακτηριστικό του σοβινιστικού μονοθεϊσμού- την έκανε πρώτος ο Μέγας Κωνσταντίνος:
Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία
Πηγή: Η Επίσημη Αλήθεια: Προπαγάνδα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Ιστοσελίδα
του BBC
«Πολλή αυτοκρατορική προπαγάνδα [δηλαδή η προπαγάνδα ότι η ρωμαϊκή
αυτοκρατορία εγγυόταν την τάξη μεταξύ των πολυσχιδών λαών και θρησκειών
που περιλάμβανε και τα οποία προστάτευε από τους άγριους λαούς που
βρίσκονταν έξω από τα σύνορά της] αποτελούνταν από παραδοσιακά θέματα
που επαναλαμβάνονταν ατέλειωτα. Αλλά μία μεγάλη αλλαγή ήταν τόσο
σπουδαία ώστε έσεισε τα θεμέλια του κόσμου: η υιοθέτηση του
χριστιανισμού από το ρωμαϊκό κράτος.
Ο παγανισμός ήταν η ζώσα καρδιά της ρωμαϊκής προπαγάνδας επί χίλια
χρόνια. Κάθε σημαντική πράξη απαιτούσε την τέλεση θυσιών για τον
κατευνασμό ενός θεού. Κανένα νέο εγχείρημα δεν μπορούσε να θεωρηθεί
χωρίς θεία εύνοια. Οι λεγεώνες βάδιζαν στη μάχη φέροντας στα λάβαρά τους
τον αετό του Δία, πάτρωνα θεού της Ρώμης. Διοικητές, στρατηγοί και
αυτοκράτορες οδηγούσαν τις ιεροτελεστίες στους ναούς. Ο λαός φανταζόταν
τους ηγέτες να αναλήπτονται στον Ουρανό μετά θάνατον για να πάρουν τη
θέση τους μεταξύ των θεών.
Ωστόσο, η θρησκεία της αυτοκρατορίας παρέμενε ανεκτική, ανοιχτή προς τα
διάφορα δόγματα, και πολυσχιδής. Η ύπαρξη ενός θεού, όσο ισχυρός και αν
ήταν, δεν απέκλειε την ύπαρξη και πολλών άλλων. Αλλά εξαιτίας αυτού,
εξαιτίας τού ότι ο παγανισμός ήταν πολυθεϊστικός, δεν μπορούσε να
προσφέρει στην αυτοκρατορία μια ενοποιητική θρησκευτική ιδεολογία. […]
Όταν ο Κωνσταντίνος ο Μέγας διέταξε τους άντρες του να πολεμήσουν ως
χριστιανοί το 312 μ.Χ., ξεκίνησε μια ιδεολογική επανάσταση. Μέχρι το
τέλος του αιώνα, ο παγανισμός είχε αποτελεσματικά γίνει παράνομος και ο
χριστιανισμός ήταν η κυρίαρχη θρησκεία του κράτους, του στρατού, της
ελίτ και των πόλεων. Δωρεές γης και χρήματα έρεαν προς την εκκλησία. […]
Οι επίσκοποι ανταπέδιδαν την κρατική εύνοια κηρύττοντας πίστη στην
κοσμική εξουσία. Σφυρηλατήθηκε μια συμμαχία μεταξύ εκκλησίας και κράτους
και έκτοτε οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες παριστάνονταν ως λειτουργοί του Θεού
επί Γης, εξουσιοδοτημένοι να πατάξουν τον παγανισμό και τους αιρετικούς
με την υπεράσπιση του χριστιανισμού ενάντια στους εχθρούς του. Τους
βλέπουμε να απεικονίζονται σε νομίσματα, επάργυρα είδη, τοιχογραφίες και
ψηφιδωτά δίπλα στο σύμβολο της χριστιανικής Εκκλησίας [τα δύο πρώτα
γράμματα της λέξης Χριστός στα ελληνικά].
Εδώ υπήρχε τώρα ένα καινούργιο μοτίβο στην
προπαγάνδα της εξουσίας, ένα που έμελλε να έχει μια μακρά και αιματηρή
ιστορία: ο ηγέτης ως σταυροφόρος.»
Όπως γράφει η Αρβελέρ:
«Πράγματι κατά τη βασιλεία του Θεοδοσίου ο
χριστιανισμός γίνεται η θρησκεία του κράτους. Εναντίον των ειδωλολατρών
[ελληνικών και άλλων πληθυσμών] εφαρμόσθηκαν μέτρα, που πήραν συχνά το
χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να
σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύτηκαν,
τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς, οι ιερείς, όπως γράφει ο
Λιβάνιος, υποχρεώθηκαν "να σιγήσουν ή να πεθάνουν"».
Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, βυζαντινολόγος ιστορικός, Πρύτανις στο
Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, από το βιβλίο της «Η Πολιτική Ιδεολογία της
Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», εκδόσεις «Ψυχογιός» σελ. 17
Αυτή η προσπάθεια οικονομικής και κοσμικής καθυπόταξης των Ελλήνων (και
άλλων λαών) από τους βυζαντινούς χριστιανούς συνοδεύτηκε από μια πολύ
σαφή προπαγάνδα απαξίωσής τους. Δεν είναι ότι ο Πλάτωνας δεν είχε τον
Θεό, ότι χρησιμοποιούσε την καταραμένη λογική ή ότι είχε παραπλανημένα
απαρνηθεί το σώμα, απαρνούμενος έτσι το Όλον που είναι ο Θεός. Δεν είναι
τίποτα από αυτά. Είναι απλά ότι οι Έλληνες ήταν η μεγάλη δύναμη της
εποχής, έντονα πνευματική αλλά και οικονομική, και οι Εβραίοι ήθελαν να
την κατακτήσουν (όπως και έκαναν). Προσαρτώντας την εβραϊκή τους
θρησκεία στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία, απαγόρεψαν τις τέχνες και τη
φιλοσοφία και οτιδήποτε δεν παράπεμπε στα χριστιανικά βιβλία και
ιερατείο. Ήταν μια θεοκρατική δικτατορία. Τα βασανιστήρια που έκαναν σε
αλλόθρησκους μπορούν, με ανατριχιαστική λεπτομέρεια, να διαβαστούν εδώ:
http://www.pare-dose.net/?p=2882
Η δεύτερη σκοπιά από την οποία θα σχολιάσω τον τρόπο που ο Λουδοβίκος
βλέπει τον Πλάτωνα είναι φιλοσοφική και εμπειρική:
Είναι πράγματι αλήθεια ότι δεν υπάρχει θέρμη στην καρδιά ενός ανθρώπου
που ασχολείται με την ελληνική φιλοσοφία;
Το έργο του Πλάτωνα επικεντρώνεται στον Σωκράτη. Σε ένα απ' τα
σημαντικότερα έργα του, την Απολογία, ο Πλάτων περιγράφει τον Σωκράτη να
λέει στο δικαστήριο πως έχει μια προσωπική σχέση με ένα θεό. Τον
ονομάζει δαιμόνιο και ισχυρίζεται πως, από τότε που ήταν παιδί, του
έλεγε όχι τι να κάνει, αλλά τι να μην κάνει – τον απέτρεπε από
ακατάλληλες πράξεις. Για αυτό το λόγο, λέει, δεν ασχολήθηκε με την
πολιτική, διότι ο θεός του τού υπαγόρεψε να μην το κάνει, ενώ ασχολήθηκε
με τη φιλοσοφία ακριβώς επειδή ο θεός του τού υπαγόρεψε να το κάνει
(εξιστορεί τον γνωστό χρησμό του Απόλλωνα για τον Σωκράτη στο Μαντείο
των Δελφών). Και, κεντρίζοντας τους συμπολίτες του σαν αλογόμυγα, όπως ο
θεός του (ο Απόλλων) τού υπαγόρεψε, προκάλεσε το μίσος που οδήγησε στην
θανάτωσή του.
