Γιόγκα για παιδιά - επιτρέπεται;
(μη κοινοποιημένο απόσπασμα)
Η πλήρης συζήτηση βρίσκεται
εδώ:
www.YoutubeTranslations.gr/90_pop_up.htm
Το μέρος που δεν κοινοποίησα είναι το εξής:
---------μη κοινοποιημένο απόσπασμα------------
Τότε μού έγραψε η κυρία που είχε προωθήσει το αρχικό διαφημιστικό μήνυμα από το κέντρο γιόγκα, για να μου ζητήσει, αν συνεχίσει αυτή η ανταλλαγή, να μην κοινοποιείται στις δικές της επαφές. Μου έγραψε τα εξής:
Καλησπέρα Κίμωνα,
Διάβασα λίγο την αλληλογραφία που είχατε με τη Ζωη και ήθελα να σε
παρακαλέσω αν είναι να συνεχιστεί, να μείνει μεταξύ σας. Επείδή είναι
δική μου ευθύνη η κατά λάθος κοινωποίηση των ηλεκτρονικών διευθύνσεων
όλων αυτών των ανθρώπων, θα ήθελα να σε παρακαλέσω να τους αφήσεις εξω
από ολο αυτό.
Αν θες μπορεις να τα στέλνεις σε μένα.
Σε ευχαριστώ
Της έγραψα τα εξής:
ΚΙΜΩΝ
Γεια σου Πηνελόπη
Δεν μου εκφράζεις τι σε ενόχλησε στο γράμμα μου. Αισθάνομαι ότι λέω τη
γυμνή αλήθεια σχετικά με τον τρόπο που ο χριστιανισμός λειτουργεί στην
Ελλάδα. Η αλήθεια δεν μπορεί να είναι πάντα ευχάριστη, ωστόσο είναι το
κίνητρο που μετρά, δηλαδή η επιθυμία για την επιλογή μιας πνευματικής
νοοτροπίας που είναι αυθεντική και γόνιμη, ηθική και σεβόμενη τις
πνευματικές αναζητήσεις των συνανθρώπων μας. Μιας νοοτροπίας που δεν
είναι επιθετική, μονοπωλιακή, συμφεροντολογική και δογματική. Η διήγηση
των προσωπικών μου εμπειριών παρέχει μια "εκ των έσω" οπτική που
συνεισφέρει στον στοχασμό ως προς το γιατί η Ελλάδα έχει την πνευματική
φτώχεια που έχει. Αν και το στυλ γραψίματός μου είναι αυστηρό, δεν
αισθάνομαι ότι καθιστά ακατάλληλο υλικό. Όποιος αδιαφορεί, στεναχωριέται
ή σοκάρεται από αυτό, μπορεί να το αγνοήσει. Λαμβάνουμε διάφορα email
που κάνουν κριτική του οικονομικού μας βίου, γιατί να μην λάβουμε και
ένα που κρίνει τον πνευματικό μας βίο;
Μήπως αν διάβαζες όλο το email, η άποψή σου θα μεταβαλλόταν;
Όπως και να 'χει, θα κάνω όπως επιθυμείς.
Κίμων
Υ.Γ. 1 [...]
Υ.Γ.2 Δεν πρόκειται για μια προσωπική κόντρα, αλλά για την παρουσίαση
μιας αντίθεσης ανάμεσα σε δύο θεμελιακά αντίθετους τρόπους προσέγγισης
της πνευματικότητας. Την χριστιανική προσέγγιση την είδαμε, με τις Ιερές
Εξετάσεις, τα βασανιστήρια των αλλόθρησκων (των Ελλήνων κυρίως αλλά και
άλλων) στον βυζαντινό κόσμο, τις αντιαιρετικές απαλοιφές πληθυσμών.
Ακόμα και σήμερα, πάω να ακούσω την ομιλία του Ράβι Σάνκαρ στο θέατρο
στην Αθήνα και βρίσκουμε ότι οι ορθόδοξοι έπεισαν τον διευθυντή του
θεάτρου να κλείσει την αίθουσα για να μην ακούσει ο κόσμος τον
διδάσκαλο. Έρχεται ο δικός μου γκούρου στην Ελλάδα, του βάζουν δυναμίτη
στο αμάξι. Πάει η Λίτζια να ψωνίσει κάπου και πιάνει συζήτηση με την
πωλήτρια. Η πωλήτρια την ρωτάει αν κάνει γυμναστική, η Λίτζια λέει ότι
κάνει γιόγκα. Της λέει η πωλήτρια ότι άκουσε πολλά πράγματα αρνητικά για
τη γιόγκα στο χριστιανικό κανάλι. Οι μαθητές της γιόγκα έχουν προβλήματα
στο σπίτι τους, γιατί κάποια οικογενειακά μέλη δεν "εγκρίνουν" τη
δραστηριότητά τους.
