111000222000111
[...] Θα ήθελα πάντως πραγματικά να δώ κάτι σχετικά με το θέμα των προφητειών της Π.Δ. που αναφέρονται στον Χριστό και ουδείς μπορεί εώς τώρα να τις αμφισβητήσει (ακόμη και οι ίδιοι οι εβραίοι δε μπορούν να δώσουν απαντήσεις για τα λεγόμενα των προφητών τους). Πραγματικά, οι επακριβείς προφητείες που υπάρχουν (γέννηση στη Βηθλεέμ, σταύρωση, ανάσταση, προδοσία για 30 αργύρια, πόση ξυδιού αντί νερού, είσοδος στα Ιερόσόλυμα με πουλάρι όνου κ.α.) είναι μαθηματικά αδύνατο να μην αναφέρονται στον Ιησού και να αναφέρονται σε άλλο πρόσωπο. Τέλοσπάντων, ο καθένας κάνει την προσωπική του έρευνα και βγάζει τα συμπεράσματά του.

Ναι, πράγματι είναι πολύ ωραία η ιστοσελίδα σου και θα την εξερευνήσω.

Να είσαι καλά.

Αντώνης.

ΚΙΜΩΝ
Δεν έχω καθόλου ασχοληθεί με τις προφητείες.
Θεωρώ δύο πιθανότητες.
Η πρώτη είναι να υπήρχαν όντως κάποια άτομα που είχαν τη δυνατότητα να προβλέψουν την εμφάνιση του Χριστού.
Η δεύτερη είναι κάποια πράγματα να "μαγειρεύτηκαν". Δηλαδή να μαγειρεύτηκαν κάποια σημεία της Καινής Διαθήκης έτσι ώστε να συμφωνούν με τις προφητείες, όπου οι προφητείες είναι πολύ συγκεκριμένες. Κι όπου είναι γενικόλογες, τότε η ομοιότητα απλά να οφείλεται στη δική μας τάση να δούμε ομοιότητα.
Ωστόσο βλέπω τον Χριστό ως μια μεγάλη και θεία προσωπικότητα και δεν μου φαίνεται και απίθανο κάποιοι να είχαν τη δυνατότητα να δουν τον ερχομό του.
Πάντως δεν ξέρω, τα παραπάνω είναι εικασίες.

111000222000111
Είναι γνωστό ότι, πολλοί από τους προφήτες της Π.Δ. κυνηγήθηκαν, χτυπήθηκαν, λιθοβολήθηκαν, εξορίστηκαν κλπ. Οι προφητείες προέρχονται απο εβραίους προφήτες της εβραϊκης Παλαιάς Διαθήκης και εάν τις αναζητήσεις (ευκολά μπορείς να βρείς στο google) θα διαπιστώσεις ότι δεν είναι καθόλου γενικόλογες και αόριστες. Ψάξε λιγάκι και θα δείς πόσο ακριβής είναι. Όταν αναφέρονται αυτές οι προφητείες απο εβραίους προφήτες και δεν απαλήφθηκαν τόσους αιώνες, από αυτούς τους ορκισμένους εχθρούς του Χριστού, τους εβραίους, τότε αυτό αποτελεί αδιάσειστο στοιχείο της αληθότητάς τους. Έχω ψάξει και σε αγγλόφωνες εβραϊκες ιστοσελίδες, οι οποίες με γελοία και πολύ φτωχά επιχειρήματα προσπαθούν να διακαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Οι εβραίοι, οι οποίοι μισούν όσο κανείς άλλος πάνω στον κόσμο τον Χριστό, εάν είχαν την παραμικρή υπόνοια ότι αυτά όλα μαγειρεύτηκαν εκ των υστέρων, θα ήταν οι πρώτοι που θα κατέρριπταν την ιστορία των Ευαγγελίων. Άλλωστε η επιρροή τους στην ιστορία είναι γνωστή.

Για μένα αδελφέ, αυτό για το οποίο μπορώ να ελέγξω τους εκάστοτε ταγούς του χριστιανισμού ανα τους αιώνες, είναι η κοσμικότητά τους, ο πλουτισμός, ο εκφοβισμός, η αναφορά και ο αυστηρός έλεγχος σε εθνικές θρησκείες με την ταυτόχρονη όμως και υποκριτική υιοθέτηση ειδωλολατρικών εθίμων (λαδάκια, λουλουδάκια, εικόνες κ.α.) και τέλος η κατάφορη παραβίαση πολλών εντολών του Χριστού (π.χ. ο Χριστός είπε "να μην ορκίζεσθε" και οι ιερείς έχουν τον όρκο σε πρώτη ζήτηση ή πάλι ο Χριστός είπε "να μην καταράσθε" και την Κυριακή της Ορθοδοξίας η κατάρα πάει σύννεφο).
Φυσικά βδελύσσομαι και τις βυζαντινές τακτικές βίαιης επιβολής του χριστιανισμού, οι οποίες στην πραγματικότητα εξυπηρετούσαν ιδιοτελή συμφέροντα διεφθαρμένων ανθρώπων.

