metalwillneverdie987
Έχεις πει ότι έχεις δει τη σταύρωση του Χριστού σε όραμα;

ΚΙΜΩΝ
Όχι όλη τη σταύρωση. ΄Έχασα την αίσθηση του περιβάλλοντος και πρώτα είδα κάτι σαν σταυρό στο βάθος. Μετά έκανε ζουμ η όρασή μου (εστίασε κοντύτερα, σαν φακός κινηματογραφικός) και καθώς πλησίαζα είδα ότι κάποιος ήταν πάνω, και μετά όλο και πιο κοντά είδα το Χριστό. Είχε κάτι σαν ουλές ή μεγάλες χαραματιές στα μάγουλα. Ήταν πάρα πολύ τραγικός και πολύ τραγικότερος από ό,τι φαίνεται σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ εικόνα του έχω δει. Επίσης είχε πολύ μακρύ πρόσωπο. Ήταν κάπως ξερακιανός, ανατολικός στη φυσιογνωμία (όχι σαν αυτούς της Ινδίας αλλά θα έλεγα σαν αυτούς της Μέσης Ανατολής), θα πρέπει να ήταν ψηλός, αλλά το σημαντικότερο που ένιωσα ήταν η αίσθηση της αυτοθυσίας που ήταν απίστευτα τραγική. Έμεινα να τον βλέπω για κάποια δευτερόλεπτα, χωρίς να έχω καμιά αίσθηση του περιβάλλοντος αλλά μόνο την αίσθηση του πόνου. Και όταν ο πόνος έγινε πολύ αφόρητος για να τον αντέξω, το όραμα χάθηκε.

Γι' αυτό, την κατηγορία που έβαλα στον ιστοχώρο με τα αντιχριστιανικά βίντεο μην την παίρνετε πολύ στα σοβαρά. Πρέπει να γίνει αντιληπτή μόνο σε σχέση με την Εκκλησία, όχι σε σχέση με το ίδιο το πρόσωπο του Χριστού.

Και ναι, δεν είναι μόνο τα εγκλήματα της Εκκλησίας στα οποία οφείλεται η επιβίωση του Χριστιανισμού για δυο χιλιετηρίδες, αλλά και το πρόσωπο του ίδιου του Χριστού. Αυτό το αισθάνθηκα αργότερα. Αισθάνθηκα ότι, αν εδώ και δυο χιλιετηρίδες μιλάμε ακόμα για αυτόν, είναι φυσικό.     Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι "ο Θεός". Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, "ο Θεός". Ούτε είναι "ένας θεός".

Είναι απλά θείος. Και αυτό το ένιωσα πολύ καθαρά. Ναι, για αυτόν μπορούν να θυσιαστούν άνθρωποι.

Ήμουνα είκοσι χρονών τότε και έμενα σε ένα ινδουιστικό κέντρο στην Ινδία. Ήταν βράδυ, είχα τελειώσει τη συγκέντρωση στο διαλογισμό (την άσκηση που έκανα την περιγράφω σε αυτό το βίντεο ) και έπεσα στο κρεβάτι. Αλλά το μυαλό μου έμεινε συγκεντρωμένο και η όλη εμπειρία ήρθε μέσα από την συγκέντρωση και την εσωτερίκευση του μυαλού. Πρώτα σκέφτηκα, τελείως πρόχειρα, το Σταυρό. Έτσι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Αλλά επειδή το μυαλό μου ήταν πολύ συγκεντρωμένο, μπόρεσα να ξεχάσω το σώμα μου και το περιβάλλον και μπήκα όλος, όλη η ενέργειά μου, μέσα στη σκέψη, η οποία μετατράπηκε σε όραμα.

Όταν γενικά σκεφτόμαστε το Χριστό, υπάρχει Κάποιος εκεί. Δεν είναι απλά μια σκέψη, χωρίς υπόβαθρο. Στην πραγματικότητα, αυτό δεν συμβαίνει μόνο με το Χριστό. Οι σκέψεις έχουν ένα βαθύτερο υπόβαθρο. Και μια ωραία γυμνή γυναίκα να σκεφτείς θα σου σηκωθεί. Παρόμοια κι όταν σκέφτεσαι το Χριστό. Αλλά εκεί δεν είναι κάτι σωματικό που σηκώνεται αλλά η ψυχή προς τον Ουρανό. Και η ψυχή μένει αιχμαλωτισμένη από το όραμά του και την ανύψωση και τον αγαπά για πάντα.

Γνωρίζει ότι ο Χριστός είναι ζωντανός, είναι μέσα μας και είναι η βαθύτερη ουσία μας.
Aλλά δεν είναι "ο Θεός". Μέσα μου έχω δει και τον δικό μου διδάσκαλο. Ούτε αυτός είναι "ο Θεός".