Η αλήθεια δεν είναι ευχάριστη. Αντίθετα, όταν λες ότι το σεξ
καθαγιάζεται από τον Θεό, αυτό είναι ευχάριστο. Διότι δεν θέλουμε να
αισθανόμαστε ένα χάσμα μεταξύ του ποθητού και του πραγματικού. Ο
Λουδοβίκος χαρακτηρίζει αυτό το χάσμα «καταγωγικό μύθο της Δύσης». Για
αυτόν, το χάσμα (ριζικό, καταλυτικό και μοιραίο) υπάρχει όταν δεν έχεις
το σωματικό, όταν δεν έχεις τον Χριστό, ο οποίος περιλαμβάνει το
σωματικό ως Σαρκωμένος Λόγος.
Λοιπόν, όπως βλέπουμε στην περίπτωση του Σωκράτη, δεν είναι αλήθεια ότι
δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει θυσία και δεν υπάρχει «κοινωνία» όταν ο
άνθρωπος συγκεντρώνεται στο ιδεαλιστικό και το ακολουθεί. Δεν είναι
αλήθεια ότι το θεϊκό και το ανθρώπινο θεωρούνταν δύο αγεφύρωτα πεδία
στην αρχαία Ελλάδα (ή βέβαια και γενικά στον αρχαίο κόσμο). Ποιος έδωσε
το χρησμό για τον Σωκράτη - όχι ο Απόλλωνας; Με ποιον επικοινωνούσε η
Πυθία; Ποιο ρόλο είχαν η Κλωθώς, η Λάχεσις και η Άτροπος στην ανθρώπινη
μοίρα; Τι ρόλο είχαν οι μούσες; Σε όλο τον αρχαίο κόσμο, η επικοινωνία
μεταξύ θεών και ανθρώπων θεωρείτο δεδομένη.
Και φυσικά συνεχίζεται και
σήμερα, εκτός χριστιανισμού. Επικοινωνούμε με θεούς. Εγώ, άλλα πρόσωπα
που ξέρω, καθώς και πρόσωπα τα βιβλία των οποίων διαβάζω.
Τέτοια είναι τα αποτελέσματα
της εξύψωσης του συναισθήματος και της νόησης. Γιατί θα έπρεπε ο
αναχωρητισμός, ασκητισμός ή και γενικότερα η οποιαδήποτε υψηλόφρονη κίνηση να
πετυχαίνουν μόνο μέσα στο πλαίσιο του χριστιανισμού; Η Εκκλησία εκδίδει
βιβλία όπου πιστοί διηγούνται τις εμπειρίες τους με Αγίους στο
υπερβατικό πεδίο. Υπάρχουν αυτά μόνο στον χριστιανισμό; Θα
χαρακτηρίσουμε εξ ορισμού όλες της μη χριστιανικές τέτοιες επαφές
δαιμονικές για να κρατήσουμε μονοπώλιο; Ό,τι πιο κάτω
περιγράφει η
χριστιανική ιστοσελίδα, συμβαίνει παντού. Παρόλο που ο συγγραφέας το
αρνείται, η ίδια διαδικασία συμβαίνει και στον βουδιστή μοναχό, για τον
απλό λόγο ότι είναι άνθρωπος.
<< Η «ά-σκοπη» επιθυμία,
η χωρίς αντικείμενο, δεν καθιστά τον ησυχαστή ευνουχισμένο ον. Αδυνατεί
ο «κλασικός» ψυχαναλυτής να αντιληφθεί πόσο λάθος κάνει με το να συγχέει
αυτή την επιθυμία με απώθηση της σεξουαλικότητας. Άσκοπη δεν σημαίνει α-νόητη,
αλλά ότι δεν έχει κάποιο άλλο σκοπό/αντικείμενο πόθου παρά την ολότητα
τού Είναι (εφίεμαι της πλήρους οντότητάς μου). […]
Ο ησυχαστής δεν είναι βουδιστής
μοναχός με μηδενισμένες επιθυμίες και στόχο τη νιρβάνα, αλλά ούτε είναι
και στωικός φιλόσοφος. Ζώντας στην κατεύθυνση της πληρότητας δεν
μερικεύει, δεν πετάει τίποτα, και όντας ενσώματος, δεν σπαταλά τίποτα
από την οντολογική του υπόσταση [δηλ. το σπέρμα]. Μεταβάλλει όμως τα
πάντα, τον τρόπο που αγαπά, που τρώει, που θυμώνει, που κοιμάται, που
σιωπά κ.ο.κ. (π.Λουδοβίκος 2003,38). Μεταβάλλει «τον τρόπο του φυσικού
θελήματος» (άγιος Μάξιμος) και από φίλαυτος γίνεται φιλόθεος και
φιλάδελφος (π.Λουδοβίκος 2006,97).>>
Αυτό σημαίνει πως, αν ζεις με άλλους, τους συμπεριφέρεσαι σαν να έχουν
το Θεό μέσα τους. Και, αν ζεις μόνος, σου συμπεριφέρεσαι σαν να έχεις το
Θεό μέσα σου. Και, αν ασχολείσαι με τη φιλοσοφία (ναι, ακόμα κι αν είσαι πλατωνιστής
ή βουδιστής μοναχός!), βλέπεις εκεί τον Θεό, στο «ύψιστο και απρόσιτο». Και έχεις
καρδιά. Σαφώς έχεις καρδιά. Και έχεις μια σωματικότητα που, καθώς την
εξευγενίζεις από το υλικό στο ιδεαλιστικό, σε παίρνει στο Ένα και το
Όλον.