O Χριστός είναι ο μοναδικός άνθρωπος που περπάτησε πάνω στη γή και ξεκάθαρα δήλωσε ότι "Εγώ είμαι η αλήθεια". Οπότε η λογική λέει ότι υπάρχουν δύο και μόνο εκδοχές. 1) Πράγματι είναι ο Θεός 2) Ήταν ο μεγαλύτερος ψυχοπαθής.
Εάν όμως ήταν απλά ένας τρελός, τότε α) θα είχε ξεχαστεί εύκολα και β) δε θα είχαν δώσει τόσοι άνθρωποι τη ζωή τους για έναν τρελό τσαρλατάνο που έκανε τον Θεό. Και πολλοί από αυτούς ήταν άνθρωποι με ιδιαίτερη μόρφωση για την εποχή τους, μην το ξεχνάμε και αυτό. Τέλος, πρέπει να σκεφτούμε, πώς είναι δυνατόν να εξαπλώθηκε ο χριστιανισμός τόσο γρήγορα και μάλιστα υπο συνθήκες καταδίωξης, τους πρώτους τρείς αιώνες, από έναν άτομο, τον Παύλο και απο κάποιους αμόρφωτους ψαράδες. Δε σου φαίνεται περίεργο ? Εντάξει δέχομαι ότι μετά τον 4ο αιώνα επιβλήθηκε, αλλά μέχρι τότε ? 300 χρόνια είναι σαν να μιλάμε για χρονική απόσταση πολύ πρίν απο τη Γαλλική επανάσταση εώς τις μέρες μας. Ένα τόσο μακρύ χρονικό διάστημα, πως διατηρήθηκε αυτή η μυθοπλασία, για την οποία μάλιστα κάποια έδιναν τα κεφάλια τους χωρίς δεύτερη σκέψη ?

Πρέπει αδελφέ κατά τη γνώμη μου, να διαχωρίσουμε τον Χριστό απο τα εγκλήματα των "δήθεν" χριστιανών και τις πρακτικές της εκάστοτε εκκλησιαστικής αρχής, γιατί πραγματικά βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.

Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου.

Αντώνης

ΚΙΜΩΝ
Συμφωνώ με σχεδόν όλα αυτά που είπες.
Μία διαφορά μου νομίζω ότι είναι η εξής:
Η θειότητα είναι ποιότητα και όχι αριθμός.
Λοιπόν ο Χριστός μπορεί να είναι θείος άνδρας χωρίς να είναι "ο Θεός".
Γιατί "ο Θεός" και όχι "η Θεά"; Γιατί "ο Θεός" και όχι "οι θεοί";
Η θειότητα δεν είναι θέμα αριθμού ή φύλου, με τον ίδιο τρόπο που η ομορφιά υπάρχει σε πολλούς ανθρώπους και όχι μόνο σε έναν.
Θα ήταν δυνατό κάποιος από αυτούς να είναι πιο θείος από τους άλλους;
Θεωρητικά θα μπορούσε, αλλά δεν έχουμε τον τρόπο να μάθουμε ποιος είναι αυτός.
Ακόμα κι αν είχαμε τον τρόπο, τι σημασία θα είχε;
Νομίζω δεν θα είχε.
Μέσα σε ένα μεγάλο σπίτι υπάρχουν διάφορα παράθυρα που βάζουν μέσα τον ήλιο. Και κάποιος κάθεται κοντά στο ένα παράθυρο, κάποιος κοντά στο άλλο.

111000222000111
Βεβαίως και ο Χριστός μπορεί να είναι ένας θείος άνδρας αλλά ο ίδιος δεν χαρακτηρίζει έτσι τον εαυτό του αλλά απεναντίας αναφέρει ότι ο Θεός και αυτός είναι "ένα" και ότι αυτός είναι πάντα μαζί με τον Θεό Πατέρα όπως και ο Θεός Πατέρας είναι πάντοτε μαζί του. Δεν υπάρχει πουθενά καταγεγραμμένο στην ιστορία, κάποιος διδάσκαλος να αυτοχρίζεται ομοούσιος με τον Θεό. Διαχωρίζει εμφανώς την ύπαρξή του απο την απλή φωτισμένη ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτός ήταν και ο προσχηματικός λόγος της καταδίκης του (για βλασφημία) απο τους εβραίους (ενώ στην πραγματικότητα ήθελαν να τον ξεφορτωθούν γιατί έχαναν την εξουσία τους στο λαό). Και στη σημερινή εποχή εάν εμφανίζονταν, την ίδια αντιμετώπιση θα είχε απο τους σύγχρονος φαρισαίους. Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για κάποιον που δέχεται τα Ευαγγέλια.
Επίσης δεχόμενοι την Γραφή, πάνω στην οποία θεολόγησε και ο ίδιος ο Χριστός, δεχόμαστε ταυτόχρονα πως η πρωταρχική εικόνα της δημιουργίας του ανθρώπου ήταν ο άνδρας. Αυτός ήταν και ο λόγος, υποθέτω, που ο Χριστός πήρε ανδρική μορφή κατά την παρουσία του στον κόσμο. Βέβαια, δε διαχωρίζει ο ίδιος τη γυναίκα ώς κατώτερο όν, αφού συναναστρέφεται με γυναίκες το ίδιο όπως και με τους άνδρες και τις τιμά ανάλογα. Άλλωστε στην άκρως ανδροκρατούμενη κοινωνία της εποχής του, θα ήταν αδύνατο να μεταδώσει άμεσα τον λόγο του με τη μορφή γυναικείας ύπαρξης.
Όλοι οι υπόλοιποι διδάσκαλοι που εμφανίστηκαν στην οικουμένη ανα τους αιώνες και οι οποίοι μπορούν να χαρακτηριστούν ώς θείοι άνδρες, έδειχναν μέσα απο τη δική τους κοσμοθεωρία, το δρόμο της πνευματικής φώτισης και τον τρόπο ζωής που πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος για να τελειωθεί ψυχικά. Ο Χριστός δεν έκανε κάτι αντίστοιχο, παρά αποκάλυψε τον εαυτό του ώς αυτόν που ήρθε να βεβαιώσει στον άνθρωπο την ύπαρξη του Θεού, με τον οποίο ο ίδιος βρίσκεται σε αιώνια κοινωνία, και να μεταδώσει όχι τον τρόπο πνευματικής τελείωσης η φώτισης, αλλά την ουσια της αδελφοσύνης και της ισότητας των ανθρώπων και πώς όλοι μπορούν να φτάσουν στη θέωση ένεκεν αυτού, τηρώντας τις απλές αλλα ουσιαστικές εντολές του και πιστεύοντας πραγματικά πως αυτός είναι ο λόγος του Θεού που αποκαλύπτεται στους ανθρώπους.
Τέλος, θέλω να σχολιάσω πως η θειότητα με την ομορφιά ή άλλα ανθρώπινα ιδιώματα δε μπορούν εύκολα να τεθούν σε σύγκριση. Η ομορφιά είναι ιδίωμα και συναντάται μάλιστα και σε άλλα όντα στη φύση πέραν του ανθρώπου. Πόσο μάλλον δε, συναντάται και στην ίδια τη φύση ή και το αχανές διάστημα. Σημειώνω δε, πως η ομορφία είναι ταυτόχρονα και κάτι το υποκειμενικό. Η θειότητα όμως, ώς κάτι το υπερβατικό για εμάς τους υλικούς ανθρώπους, δε μπορεί να καθορίστεί παρά μόνο σε ένα θεωρητικό πλαίσιο. Ίσως κάποιοι άνθρωποι ανα τους αιώνες να γεύτηκαν κάποιες από τις θείες ιδιότητες ένεκεν της προσωπικής τους άσκησης και μελέτης, αλλά πιστεύω ότι η θειότητα στην ολότητά της είναι δύσκολο να κατακτηθεί. Η μόνη περίπτωση, κατά τη γνώμη μου, να κατακτηθεί και να εννοηθεί πλήρως απο τον άνθρωπο η έννοια και οι ιδιότητες του θείου, είναι αυτές να αποδοθούν σ' αυτόν απο τον ίδιο τον κάτοχο αυτής της γνώσης, δηλαδή τον ίδιο τον Θεό. Οι ίδιοι οι αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοί, έχουν διατυπώσει πολλούς αιώνες πριν απο τους εκκλησιαστικούς πατέρες και πρίν απο την εποχή του Χριστού, ότι ο Θεός είναι ακατάληπτος για του ανθρώπους.

