Είναι το σεξ συμβατό με την θρησκευτική κοσμοθέαση;

περιγραφή και συζήτηση της ομιλίας:

βιντεοσκοπημένη ομιλία

To πραγματικό Σώμα και ο πραγματικός Άλλος

Ομιλητής: πάτερ Λουδοβίκος

36:18

α) Περιγραφή της ομιλίας

         Εδώ μεταφορτώνω μια ομιλία του πατρός Λουδοβίκου με θέμα: "To πραγματικό Σώμα και ο πραγματικός Άλλος".
         Αφορά τον ερωτισμό και την σεξουαλικότητα και αν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την θρησκεία ή φιλοσοφία.
         Μεταξύ άλλων, επικρίνει τον Πλάτωνα, επειδή θεωρούσε πως χρειάζεται να κάνεις ένα άλμα από την υλική σου σπηλιά προς τα έξω, στο πνευματικό φως. Επειδή απόρριπτε το υλικό προς χάριν του ιδεατού.
         Όμως είναι αυτή η κριτική του ειλικρινής και εύστοχη; Είναι αλήθεια ότι ο Πλάτων παραπλανάται στο ότι δεν αποδέχεται την ύλη ως θεϊκή δημιουργία;
         Αν δούμε το σεξ ως θεϊκή δημιουργία, τότε αποδίδουμε στον όφη, που πλάνεσε τους Πρωτόπλαστους, θείο χαρακτήρα; Αν η ύλη και το σεξ είναι μέρος του Θεού, τότε είναι και ο διάβολος μέρος του Θεού; Και η αλλοτρίωση της ψυχής μας επίσης; Και ο καταναλωτισμός; Και ο υλισμός;
         Ο π. Λουδοβίκος χαρακτηρίζει τον χριστιανισμό "ιερό υλισμό". Αλλά επιτρέπεται ο υλισμός σε μια θρησκεία;
         Μήπως, για να κάνουμε τη θρησκεία αρεστή (να την «πουλήσουμε»), της αποδίδουμε ένα χαρακτήρα που δεν ταιριάζει στη φύση του θρησκευτικού συναισθήματος, του πνευματικού εγχειρήματος;
         Εν τέλει, αν η θρησκεία δεν μας γαλουχεί, όπως ο Πλάτωνας, προς ένα άλμα πέραν της ύλης, προς το πνευματικό, ποιος είναι ο ρόλος της;
         Κατέγραψα την ομιλία του, έκανα μια ενδελεχή κριτική αυτής, και τη συζήτησα μαζί σας.
         Καταγραφή: https://www.youtubetranslations.gr/Is_sex_compatible_with_religious_worldview_discussion.htm
         Κριτική: https://www.youtubetranslations.gr/Is_sex_compatible_with_religious_worldview.htm
         Συζήτηση: πιο κάτω

         Θεωρώ ότι η ομιλία του όμορφα θέτει εύστοχα ερωτήματα, δίνει όμως άκυρες απαντήσεις, που δεν δικαιώνουν το ρόλο που ταιριάζει στην θρησκεία στην υπέρβαση του αισθησιασμού, του ηδονισμού και γενικότερα του υλισμού.
         Οι χριστιανοί άγιοι είναι αυτοί που αρνήθηκαν την ύλη προς χάριν του πνεύματος, που αρνήθηκαν τον αισθησιασμό προς χάριν της κοινωνίας με τη θεία μορφή που λέγεται Χριστός.
         Δεν ακυρώνεται η θρησκευτική παράδοση, η πνευματικότητα του χριστιανισμού, καθαγιάζοντας τον αισθησιασμό;
         Κι εδώ δεν εννοώ ότι ο ίδιος ο Λουδοβίκος την ακυρώνει. Γιατί το σπέρμα του αισθησιασμού υπάρχει μέσα στον ίδιο τον χριστιανισμό: «αυξάνεσθε και πληθύνεστε». «Ο Θεός εποίησε Ουρανό και Γη».
         Λοιπόν ποια η διαφορά μεταξύ Θεού και Διαβόλου τότε; Αν ο αισθησιασμός έρχεται από τον Θεό, αν η επιθυμία για την ύλη έρχεται από τον Θεό, τι έρχεται από τον Διάβολο; Μετουσιωνόμαστε πνευματικά όταν αφηνόμαστε στην ύλη; Και, αν δεν χρειάζεται μετουσίωση, μήπως θα έπρεπε να ονομάσουμε πνεύμα και θείο θέλημα την απόγνωση, την σύγχυση, την κακία, τις αρρώστιες και τη θνητότητα; Δεν είναι όλα αυτά μέρος της ζωής στο βασίλειο της ύλης; Δεν είναι όλα αυτά μέρος της υλικής μας ύπαρξης, της αισθησιακής μας ύπαρξης, της ζωικής μας ταυτότητας;
         Και δεν είναι η θρησκεία ένα τρανταχτό και βροντερό ΟΧΙ; Δεν είναι η θρησκεία η καλλιέργεια της αγάπης για το υπερβατικό και η αφιέρωση της σωματικής μας ενέργειας σε αυτό;
         Πόση θεολογική ζάχαρη να βάλεις σε ένα χάπι για να ξεχάσεις ότι είναι δηλητήριο;
         Είναι η πηγή της ζωής ψηλά ή χαμηλά; Ρέει από τα γεννητικά όργανα ή πέφτει ως μάννα από τους ουρανούς;
         Θα 'πρεπε ή όχι να είναι σαφής κι αδιαπραγμάτευτη η θέση της θρησκείας;
         Αν δεν υποστηρίξει, γαλουχήσει και εδραιώσει η θρησκεία την αγάπη μας για το υπερβατικό, για τον Θεό που βρίσκεται στους ουρανούς, ποιος θα το κάνει;

         Ποιος θα τολμήσει να πει μια δυσάρεστη αλήθεια;

β) Συζήτηση για την ομιλία

Natasha - Νηρηίδα
Κίμωνα, γεια σου και πάλι. Το ξαναγράφω και δω, το σεξ και ο σαρκικός έρωτας είναι απαραίτητος για να ενωθούμε με τον άλλον και μέσω την ηδονής να αγαπήσουμε και τον εαυτό μας, απαραίτητα και τα δύο για να πλησιάσουμε τον θεό. Αυτό όμως ισχύει πιστεύω για ανθρώπους που γεννήθηκαν εμπαθείς και παθιασμένοι. Υπάρχουν και οι άλλοι που γεννήθηκαν σώφρονες και είναι οι λεγόμενοι "υγιείς" κατά τον διαχωρισμό του Χριστού που δεν χρειάζονται την θεραπεία του θεού και την μεσολάβησή του. Οι άνθρωποι της πρώτης κατηγορίας χρειάζονται ΚΑΙ το σώμα για να αναχθούν σε ψηλότερα επίπεδα πνευματικότητας. (παρόλα αυτά, μην ξεχνάς ότι υπήρξαν άγιοι που ήταν έγγαμοι και χαίρονταν την συνουσία με τον σύντροφό τους) Οι άνθρωποι της δεύτερης κατηγορίας μάλλον δεν χρειάζονται το σώμα για να ανέβουν, οπότε και ο θεός τούς χαριτώνει, τους στέλνει δηλ την αγιαστική Του ενέργεια πριν να ενωθούν με κάποιον άνθρωπο. Πιστεύω ότι αν δεν θυμόμαστε αυτόν τον διαχωρισμό στους ανθρώπους, τότε μπερδευόμαστε και δεν μπορούμε καλά να καταλάβουμε την αξία της ύλης και των ενστίκτων. Μην ξεχνάμε ακόμα ότι η αίσθηση είναι η πρώτη γνώση. Κανείς δεν μπορεί να αναχθεί σε πνευματικότερες σφαίρες αν δεν έχει ικανοποιήσει τις απλές αισθήσεις του, μέσα σε αυτές ΚΑΙ του έρωτα. ΕΚΤΟΣ και αν, όπως προείπα, ο θεός τον έχει προικίσει, είτε με σωφροσύνη εκ γενετής, είτε τον αγίασε και τον χαρίτωσε απλοποιώντας έτσι την διαδικασία αναγωγής του σε ανώτερα πνευματικά στάδια. Το να αποφεύγει κανείς να ικανοποιεί τα ένστικτά του και τις αισθήσεις του ΧΩΡΙΣ την δύναμη του θεού, το θεωρώ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ και προϊόν πλάνης

Κίμων
Πρόσθεσα μια κριτική της ομιλίας στην οποία μπορείς να διαβάσεις τις απόψεις μου για το θέμα, που νομίζω καλύπτουν και τις θέσεις σου. Ανέβασα τώρα την ίδια κριτική και στο Google Docs (κοίτα για τον σύνδεσμο στην Περιγραφή του βίντεο) για να υπάρχει και όταν καμιά φορά πέφτει η ιστοσελίδα για τεχνικούς λόγους.
         Ποιοι είναι οι άγιοι που είχαν σεξουαλική δραστηριότητα; Μπορείς να μου δώσεις ονόματα;

Natasha - Νηρηίδα
Βεβαίως! Πρώτα πρώτα οι γονείς της Παναγίας, Ιωακείμ και Άννα! Μετά, οι παρακάτω, ύστερα από μια πρόχειρη αναζήτηση στο νετ:
Ακίλας και Πρίσκιλα,
Άγιοι Γαλακτίωνας και Επιστήμη (5 Νοεμβρίου)
Αγία Μόνικα (μητέρα του Αγίου Αυγουστίνου- 15 Ιουνίου)
Αγία Πολυχρονία (μητέρα του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιφόρου-23 Απριλίου)
Άγιος Λουκάς ο ιατρός
Αγία Ανθία μητέρα του Αγίου Ελευθερίου (15 Δεκεμβρίου)
Αγία Εμμέλεια (30 Μαΐου) Μητέρα των: Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Νύσσης, Οσίας Μακρίνας
Αγία Νόννα (5 Αυγούστου) Μητέρα των: Γρηγορίου του Θεολόγου, Αγίας Γοργονίας
Αγία Ανθούσα- Μητέρα του Ιωάννη του Χρυσοστόμου
και ο Απόστολος Πέτρος (ο Χριστός θεράπευσε την πεθερά του)

Θα βρεις και άλλους αν ψάξεις και συ. Γιατί το πήρες τόσο στραβά με τον έρωτα εσύ και την συνουσία; Εκτός και αν η δική σου ψυχή δεν το έχει ανάγκη... Να γράψω εδώ ότι ίσως (λέω ίσως γιατί δεν είμαι απόλυτα βέβαιη) να αλλάζει η αίσθηση της ηδονής όταν αγιάζεται κανείς, δηλαδή να βιώνει κάπως διαφορετικά την γενετήσια ηδονή, ωστόσο ΔΕΝ σταματά την επαφή με τον άνθρωπό του και σίγουρα η σαρκική ηδονή ΔΕΝ αποτελεί εμπόδιο για την πνευματική του ανέλιξη!

Κίμων
Σχετικά με τα ονόματα αγίων που μου έστειλες (τα σημειώνω με κίτρινο):

         «Αναφέρουμε περιπτώσεις Αγίων οι οποίοι ενώ παντρεύτηκαν δεν έκαναν ποτέ παιδιά όπως οι άγιοι μάρτυρες Ακύλας και Πρίσκιλλα, αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο ότι η παιδοποιία δεν είναι ο κύριος σκοπός του γάμου. Ομοίως οι άγιοι μάρτυρες Γαλακτίων και Επιστήμη, οι οποίοι ενώ παντρεύτηκαν δεν ήρθαν ποτέ σε συνουσία και κατ’ επέκταση δεν έκαναν ποτέ παιδιά, αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο ότι ο βασικός σκοπός του γάμου δεν είναι η παιδοποιία αλλά η αλληλοβοήθεια των συζύγων με σκοπό να φτάσουν στην θέωση.»
         http://antiairetikos.blogspot.com/2014/05/blog-post_18.html

         «Το ζεύγος το οποίο άλλωστε αποκαλείται “κατ’ οίκον εκκλησία” από τον Απ. Παύλο (Άγ. Ακίλας και Αγ. Πρίσκιλλα) ήταν άτεκνο.»
         https://fdathanasiou.wordpress.com/2013/10/02/γέρ-πορφύριος-ι-χρυσόστομος-για-τον-γ/

         Ο Ακίλας και η Πρίσκιλα ήταν δύο θερμοί προσηλυτιστές στον χριστιανισμό, οι οποίοι θυσίασαν τα σώματά τους σε αυτόν τον σκοπό, αποκεφαλίστηκαν, όπως σταύρωσε ο Χριστός το δικό του σώμα. Είναι αυτοί, άνθρωποι που αγαπούσαν το σώμα τους; Ήταν στενοί συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος έβαλε και εκείνος το σώμα του σε τεράστιες κακουχίες "για την αγάπη του Χριστού".
         https://antexoume.wordpress.com/2015/02/12/οι-άγιοι-ακύλας-και-πρίσκιλλα-μια-ορθό/

         Η ζωή του Γαλακτίωνα και της Επιστήμης «κυλούσε αφιερωμένη στην υπηρεσία του λόγου του Θεού και στη διακονία του πλησίον». Ξέσπασε διωγμός, χωρίστηκαν και πήγε ο καθένας σε μοναστήρι. Τελικά αποκεφαλίστηκαν αφού αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν.
         http://www.saint.gr/2888/saint.aspx

         Ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός ήταν ένας Ρώσος αρχιεπίσκοπος που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του συλλαμβανόμενος από τις κομμουνιστικές αρχές (4 φορές), φυλακισμένος, περιπλανώμενος, εξορισμένος, κάνοντας απεργίες πείνας και φιλανθρωπίες, εθελοντής γιατρός για τους Ρώσους στρατιώτες του δευτέρου παγκοσμίου ζώντας σε "οικτρές συνθήκες" για το σώμα του, άρρωστος από καρδιακή ανεπάρκεια και αργότερα από κακή όραση και τελικά τύφλωση, υπεύθυνος για 150 στρατιωτικά νοσοκομεία. Έχουν καταγραφεί και εκδοθεί περίπου 750 εκκλησιαστικά του κηρύγματα. Το 1995 ανακηρύχτηκε άγιος από την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία. Διάβαζα τη ζωή του δακρυσμένος.
         Το 1917, όπου ήταν καθηγητής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης, συλλαμβάνεται για πρώτη φορά. Εκεί η ζωή του σταματά να είναι μια κανονική ζωή, και παίρνει την άγια της τροπή. Η γυναίκα του πεθαίνει, αυτός χωρίζει από τα παιδιά του, εισέρχεται στη ζωή της Εκκλησίας (μέχρι τότε ήταν απλά χειρούργος), χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος το 1921. Συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και εξορίζεται.

         «Στέλνεται στο χωριό Πλάχινο, όπου κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο ο ήλιος δεν ανατέλλει. Η υγεία του επισκόπου είχε επιδεινωθεί και μια τέτοια εξορία ήταν πολύ επικίνδυνη για τη ζωή του. Αυτός ήταν και ο σκοπός των διωκτών του. Εκεί, στο Πλάχινο, υπέφερε τα πάνδεινα, τόσο λόγω των καιρικών συνθηκών, όσο και λόγω τις αντιμετώπισης από τους κατοίκους της περιοχής».
         http://www.saint.gr/1972/saint.aspx

         Σε κάποια στιγμή η εξορία του τελειώνει και επιστρέφει σε πόλη. Πώς ζει εκεί;

         «Ενώ από τους ασθενείς του δεν έπαιρνε ποτέ χρήματα, έδινε και το μισθό του σε αγαθοεργίες, δηλαδή βοηθούσε όσους φτωχούς, άπορους και εξόριστους ανθρώπους τύχαινε να γνωρίζει. Οι φιλανθρωπικές ενέργειές του ενόχλησαν και πάλι το καθεστώς, που τον συνέλαβε εκ νέου και τον οδήγησε στη Σιβηρία.»

         Πάλι εξορία, διότι, αντί να ενδιαφέρεται για τον εαυτό του και το σώμα του, ενδιαφέρεται να θυσιαστεί προσφέροντας στον κόσμο, και στη διαδικασία περνάει τα πάθη του Χριστού.

         «Όταν στις 21 Ιουνίου 1941 μ.Χ. τα χιτλερικά στρατεύματα μπαίνουν στη Ρωσία, ο επίσκοπος - γιατρός, αν και εξόριστος, προσφέρεται εθελοντικά να εργαστεί για τη θεραπεία των τραυματιών.»

         Έγινε υπεύθυνος για 150 στρατιωτικά νοσοκομεία, καθώς για κάποιο διάστημα το κράτος σταμάτησε να τον διώκει γιατί αποφάσισε ότι τον χρειάζεται.

         «Παρόλα αυτά οι συνθήκες είναι οικτρές ενώ παράλληλα δεν του αναγνωρίζουν κανένα πολιτικό δικαίωμα.»
         http://www.saint.gr/1972/saint.aspx

         Λοιπόν έζησε αυτός ο άνθρωπος τη ζωή του οικογενειάρχη, ή μιμήθηκε τη ζωή του ίδιου του Χριστού;
         Ή έζησαν οι προηγούμενοι άτεκνοι και ανέραστοι, τη ζωή του οικογενειάρχη; Θα ήθελες να τρέχεις δεξιά και αριστερά για να προωθείς ένα Σταυρωμένο, και τελικά, παρόμοια με αυτόν, να αποκεφαλιστείς με τη θέλησή σου, μιμούμενος αυτόν; Τούτοι λοιπόν είναι, όπως λες, οι «άγιοι που ήταν έγγαμοι και χαίρονταν την συνουσία με τον σύντροφό τους» ; Αυτοί οι άνθρωποι έζησαν σαν τρελοί για την αγάπη του Θεού! Έτσι ζεις όταν δεν ταυτίζεσαι με το σώμα σου, όταν το σώμα σου δεν σημαίνει τίποτα για σένα! Ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε κανένας που διαβάζει αυτό το κείμενο δεν θα αναλογιζόταν ποτέ να ζήσει έτσι…

         Όλες οι άλλες γυναίκες που μου αναφέρεις ανακηρύχθηκαν άγιες επειδή τα διάσημα παιδιά τους ανακηρύχθηκαν άγια –έβαλαν στον ιερατικό κανόνα και τη μητέρα μαζί.
         Ή μήπως πάει η αγιότητα κληρονομικά, με «γονίδιο της αγιότητας»;

         Όσο για τον Απόστολο Πέτρο, ο Χριστός ο ίδιος τον χώρισε από τη γυναίκα και τα παιδιά του, πέρασε κι αυτός τη ζωή του ευαγγελιζόμενος τον Χριστό σε αφιλόξενους τόπους, και η παράδοση λέει πως σταυρώθηκε κι αυτός, πιο μαρτυρικά ακόμα κι απ' τον ίδιο τον Χριστό!
         «Όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, όταν ο Ιησούς έφθασε στη λίμνη της Γεννησαρέτ συνάντησε τους δυο αδελφούς Πέτρο και Ανδρέα οι οποίοι έριχναν τα δίχτυα τους. Αμέσως μετά την κλήση τους, άφησαν τα δίχτυα και τις οικογένειές τους και τον ακολούθησαν.» Η χριστιανική παράδοση λέει ότι στη Ρώμη επί Νέρωνος «υπέστη μαρτυρικό θάνατο, αφού τον σταύρωσαν χιαστί, με το κεφάλι προς τα κάτω περί το έτος 64 μ.Χ.».
         Ορθόδοξος Συναξαριστής
         http://www.saint.gr/642/saint.aspx

         Είναι αδύνατο να τα διαβάσεις όλα αυτά χωρίς να κλάψεις για τα μαρτύρια στα οποία υπέβαλαν το σώμα τους προς χάριν ενός πνευματικού ιδεώδους. Και χωρίς να πεις: «Θεέ μου, σε ευχαριστώ που σε εμένα έκανες τα στραβά μάτια και δεν με υποχρέωσες να περάσω κι εγώ μια τέτοια ζωή, μα με άφησες να ασχολούμαι με το σώμα μου και την απόλαυσή του. Μεγάλη η χάρη σου!»

         Αλλά, άσχετα απ' τα παραπάνω, πρέπει πρώτα απ' όλα να ρωτήσουμε το εξής: Τι είναι ένας άγιος; Είναι απλώς κάποιος που ανακηρύχθηκε Άγιος; Ο Μέγας Κωνσταντίνος ανακηρύχθηκε Άγιος επειδή προώθησε τον χριστιανισμό σε ισχυρή παγκόσμια δύναμη, όχι επειδή παρουσιάστηκε ποτέ σε κανέναν το πνευματικό του σώμα. Τον πραγματικό άγιο τον ξέρουμε από το γεγονός πως μας παρουσιάζεται το πνευματικό, αθάνατο σώμα του. Απ' εκεί βγάζουμε το συμπέρασμα πως είναι άγιος. Διότι ένας άγιος δεν είναι απλώς κάποιος π.χ. φιλάνθρωπος. Ο φιλάνθρωπος μπορεί να είναι άγιος, μα μπορεί και να μην είναι, μπορεί να μην έχει αθάνατο σώμα.
         Λοιπόν αν κάπου συναντήσεις έναν "άγιο" που είναι παντρεμένος, ρώτα:
         καταρχήν, κάνει σεξ με την γυναίκα ή τον άνδρα του;
         δεύτερον, έχει πνευματικό σώμα; Τον είδαν άνθρωποι να τους παρουσιάζεται στον ύπνο τους; Εμφανίστηκε μέσα σε νοσοκομεία ακυρώνοντας ασθένειες;          Εμφανίστηκε, όντας νεκρός, μπροστά σε άλλους ενώ ήταν ξύπνιοι; Πήρε ψυχές στον Παράδεισο και τους έδειξε τον Ουρανό;
         Τέτοιες είναι οι δράσεις που μας κάνουν να γνωρίζουμε πως κάποιος έχει γίνει άγιος. Και δεν πρόκειται να βρεις ούτε ένα τέτοιο ανάμεσα σε αυτούς που «χαίρονται την συνουσία με τον σύντροφό τους». Μπορείς να βρεις έγγαμους που είχαν μεγάλη θρησκευτική δράση και δεν είχαν, ή μάλλον δεν είχαν, σεξουαλικές σχέσεις, και ήταν τρελοί και παλαβοί με την προώθηση του Ευαγγελίου, και ίσως και έκαναν και φιλανθρωπίες, και τελικά κηρύχθηκαν άγιοι. Λίγες τέτοιες περιπτώσεις μού έστειλες. Από αυτούς που μου έστειλες, μόνο ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός βρήκα να έχει σεξουαλικές σχέσεις, όμως αυτό πριν πεθάνει η γυναίκα του και προσχωρήσει στον χριστιανισμό, οπότε και άρχισε η άγια του ζωή και τα τρομερά κατά Χριστόν πάθη. Δεν ήταν η σεξουαλική ζωή μέρος του χριστιανικού του αγώνα, δεν συνέβη παράλληλα με αυτόν. Και στη συνέχεια έζησε οικιοθελώς τα ίδια τα πάθη του Χριστού, εξαγνίζοντας και ακυρώνοντας τις πρότερες ηδονιστικές πράξεις του. Λοιπόν ίσως αυτός να άγιασε, ή ίσως και να μην άγιασε αλλά ανακηρύχθηκε άγιος λόγω της χριστιανικής και φιλάνθρωπης ζωής που έζησε και της δογματικής του προσφοράς, που όντως έκανε, στα ζητήματα του χριστιανισμού στη Ρωσία. Δεν γνωρίζουμε.

         Οι άνθρωποι που πορεύονται προς την αγιότητα δεν προσεγγίζουν το σώμα τους ηδονιστικά, μα το βλέπουν ως μια πρόκληση για να το υπερβούν, το οποίο είναι ο «πνευματικός αγώνας» που έχουν να κάνουν στη Γη.

         Από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή στο λήμμα Αγία Λουκία:

         «Η Αγία Λουκία έζησε γύρω στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από τις Συρακούσες της Σικελίας.
         Μοναχοκόρη, είχε ορφανέψει μικρή από τον πατέρα της και έμεινε μόνη με τη μητέρα της, η οποία ήταν βαριά άρρωστη με μία ανίατη ασθένεια. Έχοντας απελπιστεί από την βοήθεια των γιατρών, ευελπιστούσαν μόνο στη Θεία Χάρη για την ίαση της ασθένειάς της. Γι' αυτό μετέβηκαν στην Κατάνη, όπου βρίσκονταν το λείψανο της Αγίας Αγαθής (βλέπε 5 Φεβρουαρίου).
         Το βράδυ που έπεσε να κοιμηθεί η Λουκία, αφού είχε προσευχηθεί θερμά για την υγεία της μητέρας της, είδε την Αγία Αγαθή σε όραμα. Η Αγία της είπε ότι η μητέρα της θα γιατρευτεί, αλλά η ίδια θα στεφθεί το στέφανο του μαρτυρίου. Η Λουκία περιχαρής, ξύπνησε το πρωί για την ανάρρωση της μητέρας της, αλλά και για το μαρτυρικό στέφανο που την περίμενε.
         Όταν γύρισαν στις Συρακούσες την κατήγγειλαν στον αυτοκράτορα Δέκιο, λόγω του φιλανθρωπικού και χριστιανικού της έργου. Επειδή δε δεν απαρνήθηκε την πίστη της στον Κύριο, διατάχθηκε ο θάνατός της. Η αγία Λουκία παρέδωσε το πνεύμα της κάτω από το ξίφος του δημίου.»
         http://www.saint.gr/3257/saint.aspx

         Βλέπεις ότι η Αγία Αγάθη –που της παρουσιάστηκε με το πνευματικό της, ιερό σώμα– δεν της είπε να παντρευτεί, να κάνει παιδιά και να ευτυχήσει σωματικά αλλά να σφαχτεί. Και η άλλη χάρηκε που θα σφαζόταν για χάρη του Χριστού.

         Όμως το μαρτύριό της, όσο φρικτό κι αν φαίνεται σε εμάς, μοιάζει μηδαμινό μπροστά σε αυτό άλλων γυναικών που ήταν ερωτευμένες με τον Χριστό. Κοίτα τι έκανε για τον Χριστό η Αγία Αναστασία:

         «Η Αγία Αναστασία έζησε στα χρόνια των βασιλέων Δεκίου και Βαλεριανού (250 μ.Χ.). Καταγόταν από τη Ρώμη και μόναζε σ' ένα Μοναστήρι μαζί με άλλες παρθένες. Αυτή λοιπόν καταγγέλθηκε ότι είναι χριστιανή και οδηγήθηκε μπροστά στον ηγεμόνα με σιδερένια αλυσίδα και χτυπήθηκε άγρια στο πρόσωπο. Κατόπιν, αφού τη γύμνωσαν, με μαρτυρικό τρόπο την έκαιγαν, ενώ στη φωτιά έχυναν πίσσα, λάδι και θείο. Έπειτα την κρέμασαν σ' ένα ξύλο και έκοψαν τους μαστούς της. Στη συνέχεια έβγαλαν από τη ρίζα τα νύχια της, έκαψαν τα χέρια και τα πόδια της, ξερίζωσαν τα δόντια της και στο τέλος την αποκεφάλισαν, παίρνοντας έτσι το αμάραντο στεφάνι του Μαρτυρίου.»
         Ορθόδοξος Συναξαριστής
         http://www.saint.gr/2715/saint.aspx

         Πιστεύεις ότι το σεξ προάγει μέσα σου αυτού του είδους τη νοοτροπία – ότι σε εισάγει σε μια ζωή σωματικής θυσίας ή σωματικής ευτυχίας (απόλαυσης); Αυτός που κάνει σεξ προχωρεί εκούσια προς τον αποκεφαλισμό του; Προχωρεί προς την θυσία του σώματος; Η σεξουαλική αποχή είναι μια εξαιρετικά μικρή θυσία του σώματος, που καλείται να κάνει όχι αυτός που είναι έτοιμος για να γίνει άγιος, μα αυτός που θέλει κάπως να αρχίσει μια κάποια σχέση με τον Θεό. Κάπως να μπει στο δρόμο της απάθειας προς το σώμα και του θείου έρωτα.