«
Η άνοδος στον Θεό γίνεται "μετά παντός είδους κτίσεως" ».
https://www.pemptousia.gr/2014/12/isichastis-i-iparxi-pou-zi-tin-olotita-tou-ine/
Λέει ο Λουδοβίκος:
<< Αν με ρώταγε εμένα [..] «τι θα 'θελες με το σώμα σου», θα
απαντούσα «θα 'θελα να 'ναι αιώνιο». Να έχουν δηλαδή, το νόημα και η
υλικότητα, γίνει Ένα. Το νόημα και η ύλη να γίνουν Ένα. Και εδώ έρχεται
ο χριστιανισμός, ο οποίος είναι αντι--ιδεαλιστικός τελείως, δεν έχει να
κάνει καμία - - δεν έχει να κάνει καμία … είναι υλιστικός καθαρά,
ιερός
υλισμός είναι ο χριστιανισμός, και σου λέει «κοίταξε να δεις, αυτή είναι
η ελπίδα, όντως αυτή είναι». Και μιλά, και τολμάει να μιλά, για ανάσταση
των νεκρών. Και εδώ δεν μπορεί να το απορρίψει κανείς εύκολα. Διότι αν
το απορρίψεις, η άλλη εκδοχή είναι ο Πλάτων.».
Η άλλη εκδοχή είναι πως αναλήπτεσαι,
πως ανεβαίνεις με το σώμα σου στον Ουρανό και το ενώνεις με το Σύμπαν
και το κάνεις συμπαντικό.
Έτσι γίνεται το σώμα ιερό, όχι επειδή θα ανασυσταθούν, μετά από
εκατομμύρια χρόνια, τα λιωμένα στη λάσπη σώματα, στη Συντέλεια του
Αιώνα.
Και η διαδικασία προς αυτό
είναι η εξύψωση του νου, η μεταστροφή του πόθου από το υλικό στο νοητό,
από το εφήμερο και περιορισμένο στο εμπειρικά απέραντο κι αιώνιο.
Την ανάληψή μου στον Ουρανό
και, σε αντίστοιχο βαθμό, παγκοσμιοποίηση του σώματος την περιέγραψα σε
διάφορα βίντεο, όπως στα
https://www.youtube.com/watch?v=X-1fHlmcCVY
και
https://www.youtube.com/watch?v=OzomfKMWCIM .
Αυτό που σε ενώνει με το Σύμπαν (το Μη Εγώ) είναι καταρχήν ο νους σου, ο
οποίος έχει τη δυνατότητα να συνδέεται με ιδέες όπως η ομορφιά και η
ηθική, η αρμονία και η ζωτικότητα. Μετά, μέσα από μια ζωή ηθική και
πνευματική, κατά την οποία δεν ξοδεύεις την (σεξουαλική σου) ζωτικότητα,
ο νους σου ζωοδοτείται από τη σεξουαλικότητα του σώματος. Έτσι, ενώ
κανονικά είναι ο νους που βγαίνει από τα όρια του σώματος και απλώνεται
στις εκτάσεις του χώρου και του χρόνου, στις εκτάσεις της Φύσης και της
πηγής της Φύσης, στις αιτίες των πραγμάτων εντός και εκτός της Φύσης,
τώρα ο νους παίρνει μαζί και το σώμα – έχουν γίνει ένα. Τούτο το Ένα
είναι το Όλον:
<
<< Αν με ρώταγε εμένα, στην προ Χριστού εποχή «τι
θα 'θελες με το σώμα σου», θα απαντούσα «θα 'θελα να 'ναι αιώνιο». Να
έχουν δηλαδή, το νόημα και η υλικότητα, γίνει Ένα. Το νόημα και η ύλη να
γίνουν Ένα. >>
Μπορεί να γίνει. Όχι με το σεξ, ούτε απαραίτητα με τον χριστιανισμό (και
μόνο). Γίνεται όταν ζεις μια ιδεαλιστική ζωή, με ανώτερα κίνητρα,
ανώτερους πόθους, ανώτερες σχέσεις με τους άλλους, ανώτερες επιδιώξεις,
ανώτερες επιθυμίες, ανώτερες ευαισθησίες.
Αν μπορέσεις να αισθανθείς ότι δεν είσαι μόνο μέσα στο σώμα σου, μα και
έξω από σένα, και να πράξεις ανάλογα, τότε η σωματικότητά σου
επεκτείνεται και διαιωνίζεται. Αυτή δεν είναι πλέον μια υλική σωματικότητα, είναι μια πνευματική σωματικότητα.
Ποια είναι η διαφορά;
Τα ρούχα στεγνώνουν κρεμασμένα στο σκοινί. Αν το καθένα από αυτά ήταν
ένα σώμα, θα ήταν ενωμένα ή χωριστά; Θα ήταν πολλά ξεχωριστά σώματα ή
όλα μαζί ως ένα;
Εξαρτάται πού βρίσκεται η αίσθηση της ζωής. Αν βρίσκεται όπου οδηγεί η
βαρύτητα, δηλαδή κάτω (στα γεννητικά όργανα), το καθένα από αυτά τα
ρούχα διαφέρει, είναι ξεχωριστό άτομο. Αν η αίσθηση της ζωής είναι πάνω,
δηλαδή στο κεφάλι (που εμπνέεται με αιώνιες ιδέες), τότε το ίδιο το
σκοινί (ο ενεργοποιημένος νους) ενώνει όλα αυτά τα ξεχωριστά σώματα σε ένα μεγαλύτερο
σώμα, που είναι το Συμπαντικό – ένα απεριόριστο χωροχρονικό υλικό που
περιλαμβάνει τόσο την ύλη όσο και τον νου. Αυτός είναι ο
πραγματικός «ιερός υλισμός». Ο «ιερός υλισμός» δεν συνίσταται στην ανάσταση
των νεκρών, ούτε βέβαια στον υλικό αισθησιασμό που «χάνεται συνεχώς απ'
τα χέρια σου, και σου υπενθυμίζει την αδυναμία να τον έχεις»
(Λουδοβίκος), μα στην εκ νέου αφύπνιση της ίδιας σου της απονεκρωμένης
και αποχαυνωμένης αίσθησης πως ο Άλλος είναι ο εαυτός σου.