Ζούμε σε μια συγκεκριμένη κοινωνία η οποία έχει μια πνευματική τύφλα,
μια επιθετικότητα, μια απροθυμία να είναι ειλικρινής, φιλελεύθερη,
ανεκτική και στοχαστική. Αυτά τα πράγματα τα συζητάω και τα φέρνω στην
επίγνωση του κόσμου που διαβάζει αυτά που γράφω. Γιατί χρειάζεται να
αλλάξουμε. Χρειάζεται να αλλάξουμε το χαρακτήρα μας, τη νοοτροπία μας,
να αντιληφθούμε τι έχει συμβεί και η Ελλάδα έχει χάσει τον πνευματικό
προσανατολισμό που είχε στους αρχαίους χρόνους. Είμαστε όλοι μέρος αυτού
του κοινωνικού περιβάλλοντος και χρειάζεται να αντιληφθούμε τα λάθη μας,
να μετανοήσουμε, να αναρωτηθούμε και να αναζητήσουμε ένα φως έξω από το
παρόν σκοτάδι μας.
Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα πάντα με το χαμόγελο, χωρίς κριτική, χωρίς
αντιπαράθεση, χωρίς πόνο και πίκρα. Αλλά αυτό που πρέπει να μας
καθοδηγεί δεν είναι καθαυτή η απόρριψη των σφαλμάτων του άλλου, αλλά η
δημιουργία μιας θετικής, βαθιάς και εποικοδομητικής κοινωνικής
ατμόσφαιρας. Χρειάζεται όμως και να περάσουμε από το στάδιο της
κριτικής. Τόσο κοινωνικά όσο και ατομικά, η κριτική είναι
αναντικατάστατη για την αλλαγή νοοτροπίας και την στροφή προς μια
φωτεινή πραγματικότητα.
Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιους μπορεί να τους σοκάρει να αντιληφθούν τον
"γεμάτο αγάπη" χριστιανισμό ως το επιθετικό μοντέλο πεποιθήσεων που
πράγματι είναι. Αλλά δεν είναι δυνατό να κρίνουμε μόνο την οικονομία και
την πολιτική και να είμαστε σιωπηλοί και αμέτοχοι στην πνευματική ζωή.
Πώς διαχειριζόμαστε τις πνευματικές μας ανάγκες ως κοινωνία; Τι
ερεθίσματα αφήνουμε τον εαυτό μας να λάβει; Ποιες δυνατότητες
προσφέρουμε στα παιδιά μας να αναπτυχθούν ψυχικά και να ανέβουν
υψηλότερα στη σκάλα της ύπαρξης; Τι μας σταματά; Ποιοι είναι οι
κοινωνικοί και οι εσωτερικοί μας παράγοντες που στέκονται τροχοπέδη
μπροστά στον αναγκαίο στόχο;
Τι θα πρέπει να καταστρέψουμε, να μεταβάλουμε, να ακυρώσουμε, να
κατακρίνουμε και να καταρρίψουμε, ώστε να αναμορφώσουμε τον εσωτερικό
και εξωτερικό μας κόσμο;
Ακριβώς όπως η προσωπική μας ανάπτυξη χρειάζεται την αυτοκριτική μας,
ομοίως η κοινωνική μας ανάπτυξη χρειάζεται την αυτοκριτική μας ως
κοινωνίας. Τούτο σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε τα λάθη μας, την
ανειλικρίνειά μας, τη διπλοπροσωπία μας, την προδοσία μας προς την
κοινωνία, την προδοσία μας προς τον ίδιο τον ανώτερο, αρμονικότερο και
πνευματικά υποσχόμενο νου μας, και αποφασίζουμε συλλογικά να κάνουμε μια
νέα αρχή, μια νέα επιλογή και να χαράξουμε μια νέα γραμμή πάνω στην άμμο
της μοίρας μας.
Απλά σκέψου για λίγο την καταιγιστική κοινωνική κριτική που έκαναν οι
φεμινίστριες στα μέσα του εικοστού αιώνα. Είχαν ένα ουσιώδη και υψηλό
στόχο - να αλλάξουν την ίδια τη νοοτροπία του άντρα και τον τρόπο που
τις έβλεπε και προσπαθούσε να τις περιορίσει μέσα στις κοινωνικές
διαδικασίες. Στο βαθμό που οι φεμινίστριες προσπαθούσαν να μην είναι
φανατισμένες αλλά να κρίνουν τα γεγονότα ορθά και δίκαια, θα έλεγες ότι
έπραξαν εσφαλμένα; Είτε πρόκειται για τον φαλλοκράτη άντρα, είτε για τον
φανατικό και σοβινιστή χριστιανό, που νομίζει ότι χρέος του είναι να
απαλείψει από τον κόσμο τις άλλες πνευματικές προσεγγίσεις, με το
σπαθί ή με την πένα, ποιος είναι ο δικός μας ρόλος; Δεν είναι εδώ
να θέσουμε τα όρια, να ευαισθητοποιήσουμε στο φιλοσοφικό υπόβαθρο και
στα ιστορικά γεγονότα, και να καλέσουμε για μια δίκαιη, αρμονική και
φιλάδελφη συνύπαρξη εντός μιας αγαπημένης κοινωνίας;
Και πώς θα το κάνουμε αυτό δίχως να καταδείξουμε και να καταγγείλουμε
τις πράξεις του μίσους, να ξεσκεπάσουμε το λύκο που κρύβεται πίσω από τη
χριστιανική προβιά της αγάπης;