         Η Αγία Απολλωνία πήδηξε μόνη της στη φωτιά, αρνούμενη να δεχτεί να αλλαξοπιστήσει.
         http://www.saint.gr/2851/saint.aspx

         Η Αγία Ιουστίνη, μετά την βάπτισή της στον χριστιανισμό, αν και ήταν εξαιρετικά όμορφη κοπέλα και θα μπορούσε να είχε πολλούς ενδιαφερόμενους άντρες, «ἀποφάσισε νὰ ἀφιερώσει πλήρως τὸν ἑαυτό της στὸν Κύριο καὶ νὰ περάσει τὸν ὑπόλοιπό της βίο μὲ παρθενία, νηστεία καὶ προσευχή.» Αργότερα χειροτονήθηκε διακόνισσα και τελικά μαρτύρησε στους διωγμούς του Διοκλητιανού με φρικτά βασανιστήρια και αποκεφαλισμό.
         http://www.immorfou.org.cy/local-saints/421-sant-kyprian-ioustin.html

         Η ζωή της Αγίας Αγάθης είναι κι αυτή ενδιαφέρουσα. (Η Αγία Αγάθη είναι αυτή που πριν λίγο διάβασες ότι παρουσιάστηκε με το πνευματικό, άγιο της σώμα στην Αγία Λουκία.)
         Πώς μπόρεσε η Αγάθη να δημιουργήσει ένα αθάνατο σώμα και να γίνει αγία; Πώς έζησε;
         Να μερικά αποσπάσματα από την περιγραφή του βίου της από τον Αρχιμανδρίτη Δημήτριο Καββαδία:

         «Η νεαρή Αγάθη ηύξανε κατά την ηλικία και την αρετή. Την συνετή της διαγωγή ώφειλε στην σωστή διαπαιδαγώγηση των γονέων της και την ευσέβειά της. Από τα παιδικά της χρόνια η ψυχή της επιθυμούσε να βιώσει την πνευματική ζωή και έτσι τον χρόνο της εκδαπανούσε στην προσευχή και την μελέτη των θείων Γραφών, προσπαθώντας να εφαρμόζει το θείον θέλημα στην καθημερινότητά της. «Διψούσε» τον Χριστό και ζούσε μόνο για Εκείνον. Ο αγώνας της ήταν οι πράξεις της να αποτελούν εφαρμογή των πιστεύω της.»
         http://www.pemptousia.gr/2015/02/i-agia-parthenomartis-agathi-iatira-ton-mastikon-pathiseon/

         Αντίθετα πώς μεγαλώνουν σήμερα οι γυναίκες τις κόρες τους; Για την αγάπη του Χριστού ή για την απόλαυση του Κώστα και του Μήτσου και του Λάμπη; Η τηλεόραση έχει τόσο διαβρώσει τα ήθη μας, και η απώλεια πνευματικών πόθων είναι τόσο καθολική και αναντίρρητη, ώστε ούτε καν αναρωτιόμαστε για τόσο «απλά και φυσικά» πράγματα όπως το σεξ. Σχετική δημοσίευση στο ε-Ρεπορτάζ, όπου μια δωδεκάχρονη κάνει σεξ με ένα δεκαεξάχρονο, μπροστά σε φίλους του/της, με τη θέλησή της, και μετά, παρά τη θέλησή της, αναρτάται το βίντεο που τράβηξαν στο facebook, το οποίο και φέρνει την υπόθεση στην αστυνομία.
         Τούτο είναι σπάνιο. Αλλά αν βγάλεις το κομμάτι της ανάρτησης του βίντεο – αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα. Ασχολείται κανείς; Να πώς το περιγράφει η ίδια:

         «Καταθέτοντας στους αστυνομικούς η 12χρονη μίλησε για την δική της αλήθεια. Όπως είπε πριν από περίπου έναν μήνα ξεκίνησε να μιλάει ερωτικά μέσω facebook με τον 16χρονο μαθητή Λυκείου. "Πριν από περίπου τρεις εβδομάδες κανονίσαμε να έρθει στο σπίτι μου να κάνουμε σεξ. Δέχθηκα να έρθουν μαζί του και τρεις φίλοι του, ενώ κάλεσα και πήγε και η φίλη μου με την μικρή της αδερφή και κάθισαν όλοι στο σαλόνι".
         Όπως κατέθεσε, κάποια στιγμή ο 16χρονος την οδήγησε στο δωμάτιο, της ζήτησε να κατεβάσει το παντελόνι της μέχρι τα γόνατα και στη συνέχεια ασέλγησε παρά φύση. Το έκανε με την θέλησή της, όπως χαρακτηριστικά είπε στους αστυνομικούς, χωρίς να φοράει προφυλακτικό. Όπως πρόσθεσε, κατά την διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης μπήκαν στο δωμάτιο και οι φίλοι του και παρακολουθούσαν!»
         Το επιβεβαίωσε και τη 15χρονη φίλη της:
         «Όπως είπε [η φίλη], "πριν από περίπου δυο εβδομάδες" η… παρέα βρέθηκε σε καφετέρια των Δυτικών Προαστίων και στη συνέχεια πήγαν στο σπίτι της 12χρονης γιατί έλειπαν οι γονείς της. Κάποια στιγμή ο 16χρονος με την 12χρονη μπήκαν στο δωμάτιό της. "Εκεί τους είδα να φιλιούνται. Το είπα και στους άλλους στο σαλόνι και τα αγόρια μπήκαν και αυτά μέσα στο δωμάτιο", κατέθεσε προσθέτοντας ότι είδε έναν εξ αυτόν να αυνανίζεται και τους άλλους δύο να παρακολουθούν από το διπλανό κρεβάτι.»
         Σύγκρινε τώρα αυτό με την απόφαση της 15χρονης Ιουστίνης «νὰ ἀφιερώσει πλήρως τὸν ἑαυτό της στὸν Κύριο καὶ νὰ περάσει τὸν ὑπόλοιπό της βίο μὲ παρθενία, νηστεία καὶ προσευχή.»
http://www.immorfou.org.cy/local-saints/421-sant-kyprian-ioustin.html
         Ή με της νεαρής Αγάθης που «επιθυμούσε να βιώσει την πνευματική ζωή και έτσι τον χρόνο της εκδαπανούσε στην προσευχή και την μελέτη των θείων Γραφών, προσπαθώντας να εφαρμόζει το θείον θέλημα στην καθημερινότητά της».
         http://www.pemptousia.gr/2015/02/i-agia-parthenomartis-agathi-iatira-ton-mastikon-pathiseon/

         Δηλαδή τι, όταν η πιτσιρίκα φορέσει στέφανο, θα μετατραπεί σε αγία; Μήπως αν κρεμάσει και καμιά εικόνα οσίας πάνω απ' το κρεβάτι τους; Έτσι γίνεται ο μετασχηματισμός του φθαρτού σώματος σε πνευματικό και άγιο; Έτσι προχωρούμε προς τον Θεό; Ας δούμε τι έκανε η Αγάθη, που δεν ήταν τότε ακόμα «αγία Αγάθη» αλλά απλώς μια νεαρή κοπέλα που ήθελε να ζήσει πνευματικά. Όταν στήριζε τους διωκόμενους χριστιανούς να κρατήσουν την πίστη τους, και αντιμετώπιζε τη δική της τιμωρία από το ρωμαϊκό κράτος,

         «Δεν φοβόταν τίποτε∙ με έμπυρα λόγια προσευχής και θεοφιλείς στοχασμούς ανέμενε την έξοδό της από τον κόσμο της φθοράς και της αμαρτίας και την συνάντηση με τον γλυκύτατο Νυμφίο της ψυχής της.»

         Τότε την περιέλαβαν κοσμικές γυναίκες που προσπάθησαν να ξυπνήσουν μέσα της την φιληδονία και κοκεταρία:
         «Προσπαθούσε λοιπόν να ξυπνήσει μέσα της την γυναικεία φιλαρέσκεια∙ τι άλλο μπορούσε να θέλει μια γυναίκα αφημένη στις ηδονές του κόσμου και τα πάθη της από αναζήτηση κι άλλης ηδονής, δόξα και πλούτο; Όλα αυτά θα ανήκαν στην Αγάθη αν υποχωρούσε και θυσίαζε στα είδωλα. Οι αμαρτωλές γυναίκες χρησιμοποίησαν την γλώσσα της διπλωματίας με την επίπλαστη ευγένεια που απέχει από την αληθινή αρετή. Η μικρή Αγάθη αντιστεκόταν σ’ αυτήν την κατάσταση ενατενίζοντας τον Ιησού Χριστό και θεωρώντας τα ταξίματά τους σκύβαλα του κόσμου τούτου. Τότε εκείνες μανιασμένες την απειλούσαν λέγοντας ότι μόνο ο θάνατος μπορεί να την συνετίσει για την «απείθειά» της στο αυτοκρατορικό διάταγμα και την ειδωλική θρησκεία….»

         Το κατά πόσο όλα αυτά έγιναν ακριβώς έτσι δεν ήμουν μπροστά για να το δω. Ασφαλώς ο χριστιανισμός παρουσιάζει όλες τις άλλες θρησκείες ως άκυρες και υλιστικές και τον εαυτό του μόνο ως πνευματικό. Μα εδώ δεν με απασχολεί αυτό, μα ο τρόπος που ο χριστιανισμός, στους βίους των αγίων, παρουσιάζει την τεράστια απόσταση μεταξύ υλισμού και πνευματικότητας, η συνειδητοποίηση της οποίας αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία θεμελιώνεται η χριστιανική ζωή. Από τη μία «ηδονή, δόξα, πάθη και πλούτος», «ο κόσμος της φθοράς και της αμαρτίας», «τα σκύβαλα του κόσμου τούτου», από την άλλη «Διψούσε τον Χριστό και ζούσε μόνο για Εκείνον», δηλαδή ζούσε για το Πνεύμα, όχι για το σώμα, και «τον χρόνο της εκδαπανούσε στην προσευχή και την μελέτη των θείων Γραφών», εμψυχώνοντας τους διωκόμενους χριστιανούς και «τονίζοντας [σε αυτούς] την αξία της αιώνιας ζωής».
         Αυτή η αντιδιαστολή μεταξύ της αιώνιας και της προσωρινής ζωής είναι η βάση κάθε θρησκείας.

         Κοίτα τα μαρτύρια στα οποία η Αγάθη οικειοθελώς εισχώρησε:

         «Και την επόμενη ημέρα η Αγία αντιμετώπισε με θάρρος τον έπαρχο Κουϊντιανό δηλώνοντας το αμετάθετο της γνώμης της. Η εντολή του πλέον ήταν αποτρόπαια: Αφού την γυμνώσουν, να ξεριζώσουν οι δήμιοι με την πυράγρα (πυρωμένη σιδερένια τανάλια) τον ένα μαστό της (κατ’ άλλους βιογράφους και τους δύο). Προσπαθούσε έτσι να ρεζιλέψει την παρθένο με την έκθεση σε δημόσια θέα του γυμνού σώματός της και ακολούθως να την πονέσει σωματικά και ψυχικά […]» «Η μαστεκτομή δεν ήταν ένα συνηθισμένο μαρτύριο∙ συνήθως γινόταν με σπαθί ή μαχαίρι. Επί του προκειμένου, οι δήμιοι με την πυράγρα συνέστρεφαν τον μαστό μέχρι να τον ξεριζώσουν από την θέση του. Τον φρικτό πόνο διαδεχόταν η αιμορραγία….. Το αμείωτο θάρρος της και η ακλόνητη συμπεριφορά της εξόργισαν τον Κουϊντιανό, ο οποίος αμέσως μετά έδωσε εντολή να την κλείσουν στην φυλακή μαζί με τους ειδεχθέστερους εγκληματίες βαρυποινίτες. Φυσικά το αθώο κορίτσι αισθανόταν ανάμεσα στους κακούργους, ως "πρόβατον εν μέσω λύκων" (Ματθ. Ι’, 16).»

         Τα σημερινά κορίτσια, αν τουλάχιστον δεν πονούσαν σωματικά, θα σκέπτονταν: για να δω, έχει κανένα ομορφονιό εδώ μέσα για να κάνω «τη φυσική και αυτονόητη» πράξη;

         Παρουσιάζω τη διαφορά μεταξύ των σωματικών και των ψυχοπνευματικών πόθων. Οι πρώτοι σε οδηγούν στην υλική και προσωρινή ζωή, οι δεύτεροι στην πνευματική και αιώνια.

         Εκφράζει η σεξουαλική ορμή τον πόθο για το αιώνιο ή για το θνητό; Αντικατοπτρίζει το θείο θέλημα;

         << Ξεκινώντας εν αρχή θα αναφέρω από το βιβλίο «Η θεραπευτική των πνευματικών νοσημάτων – Εισαγωγή στην ασκητική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας» του JEAN CLAUDE LARCHET όπου εκεί αναφέρονται τα εξής: «Πριν από κάθε άλλη θεώρηση, πρέπει να διευκρινίσουμε με σαφήνεια ότι η χρήση της σεξουαλικότητας δεν είναι, με κανένα τρόπο και πουθενά, έμφυτη στην ανθρώπινη φύση και εμφανίζεται στην ανθρωπότητα μόνο ως συνέπεια του αμαρτήματος των πρώτων γονέων μας. Μόνο αφού αποστράφηκαν το Θεό, ο Αδάμ και η Εύα, επεθύμησαν ο ένας τον άλλο και ενώθηκαν σεξουαλικά, διδάσκουν οι Πατέρες αναφερόμενοι στις ενδείξεις της Αγίας Γραφής (πρβλ. Γέν. 3, 16• 4, 1). Να γιατί ο Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός προσδιορίζει: “Η παρθενία άνωθεν και εξ αρχής εφυτεύθη τη φύσει των ανθρώπων εκ παρθένου γαρ γης ο άνθρωπος πεπλαστούργηται, εκ μόνου Αδάμ η Εύα έκτισται, εν παραδείσω παρθενία επολιτεύετο [...] ότε δια της παραβάσεως θάνατος εις τον κόσμον εισήλθε, τότε έγνω [«γνώρισε»] Αδάμ την γυναίκα αυτού και συνέλαβε και εγέννησε”. Παρόμοια διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: “Μετά την παρακοήν, μετά την έκπτωσιν την εκ του παραδείσου, Αδάμ έγνω Εύαν την γυναίκα αυτού. Προ γαρ της παρακοής αγγελικόν εμιμούντο βίον [...]. Ώστε εξ αρχής και εκ προοιμίων τα της παρθενίας αρχήν ελάμβανε” [Οι Πατέρες διαβεβαιώνουν ότι αν οι άνθρωποι είχαν παραμείνει στην αρχέγονη (προπτωτική) κατάσταση, ο Θεός με άλλο τρόπο, μη σεξουαλικό, θα προέβλεπε το “αυξάνεσθε και πληθύνεσθε” αυτών (βλέπε ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, Quaestiones et dubia, 1, 3. Περί αποριών, 41, PG 91, 1309Α). >>
         Αντιαιρετικός
         http://antiairetikos.blogspot.com/2014/04/blog-post_20.html
         Σχετικά με τον συγγραφέα, τον Jean Claude Larchet: Γεννήθηκε το 1949 στη βορειοανατολική Γαλλία. Διδάκτωρ Φιλοσοφίας και Θεολογίας του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, είναι συγγραφέας δεκαπέντε βιβλίων και πολυάριθμων άρθρων που αφορούν τη θεολογία και την πνευματικότητα των Πατέρων της Εκκλησίας, τα οποία μεταφράστηκαν σε δώδεκα γλώσσες. Θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους Ορθόδοξους πατρολόγους και ένας σημαντικός εκφραστής της Ορθοδοξίας στην Ευρώπη. Ζει και εργάζεται ως καθηγητής στη Γαλλία. Διευθύνει, σε δύο γαλλικούς εκδοτικούς οίκους, μία συλλογή βιβλίων αφιερωμένων σε σύγχρονους πνευματικούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται ο γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο γέροντας Παΐσιος, ο γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, ο γέροντας Χαράλαμπος, ο γέροντας Πορφύριος. Πηγή: http://www.oodegr.com/index.htm

         Λοιπόν εδώ έχουμε (από χριστιανορθόδοξη σκοπιά πάντα) μια πραγματικότητα: οι άνθρωποι, μετά την αμαρτία των προπατόρων τους, βρίσκονται σε πειρασμό. Σε κάποιους η πίστη είναι αρκετά δυνατή για να τους προφυλάξει, άλλοι όμως, όταν δεν έχουν δίπλα τους αντικείμενο για τον ερωτικό τους πόθο, γυρνούν στα πορνεία, κολλούν αρρώστιες κλπ. Λοιπόν τι γίνεται επί αυτού; Λέει ο Απόστολος Παύλος:

         «Είναι καλό να μην αγγίζει ο άνδρας γυναίκα. Προκειμένου όμως να μην καταφεύγει σε πόρνες, ας έχει ο κάθε άντρας μία γυναίκα και η κάθε γυναίκα έναν άνδρα.»
         Προς Κορινθίους7: 1-2
         http://actsseventeen.gr/bible/book46/46-007/

         Επίσης λέει:

         «Εις τους αγάμους και εις τις χήρες λέγω ότι είναι καλό γι’ αυτούς να μείνουν όπως είμαι και εγώ, αλλά αν δεν μπορούν να μείνουν εγκρατείς, ας παντρευτούν»
         Αντιαιρετικός
         http://antiairetikos.blogspot.com/2015/06/blog-post_10.html
         Α' Κορινθίους 7:8

         «Λόγω της αμαρτίας της πορνείας, ο καθένας ας έχει την δική του γυναίκα. Εάν δεν μπορούν να κρατήσουν [δια βίου] εγκράτεια, ας παντρεύονται». (Περί παρθενίας, παρ. 19)
         Χώρα του Αχωρήτου
         http://choratouaxoritou.gr/?p=43821

         «Ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός σαφέστερα εκφράζεται λέγοντας πως ο αληθινός Χριστιανός «εσθίει και πίνει και γαμεί ου προηγουμένως (απ' τη φυσική ορμή), αλλά αναγκαίως (όταν δεν μπορεί ν' αντέξει άλλο).»
         Ιωάννου Δαμασκηνού, Ιερά Παράλληλα, PG 96, 257.
         Αντιαιρετικός
         http://antiairetikos.blogspot.com/2014/05/blog-post_18.html

         Τα παρακάτω κι αυτά από τον Απόστολο Παύλο – την πιο έγκυρη ορθόδοξη πηγή:

         «Τούτο, λοιπόν, νομίζω ότι [είναι] καλό για την παρούσα ανάγκη, ότι στον άνθρωπο είναι καλό να είναι έτσι: Είσαι δεσμευμένος με γυναίκα; Μη ζητάς λύση. Είσαι αποδεσμευμένος από γυναίκα; Μη ζητάς γυναίκα. Όμως, και αν έρθεις σε γάμο, δεν αμάρτησες• και αν η παρθένα έρθει σε γάμο, δεν αμάρτησε• αλλά, οι άνθρωποι αυτής τής κατηγορίας θα έχουν θλίψη στη σάρκα τους• και εγώ σας λυπάμαι. […]
         Θέλω, μάλιστα, να είστε αμέριμνοι• ο άγαμος μεριμνάει γι’ αυτά που είναι τού Κυρίου, πώς να αρέσει στον Κύριο• ενώ ο έγγαμος μεριμνάει γι’ αυτά που είναι τού κόσμου, πώς να αρέσει στη γυναίκα. Διαφέρει η γυναίκα και η παρθένα• η άγαμη μεριμνάει γι’ αυτά που είναι τού Κυρίου, για να είναι αγία, και στο σώμα και στο πνεύμα• ενώ η έγγαμη μεριμνάει γι’ αυτά που είναι τού κόσμου, πώς να αρέσει στον άνδρα. Και το λέω αυτό για το δικό σας συμφέρον• όχι για να βάλω σε σας παγίδα, αλλά για το σεμνοπρεπές, και για να είστε προσκολλημένοι στον Κύριο, χωρίς περισπασμούς.»
         Α' Κορινθίους 7: 8, 26-28, 32-35
         http://actsseventeen.gr/bible/book46/46-007/

         Σύγκρινε αυτή την οπτική της γαμήλιας σεξουαλικής σχέσης με την οπτική σου που μου περιέγραψες:

         «Οι άνθρωποι της πρώτης κατηγορίας χρειάζονται ΚΑΙ το σώμα για να αναχθούν σε ψηλότερα επίπεδα πνευματικότητας. […] δεν μπορούμε καλά να καταλάβουμε την αξία της ύλης και των ενστίκτων […] η αίσθηση είναι η πρώτη γνώση. Κανείς δεν μπορεί να αναχθεί σε πνευματικότερες σφαίρες αν δεν έχει ικανοποιήσει τις απλές αισθήσεις του, μέσα σε αυτές ΚΑΙ του έρωτα. […] Το να αποφεύγει κανείς να ικανοποιεί τα ένστικτά του και τις αισθήσεις του ΧΩΡΙΣ την δύναμη του θεού, το θεωρώ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ και προϊόν πλάνης. […] Γιατί το πήρες τόσο στραβά με τον έρωτα εσύ και την συνουσία; […] όταν αγιάζεται κανείς […] ΔΕΝ σταματά την επαφή με τον άνθρωπό του και σίγουρα η σαρκική ηδονή ΔΕΝ αποτελεί εμπόδιο για την πνευματική του ανέλιξη!

         Όπως λέω στον κριτικό μου σχολιασμό του βίντεο:

         << Είναι πράγματι περίεργο να προβάλλεις τον χριστιανισμό ως μια θρησκεία που αποδέχεται το σεξ, όταν ο πιο βασικός του μύθος/σύμβολο είναι η προπατορική αμαρτία. Πότε απόκτησε ο Αδάμ και η Εύα αίσθηση της γύμνιας τους και ντράπηκαν γι' αυτή; Όταν περιέπεσαν σε μια απαγορευμένη από τον Θεό πράξη, που τους υπέβαλε ο ίδιος ο Σατανάς. Τότε κάλυψαν τα γεννητικά τους όργανα με φύλο συκιάς, έπεσαν από την ευδαιμονία του Παραδείσου και άρχισαν να γεννούν παιδιά (δηλαδή θνητή σάρκα). Και τόσο αποτρόπαια ήταν η πράξη της Εύας, ότι παράσυρε τον Αδάμ στην απαγορευμένη αυτή πράξη, ώστε έκτοτε αποτελεί το δεύτερο και υποδεέστερο φύλο:
         «Η γυναίκα ας μαθαίνει μέσα σε ησυχία με κάθε υποταγή• σε γυναίκα, όμως, δεν επιτρέπω να διδάσκει ούτε να αυθεντεύει επάνω στον άνδρα, αλλά να ησυχάζει. Επειδή, ο Αδάμ πλάστηκε πρώτος, έπειτα η Εύα. Και ο Αδάμ δεν απατήθηκε• αλλά, η γυναίκα, αφού εξαπατήθηκε, διέπραξε παράβαση»
         (Α΄ Επιστολή Παύλου προς Τιμόθεον 2:11-14) >>

         Επίσης στην Αποκάλυψη του Ιωάννου:

         « Αυτοί είναι εκείνοι που δεν μολύνθηκαν με γυναίκες• επειδή, είναι παρθένοι• αυτοί είναι που ακολουθούν το Αρνίο όπου και αν πάει, αυτοί αγοράστηκαν από τους ανθρώπους, ως ιερή προσφορά στον Θεό και στο Αρνίο.»
         Αποκάλυψη Ιωάννου 14:4
         http://actsseventeen.gr/bible/book66/66-014/

         Σε παρόμοιο πνεύμα στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου:
         «Του λένε οι μαθητές του: Αν έτσι έχει η υποχρέωση του άνδρα απέναντι στη γυναίκα, δεν συμφέρει να νυμφευθεί. Και εκείνος [ο Ιησούς] τούς είπε: Δεν μπορούν όλοι να δεχθούν αυτό τον λόγο, αλλά σε όσους είναι δοσμένο. Επειδή, υπάρχουν ευνούχοι, που γεννήθηκαν έτσι από την κοιλιά τής μητέρας τους• και υπάρχουν ευνούχοι, που ευνουχίστηκαν από τους ανθρώπους• και υπάρχουν ευνούχοι, που ευνούχισαν τον εαυτό τους για τη βασιλεία των ουρανών. Όποιος μπορεί να [το] δεχθεί, ας [το] δεχθεί.»
         Κατά Ματθαίον 19: 10-12
         http://actsseventeen.gr/bible/book40/40-019/

         Λέει λοιπόν ο Χριστός πως, αν μπορείς να δεχθείς το να ζήσεις για την αγάπη του Θεού, να ζήσεις δίχως να έχεις γεννητικά όργανα, να «ευνουχίσεις» τον εαυτό σου για την αγάπη του Θεού, κάντο. Αυτό είναι ένα κάλεσμα, όμως δεν σε ευνούχισε ο Θεός, εσύ ευνουχίζεις τον εαυτό σου. Ο Θεός σού δίνει το κάλεσμα: αν μπορείς να το δεχθείς, δέξου το, κόψε τα γεννητικά σου όργανα, ακύρωσε αυτή τη λειτουργία, για να γεννηθεί η πνευματική λειτουργία. (Φυσικά μιλάμε για το κόψιμο της σεξουαλικής δραστηριότητας, όχι των ίδιων των οργάνων. Κόψιμο μελών του σώματός τους μόνο οι οσιομάρτυρες επιλέγουν.)