Ποιος άλλος; Ο αέρας. Το νερό. Η φωτιά. Ο αιθέρας. Ο νους. Το σώμα (το
κάθε σώμα).
Αυτό το άνοιγμα προς τα έξω είναι ιερό, γιατί σε ενώνει με την πλάση,
βγάζει το Εγώ από την καρδιά σου και σε κάνει αθάνατο.
Φέρνει το Φως του Νου στη σκοτεινή σου ύλη και χαρωπά κρύβει τον ωκεανό
μες στη σταγόνα.
« Εκεί [στον Ελληνισμό] η θεοποίηση του Ανθρώπου. Εδώ η ενανθρώπιση του
θεού. »
http://www.elzoni.gr/html/ent/692/ent.29692.asp
Ναι, η θεοποίηση του ανθρώπου. Ακριβώς, η θεοποίηση του ανθρώπου. Ο
φόβος και ο τρόμος του ολοκληρωτισμού, του δεσποτισμού και της
θεοκρατίας – ο ανεξάρτητος άνθρωπος, που δεν σε υπακούει, που είναι
γεμάτος μες στον εαυτό του, γιατί ενσωματώνει το Όλον.
«Η
πιθανή αυτονόμηση του εαυτού από όλες αυτές τις μεγάλες πηγές νοήματος
δημιουργεί το "I can get no satisfaction" (τραγούδι), που ήταν για τη
γενιά μου το έμβλημα – με τον Ράιχ, την οργόνη κι όλα αυτά τα πράγματα–
το οποίο ουσιαστικά είναι η απογείωση του αποσυνδεδεμένου, αυτόνομου Εγώ
για την κατάκτηση μιας ευτυχίας η οποία του ανήκει προσωπικά, ατομικά,
αγνοώντας όμως το Όλον. [...] Για να μπορέσει να αντλήσει, για το
εγωκεντρικό του άτομο, αυτό το οποίο έχει χάσει ως κοινωνία με το Όλον.»
(Λουδοβίκος)
Στη βάση της, η ραϊχική
έννοια της οργόνης δεν σε εξατομικεύει μα σε οικουμενοποιεί. Ο Ράιχ
αντιλήφθηκε σωστά πως ο οργασμός και ο ερωτισμός σχετίζονται με μια
οικουμενική ενέργεια που εν μέρει διαθέτει βιολογικό και υλικό
χαρακτήρα.
«Τα παραπάνω ευρήματα έπεισαν τον Ράιχ πως η λίμπιντο δεν ήταν απλώς μια
θεωρητική έννοια, όπως υποστήριζε η ψυχανάλυση, αλλά πραγματική ενέργεια
την οποία το σώμα συγκεντρώνει και εκφορτίζει και η οποία, ενδεχομένως,
μπορεί να μετρηθεί.»
Βικιπαίδεια, Βίλχελμ Ράιχ
https://el.wikipedia.org/wiki/Βίλχελμ_Ράιχ#Η_θεωρία_της_λειτουργίας_του_οργασμού
Όμως τα έκανε κυριολεκτικά «μούσκεμα» ως προς το τι σημαίνει
αυτή η ενέργεια για την ευτυχία και τη δυστυχία μας.
«Η λειτουργία του οργασμού ήταν, λοιπόν, η διατήρηση της ενεργειακής
ισορροπίας του σώματος μέσω της εκφόρτισης της περίσσειας ενέργειας που
συσσωρεύεται φυσιολογικά σε αυτό.»
Βικιπαίδεια, Βίλχελμ Ράιχ
https://el.wikipedia.org/wiki/Βίλχελμ_Ράιχ#Η_θεωρία_της_λειτουργίας_του_οργασμού
Την ιδέα ότι η ενέργεια αυτή ήταν περίσσεια, περιττή, και άρα μπορείς
-και μάλιστα θα έπρεπε!- να τη διώξεις, ο Ράιχ την βάσισε στο ότι όταν
ένας άνθρωπος δεν έχει οργασμό, νιώθει νευρικός.
Όμως, όταν έχει οργασμό, και πάλι νιώθει νευρικός και αναστατωμένος,
διότι νιώθει έλλειψη ενέργειας. Ο νους του "αδειάζει" από ενέργεια,
μένει ψυχικά κενός, νεκρός.
«Ξέρετε, όσο πιο πολύ απολαμβάνω τον εαυτό μου, τόσο πιο πολύ φόβο νιώθω
και ανασφάλεια. Το 'χετε προσέξει αυτό; Στις στιγμές μεγάλης απόλαυσης,
ή μετά από μεγάλη απόλαυση, υπάρχει λύπη, αγωνία, … Γιατί; Διότι το χάνω
αυτό συνεχώς απ' τα χέρια μου, δεν υπάρχει, είναι μια υπόμνηση της
αδυναμίας να το έχω.»
(Λουδοβίκος)
Όχι απλά θυμάμαι ότι δεν μπορώ να το έχω, μα, ακόμα περισσότερο, νιώθω
ότι το είχα και το έχασα. Είχα ενέργεια στα συναισθήματα και το νου μου
και ξαφνικά έφυγε – μπαμ και είμαι άδειος.