ΚΙΜΩΝ
" Οι ίδιοι οι αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι, έχουν διατυπώσει πολλούς αιώνες πριν απο τους εκκλησιαστικούς πατέρες και πρίν απο την εποχή του Χριστού, ότι ο Θεός είναι ακατάληπτος για του ανθρώπους."
Εφόσον ο Θεός είναι ακατάληπτος από τους ανθρώπους, ας μην προσπαθούμε να πούμε Θεός=Χριστός. Αυτή τη στιγμή δεν μπορείς να ξέρεις τι είπε ο Χριστός και πώς περιέγραψε τον εαυτό του, γιατί δεν ξέρεις τι από την Αγία Γραφή είναι αυθεντικό και τι όχι. Εγώ έχω δει σε όραμα τον Χριστό και έχω αισθανθεί τη θειότητά του. Ωστόσο, πουθενά δεν τίθεται θέμα αυτού να είναι "ο Θεός". Είναι θείος. Ακόμα κι αν είναι 100% θείος, και πάλι δεν σημαίνει ότι είναι αυτός ο Θεός και άλλος δεν είναι.
Κατά εμέ, το νόημα της θρησκείας είναι αυτό: έχε έναν πνευματικό τρόπο ζωής, εστιάσου σε πνευματικά ιδεώδη και προσπάθησε να ανέβεις στον Ουρανό. Λυπάμαι, όλα τα άλλα απλά δεν τα καταλαβαίνω!
Για να δεις τι εννοώ όταν λέω "ανέβα στον ουρανό", διάβασε την περιγραφή της δικής μου ανάληψης στον Ουρανό, την οποία κάνω στον ιστοχώρο μου στην επιλογή "Πνευματική Λογοτεχνία".
Επίσης αν σε ενδιαφέρει το θέμα της μη αξιοπιστίας της Καινής Διαθήκης ως θεόπνευστης (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ΚΑΠΟΙΑ σημεία της δεν είναι σε κάποιο βαθμό θεόπνευστα) μπορείς να δεις και τα υπόλοιπα βίντεο του Bart Ehrman που έχω αναρτήσει στην κατηγορία http://www.YoutubeTranslations.gr/disbelief.htm 
Αυτό που σου είχα απαντήσει ήταν ότι ο Bart Ehrman δεν υποστηρίζει την Παλαιά Διαθήκη, αλλά είναι εναντίον όλης της Αγίας Γραφής. Ανήκει στην ίδια "φιλελεύθερη" ιδεολογική παράδοση που ανήκει ο Τσόμσκι, ο Ντόκινς και ο Daniel Dennet. Τα δε κονδύλια που έχει λάβει, είναι πανεπιστημιακά κονδύλια (το λέει αυτό το βιογραφικό του που υπάρχει σε διάφορα μέρη του ίντερνετ) και δίνονται γενικά σε ακαδημαϊκούς που κάνουν έρευνες σε παλαιοντολογία, χειρόγραφα, βιολογία και τόσα άλλα. Αυτή είναι αμερικανική πρακτική, γιατί τα αμερικανικά πανεπιστήμια έχουν χρήματα ενώ τα δικά μας δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν έρευνες. Σε διάφορα βίντεό του μιλάει με τα πιο άσχημα λόγια για την Παλαιά Διαθήκη. Δεν είναι μασώνος ενάντια στον χριστιανισμό, αλλά είναι ακόμη ένας φιλελεύθερος που αντιτίθεται στον χριστιανισμό και σαν αυτόν υπάρχουν εκατομμύρια στην Αμερική, τόσο Εβραίοι όσο και μη Εβραίοι.
Η χρησιμότητα που βλέπω εγώ σε αυτόν είναι ότι, ρίχνοντας αμφιβολίες στην Αγία Γραφή, μας θυμίζει ότι, αντί να κάνουμε μια ειλικρινή προσπάθεια να πάμε στον Ουρανό και να ενωθούμε με τον Θεό ή τον Χριστό, ασχολούμαστε με το να συγκρίνουμε θρησκείες και να αναγάγουμε τις Γραφές μας σε αλάνθαστες. Κι έτσι εκτρεπόμαστε.
Αλλά είναι και γενικά ενδιαφέρον ως άνθρωπος. Το ότι πιστεύω ότι δεν έχει σε όλα δίκιο είναι άλλο θέμα.

111000222000111
Όταν γράφω ότι ο Θεός είναι ακατάληπτος, εννοώ την ουσία του, όπως πιστεύω ότι το ίδιο εννοούν και οι αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι. Για το ποιά χωρία της Καινής Διαθήκης είναι παραποιημένα ή όχι, θα συμφωνήσω μαζί σου ότι πραγματικά είναι ένα θέμα προς διερεύνηση. Και μάλιστα, δεν το βλέπω από την οπτική της ασυμφωνίας μεταξύ των ευαγγελίων, αλλά από την σύγκριση της ιστορίας με το θέμα της επιστημονικής χρονολόγησης των αρχαιότερων χειρογράφων που έχουμε. Για παράδειγμα, το ότι οι δύο αρχαιότεροι ατόφιοι χειρόγραφοι κώδικες (τόμοι) της Καινής Διαθήκης (βατικάνειος και σιναϊτικος) χρονολογούνται στο 350-400 μ.Χ., με βάζει σε σκέψεις, διότι ήδη έχουμε εισέλθει σε εποχή επικράτησης μεγάλου Κων/νου ώς μονοκράτορα της ρωμαϊκης αυτοκρατορίας, δεκαετίες πρίν. Όσο για τα προηγούμενα χειρόγραφα είναι απλώς μικρά ασαφή αποσπάσματα. Δεν είναι βέβαια επιχείρημα η πληθώρα των χειρογράφων, διότι 1000 και πλέον έτη επκράτησης της βυζαντινής αυτοκρατορίας, υπεραρκούν πιστεύω για να διακαιολογήσουν την ποσότητα των χειρογράφων.

Διάβασα την εμπειρία σου και ομολογώ ότι τη βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα και μυστηριώδη. Δεν έχω ασχοληθεί πολύ με διαλογισμό κλπ αν και η ινδική κοσμοθεωρία πάντα με προσέλκυε και μπορώ να τη βρώ σε κάποια σημεία της, όσο λίγο την έχω εξερευνήσει, συγγενή με την αρχαιοελληνική.
Προσωπικά φίλε μου, το θέμα του θείου με απασχολεί απο πάρα πολύ μικρή ηλικία. Πραγματικά η μεγαλύτερη απορία μου απο όταν θυμαμαι συνειδητά τον εαυτό μου ήταν το θείο. Όταν άκουγα τη λέξη Θεός, απο το δημοτικό ακόμη, πλημμύριζε το μυαλό μου μία περίεργη αίσθηση την οποία δε μπορώ να την χαρακτηρίσω επακριβώς με λέξεις αλλά μπορώ να την προσδιορίσω με τις λέξεις, απορία - έλξη - μυστήριο.
Την αποδιδόμενη, μέσω των ευαγγελίων, στο Ιησού φράση "αγάπα τον πλησίον ώς εαυτόν" αισθανόμουν και αισθάνομαι ώς υποχρέωση του κάθε λογικού ανθρώπου και την έχω συνειδητοποιήσει απο την παιδική μου ηλικία επίσης. Εκεί που άρχισε να διαμαρτύρεται η συνείδησή μου, ήταν στη διδαχή περί προπατορικού αμαρτήματος. Δεν μπορούσα επ' ουδενί να εννοήσω πως είναι δυνατόν να γεννιέται κάποιος "αμαρτωλός" μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωπος και συγγενεύει με κάποιον εβραίο προπάτορα ονόματι Αδάμ,ο οποίος την πάτησε απο κάποια Εύα, η οποία παρασύρθηκε απο τον Διάβολο που μεταμορφώθηκε σε φίδι. Ειλικρινά τίποτα δε με σκανδαλίζει περισσότερο όσο το ξεκίνημα της αμαρτίας, σύμφωνα με εκδοχή αυτή. Το να δεχτώ ότι είναι αμαρτία να δρώ εις βάρος των συνανθρώπων μου, είναι αυτονόητο και πλήρως κατανοητό.
Στην εφηβεία, έχοντας ελάχιστες επαφές με άλλες θρησκείες και φιλοσοφικά συστήματα (είχα ώς εφόδιο απλά όσα προσέφερε το γυμνάσιο) άρχισε να εισχωρεί στο νού μου, η θεωρία ότι πηγή της ψυχής είναι η άπειρη ενέργεια του Θεού, η οποία εκχωρείται στον κάθε άνθρωπο που γεννιέται και έχει ώς σκοπό την ενσυνείδητη επιστροφή της στη θεία περιοχή απο όπου εξήλθε αρχικώς. Έκπληκτος αργότερα συνειδητοποίησα ότι αυτή σχεδόν είναι η ινδουϊστική αντίληψη. Μη βλέποντας όμως τον απώτερο σκοπό της διαδικασίας αυτής, εγκατέλειψα αυτή την θεωρία και άρχισα να τείνω προς την κατεύθυνση της θεωρίας ότι όλο το σύμπαν υλικό και πνευματικό είναι ο Θεός όπως τον εννοούμε και ότι όλοι οι άνθρωποι είναι απλώς άπειρες απεικονίσεις του ιδίου θεϊκου όντος που μας ζωοποιεί. Μετά απο αυτά τα στάδια αναζήτησης, έγινα περισσότερο ορθολογιστής και άρχισα να διαβάζω λίγο περισσότερο περι διαφόρων θεμάτων πριν βγάλω το τελικό μου συμπέρασμα. Ανα διαστήματα, ακολούθησα με μεγάλη μελέτη, πίστη και ακρίβεια την χριστιανική πίστη, θεωρητικά και πρακτικά, αλλά μετά απο πάροδο λίγων μηνών, ένιωθα την ψυχική καταπίεση, τον εκφοβισμό και την λογική ανακολουθία πολλών πραγμάτων και εγκατέλειπα τον ζηλωτισμό. Τώρα βρίσκομαι σε μία φάση αναζήτησης ξανά και έχω επικεντρωθεί σε καθαρή γνώση (ιστορική και φιλοσοφική) προς το παρόν για να πάρω εφόδια για το άμεσο μέλλον.