         Και σε παρόμοιο πνεύμα καλεί αυτούς που θα ζήσουν γι' αυτόν να εγκαταλείψουν τις γυναίκες τους:

         «Όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, όταν ο Ιησούς έφθασε στη λίμνη της Γεννησαρέτ συνάντησε τους δυο αδελφούς Πέτρο και Ανδρέα οι οποίοι έριχναν τα δίχτυα τους. Αμέσως μετά την κλήση τους, άφησαν τα δίχτυα και τις οικογένειές τους και τον ακολούθησαν.»
         Ορθόδοξος Συναξαριστής
         http://www.saint.gr/642/saint.aspx

         Και λέει:
         «Εάν κανείς έρχεται σ’ εμένα και δεν μισεί (αποστρέφεται) τόν πατέρα του και την μητέρα του και γυναίκα και παιδιά και αδελφούς και αδελφές, ακόμη και τον εαυτό του, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου.»
         Kατά Λουκά 14:26

         Διότι η πρώτη από τις Δέκα Εντολές είναι:

         «καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολή.»
         http://biblehub.com/text/mark/12-30.htm

         Όταν κλείνω τα μάτια μου, τι βλέπω, τι ποθώ, τι νιώθω; Την απόλαυση στο γεννητικό μου όργανο, τα ανοιχτά πόδια της γυναίκας μου, ή τον Ουρανό; Πώς γίνεται ο νους μου να αγαπήσει τον ουράνιο Θεό, όταν του δίνω τροφή για να σκέπτεται το επιθυμητό όργανό της «εκεί κάτω»;
         Όταν συνάντησα για πρώτη φορά τον διδάσκαλό μου, μου είπε: «Πρέπει να παλέψεις με το νου σου, αλλιώς είσαι σαν όλους τους άλλους. Όλοι οι άνθρωποι που πήγαν ψηλά, πάλεψαν με το νου τους».

         Θυμάμαι τότε είχα αναρωτηθεί: «Γιατί λέει "ψηλά";»

         Τώρα ξέρω.

         Υ.Γ. Το παρακάτω κείμενο είναι αυτό, μεταξύ των χριστιανικών κειμένων που έχω διαβάσει, που εκφράζει πιο εύγλωττα και σοφά τον «πνευματικό αγώνα», τον «πόλεμο εναντίον της σάρκας»:

         Ο Χριστιανός και τα Πάθη (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)
         http://alopsis.gr/ο-χριστιανός-και-τα-πάθη-άγιος-ιγνάτιο/

Natasha - Νηρηίδα
Μου ακύρωσες όμως τις αγίες μητέρες των αγίων ιεραρχών λέγοντας ότι επειδή τα παιδιά τους έγιναν άγιοι, για χατήρι τους ας πούμε έγιναν και αυτές! Επίσης, δεν μου ανέφερες καθόλου την περίπτωση των γονιών της Παναγίας και του Προδρόμου. Αν δεν δέχεσαι την αγιότητα αυτών, τότε είναι μάταιο να συζητάμε γι αυτά.

Βλέπω ότι δεν μπορείς να καταλάβεις ότι το γενετήσιο ένστικτο είναι μια φυσική λειτουργία όπως και όλα τα υπόλοιπα ένστικτα. Σου θυμίζω τα βασικά ένστικτά μας, τα οποία είναι κάτι σαν ενθύμηση του παραδείσου για να μην ζούμε σαν ζωντανοί νεκροί μετά την πτώση μας-δώρο από τον Θεό δηλαδή:
(σκέψου να μην είχαμε αυτές τις δυνάμεις μέσα μας!)

1.της διαβίωσης-επιβίωσης
2. το γενετήσιο
3. της κίνησης
4. της κοινωνίας
5. της δημιουργίας
6. της επιβολής-κυριαρχίας

Εσύ, τί λες, όταν τρώμε λαίμαργα και ΧΩΡΙΣ να πεινάμε είμαστε αναμάρτητοι ενώ όταν κάνουμε έρωτα είμαστε αμαρτωλοί;

Και σου λέω και το άλλο, όταν αγιάσει κανείς και έχει σύντροφο, δεν είναι ΚΑΚΙΑ να μην του δοθεί σωματικά; Δεν είναι ανεραστία;
Την στιγμή που θέλησαν και οι δύο να ακολουθήσουν το μαρτύριο της συζυγίας και να κάνουν και παιδιά για να γίνουν συνδημιουργοί όπως λέγεται του Δημιουργού και Θεού!

Σου θυμίζω ακόμα ότι ο έρωτας είναι το δόσιμο στον άλλον, άλλο αν αργότερα μετουσιώνεται σε πνευματικό έρωτα! Ξεκινά όμως από το σώμα.

Εντελώς φιλικά, νομίζω ότι το έχεις μπερδέψει αυτό το θέμα του έρωτα μέσα σου, όπως όμως και ο περισσότερος κόσμος, διότι όλο αυτό, η δαιμονοποίηση του έρωτα είναι έργο του Διαβόλου, για να κρατήσει μακριά τους ανθρώπους από τους συνανθρώπους τους και να φέρει σαν αποτέλεσμα τις νευρώσεις και τις ψυχώσεις και πολλά άλλα αρνητικά για την ψυχή και το σώμα.
Είναι ολόκληρη κουβέντα και δεν λύνεται νομίζω εδώ, στον χώρο των σχολίων. Μόνο μια νύξη κάνουμε.

Ένα τελευταίο που μπορεί να σου φανεί υπερβολικό, κάπου οι Πατέρες λένε ότι ακόμα και ο πιο κατώτερος έρωτας, αυτός που γίνεται στα φευγαλέα ακόμα και από "σαρκικούς" ανθρώπους, αποτελεί ωστόσο "ΔΟΞΑ ΘΕΟΥ" όταν γίνεται. Και ας κρατάει μόνο για λίγα λεπτά!...

Ο ανθρώπινος έρωτας μιμείται τον θείο, εκείνον που χρειάζεται η ψυχή για να μείνει ενωμένη με τον Δημιουργό της και είναι ένα συνεχές ΔΟΣΙΜΟ και φυσικά ΔΕΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ούτε στους αγίους!
Μην γελιέσαι.

Κίμων
Γράφεις:
         «Μου ακύρωσες όμως τις αγίες μητέρες των αγίων ιεραρχών λέγοντας ότι επειδή τα παιδιά τους έγιναν άγιοι, για χατήρι τους ας πούμε έγιναν και αυτές! »
         Δεν πρόβαλες κάποιον άλλο λόγο που μπήκαν στον κανόνα. Κατά τύχη κηρύχθηκαν αγίες οι μητέρες των αγίων; Πώς ξέρουμε πως είναι άγιες; Σου εξήγησα ποιοι είναι οι άγιοι – αυτοί που έχουν αθάνατο σώμα. Και πώς ξέρουμε ότι υπάρχουν τέτοιοι; Επειδή μας επισκέπτονται στα όνειρά μας, και καμιά φορά και στον ξύπνιο μας. Υπάρχουν τέτοιες μαρτυρίες σχετικά με αυτές τις γυναίκες; Πού είναι;

         «Επίσης, δεν μου ανέφερες καθόλου την περίπτωση των γονιών της Παναγίας και του Προδρόμου. Αν δεν δέχεσαι την αγιότητα αυτών, τότε είναι μάταιο να συζητάμε γι αυτά. »
         Ό,τι λέω για τους γονείς των αγίων γενικά, ισχύει και γι' αυτούς. Την Παναγία λένε ότι την έχουν δει ένα σωρό άνθρωποι. Την μητέρα και τον πατέρα της ποιος τους είδε; Δείξε μου μαρτυρίες και να το δεχτώ.
         Και, αν ο ορισμός του αγίου δεν είναι "κάποιος που έχει παράξει αθάνατο σώμα", αλλά "ένας καλός άνθρωπος", τότε δεν έχει σχέση με το θέμα μας. Διότι το θέμα μας είναι οι συνθήκες υπό τις οποίες μπορείς να μετουσιωθείς σε ένα αθάνατο σώμα, να κερδίσεις την αιώνια ζωή.
         Φυσικά μιλώ για ένα πνευματικό σώμα, το υλικό ποτέ δεν είναι αθάνατο. Είναι το αιώνιο πνευματικό σώμα των αγίων που βλέπουμε στα όνειρά μας, όπως αυτό με το οποίο ο Χριστός παρουσιάστηκε στους μαθητές. Μπορεί να το έπιασε ο Θωμάς, μα δεν είναι υλικό. Διότι το υλικό δεν εμφανίζεται και εξαφανίζεται στον αέρα, μα υπακούει στους νόμους των υλικών περιορισμών και του θανάτου.
         Λοιπόν γίνεται κανείς να παράγει υλικό και θνητό σώμα, και παράλληλα πνευματικό και αθάνατο σώμα; Αυτό είναι το θέμα μας.

         << Βλέπω ότι δεν μπορείς να καταλάβεις ότι το γενετήσιο ένστικτο είναι μια φυσική λειτουργία όπως και όλα τα υπόλοιπα ένστικτα. Σου θυμίζω τα βασικά ένστικτά μας, τα οποία είναι κάτι σαν ενθύμιση του παραδείσου για να μην ζούμε σαν ζωντανοί νεκροί μετά την πτώση μας – δώρο από τον Θεό δηλαδή:
         (σκέψου να μην είχαμε αυτές τις δυνάμεις μέσα μας!)

         1.της διαβίωσης-επιβίωσης
         2. το γενετήσιο
         3. της κίνησης
         4. της κοινωνίας
         5. της δημιουργίας
         6. της επιβολής-κυριαρχίας >>

         Δεν ξέρω τι εννοείς με αυτά. Στην ψυχολογία διδάχτηκα ως ένστικτα την επιθετικότητα και την σεξουαλικότητα.

         Όταν το Άγιο Πνεύμα έρχεται μέσα σου και ξεπερνάς την ανάγκη του σεξ, πιστεύεις πως σταματάς να έχεις δημιουργικές δυνάμεις, πως ζεις «ζωντανός νεκρός»; Απλά η δημιουργικότητά σου είναι πνευματική και περνάει μέσα από την κρίση σου, δεν είναι η απλή δυνατότητα των κυττάρων να δημιουργούν αντίγραφά τους. Τα ζώα αντιγράφουν τον υλικό τους εαυτό, όμως ο άνθρωπος μπορεί να αναπλάσει το σύστημά του ώστε να μπορεί να γεννήσει το αιώνιο. Αυτό το κάνει ο πολιτισμός μέσα από την τέχνη, την λογοτεχνία, τη μουσική, την γλώσσα, την ηθική, τη θρησκεία, τον μυστικισμό κλπ. Αυτά εξυψώνουν τη χαμηλή ενέργεια και την κάνουν να εκφράζεται σε μια άλλη διάσταση.
         Ο ζωικός άνθρωπος γεννά αντίγραφα του σώματός του. Ο πνευματικά εκλεπτυσμένος άνθρωπος γεννά ηθική, λογοτεχνικά έργα και όμορφο λόγο, σεβασμό προς τους άλλους, αντικειμενική κρίση, υπεθυνότητα και αρετές. Είναι σε αυτό το μήκος κύματος που κινείται, όχι στο μήκος κύματος «εσύ κι εγώ ας φτιάξουμε ένα αντίγραφο του εαυτού μας». Αυτό το τελευταίο μπορείς να το πεις δημιουργικότητα αν θέλεις, μα νομίζω πως η λέξη «αντιγραφικότητα» θα ήταν πιο ταιριαστή.

         «Εσύ, τί λες, όταν τρώμε λαίμαργα και ΧΩΡΙΣ να πεινάμε είμαστε αναμάρτητοι ενώ όταν κάνουμε έρωτα είμαστε αμαρτωλοί; »
         Όλα εξαρτώνται από το πόσο κάνει μία πράξη την ενέργειά σου να κολλάει στο σώμα. Το σεξ είναι απαράμιλλο ως προς αυτό, γιατί προσφέρει και πολύ μεγαλύτερη απόλαυση από την τροφή. Ούτε να τρως χωρίς να πεινάς είναι καλό, όμως είναι πολύ μικρότερο παράπτωμα.

         «Και σου λέω και το άλλο, όταν αγιάσει κανείς και έχει σύντροφο, δεν είναι ΚΑΚΙΑ να μην του δοθεί σωματικά; Δεν είναι ανεραστία;»
         Η ανεραστία δεν είναι κακία. Απλά δεν θέλω να ερωτεύομαι την ύλη, έτσι ώστε να δώσω την ψυχο-σωματική μου ενέργεια στο πνεύμα.
         Όταν παντρεύεσαι κάποιον, τον χρησιμοποιείς για να ικανοποιήσεις τις ορέξεις σου. Στην ουσία τον εκμεταλλεύεσαι, και σπαταλάς το πιο σημαντικό πράγμα που έχει μέσα του – την ενέργεια της ψυχής του, αυτό με το οποίο θα μπορούσε να συνδεθεί με τον αθάνατο Θεό. Σκοτώνεις την ψυχή του.
         Επειδή όμως είναι συναινετικό, δεν είναι η ίδια αμαρτία όπως το να βιάσεις κάποιον. Αυτός το θέλει, εσύ το θέλεις, και κλείνετε μια συμφωνία.
         Όμως ένα πρόβλημα που έχεις τότε είναι ότι είναι προσωρινό. Η απόλαυση μπορεί να τελειώσει για πολλούς λόγους. Μπορεί να πάθει ατύχημα, μπορεί να μην του σηκώνεται, μπορεί να γεράσει ή να γεράσεις (σίγουρα γίνεται αυτό κάποτε) – – ή: μπορεί να «ξυπνήσει» και να αντιληφθεί ότι χάνει την ψυχή του. Τότε σταματά να είναι συναινετικό κι εσύ πρέπει να βρεις άλλον για να ικανοποιείς τις ορέξεις σου. Δεν μπορείς να τον δέσεις με το συμβόλαιο. Το συμβόλαιο μπορεί να λυθεί. Αυτά τα πράγματα δεν είναι αιώνια, είναι προσωρινά και λύνονται για διάφορους λόγους. Ακριβώς όπως μπορεί να μην συνεχίσει να σε αγαπά, οπότε λύνεται το συμβόλαιο, μπορεί να μην επιθυμεί το σώμα σου, ή να μην επιθυμεί το σεξ γενικά, οπότε λύνεται το συμβόλαιο (εκτός κι αν αποφασίσεις να σταματήσεις να εξαρτάς τη σχέση σας από το σεξ, που είναι όμως μάλλον απίθανο, αν είσαι σαν τις περισσότερες γυναίκες).

         «Την στιγμή που θέλησαν και οι δύο να ακολουθήσουν το μαρτύριο της συζυγίας και να κάνουν και παιδιά για να γίνουν συνδημιουργοί όπως λέγεται του Δημιουργού και Θεού!»
         Ναι, «όπως λέγεται»…

         << Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλάει συμπληρωματικά, αλλά και πιο απόλυτα, για το θέμα του γάμου ως εξής (το παράθεμα είναι χαρακτηριστικό, αλλά και δειγματοληπτικό):
         «Διότι πάλι [παλαιά] για τον γάμο υπήρχαν δύο αιτίες, τώρα όμως μία.
         Δόθηκε λοιπόν και λόγω της παιδοποιΐας ο γάμος· πολύ δε περισσότερο ώστε να σβήσουμε την πύρωση της φύσης μας. Και μάρτυρας για αυτό ο Παύλος που λέει: “Λόγω της αμαρτίας της πορνείας, ο καθένας ας έχει την δική του γυναίκα”, όχι για τις τεκνογονίες.
         Και πάλι διατάζει να συνέρχονται σωματικά οι σύζυγοι, όχι με σκοπό να γίνονται πατέρες πολλών παιδιών, αλλά γιατί; “Για να μην σας βάζει σε πειρασμό ο σατανάς”, λέει. Και κλείνοντας το θέμα αυτό, δεν είπε “Εάν επιθυμούν παιδιά”, αλλά τι; “Εάν δεν μπορούν να κρατήσουν [δια βίου] εγκράτεια, ας παντρεύονται”. Διότι στην αρχή, πράγμα που ήδη είπα, δύο είχε τις αιτίες ο γάμος· ύστερα δε, αφού έχει ήδη πληρωθεί η γη και η θάλασσα και η οικουμένη όλη, μένει μία και μόνη αιτία για αυτόν, η θανάτωση της αμαρτίας της ακολασίας και της ασέλγειας.» (Περί παρθενίας, παρ. 19)
         Ο Ι. Χρυσόστομος εδώ λοιπόν, αλλά και αλλού, τονίζει ότι η τεκνογονία είναι ένα παλαιοδιαθηκικό χαρακτηριστικό. Στην εποχή της Χάριτος, η Γη έχει κατακυριευθεί και πληρωθεί. Επίσης, ο θάνατος έχει νικηθεί. Έτσι, δεν είναι απαραίτητη ύπαρξη των τέκνων, για να παρηγορούν τους μελλοθανάτους για την συνέχιση της ύπαρξής τους εν τινί τρόπω, που δεν γνωρίζουν -στην εποχή εκείνη- από Ανάσταση. Άλλωστε, η Πατερική διαγνώμη -πράγμα που αναφέρεται στο Μυστήριο του Γάμου ρητά- είναι ότι στόχος στο ζήτημα αυτό είναι η ευτεκνία και όχι η πολυτεκνία, το τεκνοτροφείν, όπως το διατυπώνει αλλού ο Χρυσόστομος, και όχι το τεκνογονείν. Έτσι, προτιμότερη είναι η “ολιγοτεκνία μετ' ευτεκνίας”, όπως το αναφέρει κάπου (βλ. Ν. Μπουγάτσου, “Η Ορθόδοξη θεολογία για τον σκοπό του γάμου”). Το ζεύγος το οποίο άλλωστε αποκαλείται “κατ’ οίκον εκκλησία” από τον Απ. Παύλο (Άγ. Ακύλας και Αγ. Πρίσκιλλα) ήταν άτεκνο. >>

         Χώρα του Αχωρήτου
         http://choratouaxoritou.gr/?p=43821

         Με άλλα λόγια ο γάμος εξυπηρετεί κατά πρώτο λόγο την αποφυγή της καταφυγής στα πορνεία, για εκείνους που δεν έχουν την πίστη που θα τους κρατούσε μακριά από αυτά, και, κατά δεύτερο λόγο, την τεκνοτροφία για εκείνους που επιλέγουν να κάνουν παιδιά.
         Απλώς αυτό. Όχι ότι ο Θεός θέλει να νυμφεύεσαι και να τεκνοποιείς. Όμως είναι καλύτερο να ενεργείς έτσι παρά να κάνεις πεινασμένα παιδιά εκτός γάμου και να συχνάζεις στα μπουρδέλα. Υπό αυτή την έννοια ο γάμος είναι μια θεάρεστη και ευλογημένη πράξη, όχι υπό την έννοια ότι σε οδηγεί από το σώμα στο πνεύμα. Αν θέλεις αυτό, ακολουθείς μια διαφορετική ζωή που δεν επικεντρώνεται στο σώμα και την αίσθηση της απόλαυσης, μα στο πνεύμα και τις δικές του απολαύσεις, και έχει (στην περίπτωση του χριστιανισμού) ως επίκεντρό της τον πόθο για την ένωση με τον Χριστό.

         «Την στιγμή που θέλησαν και οι δύο να ακολουθήσουν το μαρτύριο της συζυγίας και να κάνουν και παιδιά για να γίνουν συνδημιουργοί όπως λέγεται του Δημιουργού και Θεού!»

         Αν έχουν γίνει παιδιά, τότε πρέπει να σκεφτείς από περισσότερες πλευρές. Όμως αυτό ως προς το αν θα συνεχίσει να είναι παντρεμένος μαζί σου, όχι ως προς το αν θα συνεχίσει να σε ικανοποιεί. Αν σταματήσει να θέλει, τέλειωσε.
         Αν πάλι δεν έχουν γίνει παιδιά, γιατί δεν βρίσκεις κάποιον άλλον για να τα κάνεις; Οι περισσότεροι άντρες (και γενικώς αρσενικά ζώα) είναι προθυμότατοι για αναπαραγωγή.

         Αλήθεια θα προσπαθούσες, με ήσυχη συνείδηση, να δεσμεύσεις έναν άντρα να σε ικανοποιεί, όταν δεν το θέλει πια;
         Και μάλιστα αυτόν που «αγαπάς» κιόλας;…

         «Σου θυμίζω ακόμα ότι ο έρωτας είναι το δόσιμο στον άλλον, άλλο αν αργότερα μετουσιώνεται σε πνευματικό έρωτα! Ξεκινά όμως από το σώμα.»
         Αν αγαπάς κάποιον, τότε δεν τον αγαπάς για την απόλαυση που σου δίνει, μα για τον ίδιο. Τον αγαπάς και να μην σου δίνει απόλαυση. Οι άνθρωποι δεν παντρεύονται γιατί αγαπούν. Αν βγάλεις τον παράγοντα της απόλαυσης, ποιος θα σκεφτόταν το γάμο;
         Φυσικά μαζί με την απόλαυση, βάζω και την δημιουργία του σωματικού σου αντιγράφου, γιατί κι αυτό ως απόλαυση το βλέπεις.

         «Εντελώς φιλικά, νομίζω ότι το έχεις μπερδέψει αυτό το θέμα του έρωτα μέσα σου»
         Δεν το μπέρδεψα, το ξε-μπέρδεψα. Από τότε που μπήκε το Άγιο Πνεύμα μέσα μου, και με ζωοδότησε, μπορώ να κάνω ουσιαστικότερα πράγματα από το να σκέφτομαι τι απόλαυση μπορώ να εξαγάγω από το πέος μου ή τι αντίγραφα του εαυτού μου μπορώ να φτιάξω.

         «… όπως όμως και ο περισσότερος κόσμος, διότι όλο αυτό, η δαιμονοποίηση του έρωτα είναι έργο του Διαβόλου, για να κρατήσει μακριά τους ανθρώπους από τους συνανθρώπους τους και να φέρει σαν αποτέλεσμα τις νευρώσεις και τις ψυχώσεις και πολλά άλλα αρνητικά για την ψυχή και το σώμα.»
         Αν πιστεύεις ότι οι μοναχοί του Αγίου Όρους έχουν νευρώσεις και ψυχώσεις και καθοδηγούνται από το Διάβολο, γιατί ασχολείσαι με τη θρησκεία;
         Ότι περνάνε δύσκολα, αυτό είναι σίγουρο. Κανένας δεν είπε ότι η αποκόλληση από την σάρκα είναι παιχνίδι. Θέλει αγώνα.
         Ασφαλώς, αν μένεις μέσα στην κοινωνία και θέλεις η καρδιά σου να βλέπει προς τα υψηλά και όχι προς τα χαμηλά, μπορείς να έχεις σχέσεις με τους συνανθρώπους σου. Όμως βλέποντάς τους ως ακριβώς αυτό – ως συν-ανθρώπους, όχι ως άντρες ή γυναίκες --αντικείμενα του σαρκικού σου πόθου.

         «Ένα τελευταίο που μπορεί να σου φανεί υπερβολικό, κάπου οι Πατέρες λένε ότι ακόμα και ο πιο κατώτερος έρωτας, αυτός που γίνεται στα φευγαλέα ακόμα και από "σαρκικούς" ανθρώπους, αποτελεί ωστόσο "ΔΟΞΑ ΘΕΟΥ" όταν γίνεται. Και ας κρατάει μόνο για λίγα λεπτά!... »
         Πού το λένε αυτό;
         Νομίζω έχω κατοχυρώσει ποια είναι η στάση του χριστιανισμού προς το σεξ, μέσα από εκτενείς παραθέσεις από τον Απόστολο Παύλο και τα Ευαγγέλια.
         Αν διαβάσεις τους βίους των Πατέρων της Εκκλησίας, όπως την περίφημη Φιλοκαλία, θα δεις ότι κανένας δεν έκανε σεξ. Ζούσαν σε μοναστήρια, στις ερήμους, ασκητές στο πουθενά κάτω από την κάψα και κακουχία.
         Σεξ όχι μόνο δεν έκαναν, δεν του επέτρεπαν καν να έρθει στο μυαλό τους. Αν του το επέτρεπαν, αισθάνονταν πως είχαν ρίξει πάλι την ανθρωπότητα στην προπατορική αμαρτία, πως είχαν επαναλάβει την αμαρτία του Αδάμ και της Εύας.

         Η Βικιπαίδεια λέει στο λήμμα Φιλοκαλία:

         «Στην εισαγωγή της μετάφρασης της συλλογής στην Αγγλική των Palmer, Sherrard και Ware, η φιλοκαλία ορίζεται ως "αγάπη προς το κάλλος το εξυψωμένο, το θαυμάσιο, αντιληπτό ως υπερβατική πηγή της ζωής και αποκάλυψη της αληθείας". Οι συγγραφείς των κειμένων ήσαν κυρίως μοναχοί, ο αγώνας των οποίων για νοητικό εξαγνισμό και πνευματική τελείωση επαναλαμβάνεται ως θέμα στη Φιλοκαλία.»
         https://el.wikipedia.org/wiki/Φιλοκαλία

         Δηλαδή η ζωή τους δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια να σκέφτονται το κάλλος του Θεού αντί των γυναικών και να μην ενδώσουν στον πειρασμό. Γι' αυτό και έμεναν στην έρημο.
         Ακριβώς όπως εσύ λες ότι «η δαιμονοποίηση του έρωτα είναι έργο του Διαβόλου», αυτοί έβλεπαν τον Διάβολο με τη μορφή του όφεως που πλάνεψε την Εύα και την οδήγησε στο προπατορικό αμάρτημα με τον Αδάμ, μέσα από το οποίο άρχισε ο κόσμος της σάρκας και η αγγελική εγγύτητα στον Θεό χάθηκε.