Η ψυχολογία των πνευματικών συστημάτων, όπως η Ψυχολογία της Γιόγκα, την
οποία σπούδασα σε ινδικό πανεπιστήμιο, αναγνωρίζει τη σπουδαιότητα της
διατήρησης της λίμπιντο/σεξουαλικής-ερωτικής ενέργειας/οργόνης μέσα στο
σώμα, και σε βοηθάει να γίνεις ένα ισχυρό και άξιο σκεύος ενσωμάτωσής
της. Αν με το παραμικρό νιώθεις πως πρέπει να χάσεις την ενέργειά σου,
πώς θα ήταν δυνατό να γεμίσεις με ευτυχία και νόημα; Χρειάζεσαι ενέργεια
για αυτό. Η σεξουαλική ενέργεια είναι στη βάση της νοητική – κι είναι
γι' αυτό το λόγο που
«αυτή η ριζική ανικανοποίηση έχει να κάνει με τη βιολογικότητα καταρχήν
του ανθρώπου, με το γεγονός ότι η βιολογικότητά του εισέρχεται μες στη
διαδικασία του στοχασμού του». (Λουδοβίκος)
Αν μπορείς να συσσωρεύσεις αυτή την ενέργεια και δεν την σπαταλάς, τότε
αντί να χάνεται η ενέργεια του νου σου, αυξάνεται. Διευρύνεται η
ικανότητά σου να βιώνεις και να αντέχεις τα ανθρώπινα ψυχολογικά και
σωματικά πάθη και την πηγή αυτών, την ζωή και την πηγή αυτής, που είναι
ένας ενεργειακός οικουμενικός νους, μια παγκόσμια ζωντανή ψυχο-ύλη. Και,
όταν έχεις φτάσει σε επαρκές επίπεδο ενσωμάτωσης αυτής της ενέργειας, με
την έννοια ότι την αντέχεις και δεν την σπαταλάς, αλλά την αφομοιώνεις
μες στην ψυχή και το νου σου, τότε – ΜΠΑΜ – η ενέργεια εκρήγνυται. Μα
όχι τώρα στα γεννητικά όργανα. Εκρήγνυται μέσα στην αιώνια συνείδησή
σου, μέσα στο απέραντο, ζωντανό χωροχρονικό σύμπαν, ξεσπά μέσα στο
νου σου και τον διευρύνει. Τον παίρνει προς τα έξω, η όλη σωματική σου
ενέργεια φέρνει μια πυρηνική έκρηξη μέσα στο νου σου, και αυτός σταματά
να περιορίζεται από τη σάρκα και διευρύνεται και ενώνεται με το σύμπαν
γενικά. Η ίδια σου η σωματικότητα εκρήγνυται προς τα έξω, πάρα πολύ
παρόμοια με τον οργασμό, αλλά ασύγκριτα πιο ισχυρά, κι επίσης ανοδικά
(όχι καθοδικά). Αντί η ενέργειά σου να κινείται προς τα κάτω, να πέφτει,
κινείται προς τα πάνω – εξυψώνεται, φέρνει το περιορισμένο στο
απεριόριστο, σε φέρνει ως ψυχή μέσα στο συμπαντικό σώμα και αφομοιώνεσαι
εκεί.
Θεέ μου, μοιάζουν αυτά που λέω θεωρητικά; Μπορεί ο αναγνώστης να έχει
την αίσθηση μιας ενέργειας που τον εκσφενδονίζει στον ουρανό, που
παίρνει ολόκληρο το σώμα του, από τα πόδια μέχρι το κεφάλι, και το
στέλνει ένα ταξίδι στο χρόνο, το στέλνει προς την πηγή του σύμπαντος,
την πηγή του χρόνου, το ενεργειακό και φωτεινό σπέρμα της Ύπαρξης; Ο
σωματικός οργασμός είναι ένα σύμβολο μόνο, μια μεταφορά. Αν κινηθείς
προς τα πάνω, η σεξουαλική σου ενέργεια μπαίνει στο νου σου, και έκτοτε
πάλλεται μες στη συνείδησή σου, έχεις ένα νου που γεννά, που
περιλαμβάνει την ύλη, που είναι γονιμοποιημένος από την ύλη, που δεν
είναι απλά νους αλλά μια απέραντη και αθάνατη ενεργειακή δύναμη.
Κοσμική, Θεία Δύναμη. Στο βαθμό που η σεξουαλική ενέργεια μπορεί να
επιστρέψει πίσω στην πηγή της, στο νου, και να εκραγεί μέσα σε αυτόν,
γίνεσαι θεός. Από σχετική ουσία – προσωρινή, σαρκική
μορφοποίηση των πέντε στοιχείων– μετατρέπεσαι σε απόλυτη ουσία–
ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών χωροχρόνος, μια οικουμενική, αιώνια
και ζωντανή σωματοσυνείδηση.
Αυτή τη δυνατότητα να εκραγείς μέσα στο αιώνιο, αν συσσωρεύεις την
σεξουαλική ενέργεια και δεν την σπαταλάς, ο Ράιχ την παράβλεψε τελείως,
ούτε καν την υποπτεύτηκε. Είναι γραμμένη σε όλα τα πνευματικά κείμενα,
μα ο Ράιχ ήταν μαθητής του Φρόιντ και δεν υπήρχε περίπτωση να δει τη
σεξουαλικότητα σε πνευματικό πλαίσιο. Η ίδια η οργόνη, όμως, είναι
υπαρκτή. Στον ινδουισμό λέγεται και πράνα, στην επιστημονική βιολογία
λέγεται ζωτική δύναμη (vital force) και η οπτική ζωτικισμός (vitalism).
Η Wikipedia περιγράφει την οργόνη ως
«εσωτερικιστική ενέργεια ή οικουμενική ζωτική δύναμη, που προτάθηκε
αρχικά στη δεκαετία του 1930 από τον Βίλχελμ Ράιχ. [...] Θεωρήθηκε ως η
αντι-εντροπική αρχή του σύμπαντος, ένα δημιουργικό υπόστρωμα σε όλη τη
φύση συγκρίσιμο με το ζωϊκό μαγνητισμό του Μέσμερ (1779), την οδική
δύναμη του Ράιχενμπαχ (1845) και τη ζωτική δύναμη του Μπεργκσόν (1907).