Ο λόγος που ο Θεός δεν μπορεί να περιγραφεί ή να εξισωθεί με ένα (και μόνο) άτομo, είναι ότι το θείο ξεφεύγει τελείως από τη δυνατότητα κατανόησης και περιγραφής του ανθρώπου. Το θείο είναι μια μυστικιστική εμπειρία. Είναι σαν μια θάλασσα. Και υπάρχουν άτομα που, αν και ζουν στη Γη, ωστόσο η φύση τους μετέχει επίσης αυτής της θάλασσας. Κατά κάποιο τρόπο αυτό συμβαίνει σε όλους, αλλά σε κάποια σπάνια άτομα συμβαίνει σε τέτοιο βαθμό ώστε να βρίσκονται σε ένα μη γήινο επίπεδο. Τότε μιλάμε για θειότητα. Αλλά αυτά τα άτομα εξισώνονται με το Θεό ως προς την ποιότητά τους, όχι ως προς τον αριθμό τους (ένα, δύο τρία). Οι αριθμοί σχετίζονται με τον κόσμο της ύλης. Το θείο είναι πέραν αριθμών. Απλά όταν δημιουργείται μια θρησκεία που έχει κοσμοκρατορικές φιλοδοξίες, πρέπει να θεωρήσει ότι όποιοι δεν υποτάσσονται στη συγκεκριμένη Βίβλο άρα και στο Πατριαρχείο είναι απορριπτέοι. Έτσι δημιουργείται συγκεντρωτικός έλεγχος και προωθείται το κοσμικό σχέδιο.
Αλλά το θείο σχέδιο δεν είναι κοσμικό. Το θείο σχέδιο αφορά ένα και μόνο πράγμα: Πόσο μπορείς να αισθανθείς την ουσία του Χριστού (ή όποιου άλλου αληθινού διδασκάλου), την ουσία αυτής της υπερβατικότητας και της ανεξαρτησίας προς τα διάφορα υλικά φαινόμενα, και να την κάνεις πράξη στη ζωή σου ώστε να αναληφθείς προς τον Ουρανό;
Την ανάληψή μου προς τον Ουρανό (αν και έχω δρόμο ακόμα, δεν έφτασα στην κορυφή) την περιγράφω στην εξής μαγνητοσκοπημένη ομιλία (καθώς και στην επιλογή "Πνευματική Λογοτεχνία") στον ιστοχώρο μου. Είναι κάτι αληθινό, συμβαίνει. Προς τα εκεί μάς τραβούν οι πνευματικοί εκείνοι δάσκαλοι που έχουν πραγματικά θεία φύση.
Τα υπόλοιπα, λυπάμαι, δεν τα καταλαβαίνω.

Και να σου πω και κάτι άλλο; Αισθάνομαι ότι η οπτική μου είναι η μόνη βιώσιμη οπτική. Αυτός που είναι άθεος θα μπορέσει σε κάποια στιγμή να νοιώσει την έλξη του Θεού όταν δεν αισθάνεται το Θεό σαν κάποιον δερβέναγα αλλά ως την ουσία της ίδιας του της φύσης. Δεν πρόκειται μόνο για το κυνήγι που κάνει ο χριστιανισμός για εμάς τους αιρετικούς. Σε θέλει γενικά με σκυμμένο κεφάλι, όποιος και να 'σαι. Κεφάλι σκυμμένο μπροστά στους "αντιπροσώπους του Θεού". Μόνο και που το σκέφτομαι, με πιάνει αλλεργία. Ταπεινότητα, ναι. Αλλά προς ποιον και σε ποιες καταστάσεις; Αυτό θα μου το υπαγορέψει η συνείδησή μου.
Οι χριστιανοί παπάδες δεν είναι καν ανθρώπινοι. Δεν μπορείς καν να μιλήσεις μαζί τους. Έχουν ένα σοβαροφανές ύφος και αν ανοίξουν το στόμα τους θα είναι μόνο για να πουν ότι η Βίβλος λέει αυτό και πρέπει να κάνεις αυτό.
Οι πραγματικοί άνθρωποι της θρησκείας είναι αυτοί που δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αγάπης γύρω τους, όχι επειδή μιλάνε για αυτήν αλλά επειδή αυτή αναβλύζει απ' την ψυχή τους.
Δεν υπάρχουν μόνο σε μια θρησκεία και υπάρχουν και εκτός θρησκειών.
Όποιος αισθάνεται καλά στην εκκλησία πρέπει να πηγαίνει. Αλλά οι ιερείς δεν πρέπει να κατηγορούν άλλους και κανένας δεν πρέπει να λέει ότι ο δικός του Θεός είναι ο μόνος Θεός.
Μέσα σε ένα περιβάλλον ελευθερίας, αγάπης και ιδανικών, η ψυχή εξυψώνεται.
Κι αυτό είναι το μόνο ζητούμενο.