         Αποσπάσματα από την Φιλοκαλία:

         «Αιτία κάθε κακίας εἶναι ἡ κενοδοξία καὶ ἡ ἡδονή• ὅποιος δὲν τὰ μίσησε αὐτὰ δὲν μπορεῖ νὰ νικήσει τὰ πάθη του.»
         Περί Νόμου Πνευματικού, 99, Μικρή Φιλοκαλία

         «Μην πεις ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ κυνηγάει τὶς ἡδονὲς ὁ φτωχὸς ἐπειδὴ δὲν ἔχει τὰ μέσα• γιατὶ μπορεῖ κανεὶς μὲ τὴ σκέψη του καὶ μόνο νὰ κυνηγάει ἀκόμα πιὸ ἄθλια τὶς ἡδονές.»
         Περὶ τῶν οἰομένων ἐξ ἔργων δικαιοῦσθαι, 143, Μικρή Φιλοκαλία

         «Εφόσον προσέχεις τὴν ὀμορφιὰ τοῦ σώματος καὶ ὁ νοῦς ἐνδιαφέρεται γιὰ τὶς σωματικὲς ἀπολαύσεις, ποτὲ δὲν εἶδες τὸν τόπο τῆς προσευχῆς καὶ εἶναι μακριὰ ἀπὸ σένα ὁ μακάριος δρόμος της.»
         Περί Προσευχής, Μικρή Φιλοκαλία 152
http://www.apostoliki-diakonia.gr/GR_MAIN/catehism/theologia_zoi/themata.asp?contents=ecclesia_kosmos/contents_orthodoxipnevmatikothta.asp&main=EK_7&file=7.2.2.htm

         Γράφεις:
         «Ο ανθρώπινος έρωτας μιμείται τον θείο, εκείνον που χρειάζεται η ψυχή για να μείνει ενωμένη με τον Δημιουργό της και είναι ένα συνεχές ΔΟΣΙΜΟ και φυσικά ΔΕΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ούτε στους αγίους!
         Μην γελιέσαι»

         Νομίζω πως έδειξα τι ζωή έκαναν οι άγιοι.
         Έδειξα επίσης τη διαφορά μεταξύ του θείου και του ανθρώπινου έρωτα, όπως παραθέτοντας τον Απόστολο Παύλο –την μεγαλύτερη θεολογική αυθεντία του ορθόδοξου χριστιανισμού– να λέει:

         «Θέλω, μάλιστα, να είστε αμέριμνοι• ο άγαμος μεριμνάει γι’ αυτά που είναι τού Κυρίου, πώς να αρέσει στον Κύριο• ενώ ο έγγαμος μεριμνάει γι’ αυτά που είναι τού κόσμου, πώς να αρέσει στη γυναίκα. Διαφέρει η γυναίκα και η παρθένα• η άγαμη μεριμνάει [γι’] αυτά που είναι τού Κυρίου, για να είναι αγία, και στο σώμα και στο πνεύμα• ενώ η έγγαμη μεριμνάει γι’ αυτά που είναι τού κόσμου, πώς να αρέσει στον άνδρα. Και το λέω αυτό για το δικό σας συμφέρον• όχι για να βάλω σε σας παγίδα, αλλά για το σεμνοπρεπές, και για να είστε προσκολλημένοι στον Κύριο, χωρίς περισπασμούς.»
         Α' Κορινθίους 7: 8, 26-28, 32-35
         http://actsseventeen.gr/bible/book46/46-007/

         «Γελιέται» ο Απόστολος Παύλος;

         Το ίδιο σε πιο θεολογική γλώσσα από τον Μάξιμο τον Ομολογητή, τον οποίο χρησιμοποιεί στο βίντεο ως πηγή και ο ίδιος ο Λουδοβίκος:

         «Η νοερή δύναμη της ψυχής είναι επινοητική. Αυτή όταν χωριστεί από τη σχέση της με την αίσθηση, στερεί τη σάρκα από τη φροντίδα να της εξασφαλίζει την ηδονή, όπως έκανε κατά τη θεληματική σχέση τους, και δε θέλει ούτε την οδύνη της σάρκας να παρηγορήσει, εξαιτίας της ολικής και αδιάκοπης αφιερώσεως της γνώμης στα θεία.
         Ο νους και η αίσθηση έχουν αντίθετες φυσικές ενέργειες, γιατί τα αντικείμενά τους έχουν ακρότατη διαφορά και ετερότητα μεταξύ τους. Ο νους έχει ως αντικείμενά του τις νοητές και ασώματες υπάρξεις, που αντιλαμβάνεται εκ φύσεως την ουσία τους, ενώ η αίσθηση έχει ως αντικείμενα τις αισθητές και σωματικές φύσεις, τις οποίες και αυτή εκ φύσεως αντιλαμβάνεται.
         Η απόρριψη από την ψυχή των φυσικών της ενεργειών γίνεται αρχή της ηδονής της αισθήσεως. Γιατί όταν η ψυχή καταγίνεται με τα αγαθά που ταιριάζουν στη φύση της, δεν υπάρχει η δύναμη που εφευρίσκει την ηδονή της αισθήσεως.
         Όταν κατά τη θεωρία [δηλ. όραση] των ορατών το λογικό προχωρεί μπροστά από την αίσθηση, τότε η σάρκα στερείται όλη τη σύμφωνη με τη φύση της ηδονή, γιατί δεν έχει ασύδοτη την επιθυμία και λυμένη από τους λογικούς φραγμούς στην υπηρεσία των ηδονών. Γι' αυτό και εξ ανάγκης, όταν επικρατεί μέσα μας το λογικό, βασανίζεται η σάρκα που του έχει υποδουλωθεί για χάρη της αρετής.
         Όταν ο νους νομίσει ότι η αίσθηση είναι κατά φύση δική του δύναμη, τότε πλεγμένος με τις εξωτερικές μορφές των αισθητών, επινοεί τις σαρκικές ηδονές, καθώς δεν μπορεί να ξεπεράσει τη φύση των ορατών, γιατί έχει πιαστεί σε εμπαθή σχέση με την αίσθηση. […]
         Η σάρκα ανήκει στην ψυχή, και όχι η ψυχή στη σάρκα· γιατί το χειρότερο ανήκει στο καλύτερο, και όχι το καλύτερο στο χειρότερο. Λόγω της παραβάσεως του Αδάμ ζυμώθηκε με τη σάρκα ο νόμος της αμαρτίας, ο οποίος είναι η ηδονή της αισθήσεως, την οποία ακολούθησε ως συνέπεια ο θάνατος της σάρκας με πόνους, που έχει επινοηθεί για την κατάργηση του νόμου της σάρκας. Γι' αυτό όποιος εννόησε ότι για την αμαρτία και για την κατάργησή της μπήκε στη μέση ο θάνατος, έχει πάντα χαρά στην ψυχή του, γιατί βλέπει να φεύγει με τους διαφόρους πόνους από τη σάρκα του ο νόμος της αμαρτίας, για να μπορέσει να δεχτεί τη μέλλουσα πνευματική και μακάρια ζωή. Αυτήν τη μακάρια ζωή δεν είναι δυνατόν ποτέ κανείς να την επιτύχει, αν πρωτύτερα στην παρούσα ζωή δεν αδειάσει σαν από ένα δοχείο ο νόμος της αμαρτίας από τη σάρκα κατά την προς αυτήν σχέση της προαιρέσεως. »
         http://filokaliakainipsis.blogspot.com/2011/05/blog-post_4717.html#more

         Ασφαλώς, στην αμαρτία των σωματικών σχέσεων υπάρχουν διαβαθμίσεις. Άλλο η πουτάνα, άλλο αυτή που είναι διατεθειμένη να σέβεται και να αγαπά τον άντρα, αν βέβαια είναι διατεθειμένος να την ικανοποιεί (αυτό το ΑΝ προφανώς ρίχνει κάθετα την ποιότητα και γνησιότητα αυτής της «αγάπης»). Και, ακόμα και αυτή που κάνει σεξ, έχει την επιλογή να κάνει περισσότερα από αυτό στη ζωή της. Στο βαθμό που περιορίζει αυτό και αυξάνει άλλα, θετικά πράγματα, που δηλαδή προσπαθεί να λειτουργήσει στο πεδίο του Αθανάτου, ο ξεπεσμός της μειώνεται και όλα τελικά συνυπολογίζονται. Μπορεί να είναι ένας καλός και σωστός άνθρωπος με κανονικά στάνταρ. Δεν σημαίνει ότι θα είναι μια «αμαρτωλή». Ούτε όμως και θα βρίσκεται στην ατραπό της πνευματικότητας και της αγιοσύνης.
         Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για τους άντρες.
         Από ηθική πλευρά, δεν υπάρχει άντρας και γυναίκα.
         Υπάρχουν πάθη που ρέουν προς τα πάνω και πάθη που ρέουν προς τα κάτω, και ο καθένας κρίνεται ανάλογα με το πού τα κατευθύνει.

         Αν έχεις έναν άντρα με τον οποίο έχεις μια καλή σχέση, μπορεί όλα αυτά που σου λέω να μην σε πείθουν συναισθηματικά. Όμως το είδος του συναισθήματός σου θα χαθεί αν πάθει καρκίνο και αρχίσει να λιώνει. Η ευτυχία θα δώσει τη θέση της στη δυστυχία και στην απόγνωση.
         Για να αντιληφθείς την αξία της θρησκείας, πρέπει να αντιληφθείς ότι η θρησκεία δίνει λύση σε αυτή την κατάσταση στρέφοντας το νου σου προς το αθάνατο. Το να έχεις ένα άντρα που σέβεσαι είναι καλύτερο από το να έχεις κάποιον που τον βλέπεις αποκλειστικά και μόνο ως πούτσο. Όμως ο σκοπός είναι να ξεκολλήσεις το νου σου από το σώμα. Αν μπορείς να θρέφεσαι μονάχα από την ψυχή του, και να αφήνει ο νους σου αυτό τον κόσμο απορροφούμενος από τον Θεό, τότε η σχέση μαζί του δεν είναι αρνητική. Μάλιστα είναι θετική, αν η εναλλακτική είναι να ζεις με κάποιον που τον βλέπεις μόνο σωματικά. Διότι στην άλλη περίπτωση θα έχεις περισσότερα να κάνεις από το να σκέφτεσαι το σεξ 24/7. Γι' αυτό και ο πνευματικός που ξέρει ότι έτσι κι αλλιώς θα παντρευτείς, σου λέει να παντρευτείς ένα χριστιανό με τον οποίο θα πηγαίνετε μαζί στην Εκκλησία, θα μπορείτε να διαβάζετε μαζί τη Βίβλο κλπ. και η ζωή σας θα διέπεται από ηθικές και χριστιανικές αρετές (μέσα στις οποίες και η εγκράτεια). Ένας τέτοιος γάμος θα σου επιτρέψει να μειώσεις την δηλητηριώδη επίδραση που έχει το σεξ στην ψυχή σου και να ζήσεις, κατά το δυνατό, σύμφωνα με το θείο θέλημα – δηλαδή με τρόπο τέτοιο ώστε ο νους σου να ξεκολλήσει από τα υλικά και επίγεια και να απορροφηθεί Υψηλά – στο πεδίο όπου κατοικεί το Άγιο Πνεύμα.
         Το Άγιο Πνεύμα δεν κατοικεί χαμηλά αλλά υψηλά. Δεν είναι το σπέρμα που βγαίνει από το φαλλό, μα το φως που βγαίνει από το κεφάλι στις αγιογραφίες που βλέπουμε στις εκκλησίες.
         Αν κάποιος παπάς έβαζε στην εκκλησία εικόνες γυμνών ατόμων που συνουσιάζονται, και εικόνες αντρών που εκσπερματώνουν, θα τον καθαιρούσαν άμεσα και οπωσδήποτε θα τον χαρακτήριζαν αιρετικό ή και σατανιστή.
         Διότι δεν είναι αυτό που βγαίνει από χαμηλά που λατρεύουμε (αν και πολλές γυναίκες λατρεύουν σαφώς αυτό). Είναι αυτό που βγαίνει από ψηλά, αυτές οι ηλιακές ακτίνες που εκπέμπονται από το κεφάλι των αγίων και συμβολίζονται από το φωτοστέφανο (και κοσμικά από τη χρυσή κορώνα του βασιλιά).
         Αυτό που βγαίνει από το κεφάλι είναι η εξευγενισμένη εκδοχή αυτού που βγαίνει από το πέος. Η ίδια ενέργεια είτε πέφτει είτε ανεβαίνει. Μα για να ανέβει χρειάζεται προετοιμασία, χρειάζεται να κοιτάς ψηλά, χρειάζεται ο νους σου να αρπάγεται από τον Ουρανό.
         Χρειάζεται να είσαι Πολεμιστής του Φωτός και να προσπαθείς να εξευγενίζεις τα ένστικτα της επιθετικότητας και της λαγνείας και να παροχετεύεις την ενέργειά τους προς ψυχοπνευματικά πεδία, όσο περισσότερο σου είναι δυνατόν.
         Επειδή το πνευματοποιημένο σπέρμα χύνεται από το κεφάλι προς τα έξω (αφού βέβαια ανέβει στο κεφάλι ως ψυχοσωματική ενέργεια), γι' αυτό και ο Θεός απεικονίζεται αρσενικός.
         Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, της απεικόνισης του Θείου ως θηλυκού, όχι όμως στο χριστιανισμό.
         Ασφαλώς και οι γυναίκες επίσης γίνονται αγίες, ανεβάζοντας κι αυτές τη σεξουαλική τους ενέργεια ψηλά μέσα από την αγνή ζωή. Τότε και η δική τους χύνεται από το κεφάλι. Μια τέτοια γυναίκα είναι αρσενική προς τον πιστό – έχει μια θεία δύναμη που μπορεί να του μεταφέρει.
         Η θηλυκή της θειότητα είναι το ουράνιο βάθος της ψυχής της, παθητικό αντί ενεργητικό, από το οποίο ο πιστός θέλει να απορροφηθεί και μέσα στο οποίο θέλει να χαθεί, ξεχνώντας τον εαυτό του και την θνητότητά του και υπερβαίνοντάς τα μέσα από αυτή την ταύτιση.
         Φυσικά εδώ μιλάμε για απορρόφηση της ψυχής στον Ουρανό, όχι για απορρόφηση του υλικού σπέρματος μέσα στον γυναικείο κόλπο.

         «Για να εισέλθει κανείς στους θείους κόλπους του Θεού χρειάζεται εκγύ-μναση στο στίβο της πνευματικής παλαίστρας και καθαγιασμό της ψυχής για να ικανωθεί να καταστεί μέτοχος της θείας χάριτος. Ο ευλαβής χριστιανός πρέπει να εντείνει ανελλιπώς τους αγώνες του για να μιμηθεί το πρότυπο και το παράδειγμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. […]
         Όποιος, λοιπόν, έχει αποκαθάρει τον εαυτό του από την ενέργεια των παθών και διακόπτει την κίνηση της επιθυμίας καθιστώντας την ψυχή του αμόλυντη [δηλ. διακόπτει την κίνηση της επιθυμίας από τα κεφάλι στα γεννητικά όργανα], τότε ελευθερώνεται από την μάστιγα των υλικών και προσανατολίζεται προς την θεία και ειρηνική κατάληξη των νοητών [δηλ. προς τα πάνω]. Ο άνθρωπος αυτός έχει γίνει ο φωτεινός λύχνος, καθιστώντας λαμπρό τον βίο που διάγει. Αφού ικανώθηκε να γνωρίσει τον Θεό και απόλαυσε την ηδονή αυτής της γνώσεως, τότε εύκολα περιφρονεί όλες τις ηδονές που προέρχονται από τους πειρασμούς, καθώς έχει αποδεσμευτεί από την γήινη πραγματικότητα και προσανατολίζεται μόνο προς την ουράνια. Έτσι με την ακατάβλητη άσκηση αποκτάται ψυχή προθυμότερη και καλά γυμνασμένη καθώς θα έχει γίνει ο φωτεινός οδοδείχτης που θα χαράζει την πορεία προς την σωτηρία.
         Η νέκρωση των αισθήσεων σηματοδοτεί την ανάσταση του πνεύματος και της ψυχής. Ως συνέπεια έχει να διανοιχθεί θριαμβευτικά η θύρα της αιωνίου ενώσεως με τον Παντοκράτορα Θεό, καθώς η απάθεια για τα εγκόσμια [τις εγκόσμιες ηδονές, που παγιδεύουν τα συναισθήματα στην ύλη] δηλώνει το πάθος για τα ουράνια, και η απάρνηση των εφήμερων φανερώνει την αγάπη για τα αιώνια!»
         «Ο Πνευματικός Αγώνας Ως Βίωμα Ζωής», Αρχαγγέλων Τόπος
         http://wwwtaxiarhes.blogspot.com/2013/05/blog-post_25.html

         Από τον Άγιο Ιγνάτιο Μπριαντσανίνωφ στο κείμενο "Ο Χριστιανός και τα Πάθη":

         «Κάτω από το φως του λόγου του Θεού πρέπει να εξετάσουμε τη στάση μας απέναντι στα πάθη και τις αδυναμίες μας, για ν’ αποκτήσουμε ορθή γνώση του εαυτού μας και να τον κατευθύνουμε αλάθητα με βάση αυτή την ορθή γνώση.
         Ο άνθρωπος “μέσα στις ανομίες συλλαμβάνεται και μέσα στις αμαρτίες γεννιέται”. Τα πάθη, οι αμαρτωλές αδυναμίες τόσο της ψυχής όσο και του σώματος, αποτελούν σύμφυτα χαρακτηριστικά του μεταπτωτικού ανθρώπου. Ανύπαρκτα, ως αφύσικα, ήταν τα πάθη στην άκακη ανθρώπινη φύση, όπως αυτή πλάστηκε από τον Θεό. Ανύπαρκτα, ως αφύσικα, είναι τα πάθη και στην ανακαινισμένη από το Άγιο Πνεύμα ανθρώπινη φύση. Φυσικά, απεναντίας, είναι τα πάθη στην πεσμένη ανθρώπινη φύση, όπως ακριβώς φυσικές είναι σε κάθε σωματική ασθένεια οι συνέπειές της. »

         Βλέπεις λοιπόν ότι τα πάθη (βασικά η φιληδονία και ο εγωισμός, τα πάθη του σώματος και του νου) δεν είναι δώρα του Θεού στον μεταπτωτικό άνθρωπο. Περιγράφονται ως οι φυσικές συνέπειες της προπατορικής αμαρτίας μεταξύ Αδάμ και Εύας, οι φυσικές συνέπειες μιας αρρώστιας.

         Συνεχίζει:

         «Φυσική συνέπεια της σωματικής ασθένειας είναι και ο θάνατος του σώματος, που μετά την προπατορική πτώση έχασε την αθανασία. Πριν από την πτώση η αθανασία ήταν φυσική κατάσταση του σώματος, ενώ η ασθένεια και ο θάνατος όχι.
         Τα πάθη είναι οι αμαρτίες με την πλατειά σημασία της λέξεως. Όταν ο απόστολος Παύλος λέει, “η αμαρτία που έχει εγκατασταθεί μέσα μου”, με τη λέξη “αμαρτία” εννοεί τη μόλυνση σύνολης της ανθρωπίνης φύσεως από το κακό, εννοεί τα πάθη. Την κατάσταση αυτή ο ίδιος ο απόστολος την ονομάζει σαρκική και θάνατο.
         Πριν λυτρωθεί από τον Σωτήρα Χριστό, ο άνθρωπος δεν μπορούσε, αν και το ήθελε, να αντισταθεί στα πάθη. Αυτά τον κυρίευαν με τη βία και τον εξουσίαζαν ενάντια στη βούλησή του. O χριστιανός με το άγιο Βάπτισμα αποτινάζει τον ζυγό των παθών, καθώς παίρνει με το Μυστήριο τη δύναμη ν’ αντισταθεί σ’ αυτά και να τα καταβάλει. Κι αυτός, ωστόσο, ο λυτρωμένος και ανακαινισμένος άνθρωπος, ο οποίος με το Βάπτισμα τοποθετήθηκε στον πνευματικό παράδεισο της Εκκλησίας, είναι ελεύθερος. Με το αυτεξούσιο, που του έχει παραχωρηθεί, μπορεί είτε να αντισταθεί στα πάθη και να τα νικήσει με τη δύναμη του Κυρίου, είτε να υποκύψει και να υποδουλωθεί σ’ αυτά. Την ίδια ελευθερία είχε και στον αισθητό παράδεισο και ο πρωτόπλαστος άνθρωπος, ο οποίος μπορούσε είτε να υπακούσει στον Θεό και να τηρήσει την εντολή Του, είτε να παρακούσει τον Θεό και να αθετήσει την εντολή Του, όπως και έκανε.»

         Τι δημιούργησε τη σαρκική κατάσταση; Ο Θεός; Ή η αμαρτία που έκαναν ο Αδάμ και η Εύα; Τι ανανεώνει από τότε τη σάρκα; Ο Θεός; Ή η πράξη που κάνουν ο κάθε Αδάμ και Εύα;
         Είναι η τάση αυτή προς την αμαρτία δώρο του Θεού ή ανθρώπινη επιλογή; Πρέπει να τη δεχόμαστε ως θέλημα Θεού ή να την απορρίπτουμε;

         Συνεχίζει:

         «Κάθε αντίστασή μας σ’ ένα πάθος το εξασθενίζει. Η διαρκής αντίστασή μας το υποτάσσει. Κάθε υποχώρησή μας το δυναμώνει. Η διαρκής υποχώρησή μας, μάς υποδουλώνει σ’ αυτό.
         Η αντίσταση του χριστιανού στα πάθη πρέπει να φτάνει μέχρι τη σταύρωση, τη σταύρωση του σαρκικού, δηλαδή του αμαρτωλού, εαυτού του “μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες του”. Αυτό σημαίνει πως οι εκλεκτοί πνευματικοί αγωνιστές χύνουν και το αίμα τους στον πόλεμο εναντίων των παθών. “Δώσε αίμα, για να λάβεις Πνεύμα”, λέει ο αββάς Λογγίνος. Μόνο εκείνος που “υπέμεινε παθήματα στη σάρκα, έπαψε να ζει μέσα στην αμαρτία”, επισημαίνει και ο απόστολος. Επομένως, μόνο εκείνος που κακοπαθαίνει σωματικά, είτε εκούσια είτε ακούσια, αλλά σε κάθε περίπτωση αγόγγυστα και μακρόθυμα, γίνεται ικανός να αντισταθεί στις αμαρτωλές επιθυμίες της σάρκας, να τις καταβάλει και να τις σβήσει από μέσα του. Σώμα που αναπαύεται και καλοπερνά με κάθε λογής ανάπαυση και άνεση, γίνεται κατοικητήριο των παθών.
         Ο Θεάνθρωπος που υπέμεινε παθήματα και σταυρικό θάνατο, ζητάει από τους μαθητές και ακολούθους Του να Τον μιμηθούν, θυσιάζοντας τα πρόσκαιρα για τα αιώνια και τα φθαρτά για τα άφθαρτα.
         Απαραίτητος είναι για τον χριστιανό ο αγώνας εναντίον των παθών. Από την τυραννία τους, ωστόσο, δεν τον λυτρώνει αυτός ο αγώνας, αλλά η δύναμη του Υψίστου, η χάρη του Αγίου Πνεύματος.
         Με τη χαλιναγώγηση και τη νέκρωση της σάρκας, με τους ασκητικούς κόπους και με την τήρηση των ευαγγελικών εντολών ο χριστιανός αποκτά την αληθινή ταπείνωση. Και τι είναι αληθινή ταπείνωση; Είναι η πλήρης αυταπάρνηση, η ολοκληρωτική παράδοση στον Θεό, η διαρκής διακονία του Θεού. Μια τέτοια ταπείνωση ελκύει στην ψυχή τη θεία χάρη. Η θεία χάρη δίνει στην ψυχή την πνευματική αίσθηση. Και τότε τα πάθη, αυτές οι σαρκικές και αμαρτωλές αισθήσεις και έλξεις, μένουν ανενέργητα.»
         http://alopsis.gr/ο-χριστιανός-και-τα-πάθη-άγιος-ιγνάτιο/

         Και στη δική μου περίπτωση έτσι έγινε: μπήκε μέσα μου η θεία χάρη, το Άγιο Πνεύμα, και κατάργησε την σεξουαλικότητα ως ανάγκη (συνεχίζει να υπάρχει ως επιθυμία που πλανάται εδώ κι εκεί μέσα στο νου) μόνο μετά από αγώνες που είχα ήδη καταβάλει.
         Η βάση της πνευματικής ζωής είναι η κατανόηση της απόστασης ανάμεσα στη σάρκα και το πνεύμα («Ο νους και η αίσθηση έχουν αντίθετες φυσικές ενέργειες, γιατί τα αντικείμενά τους έχουν ακρότατη διαφορά και ετερότητα μεταξύ τους» – Μάξιμος ο Ομολογητής), και η υποστήριξη του πνεύματος και αδιαφορία για τη σάρκα. Το Άγιο Πνεύμα δεν έρχεται στο νου που δεν έχει προετοιμαστεί για Αυτό μέσα από βίο αυταπάρνησης και αγνότητας – βίο απάρνησης της ταύτισης με το σώμα, που ο κοσμικός άνθρωπος ενστικτωδώς εκλαμβάνει ως εαυτό.
         Το αν θα ενδιαφερθείς να κάνεις αυτή την προπαρασκευή είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Και αυτή στηρίζεται όχι σε κάποια έννοια "ηθικής", αλλά στο κίνητρο.
         Αν αισθάνεσαι ότι η ευτυχία σου βασίζεται σε κάτι άυλο και πνευματικό, προετοιμάζεσαι. Αν αισθάνεσαι ότι η ευτυχία σου βασίζεται σε κάτι υλικό και στις επικεντρωμένες σε αυτό σχέσεις, γιατί να προσπαθήσεις;
         Μα το να ισχυρίζεσαι ότι δεν χρειάζεται προσπάθεια, ότι μια που ο Θεός δεν στο δώρισε, άρα ο δρόμος προς το πνεύμα για σένα –και κάθε άλλον που δεν έλαβε αυτό το δώρο– είναι η σωματική απόλαυση, εφόσον το σώμα το έπλασε ο Θεός – και μάλιστα ότι μια τέτοια προσπάθεια είναι και προϊόν πλάνης – αυτό, όπως νομίζω ότι ενδελεχώς έδειξα, δεν συμφωνεί με τη χριστιανική θεολογία. Ούτε και με την προσωπική μου εμπειρία: την πάλη με το σεξουαλικό μου ψυχαναγκασμό και την απελευθέρωσή μου από αυτόν μέσω του Αγίου Πνεύματος.

         Όταν κλείνω τα μάτια μου, τι βλέπω, τι ποθώ, τι νιώθω; Την απόλαυση στο γεννητικό μου όργανο, τα ανοιχτά πόδια της γυναίκας μου, ή τον Ουρανό; Πώς γίνεται ο νους μου να αγαπήσει τον ουράνιο Θεό, όταν του δίνω τροφή για να σκέπτεται το επιθυμητό όργανό της «εκεί κάτω»;
         Όταν συνάντησα για πρώτη φορά τον διδάσκαλό μου, μου είπε: «Πρέπει να παλέψεις με το νου σου, αλλιώς είσαι σαν όλους τους άλλους. Όλοι οι άνθρωποι που πήγαν ψηλά, πάλεψαν με το νου τους».

         Θυμάμαι είχα αναρωτηθεί: «Γιατί λέει "ψηλά";» – Τώρα ξέρω.

Natasha - Νηρηίδα
Μου έγραψες πολλά αλλά εμένα μου αρέσει να εστιάζω στην ουσία των πραγμάτων.
Πρώτα πρώτα, τί είναι για σένα αγιότητα;
Γιατί, αν δεν ορίσουμε τα ίδια, μάταια (το ξαναλέω) συζητάμε.
Δεύτερον, ποιο θεωρείς ότι ήταν το προπατορικό αμάρτημα;

Και τρίτον, και μένα μου αποκαλύφθηκε το άγιο Πνεύμα, ας το γράψω και δω, και ΔΕΝ μου είπε να μην κάνω έρωτα!
Ίσα ίσα που με ενέπνευσε να κάνω οικογένεια και παιδιά.
Αν έχεις αποκτήσει Διάκριση, θα καταλάβεις αν λέω ψέματα ή αλήθεια, αν είμαι πλανεμένη ή όχι. Αν πάλι δεν έφτασες να κατακτήσεις αυτήν την ύψιστη αρετή, τότε δεν θα μπορέσουμε να συνεννοηθούμε καλά.