Θα ήθελα να σε παρακαλέσω, εάν έχεις να μου υποδείξεις κάποιον ιστοχώρο που θα βρώ να κατεβάσω αρχαία ελληνικά φιλοσοφικά συγγράμματα, θα ήθελα σε παρακαλώ να μου στείλεις τη διεύθυνση καθώς δε βρίσκω ατόφια τα περισσότερα έργα.

Τέλος, θέλω να σου εκμυστηρευτώ κάτι που μου συμβαίνει με τη μουσική. Καταρχάς θέλω να σου πώ ότι είμαι λάτρης σχεδόν όλων των ειδών μουσικής, εάν εξαιρέσω το heavy metal το οποίο είναι απλά μία ταλαιπωρία των τυμπάνων για μένα. Ακούω απο rock en rock και disco μέχρι goa trance. Ενώ λοιπόν με όλα τα είδη μουσικής είτε χαλαρώνω, είτε μου έρχονται στο νού διάφορες αναμνήσεις, με την ψυχεδελική μουσική και δη το είδος goa trance, έχω εξωπραγματικές εμπειρίες.
Ακουγοντας λοιπόν ψυχεδελική μουσική (και φυσικά χωρίς τη χρήση οποιασδήποτε ψυχοτρόπου ουσίας) όντας χαλαρωμένος και ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, κλείνοντας τα μάτια μου φτάνω σε καταστάσεις απίστευτες. Ένα βράδυ, κλείνοντας τα μάτια ακούγοντας τέτοιου είδους μουσική και ενώ ήμουν σε κατάσταση πλήρους συνειδητότητας (μόλις είχα ξαπλώσει) άρχισε ο νούς μου στην κυριολεξία να υπερίπταται με απίστευτη ταχύτητα μέσα στο άπειρο σύμπαν, σε κάποιες στιγμές έβλεπα ουράνια σώματα όπως είναι αυτά που γνωρίζουμε, αργότερα ακατανόητες φαντασμαγορικές εικόνες και το περίεργο είναι ότι όλα αυτά δεν ήταν στη φαντασία μου αλλά ήταν ένα πραγματικό βίωμα το οποίο πραγματικά με τρόμαζε και άνοιγα τα μάτια συχνά γιατί ένιωθα να χάνω το είναι μου. Όταν παραδίδομαι σε αυτούς τους ρυθμούς πάντα συμβαίνει αυτό χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Δεν μπορώ να καταλάβω εάν ο εγκέφαλος δημιουργεί αυτές τις εικόνες με τη βοήθεια των συχνοτήτων της μουσικης αλλά μπορώ να σε βεβαιώσω ότι η αίσθηση της "πτήσης" και η εμφάνιση διάφορων εικόνων είναι απόλυτα βιωματική και πραγματική.


Με συγχωρείς για την έκταση της απάντησής μου και δε ευχαριστώ για το χρόνο που διέθεσες για να τη διαβάσεις.