Η οργόνη θεωρήθηκε ως μια πανταχού παρούσα ουσία που δεν είχε μάζα,
παρόμοια με τον Φωτεινό Αιθέρα αλλά πιο στενά συνδεδεμένη με τη ζωντανή
ενέργεια παρά με την αδρανή ύλη. Μπορούσε να συσπειρωθεί για να
δημιουργήσει οργάνωση [δηλ. μπορούσε να δράσει ως νοήμον μορφοποιητικός
παράγοντας της υλικής ενέργειας] σε όλο το φάσμα από τις μικρότερες
μικροσκοπικές μονάδες μέχρι μακροσκοπικές δομές σαν τους βιολογικούς
οργανισμούς, τα σύννεφα ή ακόμα και τους γαλαξίες.»
https://en.wikipedia.org/wiki/Orgone
Στο
βίντεό μου «Κληρονομικότητα χωρίς γονίδια (Ρούπερτ Σέλντρεϊκ vs
Ρίτσαρντ Ντόκινς)» ο γνωστός βιολόγος Ρούπερτ Σέλντρεϊκ μιλά για τη
λεπτοφυή αυτή βιο-ενέργεια ως το ζωτικό, νοήμον και άυλο υπόβαθρο της
λειτουργίας και διαφοροποίησης των βιολογικών ειδών – των τρισδιάστατων
δομών τους, της μνήμης, των ενστίκτων, της φαντασίας τους... Όπως ο
ίδιος ο Λουδοβίκος το εκφράζει: «σκεπτόμενη βιολογικότητα». Μια τέτοια
όμως που δεν πηγάζει στις βρεφικές ανταλλαγές με τη μητέρα μας, ούτε στα
«βάρη» που σηκώναμε ως παιδιά, μα στην ίδια την νόηση της Φύσης. Και η
νόηση αυτή υπάρχει σε διάφορα επίπεδα. Διότι ό,τι βλέπουμε εδώ στη Γη
υπάρχει και σε άλλες διαστάσεις, πιο τέλειο, πιο νοήμον, πιο αιώνιο. Η
βιοενέργεια εκδηλώνεται σε διάφορα επίπεδα που το καθένα τους
ενσωματώνει διαφορετικό βαθμό νόησης. Ακριβώς όπως ο μαθητής της τρίτης
δημοτικού διαφέρει από αυτόν της δευτέρας, ομοίως η φύση που αναλήφθηκε
σε ένα υψηλότερο βαθμό νόησης διαφέρει από τον χαμηλότερό της βαθμό. Η
ίδια νόηση μπορεί να μορφοποιήσει ένα άπειρο αριθμό σωμάτων (εκατομμύρια
ανθρώπινα σώματα γεννιούνται κάθε μέρα), αλλά μπορεί επίσης, με την
κατάλληλη προπαρασκευή, να ανασυνταχθεί, αναδομηθεί και αναπλαστεί σε
ένα ανώτερο επίπεδο ενσωμάτωσης του Νου και της Ζωτικής Ενέργειας.
Η συσσώρευση της δύναμης της σεξουαλικότητας, του ψυχισμού, του νου και
της βιολογίας και η έκρηξη αυτών είναι ό,τι σε ενοποιεί με το Αιώνιο και
αφαιρεί από την καρδιά σου το φόβο του θανάτου – της πηγής της κάθε
δυστυχίας. Το ανέβασμα σε μια ευρύτερη και ζωτικότερη πραγματικότητα
γίνεται μέσα από το ανέβασμα του επιπέδου της βιοενέργειας – της ζωτικής
δύναμης του νου. Αυτή συμβαίνει στο αιθερικό υπόστρωμα του σώματος. Σε
αυτό το αθέατο στα υλικά μάτια πεδίο αναβαθμίζεται η κραδασμικότητα της
ψυχής αποκτώντας την πραγματικότητα της ύλης. Και τότε επεκτείνεσαι και,
ενώ βρίσκεσαι εδώ, βρίσκεσαι συγχρόνως και σε άλλο κόσμο, και απ' εκεί
φέρνεις εδώ μεγαλύτερο βαθμό νοημοσύνης και ψυχικής ζωτικότητας. Όπως η
διαφορά του ανθρώπου από τον πίθηκο δεν βρίσκεται στην υλική ζωτικότητα,
μα στην ψυχοπνευματική, έτσι και οι διαφορές των κόσμων βρίσκονται στην
ζωή της ψυχής. Όταν ανεβαίνεις, η ψυχή σου γεμίζει με αθάνατη ζωή, και
σου γεννιέται ένα πραγματικό σώμα στον αιώνιο κόσμο της ψυχής.
<<Αν με ρώταγε εμένα […] «τι θα 'θελες με το σώμα σου», θα απαντούσα «θα
'θελα να 'ναι αιώνιο». Να έχουν δηλαδή, το νόημα και η υλικότητα, γίνει
Ένα. Το νόημα και η ύλη να γίνουν Ένα. >>
Μόνο που αυτό δεν θα γίνει όταν τα υλικά και προ πολλού λιωμένα σώματα
αναγεννηθούν στον κόσμο της ύλης από τον Χριστό, μα με την ζωντάνευση
του εσωτερικού μας ψυχικού οργανισμού καθώς θα αναλήπτεται σε ένα
ανώτερο επίπεδο παγκοσμιοποιημένης ύπαρξης, διευρυμένης στο χώρο και στο
χρόνο.
Από το μερικό στο οικουμενικό και από το χαμηλό στο υψηλό.
Από τα υλικά στρώματα του αιθέρα σε πιο φωτεινώς δονούμενα στρώματα.
«Και επέτρεψαν στον Απολλώνιο να θέσει ερωτήσεις. Και τους ρώτησε από τι
πίστευαν ότι αποτελείται ο κόσμος. "Από στοιχεία" αποκρίθηκαν. "Υπάρχουν
λοιπόν τέσσερα;" ρώτησε. "Όχι τέσσερα", είπε ο Λάρχας, "αλλά πέντε."
"Και πώς μπορεί να υπάρχει ένα πέμπτο," είπε ο Απολλώνιος, "εκτός από το
νερό και τον αέρα και τη γη και τη φωτιά;" "Υπάρχει ο αιθέρας", απάντησε
ο άλλος, "τον οποίο πρέπει να θεωρούμε ως το υλικό από το οποίο γίνονται
οι θεοί. Διότι ακριβώς όπως όλα τα θνητά πλάσματα εισπνέουν τον αέρα,
ομοίως και οι αθάνατες και θείες φύσεις εισπνέουν τον αιθέρα. " "Να
θεωρήσω λοιπόν το σύμπαν", είπε ο Απολλώνιος, "ως ένα και μοναδικό
ζωντανό πλάσμα; " "Ναι", είπε ο άλλος .»
- Ο Βίος του Απολλώνιου Τυανέα,
Φιλόστρατος, 220ΑΔ
σύνδεσμος
«Ολόκληρη η αισθητή ύλη προέρχεται από μία πρωταρχική ουσία, μια
ακατάληπτη λεπτοφυή ουσία που διαπερνά όλο τον χώρο, την "ακάσα", τον
Φωτεινό Αιθέρα, πάνω στον οποίο δρα η "πράνα", η δημιουργική δύναμη,
προκαλώντας τους ατέρμονους κύκλους [εκδήλωσης] των αντικειμένων και των
φαινομένων.»