Κίμων
Γράφεις:
         «Πρώτα πρώτα, τί είναι για σένα αγιότητα;»

         Όπως έδειξα στις παραθέσεις, το αντικείμενο της θρησκείας είναι η ένωση με τον Θεό, το να ξανανέβεις πάλι πίσω εκεί από όπου ο Αδάμ και η Εύα έπεσαν, δηλαδή στον Παράδεισο. Ο άνθρωπος που το καταφέρνει αυτό λέγεται άγιος. Ένας τέτοιος άνθρωπος αποκτά μια φωτοβολία γύρω από το κεφάλι του, η οποία υποδηλώνει την υψηλή του φύση, το άγιο πνεύμα που ενοικεί στο κεφάλι του, και συμβολίζεται από το φωτοστέφανο. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν ζει μόνο στον θνητό κόσμο μα και στην αιωνιότητα και μπορεί να «φανερωθεί» στους θνητούς προβάλλοντας ένα αθάνατο σώμα στα όνειρά τους και καμιά φορά και στον ξύπνιο τους. Η χριστιανική Εκκλησία εκδίδει βιβλία που πληροφορούν σχετικά με τις «εμφανίσεις» των αγίων της σε εμάς τους θνητούς και εξιστορεί τα θαύματά τους, που είναι απόρροια της δυνατότητας του αθάνατου πεδίου, στο οποίο ο άγιος μετέχει, να προκαλεί αλλαγές στο υλικό περιβάλλον. Αυτό περιγράφεται ως θεία παρέμβαση στη ζωή του θνητού μέσω του αγίου, η επίδραση του Αθάνατου, Απόλυτου και Αιώνιου πάνω στο περιορισμένο και θνητό. Ωστόσο η μεγαλύτερη και ουσιωδέστερη επίδραση είναι η δυνατότητα των αγίων να μας εμπνέουν ώστε να αποκτήσουμε κι εμείς ένα αιώνιο σώμα. Αν και η χριστιανική θρησκεία λέει πολλά για τη δυνατότητα των αγίων να αλλάζουν το φυσικό περιβάλλον, λέει ακόμα περισσότερα για τη δυνατότητά τους να δημιουργούν άγιους σκοπούς μέσα στην ίδια μας την ψυχή – τον σκοπό να ενωθούμε με τον Θεό και να γεμίσουμε από την δική του ουσία – το Άγιο Πνεύμα, την Αιώνια Ζωή, και, με τη βοήθεια του Χριστού, να ανέβουμε πάλι πίσω εκεί από όπου ο Αδάμ και η Εύα έπεσαν.

         «Δεύτερον, ποιο θεωρείς ότι ήταν το προπατορικό αμάρτημα; »

         Το προπατορικό αμάρτημα είναι η πτώση από την αθάνατη φύση στη θνητή. Η φιληδονία είναι έκφραση του πόθου για τη θνητότητα, για τη θνητή σάρκα, γι' αυτό και ο χριστιανισμός την καταδικάζει έντονα, όπως έδειξα στις παραθέσεις.

         «Και τρίτον, και μένα μου αποκαλύφθηκε το άγιο Πνεύμα, ας το γράψω και δω, και ΔΕΝ μου είπε να μην κάνω έρωτα!
         Ίσα ίσα που με ενέπνευσε να κάνω οικογένεια και παιδιά.»
         Εδώ έχω να κάνω δύο παρατηρήσεις. Η μία είναι σχετικά με την αποκάλυψη και η άλλη σχετικά με το τι σε ενέπνευσε.

         Το Άγιο Πνεύμα σου «αποκαλύφθηκε», αλλά δεν σε γονιμοποίησε. Δηλαδή δεν έβαλε την ουσία του μέσα σου για να γίνει δική σου ουσία. Αυτή είναι η διαφορά μας. Για αυτό και η γνώση που διαθέτω για το θέμα –και το λέω δίχως διάθεση προβολής αυτό– είναι ανώτερη από τη δική σου. Αντιλαμβάνομαι καλύτερα τις βουλές του Αγίου Πνεύματος γιατί εν μέρει μετέτρεψε εμένα σε αυτό το ίδιο.
         Κι εδώ θα παραθέσω εσένα την ίδια, λέγοντας πως «αν έχεις αποκτήσει Διάκριση, θα καταλάβεις αν λέω ψέματα ή αλήθεια, αν είμαι πλανεμένος ή όχι».

         Η δεύτερη παρατήρηση είναι σχετικά με τη λέξη «ενέπνευσε». Τι εννοείς με αυτήν; Αν δεν μάθω ακριβώς τι συνέβη μεταξύ σας, δεν μπορώ να σχολιάσω.

Natasha - Νηρηίδα
Σωστά το λες για την αγιότητα, ότι είναι η ένωση με τον θεό, ή η θέωση αλλιώς.
Συμφωνώ.
Εκεί που δεν συμφωνώ είναι ότι πιστεύεις ότι σώνει και καλά οι άγιοι φανερώνονται στον ύπνο ή στον ξύπνιο. Δεν είναι έτσι. Καταρχάς για κάποιο λόγο γίνονται αυτές οι φανερώσεις και δεν σημαίνει ότι όλοι οι άγιοι ή αγίες λειτουργούν έτσι. Υπάρχουν άγιοι και αγίες που ΔΕΝ είναι γνωστοί στον κόσμο και δεν συμπεριλαμβάνονται στους «διάσημους» ας το πω έτσι αγίους.
Είναι παντελώς άγνωστοι, δεν έχουν φανερωθεί σε κανέναν, άγνωστο επίσης το γιατί, ωστόσο υπάρχουν!

Υπάρχουν για παράδειγμα οι «αόρατοι μοναχοί» του αγίου Όρους (σαν ένα απλό παράδειγμα σου το φέρνω) αλλά δεν ισχύει το ίδιο για άλλες ψυχές που αγιάζουν (δεν είναι όλοι οι άγιοι δηλ αόρατοι).
Υπάρχουν άγιοι που ζουν ανάμεσά μας και δεν τους παίρνει χαμπάρι κανείς.
Έχουν όπως λες το φωτοστέφανο, αλλά δεν γίνονται αντιληπτοί από τις αισθήσεις του υπόλοιπου περισσότερου κόσμου.

Αυτό το λέω γιατί είπες ότι δεν δέχεσαι την αγιότητα κάποιων αγίων (γυναικών κυρίως) και θέλεις απτές αποδείξεις για την ύπαρξή τους. Δεν πάει όμως έτσι πάντα.

Στο δεύτερο που σε ρώτησα, δεν μου λες το ΠΩΣ έπεσε ο Αδάμ και η Εύα.
Ελπίζω να μην νομίζεις ότι κάναν έρωτα και «πέσαν». Εκεί θέλω να καταλήξω.
Διότι, όταν ήμασταν στον παράδεισο ΔΕΝ είχαμε γεννητικά όργανα καθώς είχαμε «ενεργειακά σώματα» και δεν συνουσιαζόμασταν.

Τα ένστικτα όπως σου είπα παραπάνω, μας τα έδωσε ο θεός, -πρόκειται για δυνάμεις-, ώστε να μπορούμε να ζούμε σ αυτό το περιβάλλον της πτώσης.
Είναι στην ουσία «υπενθυμίσεις του παραδείσου».

Και στο ξαναλέω, αν κανείς από την φύση του έχει έντονη την ενέργεια του γενετήσιου ενστίκτου ΠΡΕΠΕΙ μόνο από τον θεό να αντλήσει δύναμη για να την διοχετεύσει σε πιο πνευματικές κατευθύνσεις. Διαφορετικά παλεύει άδικα.

Ένα σχόλιο για το «πώς» της πτώσης των πρωτοπλάστων είναι ότι μπορεί να προτίμησαν να ΓΝΩΡΙΣΟΥΝ πριν της ώρας τους κάτι, που ουτως ή άλλως ο θεός θα τους το κοινοποιούσε, όμως εκείνοι θέλησαν βιαστικά να το μάθουν μόνοι τους.
Στην ουσία δηλαδή αρνήθηκαν τον λόγο του αγίου Πνεύματος μέσα στο μυαλό τους και έτσι αποστάτησαν.

Όσον αφορά το τρίτο μου θέμα, θα χρησιμοποιήσω τον δικό σου λόγο, ότι με γονιμοποίησε και μένα το άγιο Πνεύμα, δέχτηκα δηλ. την ουσία Του μέσα μου. Μπορούσα πχ να σταθώ για πάρα πολλές ώρες όρθια χωρίς να κουράζομαι.
Και δεν είναι μόνο αυτό σχετικά με την σωματική δύναμη που μου χάρισε.

Όταν λέω «μου αποκαλύφθηκε» εννοώ την παρουσία Του μέσα μου ως Λόγο.
Άκουγα την φωνή Του, όπως όταν ακούς ένα ΠΟΛΥ αγαπημένο πρόσωπο να σε συμβουλεύει για τα πάντα!
Ένα παράδειγμα πάλι να πω, είναι ότι όταν έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι, το πληροφορήθηκα από τον ίδιο τον Θεό και όχι από τις ειδήσεις.
Είδες που βιάστηκες να με κρίνεις;

Όταν λέω ακόμα ότι με «ενέπνευσε» εννοώ ότι είχα πχ μια γνωριμία με κάποιον νεαρό και με προέτρεπε να κάνω σχέση μαζί του με σκοπό την οικογένεια.
Δεν μου είπε δηλ να αποφύγω την σαρκική ένωση!

Με πιστεύεις σ' αυτά που σου λέω;

Κίμων
«Με πιστεύεις σ' αυτά που σου λέω;»
         Σε πιστεύω, αλλά δεν θεωρώ σωστά τα συμπεράσματα που βγάζεις.

         Ας δούμε πρώτα το προπατορικό αμάρτημα. Λες ότι στον Παράδεισο είχαμε ενεργειακό σώμα και δεν είχαμε γεννητικά όργανα. Όμως, αν δεν είχαμε τα χαρακτηριστικά του φύλου, τι ήταν αυτό που έκανε τα δύο όντα το ένα αρσενικό και το άλλο θηλυκό; Ή μήπως είχαν όλα τα άλλα χαρακτηριστικά του φύλου εκτός από γεννητικά όργανα; Υπήρχε κάποιος λόγος για αυτή την εξαίρεση;
         Άλλα όργανα είχαμε; Ας πούμε, είχαμε μύτη για να αναπνέουμε το οξυγόνο του παραδείσου; Ή δεν έχει οξυγόνο στον Παράδεισο; Αυτιά; Ή ακούγαμε τηλεπαθητικά; Μάτια; Ή βλέπαμε με τον «πνευματικό οφθαλμό»;
         Με το μάτι της φαντασίας μου, βλέπω τον Αδάμ να λέει αγανακτισμένος στην Εύα: «Πες μου τέλος πάντων να καταλάβω: είσαι άντρας ή γυναίκα;» Και την Εύα να του απαντά: «Μα τι θέλεις καν να πεις με αυτές τις λέξεις; Θα με τρελάνεις;»

         Έπειτα, αν πιστεύεις πως βρισκόμαστε στην θνητότητα επειδή οι Πρωτόπλαστοι «βιάστηκαν» να κάνουν κάτι που θα γινόταν έτσι κι αλλιώς, αξίζει να αναρωτηθείς: βιάστηκαν και τα άλλα ζώα; Όλα τα ζώα πήραν την ίδια απόφαση; Όλα τα δισεκατομμύρια είδη ζώων που υπάρχουν στον πλανήτη, όλα αυτά έχουν τους δικούς τους πρωτόπλαστους που συνέβη να επιλέξουν τη ζωή στη Γη πιο γρήγορα από ό,τι θα την επέλεγε για αυτά ο Θεός και γι' αυτό έχασαν την αιωνιότητα; Και, αφού την έχασαν, σκέφτηκε ο καλός Θεός: «Ό,τι έγινε έγινε – έτσι κι αλλιώς θα σας είχα κι εγώ στείλει στον Κόσμο αν περιμένατε λίγο. Το θέμα είναι τι γίνεται τώρα. Γιατί να μην σας δώσω ένα πόθο που θα σας βοηθήσει να ζείτε μια πραγματική θνητή ζωή, αντί σαν ζωντανοί νεκροί;» Και α) τους έκανε να τρώνε το ένα το άλλο, για να απολαύσουν καλύτερα το πάρτι, και β) τους έδωσε τα γεννητικά όργανα, που λες τα φυλούσε στο σεντούκι μέχρι τότε, για περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
         Δύο έντομα κάνουν σεξ. Περνάει μια σαύρα και τα τρώει. Αν ο Θεός έδωσε στα έντομα τον πόθο να κάνουν σεξ, και στη σαύρα τον πόθο να τα φάει, τότε μπορούμε να φανταστούμε τον κύριο έντομο να λέει στον Θεό: «Κύριε, αυτή η κυρία εντομίνα… πολύ κομμάτι, ε; Τι λες, να την "κανονίσω";» Και τον Κύριο να του απαντάει: «Μα τι ρωτάς παιδί μου; Εγώ ο ίδιος δεν σου πρόσθεσα εκείνο το "εργαλείο" εκεί κάτω; Αλλιώς σου έφτανε και το ενεργειακό σώμα που είχες στον Παράδεισο. Εσύ γιατί λες να στο πρόσθεσα; Δώστου μάγκα!» Την ίδια στιγμή (καθώς ο Θεός βρίσκεται παντού και κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα) η σαύρα τον ρωτάει: «Κύριε, εκείνα τα εντομάκια, ψψψψψψψψψ, νοστιμιές, ε;! Να τα κάνω μια χαψιά;» Κι ο Θεός να της απαντάει: «Μα το ρωτάς; Αυτή τη μακριά γλώσσα γιατί στην πρόσθεσα; Το στομάχι; Τα έντερα; Κάντα μια χαψιά τα πούστικα! Δεν γέμισα τον κόσμο εντομάκια για να σε θρέφω;»
         Δηλαδή βγαίνεις σε αδιέξοδο. Διότι τέτοιες συζητήσεις μόνο στον παράλογο και αυθαίρετο κόσμο της φαντασιακής λογοτεχνίας θα μπορούσαν να συμβούν, και μάλιστα μιας όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένης και θεολογικής…
         Βέβαια, αν θέλεις να σκέφτεσαι έτσι, μπορείς να υπερασπίζεσαι το "θεϊκό σου δικαίωμα" – και όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση– να κάνεις σεξ και να σκοτώνεις άλλα ζώα. Είναι δηλαδή μια βολική πεποίθηση, που όμως τελικά σε κρατά δεμένη στα ένστικτα και δεν σου επιτρέπει να υπερβείς τον θνητό κόσμο, όπως έχει αντικείμενο η θρησκεία. Όπως σου έδειξα, ο χριστιανισμός (και όχι μόνο) σου μεταφέρει ως θείο θέλημα την καταπολέμηση των παθών.
         Λες ότι όταν μια λεοπάρδαλη πνίγει ένα κατσικάκι, ενθυμάται τον Παράδεισο, όπως και όταν κάνει σεξ με έναν λεοπάρδαλο. Και αυτές οι πράξεις εξυπηρετούν την θνητή ζωή της λεοπάρδαλης, που είναι θείο θέλημα. Όμως η ζωή του κατσικιού δεν είναι θείο θέλημα; Τότε γιατί θέλει ο Θεός να πνίγεται το κατσικάκι; Γιατί έφτιαξε ο Θεός μια φύση όπου ο θάνατός σου είναι η ζωή μου και η δυστυχία σου η χαρά μου; Τελικά, με ποιου μέρος είναι;
         Κι επίσης, όπως λέει και ο Λουδοβίκος, ο οργασμός φέρνει μια πτώση της ενέργειας που μας κάνει να αισθανόμαστε χάλια. Αυτό μόνο υπενθύμιση του Παραδείσου δεν είναι! Ασφαλώς κτηνώδεις άνθρωποι αρέσκονται να έχουν οργασμούς και να σκοτώνουν, γιατί είναι τελείως συντονισμένοι με τον κόσμο των ενστίκτων. Μα είναι ευτυχισμένοι; Κάθε άλλο. Βιώνουν το "χάι" των παθών – όπως ο γάτος που κυνηγάει τη γάτα ή κυνηγάει ένα ποντίκι – μα μόνο οι πιο χυδαίοι από εμάς θα ονόμαζαν αυτά τα πάθη «Παράδεισο».
         Αν υπάρχει ένα πράγμα που είναι κοινό σε όλες τις θρησκείες, είναι η διδασκαλία: «δώστε τα συναισθήματά σας στο αθάνατο πνεύμα, όχι στο θνητό σώμα». «Καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολή.» Θεωρείται η προϋπόθεση για να περάσεις από τον θνητό κόσμο στον αθάνατο.
         Αν θεωρείς πως ο Θεός θέλει να ζούμε στη Φύση, χάνοντας την νοητική μας ενέργεια μέσω του σεξ και σκοτώνοντας ο ένας τον άλλο για να παραμείνουμε ζωντανοί, και ότι δεν θέλει να περάσουμε στην αθανασία –εκτός από σπάνιες περιπτώσεις ειδικών ατόμων–, τότε είναι οι θρησκείες αποτέλεσμα πλάνης; Αυτό ακριβώς λες: ότι αυτοί που ακολουθούν τις διδαχές της θρησκείας και πηγαίνουν στα μοναστήρια και στα άγια όρη και στις ερήμους ή και γενικά μάχονται να πραγματώσουν τη θρησκευτική αρετή της εγκράτειας και της σεξουαλικής αγνότητας, είναι πλανεμένοι. Διότι, όπως αντιλαμβάνεσαι, κανένας από αυτούς δεν έλαβε ειδική πρόσκληση από τον Θεό. Οι τέτοιες αρετές, οι τέτοιες προτροπές από τη θρησκεία, απευθύνονται στις μάζες των ανθρώπων και όχι σε κάποιους σπάνιους που θα λάβουν μια ειδική πρόσκληση κατευθείαν από Εκείνον. Άρα η θρησκεία είναι πλανεμένη.

         Παρά αυτή τη γενική τοποθέτηση της θρησκείας, στα χρόνια που έζησα δίπλα σε πνευματικούς δασκάλους είδα πως, αν και οι δάσκαλοι δίδασκαν τα παραπάνω γενικά και απρόσωπα, ποτέ δεν έλεγαν σε κάποιον που τους μιλούσε για μια σεξουαλική του σχέση, να τη σταματήσει. Ποτέ δεν τους άκουσα να λένε: «Όχι, σταμάτα αμέσως αυτή τη σχέση και δώσε τα συναισθήματά σου στον Θεό! Αυτή η σχέση είναι αμαρτία!»
         Η επιθυμία να αρχίσουμε μια σχέση με τον Θεό έρχεται από βαθιά μέσα μας. Ακόμα και οι άνθρωποι, όταν είναι κάπως εκλεπτυσμένοι, δεν θα σου πουν «αγάπα με». Θα σε αφήσουν να νιώσεις μέσα σου αυτό το συναίσθημα, ή αλλιώς να μην το νιώσεις. Δεν είναι κάτι που μπορεί να «ζητηθεί» σε προσωπικό επίπεδο, είτε μεταξύ ανθρώπων είτε μεταξύ ανθρώπου και Θεού.
         Συνεπώς, αν εσύ ήθελες να ζευγαρωθείς με άνθρωπο, το Άγιο Πνεύμα δεν θα σου έλεγε ποτέ: «Όχι παιδί μου! Να αγαπάς τον Θεό!» Και έτσι καταλαβαίνω τη συγκεκριμένη ενθάρρυνση που λες ότι σου έδωσε. Ότι δεν βασίζεται στην ιδέα ότι ο Θεός σε έφτιαξε για να ζήσεις μια θνητή ζωή όπου γαμάς τον ένα και σκοτώνεις τον άλλο –μια αμαρτωλή ζωή ξεκομμένη από τη θεία ουσία, που είναι η αιωνιότητα–, μα ότι σου έδωσε το πράσινο φως για να κάνεις αυτό που η ίδια επέλεγες να κάνεις. Θα μπορούσε να σου δώσει το κόκκινο φως; Ίσως αν το συγκεκριμένο άτομο (αυτός ο νέος) ήταν κάποιος ακατάλληλος για σένα, ή ένας μπεκρής, αχρείος, κάποιος με τον οποίο διαρκώς θα μάλωνες, που θα σε τραβούσε στα ναρκωτικά, που θα έφερνε στο σπίτι άλλες, και γενικά που θα δημιουργούσε μια ζωή έντονης αταξίας, αρνητικών συναισθημάτων και χάους. Γι' αυτό και είπα ότι οι πνευματικοί προωθούν τις σχέσεις με χριστιανούς που έχουν «φόβο Θεού», ασκούν την εγκράτεια και προσευχή κλπ. Ώστε να σου δίνει ο γάμος περισσότερα πράγματα από αυτά που δίνει στα ζώα, να υπάρχει και μια κάποια δυνατότητα ψυχικής επαφής με τον άλλον ενώπιον Θεού. Μα αυτά πάντα εντός του «προσυμφωνημένου» πλαισίου πως θέλεις να ζευγαρωθείς με άνθρωπο. Σε αυτό το πλαίσιο ο Θεός μπορεί να εμφανιστεί για λίγο στη ζωή σου, μα μετά θα φύγει. Διότι δεν θα υπάρχει το συναισθηματικό υπόβαθρο εκ μέρους σου για να κάτσει. Αν επιλέγεις την συγχώνευση με την σπερματική υλική ουσία ενός άλλου σώματος, δεν θα υπάρξει συγχώνευση με τον Θεό. Αν όμως επιλέγεις να συγχωνευτείς με τον ίδιο τον Θεό, εκεί αρχίζει η λεγόμενη «πνευματική ζωή», ο πνευματικός αγώνας για ανύψωση και ένωση μαζί Του. Και, αν αισθάνεσαι έτσι, οι οδηγίες που θα σου δώσει το Άγιο Πνεύμα είναι πάρα-πάρα-πάρα πολύ διαφορετικές…
         Υπάρχει αυτό που λέμε «ελεύθερη βούληση». Το αν θα διαλέξεις άνθρωπο ή Θεό, δεν θα το αποφασίσει άλλος για σένα. Και, αν διαλέξεις άνθρωπο, σίγουρα μπορείς να πάρεις καλές συμβουλές από τους πνευματικούς, από τη θρησκευτική διδασκαλία και, όπως λες ότι έγινε, ίσως και από το Πνεύμα πιο άμεσα. Όμως αυτά μόνο αν προσανατολίζεσαι η ίδια, μέσα σου, στην επιλογή του ανθρώπου.
         Λοιπόν ίσως το Πνεύμα, που λες ότι σε ενθάρρυνε να ενωθείς σεξουαλικά με τον άντρα, μπορούσε να δει, σε προσωπικό επίπεδο, ότι αυτό επιλέγεις, και να σε ενθάρρυνε να κάνεις μια σχέση που θα ήταν καλύτερη από άλλες σχέσεις, διότι δεν θα απόκλειε τελείως στοιχεία που ανήκουν σε μια ανώτερη ζωή, δηλαδή στη δυνατότητα να συντονίσεις τη συνείδησή σου και με άλλα πράγματα και να μην σε «καταπιεί» τελείως ο πόθος της ζωής στην ύλη και των σχετικών απολαύσεων.
         Η ερμηνεία αυτή φαίνεται επίσης να συνάδει με τη γνώση μας πως μερικές φορές γυναίκες πηγαίνουν στους αγίους και τους λένε πως δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, και κάποιες φορές οι άγιοι τούς κάνουν τη χάρη και με θεία παρέμβαση μένουν έγκυες. Είναι παρόμοιο με επεμβάσεις αγίων που αποκαθιστούν την υγεία. Αλλά αν οι ίδιες γυναίκες τούς έλεγαν ότι θέλουν να αφιερώσουν τη ζωή τους στον Θεό, και να γονιμοποιηθούν από Αυτόν με το Άγιο Πνεύμα, θα λάμβαναν τελείως διαφορετική μεταχείριση…

         Λοιπόν έτσι μπορώ να το ερμηνεύσω αυτό που μου διηγείσαι. Αν, αντίθετα, κάνω την ερμηνεία ότι αυτό είναι που θέλει ο ίδιος ο Θεός για εμάς, τότε βαίνω στα αδιέξοδα για τα οποία μίλησα προηγουμένως, δηλαδή ενός Θεού που μας δημιουργεί ως όντα αμαρτίας.
         Συν το ότι καθιστούνται άκυρες και πλανεμένες όλες οι θρησκευτικές Γραφές – πλην των σατανιστικών, που είναι οι μόνες που προωθούν το σεξ, κρεμούν σεξουαλικές εικόνες στις εκκλησίες τους και κάνουν σεξ στις τελετές τους, προσανατολιζόμενες άλλωστε και γενικότερα στη σωματική απόλαυση:

         «Ο Σατανισμός βλέπει τη σεξουαλικότητα θετικά. Πρέπει όλοι μας να αποβάλουμε τις αλλόκοτες και καταπιεστικές σεξουαλικές αναστολές από τις παραδοσιακές παγκόσμιες θρησκείες. Η σεξουαλικότητα είναι μια αμιγής μορφή απόλαυσης, κάτι που ικανοποιεί τον βαθύτερο σκοπό μας στη ζωή. Η σύγχρονη ζωή μάς επιτρέπει να απολαμβάνουμε το σεξ χωρίς το ρίσκο απροσχεδίαστης εγκυμοσύνης ή αφροδίσιων νοσημάτων, αν κανείς δρα συνετά. Ο σατανισμός υποστηρίζει οποιοδήποτε φετίχ, ιδιομορφία ή γεύση σεξουαλικής πράξης, αν είναι συναινετική και από τα δύο μέρη. Πληροφορούμαστε από σύγχρονες και έγκυρες ψυχολογικές, ιατρικές κι επιστημονικές απόψεις για το σεξ· δεν υπάρχουν δογματικές αρχές ή θρησκευτική μισαλλοδοξία (έλλειψη ανοχής) προς τη σεξουαλικότητα εντός του Σατανισμού. Είναι πολύ αισιόδοξος, θετικός και υγιής: Αυτό είναι βέβαια φυσικό για μια θρησκεία της σαρκός, όπως ο Σατανισμός! Σε μερικούς αρέσει η ποιότητα, σε άλλους η ποσότητα: απλά να είστε υπεύθυνοι, να μην παραβλέπετε τα συναισθήματα και τις συνέπειες, και, πάνω από όλα, να απολαύσετε τη ζωή σας! »
         Σεξ και Σεξουαλικότητα στον Σατανισμό, τη Θρησκεία της Σαρκός
         (από σατανιστική ιστοσελίδα)
         http://www.dpjs.co.uk/sex.html#Sex
         (Νομίζω τα σχόλια είναι περιττά)

         Συν το ότι παραβλέπω την δική μου εμπειρία, που είναι ότι μετά την εξιδανίκευση της σεξουαλικής ενέργειας και της μεταστροφής της σε πνευματικά πράγματα –μετά και όχι πριν– ήρθε το Άγιο Πνεύμα στη ζωή μου και με μετουσίωσε έτσι ώστε τώρα να μην υπάρχει καν θέμα σεξουαλικών επαφών, λόγω του ότι σε μεγάλο μέρος άλλαξε η ίδια μου η φύση. Κι αυτό έγινε τραβώντας με ψηλά, στον Θεό, που αποδεικνύεται έτσι ασύμβατος με τη σεξουαλική πράξη.