ΚΙΜΩΝ
1) Ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις για τη μουσική. Αυτή είναι μια μέθοδος διαλογισμού για σένα. Σου συστήνω να δοκιμάσεις και μια άλλη μέθοδο διαλογισμού, πριν το βραδινό ύπνο, την οποία περιγράφω σε αυτό το βίντεο.
2) Για τους αρχαίους Έλληνες δεν έχω γνώσεις ή κάποια ιστοσελίδα που θα μπορούσα να σου συστήσω.
3) Πιστεύω ότι η ιστορία του Αδάμ και της Εύας πρέπει να εκληφθεί μεταφορικά. Ότι αρχικά υπήρχε μία παραδεισένια ενότητα σε υψηλό επίπεδο ύπαρξης και μετά υπήρξε μια πτώση από αυτή τη θεϊκή κατάσταση και δημιουργήθηκε η εμπειρία της ύλης: ότι πεθαίνουμε, αναπαραγόμαστε με πόνο, πασχίζουμε ιδρωμένοι να βγάλουμε το ψωμί μας κλπ. Ο όφις συμβολίζει την πτώση, γιατί συμβολίζει αφενός τη γη (επειδή σέρνεται στη γη, ως ερπετό), αφετέρου τη γήινη και σεξουαλική ενέργεια. Ο υπαινιγμός ότι ο Αδάμ και η Εύα είχαν μεταξύ τους μια σεξουαλική επαφή ("η Εύα έφαγε το μήλο") είναι πολύ προφανής. Και ως αποτέλεσμα του αφήματος ή ξεγελάσματος από τη σεξουαλικότητα, επήλθε η υλική εμπειρία, κατά κάποιο τρόπο ως "κατάρα" για το προηγούμενο ανθρώπινο λάθος. Και αυτή η κατάρα, αυτό το αμάρτημα, αυτή η υλική φύση που επήλθε μέσα από αυτό το άφημα, συνεχίζει να βιώνεται απ' τον καθένα που γεννιέται στη Γη.
Όλα αυτά είναι αλήθειες. Γιατί ο άνθρωπος είναι ένα δίπολο. Στον κάτω του πόλο έχει τη σεξουαλικότητα και στον πάνω την αιωνιότητα. Η σεξουαλικότητα σχετίζεται με τον φόβο του θανάτου, τον εγωισμό και την παροδικότητα. Η αιωνιότητα σχετίζεται με την ελευθερία, την αμεροληψία, τη θεϊκότητα. Η σεξουαλικότητα είναι ελκυστική, είναι σαν το "μήλο" που προσφέρει ο όφις. Με την έκρηξή της, συμβαίνει η πτώση, η ενέργεια πέφτει από το κεφάλι στα γεννητικά όργανα, από τον Ουρανό στη Γη, και η αρχική ελευθερία και θεία φύση χάνονται. Συνεπώς χρέος του ανθρώπου είναι να "αναιρέσει" το αμάρτημα, να διαφυλάξει τη σεξουαλικότητά του, τη Γη του, για τον Ουρανό, για το Θεό, ώστε η ενέργειά της να μπορέσει να ανέβει στα ύψη. Αυτή την εμπειρία είχα, αυτή είναι που περιγράφω στην περιγραφή μου της ανάληψή μου στον Ουρανό.
Ο όφις λοιπόν συμβολίζει τη σεξουαλικότητα. Ο Αδάμ και η Εύα συμβολίζουν την ύπαρξη, η οποία αρχικά δεν ήταν διαιρεμένη (ο Αδάμ και η Εύα βιώνουν τον εαυτό τους σαν μία ύπαρξη, σαν αδέρφια και όχι σαν "το άλλο φύλο", δεν υπάρχει "άλλος", αλλά μετά την εισροή της σεξουαλικής σκέψης και πράξης στην ύπαρξη (όφις και φάγωμα του μήλου) η ύπαρξη διχάζεται και δημιουργείται ο γήινος, σεξουαλικός, περιορισμένος και παροδικός κόσμος.
Το ότι η Εύα βγαίνει από τον Αδάμ συμβολίζει την κοινή ουσία μεταξύ των δύο, τίποτα άλλο. Θα μπορούσες επίσης να πεις ότι ο Αδάμ βγαίνει από την Εύα ή ότι, ας πούμε, ο Θεός παίρνει ένα (αιθερικό) υλικό, το "κόβει" στα δύο και απ' τα δύο κομμάτια δημιουργεί αυτούς. Η περιγραφή του Αδάμ ως δημιουργημένου πριν από την Εύα το πιθανότερο οφείλεται στην ανδροκρατική νοοτροπία της εποχής εκείνης, και σίγουρα ερμηνεύτηκε φαλλοκρατικά, π.χ. από τον Παύλο, ο οποίος στην Καινή Διαθήκη λέει:

"Μια γυναίκα πρέπει να υπακούει σιωπηλά και με πλήρη υποτέλεια. Δεν επιτρέπω στις γυναίκες να διδάσκουν [στην εκκλησία] και να ασκούν εξουσία στους άντρες, αλλά πρέπει να σιωπούν. Γιατί ο Αδάμ πλάστηκε πρώτος και ύστερα η Εύα. Κι αυτός που εξαπατήθηκε δεν ήταν ο Αδάμ αλλά η Εύα, που έπεσε στην παράβαση.
Πρώτη Επιστολή Παύλου προς Τιμόθεον 2:11-14

Δεν είναι καν λογικό να υπάρχει αρσενικό χωρίς θηλυκό. Τόσο στο θέμα τού ποιος γεννήθηκε πρώτα, όσο και στο θέμα τού αν υπάρχει ένας Θεός ή πολλοί, συναντάμε το ίδιο πρόβλημα, το αν ήρθε πρώτα το αυγό ή η κότα ή το "Ποιος γέννησε το Θεό;". Γιατί αν ο Θεός είναι μια συγκεκριμένη οντότητα, κάποιος θα πρέπει να τον γέννησε.
Όταν περιγράφουμε την Αλήθεια, χρησιμοποιούμε σχήματα λόγου τα οποία παίρνουμε από την υλική μας εμπειρία. Συνεπώς μιλάμε για Αδάμ και Εύα, για Ιεχωβά κλπ. Αλλά η ουσία της ύπαρξης, η αρχή των πραγμάτων, δεν είναι "μία" οντότητα ή "το θηλυκό" ή "το αρσενικό" στοιχείο. Η Πηγή είναι ολόκληρη, δεν είναι διαχωρισμένη σε ξεχωριστές προσωπικότητες (Ιεχωβάς) ή ξεχωριστά φύλα (Αδάμ και Εύα).
Και δεν μπορείς να μιλήσεις για το "Ολόκληρο" παρά με παραβολές, γιατί η εμπειρία του ξεφεύγει από τις κατηγορίες του περιορισμένου νου σου.

Την αλληλογραφία μας την ανέβασα κι αυτή στον ιστοχώρο μου μαζί με τις άλλες. Αν δεν θέλεις πες μου.

111000222000111
Αγαπητέ Κίμωνα,
Καταρχάς θέλω να σε ευχαριστήσω για την απαντητική επιστολή σου.
1) Πράγματι, αυτό που συμβαίνει με τη μουσική είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον και συνάμα πολλές φορές μου φαίνεται και συναρπαστικό. Προχτές είχα ξανά μία παρόμοια εμπειρία. Αυτό βέβαια συμβαίνει μόνο όταν αφήνω τελείως τον εαυτό μου ελεύθερο και ο νους μου δεν αυθυποβάλλεται ότι κάτι σχετικό με αυτά που περιγράφω θα συμβεί. Όταν συνειδητά προκαταλαμβάνω τον νου μου ότι θα "ταξιδέψει", τότε δε συμβαίνει απολύτως τίποτα. Μόνο με χαλάρωση και ηρεμία του νου πάνω στους ρυθμούς της ψυχεδελικής μουσικής αρχίζουν να συμβαίνουν όλα αυτά που σου έχω περιγράψει. Αυτή είναι μία παράμετρος που την πρόσεξα ιδιαίτερα την τελευταία φορά. Τέλος, θέλω να σημειώσω και την αίσθηση παγώματος του χρόνου ή τελοσπάντων της υπέρμετρης επιβράδυνσης του, κατά τη διάρκεια αυτού του φαινομένου. Ένα χρονικό διάστημα 10 λεπτών π.χ. μπορεί να είναι αμέτρητος χρόνος στη φάση του ψυχεδελικού ταξιδιού. Για την άλλη μέθοδο που προτείνεις προ του ύπνου, δεν κατάλαβα σε ποιο βίντεο αναφέρεσαι σχετικά. Εάν θέλεις στείλε μου.
2) Βρήκα τελικά αρκετά ενδιαφέροντα βιβλία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφικής γραμματείας και μάλιστα πολλά από αυτά σχεδόν ακέραια, όπως σώζονται. Πάντως, σε όσα μέχρι στιγμής έχω διαβάσει κατά το πρόσφατο παρελθόν, μπορώ να παρατηρήσω με ευκολία ότι ιδιότητες του θείου ως αγαθού, κλπ αναφέρονται ξεκάθαρα μέσα στην αρχαία ελληνική φιλοσοφική σκέψη. Τώρα, εάν μέσα απο αυτή δανείστηκαν άλλοι λαοί τα σχετικά στοιχεία, αυτό είναι ένα θέμα προς διερεύνηση. Άκρως ενδιαφέρουσες είναι επίσης και οι απόψεις περί ψυχής, μεταθανάτιας ζωής κλπ. Υπάρχει συνεπώς άμεση συγγένεια με άλλες εθνικές κοσμοθεωρίες και φιλοσοφικές προτάσεις και διερευνάται η πιθανότατη κοινής προέλευση όλων από μία εξ αυτών ή από κάποια άλλη, άγνωστη πλέον και χαμένη μέσα στην ανθρώπινη προϊστορία. Πάντως, το αμέσως προσεχές διάστημα είναι στις προθέσεις μου να εμβαθύνω, όσο αυτό φυσικά μου είναι δυνατό, στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία, διότι πιστεύω ότι έχει να προσφέρει πάρα μα πάρα πολλά στην πνευματική αναζήτηση.
3) Βρίσκω πάρα πολύ ενδιαφέρουσα την ανάλυση σου περί Αδάμ και Εύας. Πολύ πιθανόν - όπως αναφέρεις - η πτώση να είναι μεταφορική και να εννοείται η παράδοση του ανθρώπου στα υλικά πάθη και δη στα σεξουαλικά. Άλλωστε και η λέξη σώμα προέρχεται, (σύμφωνα με την μυστηριακή, περιγραφική αλλά και μαθηματική ελληνική γλώσσα μας) κατά την ετοιμολογία της από τη λέξη "σήμα" που σημαίνει μνημείο, δηλαδή τάφος στη νεοελληνική. Ο τάφος λοιπόν της ψυχής (δηλαδή το μέρος στο οποίο εδράζεται κατά την τωρινή μας κατάσταση), το σώμα, είναι η φυλακή της ψυχής, ίσως και ο τόπος τιμωρίας ή σωφρονισμού της. Σίγουρα δε θα πρέπει το σώμα να κυριαρχεί πάνω στην ψυχή και να τη χρησιμοποιεί μόνο και μόνο για να υπάρχει και να ζωοποιείται το ίδιο από αυτή, αλλά θα πρέπει η ψυχή να κυριαρχεί πάνω σε αυτό, όντας η ανώτερη διάσταση της διττής ανθρώπινης ύπαρξης. Πάντως αδελφέ, επειδή προσωπικά έχω δοκιμάσει τον δρόμο της εγκράτειας (και σε υλικά αγαθά και από την πλευρά της σεξουαλικότητας) διαπίστωσα ότι η εγκράτεια (κατα τη γνώμη μου) πρέπει να έχει άλλη μορφή και όχι αυτή της πλήρους απάρνησης του υλικού σώματος. Η πλήρης αποχή π.χ. της σεξουαλικής εκτόνωσης και η έκρηξη των ορμονών λόγω της ορμονικής ανισορροπίας, μπορεί ίσως να μας θέσει σε μία κατάσταση κατά την οποία δύναται να αμφιβάλλουμε για την πνευματική εξέλιξή μας και να μας θέσει το δίλημμα μήπως τελικά η γενικότερη πνευματική μας εμπειρία οφείλεται σε ηλεκτροχημικές ανισορροπίες που μπορεί να δημιουργηθούν στον εγκέφαλο και γενικότερα στο κεντρικό νευρικό σύστημα ή εάν πραγματικά προοδεύουμε. Είμαι της άποψης λοιπόν, ότι πρέπει να δεχθούμε τη διττή μας φύση και πρέπει να επικεντρωθούμε στη σαφή διάκριση της υλικής από την πνευματική. Η διάκρισή αυτή, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να αποκτηθεί όπως περιγράφω στις επόμενες σειρές. Η ασφαλέστερη λοιπόν νέκρωση του σώματος είναι η μηχανική ικανοποίηση των βιολογικών αναγκών, με οποιοδήποτε μέσο προτιμά ο καθένας, ούτως ώστε η κανονική ροή ορμονών στο σώμα να μην μας επηρεάζει ψυχολογικά και περαιτέρω ίσως μας επηρεάσει και πνευματικά. Στο σημείο που συμφωνώ ότι πρέπει να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερη λιτότητα και εγκράτεια, είναι η προσκόλληση στα υλικά αγαθά. Αυτή πραγματικά μπορεί να μας αποσπάσει από την πνευματική παίδευση και στην κυριολεξία να μας εγκλωβίσει σε αυτό τον υλικό κόσμο. Προτείνω λοιπόν, εκτόνωση των βιολογικών αναγκών προς εύρυθμη λειτουργία της υλικής μας υπόστασης σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη λιτότητα στα υλικά αγαθά για την αποφυγή μόνιμης προσκόλλησης στα γήινα (υλικά). Έτσι αποφεύγουμε την ουσιαστική αιχμαλωσία της ανώτερης πνευματικής μας υπόστασης από το υλικό σώμα γεγονός το οποίο εάν συμβεί, κινδυνεύουμε να υποβιβαστούμε άμεσα σε ένα απλώς ακόμη θηλαστικό από αυτά που υπάρχουν επάνω στη γή. Κλείνοντας το θέμα αυτό, θέλω να σημειώσω πως για να επιτευχθεί η μηχανική εκτόνωση των βιολογικών αναγκών και να μη γίνει ουσιαστική προσκόλληση σε αυτές, πρέπει ο άνθρωπος να έχει ήδη πετύχει τη διάκριση της υλικής από την πνευματική υπόσταση - όπως ανέφερα πιο πάνω - και να μην κινδυνεύει να προσκολληθεί σε αυτή την ανάγκη όπως μπορεί να συμβεί γενικότερα και με τα υλικά αγαθά.