[Προσέξτε ότι η όλη περιγραφή καθώς
και οι όροι πράνα και ακάσα ανήκουν στην οντολογία του ινδουισμού.]
– Νίκολα Τέσλα (ο
μεγαλύτερος επιστήμονας και εφευρέτης όλων των εποχών), "Το
Μεγαλύτερο Επίτευγμα του Ανθρώπου", 1907
https://www.collective-evolution.com/2018/05/30/a-dialogue-from-400-bc-of-plato-describing-quantum-physics-the-ether/
«Όλη η επιστημονική φιλοσοφία του Τέσλα στηρίζεται στην ύπαρξη του
αιθέρα ως αγώγιμου μέσου όλων των ηλεκτρικών, θερμικών, φωτεινών κ.λπ.
ενεργειών. […] Όπου και να ρίξουμε τη ματιά μας συναντάμε εφευρέσεις που
ο ίδιος ανέπτυξε.»
Ο Νίκολα Τέσλα και η Μυστική Δοξασία
http://www.nea-acropoli-athens.gr/arthra/oikologia/723-o-nikola-tesla-kai-i-mistiki-doksasia
«Μέσα στη θάλασσα δεν φυτρώνει κάτι αξιόλογο, ούτε υπάρχει, με μια λέξη,
κάτι ολοκληρωμένο, μόνο σήραγγες και άμμος και τεράστια ποσότητα πηλού
και λάσπης, σε μέρη με χώμα, τίποτα που να έχει αξία και να συγκριθεί με
τις ομορφιές του κόσμου μας. Εκείνα όμως εκεί πάνω [στους φωτεινούς
αιθερικούς κόσμους] δείχνουν να ξεπερνούν κατά πολύ τον κόσμο μας. [...]
Ό,τι είναι για μας και τη ζωή μας το νερό και η θάλασσα, είναι ο αέρας
εκεί πάνω, ό,τι είναι για μας ο αέρας είναι σε εκείνους ο αιθέρας. [...]
εκεί δεν αρρωσταίνουν, ζουν πολύ περισσότερο από εμάς και μας ξεπερνούν
στην όψη, την ακοή, τη σοφία και σε όλα αυτά κατά το ύψος που ο αέρας
ξεπερνά το νερό και ο αιθέρας τον αέρα σε βαθμό καθαρότητας. Επιπλέον,
εκείνοι διαθέτουν άλση και ιερά θεών με ενοίκους τους ίδιους τους θεούς
- με αυτούς επικοινωνούν πρόσωπο με πρόσωπο, λένε χρησμούς και μαντείες
καθώς βρίσκονται πλάι τους. Βλέπουν τον ήλιο, τη σελήνη και τα άστρα,
αυτά τα ίδια, τα αληθινά, και σε καθετί άλλο συνοδός τους είναι η
ευδαιμονία.»
Πλατωνικός διάλογος Φαίδων, 110-111
https://repository.edulll.gr/edulll/retrieve/7048/1874_platophaedo.pdf
« "Υπάρχει ο αιθέρας", απάντησε ο άλλος, "τον οποίο πρέπει να θεωρούμε
ως το υλικό από το οποίο γίνονται οι θεοί. Διότι ακριβώς όπως όλα τα
θνητά πλάσματα εισπνέουν τον αέρα, ομοίως και οι αθάνατες και θείες
φύσεις εισπνέουν τον αιθέρα." »
- Ο Βίος του Απολλώνιου Τυανέα, Φιλόστρατος, 220ΑΔ
σύνδεσμος
Πώς λοιπόν να καταλάβουμε και να αποτιμήσουμε τον σύντομο αυτό υπαινιγμό
του Λουδοβίκου σχετικά με τη σεξουαλική ενέργεια;
«Η πιθανή αυτονόμηση του εαυτού από όλες αυτές τις μεγάλες πηγές
νοήματος δημιουργεί το "I can get no satisfaction" (τραγούδι), που ήταν
για τη γενιά μου το έμβλημα – με τον Ράιχ, την οργόνη κι όλα αυτά τα
πράγματα– το οποίο ουσιαστικά είναι η απογείωση του αποσυνδεδεμένου,
αυτόνομου Εγώ για την κατάκτηση μιας ευτυχίας η οποία του ανήκει
προσωπικά, ατομικά, αγνοώντας όμως το Όλον. [...] Για να μπορέσει να
αντλήσει, για το εγωκεντρικό του άτομο, αυτό το οποίο έχει χάσει ως
κοινωνία με το Όλον.»
(Λουδοβίκος)
Η συσσώρευση της οργόνης/σεξουαλικής ενέργειας σε οδηγεί στο
οικουμενικό και σε ενώνει με αυτό, μετατρέπει το ατομικό σε
θείο, σε «πανταχού παρόν και τα πάντα πληρόν».
Η απώλεια της οργόνης/σεξουαλικής ενέργειας σε οδηγεί στην
ψευδαίσθηση ενός ατομικού παραδείσου. Και σίγουρα ο Ράιχ πίστευε σε
αυτόν τον παράδεισο και προωθούσε το σεξ στη φιλοσοφία του. Μα το
περιοριστικό στοιχείο δεν ήταν η μυστικιστική έννοια της σεξουαλικής
ενέργειας ως συμπαντικής και νοήμονος, μα η κατασπατάλησή της προς χάριν
μιας ατομικής σωματικής ευτυχίας. Και σε αυτό ο Ράιχ δεν διέφερε από τους
άλλους ψυχολόγους ή και από τον οποιοδήποτε (σχεδόν) άνθρωπο. Τον πόθο
μιας ατομικής σεξουαλικής ευτυχίας ως ψευδαίσθησης περιγράφει ο ίδιος ο
Λουδοβίκος στο ακόλουθο απόσπασμα:
<< Όταν με πιέζουν υπερβολικά καταφεύγω στην αλογία αυτή, την μικρή, την
υπερβολική, και βρίσκω λίγο ανάπαυση. Λίγο ο ερωτισμός, ή ο
καταναλωτισμός, βρίσκω ένα μικρό μου κόσμο. Παρά ταύτα όμως συνεχώς
υπάρχει μεγάλη εκκρεμότητα: Τι θα γίνει; Αυτό το πράγμα μπορεί να
διαιωνίσει; Μπορεί να δώσει ένα «έσχατο νόημα» στον εαυτό και στον
κόσμο; Ποιο είναι το νόημα του έρωτα; Εάν κανείς δεν πάρει τον δρόμο
αυτόν, που φαίνεται ίσως δύσκολος, δεν θα καταλάβει γιατί είναι ερωτικά
ανικανοποίητος. Δεν υπάρχει δυτικός άνθρωπος που να μην είναι ερωτικά
ανικανοποίητος – εάν είναι εκλεπτυσμένος, εάν έχει κουλτούρα ελάχιστη. Η
αιτία είναι ακριβώς αυτή, ότι είμαστε συνεχώς διαφοροποιημένοι από τον
βιολογικό μας εαυτό και συνεχώς διεξάγουμε έναν αγώνα νοήματος. Γι' αυτό
και λέω εγώ ότι το πραγματικό σώμα, στην πραγματικότητα είναι
ακριβώς το σώμα που δεν τολμούμε να διανοηθούμε ότι το θέλουμε. Το
πραγματικό σώμα θα 'ταν ένα σώμα ελεύθερο από τη φθορά και το θάνατο.