         Νομίζω πρέπει σοβαρά να αναρωτηθείς γιατί ο Θεός έφυγε από τη ζωή σου, γιατί δεν συγχωνεύτηκε μαζί σου. Τα παραδείγματα που μου δίνεις ισχυριζόμενη πως μια τέτοια συγχώνευση έγινε δεν υποδηλώνουν πως αυτή συνέβη. Διότι, όταν συγχωνευτείς με το Άγιο Πνεύμα, τότε δεν μπορεί να φύγει. Εσύ είσαι αυτό (στον βαθμό που έχεις συγχωνευτεί). Το να ακούς τη φωνή του δεν σημαίνει ότι συγχωνεύτηκες. Οι σχιζοφρενείς ακούν διάφορες φωνές, και υπάρχει ο ισχυρισμός πως προέρχονται από πραγματικές οντότητες. Όμως, αν είναι έτσι, οι οντότητες αυτές, αν και έρχονται από «μέσα» από τον σχιζοφρενή, δηλαδή όχι από τον εξωτερικό κόσμο, ωστόσο δεν είναι ο ίδιος ο εαυτός του. Δεν είναι όπως όταν ακούς τη φωνή της συνείδησής σου. Είναι διαφορετικές οντότητες. Το ίδιο με τους δαιμονισμένους. Αν γίνει εξορκισμός, πάει, έφυγε η οντότητα. Είτε πρόκειται για «καλό» πνεύμα είτε για «κακό», η ουσία είναι ότι μια φωνή που σήμερα ακούς και αύριο δεν ακούς δεν είναι η φωνή της συνείδησής σου, δεν εκφράζει την δική σου ταυτότητα. Άρα δεν έχεις συγχωνευτεί.
         Και, ως κάποιος που, σε κάποιο βαθμό συγχωνεύτηκε, σου λέω πως δεν πρόκειται ποτέ να συγχωνευτείς όσο ταυτίζεις τον εαυτό σου με τα περαστικά πράγματα του κόσμου, ειδικά μάλιστα όταν αυτά είναι ηδονιστικά σου αντικείμενα, δηλαδή πηγές ηδονής για το σώμα.
         Διότι ο Θεός δεν είναι σώμα αλλά Πνεύμα και είναι με αυτό το Πνεύμα που πρέπει να συντονιστείς για να συγχωνευτείς. Αλλιώς συγχωνεύεσαι με αυτό που συντονίζεσαι, δηλαδή την ύλη, και γονιμοποιείσαι από αυτήν και όχι από τον Θεό.
         Το να αποκτήσεις επίσης περισσότερη σωματική δύναμη για κάποιο διάστημα, ούτε αυτό είναι ένδειξη συγχώνευσης. Καθώς γερνάς, δεν φεύγει η δύναμη αυτή; Συνεχίζεις να την έχεις; Θα την έχεις πάντα; Σου περιέγραψα πως το θείο πεδίο μπορεί να επηρεάσει την ύλη, όμως η συγχώνευση είναι κάτι διαφορετικό… Μια απλή επίδραση καταρχήν είναι προσωρινή στη φύση της και κατά δεύτερον δεν γεννά το άγιο, αιώνιο και θείο σώμα για το οποίο μιλάμε.

         Να ένα νοητικό πείραμα που νομίζω μπορεί να μας διδάξει:
         Το ζώο Α και το ζώο Β (μπορείς να σκεφτείς τον άνθρωπο ως το ένα από αυτά τα ζώα αν θέλεις, δεν κάνει διαφορά) προσπαθεί να σκοτώσει το ένα το άλλο για να ταΐσουν τον εαυτό τους και τα μικρά τους. Μάχονται λυσσασμένα εδώ και ώρες, και τελικά και στα δύο ζώα έρχεται η σκέψη: «ας προσευχηθώ στον Παντοδύναμο Θεό· αυτός θα με βοηθήσει να κατατροπώσω τον αντίπαλό μου». Λοιπόν προσεύχονται αμφότερα για μια θεία παρέμβαση στον ιερό τους σκοπό. Ο σκοπός αυτός είναι να συνεχίσουν τη ζωή τους στη Γη. Από την δική τους εγωιστική πλευρά, μοιάζει φυσικό να επιθυμούν την εξολόθρευση του άλλου. Όμως ο Θεός πώς το βλέπει; Ποια είναι η δική του αντικειμενική σκοπιά; Αν αυτός είναι ένας κόσμος που ο ίδιος δημιούργησε, τότε θα πρέπει να έχει κάποια γνώμη, έτσι δεν είναι;
         Και όταν ένας άνθρωπος επιχειρεί να κλέψει τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου, ποια είναι η σκοπιά του Θεού; Ή μήπως ο Θεός θέλει την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, και τη βία σε όλη την άλλη πλάση, δηλαδή στο 99,999999999999999999999999999999 % των οργανισμών;
         Μήπως τελικά δημιουργήθηκε μόνο ο άνθρωπος από τον Θεό; Και όλοι οι άλλοι οργανισμοί δημιουργήθηκαν… πώς;

         Ως προς την παρουσίασή σου της αγιότητας ως ενός σχετικά –λιγότερο ή περισσότερο– κοινού φαινομένου που εμφανίζεται μεταξύ σεξουαλικά δραστήριων γυναικών: Το ερώτημα είναι κατά πόσο μπορεί ένας άνθρωπος που απολαμβάνει σεξουαλικά το σώμα του και γεννά υλικούς οργανισμούς, να γεννήσει επίσης και ένα αθάνατο σώμα – δηλαδή να γονιμοποιηθεί και από τον αθάνατο Θεό επίσης. Και εδώ το θέμα δεν είναι σόνι και καλά να παρέχεις «αποδείξεις» για την αφανή και κρυμμένη αγιότητα πλείστων γυναικών. Το θέμα είναι αν μπορούμε, με οποιοδήποτε τρόπο, να φανταστούμε πως ένας τέτοιος ισχυρισμός θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Αν γινόταν ένα γκάλοπ και ρωτούνταν στο δρόμο εκατό χιλιάδες γυναίκες αν, εκτός από το προσωρινό σώμα του παιδιού τους, έχουν επίσης κι ένα άλλο σώμα που ζει στην αιωνιότητα, πόσες θα απαντούσαν πως το έχουν; Εσύ, ανάμεσα στις γυναίκες που ξέρεις, έχεις δει καμιά να γεννά τέτοιο σώμα; Πώς βγάζεις το συμπέρασμα ότι υπάρχουν τέτοιες;
         Μάλιστα, αν οποιεσδήποτε γυναίκες διαβάσουν το διάλογό μας, αμφιβάλλω πως έστω και θα υποψιαστούν πως δεν είμαστε τρελοί, πως υπάρχει πράγματι τέτοιο αντικείμενο συζήτησης, η δημιουργία ενός αθάνατου σώματος!
         Αλλά κι εσύ η ίδια ουσιαστικά δεν το δέχεσαι. Παρουσιάζεις ως θέλημα Θεού την ζωή στη θνητότητα, όχι την ζωή στην αθανασία. Και, για να μείνεις εντός του θρησκευτικού πλαισίου, που σε ενδιαφέρει, ισχυρίζεσαι πως, όταν κάνεις το ένα, δηλαδή ένωση με την ύλη, αυτό αποτελεί προετοιμασία για το άλλο, δηλαδή ένωση με το Πνεύμα. Και ονομάζεις το σεξ «ΔΟΞΑ ΘΕΟΥ»!
         Αντιστοιχεί μια τέτοια οπτική με τις παρατηρήσεις μας των πραγματικών γυναικών στον κόσμο ή με τα διδάγματα της θρησκείας; Η απάντηση και στα δύο είναι: όχι.

         Ας γίνω τώρα πιο συγκεκριμένος στην απάντησή μου στο ακόλουθό σου ερώτημα: «δεν μου λες το ΠΩΣ έπεσε ο Αδάμ και η Εύα».

         Η ιστορία των πρωτόπλαστων είναι μια αλληγορία. Δεν πρέπει να λαμβάνεται κυριολεκτικά, όπως δεν πρέπει να λαμβάνεται κυριολεκτικά η ιστορία πως ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε έξι μέρες και την έβδομη τα είδε όλα καλά (μυωπικός μήπως λίγο;) και ξεκουράστηκε.
         Αυτό που πραγματικά συνέβη είναι το εξής:

         Αυτό που βλέπουμε ως πολυσχιδή κόσμο είναι στην πραγματικότητα (αφανώς) πολυδιάστατο. Δεν βλέπουμε τις άλλες διαστάσεις, όμως μπορούν να βιωθούν, και ειδικά ένα μέρος της ψυχικής ενέργειας έχει ένα ηλεκτρομαγνητικό αποτέλεσμα που μπορεί να αποτυπωθεί σε φιλμ με την φωτογραφική τεχνική Κίρλιαν. (π.χ. Βιντεοσκόπηση της Ανθρώπινης Αύρας https://www.youtube.com/watch?v=jAjdCuLTJs0 )
         Οι άλλες διαστάσεις είναι υψηλότερα, αλλά, όπως φαίνεται, και χαμηλότερα, με τη μορφή του Κάτω Κόσμου, του Άδη, της Κόλασης. (Στο διάσημο έργο «Θεία Κωμωδία» ο Δάντης παρουσιάζεται να κατεβαίνει και να ανεβαίνει σε αυτούς τους κόσμους με τη βοήθεια των πνευματικών του δασκάλων, Βιργιλίου και Βεατρίκης. Την ίδια εικόνα δίνει ο Πλάτωνας στο γνωστό έργο του Πολιτεία, ενώ στη σύγχρονη εποχή άτομα που είχαν μεταθανάτιες εμπειρίες περιγράφουν κι αυτά κολαστήριους κόσμους τους οποίους βίωσαν).

         Στις υψηλότερες διαστάσεις κανείς αναλήπτεται. Όσο πιο ψηλά πάει, τόσο απομακρύνεται από την εκδοχή του σώματός του όπως το ξέρει, και το σώμα του ενοποιείται με το Όλον (το Σύμπαν το εμφανές και το αφανές, το υλικό και το νοητικό). Τελικά (στα ανώτατα στρώματα) δεν έχεις διαφορά με τον Θεό. Είσαι Αυτός. Δεν ισχύει ότι αυτός σε έφτιαξε. Αντίθετα, Αυτός ήσουν εσύ.
         Ο Θεός δεν έφτιαξε εσένα, το Σύμπαν, έναν παράδεισο που λέγεται Εδέμ, το κάθε ζώο και την πτώση στον βιολογικό κόσμο. Μα όλο αυτό βγαίνει μέσα από τη δική σου πτώση, μια πτώση στην οποία η αρχική σου θεία οντότητα διαμελίζεται σε αμέτρητες υπάρξεις και πεδία. Στον διαμελισμένο αυτό κόσμο ζούμε έχοντας ανάγκη άλλα τμήματα αυτού του διαμελισμού. Όσο περισσότερο ενθυμούμαστε την αρχική μας φύση, και ταυτιζόμαστε με αυτή και την εφαρμόζουμε στη ζωή μας, τόσο περισσότερο ανεξαρτητοποιούμαστε, αναληπτόμαστε και ξαναγινόμαστε η αρχική μας θεία ουσία. Αυτή η μετατροπή είναι η οσιοποίηση.
         Ένας βαθμός αυτού επανειλημμένα διηγούμαι πως μου συνέβη, μα το αν οποιοσδήποτε τελικά καταλαβαίνει τι λέω και τα παρεπόμενα αυτού για τη ζωή και ηθική μας, παραμένει ως ερώτημα.
         Διότι το πιο δύσκολο είναι να αφαιρέσεις από τον άνθρωπο την παθιασμένη ταύτισή του με τον υλικό κόσμο.
         Όχι μόνο από τον άνθρωπο. Πάρε από ένα σκύλο το φαΐ του και θα σου χιμήξει.
         Παρόμοια και ο άνθρωπος, στον ιδεολογικό χώρο. Θα σε κατηγορήσει για αίρεση, Πλάνη, κ.ο.κ..
         Οτιδήποτε, αρκεί να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της πτώσης του και να αναλάβει την ευθύνη για αναίρεση και επανόρθωση.

         Ίσως τώρα μου πεις: Αν δεν υπάρχει Θεός άλλος από μένα, όπως ήμουν και όπως θα είμαι, τότε ποιος είναι αυτός που μου είπε πως έπεσαν οι Πύργοι; Δεν είναι το Άγιο Πνεύμα;
         Να σε ρωτήσω το εξής: Ένας άντρας έχει μια όμορφη γυναίκα. Από πού βγαίνει η ομορφιά της; Είναι μόνο στο δικό του μάτι, ή υπάρχει αντικειμενικά; Η ομορφιά είναι κάτι υπερβατικό. Κι ωστόσο, εκδηλώνεται επιμερίζοντας τον εαυτό της σε πολλές όμορφες γυναίκες και άντρες, λουλούδια και ηλιοβασιλέματα. Με τον ίδιο τρόπο, ο Θεός είναι κάτι υπερβατικό και εκδηλώνεται ως μια συγκεκριμένη φωνή που σου μιλά.
         Ποια είναι η ουσία αυτής της υποκείμενης υπερβατικότητας – τόσο στην περίπτωση της ομορφιάς όσο και στην περίπτωση της Φωνής; Όταν παρατηρείς την πηγή της ομορφιάς, εκστασιάζεσαι. Και, όταν εκστασιάζεσαι, χάνεις την αίσθηση του εαυτού, βγαίνεις από τον εαυτό και ενώνεσαι με το αντικείμενο της επιθυμίας. Σε αυτή την υπερβατική κατάσταση της έκστασης αυτό που πρώτα αντιλαμβανόσουν ως μορφοποιημένο πνεύμα – με τη μορφή του Χριστού, μιας Φωνής ή ό,τι άλλο– είσαι εσύ η ίδια. Αν η έκσταση αυτή είναι τέτοια που να σε ενοποιήσει με αυτό, τότε, μετά την έκσταση, συνεχίζεις να είσαι έτσι ανεβασμένη και ενοποιημένη μαζί του. Ή αλλιώς, αν ήταν μια περαστική εμπειρία, αν δεν σε μετασχημάτισε θεμελιακά, τότε συνεχίζεις τη ζωή της χωριστότητας όπου η πηγή της ζωής σου μοιάζει να είναι έξω από σένα, μοιάζει να είναι σε ένα υψηλό χώρο απ' τον οποίο είσαι αποκλεισμένη.
         Στο θάνατο η πόρτα ανοίγει για μια στιγμή, όπως και στις μεταθανάτιες εμπειρίες. Όμως ξανακλείνει, γιατί, όσο δεν μετασχηματίζουμε την υλική σεξουαλική ροπή σε υπερβατική, και δεν ενωνόμαστε εμπειρικά με αυτή την υψηλή Πηγή της Ύπαρξής μας, όσο δεν εξυψώνουμε το αντικείμενο του πόθου μας, πώς θα μπορούσε οποτεδήποτε ο Μεγάλος Χωρισμός και Νόστος να τελειώσει; Ο Άλλος παραμένει Άλλος. Και εμείς παραμένουμε οι φτωχοί ζητιάνοι που πιστεύουμε ότι είμαστε.

         Κατ' ουσίαν, αυτό που μια γυναίκα βλέπει στο παιδί της είναι η δυνατότητα της σεξουαλικότητάς της να την ενώσει με τον εξωτερικό χώρο, έτσι ώστε να πάψει να είναι ατομικότητα.
         Αυτό συμβαίνει όντως όταν η ψυχή αναλήπτεται στον Ουρανό, και, ως αποτέλεσμα αυτού, η σεξουαλικότητα, ως ενέργεια, ανεβαίνει από τα γεννητικά όργανα στο κεφάλι. Από το κεφάλι η σεξουαλικότητα, η σωματικότητα, προβάλλεται προς τα έξω, και βιώνουμε τον κόσμο ως σώμα μας. Γι' αυτό και οι λεγόμενοι «διορατικοί» της θρησκείας, μπορούν να σου πουν πράγματα που δεν έχουν βιώσει υλικά. Διότι η οντότητά τους βρίσκεται στο κεφάλι, λάμπει από εκεί, προβάλλεται από εκεί προς τα έξω, και δημιουργεί τις διάφορες εμπειρίες που τους παρέχουν υπερβατική γνώση. Είναι έτσι που σε γνωρίζουν πριν καν σε δουν και γνωρίζουν τις λεπτομέρειες της ζωής σου.
         Κι εσύ χάσκεις και λες: «πώς τα ήξερε αυτά για μένα;» Τα ήξερε από το Πνεύμα που κατοικεί στο κεφάλι του, δηλαδή το γεγονός πως έχει σώμα μέσα στο νου του και μπορεί να ζει σε άλλες περιοχές του χώρου και του χρόνου, μέσα σε άλλες «ατομικότητες».

         Αν μια γυναίκα μπορούσε να υποψιαστεί πως το παιδί της είναι απλά ένα σύμβολο, ο μύθος θα έφευγε, δηλαδή η όλη μυθοποίηση του φαινομένου της τεκνοποίησης. Αν έβλεπε την ψυχή του μελλοντικού παιδιού της πριν αυτή μείνει έγκυος, και τους βίους που έζησε παλαιότερα, και το έβλεπε ως μια ξεχωριστή από αυτήν οντότητα, τότε δεν θα είχε περισσότερη επιθυμία να το φέρει στην κοιλιά της από όση θα είχε να φέρει οποιονδήποτε. Διότι θα ήξερε ότι πρόκειται για δύο διαφορετικά όντα, και ότι η ατομικότητα παραμένει κραταιά και απροσπέλαστη.
         Τότε η γέννηση του αθανάτου, του Μη Εγώ ως Εγώ, η ένωση του εαυτού με τον κόσμο, δεν θα συμβολιζόταν πλέον από το παιδί. Θα έπρεπε να ψάξει πού αυτή η γέννηση μπορεί να συμβεί, αυτή καθαυτή, για να τη χαρεί πέρα από συμβολισμούς.

         Τότε θα άρχιζε να κατευθύνει τις υλοψυχικές της ενέργειες προς το Υψηλό, και να μετασχηματίζεται σε αυτό που ο Λουδοβίκος λέει ότι –και μόνο– πραγματικά ποθεί:

         αιώνια και οικουμενική σωματική ταυτότητα.

         Τότε και τα γηρατειά δεν θα ήταν αυτή η τραυματική εμπειρία που είναι. Δεν θα προσπαθούσε να κρύψει τις "ατέλειες" του προσώπου, να βάψει τα μαλλιά. Δεν θα χρειαζόταν έναν ψεύτικο, αιώνια νέο, εαυτό, όταν θα ήταν ενωμένη με την Πηγή της Ζωής και αυτή θα ήταν η ουσία της.

         Η Πτώση στη φθορά είναι δική μας πράξη. Πράξη του Θεού είναι η επαναφορά μας στο αιώνιο. Ο Θεός είναι σαν τον πατέρα που σκύβει για να σηκώσει το παιδί του που έπεσε και κλαίει.
         Όμως όποιος δεν κλαίει, μα διασκεδάζει σερνόμενος στη λάσπη, δεν πρόκειται ποτέ να Του απλώσει το χέρι για να τον σηκώσει.
         Ο Θεός δεν λέει «άπλωσέ μου το χέρι». Απλώς μένει αμέτοχος και παρατηρεί: τις ευτυχίες και τις τραγωδίες μας, τις απολαύσεις και τις αρρώστιες μας, μέχρι να δούμε το αδιέξοδο και να οραματιστούμε την ανόρθωσή μας.
         Τότε επεμβαίνει και μας τραβά σε Αυτόν και μας μετατρέπει σε Αυτόν.
         Ενώνεται και συγχωνεύεται μαζί μας, και γεννούμε το πνευματικό, αιώνιο σώμα μας.

         Νηρηίδα
         Κίμων:
         "Σε πιστεύω, αλλά δεν θεωρώ σωστά τα συμπεράσματα που βγάζεις."
         Βρε Κίμωνα, με πιστεύεις, ναι, ή όχι; Τί θα πει με πιστεύεις αλλά δεν πιστεύεις τα συμπεράσματα;
         Ποιά συμπεράσματα;;;
         Σου είπα ότι ο Θεός (άγιο Πνεύμα) με ήθελε να κάνω έρωτα και γάμο με κάποιον αξιόλογο νέο! Τί δεν κατάλαβες;;;

         Μήπως έχεις κάποιο σύμπλεγμα με τον έρωτα γενικά;
         Αν ήσουν γνήσιος φωτισμένος ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΙΔΡΟΥΣΕΣ ΈΤΣΙ!
         Κανείς μοναχός ή μοναχή ή άνθρωπος που ακολούθησε την ασκητική στην ζωή του και έχει υγιή σχέση με τον Θεό, δεν υποτιμά τον έρωτα και μάλιστα το ενδεχόμενο αγιασμού μέσα σε μια ερωτική σχέση και έναν γάμο! ΚΑΝΕΝΑΝ τέτοιο δεν γνώρισα, εκτός και αν πρόκειται για βαθειά πλανεμένο ή κομπλεξικό και ανέραστο!!!

         Σου είπα και πάλι, αν δεν δέχεσαι ως αγίους τους γονείς της Παναγίας ή του Προδρόμου ή τις αγίες μητέρες των τριών Ιεραρχών σαν παραδείγματα έγγαμων αγίων (γιατί υπάρχουν και άλλοι που δεν τους γνωρίζουμε), τότε τί συζητάμε;;»

         Κίμων
         Νηρηίδα,
         Όταν μου στέλνεις ένα μήνυμα, χρειάζεται να το σκεφτώ, να ψάξω τι λέει ο χριστιανισμός και να σου απαντήσω στη βάση της δικής του θεολογίας και των δικών μου εμπειριών. Αυτό μου παίρνει χρόνο και σκέψη. Αν δεν θέλεις να συζητήσεις, εντάξει. Αν όμως θέλεις να συζητήσεις, χρειάζεται να απαντήσεις σε αυτά που σου γράφω. Λες:

         «Κανείς μοναχός ή μοναχή ή άνθρωπος που ακολούθησε την ασκητική στην ζωή του και έχει υγιή σχέση με τον Θεό, δεν υποτιμά τον έρωτα και μάλιστα το ενδεχόμενο αγιασμού μέσα σε μια ερωτική σχέση και έναν γάμο!»

         Σου παρέθεσα επί μακρόν από την χριστιανική θεολογία, δείχνοντάς σου ότι δεν είναι έτσι. Αν θέλεις να αμφισβητήσεις την θέση αυτή χρειάζεται να την απαντήσεις. Π.χ. παρέθεσα τον στυλοβάτη του ορθόδοξου χριστιανισμού, τον «Απόστολο των Εθνών» Παύλο, να λέει σχετικά με τον Γάμο:

         «Θέλω, μάλιστα, να είστε αμέριμνοι• ο άγαμος μεριμνάει γι’ αυτά που είναι τού Κυρίου, πώς να αρέσει στον Κύριο• ενώ ο έγγαμος μεριμνάει γι’ αυτά που είναι τού κόσμου, πώς να αρέσει στη γυναίκα. Διαφέρει η γυναίκα και η παρθένα• η άγαμη μεριμνάει [γι’] αυτά που είναι τού Κυρίου, για να είναι αγία, και στο σώμα και στο πνεύμα• ενώ η έγγαμη μεριμνάει γι’ αυτά που είναι τού κόσμου, πώς να αρέσει στον άνδρα. Και το λέω αυτό για το δικό σας συμφέρον• όχι για να βάλω σε σας παγίδα, αλλά για το σεμνοπρεπές, και για να είστε προσκολλημένοι στον Κύριο, χωρίς περισπασμούς.»
         Α' Κορινθίους 7: 8, 26-28, 32-35

         Λοιπόν ο Παύλος λέει ότι θέλει να είμαστε αμέριμνοι ως προς τα του σώματος και να ενδιαφερόμαστε για τα πράγματα του πνεύματος. Η παντρεμένη, λέει, ενδιαφέρεται να αρέσει στον άντρα, ενώ η άγαμη να αρέσει στον Θεό. Γι' αυτό προτιμάει να μην παντρευόμαστε, το οποίο και επαναλαμβάνει π.χ. εδώ:

         «Εις τους αγάμους και εις τις χήρες λέγω ότι είναι καλό γι’ αυτούς να μείνουν όπως είμαι και εγώ, αλλά αν δεν μπορούν να μείνουν εγκρατείς, ας παντρευτούν»
         Αντιαιρετικός
         http://antiairetikos.blogspot.com/2015/06/blog-post_10.html
         Α' Κορινθίους 7:8

         Παρόμοια:

         «Είναι καλό να μην αγγίζει ο άνδρας γυναίκα. Προκειμένου όμως να μην καταφεύγει σε πόρνες, ας έχει ο κάθε άντρας μία γυναίκα και η κάθε γυναίκα έναν άνδρα.»
         Προς Κορινθίους 7: 1-2
         http://actsseventeen.gr/bible/book46/46-007/

         Και, μια που ισχυρίστηκες ότι «γελιέμαι» στην οπτική μου ότι έτσι βλέπει το πράγμα ο χριστιανισμός, σε ρώτησα:

         «Γελιέται» ο Απόστολος Παύλος;

         Το να αποκαλέσεις αυτόν ή εμένα και κάθε άλλον που έχει αυτή την οπτική βαθειά πλανεμένο, κομπλεξικό, ανέραστο, αφώτιστο κλπ δεν προωθεί την προσπάθεια που κάνεις να δείξεις πως ο χριστιανισμός δεν έχει αυτή την οπτική. Μπορείς, αν θες, να πεις ότι δεν είσαι χριστιανή – αυτό είναι δικαίωμά σου. Όμως, όταν σου έχω κάνει τόσο εκτενείς παραθέσεις από όλων των ειδών τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς, δεν μπορείς απλά να τις παραβλέψεις και να συνεχίσεις να ισχυρίζεσαι δογματικά πως ο χριστιανισμός έχει την δική σου οπτική.
         Δεν έχω δίκιο;

         Επίσης γράφεις:

         «Τί θα πει με πιστεύεις αλλά δεν πιστεύεις τα συμπεράσματα; Ποιά συμπεράσματα;;; Σου είπα ότι ο Θεός (άγιο Πνεύμα) με ήθελε να κάνω έρωτα και γάμο με κάποιον αξιόλογο νέο! Τι δεν κατάλαβες;;;»
         Δεν είπα ότι δεν κατάλαβα. Είπα ότι, με βάση την δική μου εμπειρία συγχώνευσης με το Άγιο Πνεύμα –και όχι απλής επικοινωνίας μαζί του, που είναι η δική σου περίπτωση–, και τα διδάγματα των θρησκειών (σου παρέθεσα ειδικά από τον χριστιανισμό), πιστεύω πως ο τρόπος που θα έπρεπε να αντιληφθείς αυτό που περιγράφεις ως «θέλημά Του» είναι από το πρίσμα του Αποστόλου Παύλου. Δηλαδή ότι ο Θεός σού επιτρέπει να κάνεις σεξ επειδή αυτό είναι που διαλέγεις η ίδια. Ο Θεός δεν σου λέει «αγάπα Με», να είσαι ερωτευμένη με Μένα», «να σκέφτεσαι Εμένα». Όλα αυτά θα τα κάνεις από μόνη σου, όταν Τον αγαπήσεις. Αλλά αν Εκείνος βλέπει ότι δεν αγαπάς αυτόν, το Αιώνιο Πνεύμα, μα τους υλικούς οργανισμούς με το σπέρμα τους και τα φθαρτά τους χαρακτηριστικά, το παίρνει ως δεδομένο, δεν σου ζητά κάτι καλύτερο από αυτό (που θα ήταν να είσαι ερωτευμένη με τον Ίδιο και ο νους σου να μην φεύγει σε άλλους έρωτες), και σε αυτή τη βάση εγκρίνει κάποιον συγκεκριμένο άντρα.
         Ισχυρίστηκα επίσης ότι δεν είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να ερμηνεύσεις το θέλημα του Θεού επειδή –σύμφωνα με την ίδια σου την περιγραφή– δεν συγχωνεύτηκες μαζί Του. Φρόντισα να σου παραθέσω τα λόγια ανθρώπων που θεωρείται ότι έχουν σε κάποιο βαθμό συγχωνευτεί. Θεωρώ ότι, στη σύγκριση ανάμεσα σε εσένα και αυτούς, είναι εκείνοι και όχι εσύ που θα πρέπει να θεωρήσουμε αυθεντίες επί του θέματος.
         Το γεγονός ότι και ο ίδιος έχω σε κάποιο βαθμό συγχωνευτεί, και ότι αυτό έγινε μέσα από ένα βίο σεξουαλικής αγνότητας, είναι ένα παραπάνω επιχείρημα. Δεδομένου ότι το παραβλέπεις πλήρως, είναι απρόσφορο να επιμείνω σε αυτό. Άλλωστε, το θέμα μας είναι πώς βλέπει ο χριστιανισμός τα πράγματα – όχι πώς τα βλέπω εγώ, που έχω την τάδε εμπειρία, ή εσύ, που έχεις την δείνα.