ΚΙΜΩΝ
Υπάρχουν άλλοι τρόποι εκτόνωσης. Αν, ας πούμε, είναι κανείς διεγερμένος, μπορεί να κάνει μια βόλτα, να σκουπίσει το σπίτι, να κάνει ένα άθλημα - αν αισθάνεται ότι χρειάζεται "σωματική εκτόνωση". Αυτές είναι δραστηριότητες που δεν ξοδεύουν την πνευματική ενέργεια. Κουράζεσαι σωματικά, αλλά δεν ξοδεύεσαι πνευματικά.
Το όλο νόημα στην πνευματικότητα είναι να ανεβάσεις τη σεξουαλική σου ενέργεια στο κεφάλι, να ανεβάσεις την ψυχή σου στον ουρανό (στη δημοσίευση αυτή το περιγράφω περισσότερο). Χρειάζεται κανείς να αποφασίσει αν θέλει το πνεύμα ή όχι. Αν το θέλει, δεν θα σκοτώσει το σώμα, αυτό δεν είναι ο τρόπος να πνευματικοποιηθείς, αλλά θα εξυψώσει τη ζωή του σώματος σε πνευματικές επιδιώξεις, έτσι ώστε η σεξουαλική ενέργεια να αποκτήσει αντίληψη, ευαισθησία, νόηση, ευφυΐα και διάρκεια στο χρόνο. Αλλιώς μένεις κολλημένος στην ύλη, γιατί δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου ως κάτι ξέχωρο από αυτήν.
Εκεί που χρειάζεται μέτρο είναι στο φαγητό. Αλλά αν έχεις μέτρο στο φαγητό, μέτρο στα χρήματα αλλά παραταύτα μέσα στο μυαλό σου ενθαρρύνεις την επιδίωξη της σεξουαλικής απόλαυσης, τότε δεν είσαι ακόμα έτοιμος για τον ουρανό.
Και αν δεν είσαι τώρα έτοιμος, πότε θα 'σαι; Όταν πεθάνεις θα 'ναι πολύ αργά.
Είναι μόνο όταν είμαστε ζωντανοί που μπορούμε να κλέψουμε την ενέργειά μας από τη σαγήνη της ύλης και να την υψώσουμε στο αιώνιο.

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό μπορεί να φαίνεται δύσκολο κάποιες στιγμές.
Ακατόρθωτο όμως δεν είναι.
Είναι ένα εγχείρημα που χρειάζεται πνευματικά ερεθίσματα κι έμπνευση για να κρατηθεί ζωντανό. Και τη συναναστροφή με άτομα που έχουν περάσει από τη διαδικασία επιτυχώς.
Γιατί η πνευματική ατμόσφαιρα που αυτά τα άτομα δημιουργούν και περνάει σε εμάς, παρέχει την ενέργεια που διατηρεί την ψυχή σε εγρήγορση.
Είναι κάτι που πρέπει να το δει κανείς από τη θετική και όχι από την αρνητική του πλευρά. Αντί να σκέφτεται τι "δεν πρέπει" να κάνει, να σκέφτεται ποια δραστηριότητα εξυψώνει την ενέργειά του, αντλώντας από μέσα του το κρυμμένο ψυχο-πνευματικό δυναμικό.