Αυτό είναι το μόνο σώμα που θα μας ενδιέφερε όντως. >>
(Λουδοβίκος)
Λέει επίσης ο Λουδοβίκος:
«Και έκανε [ο Μάξιμος] την εξής
εκπληκτική παρατήρηση, ότι το Όλον του Ανθρώπου δεν είναι το άθροισμα
της ψυχής και του σώματος, λέει, αλλά είναι και κάτι Άλλο. Το κάτι Άλλο
είναι η ελευθερία του αυτοπροσδιορισμού, η αυτοσκηνοθεσία του ανθρώπου.
Το ότι συνεχώς ο άνθρωπος αντιδικεί με τον εαυτό του. Ότι συνεχώς ο
άνθρωπος ανατοποθετείται σε σχέση με τον εαυτό του. Αυτό είναι πάρα πολύ
σημαντικό ως λεπτομέρεια. Γιατί ανατοποθετείται εν σχέσει προς τι;»
Ανατοποθετείται σε
σχέση με τον βαθμό που μπορεί να αφομοιώσει μέσα του τη συνειδητή
ενέργεια του Σύμπαντος, την άκτιστη και αιώνια ενέργεια την οποία είχαμε
πριν δημιουργηθεί ο κόσμος και μετά χάσαμε. Η εμπειρία αυτής της
ενέργειας δεν στηρίζεται στο άθροισμα σώματος και ψυχής, ούτε στο
άθροισμα του ενός εραστή στον άλλον. Αν σπαταλάς (με το σεξ) την
ενέργεια του νου σου, πώς μπορεί να μπει στο μυαλό σου η ενέργεια ενός
ευρύτερου και μεγαλύτερου νου; Χρειάζεται το κατάλληλο ενεργειακό
υπόστρωμα για να δεχθείς τον Άλλον αυτόν Νου, για να απορροφήσεις σε μία
και μόνο πνευματική οντότητα τις χωριστές ενέργειες του σώματος και του
νου. Μόνο τότε παύεις να περνάς στην ύλη χάνοντας την ψυχή σου
(γέννηση), και να περνάς στην ψυχή χάνοντας το σώμα σου (θάνατος) – σε
ατέλειωτους και μάταιους κύκλους.
Μόνο τότε μπορείς να είσαι
πλήρης και ολοκληρωμένος.
«Γιατί η επιθυμία του ανθρώπου είναι πάντοτε μεγαλύτερη από το αίτημά
του; Γιατί το αίτημα πάντα εξαντλείται; Γιατί θέλει πάντα κάτι παραπάνω;
Αυτό το πράγμα, αυτή η ριζική ανικανοποίηση, έχει να κάνει με τη
βιολογικότητα καταρχήν του ανθρώπου, με το γεγονός ότι η βιολογικότητά
του εισέρχεται μες στη διαδικασία του στοχασμού του.»
Ναι. Η
βιολογικότητά σου χρειάζεται να ενωθεί με τον νου σου. Όχι μέσω
συμβολισμών, όχι μέσω παραμυθιών, όχι μέσω ερωτικών ελπίδων και σχεδίων
για κορυφαία απόλαυση ή σαρκική διαιώνιση.
Όχι με τη μορφή του εμβρύου. Όχι ως ασυνείδητη εκσπερμάτωση. Η
έξοδος, η έκσταση, η διεύρυνση είναι μια συνειδητή έκρηξη, το
άνθισμα του σώματος που μετατρέπεται σε συνειδητό συμπαντικό οργανισμό.
«Και το
ερώτημα είναι: τι σκέπτεται το σώμα;»
Αναπολεί την εποχή που
βίωνε ολόκληρο το Σύμπαν, που ήταν
το Σύμπαν.
Προβάλλει αυτή τη
μακαριότητα, την πληρότητα, στα εφήμερα φαινόμενα που συναντά.
Αναπολεί, προβάλλει,
ελπίζει, ευτυχεί και δυστυχεί.
Αυτά σκέφτεται το σώμα.
Και θα συνεχίσει να ποθεί και
να ελπίζει μέχρι αυτά να πραγματοποιηθούν.
Πραγματοποιούνται όταν
ανεβάζεις το σώμα στα ουράνια.
Ανεβάζεις το σώμα όταν ζεις
στην υπηρεσία του Υψηλού.
Δύσκολο ή εύκολο, τι σημασία
έχει όταν αυτή είναι η αλήθεια;
Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι έτσι
είναι, απλά το κάνεις.
Σταματάς να πατάς τα φρένα, και
απογειώνεσαι.
Αυτή είναι η ουσία της
θρησκείας και της φιλοσοφίας. Τα υπόλοιπα, στο βαθμό που είναι συμβατά,
είναι συμπληρωματικά. Ο κεντρικός άξονας είναι η ανάληψη της
σεξουαλικότητας στον Ουρανό.
Διαλύοντας τη μικροψυχιά σου
στο οικουμενικό, θυσιάζοντας τη διττότητα στο Ένα και Μοναδικό,
αδιαφορώντας για την υλική απόλαυση παίρνεις την ενέργεια της φύσης από
το θνητό στο αθάνατο
και φτάνεις στον Προορισμό.
------------------------------------------