18χρονη ζητά από πατρική φιγούρα να την υιοθετήσει
βίντεο
18χρονη ζητά από πατρική φιγούρα να την υιοθετήσει2:35 |
Περιγραφή του βίντεο
18χρονη ζητά από πατρική φιγούρα να την υιοθετήσει.
Σχόλιο
Φανταστείτε το ως ένα συμβολικό γεγονός.
Αυτή η 18χρονη, η αγνή ψυχή, είστε εσείς.
Και ο άντρας αυτός είναι ο Θεός.
Κι εσείς του δίνετε ένα μυστικό μήνυμα, που δεν το λέτε με τα
λόγια, με τη σκέψη, μα με την καρδιά.
Κι αυτό είναι:
«Κοίτα, γνωρίζω πως με αγαπάς. Γνωρίζω πως είσαι η κρυμμένη αγάπη
πίσω από τα καθημερινά μου βιώματα σε όλη μου τη ζωή.
Είσαι η κρυμμένη ενότητα, ο κρίκος που με δένει με μια
μεγαλύτερη, ευρύτερη, μονιμότερη ύπαρξη.
Έχω βρεθεί μόνη και αδύναμη σε ένα κόσμο υλικό, ατομικό, φθαρτό
και θνητό, σε ένα κόσμο ξένο και απατηλό.
Μπορείς σε παρακαλώ να με υιοθετήσεις;
Δώσε μου την υποστήριξή σου για να γίνω ό,τι μπορώ να γίνω, για
να ζήσω τη ζωή που θα με κάνει να λάμψω».
Δες τον συμβολισμό πίσω από τα καθημερινά γεγονότα.
Δες το κρυμμένο νόημα πίσω απ' τις εφήμερες πράξεις.
Διότι όλα έρχονται από μια απέραντη πηγή.
Μας είναι άγνωστο γιατί πονάμε, γιατί μιλάμε, γιατί αγαπάμε,
γιατί μισούμε.
Γιατί ζούμε ως μεμονωμένα όντα, ψάχνοντας μια εκπλήρωση που δεν
έρχεται ποτέ;
Τι υπάρχει για να μάθουμε και ποια η οδός για να το βρούμε;
Και ποια καθοδήγηση, ή βοήθεια, ή διαίσθηση, ή διόραση
θα μπορούσε να μας έρθει αν άνοιγε μπροστά μας, πραγματικό και γόνιμο,
ένα άγνωστο, ενδόμυχο δυναμικό;
Αυτή είναι η βάση του ερωτήματος: «Θες να με υιοθετήσεις;»
Στο επίπεδο του σώματος μπορεί να σημαίνει μόνο τη σωματική
βοήθεια.
Μα η ψυχή το βλέπει ως ένα σύμβολο του πόθου της να πραγματώσει
μια άνθιση, μια ωρίμανση και μια αναγέννηση.
Ζητά ταπεινά από τον ουρανό να ανοίξει.
Συζήτηση για το βίντεο
George Trakadas
Ο Χριστός μάς προέτρεψε να του ζητήσουμε κατά μόνας..... Αυτή η
Αμερικανίδα με παραπέμπει σε οιδιπόδεια συμπλέγματα....
Κίμων
Το σχόλιό μου δεν ήταν για τον
Χριστό.
Οι αμερικανίδες είναι σαν τις άλλες γυναίκες.
Ασφαλώς μπορεί ένα μέρος της να τον βλέπει ως άντρα (άλλωστε δεν
είναι πατέρας της), όμως το συναίσθημα που φαίνεται εδώ να υπερισχύει
είναι αυτό της ανάγκης προστασίας, αλλιώς θα μπορούσε να κοιτάξει να τον
έχει και ως γκόμενο.
Αλλά τι σημαίνει να θέλεις να προστατευτείς από μια φιγούρα που
ενισχύει την ψυχή σου;
Αυτό είναι που «σκάβω» στο σχόλιό μου, κι όχι αν παράλληλα έχει
και ερωτικό συναίσθημα προς αυτόν.
Τα άλλα άτομα που παρευρίσκονται όταν του κάνει την πρόταση
παίζουν το ρόλο αυτής της ευρύτερης προστασίας, για την οποία μιλώ, «του
κρίκου που [την] δένει με μια μεγαλύτερη, ευρύτερη, μονιμότερη ύπαρξη».
Άλλωστε μην ξεχνάς ότι, στη σχέση μας με αυτή την ύπαρξη,
παίρνουμε και το ρόλο της νύφης της επίσης.
Γι' αυτό και ο όρος «νύφες του Χριστού».
Τι σχέση μπορεί να έχει ο Θεός με τη σεξουαλικότητα; Πώς θα
μπορούσε αυτός να είναι γαμπρός μας;
Είναι επειδή γονιμοποιεί την ψυχή μας.
Και η χριστιανική θρησκεία πιστεύει ότι ακόμα και το σώμα μπορεί
να γονιμοποιήσει – εξού και η Παναγία που γονιμοποιήθηκε από το δικό Του
Πνεύμα.
Λοιπόν το θέμα δεν είναι αν παίζει το ρόλο του εραστή ή του
πατέρα ή ένα μείγμα αυτών. Το θέμα είναι ότι πίσω από αυτά τα
συναισθήματα, που οι άνθρωποι απευθύνουμε ο ένας στον άλλον, κρύβεται
ένα βαθύτερο συναίσθημα που το υποσυνείδητό μας απευθύνει στον Θεό.
Κι αυτό είναι το αντίθετο της ευρέως διαδεδομένης άποψης πως τα
συναισθήματα που απευθύνουμε στο Θεό απορρέουν από τα υποσυνείδητα
συναισθήματα που κατά φυσικό τρόπο απευθύνουμε ο ένας στον άλλον.
Γι' αυτό και απαντάω στον Nikolaos Nikos που
λέει: «Θα έχει χρήμα ο μπαμπάς» :
Ο Μπαμπάς έχει πολύ πλούτο. Του ανήκει όλη η Γη, όλος ο ουρανός,
όλα τα σύμπαντα.
Είναι επειδή εμείς χάσαμε αυτή την εμπειρία, την εμπειρία του
εαυτού μας ως εκδήλωση του Παντός, που έχουμε την ανάγκη για πατέρες που
μας υποστηρίζουν, για ένα σώμα που μας υποστηρίζει, για φίλους και
συντρόφους που μας παρηγορούν εκεί που Αυτός δεν μας εκπληρώνει πια.
Το σώμα υπάρχει γιατί υπάρχει ψυχή. Είναι επειδή η ψυχή έχασε τον
Μπαμπά της, που η ορφανή τον ψάχνει.
Γι' αυτό, μεταθέτοντας την προσοχή μας από τον μπαμπά στον
Μπαμπά, ξαναβρίσκουμε το χαμένο πλούτο μας.
Κι αυτή η μετάθεση της προσοχής μπορεί να διευκολυνθεί από τη
συνειδητοποίηση πως στον μπαμπά, έτσι κι αλλιώς, πάντα τον Μπαμπά
ψάχναμε.
Κι όχι στον Μπαμπά τον μπαμπά.
Δηλαδή από το μικρό ψάχνουμε το μεγάλο, από το ατομικό το
οικουμενικό· κάποτε το χάσαμε, όταν το εγώ κυριάρχησε. Και ο πολιτισμός,
με τη μορφή της τέχνης, του στοχασμού, της
ορθοφροσύνης και των ψυχικών αρετών, επιχειρεί να μας επιστρέψει
στη χαμένη πνευματική ευρύτητα.
----------------------
---------------------------------