         Γράφεις:

         «Σου είπα και πάλι, αν δεν δέχεσαι ως αγίους τους γονείς της Παναγίας ή του Προδρόμου ή τις αγίες μητέρες των τριών Ιεραρχών σαν παραδείγματα έγγαμων αγίων (γιατί υπάρχουν και άλλοι που δεν τους γνωρίζουμε), τότε τί συζητάμε;;»
         Ως προς τους αγίους που «δεν γνωρίζουμε», σε ρώτησα πού γνωρίζεις ότι υπάρχουν. Το επαναλαμβάνεις χωρίς να απαντάς.

         Ως προς αυτούς που γνωρίζουμε, ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα τι εννοούμε λέγοντας «άγιοι». Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Βικιπαίδεια,

         «Η αναγνώριση και ανακήρυξη των αγίων στην Ορθόδοξη Εκκλησία, διαχωρίζεται σε δύο περιόδους. […] Με την έννοια ανακήρυξη στην Ορθόδοξη Εκκλησία αναφέρουμε "την ιδιαίτερη εν Χριστώ αποδοχή και τιμή, που αυθόρμητα αποδίδει το πλήρωμα μίας τοπικής εκκλησίας σε ορισμένα αποθανόντα μέλη της, τα οποία ξεχώρισαν για την αφοσίωσή τους στο Θεό".¹¹ Η διοικούσα εκκλησία μετά την αναγνώρισή τους, τους αναγράφει στα Δίπτυχά της και έτσι προτρέπει να τιμώνται και να γίνονται παραδείγματα προς μίμηση.»
         Λοιπόν άγιοι κηρύσσονται άτομα που θεωρείται ότι είχαν μεγάλη αφοσίωση στον Θεό και γι' αυτό αξίζει να είναι παραδείγματα προς μίμηση.
         Καταρχήν, όμως, εγώ δεν συζητώ αν η μάνα σου ή η μάνα μου προσευχόταν όλη μέρα, αλλά αν είχε αιώνιο σώμα. Γράφεις: «τότε τι συζητάμε;» – αυτό συζητάμε, το πώς αποκτάται το αιώνιο σώμα, το οποίο λέει ο Λουδοβίκος πως είναι η πραγματική –και μόνη– μας επιθυμία.
         Πώς ξέρουμε ότι ένας άνθρωπος έχει αιώνιο σώμα; Επειδή το βλέπουμε. Μας «παρουσιάζεται», όπως εκφράζεται αυτό σε θρησκευτική γλώσσα.
         Λοιπόν πού είναι τα χριστιανικά κείμενα που μιλούν για μητέρες που παρουσιάστηκαν με το αθάνατο σώμα τους σε οποιονδήποτε; Αυτό είναι που χρειάζεται να δείξεις.

         Δεύτερον, «μην γελιέσαι» από τη λέξη «άγιος»! Ακριβώς όπως ένας «άγιος» μπορεί (εξ ορισμού) να μην έχει αθάνατο σώμα, μπορεί, όταν το εξετάσεις ιστορικά, να μην έχει την οποιαδήποτε ηθική. Συνεπώς, ακόμα και το να βρούμε, ανάμεσα στους λεγόμενους αγίους, ποιοι είναι αυτοί που ήταν πραγματικά ηθικά άτομα, απαιτεί διερεύνηση (όπως και κάθε ιστορική και κοσμική γνώση άλλωστε).
         Από άρθρο του Νίκου Λακόπουλου στην Ελευθεροτυπία:

         Άγριοι Άγιοι και δολοφόνοι, που οι εικόνες τους φιλιούνται/προσκυνούνται

         ΟΤΑΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ

         Είναι συνήθως αυτοκράτορες, επίσκοποι ή πατριάρχες και γυναίκες σύζυγοι ή μητέρες αυτοκρατόρων που εξαγόρασαν την αγιοποίησή τους με «υπηρεσίες», όπως δωρεές, ανέγερση εκκλησιών, ευνοϊκούς νόμους.

         «Η χριστιανική θρησκεία διαθέτει εκατοντάδες άγιους, μάρτυρες-ήρωες, ή ενάρετους φιλάνθρωπους με σπουδαίο έργο που αγιοποιήθηκαν μέσα από το λαό. Ωστόσο πίσω από τα εικονίσματα κρύβονται μερικές φορές δολοφόνοι και εγκληματίες κατά συρροήν που όμως… μετανόησαν ή έγιναν «χορηγοί» της Εκκλησίας που τους αγιοποίησε.
         Οι «άγιοι-δολοφόνοι» είναι συνήθως αυτοκράτορες, επίσκοποι ή πατριάρχες και γυναίκες σύζυγοι ή μητέρες αυτοκρατόρων που εξαγόρασαν την αγιοποίησή τους με «υπηρεσίες» όπως δωρεές, ανέγερση εκκλησιών, ευνοϊκούς νόμους. Ο Μέγας Κωνσταντίνος είναι ένας κατά συρροήν δολοφόνος αφού σκότωσε γαμπρό, γιο, εγγονό και τη σύζυγό του μαζί με χιλιάδες θύματα στους πολέμους του. Ο Μέγας Θεοδόσιος βαρύνεται ανάμεσα σε άλλα και με τη Σφαγή του Ιππόδρομου στη Θεσσαλονίκη το 590 μ.Χ. με επτά έως δεκαπέντε χιλιάδες θύματα, όταν μεταξύ των άλλων απαγόρευσε την ομοφυλοφιλία.
         […] Ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα με μια άλλη σφαγή τριάντα πέντε χιλιάδων στη Στάση του Νίκα είναι επίσης άγιοι. Ακόμα και ο Κύριλλος, ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της Υπατίας που κομμάτιασαν και έκαψαν «χριστιανοί παρακρατικοί» στην Αλεξάνδρεια. […]
         Άλλοι είναι άγιοι με το σπαθί τους, όπως ο Νικηφόρος Φωκάς που έσφαζε αλλά στο όνομα του Κυρίου. Φυσικά υπάρχουν και… καλοί άγιοι, όπως είναι οι χιλιάδες μάρτυρες, αλλά όπως στη Γη έτσι και στον Παράδεισο δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Η αγιοποίηση εγκληματιών πολέμου και «βασανιστών» την εποχή του χριστιανικού «Ιερού Πολέμου» δεν γίνεται δεκτή πάντα από το πλήθος που ξεχωρίζει τους καλούς και τους… κακούς αγίους. Μάλλον κανένας δεν ασχολείται με τον Άγιο Πορφύριο ή τον Άγιο Μεθόδιο και δεκάδες άλλους αγίους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που δεν θα διστάσουν πολλές φορές να ξεθάψουν τα κόκαλα των αντιπάλων τους για να τα αναθεματίσουν, να τα μαστιγώσουν και να τα κάψουν.»

         Ξέρεις γιατί δεν ασχολούνται οι άνθρωποι με αυτούς τους αγίους; Διότι δεν τους βλέπουν. Ο πραγματικός άγιος εμφανίζεται μπροστά σου με το αθάνατο σώμα του. Δεν είναι απλώς «ευσεβής», επειδή έχτισε εκκλησίες, έδωσε λεφτά στον Πατριάρχη ή δίωξε αιρετικούς. Όταν κάποιος ή κάποια γίνεται άγιος/αγία για δογματικούς λόγους, επειδή έφτιαξε μοναστήρια ή προώθησε τη χριστιανική θρησκεία ή ήταν πατέρας ή μητέρα κάποιου θεωρούμενου αγίου, ο κόσμος δεν ασχολείται με αυτούς. Ο κόσμος ασχολείται με την Παναγία επειδή την βλέπει, επειδή (αν τουλάχιστον είναι να πιστέψουμε τις μαρτυρίες αυτών που λένε ότι την είδαν, όπως τις πιστεύω εγώ), ζει στην αιωνιότητα, και δεν ασχολείται με τη μητέρα αυτής, επειδή δεν την βλέπει.

         «Η "αγιοποίηση" από τη ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία του εκτελεσθέντος από τους μπολσεβίκους τσάρου Νικολάου Β’ της δυναστείας των Ρομανόφ δημιούργησε πολλά ερωτήματα. Η αγιοποίηση του Αγίου Νεκταρίου, σαράντα χρόνια μετά το θάνατό του το 1961, προκάλεσε σχόλια και αντιδράσεις. Ποιος αποφασίζει για το ποιος είναι άγιος;
         Πολύ συχνά η αγιοποίηση συνδέεται και με άλλα θέματα, όπως το παγκάρι, καθώς η αξία του αγίου είναι ανεβασμένη.»

         Στη συνέχεια το άρθρο της Ελευθεροτυπίας αναλύει ιστορικά τα πολυάριθμα εγκλήματα που έκαναν οι «ισαπόστολοι άγιοι» Κωνσταντίνος και Ελένη. (Π.χ. η Αγία Ελένη συμμετείχε στη δολοφονία του γιου, του εγγονού, του γαμπρού και της νύφης της.)

         Σε ένα άλλο άρθρο στην ιστοσελίδα Ορθόδοξος Χριστιανισμός παρατίθεται ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος να λέει:
         «Μερικές φορές ο κόσμος ρωτά γιατί η Βασιλική Οικογένεια (ο Τσάρος Νικόλαος Β' και η οικογένειά του) ανακηρύχθηκαν άγιοι.»
         Και εξηγεί ο ίδιος το λόγο:

         «Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία ανακήρυξε τον Τσάρο Νικόλαο Β' και την οικογένειά του ως αγίους επειδή έβαλαν τα ηθικά ιδεώδη πάνω από τη βασιλική κορώνα. […] Τα χριστιανικά ηθικά ιδεώδη ήταν για αυτούς υψηλότερης σημασίας από την βασιλική κορώνα.»

         Μάλιστα στην παραπάνω διεύθυνση θα δεις να συνοδεύει το άρθρο μια αγιογραφία που δείχνει όλη την επταμελή τσαρική οικογένεια με φωτοστέφανα πάνω από το κεφάλι τους – σύμβολο αγιότητας!

         Λοιπόν κανένας δεν ισχυρίζεται πως αυτοί είχαν αιώνιο σώμα. Ξεκαθαρίζεται πως ο λόγος που ανακηρύχτηκαν άγιοι είναι πως «κατόρθωσαν να διατηρήσουν την ηθική τους υπό τεράστιες πιέσεις» (διευκρινίζοντας πως επρόκειτο για τις πιέσεις εναντίον του θρόνου στη μεταβατική περίοδο όπου γινόταν η επανάσταση εναντίον του τσαρισμού στη Ρωσία).
         Το αν επιφανή πολιτικά πρόσωπα της Ρωσίας ήταν ή δεν ήταν ηθικά ασφαλώς δεν είναι το θέμα της δικής μας συζήτησης, λοιπόν νομίζω πως λογικά δεν θα μπορούσες να δείξεις την οικογένεια αυτή ως απόδειξη πως μπορεί κανείς να αποκτήσει αθάνατο σώμα ακόμα κι έχοντας σεξ και παιδιά, έτσι δεν είναι;
         Θα ήταν λογικό να λάβεις ως δεδομένο πως όλα τα πρόσωπα της Καινής και της Παλαιάς Διαθήκης που ανακηρύχθηκαν ιερά και άγια, ήταν πράγματι τέτοια, και απ' εκεί να εξαγάγεις ότι άρα πράξεις σαν τις δικές τους εκθειάζονται από τον χριστιανισμό, όταν είναι σαφές πως κάποιοι από αυτούς έπραξαν με τρόπο που είναι αντίθετος με τα χριστιανικά ιδεώδη; Αν ένας μωαμεθανός ισχυριζόταν πως ο χριστιανισμός διδάσκει την ατιμία και την βία διότι έχει ανακηρύξει άγια την Αγία Ελένη και άλλες σαν αυτήν, θα το δεχόσουν; Ή θα διδασκόσουν από την ίδια την χριστιανική θεολογία ποια ιδεώδη αυτή θεωρεί άξια, και μετά θα αναρωτιόσουν γιατί ανακηρύσσονται άγιοι κάποιοι οι πράξεις των οποίων δεν συμφωνούν με τα ιδεώδη αυτά;

         Για παράδειγμα, για να πάρω τώρα από την Παλαιά Διαθήκη, ο Άγιος Ηλίας, ο μεγάλος άγιος που παρουσιάζεται να συνομιλεί με τον Χριστό αιωρούμενος στον αέρα με το πνευματικό του αθάνατο σώμα, κατά την πνευματική μεταμόρφωση του Χριστού μπροστά στους μαθητές του στο Όρος Θαβώρ, δεν ήταν ακριβώς παράδειγμα ηθικής ζωής, έτσι δεν είναι; Καθοδηγούμενος απ' τον Ιαχωβά, έσφαζε τους ιερείς άλλων θεών, όπως διαβάζουμε στο Βασιλειών Γ΄18:40 . Αυτό αντιτίθεται στο βασικό δόγμα του χριστιανισμού, που είναι η αγάπη και η συγχώρεση, ακόμα και προς ανθρώπους που αμάρτησαν επειδή είχαν άλλο θεό από τον δικό σου. Ο δε μαθητής αυτού, ο μεγάλος άγιος Ελισαίος, ο οποίος τον διαδέχτηκε στα θαύματα («Κτύπησε με τόν μανδύα τά νερά επικαλούμενος τόν "Θεό του ‘Ηλία" και αυτά άνοιξαν στά δύο αφήνοντας νά περάσει ο Ελισαίος αβρόχοις ποσίν» – θεολογικό περιοδικό Πεμπτουσία) σε καταριόταν στο όνομα του Ιαχωβά και πέθαινες, όπως έκανε με 42 παιδιά που τον κορόιδεψαν και τα καταράστηκε στο όνομα του Ιαχωβά και ο Ιαχωβάς έστειλε αμέσως αρκούδα και τα κατασπάραξε (Βασιλέων Β' 2:23-24). Φυσικά, ούτε και ο Μωυσής ήταν ακριβώς τύπος και υπογραμμός. Στο «ιερό» βιβλίο Ιησούς του Ναυή περιγράφεται να καθοδηγεί τις «ιερές» σφαγές των πληθυσμών των τότε παλαιστινιακών εδαφών:

         «Και ο Ιαχωβάς είπε στον Ιησού του Ναυή: "Να, παρέδωσα στο χέρι σου την Ιεριχώ"» (Ιησούς του Ναυή 6:2),
         και του δίνει λεπτομερείς οδηγίες πώς να την κατακτήσει και τον βοηθά σε αυτό.
         «Και εξολόθρευσαν με μάχαιρα όλους όσους ήσαν μέσα στην πόλη, άνδρες και γυναίκες, νέους και γέροντες, και βόδια, και πρόβατα, και γαϊδούρια. (στ. 21) Και κατέκαψαν την πόλη με φωτιά, και όλα όσα ήσαν σ’ αυτή• μόνον το ασήμι και το χρυσάφι, και τα χάλκινα σκεύη και τα σιδερένια, τα έδωσαν στο θησαυροφυλάκιο του οίκου τού Κυρίου.» (στ. 24)

         Ο δε «ιερός» και «θεόπνευστος» Δαβίδ, ο μέγας συγγραφέας των ψαλμών την ανάγνωση των οποίων σύστηνε ο ίδιος ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος, ψαλμών που μας εμπνέουν αγάπη για τον φιλεύσπλαχνο Θεό, «έβγαλε από την πόλη [την Ραββά] λάφυρα, υπερβολικά πολλά. Και τον λαό, που ήταν μέσα σ’ αυτή τον έβγαλε έξω, και τους έκοψε με πριόνια και με σιδερένια τριβόλια και με πελέκεις. Και ο Δαβίδ έκανε έτσι σε όλες τις πόλεις των γιων Αμμών.»
         Α΄ Χρονικών 20: 1-3

         Θα έλεγες ότι όλες αυτές οι κτηνωδίες που περιέγραψα να χαρακτηρίζουν τις δράσεις όλων αυτών των «ιερών» προσώπων της χριστιανοσύνης, κάποιοι εκ των οποίων έχουν μάλιστα λάβει τον τίτλο του αγίου, παρουσιάζουν τα πραγματικά πρότυπα που προβάλλει ο χριστιανισμός, η «θρησκεία της αγάπης»;
         Κι όμως, για λόγους που σχετίζονται με την προώθηση της εβραιο-χριστιανικής θρησκείας, χαρακτηρίζονται ιερά και άγια.
         Λοιπόν είναι άραγε τόσο παράξενο αν οι γονείς της Παναγίας δεν ήταν πράγματι άγιοι, μα χαρακτηρίστηκαν άγιοι για δογματικούς λόγους; Αν έγινε έτσι, αυτό θα συμφωνούσε όχι μόνο με την πρακτική της οσιοποίησης γυναικών που δεν κέρδισαν την πραγματική αγιότητα «με το σπαθί τους» μα ήταν γυναίκες ή μητέρες ατόμων με υψηλό προφίλ στο χριστιανισμό, όπως περιέγραψα, αλλά και με το γεγονός πως κανένας δεν είδε ποτέ το άγιο (αθάνατο) σώμα αυτών των γυναικών, και γι' αυτό και δεν λατρεύονται από το χριστιανικό ποίμνιο.
         Ακόμα κι αν μπορούσε κανείς να δείξει ότι άξια –και όχι για παράταιρους λόγους σαν αυτούς που περιέγραψα– ανακηρύχτηκαν άγιοι, παραμένουμε στη διαπίστωση πως το αντικείμενο της συζήτησής μας δεν είναι ακριβώς ποιος είναι ευσεβής –και λόγω της ευσέβειάς του ανακηρύχθηκε άγιος– μα ποιος έχει αθάνατο σώμα. Το ότι κάποιοι που χαρακτηρίζονται ευσεβείς έχουν αθάνατο σώμα δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι λαμβάνουν αυτόν τον χαρακτηρισμό, και οσιοποιούνται εξαιτίας του, έχουν τέτοιο σώμα.

         Γράφει ο καθηγητής Ιωάννης Ρούσος:

         «Ο [άγιος] Κωνσταντίνος έκαψε τη γυναίκα του Φαύστα με καυτό λάδι, έπνιξε τον γιο του Κρίσπο στα δημόσια λουτρά και καρατόμησε τους μισούς συγγενείς του φοβούμενος μην του πάρουν τον θρόνο του. Διά την ενημέρωση τού αναγνώστη σημειώνομε εννέα ειδεχθή εγκλήματα τού Μεγάλου Αγίου Ισαποστόλου Κωνσταντίνου που αφορούν τον άμεσο πολιτικό και συγγενικό περίγυρό του. Όλα τα εγκλήματά του είναι πάρα πολλά για να τεθούν σε καταλόγους. Η βαρβαρότητά των ήταν μάλλον πρωτοφανής και άκρως ανατριχιαστική. Για ατιμίες, πολέμους, φόνους, δολοφονίες, φρικαλεότητες, αυθαιρεσίες, απάτες, κ.λπ., του ιδίου και της μάνας του [της Αγίας] Ελένης αναφερθείτε τουλάχιστον στα σχετικά κεφάλαια τών εξής έξι βιβλίων: [παρατίθενται έξι βιβλία Ελλήνων και ξένων ιστορικών] »
         «Πολλοί από τους διώκτες των εχθρών της πίστεως αγιοποιήθηκαν. Τα ονόματα των θυμάτων του Ιερού Πολέμου -φιλόσοφοι, γιατροί, ποιητές, μαθηματικοί- χάθηκαν μέσα στα ερείπια των [καμένων από τους χριστιανούς αρχαιοελληνικών] ναών.»
         «Το μόνο ζεύγος "ανδρός-γυναικός" αγίων που έχει να παρουσιάσει ο Χριστιανισμός είναι: "Υιός και μήτηρ", Κωνσταντίνος και Ελένη. Τους συνεορτάζει την 21η Μαΐου κάθε έτους. Εκτός από κάτι απόκρυφα ονόματα τύπου «Ζηνοβίου και Ζηνοβίας», κ.λπ., που κανείς δεν ξέρει τίποτα έξω από τις απόκρυφες χριστιανικές μικροαφηγήσεις και συναξαριστές, δεν έχει να παρουσιάσει κανένα γνωστό, ιστορικό και διάσημο κανονικό ζεύγος "ανδρός-γυναικός" συζύγων».
         Εσύ μου βρήκες δύο περιπτώσεις, των ζευγαριών Ακίλα και Πρίσκιλα, και Γαλακτίωνα και Επιστήμης. Όμως τα εξέτασα και βρήκα πως το πρώτο ζεύγος ήταν ανέραστο (δεν έκαναν σεξ), το δεύτερο άτεκνο. Δεν αναφέρεται αν ήταν κι αυτό ανέραστο, όμως λόγω του ότι εκείνη την εποχή δεν χρησιμοποιείτο αντισύλληψη, είναι πιθανό. Μου αναφέρεις επίσης κάποιες μητέρες διάσημων προσώπων, όμως δεν ξέρουμε το λόγο που ανακηρύχτηκαν άγιες. Μοιάζει πιθανό να έγινε, όπως σε άλλες περιπτώσεις που ιστορικά γνωρίζουμε, λόγω της σπουδαιότητας των τέκνων/συζύγων τους (αυτό θα το αναπτύξω πιο κάτω ειδικά σε σχέση με τους γονείς της Παναγίας), και έτσι κι αλλιώς σε καμιά από αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχουν εκκλησιαστικές ή λαϊκές αναφορές σε ένα δεύτερο σώμα, αιώνια ζωντανό, που είχαν αυτές οι γυναίκες και άντρες που αναφέρεις.

         Συνεπώς:

         1) Δεν μου έχεις δείξει ότι η Εκκλησία αναφέρει περιπτώσεις ατόμων που απολάμβαναν το θνητό τους σώμα και παράλληλα δημιούργησαν αθάνατο, ενώ αντίθετα διαβάζουμε στις χριστιανικές διδασκαλίες πως η σωματική απόλαυση και ο γάμος αντενδείκνυνται για το σκοπό της ένωσης με τον Θεό, όπως εμπεριστατωμένα έδειξα. – Παράλληλα όμως διευκρίνισα πως ο χριστιανισμός θεωρεί τον γάμο προτιμότερο από την άσωτη ζωή στα πορνεία, π.χ.:
         «Είναι καλό ο άντρας να μην αγγίζει γυναίκα. Για τις πορνείες, όμως, κάθε ένας ας έχει τη δική του γυναίκα, και κάθε μία ας έχει τον δικό της άνδρα.»
         Α΄ Κορινθίους Κεφ. 7:1-2

         Το ίδιο το γεγονός πως δεν βρίσκουμε βίους αγίων, ανάμεσα στους εκατοντάδες «οσίους», όπου να βλέπουμε ότι απολάμβαναν τη σάρκα τους, μα τους βλέπουμε να θυσιάζουν το σώμα τους για χάρη ενός πνευματικού ιδεώδους, ή –αν δεν είναι οσιομάρτυρες– να ζουν μια ζωή σωματικής απομόνωσης, νηστείας και σεξουαλικής αγνότητας, όπως έδειξα με συγκεκριμένα παραδείγματα, αποτελεί ένα επιχείρημα ενάντια στην ιδέα πως, στην πράξη έστω –μια που η χριστιανική δογματική τίθεται ρητά εναντίον– θα μπορούσε να προκύψει αθανασία χωρίς να χρειαστεί να θυσιαστούν οι σαρκικές απολαύσεις.

         2) Πιο γενικά, η ανακήρυξη ενός ατόμου ως αγίου, δεν σημαίνει καν (όταν το εξετάσεις) πως το εν λόγω άτομο έζησε μια ηθική ζωή – πόσο μάλλον ότι δημιούργησε και αθάνατο σώμα! Αυτό το έδειξα με συγκεκριμένα ιστορικά παραδείγματα.

         3) Οι σαρκικές απολαύσεις έρχονται σε αντίθεση με το κεντρικό δογματικό χαρακτήρα του χριστιανισμού, ο οποίος:

         α) Διδάσκει μία ζωή θυσίας του σαρκικού προς χάριν του πνευματικού, όπως έδειξα. Λόγου χάρη:
         «Αν κάποιος έρχεται σε μένα, και δεν μισεί τον πατέρα του, και τη μητέρα, και τη γυναίκα, και τα παιδιά, και τους αδελφούς, και τις αδελφές, ακόμα μάλιστα και τη δική του ζωή, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου. Και όποιος δεν βαστάζει τον σταυρό του, και έρχεται πίσω μου, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου. […]
         Έτσι, λοιπόν, καθένας από σας που δεν απαρνιέται όλα τα υπάρχοντά του, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου. […]
         Όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει. » (Κατά Λουκά 14: 26-27, 33, 35)

         β) Παρουσιάζει τις γυναίκες ως πλανεύτρες απογόνους της Εύας, όπως έδειξα. Π.χ.

         «Η γυναίκα ας μαθαίνει μέσα σε ησυχία με κάθε υποταγή• σε γυναίκα, όμως, δεν επιτρέπω να διδάσκει ούτε να αφεντεύει επάνω στον άνδρα, αλλά να ησυχάζει. Επειδή, ο Αδάμ πλάστηκε πρώτος, έπειτα η Εύα. Και ο Αδάμ δεν απατήθηκε• αλλά, η γυναίκα, αφού εξαπατήθηκε, διέπραξε παράβαση»
         (Α΄ Επιστολή Παύλου προς Τιμόθεον 2:11-14) >>

         Όπως γνωρίζουμε, αφού εξαπατήθηκε, παράσυρε και τον Αδάμ στην παράβαση, για το οποίο, σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο, χρειάζεται να κάθεται τώρα ήσυχα και σεμνά και να διδάσκεται από τους άνδρες.

         Γένεση 3: 6-20
         «Και η γυναίκα είδε ότι το δέντρο [ήταν] καλό για τροφή, και ότι ήταν αρεστό στα μάτια, και το δέντρο [ήταν] επιθυμητό στο να δίνει γνώση• και αφού πήρε από τον καρπό του, έφαγε• και έδωσε και στον άνδρα της μαζί της, κι αυτός έφαγε. Κι ανοίχτηκαν τα μάτια και των δύο και γνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί• και αφού έραψαν φύλλα συκιάς, έφτιαξαν για τον εαυτό τους περιζώματα. Και άκουσαν τη φωνή τού Κυρίου τού Θεού, να περπατάει στον παράδεισο προς το δειλινό• και ο Αδάμ και η γυναίκα του κρύφτηκαν από το πρόσωπο του Κυρίου τού Θεού, ανάμεσα στα δέντρα τού παραδείσου. Και ο Κύριος ο Θεός κάλεσε τον Αδάμ, και του είπε: "Πού είσαι;" Κι εκείνος είπε: "Άκουσα τη φωνή σου στον παράδεισο, και φοβήθηκα, επειδή είμαι γυμνός• και κρύφτηκα." Και [ο Θεός τού] είπε: "Ποιος σου φανέρωσε ότι είσαι γυμνός; Μήπως έφαγες από το δέντρο, από το οποίο σε πρόσταξα να μη φας;" Και ο Αδάμ είπε: "Η γυναίκα που μου έδωσες για [να είναι] μαζί μου, αυτή μου έδωσε από το δέντρο και έφαγα". Και ο Κύριος ο Θεός είπε στη γυναίκα: "Τι [είναι] τούτο [που] έκανες;" Και η γυναίκα είπε: "Το φίδι με εξαπάτησε, και έφαγα." Και ο Κύριος ο Θεός είπε στο φίδι: "Επειδή έκανες τούτο, επικατάρατο να είσαι ανάμεσα σε όλα τα κτήνη, και όλα τα ζώα τού χωραφιού• επάνω στην κοιλιά σου θα περπατάς, και θα τρως χώμα, όλες τις ημέρες τής ζωής σου• και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της• αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του." Και στη γυναίκα είπε: "Θα υπερπληθύνω τις λύπες σου και [τους πόνους] της κυοφορίας σου• με λύπες θα γεννάς παιδιά• και στον άνδρα σου [θα είναι] η επιθυμία σου, κι αυτός θα σε εξουσιάζει." Και στον Αδάμ είπε: "Επειδή υπάκουσες στον λόγο τής γυναίκας σου, και έφαγες από το δέντρο, από το οποίο σε είχα προστάξει λέγοντας: 'Μη φας απ’ αυτό', καταραμένη [να είναι] η γη εξαιτίας σου• με λύπες θα τρως [τους καρπούς] της όλες τις ημέρες τής ζωής σου• αγκάθια δε και τριβόλια θα βλαστάνει σε σένα• και θα τρως το χορτάρι τού χωραφιού• με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί [σου], μέχρις ότου επιστρέψεις στη γη, από την οποία πάρθηκες• επειδή, γη είσαι και σε γη θα επιστρέψεις". Και ο Αδάμ αποκάλεσε το όνομα της γυναίκας του Εύα• επειδή, αυτή ήταν η μητέρα όλων των ζωντανών [ανθρώπων].»

         Συνεπώς, σύμφωνα με την Βίβλο, η Εύα παρέσυρε τον Αδάμ στην «προαιώνια αμαρτία», στη θνητή σαρκική ύπαρξη που τους έκανε αμέσως να αισθανθούν ντροπή για τον γυμνό τους σώμα, τόσο ώστε να μην απαντούν καν στον Θεό που τους έψαχνε, επειδή ντρέπονταν για τη γύμνια τους, την οποία έκρυψαν με φύλα συκής. (Γι' αυτό και όποιος πιστεύει ότι εμείς ντρεπόμαστε για τα γεννητικά μας όργανα και τα κρύβουμε για κοινωνικούς λόγους, σύμφωνα με την Γραφή κάνει λάθος. Ντρεπόμαστε λόγω της πράξης της πρώτης αμαρτωλής, της Εύας, την οποία ο Θεός καταράστηκε να μας γεννά με λύπες και να κυριαρχείται από εκείνον τον οποίον εξαπάτησε – εκείνον που πρώτον έφτιαξε ο Θεός και απ' το πλευρό του οποίου έφτιαξε μετά την ίδια). Αυτή ήταν η φυσική τους τιμωρία. Δεν φταίει ο Θεός, μια που τους είχε ήδη προειδοποιήσει να ΜΗΝ κάνουν αυτή ειδικά την πράξη. Έτσι, η κατάρα του Θεού σε αυτούς ήταν το φυσικό αποτέλεσμα της πράξης τους και όχι προϊόν κακής προαίρεσης του Ίδιου: ο πόνος της γέννας, ο ιδρώτας της δουλειάς, το σεξουαλικό πάθος της Εύας για τον Αδάμ («με λύπες θα γεννάς παιδιά• και στον άνδρα σου [θα είναι] η επιθυμία σου, κι αυτός θα σε εξουσιάζει»), η πίκρα (αγκάθια και τριβόλια), η λυπηρή γήινη ζωή τους («με λύπες θα τρως [τους καρπούς] της όλες τις ημέρες τής ζωής σου»), η θνητότητα (χώμα που επιστρέφει στο χώμα)…

         Λοιπόν έχουμε ένα πραγματικό σκηνικό μιας μεγάλης αμαρτίας και μιας ανάλογης θείας τιμωρίας, κι είναι σε αυτό το πλαίσιο που η Εύα λαμβάνει την κατάρα της σεξουαλικότητας, του τοκετού και της υποταγής στον Αδάμ. Δεν είναι, όπως λες, τα ένστικτα «δυνάμεις που μας έδωσε ο Θεός» και «υπενθυμίσεις του παραδείσου». Είναι «κατάρες», που εξαπολύονται προς τρεις: τον Αδάμ, την Εύα και το κτήνος που τους πλάνεψε κι έκαναν την απαράδεκτη πράξη – μια πράξη (δεν λέμε ποια είναι αυτή) που τους έκανε να ντραπούν για τα γεννητικά τους όργανα, τα οποία και άμεσα έκρυψαν, καθώς κρύβονταν κι από τον ίδιο τον Θεό και δεν αποκρίνονταν στη φωνή Του.
         Από τότε το σεξ, σε κάθε άνθρωπο που έχει ένα κάποιο ελάχιστο επίπεδο, γίνεται κρυφά και με ντροπή.
         Ποιος από εμάς θα έκανε σεξ στη μέση του δρόμου, ή μπροστά στους γονείς μας; Κρυβόμαστε κι από αυτούς, όπως κρύφτηκε ο Αδάμ από τον Θεό.

         Γι' αυτό και στην Αποκάλυψη του Ιωάννου διαβάζουμε:

         «Αυτοί είναι εκείνοι που δεν μολύνθηκαν με γυναίκες• επειδή, είναι παρθένοι• αυτοί είναι που ακολουθούν το Αρνίο όπου και αν πάει, αυτοί αγοράστηκαν από τους ανθρώπους, ως ιερή προσφορά στον Θεό και στο Αρνίο.»
         Αποκάλυψη Ιωάννου 14:4

         Αυτό το «υποτάξου», «μην αφεντεύεις στον άντρα», «η γυναίκα ως πλανεύτρα απόγονη της Εύας» καθρεπτίζεται επίσης στην απαγόρευση της συμμετοχής των γυναικών στον κλήρο (αιρετική θεωρείται από παπικούς και ορθοδόξους η πρόσφατη απόφαση των αγγλικανών να τις συμπεριλάβουν).
         Από άρθρο της εφημερίδας Βήμα με τίτλο Ο φεμινισμός κτυπά την πόρτα της Εκκλησίας :

         «Ορισμένες προτεσταντικές ομολογίες αλλά και η Αγγλικανική Εκκλησία, κυρίως λόγω της πίεσης που δέχθηκαν από τα φεμινιστικά κινήματα, προχώρησαν στη χειροτονία γυναικών, γεγονός που πολλές φορές κινδύνευσε να τορπιλίσει τους διαλόγους που διεξάγονται μεταξύ των Εκκλησιών σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και κραδασμούς στο εσωτερικό των Εκκλησιών που προχώρησαν στις χειροτονίες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, σημειώθηκαν ομαδικές αποχωρήσεις κληρικών και πιστών προς τη Ρωμαιοκαθολική και την Ορθόδοξη Εκκλησία.»

         Η εικόνα της γυναίκας ως «πλανεύτρας απόγονης της Εύας» καθρεπτίζεται επίσης στο γεγονός πως δεν περιλαμβάνονται γυναίκες μεταξύ των Αγίων Αποστόλων, μα ούτε και οι Απόστολοι επέλεξαν οι ίδιοι ως επισκόπους και αντιπροσώπους του κινήματός τους γυναίκες, παρόλο που υπήρχαν στο κίνημα γυναίκες δραστήριες στον προσυλητισμό.

         Η συγκεκριμένη οπτική για τη γυναίκα καθρεπτίζεται επίσης στο ότι η Αγία Τριάδα δεν περιλαμβάνει θηλυκό. Θα περίμενες ότι, όπου υπάρχει «Πατήρ» και «Υιός» θα υπάρχει και «Μητέρα». Όμως η θέση της «Μητέρας» στην Αγία Τριάδα έχει το Άγιο Πνεύμα, που, αν μη τι άλλο, είναι αρσενικό, εφόσον γονιμοποιεί την Παναγία.

         Η απουσία του θηλυκού από την Αγία Τριάδα συνδέεται στενά με την απουσία του από την ιεροσύνη. Όπως εξηγεί ο Μητροπολίτης Σεραφείμ σε επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και τα μέλη της Ιεράς Συνόδου, με θέμα την χειροτονία γυναικών από την αγγλικανική εκκλησία:

         «Οἱ [προαναφερόμενοι] χαρακτηρισμοί τοῦ ἁγίου Ἐπιφανίου [ότι η αποδοχή γυναικών ως Επισκόπων και Πρεσβυτέρων από την αίρεση του Μοντανισμού αποτελεί “εἰδωλοποιόν ἐπιτήδευμα” καί “ἐγχείρημα διαβολικόν”] δέν πρέπει νά θεωρηθοῦν τυχαῖοι, ἀλλά δηλωτικοί της στάσεως τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στήν μυστηριακή ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν. Οἱ ἐπίσκοποι καί οἱ πρεσβύτεροι εἶχαν ἐξαρχῆς ὄχι μόνο λειτουργική, ἀλλά καί συμβολική θέση στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοί ὑπάρχουν “εἰς τύπον τοῦ Πατρός” ἤ “εἰς τύπον Θεοῦ” ^[9]. Ἐνῶ στό “βασίλειον ἱεράτευμα”^[10] προσέρχονται ἀδιακρίτως ἄνδρες καί γυναῖκες, στήν μυστηριακή ἱερωσύνη προσλαμβάνονται μόνο ἄνδρες. Ἡ παρουσία ἱερειῶν θά ὑποδήλωνε τήν ὕπαρξη γυναικείων θεοτήτων, ὅπως συνέβαινε στίς προχριστιανικές θρησκεῖες. Ἡ ἄρνηση δηλ. τῆς εἰδωλολατρίας, πού συνεπάγεται καί τήν ἄρνηση θεοτήτων τῶν δύο φύλων, συμβαδίζει μέ τήν ἀπουσία ἱερειῶν. Ἡ Ἐκκλησία εἶχε μόνο διακόνισσες, πού ἐξυπηρετοῦσαν πρακτικές λειτουργικές ἀνάγκες, καί ὄχι ἱέρειες μέ μυστηριακή ἱερωσύνη συμβολικοῦ χαρακτήρα, πού χαρακτηρίζεται ὡς “εἰδωλοποιόν ἐπιτήδευμα” ἤ “ἐγχείρημα διαβολικόν”, δηλ. εἰδωλολατρία.»

         Λοιπόν το να βάλεις γυναίκες στην ιεροσύνη σημαίνει ότι λατρεύεις την ύλη, τα είδωλα, το διάβολο, τη γυναίκα. Ο Θεός είναι άντρας, όχι γυναίκα και είναι «διαβολικό εγχείρημα» να τον παρουσιάσεις ως γυναίκα. Η γυναίκα είναι η απόγονος της Εύας, η εξαπάτηση της οποίας (το ότι εξαπατήθκε από τον όφι και εξαπάτησε τον Αδάμ) οδήγησε στο όνειδος των γυμνών σεξουαλικών οργάνων και στην πτώση στη σάρκα. Μπορείς ένα τέτοιο ον να το βάλεις να ιερουργεί;
         Μάλιστα η δημοσίευση αυτή στον επίσημο διαδικτυακό τόπο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς συνοδεύεται από μια γυναίκα (προφανώς της αγγλικανικής ιεροσύνης) που ιερουργεί, φανερά μόλις βγαλμένη από κομμωτήριο. Έχει ξανθά βαμμένα μαλλιά και είναι κομψότατη, σαν να πήγαινε σε κοσμική απασχόληση ή σε ραντεβού. Εδώ αναθυμούμαστε τα λόγια του Παύλου ότι όποιος είναι αφοσιωμένος στον Θεό δεν σκέπτεται πώς να αρέσει στο άλλο φύλο. Όμως η εμφάνιση της ιερέα προδίδει ακριβώς τον πόθο της να αρέσει στο άλλο φύλο, τον σεξουαλικό της πόθο, την γυναικεία της φύση που οδηγεί στη γέννηση της σάρκας. Όμως η θρησκεία αφορά τη γένννηση του Πνεύματος, όχι της σάρκας. Αφορά την επανόρθωση της σάρκας στο βασίλειο του Πνεύματος – την μετατροπή, μεταστροφή, μετασχηματισμό και μετουσίωση της σάρκας, και γι' αυτό η παρουσία γυναικών εντός του ιερατικού χώρου είναι «εγχείρημα διαβολικό», όπως και απαράδεκτη η παρουσία του θηλυκού στην Αγία Τριάδα.

         Το μόνο ιερό θηλυκό που η κεντρική δομή του χριστιανισμού περιλαμβάνει είναι η Παναγία. Όμως –σύμπτωση– είναι παρθένος! Το ακόλουθο άρθρο με τίτλο «Δογματικές Διαφορές Ορθοδόξου Εκκλησίας και Αιρέσεως Παπισμού Σχετικά με το Πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου», με συγγραφέα τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Άγγελο Αγγελακόπουλο, αναρτημένο στην ιστοσελίδα του Ησυχαστηρίου Παντοκράτορος, παρουσιάζει τον τρόπο που η ορθόδοξη δογματική, σε αντίθεση με τον αιρετικό παπισμό, βλέπει την Παναγία.
         Σημαντικά του σημεία:

         α) Η Παναγία γέννησε τον Χριστό αναμάρτητο επειδή τον γέννησε χωρίς σαρκικό σεξ. Έτσι δεν του πέρασε το προπατορικό αμάρτημα (που, όπως είδαμε, είναι ο λόγος που τα πνευματικά –και άφυλα, όπως θεωρείς– σώματα των Αδάμ και Εύας μετατράπηκαν σε σαρκικά κατά την πτώση από τον Παράδεισο).
         β) Η ίδια η Παναγία, αντίθετα απ' τον Χριστό, έφερε μέσα της το προπατορικό αμάρτημα επειδή γεννήθηκε από σεξουαλική πράξη. (Η ανάλυση εδώ των λόγων που η παπική θεολογία θεώρησε πως, εφόσον ήταν αναμάρτητη, θα έπρεπε να θεωρείται και η γέννησή της και άρα και οι γονείς της αναμάρτητοι, σου δίνει μια ιδέα για τους «δογματικούς» και «παράταιρους» λόγους για τους οποίους περιέγραψα ότι οι γονείς σπουδαίων και ιερών ατόμων ενίοτε περιγράφονται και αυτοί ως σπουδαίοι και ιεροί. Άλλοι τέτοιοι «παράταιροι» λόγοι είναι, όπως παρέθεσα, ότι δίωκαν τους αλλόδοξους –«Πολλοί από τους διώκτες των εχθρών της πίστεως αγιοποιήθηκαν»–, και ότι «εξαγόρασαν την αγιοποίησή τους με "υπηρεσίες" όπως δωρεές, ανέγερση εκκλησιών και ευνοϊκούς νόμους».)
         Απόσπασμα από το άρθρο:

         <<Πέραν των ανωτέρω, το δόγμα περί της «ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου» των Παπικών προσβάλλει την μοναδικότητα της υπερφυούς Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Μόνο ο Χριστός γεννήθηκε ασπίλως και διέκοψε την διαδοχική μετάδοση του προπατορικού αμαρτήματος, που μεταδίδεται με την φυσική γέννηση, διότι η δική Του σύλληψη δεν ήταν φυσική, αλλά υπερφυσική, δεν συνελήφθη εκ θελήματος και εκ της συναφείας ανδρός και γυναικός, αλλά ασπόρως «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου». >>
         Λοιπόν το αντρικό και γυναικείο σπέρμα, επειδή είναι σαρκικά, είναι φορείς αμαρτίας. Το άρθρο παραθέτει επίσης τον Δαβίδ και τον Απόστολο Παύλο ως εξής:
         << Σύμφωνα, όμως, με την Ορθόδοξη διδασκαλία, η Θεοτόκος, ως καρπός ανδρός καί γυναικός, ήταν φορέας του προπατορικού αμαρτήματος, δέν ήταν απαλλαγμένη από τό προπατορικό αμάρτημα, τό οποίο μεταδίδεται με την φυσική γέννηση και στούς εκ κοιλίας μητρός ηγιασμένους, επομένως και στήν Κυρία Θεοτόκο. Κατά τόν Απ. Παύλο «πάντες ήμαρτον»[3], μέ τήν παράβαση των πρωτοπλάστων, δηλ. οι πάντες κατεστάθησαν αμαρτωλοί και γεννήθηκαν σέ κατάσταση αμαρτωλότητας, ακόμη και οι εκ κοιλίας μητρός ηγιασμένοι, διότι, σύμφωνα μέ τόν προφητάνακτα Δαβίδ «εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου»^[4] >>.

         «Η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν "απείρανδρος" και "απειρόγαμος", δεν είχε δηλ. πείρα ανδρός και γάμου. Ήταν ακόμη και "άνανδρος", δεν είχε σύζυγο, άνδρα. Ο άγιος Ιωσήφ ο Μνήστωρ ήταν απλώς προστάτης και κηδεμόνας, γι’ αυτό και όταν διεπίστωσε ότι ήταν έγκυος, μη γνωρίζοντας ακόμη την θαυμαστή εκ Πνεύματος Αγίου σύλληψη, σκέφθηκε να την διώξει, "εβουλήθη λάθρα απολύσαι αυτήν"^[7]. Η Θεοτόκος γέννησε κατά θαυμαστό τρόπο, ενώ ήταν παρθένος. Αλλά και μετά τον τόκο παρέμεινε επίσης παρθένος. Τριπάρθενος και αειπάρθενος, προ του τόκου, εν τω τόκω και μετά τον τόκον.»

         Επίσης:

         << Έτερο αιρετικό δόγμα του Παπισμού σχετικά μέ τήν Θεοτόκο είναι τό δόγμα περί της «ενσώματης αναλήψεως της Θεοτόκου», τό οποίο καθιερώθηκε τό 1950 επί Πάπα Πίου του ΙΒ΄. Τό δόγμα αυτό είναι φυσική συνέπεια του πρώτου δόγματος της «ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου». Αφού δηλ. η Παναγία ήταν απηλλαγμένη από τό προπατορικό αμάρτημα και είναι, κατ’αυτούς, Θεά, δέν ήταν δυνατόν νά πεθάνει, νά υποστεί σωματικό θάνατο, χωρισμό ψυχής και σώματος, αλλά αναλήφθηκε σωματικώς.
         Η Ορθόδοξος, όμως, Εκκλησία κάνει λόγο γιά Κοίμηση της Θεοτόκου, δηλ. πραγματικό θάνατο, χωρισμό ψυχής και σώματος, και γιά Μετάσταση της Θεοτόκου, δηλ. Ανάσταση, ένωση ψυχής και σώματος, και Ανάληψη κοντά στόν Υιό της. Αυτό αποτελεί μία κατά Χάριν ενέργεια του Θεού, για να διαφύγει η Θεοτόκος την διαφθορά του θανάτου, και μία κατά πρόληψη πραγμάτωση της Αναστάσεως. Άλλωστε, τόσο ο ιερός Αυγουστίνος όσο και ο Θωμάς Ακινάτης και άλλοι λατίνοι διδάσκαλοι δέν δέχονται ότι η Θεοτόκος ήταν απαλλαγμένη από τό προπατορικό αμάρτημα, γι’αυτό και ήταν αναπόφευκτος και ο φυσικός θάνατός της.»
         https://www.impantokratoros.gr/DAAF1DBF.el.aspx

         Όμως αυτό που είπα είναι πως, ακόμα κι αν ένας άνθρωπος φέρει μέσα του το προπατορικό αμάρτημα, δηλαδή την επιθυμία που οδήγησε στην πτώση από το πνεύμα στη σάρκα, αν ωστόσο αποκηρύξει ο ίδιος στη ζωή του τη σάρκα και βάλει όλα τα αυγά του στο καλάθι του πνεύματος, μπορεί να αναληφθεί χωρίς να πεθάνει. Μπορεί να αναληφθεί με το σώμα του, χωρίς να χωριστεί σώμα και ψυχή. Αυτό λέω ότι μου συνέβη, και μέσω αυτού απόκτησα μια ιδιαίτερη εκτίμηση για την κατανόηση που διαθέτει ο χριστιανισμός σχετικά με την σπουδαιότητα της σεξουαλικής αγνότητας (την οποία ο ίδιος διατηρούσα λόγω της Πίστης μου) σε σχέση με την ανάληψη στον Ουρανό μαζί με το σώμα και εξ αυτού στη δημιουργία του αθάνατου σώματος.
         (Διαφωνώ όμως με το χριστιανισμό ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να ιερουργήσει λόγω της φυσικής της σαρκικής κλίσης. Θεωρώ πως σαρκική κλίση έχουν εξίσου αμφότερα τα φύλα, την οποία όμως μπορούν να ξεπεράσουν. Οι ιέρειες θα έπρεπε να γίνουν δεκτές από την Εκκλησία, χωρίς βέβαια να ντύνονται και «φτιάχνονται» κοσμικά και χωρίς να κάνουν σεξ με τους παπάδες στο τέλος της λειτουργίας.)

         Το εν λόγω άρθρο, γραμμένο από το Πρωτοπρεσβύτερο π. Άγγελο Αγγελακόπουλο, εφημέριο Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς, βρίσκεται ολόκληρο (δεν είναι μεγάλο) στην ιστοσελίδα του Ησυχαστηρίου Παντοκράτορος κι αξίζει να διαβαστεί, διότι βοηθάει στην κατανόηση του λόγου που το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας δεν είναι θηλυκό (σε αντιδιαστολή, όπως περιγράφεται, με τον αιρετικό παπισμό, που έχει δώσει στην Παρθένο το στάτους μιας Θεάς), μια που η γέννησή μας μέσω υλικού σπέρματος (όπως γεννήθηκε η Παναγία) μάς διατηρεί ως αμαρτωλά όντα, ακόμα και στην περίπτωση που γονιμοποιηθούμε από το Άγιο Πνεύμα και γεννήσουμε οι ίδιοι τον Θεό μέσα σε σάρκα.
         Αυτή και μόνο η σάρκα που δημιουργήθηκε χωρίς σεξ είναι αναμάρτητη, σύμφωνα με τη χριστιανορθόδοξη οπτική.

         «Εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου» – όπως το άρθρο παραθέτει τον «προφητάνακτα » Δαβίδ.

         Σύνδεσμος για το άρθρο:
         https://www.impantokratoros.gr/DAAF1DBF.el.aspx

         Στην αλληλογραφία μας παρείχα πλούσια βιβλιογραφία και επιχειρηματολογία που υποστηρίζει την ιδέα πως, στον χριστιανισμό, η αμαρτωλότητα και θνητότητα της σάρκας ξεπερνιέται μέσα από μια ζωή απάρνησης των σαρκικών απολαύσεων.
         Εξήγησα γιατί αυτό που λες ότι σου συνέβη (και το οποίο δεν διατίθεμαι να αμφισβητήσω) πρέπει να γίνει αντιληπτό ως παραχώρηση του Θεού για την πραγματοποίηση του πόθου σου και όχι ως θέλημα του ίδιου του Θεού για την επιστροφή σου σε Αυτόν, μια που (μεταξύ άλλων) η επιστροφή αυτή βασίζεται στην αγάπη σου για Αυτόν «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολή.»
         και
         «Διαφέρει η γυναίκα και η παρθένα• η άγαμη μεριμνάει γι’ αυτά που είναι τού Κυρίου, για να είναι αγία, και στο σώμα και στο πνεύμα• ενώ η έγγαμη μεριμνάει γι’ αυτά που είναι τού κόσμου, πώς να αρέσει στον άνδρα.»

         Αν θεωρείς ότι η οπτική αυτή είναι άκυρη, μπορείς να την αμφισβητήσεις με επιχειρήματα που να απαντούν στα δικά μου. Έτσι γίνεται μια συζήτηση. Παραθέτεις το επιχείρημά μου και τα υποστηρικτικά στοιχεία που, μετά από κούραση και κόπο και χρόνο, σου έγραψα, και απαντάς.

         Αν δεν θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να μην συνεχίσεις την αλληλεπίδραση. Το να κακοχαρακτηρίζεις εμένα και άλλους που έχουν την ίδια οπτική, δεν προσφέρει φώτιση ούτε σε μένα ούτε στον αναγνώστη.
         Δημιουργεί εντυπώσεις, χωρίς να προάγει τον στοχασμό.

Natasha - Νηρηίδα
         Ανοησίες μου γράφεις και μάλιστα θέλεις να περαστείς για πολύξερος ενώ δεν ξέρεις ούτε τα βασικά. Ξεγράφομαι και απ' το κανάλι σου και άντε γεια και καλά μυαλά.

------------------------------------------

Υποτιτλισμοί των καλύτερων βίντεο του Youtube

Είναι το σεξ συμβατό με την θρησκευτική κοσμοθέαση; περιγραφή και συζήτηση της ομιλίας:

βιντεοσκοπημένη ομιλία

To πραγματικό Σώμα και ο πραγματικός Άλλος

36:18

Είναι το σεξ συμβατό με την θρησκευτική κοσμοθέαση;

περιγραφή και συζήτηση της ομιλίας: