φdimnik1979
Άραγε η κυρία αυτή θα έλεγε τα ίδια αν ζούσε σήμερα στη Συρία? Θα έλεγε τα ίδια αν έβλεπε μπρος στα μάτια της να σκοτώνουν τα παιδιά της ενώ βιάζουν την ίδια? Συγγνώμη αν σας χαλάω τα vibes [πνευματικές δονήσεις] αλλά η αντίθεση που λέει ότι γίνεται όλο και πιο οξεία, κάποια στιγμή ΘΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ καθώς θα οδηγηθούμε στην ολοκληρωτική υποδούλωση της ανθρωπότητας. Η ελευθερία ουδέποτε στην ιστορία κερδήθηκε με στάση λωτού και "ΟΟΟΜΜΜ" αλλά με αγώνες και αίμα δυστυχώς.

Κίμων
Ωραίο το σχόλιό σου.

Δεν διαφωνώ ότι μερικές φορές δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να προστατέψεις τα δικαιώματά σου με καθαρά πρακτικούς ή "γήινους" τρόπους.

Νομίζω όμως ότι είναι αδιαμφισβήτητο ότι, ακόμα κι αν τα δικαιώματά σου δεν παραβιάζονται,

δεν είσαι ούτε ευτυχισμένος ούτε ελεύθερος.

Δεν είσαι ελεύθερος γιατί σε τραβολογάνε τα πάθη σου,

σε σκοτεινιάζει η τάση σου να πέφτεις σε χαμηλές δονήσεις, ζώντας έτσι αυτό το είδος βιώματος που αντιλαμβανόμαστε ως υλική ζωή - δηλαδή τη ζωή στον υλικό κόσμο.

Όταν τα πράγματα πάνε σχετικά καλά στη ζωή σου και συγκεντρώνεσαι στην εξύψωση των δονήσεών σου, τελικά καταφέρνεις να βγεις από αυτό τον χαμηλό τρόπο ύπαρξης. Τότε πότε ζεις τον υλικό κόσμο και πότε τον αθάνατο και πνευματικό κόσμο. Αυτή είναι η εμπειρία των αγίων.

Γι' αυτό, θα έμοιαζε αναμφισβήτητο ότι αν θέλεις να επιτύχεις την τελική λύτρωση, τότε θα πρέπει να ζήσεις το είδος ζωής που γενικά αποκαλούμε "πνευματικό".

Αλλά τι γίνεται αν έχεις μπελάδες, αν ζεις στην Συρία, αν η ζωή σου κινδυνεύει, αν σε κυνηγάνε, αν βρίσκεσαι σε άμεσο κίνδυνο;

Δεν πρέπει εκεί να φέρεις στη ζωή σου κάποια πρακτικά μέτρα που να αφορούν την επιβίωσή σου;

Θα ήθελα να απαντήσω ότι υπάρχει πληθώρα τέτοιων μέτρων που θα μπορούσες να πάρεις και υπάρχουν επιλογές για να κάνεις. Ο Γκάντι επέλεξε έναν ειρηνικό δρόμο αντίστασης στους Βρετανούς.

Λες: "Αν πρέπει να αντισταθείς σε άλλους; Αν πρέπει να φωνάξεις; Αν πρέπει να κάνεις δίκες; Αν πρέπει να συνεργαστείς με άλλους για να διεκδικήσεις κάποια δικαιώματα; Θα τα θεωρήσεις περιττά όλα αυτά; Θα θεωρήσεις ότι είναι περιττά γιατί πρέπει να μπορείς να δημιουργήσεις τη δική σου πραγματικότητα χωρίς να τα κάνεις αυτά;"

Νομίζω ότι, πριν κάνεις οτιδήποτε, και ενώ κάνεις οτιδήποτε, θα πρέπει να σου είναι σαφές ότι ο λόγος που δεν μπορείς να έχεις "την δική σου πραγματικότητα" ενώ η εξωτερική πραγματικότητα πιέζει με αρνητικό τρόπο, είναι ότι δεν ανέπτυξες την εσωτερικότητά σου. Ήσουν πάντα δούλος των εξωτερικών πραγμάτων, τα άφηνες να σε παρασύρουν, και, ως αποτέλεσμα, όταν αυτά γίνονται ζόρικα, αισθάνεσαι να ασφυκτιάς.

Εκεί όμως που ασφυκτιάς εσύ, άλλοι δεν ασφυκτιούν.

Ο πνευματικός μου δάσκαλος, έφτασε σε μια ορισμένη μεγάλη ηλικία και αισθάνθηκε ότι με αυτό το γέρικο σώμα δεν μπορεί να προσφέρει άλλα πράγματα στον κόσμο. Αποφάσισε να φύγει από τον κόσμο, κι επίσης επέλεξε ήδη το ζευγάρι που θα γίνει γονείς του στην επόμενη γέννησή του στη Γη.

Έτσι, διάλεξε μια αστρολογικά ευοίωνη μέρα (εννοώ αστρολογικά ευοίωνη για να απελευθερωθεί η ψυχή σου από το σώμα και να πετάξει στα άστρα εκείνη την περίοδο, στη συγκεκριμένη αστρολογική συγκυρία), αποχαιρέτησε τον κόσμο, ζήτησε από τον Θεό να δεχτεί την ψυχή του, πήρε μια βαθιά ανάσα και έφυγε.

Με ρωτάς τι θα έκανε η κυρία αν ζούσε στη Συρία και τη βίαζαν; Απαντώ ότι, αν η Έστερ (η ομιλήτρια του βίντεο) είναι παρόμοιας πνευματικής στάθμης με τον διδάσκαλό μου, θα έκανε το ίδιο. Θα αποχαιρετούσε τον επίδοξο βιαστή της και θα αποχωρούσε πριν αυτός προλάβει να τη βιάσει, εκτός και αν δεν την ένοιαζε τόσο να βιαστεί. Θα το αποφάσιζε η ίδια. Αλλά ό,τι και να αποφάσιζε, θα γνώριζε ότι δημιουργεί την πραγματικότητά της.

Και ότι η πραγματικότητα όλου αυτού του κόσμου, δηλαδή οι συνεχείς θάνατοι και η λύπη και η πείνα και η δίψα και το ένα ζώο που τρώει το άλλο, και όλη η φρίκη και η πίκρα και η απόγνωση, είναι μέρος ενός ευρύτερου κόσμου όπου ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα σε κάθε στιγμή να διαλέξει - να διαλέξει είτε τον αιώνιο κόσμο είτε την "κοιλάδα του θανάτου". Και, όταν διαλέγει την κοιλάδα του θανάτου, αυτό είναι που βιώνει - το θάνατο, τη λύπη, το άγχος και την απόγνωση, κι ας μην το συνειδητοποιεί ότι αυτή είναι η επιλογή του και ότι υπάρχουν και άλλες επιλογές.

Αλλά γιατί υπάρχει η "κοιλάδα της φρίκης και του θανάτου"; Οι άνθρωποι που έχουν υλιστικό και άθεο προσανατολισμό δείχνουν αυτή την πραγματικότητα για να επιχειρηματολογήσουν ότι δεν υπάρχει Θεός. "Αν υπήρχε", λένε, "πώς θα επέτρεπε να συμβεί αυτό;"

Υπάρχει όμως και μια άλλη ερμηνεία. Πως όλο αυτό το δράμα προκαλείται από μια πτώση του συμπαντικού νου από την αιωνιότητα στη διάσταση του θανάτου. Όταν ο συμπαντικός νους πέφτει, συμβαίνει ένας διαχωρισμός της Ύπαρξης, και αυτό που πρώτα ήταν Ένα, γίνεται πολλά - τα αναρίθμητα πλάσματα που βιώνουν την λύπη και το σκότος και την εκμηδένισή τους στον υλικό κόσμο.

Όταν οποιοδήποτε από αυτά τα πλάσματα ωριμάσει αρκετά για να αντιληφθεί την πηγή του κακού -που είναι η ίδια η νοητική του πτώση- και να αντιστρέψει τη διαδικασία, "σβήνει" ως ατομική και θνητή ύπαρξη και γεννιέται ως θεότητα στην αιωνιότητα.

Η αντιστροφή αυτής της διαδικασίας, η λεγόμενη "ηθική ζωή", δεν θα έλεγα ότι απαγορεύει να διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου. Γιατί καλά μεν αν βρίσκεσαι σε επαφή με την αιωνιότητα και δεν σε νοιάζει τι σου συμβαίνει σε αυτό τον κόσμο. Αλλά αν δεν είσαι εκεί; Ναι, θα έλεγα ότι τότε πιθανά θα πρέπει να διεκδικήσεις. Αλλά, κάνοντάς το, δεν θα πρέπει να ξεχάσεις ότι όλη αυτή η εμπειρία, η εμπειρία του εαυτού και του μη εαυτού, του σώματός σου και του σώματος του βιαστή σου, του σώματός σου και του σώματος του θηρίου που προσπαθεί να σε φάει, προέρχεται από μια ελάττωση της συνείδησής σου, διότι, ευθύς εξαρχής, δεν υπάρχουν "πολλά" και δεν είσαι το σώμα, όπως νομίζεις ότι είσαι. Λοιπόν όσο δεν έχεις αυτή την ωριμότητα, αυτή την συνειδητοποίηση, παίξε το παιχνίδι της πολλαπλότητας στο βαθμό που αυτό είναι απαραίτητο και συνεχίζοντας να κρατιέσαι με νύχια και με δόντια σταθερός στην ηθική ζωή, χωρίς δηλαδή να παρεκτρέπεσαι.

Και, μέσα στην πάροδο των αλλεπάλληλων βίων σου, όχι απαραίτητα μέσα σε ένα μόνο βίο, τον τωρινό σου, θα μαζέψεις την πνευματική δύναμη που χρειάζεται για να ξαναενώσεις τα κομμάτια του παζλ και να απελευθερωθείς.

Και το ίδιο ισχύει για όλους. Κανένας δεν μπορεί να γλυτώσει με έναν μόνιμο τρόπο, με άλλη από την πνευματική οδό.

Αυτό εννοεί η Έστερ όταν λέει ότι κολλάς στις λεπτομέρειες ενώ πρέπει να δεις την γενική εικόνα. Εννοεί ότι πιστεύεις ότι θα λυτρωθείς αν ξεφύγεις από ένα συγκεκριμένο κίνδυνο, μια συγκεκριμένη απειλή, χωρίς να μπορείς να δεις ότι πρωτύτερα στη ζωή σου ή σε προηγούμενους βίους σου, είχες ζήσει παρόμοια πράγματα, και θα συνεχίσεις να τα ζεις ακόμα κι αν τη γλυτώσεις τώρα.

Λοιπόν, κάνε ό,τι χρειάζεται να κάνεις για να υπερασπίσεις τον εαυτό σου, ενώ κρατιέσαι εντός ηθικών τρόπων δράσης, αλλά παράλληλα μην ξεχνάς ότι είναι η νοητική σου σχέση με τις εμπειρίες σου που κρύβει το κλειδί της τελικής σου λύτρωσης.

Για παράδειγμα: Ας πούμε ότι είσαι πρωτόγονος άνθρωπος, ζεις σε μια σπηλιά και σε κυνηγούν λιοντάρια και λεοπαρδάλεις.

Συχνά φρικάρεις, αλλά όταν επιστρέφεις το βράδυ στη σπηλιά σου και ξαπλώνεις δίπλα στα μέλη της φυλής σου του αντίθετου φύλου, τότε ο νους σου γυρνά και λες: "Εντάξει, τέλειωσε το επικίνδυνο απόγευμα όπου με κυνηγούσε η αρκούδα. Να μην απολαύσω τώρα λίγο; Άλλωστε, αν δεν ζω για αυτό, για λίγη απόλαυση, γιατί ζω; Για να με κυνηγούν αρκούδες;"

Αλλά αν βλέπεις τα πράγματα από την πνευματική οπτική, δεν θα σκεφτείς έτσι. Θα σκεφτείς ότι όλο αυτό το δράμα, το ότι σε κυνηγούν αρκούδες, το ότι φοβάσαι το θάνατο, το ότι έχεις σώμα, το ότι είσαι το σώμα σου, είναι το προϊόν μιας ανακριβούς και προβληματικής οπτικής που στηρίζεται σε μια πτώση της συνείδησής σου. Θα σκεφτείς ότι η πτώση αυτή μπορεί να διορθωθεί όταν δεν ταυτίζεσαι με το σώμα και τις ορέξεις του σώματος. Και θα συνεχίσεις να ξαπλώνεις χωρίς να απολαύσεις. Δεν θα σε απασχολεί αν οι άλλοι την βρίσκουνε δίπλα σου, γιατί θα σκεφτείς ότι οι άλλοι επιλέγουν το σεξ τη νύχτα, τις αρκούδες τη μέρα. Αλλά εσύ έχεις απηυδήσει με τις αρκούδες και έχεις αποφασίσει να βρεις -να δημιουργήσεις, μέσα από τις επιλογές σου-, έναν διαφορετικό και ανώτερο τρόπο ύπαρξης. Λοιπόν θα ζήσεις πνευματικά.

Λοιπόν το βράδυ εσύ θα ξαπλώνεις ήσυχα, την ημέρα θα συνεχίζουν να σε κυνηγούν αρκούδες. Και δεν λέω ότι δεν θα έπρεπε να προστατέψεις τον εαυτό σου. Θα πρέπει να το θεωρήσεις δεδομένο -αν και, από μία πλευρά, θα ήταν αυθαίρετο να το θεωρήσεις έτσι- ότι έχεις το δικαίωμα να ζήσεις.

Αλλά παράλληλα, τις διάφορες δυσκολίες που ζεις τότε (τα ζώα που σε κυνηγάνε κι απ' τα οποία προσπαθείς να ξεφύγεις, στο παράδειγμά μας) θα τις βιώνεις υπό ένα ευρύτερο φως μιας ενέργειας που εκδηλώνεται με έναν ορισμένο (ανεπιθύμητο) τρόπο.

Και σιγά-σιγά, καθώς αυτή η ενέργεια, η συνειδητοποίηση αυτής της ενέργειας, γίνεται ένα πιο αφομοιωμένο κομμάτι της ύπαρξής σου, θα ελευθερώνεσαι από αυτά τα βιώματα ακόμα και ενώ τα ζεις.

Θα γνωρίζεις, ας πούμε, για τους βουδιστές μοναχούς του Θιβέτ που για να διαμαρτυρηθούν για την βίαιη κατοχή του Θιβέτ από την Κίνα καίνε το σώμα τους. Και θαυμάζει κανείς την αυτοκυριαρχία με την οποία κάθονται σε στάση διαλογισμού και, χωρίς να βγάζουν κιχ ή να κινούνται σπασμωδικά, αφήνουν το σώμα τους να κατασπαραχθεί από τις φλόγες.

Λοιπόν κι αυτή η ίδια η βίωση της "αρνητικότητας" είναι διαφορετική σε ανθρώπους διαφορετικής πνευματικής συνειδητοποίησης. Αλλά για εμάς, για τον απλό, κοινό άνθρωπο, αυτό δεν "παίζει" τώρα, γιατί είναι πολύ μακριά.

Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε θα έλεγα ότι είναι να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας όταν χρειάζεται, να κοιτάμε να μείνουμε εντός ηθικών τρόπων δράσης, και παράλληλα να αφήνουμε σιγά-σιγά να εκδιπλωθεί ένας τρόπος βίωσης της ζωής που απλώνεται πέρα και πάνω από το ατομικό σώμα και το φόβο για αυτό, και βιώνει την πνευματική διάσταση, που είναι το συμπαντικό σώμα, το σώμα που περιλαμβάνει όλη την ενέργεια του σύμπαντος, το οποίο είναι ο αιώνιος μας εαυτός.


Υ.Γ. Ξαναδιαβάζω το γράμμα μου και ειδικότερα από το σημείο:
Με ρωτάς, τι θα έκανε η κυρία αν ζούσε στη Συρία και τη βίαζαν; Απαντώ ότι, αν η Έστερ (η ομιλήτρια του βίντεο) είναι παρόμοιας πνευματικής στάθμης με τον διδάσκαλό μου, θα έκανε το ίδιο. Θα αποχαιρετούσε τον επίδοξο βιαστή της και θα αποχωρούσε πριν αυτός προλάβει να τη βιάσει, εκτός και αν δεν την ένοιαζε τόσο να βιαστεί. Θα το αποφάσιζε η ίδια.

Εννοείται ότι μπορεί επίσης να επέλεγε να παλέψει μαζί του για να αντισταθεί. Και, αν αυτός τα κατάφερνε, εννοείται ότι θα ήταν ταιριαστό να κοιτάξει να κάνει και μήνυση, αν ήξερε ποιος ήταν και αν είχε τη δυνατότητα.

Εν μέσω όλων αυτών των παθών, του μίσους και της αντιδικίας, αυτό που μπορεί να μας προφυλάξει από το να γινόμαστε κτηνώδη ζώα που διακατέχονται από το μίσος και την εμπάθεια, είναι η συνειδητοποίηση πως, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, αυτός που μας βλάπτει είναι ο εαυτός μας. Και ότι ο ανώτερος εαυτός μας δεν μπορεί να βλαφτεί, να καεί, να πληγωθεί.

Για να το βιώσουμε αυτό στην πράξη και να μη μείνει θεωρία, πρέπει να ζήσουμε την όλη εμπειρία από την πλευρά της ενέργειάς της. Να συνειδητοποιούμε όλα όσα συμβαίνουν, τι κάνουμε εμείς και τι κάνουν οι άλλοι, μέσα στον συνειδησιακό μας χώρο. Όσο πιο πολύ ταυτιζόμαστε με τον χώρο αυτό, τόσο πιο πολύ ενοποιείται η ενέργεια που βιώνουμε και, αντί να εκφράζεται διχασμένη ως "εγώ" και "οι άλλοι", ως "η ύλη" και το "επέκεινα", ως "η κοιλάδα του θανάτου" και "η αιωνιότητα", όλα γίνονται ένα - ένα απέραντο ΄Όλο το οποίο δεν βιώνεις ως ξεχωριστό και περιορισμένο άτομο.

Και, για να λειτουργήσει η διαδικασία αυτής της "αναβάθμισης" της εμπειρίας σου, αυτού που η Έστερ περιγράφει ως την δυνατότητα να επιλέγεις την πραγματικότητά σου, χρειάζεται να διατηρείς επιμελώς την ηθική σου (δηλαδή να κοιτάς να μην αποκτηνώνεσαι) σε όλες τις πλευρές της ζωής σου, τόσο ως προς τον τρόπο που θα αντιμετωπίσεις τον "εχθρό" σου όσο και ως προς τον τρόπο που θα αντιμετωπίσεις τον "φίλτατό" σου, δηλαδή τα δύο αντίθετα της ζωής - αυτό που σε απωθεί και αυτό που σε έλκει.

Και πώς αλλιώς θα μπορούσες να περάσεις πέρα από την περιορισμένη βίωση της ύπαρξης υπό τη μορφή δύο πόλων -της ζωής και του θανάτου- αν δεν μπορούσες να χρησιμοποιήσεις την κρίση σου, τη διαίσθησή σου και τη συνείδησή σου, δηλαδή αυτά που σε κάνουν άνθρωπο, για να σταθείς σταθερός και ισορροπημένος ανάμεσα στα δύο άκρα, ανάμεσα στις φωνές των σειρήνων που αντηχούν από κάθε πλευρά της θάλασσας, και σε έλκουν για να ταυτιστείς με τη ζωή και το θάνατο, με τον έρωτα και το μίσος, και να αναλωθείς από αυτά, ενώ εσύ, ο Οδυσσέας που έδεσες τον εαυτό σου με τα ίδια σου τα χέρια, προχωρείς προς τον αβέβαιο ορίζοντα, κυνηγώντας μια Ιθάκη την οποία δεν βλέπεις με τα μάτια σου -μόνο τις Σειρήνες βλέπεις- αλλά για την οποία σου μίλησαν οι διδάσκαλοι της ανθρωπότητας, για την οποία σου μίλησε η σιωπηλή και διακριτική φωνή της καρδιάς σου;

Και ναι, αυτή η ελευθερία κερδήθηκε με στάση λωτού και ΟΜ
- μόνο που δεν κερδήθηκε εντός της ιστορίας, εντός του χρόνου, αλλά εντός του άχρονου.

Κερδήθηκε συνειδητοποιώντας και βιώνοντας το χρόνο εντός του άχρονου, τη ζωή στην ύλη ως μια αντανάκλαση της ζωής της συνείδησης, τον εχθρό σου και τον φίλο σου ως απλά πούλια στη σκακιέρα, και τον εαυτό σου ως ακόμα ένα πούλι.

Οι παρτίδες αρχίζουν και τελειώνουν, τα πούλια μπαίνουν και βγαίνουν από τη σκακιέρα.

Πού είσαι εσύ όταν το πούλι σου βρίσκεται στη σκακιέρα; Και πού είσαι όταν δεν βρίσκεσαι πια στη σκακιέρα; Και ποιος φτιάχνει τους κανόνες του παιχνιδιού, που σε έδεσαν στον αγώνα για να νικήσεις;



Η απάντησή μου λοιπόν είναι δισυπόστατη. Από τη μία, σου απαντώ, με πρακτικό τρόπο. Από την άλλη, σου απαντώ ποιητικά, αλληγορικά, διαισθητικά.

Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει ολοκληρωμένη απάντηση. Την απάντηση που θα θεωρήσεις ότι σε σώζει σήμερα, αύριο θα τη δεις να μη λειτουργεί. Αύριο τίποτα δεν θα μπορεί να σε σώσει, ούτε καν αυτός ο αγώνας για την επιβίωσή σου, που τόσο ποθούσες να κάνεις, όταν το τραπέζι ανατραπεί και τα μοτίβα της ζωής και του θανάτου, της νίκης και της ήττας, αλλάξουν.

Γι' αυτό, έχε έναν απλό κανόνα για να ζεις την καθημερινότητά σου.

Κι έχε ένα ευρύ πνεύμα, που διευρύνει την καθημερινότητά σου.

Και βάλε μέσα στη ζωή σου την πίστη της Ιθάκης -- την πίστη ότι, ναι, είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε την πραγματικότητά μας, η οποία θα θεμελιώνεται όχι σε μια προσωπική και ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία, αλλά στην πνευματική και ολιστική φύση εκείνης της κρυμμένης αρχής που γεννά την εμπειρία μας ευθύς εξαρχής, και μας κάνει κυνηγημένες από τη μοίρα υπάρξεις που ζητιανεύουν λίγη ακόμα ζωή σε έναν αφιλόξενο κόσμο.

φdimnik1979
Καταρχήν να σε ευχαριστήσω για την απάντηση, το μέγεθος της οποίας με τιμά. Είναι πολλά τα σημεία στα οποία θα ήθελα να απαντήσω και για να γίνει μια σωστή «συζήτηση» θα πρέπει να απαντήσω ανάμεσα στις γραμμές των λεγομένων σου. Αυτό θα κατέληγε όμως σε μια υπερμεγέθη απάντηση από μέρους μου η οποία θα κουράσει και το «συνομιλητή» αλλά και τους πιθανούς λοιπούς αναγνώστες. Θα φροντίσω λοιπόν να δώσω απαντήσεις στα κύρια σημεία των λεγομένων σου, βάσει των οποίων θα εκφραστούν και οι προσωπικές μου απόψεις για το θέμα.

Αναφέρεις ευθύς εξαρχής ότι δε διαφωνείς ότι «μερικές φορές δεν υπάρχει άλλος τρόπος {εκτός της βίας} από το να προστατέψεις τα δικαιώματα σου με καθαρά πρακτικούς ή «γήινους» τρόπους,» και λες ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι όπως η χωρίς βία επανάσταση του Γκάντι. Προφανώς ο Γκάντι είναι φωτεινό παράδειγμα για δισεκατομμύρια κόσμου σε όλον τον πλανήτη αλλά στους πονηρούς καιρούς στους οποίους ζούμε καλό είναι να ρίχνουμε καμιά ματιά και στην «άλλη πλευρά»…

Πολύ επιγραμματικά θα αναφέρω λοιπόν ότι ο Γκάντι από πολύ νέος μπλέχτηκε στα δίχτυα της μασονίας (βλ. προσωπικό του ημερολόγιο) και ήταν μέλος της Θεοσοφικής Εταιρείας στην οποία μυήθηκε στις διδαχές της κ. Μπλαβάτσκυ. Χρησιμοποιήθηκε δε από τις Βρετανικές μυστικές υπηρεσίες (ΜΙ6) με σκοπό τη μετέπειτα «ανεξαρτησία» και διαίρεση της μεγάλης Ινδίας σε Μπαγκλαντές, Πακιστάν και Ινδία (κατά το «διαίρει και βασίλευε»). Τα θύματα αυτής της διαίρεσης είναι πολλά και ίσως ακόμα περισσότερα στο εγγύς μέλλον. Ενδιαφέρον έχει η υπόθεση της δολοφονίας του Γκάντι από τον Γκόντσε ο οποίος ευθύς αμέσως παραδόθηκε στις αρχές για να δικαστεί. Κατά τη δίκη ζήτησε να υπερασπίσει ο ίδιος τον εαυτό του χωρίς τη βοήθεια δικηγόρου. Κατά την απολογία του στο δικαστήριο απαγορεύτηκε η είσοδος σε εκπροσώπους του τύπου ενώ τα πρακτικά εξαφανίστηκαν (λέγεται ότι εκλάπησαν από την αστυνομία). Ο αδερφός του Γκόντσε στο βιβλίο του May It Please Your Honour εξηγεί τα πως και τα γιατί, αποκαλύπτοντας τον ύποπτο ρόλο του Γκάντι ενάντια στο Έθνος του. Δεν ξέρω πραγματικά αν ο Γκάντι ήταν συνειδητά προδότης ή θύμα πλεκτάνης. Ξέρω όμως ότι «η ειρηνική επανάσταση» του Γκάντι στην πραγματικότητα δεν πέτυχε το σκοπό της και ίσως - ακόμα χειρότερα - να πέτυχε το αντίθετο.

Γνωρίζω ότι τα παραπάνω ακούγονται αιρετικά αλλά παρόμοιες «ελεγχόμενες επαναστάσεις» υπήρξαν πολλές στη νεώτερη παγκόσμια ιστορία (γαλλική επανάσταση, μπολσεβικισμός, ναζιστική Γερμανία, πρόσφατες επαναστάσεις σε Λιβύη, Συρία κλπ κλπ) όπου οι ηγέτες των επαναστατημένων, δε λειτουργούσαν με βάση το καλό της πατρίδος αλλά με τις προσταγές των αφεντικών τους που τυχαίνει να είναι και οι επικυρίαρχοι της ανθρωπότητας.

Η αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας είναι αυτή που θα μας κάνει σοφότερους καθώς θα μας διδάξει το πώς θα αποφύγουμε στο μέλλον τα λάθη του παρελθόντος. Η διαδικασία της αναζήτησης της ιστορικής αλήθειας όμως είναι επίπονη και μπορεί να μας οδηγήσει σε σοκαριστικές αποκαλύψεις γύρω από την πραγματικότητα που ζούμε. Τότε ίσως καταλάβουμε ότι οι λογής-λογής ιδεολογίες ή θρησκείες τις οποίες με αθωότητα έχουμε ασπαστεί, πιθανότατα να είναι και ο Δούρειος Ίππος της υποδούλωσης μας η οποία θα έρθει μέσα από την αποδόμηση αρχέγονων αξιών, ιδεών και ενστίκτων τα οποία οδηγούσαν τον Ανθρωπο, την Οικογένεια, το Έθνος και την Ανθρωπότητα εν γένει στην επιβίωση και την ελευθερία.

Στην Αρχαία Ελλάδα όπου ακόμα και οι φιλόσοφοι ήταν πρώτα πολεμιστές και μετά πολίτες, ο Ηράκλειτος ανέφερε ότι: “Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς. Και τους μεν θεούς έδειξε, τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε, τους δε ελευθέρους.” Και η φύση δείχνει το ίδιο. Το σώμα μας ως ενιαίος οργανισμός αποτελείται από υπομονάδες οι οποίες έχουν ως βασικό μέλημα τη διατήρηση και προστασία του σώματος μας. Έτσι, έχουμε όλα τα όργανα που εργάζονται με σκοπό τη σωστή λειτουργία του σώματος μας αλλά και τα λευκά αιμοσφαίρια και τα αντισώματα που το προστατεύουν. Έτσι, όταν ένας κακόβουλος ξένος οργανισμός εισχωρήσει στο σώμα, τα λευκά αιμοσφαίρια αναλαμβάνουν να «πολεμήσουν τον εχθρό» και να πεθάνουν για αυτό το σκοπό. Αναλαμβάνουν να πολεμήσουν και ενδεχομένως να θυσιαστούν, προκειμένου να προστατέψουν το «όλον» που είναι το σώμα μας. Αυτό είναι καταγεγραμμένο στο DNA μας από τη φύση (ή το Θεό αν προτιμάς) κι αυτό κάνουν χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Το ίδιο συμβαίνει αν κάποιος προσπαθήσει να βλάψει την οικογένεια μας, το αυτονόητο είναι να τον αποτρέψουμε. Αν το επεκτείνουμε, το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει (και συνέβαινε ανέκαθεν) όταν κάποιος εχθρός επιβουλεύεται την ελευθερία της πατρίδος μας. Το ίδιο πρέπει να συμβεί και σήμερα που κάποιοι επιβουλεύονται την ελευθερία της ανθρωπότητας στο σύνολο της. Ο καθένας μας θα πρέπει να αναλάβει να πολεμήσει και να θυσιαστεί αν χρειαστεί προκειμένου να υπερασπιστεί το «ΟΛΟΝ» καθώς αν χαθεί η ολότητα, θα χαθεί και ο καθένας μας ξεχωριστά. Δεν πρόκειται κατά τη γνώμη μου για κάποια βαθυστόχαστη φιλοσοφία αλλά για αρχέγονα ένστικτα και αξίες στα οποία στηρίχτηκε η ανθρωπότητα επί χιλιάδων ετών.

Τα τελευταία χρόνια όμως υπάρχει μια τάση αποδόμησης αυτών των αξιών μέσω νεοεποχίτικων ιδεολογιών και θρησκευτικών επιταγών οι οποίες μας προτρέπουν να κάνουμε τα αντίθετα. Έτσι, κατά τη χριστιανική παράδοση για παράδειγμα, αν μας χτυπήσουν από το ένα μάγουλο δε θα πρέπει να αντιδράσουμε αλλά να γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο. Θα πρέπει να αγαπάμε αλλήλους και να συγχωρούμε διότι «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», καταλήγοντας στο «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» περιμένοντας τα καλύτερα να έρθουν σε μια άλλη ζωή, σε έναν άλλον κόσμο.

Παρομοίως, κατά τη διδασκαλία της Έστερ (ή Αβραάμ), δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα άλλο εκτός από το να «ανεβάσουμε τις δονήσεις μας» μέσω της αγάπης, της χαράς, της αισιοδοξίας και της ανακάλυψης του πνευματικού μας εαυτού. Να φτιάξουμε «τη δική μας προσωπική πραγματικότητα» ή όπως θα λεγε κάποιος κακοπροαίρετος «το συννεφάκι μας». Δε χρειάζεται λοιπόν σύμφωνα με την Έστερ να πολεμήσουμε για την ελευθερία μας, ούτε να προστατέψουμε τα παιδιά μας. Αλήθεια όμως, πόσο εγωιστική μπορεί να καταλήγει αυτή η θεώρηση όταν κλείνουμε τα μάτια σε όποιον επιβουλεύεται το «ΟΛΟΝ» (σωμα, οικογένεια, πατρίδα, ανθρωπότητα) και τον αφήνουμε ουσιαστικά να το καταστρέψει αμαχητί, αναζητώντας μόνο την προσωπική μας «πνευματική εξύψωση» και τη δημιουργία της «προσωπικής μας πραγματικότητας»? Πόση δειλία και πόσο στρουθοκαμηλισμό μπορεί να περιέχει αυτή η επιτηδευμένη απάθεια και αδράνεια? Πόσο εύκολη και επικίνδυνη συνάμα μπορεί να αποβεί για τους νέους οι οποίοι ψάχνουν μια ιδεολογία να υιοθετήσουν και συνήθως καταλήγουν στην πιο βολική και λιγότερο επίπονη?

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι υπάρχει κάποιος ή κάποιοι οι οποίοι έχουν σκοπό τους την υποδούλωση της ανθρωπότητας πόσο βολική μπορεί να είναι η θεώρηση αυτή που πρεσβεύει η Έστερ-Αβραάμ για την υλοποίηση των χθόνιων σχεδίων της? Φαντάζομαι πολύ βολική, καθώς όχι απλά δε θα έχει να αντιμετωπίσει Λεωνίδες και Μποτσαραίους με όρχεις ατσάλινους αλλά ανθρωπάκια απαθή, αδρανή και εξαρχής νικημένα (και μιλάω πάντα σε «γήινο» επίπεδο). Μυαλά ποτισμένα με την ιδέα της ήττας («δε μπορείς να κάνεις τίποτα» του λέει η Έστερ) και αναγκασμένα να βρουν άλλες διεξόδους σε άλλα «επίπεδα».

Κι αν όλα αυτά φαίνονται όπως ανέφερες «γήινα», γιατί ίσως λειτουργείς σε άλλο επίπεδο, θα σε ρωτήσω, στο επίπεδο αυτό υπάρχει η αρετή και η κακία? Η έννοια της δειλίας και της ανδρείας υπάρχουν? Του ηρωισμού και της προδοσίας, του δίκαιου και του αδίκου? Αν υπάρχουν και όπως λες η Έστερ θα κοιτούσε πως θα «φύγει» χωρίς να προσπαθήσει να σώσει τα παιδιά της, τότε είναι εμφανές ότι πρόκειται σαφώς όχι για μια ηρωίδα αλλά για μία δειλή. Πρόκειται για μια εγωίστρια, ανήθικη δειλή που πρόδωσε την ίδια την οικογένεια της.

Ο Αριστοτέλης ανέφερε ότι «Πόλεμος γαρ σχολείον αρετής εστί» και επέτρεψε μου να δώσω λίγο μεγαλύτερη βάση στα λεγόμενα του Αριστοτέλη σε σχέση με τα λεγόμενα της Έστερ-Αβραάμ. Στον πόλεμο φαίνονται οι άνδρες από τους δειλούς, οι ήρωες από τους προδότες, οι εγωιστές από τους φιλάλληλους. Προς θεού, μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι πολεμοχαρής, κάθε άλλο. Πιστεύω όμως ότι η υπεράσπιση του «όλου» πρέπει να γίνεται με κάθε τρόπο, ακόμα και με τη χρήση βίας εφόσον δε γίνεται αλλιώς.

Τελειώνοντας, να αναφέρω μια ανέκδοτη ιστοριούλα σχετική με το θέμα. Μια φίλη μου έχει ακριβώς αυτή την κοσμοθεωρία που προτάσσει η Έστερ-Αβραάμ (τελευταία έχει εξαπλωθεί σαν επιδημία) και οι συζητήσεις μας για το θέμα ήταν άπειρες και σχεδόν πάντα αδιέξοδες. Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο εμφανώς ταραγμένη γιατί της ήρθε ο λογαριασμός της ΔΕΗ και έπρεπε να πληρώσει επιπλέον 300€. «Είναι δυνατόν?? Πρέπει κάτι να κάνουμε!!» μου φώναξε. Δε θυμάμαι τι της απάντησα αλλά στα χείλη μου έφτασε το γνωστό «στάση λωτού και ΟΟΜΜ!». Η πραγματικότητα που μπορούμε να φτιάξουμε για μας είναι πάνω-κάτω όση μας επιτρέπεται (σε «γήινο» επίπεδο). Για παραπάνω, θέλει αγώνα. Μπορεί να αυξήσουμε την αισιοδοξία μας, τη χαρά μας, την αγάπη προς το φίλο μας αλλά δε γίνεται να βρέχει γύρω μας βόμβες κι εμείς να σφυρίζουμε όλο χαρά, λέγοντας ότι αυτά είναι λεπτομέρειες κι εμείς δεν κοιτάμε τις λεπτομέρειες αλλά όλη την εικόνα (που λέει και η Έστερ). Και δόξα τω Θεώ, ακόμα Συρία δε γίναμε, οπότε μπορούμε άνετα ακόμα να φιλοσοφούμε μέσα στη ραθυμία και την αδράνειά μας. Και να ξυπνάμε ενίοτε όταν έρχεται κανένα νέο χαράτσι…

Θα κλείσω την απάντηση μου αυτή λοιπόν συμφωνώντας μαζί σου σε αυτό που μου έγραψες πρώτο απ’ όλα: «μερικές φορές δεν υπάρχει άλλος τρόπος {εκτός της βίας} από το να προστατέψεις τα δικαιώματα σου με καθαρά πρακτικούς ή «γήινους» τρόπους». Μένει να αναλογισθούμε αυτές οι «μερικές φορές» ποιες είναι και να προχωρήσουμε.

Οι καιροί είναι περίεργοι και κάθε ιδεολογία είναι καλοδεχούμενη αλλά θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με την πρέπουσα προσοχή και με κριτική σκέψη. Όπως φυσικά και οι λογής-λογής «φωτεινοί ταγοί» της ανθρωπότητας. Είτε λέγονται Γκάντι, είτε Έστερ-Αβραάμ. Είναι κι αυτός ένας τρόπος διασφάλισης της ελευθερίας μας.

ΥΓ: Όπως θα πρόσεξες δεν μπήκα καθόλου στο «εσωτερικό» κομμάτι της συζήτησης καθώς στο πεδίο αυτό είμαι «πίσω» και όπως σωστά είπες χρειάζεται να δουλέψω την εσωτερικότητα μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ασχοληθεί με διαλογισμό (πολύ περισσότερο από μικρή ηλικία), ούτε έχω δει οράματα, ούτε είχα την τύχη να συναντηθώ με κάποια εξωγήινη οντότητα, ούτε γνωρίζω κάτι για τις προηγούμενες ζωές μου.

Δεν είναι ότι απορρίπτω αυτού του είδους την αναζήτηση, κάθε άλλο, αλλά έχω επιφυλάξεις πάνω στις πρακτικές διαλογισμού, τα οράματα, το channeling κλπ. Για παράδειγμα στο θέμα μας κεντρικό πρόσωπο είναι η Έστερ αλλά δε μιλάει αυτή η ίδια αλλά ο Αβραάμ μέσω της Έστερ. Η Έστερ λοιπόν είναι ο «ενδιάμεσος» για να ακουστεί η φωνή του Αβραάμ. Κατ’ αναλογία στη θρησκεία μας υπάρχουν οι κήρυκες του λόγου του Θεού, άνθρωποι «φωτισμένοι» που ο Θεός επέλεξε για να περάσει μέσω αυτών το λόγο Του, το θέλημα Του. Όπως ο Παΐσιος για παράδειγμα ή ο Ιωάννης της Αποκάλυψης οι οποίοι «προφήτεψαν» (ή αλλιώς μετέδωσαν ως αναμεταδότες) το σχέδιο του «θεού» για την Ανθρωπότητα. Υπάρχουν επίσης οι Καμπαλιστές και γενικότερα οι αποκρυφιστές οι οποίοι συνδέονται πνευματικά με κάποιο νου εκεί έξω, ο οποίος συνήθως τους οδηγεί δήθεν στο φως και την αλήθεια αλλά καταλήγουν να χάνουν τον εαυτό τους, και γίνονται πιόνια – ζόμπι τηλεκατευθυνόμενα.

Οι άνθρωποι, καλώς ή κακώς (κακώς για μένα), θέτουμε ως δεδομένο ότι ο θεός της θρησκείας που ανήκουμε - αυτός που αποκαλύπτεται μέσω των «ενδιαμέσων» – είναι ένας «Θεός» που θέλει την αρμονία και το καλό της ανθρωπότητας (άσχετα αν η μέχρι σήμερα πορεία μας μαρτυρά το αντίθετο) και γι’ αυτό τους «ενδιαμέσους» τους θεωρούμε φωτισμένους και τους πιστεύουμε τυφλά.

Αν όμως τελικά ο Θεός αυτός που πιστεύουμε, δεν είναι καν Θεός αλλά κάποιος που με τεχνολογικά τρυκ κοιτάζει να εξαπατήσει τον άνθρωπο με σκοπό την υποδούλωση του και ίσως ακόμη και τον τελικό του αφανισμό (βλ. Αποκάλυψη)? Διότι η μέχρι τώρα πορεία μας περισσότερο στη δεύτερη εκδοχή τείνει παρά στην πρώτη, άσχετα αν δεν το βλέπουμε. Αν λοιπόν ο Αβραάμ δεν είναι στην πραγματικότητα καλός αλλά με όμορφα λόγια και κάποιες αλήθειες μπερδεμένες με ψέμματα κοιτάζει να μας οδηγήσει κάπου που ίσως δεν πρέπει να πάμε? Ο Σατανάς (ή ο Γιαχβέ ή ο Αλλάχ αν προτιμάς γιατί εμένα το ίδιο μου κάνει) είναι ο μεγάλος εξαπατητής που με μαεστρία και όμορφα λόγια χειραγωγεί τις ανθρώπινες μάζες. Γι’ αυτό οι κεραίες μας θα πρέπει να είναι τεντωμένες.

Είναι όμως? Αλήθεια, τι γνωρίζουμε γύρω από την τεχνολογία ελέγχου του νου η οποία τελευταία αρχίζει να αποκαλύπτεται? Θα μπορούσε να έχει σχέση με το channeling, ή ας πούμε με την Έστερ και τον Αβραάμ που την ελέγχει? Τι ξέρουμε για τον ψυχοτρονικό έλεγχο και τον προγραμματισμό του εγκεφάλου μας? Πόσο αλήθεια ευάλωτοι μπορεί να είμαστε σε κακόβουλες πνευματικές-νοητικές «επιθέσεις» κατά τη διάρκεια του διαλογισμού ή της ύπνωσης όπου το συνειδητό μας δε βρίσκεται σε εγρήγορση? Ο Αριστοτέλης ίδρυσε την περιπατητική φιλοσοφική σχολή όπου σώμα και πνεύμα βρίσκονταν σε πλήρη εγρήγορση. Αυτού του είδους η πνευματική αναζήτηση φαίνεται πιο «διαυγής» από «πνευματικές βουτιές» στην άβυσσο της εσωτερικότητας μέσω της χαλάρωσης.

Και να σου πω την αλήθεια, βλέποντας την Έστερ-Αβραάμ να αγορεύει ενώπιον του κοινού της - που αποτελούνταν από κυρίες «της διπλανής πόρτας» που με μάτια γουρλωμένα ανυπομονούσαν για την επόμενη στιγμή που θα χειροκροτήσουν - μου φάνηκε σαν να βλέπω ιεροκήρυκα κάποιας θρησκευτικής σέχτας που κηρύττει στο ποίμνιο της. Δεν την ενδιέφερε νομίζω να κάνει διάλογο με τον καλεσμένο κι αυτό φαίνεται από τον τρόπο που διαχειρίζονταν τη συζήτηση, το χρόνο που έδωσε για να μιλήσει ο καλεσμένος της αλλά και από το γεγονός ότι τον διέκοπτε για να πει αυτό που ήθελε αυτή. Την ενδιέφερε μόνο το ποίμνιό της το οποίο έπρεπε να προφυλάξει από την απόσπαση και την εμφύτευση αμφιβολιών. Γι’ αυτό και ενίοτε απευθύνονταν σε αυτό λέγοντας ότι «όλοι εκεί έχουν διαφορετική άποψη» (από το συνομιλητή της), εισπράττοντας την επευφημία.

Και ξέρεις, βλέποντας όλες αυτές τις αποχαυνωμένες φάτσες στο κοινό της Έστερ αναρωτιέμαι αν τελικά θέλω να απεμπολήσω την ιδιότητα μου να δακρύζω ή ακόμη και να ξεσπώ σε λυγμούς κάθε φορά που νιώθω την αδικία και τον πόνο του άλλου. Ο καλεσμένος μιλούσε για ανθρώπινη δυστυχία και οι άλλες τον κοιτούσαν και γελούσαν. Γιατί? Επειδή είναι αυτός κουτός που στεναχωριέται κι εκείνες ξύπνιες που έπιασαν το νόημα? Ή μήπως γιατί ο εγκέφαλος τους έχει πλυθεί από τις ιδέες της ομιλήτριας κι έχουν ίσως αποκτηνωθεί? Στο τέλος-τέλος αν είναι να καταλήξω έτσι, ρομποτάκι προγραμματισμένο να χαίρεται χωρίς αίσθηση της «γήινης» πραγματικότητας, καλύτερα να μείνω άνθρωπος με τα «κουσούρια» μου.

ΥΓ2: Οι απόψεις που εξέφρασα είναι αυτές που με εκφράζουν σήμερα. Με χαρά θα τις αποχαιρετήσω αύριο εφόσον υπάρξει κάτι άλλο που θα μπορούσε να τις εκτοπίσει.


Κίμων
Γεια σου dimnik1979.
Η θρησκευτική οπτική αποκτά νόημα μόνο αν αισθανθείς ότι μέσα στο σώμα σου υπάρχει ψυχή, της οποίας η φύση είναι αιώνια. Όσο δεν το αισθάνεσαι αυτό, θα τείνεις να ερμηνεύεις αρνητικά τις θρησκευτικές / πνευματικές διδασκαλίες και τα πνευματικά πρόσωπα.

Η πνευματικότητα είναι παλιά ιστορία. Δεν ξεκίνησε με τον χριστιανισμό, ούτε με την αρχαία Ελλάδα. Τα κείμενα της Ινδίας χρονολογούνται πολύ πιο πριν από την αρχαία Ελλάδα και αναλύουν τις διάφορες καταστάσεις συνείδησης που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος, το πώς η ευτυχία του εξαρτάται από την ανύψωση της συνείδησής του από το ατομικό σώμα στο συμπαντικό σώμα και εξετάζουν τους διάφορους τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αυτή την ψυχική μεταβολή. Επίσης τα κείμενα μιλούν διεξοδικά για την σχέση που μπορεί ο άνθρωπος να έχει με θεία όντα που τον ανεβάζουν σε ανώτερες διαστάσεις, τα οποία επικοινωνούν με τους ανθρώπους άλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα (μέσω αποστόλων).

Δεν υπήρχε ψυχοτρονική εκείνη την εποχή, απλά η πνευματική οπτική και η πνευματική προσπάθεια, καθώς και οι πνευματικοί δάσκαλοι, οι πνευματικές πρακτικές, τα πνευματικά όντα τα οποία μας βοηθούν στο πνευματικό μας ταξίδι και οι πνευματικοί στόχοι, ήταν πάντα μέρος του ανθρώπινου ταξιδιού εξαιτίας τού ότι ο άνθρωπος έχει ψυχή.

Εγώ γνώρισα ότι έχω ψυχή για πρώτη φορά πριν τριάντα χρόνια, όταν η αδερφή μου μού είπε ότι είχε βγει δύο φορές από το σώμα της. Μου είπε ότι έξω από το σώμα βιώνει κανείς μεγάλη ελευθερία και ενέργεια και μου έδειξε πώς να το κάνω, μαθαίνοντάς μου έναν αυτοσχέδιο διαλογισμό (ήταν μικρή τότε και δεν είχε διαβάσει οτιδήποτε σχετικό) για να το πετύχω.

Λοιπόν το προσπάθησα, αλλά εκείνο τον καιρό δεν βγήκα από το σώμα μου. Αυτό που συνέβη ήταν ότι είδα το όραμα ενός ανθρώπου που φορούσε το χαρακτηριστικό ανατολικό ύφασμα στο κεφάλι, και υπήρχε ένα φως που σχετιζόταν με το πρόσωπό του, το οποίο δεν μπορούσα να εξηγήσω.

Η στιγμή που το έβλεπα αυτό, κατά την οποία δεν είχα συνείδηση του εξωτερικού περιβάλλοντος, ήταν η πιο πλήρης στιγμή στην έως τότε ζωή μου. Έχοντας ξεχάσει τον εαυτό μου και έχοντας χάσει την αίσθηση της δικής μου προσωπικότητας, απορροφήθηκα από μία ενέργεια που με άγγιζε και με μετουσίωνε με έναν αιώνιο και καταλυτικό τρόπο.

Έτσι έψαξα, χωρίς καν να ξέρω για ποιο πράγμα ψάχνω, και έπεσα πάνω σε ένα βιβλίο που είχε τον τίτλο "Γιόγκα".

Τη στιγμή που τα μάτια μου έπεσαν στον τίτλο, ένιωσα ότι είχα βρει αυτό που έψαχνα.

Μου πήρε ακόμα τρία χρόνια μέχρι να μπορώ να διαχωρίσω την ψυχή από το σώμα. Όταν η ψυχή διαχωρίζεται από το σώμα, τότε συνεχίζεις να υπάρχεις σε αυτό τον κόσμο, αλλά βιώνεις την ψυχική διάσταση του κόσμου. "Ψυχική" διάσταση σημαίνει ότι βιώνεις την αιώνια και συνειδητή πλευρά του κόσμου, βιώνεις όλο τον κόσμο ως την έκφραση ενός και μόνο νου. Γι' αυτό και εσύ μπορείς να ταξιδέψεις στον κόσμο απλά κινώντας το νου σου - γιατί δεν υπάρχουν ξεχωριστοί τόποι, αλλά όλα είναι ένας και μόνο νους.

Τα παραπάνω, καθώς και άλλα που θα πω πιο κάτω, είναι εμπειρίες πανανθρώπινες που υπήρχαν σε όλες τις εποχές. Δεν άρχισαν να υπάρχουν τις τελευταίες δεκαετίες με τη δημιουργία της ψυχοτρονικής.

Λοιπόν, μετά από αυτές τις εμπειρίες, όπου είδα ότι έχω διττή φύση, από τη μία σώμα, από την άλλη νους / ψυχή, έπρεπε να αντιληφθώ πώς αυτά τα δύο σχετίζονται και γιατί ζούμε περιορισμένοι μέσα σε ένα σώμα που είναι ευάλωτο σε τόσα δεινά, και συχνά υποφέρει για τον ένα ή τον άλλο λόγο, παρά τις καλύτερες προσπάθειές μας να προστατευτούμε. Αυτό λέει και ο Καζαντζάκης στο βιβλίο του για τον Άγιο Φραγκίσκο "Ο Φτωχούλης του Θεού". Λέει ότι, μετά από εμπειρίες του όπου βίωσε την ύπαρξη της ψυχής του, ο Φραγκίσκος είπε: "Τώρα μένει να διεκδικήσω την ίδια ελευθερία ενώ βρίσκομαι στο σώμα."

Στη φιλοσοφία το mind-body problem (πρόβλημα της σχέσης σώματος-νου) είναι πολύ γνωστό. Το μεγάλο θέμα της ανθρώπινης ζωής είναι ότι η ψυχική μας εμπειρία όταν βρισκόμαστε στην ύλη εξαρτάται από τις καταστάσεις του υλικού κόσμου και όχι από την ίδια την αιώνια φύση της ψυχής. Έτσι βρισκόμαστε συνεχώς σε μια προσπάθεια να αποσοβήσουμε τον θάνατο. Αλλά γιατί πρέπει να μην πεθάνουμε αν έχουμε μια αθάνατη ψυχή; Και γιατί βιώνουμε τον εαυτό μας ως μια ξεχωριστή ύπαρξη αν όλος ο κόσμος δεν είναι παρά ένα πράγμα, μία νοητική ουσία, και τον διανύουμε απλά με την κίνηση της σκέψης μας;

Αυτό δεν είναι απλά ένα θεωρητικό πρόβλημα, είναι ένα πολύ πρακτικό πρόβλημα. Ας πούμε ότι σηκώνεσαι στις έξι το πρωί, αρχίζεις τη δουλειά στις οκτώ και μέχρι τις πέντε το απόγευμα συνεχίζεις να δουλεύεις. Αν μεν η δουλειά σού αρέσει ή είναι καλά ανεκτή, μπορεί να μην έχεις ιδιαίτερο πρόβλημα, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια. Αλλά θυμάμαι που -κατά ανάγκη- έπλενα πιάτα σε ένα εστιατόριο και έλεγα "γιατί ζω; γιατί ζω; γιατί ζω;" Ζω για να πλένω πιάτα; Γιατί είμαι έτσι φυλακισμένος; Γιατί, ενώ έχω μια ψυχή που διαπνέεται από την ελευθερία λόγω της ίδιας της τής φύσης, καταλήγω ένα ον φυλακισμένο και δυστυχισμένο;

Λοιπόν αυτό το πρόβλημα είναι γνωστό στη φιλοσοφία (βέβαια η υλιστική φιλοσοφία αρνείται ευθύς εξαρχής ότι έχουμε ψυχή, κι έτσι εκεί το πρόβλημα δεν υπάρχει, απλά σου λένε ότι ο εγκέφαλός σου "φαντάζεται πράγματα" κι αυτό είναι όλο. Αλλά βέβαια δεν είναι τόσο απλό, όπως υποδηλώνουν ανακαλύψεις που σχετίζονται με τις διάφορες διαστάσεις του σύμπαντος, τη μη τοπική σύνδεση των υποατομικών σωματιδίων, τα αποτελέσματα των ερευνών της πειραματικής παραψυχολογίας, η κιρλιανή φωτογραφία αλλά και η ανθρώπινη διαίσθηση και τέχνη - όλα αυτά υποδηλώνουν πως ο κόσμος είναι πολύ ευρύτερος από ό,τι μας δείχνουν οι αισθήσεις, και πως υπάρχει μία συνειδητή ενοποιητική αρχή -είτε την περιγράψεις ως Νου, Ενέργεια, είτε ως Θεό κλπ.

Στην υπαρξιακή ψυχολογία (existential psychology) αυτό λέγεται "η ανθρώπινη κατάσταση". Όχι δηλαδή απλά ότι βρίσκεσαι μέσα σε ένα κόσμο θνητό όπου ζεις διάφορες λύπες (καθότι αυτό συμβαίνει και στα ζώα, τα οποία, όπως κι εμείς, πλήττονται το ένα από τη βία του άλλου και από τους διάφορους περιβαλλοντικούς και βιολογικούς παράγοντες), αλλά ότι φέρεις μέσα σου, ως ανθρώπινο ον, τη συνείδηση και τη διαίσθηση μιας μεγαλύτερης πραγματικότητας, η οποία όμως σου παραμένει άγνωστη και κρυφή, παρατείνοντας και εντείνοντας τη φυλακή και το αδιέξοδό σου.

Μου είναι φανερό ότι αυτή η κατάσταση δεν συνειδητοποιείται από όλους. Ας πούμε, όταν ήμουν παιδί και έπαιζα μπάσκετ ή ποδόσφαιρο, η λεγόμενη "λύτρωση" ήταν για μένα να σκοράρω. Και για άλλους, μεγαλύτερους στην ηλικία, η "λύτρωση" είναι ο σεξουαλικός οργασμός (που, παρεμπιπτόντως, περιγράφεται κι αυτός ως σκοράρισμα). Αλλά το πρόβλημα είναι ότι, ακολουθώντας πράγματα που βρίσκεις ενστικτωδώς ευχάριστα, παραμένεις απροετοίμαστος για τις "κακές ώρες", όταν δηλαδή η τύχη σου γυρίσει. Για παράδειγμα, ανέβασα ένα βίντεο όπου μία γυναίκα μιλά για το πώς γλύτωσε από ένα τσουνάμι. Εκείνη γλύτωσε, αλλά χιλιάδες άνθρωποι και ζώα πνίγηκαν σε αυτό το τσουνάμι. Σε ένα άλλο βίντεό μου, που μεταφράζω τώρα, ένα άλλος άνθρωπος πνίγηκε επειδή έπαθε κράμπα κολυμπώντας - και μετά, αφού επισκέφθηκε τον Ουρανό, ξαναγύρισε στη γη και μας διηγείται τις εμπειρίες του.

Λοιπόν όταν τα πράγματα "γυρίσουν" και δεν σκοράρεις πια, μπορεί να επιχειρείς να προστατέψεις τον εαυτό σου, αποτελεσματικά ή μη, αλλά, όπως και να έχει, τότε στριμώχνεσαι και αναγκάζεσαι να αναρωτηθείς γιατί βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση ευθύς εξαρχής. Όχι ποιος είναι ο πολιτικός που διέταξε να σταθείς μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα ή το γενετικό μυστικό της αρρώστιας που σε αναλώνει, αλλά πώς βρέθηκες καν σε αυτό τον κόσμο - γιατί να έχεις καν όλη αυτή την εμπειρία.

Έχω μιλήσει με άτομα, και επίσης έχω ανεβάσει τέτοια βίντεο, όπου άνθρωποι που πέθαναν στο χειρουργικό κρεβάτι ή σε κάποιο ατύχημα κλπ, διηγούνται πώς πέρασαν στην πνευματική πλευρά της ύπαρξής τους και είδαν και αντιλήφθηκαν πράγματα και συμβάντα που πήγαιναν πολύ πέρα από τις περιορισμένες αισθητηριακές και αντιληπτικές ικανότητες που είχαν όταν βρίσκονταν εντός του σώματος. Εξέτασαν τη ζωή τους από την οπτική μιας ψυχής που κοιτά και κρίνει, και αντιλαμβάνεται σκοπούς και αναγκαιότητες και νόημα, όχι ενός σώματος που απλά επιζητά να ζήσει λίγο ακόμα.

Λοιπόν, μέσα από τις δύσκολες στιγμές και καταστάσεις της ζωής του, ο άνθρωπος γίνεται πιο φιλοσοφικός, πιο στοχαστικός, πιέζεται να βρει μια λύση που να μην εξαρτάται από το χρόνο ("αν γίνει το τάδε, τότε θα είμαι καλά"), αλλά θα είναι μια λύση στο εδώ και τώρα.

Συχνά είναι μέσα στα κλάματά μας, κατά τη διάρκεια μιας προσωπικής ή κοινωνικής κρίσης, που συνειδητοποιούμε πόσο δεσμευμένοι και φυλακισμένοι είμαστε - όχι λόγω κάποιου πολιτικού ή κάποιου θηρίου που μας κυνηγά ή κάποιας πλημμύρας ή κάποιας αρρώστιας ή της μεγάλης μας ηλικίας κλπ κλπ κλπ, αλλά λόγω της ίδιας της φύσης της εμπειρίας μας.

Η αίσθηση ότι αυτή δεν είναι η μόνη εμπειρία που μπορούμε να έχουμε αλλά ότι δημιουργείται από έναν εσωτερικό παράγοντα πάνω στον οποίο έχουμε τελικά έλεγχο, αν δουλέψουμε σκληρά την ποιότητα της συνειδητότητάς μας, είναι το κλειδί της λύσης.

Κι αυτή τη λύση δεν θα την ακούσεις στο σχολείο. Το μόνο που μπορεί να γίνει εκεί είναι να σου δώσουν ένα δίπλωμα που να γράφει "άνεργος". Η λύση αυτή προσφέρεται από τους πνευματικούς δασκάλους, ή, γενικότερα, από εκείνα τα όντα που, έχοντας πάρει όλο το μάθημα που έχει να πάρει κανείς στον υλικό κόσμο, πέρασαν στην ελευθερία και στην αυτοδιάθεση και τώρα δείχνουν σε εμάς τους μη εξελιγμένους ανθρώπους πώς να εξελίξουμε την συνειδητότητά μας και να ελευθερωθούμε.

Αφού λοιπόν εγώ ακολούθησα τις συστάσεις ενός τέτοιου θεϊκού όντος, έλαβα από αυτόν μια συγκεκριμένη ποσότητα της θεϊκής ενέργειας που μας απελευθερώνει. Μικρή ποσότητα, βέβαια, αλλά ακόμα κι αυτή είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός.

Την εμπειρία αυτή και το τι άλλαξε μόνιμα στον εαυτό μου και στην ψυχολογία μου την περιγράφω στο παρακάτω βίντεο:
http://www.youtubetranslations.gr/ascension_to_a_higher_dimension_pop_up.htm
Η λύση που βρήκα είναι η μόνιμη λύση που αφορά την ψυχή. Αλλά αυτή η λύση δεν σου λύνει άμεσα όλα τα προβλήματα, παρά μόνο όταν έχεις εξελίξει τη συνειδητότητά σου τόσο ώστε να μην χρειάζεσαι καν να ζήσεις στην ύλη. Αυτά τα όντα μπαίνουν και βγαίνουν στην ύλη κατ' επιλογή, αλλά εμείς δεν είμαστε έτσι, είμαστε ασύγκριτα πιο δεσμευμένοι, και γι' αυτό είμαστε αναγκασμένοι να παίρνουμε μέτρα που θα μας βοηθήσουν βραχυπρόθεσμα να επιβιώσουμε.

Ως προς το τι να κάνεις σχετικά με την βραχυπρόθεσμη επιβίωσή σου -όχι την επιβίωση που σε βάζει στην αιώνια ζωή, στην οποία εν μέρει μπήκα στην πιο πάνω αναφερόμενη εμπειρία, αλλά αυτή που θα παρατείνει ακόμα λίγο την ζωή σου μέσα στο χρόνο- μη ρωτάς τους πνευματικούς δασκάλους. Δεν είναι αυτό το αντικείμενό τους. Μόνο στην περίπτωση που έχουν φιλανθρωπικές οργανώσεις που μοιράζουν ρούχα και φαγητό μπορούν να σου είναι χρήσιμοι από αυτή την πλευρά - αν πεινάς ή δεν έχεις να ντυθείς. Αλλιώς η συμβολή τους στη ζωή σου είναι η ευαισθητοποίησή σου σε αυτά που θα μπορούσες να κάνεις για να απελευθερωθείς από την επίδραση των υλικών καταστάσεων στην ψυχολογία σου. Και έτσι έχουν βοηθήσει πολλούς ανθρώπους, αλλά, όπως λες κι εσύ, δεν γίνεται να πέφτουν βόμβες στο σπίτι σου και εσύ να μην νοιάζεσαι. Λοιπόν υπάρχουν κι άλλα πράγματα που μπορεί να χρειάζεται να γίνουν. Ίσως, ας πούμε, θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουμε: είναι αυτή η κυβέρνηση η σωστή; Μας πηγαίνει εκεί που θέλουμε να μας πάει; Η γνώμη μου είναι ότι οι κυβερνήσεις που οι Έλληνες διαλέγουν εδώ και δεκαετίες σκάβουν το λάκκο κάτω απ' τα πόδια τους και θα έπρεπε να κοιτάξουν να βγάλουν ανθρώπους που έχουν ακεραιότητα. Το θέμα δεν είναι ότι οι Έλληνες κάνουν πολύ διαλογισμό -δεν νομίζω ότι κάνουν διαλογισμό περισσότεροι από ένας στους τρεις χιλιάδες, και ακόμα κι αυτοί κάνουν μισή ώρα τη μέρα, δεν κάνουν όλη μέρα- αλλά ότι δεν φαινόμαστε να έχουμε επαρκή συνειδητοποίηση ως προς το γιατί τα πράγματα πηγαίνουν όπως πηγαίνουν. Υπάρχουν διάφορες απόψεις - ότι η διαφθορά στην Ελλάδα είναι υπέρογκη, ότι οι επικυρίαρχοι προωθούν μια παγκόσμια κυβέρνηση κλπ. Νομίζω ότι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ψηφίσουμε μια άλλη κυβέρνηση, αλλά ακόμα κι αυτό δεν το κάνουμε. Δεν είμαι σπεσιαλίστας στην πολιτική για να σου κάνω καμιά ανάλυση της πολιτικής κατάστασης. Δραστηριοποιούμαι στον χώρο όπου έχω αναπτυχθεί, αλλά όποιος αισθάνεται ότι οι ικανότητες και το μυαλό του ταιριάζουν στην πολιτική κινητοποίηση, θαυμάσια. Ούτε το αποθαρρύνω, σε ό,τι γράφω, ούτε το μειώνω .

Λοιπόν εγώ δεν το μειώνω - μήπως το μειώνει ή το "απαγορεύει" η Έστερ; Δεν το νομίζω. Νομίζω ότι δεν την αντιλαμβάνεσαι σωστά. Ο καθένας μπορεί, αν έχει την ευκαιρία, να δραστηριοποιηθεί στον χώρο όπου αισθάνεται ότι μπορεί να είναι πιο χρήσιμος. Η Έστερ δεν αντιλέγει στην πολιτική κινητοποίηση· αντιλέγει στην ιδέα ότι ο άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει ελεύθερο πνεύμα, πνεύμα που δεν εξαρτάται από τις υλικές καταστάσεις. Σου λέει ότι για την αρνητικότητα που υπάρχει στον νου σου, βρίσκεις δικαιολογίες. Θα αισθανόσουν άσχημα έτσι κι αλλιώς, δεν αισθάνεσαι άσχημα επειδή είσαι αλτρουιστής. Αισθάνεσαι άσχημα επειδή η ψυχή σου είναι δεσμευμένη στην ύλη, και προσπαθείς να καμουφλάρεις αυτή την εξάρτηση κάνοντας ότι δήθεν ενδιαφέρεσαι για τους άλλους. Πρέπει να είσαι ειλικρινής σχετικά με τον εαυτό σου. Αυτό εννοεί όταν λέει:

"Λοιπόν πραγματικά αυτό που κάνεις δεν ωφελεί
-αν και δεν θα προσπαθήσουμε να σε πείσουμε να μην το κάνεις,
να μην εκτοξεύεις κάθε είδους πύραυλο οικουμενικής επιθυμίας-"

Είναι πολύ εύκολο να είσαι αρνητικός, αλλά το "έργο" σου, λέει, δεν είναι αυτό. Το έργο σου είναι

"να ρίξεις φως στο ευδαιμονικό δυναμικό αυτού του πλανήτη."

Αυτό σημαίνει ότι το έργο σου είναι να είσαι εσύ ο ίδιος όσο καλύτερος και πιο φωτεινός μπορείς να είσαι. Είτε ασχολείσαι με την πολιτική, είτε είσαι διάμεσο, είτε ασχολείσαι με τις επιχειρήσεις, είτε ό,τι άλλο.

Και, από θεωρητικής πλευράς, αυτό το στηρίζει στην αντίληψή της -που εκείνη την περιγράφει ως σίγουρη γνώση- πως τις διάφορες δυσκολίες που βιώνεις τις έχεις ήδη διαλέξει, ως ψυχή, πριν έρθεις στην ύλη. Λοιπόν μην μεμψιμοιρείς. Κάνε ό,τι πρέπει να κάνεις και γνώριζε ότι όλη αυτή η πάλη που θα κάνεις στη ζωή σου είναι ένα μέσο για την αυτοβελτίωσή σου. Είναι καλό να κρατιέσαι μαχητικός (δεν εννοώ επιθετικός), να προσπαθείς, να έχεις δύναμη θέλησης, οργανωτικότητα και επιμονή. Αλλά όποιο κι αν είναι το πεδίο της προσπάθειάς σου, γνώριζε πως όλοι εμείς που ερχόμαστε εδώ είμαστε ψυχές που επέλεξαν αυτή την πορεία.

Μπορεί να επιλέξεις να δραστηριοποιηθείς πολιτικά. Ας πούμε, το γνωστό ντοκιμαντέρ που ανέβασα, με τίτλο THRIVE, έχει δημιουργηθεί από τον Foster Gamble, που έκανε και τον σχετικό ιστοχώρο, ο οποίος προσπαθεί να συνενώσει πόρους για μια (ειρηνική) αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση. Η πνευματική του οπτική είναι πολύ σαφής στο βίντεο. Μιλά για ένα όραμα που είδε όταν ήταν νέος, το οποίο του παρείχε την κατανόηση ενός βασικού συμπαντικού νόμου και τον ενέπνευσε στο έργο του ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, για τη σχέση των εξωγήινων με τους ανθρώπους στη γη και τέτοια θέματα. Αλλά αυτά δεν έρχονται σε αντίθεση με την προσπάθειά του να δράσει θετικά στον πολιτικό χώρο (grass roots movement). Μάλιστα ήρθα και σε επαφή μαζί του και ήμουν μέρος της διαδικασίας της επίσημης ελληνικής μετάφρασης, μαζί με άλλα άτομα.

Άλλα πνευματικά άτομα της Νέας Εποχής / ανατολικής φιλοσοφίας που προωθούν την ευαισθητοποίηση ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και δίνουν πολλές πληροφορίες σχετικά με αυτήν είναι ο Bill Ryan, η Kerry Cassidy, ο David Wilcock και ο Alex Collier, και έχω μεταφράσει μπόλικα βίντεο από όλους αυτούς. Όλοι αυτοί είναι πολύ γνωστοί στο διαδίκτυο και τους παρακολουθούν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο (π.χ. η ομιλία του Wilcock "2012 Enigma" ήταν την 1η Δεκεμβρίου του 2008 πρώτη σε θεάσεις στο Google).

Μια συλλογή από βίντεό τους που έχω μεταφράσει είναι εδώ:

http://www.youtubetranslations.gr/#!writer/13/Άλεξ Κολιέρ/
http://www.youtubetranslations.gr/#!writer/1/Ντέιβιντ Γουίλκοκ/
http://www.youtubetranslations.gr/Milabs.htm

Αλλά αυτό που όλοι αυτοί έχουν διαφορετικό από τον άντρα αυτού του βίντεο είναι ότι, ενώ κάνουν τον αγώνα που κάνουν, παράλληλα κοιτούν να διατηρούν φωτεινό πνεύμα. Μέσα στον κόσμο της αρνητικότητας, έχουν αποφασίσει οι
ίδιοι τουλάχιστον να είναι φωτεινοί, παρά τις αρνητικές καταστάσεις μέσα στις οποίες βρίσκονται. Το ίδιο και η Μητέρα Τερέζα, διατήρησε αδάμαστη θέληση και ενεργητικότητα, καθώς και πίστη στον Θεό, ενώ παράλληλα συνέχισε να μαζεύει τους λεπρούς από τους δρόμους της Καλκούτας και να τους προσφέρει περιποίηση, με κίνδυνο της ζωής της.

Ακόμα και ο άντρας του παρόντος βίντεο το παραδέχεται και ο ίδιος, ότι πιθανόν να αισθάνεται έτσι αρνητικά επειδή θρηνεί που έχασε τη γυναίκα του. Εκεί είναι που πολλοί στο ακροατήριο γέλασαν - επειδή μέχρι τότε υποτίθεται πως είχε σπουδαία αλτρουιστικά κίνητρα και μετά βγαίνει στη φόρα πως αυτό που τον πονά είναι ότι έχασε αυτή με την οποία μοιραζόταν το κρεβάτι του.

Το γέλιο του ακροατηρίου τότε εξέφρασε το σοκ που αισθάνθηκαν, που προερχόταν από τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο αλτρουιστικό και το εγωιστικό.

Και είναι προς τιμήν του ότι ο ίδιος το εξέφρασε από μόνος του, το οποίο έκανε προφανώς γιατί είχε την ανάγκη να ελευθερωθεί από αυτό το κόλλημα.

"Και, αυτή τη στιγμή
-ίσως γιατί τώρα παίρνω διαζύγιο και έχω λίγη πικρία, δεν ξέρω...-
αλλά αυτή τη στιγμή κάνω μια αξιολόγηση.
Είναι ώρα να γίνει μια αξιολόγηση."

Ήδη από την αρχή, μάλιστα, στο έβδομο λεπτό της ομιλίας του, φαίνεται να είχε πει το ίδιο, μολονότι κεκαλυμμένα:

"Αναφέρομαι στη ζημιά που συμβαίνει,
στην έλλειψη ολοκλήρωσης,
στα παιδιά που αφήνονται πίσω,
στις οικογένειες που διαταράσσονται,
στις ζωές που καταστρέφονται
και σε όλα εκείνα τα βιώματα που ζούμε σε αυτή τη διαδικασία."

Η μόνη άλλη φορά γέλιου στο ακροατήριο ήταν στην πολύ αρχή, όταν κάποιοι γέλασαν πριν ακόμα μπουν στο νόημα. Είδαν ένα άτομο με καπέλο να κάθεται κάτω, να κρύβεται από όλους πίσω από το καπέλο του και να διαβάζει απνευστί από ένα χαρτί πράγματα που πιθανά τους φάνηκαν παράξενα ή ακαταλαβίστικα. Αλλά όταν έγινε σαφές για ποιο πράγμα μιλά αυτός και άρχισε η μεταξύ τους συζήτηση, το ακροατήριο καθόταν και άκουγε μαγεμένο. Καμία φορά δεν χειροκρότησε, όπως λες ότι έκανε, ούτε γελούσε ούτε επευφημούσε. Και επειδή είχε τελειώσει ο χρόνος που κανονικά έχει το κάθε άτομο όταν ανεβαίνει για να κάνει την ερώτησή του, όταν η Έστερ τούς ρώτησε αν θα ήταν ok να συνεχίσουν, αυτοί απάντησαν ΝΑΙ. Ήταν πολύ προφανές, όπως σημείωσε και η Έστερ, ότι έβρισκαν ενδιαφέρον στη συζήτηση.

Δεν συμφωνώ μαζί σου ότι είχαν "αποχαυνωμένες φάτσες". Σε όλα τα αμερικανικά ακροατήρια θα δεις παχύσαρκα άτομα που φαίνονται καλοθρεμένα, αυτό είναι στάνταρτ εκεί λόγω του τρόπου διατροφής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βλέπεις άτομα που ακούν σοβαρά, σκεπτικά και συγκεντρωμένα, με φανερό ενδιαφέρον. Αυτή είναι και η ουσία: να στοχάζεσαι.

Ούτε συμφωνώ μαζί σου ότι η Έστερ τούς εξανάγκαζε να πιστεύουν ό,τι πίστευαν. Είναι φανερό πως τη μία φορά (όχι περισσότερες) που είπε ότι αυτοί που κάθονται στο ακροατήριο δεν συμφωνούν με τον άντρα ως προς το ότι το ανθρώπινο ον είναι έρμαιο στις εξωτερικές καταστάσεις, το πίστευε ότι πραγματικά έτσι ήταν. Γιατί να μην το πιστεύει, εφόσον σίγουρα ήξερε προσωπικά αρκετούς από αυτούς, που τους είχε γνωρίσει μέσα στα χρόνια; Ακόμα κι ο συγκεκριμένος άντρας λέει:

[Γνωρίζεις τον Τζέρυ;] - Ω ναι, έχω συναντηθεί τόσο με τον Τζέρυ όσο και με την Έστερ στο σπίτι τους.

Η Έστερ λοιπόν είχε μουσαφίρη στο σπίτι της τον συγκεκριμένο άντρα - και σίγουρα ξέρει ομοίως πολλά άτομα στο ακροατήριο. Οι πνευματικοί δάσκαλοι πάντα αποκτούν προσωπικές σχέσεις (δεν εννοώ σεξουαλικές) με τα άτομα στα οποία διδάσκουν. Λοιπόν είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι, απ' την πρότερη επαφή μαζί τους, ήξερε όντως τι πίστευαν. Άλλωστε, είναι σπάνιος αυτός που θα συνεχίσει να πηγαίνει σε ένα πνευματικό δάσκαλο ενώ διαφωνεί με την οπτική του.

Λες:

"Παρομοίως, κατά τη διδασκαλία της Έστερ (ή Αβραάμ), δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα άλλο εκτός από το να «ανεβάσουμε τις δονήσεις μας» μέσω της αγάπης, της χαράς, της αισιοδοξίας και της ανακάλυψης του πνευματικού μας εαυτού."

Όχι, αυτό χρειάζεται όλοι μας να το κάνουμε για να ευτυχήσουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να έχουμε πολιτική δράση - η Έστερ δεν λέει κάτι τέτοιο.

"Να φτιάξουμε «τη δική μας προσωπική πραγματικότητα» ή όπως θα 'λεγε κάποιος κακοπροαίρετος «το συννεφάκι μας»."

Η φιλοσοφία της είναι ακριβώς η αντίθετη - ότι για να γίνεις σοφός και όσο το δυνατόν πιο ευτυχισμένος πρέπει να δεις την όλη εικόνα. Κάνε αυτό που αισθάνεσαι ότι πρέπει να κάνεις, ό,τι κι αν είναι αυτό, αλλά μην κλαίγεσαι, γιατί γνώριζε πως όλα αυτά που κάνεις και όλα αυτά που παθαίνεις και παθαίνουμε και ζούμε, είναι μέρος μιας μεγαλύτερης πραγματικότητας και αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να συμπλεύσουμε με αυτήν.

Για παράδειγμα, εσύ βλέπεις αυτόν που βλάπτεται από κάποιον, και τον σκέπτεσαι ως θύμα, αλλά βλέπεις αυτούς που εκείνος βλάπτει; Όλα τα ζώα που μαχαίρωσε, όλους τους ανθρώπους που αδίκησε σε αυτή ή προηγούμενες ζωές του; Ένα βιβλίο που μου άρεσε πολύ ήταν το "Κάρμα και Μετενσάρκωση" στο οποίο ο συγγραφέας, ένας γιαπωνέζος μυστικιστής και φωτισμένος, διηγείται περιπτώσεις από τις χιλιάδες που έχει γνωρίσει κατά την υπηρεσία του προς το κοινό, όπου οι άνθρωποι έρχονται και του λένε τη συμφορά που τους έχει βρει τώρα και εκείνος μπαίνει σε μια διαλογιστική κατάσταση στην οποία βλέπει τις αδικίες που έκαναν αυτοί οι άνθρωποι σε προηγούμενες ενσαρκώσεις τους και πώς τώρα ξεπλένονται τα κρίματά τους, και τους συμβουλεύει σχετικά με το πώς να τα ξεπληρώσουν καλύτερα. Μερικές φορές μάλιστα τους δίνει πληροφορίες για προηγούμενες γεννήσεις τους που αυτοί αργότερα επαληθεύουν κοιτώντας αρχεία δημόσιων υπηρεσιών από δεκαετίες πριν και τις βρίσκουν σωστές. Βίντεο που δίνουν τέτοιες πληροφορίες (δηλαδή για επιστημονική επαλήθευση τέτοιων πληροφοριών που αφορούν περασμένες μας ζωές) έχω μεταφράσει εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=HcqtnDSFAAw

Εσύ λοιπόν βλέπεις το θύμα τώρα, αλλά δεν βλέπεις την όλη φάση. Αυτό που ξέρεις είναι ότι εξανίστασαι και φοβάσαι - και ποιος ξέρει αλήθεια πόσος προσωπικός φόβος για το δικό σου άτομο δεν περιλαμβάνεται μέσα σε αυτή την ανησυχία; Έκανες ποτέ τίποτα για κανένα; Όταν εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο πεθαίνουν της πείνας, σήκωσες κανένα από αυτά, από τη βρώμα στην οποία κυλιέται στους δρόμους όπου είναι άστεγο, να το βάλεις στα καθαρά σεντόνια του σπιτιού σου; Τι έκανες στο κρεβάτι αυτής της γυναίκας με την οποία έκανες το παιδί σου, όταν υπήρχαν τόσα παιδιά που ζούσαν στη φρίκη και παρέμεναν αβοήθητα από σένα; Τι πραγματικά νιώθεις για αυτά;

Βλέπεις τον Αμερικανό που χάνει τη δουλειά του επειδή οι επιχειρήσεις δημιουργούν παγκοσμιοποίηση, αλλά βλέπεις τον ίδιο Αμερικανό πώς έτρεχε σε μια προηγούμενη ζωή του πυροβολώντας τους Ινδιάνους και βιάζοντας τις Ινδιάνες ή, ζώντας τότε στην Ευρώπη, γιουχάιζε ενώ μάγισσες καίγονταν δημοσίως στην πυρά, κατηγορούσε "αιρετικούς" ή σκότωνε άτομα διαφορετικής θρησκευτικής πίστης σε θρησκευτικούς πολέμους που έσφαξαν εκατομμύρια, ή έκοβε τα χέρια των Ινδών υφαντουργών προκειμένου να πουλούν καλύτερα στην κατεχόμενη από τους Άγγλους Ινδία τα αγγλικά προϊόντα; Όχι, όλα αυτά τα γεγονότα δεν μπορεί να τα δεις, εφόσον έχεις κολλήσει στο φόβο και στο "κατηγορώ" σου. Βλέπεις τον Έλληνα που τώρα δεν έχει να φάει, αλλά τον βλέπεις όταν έπαιζε στο καζίνο ή στο χρηματιστήριο ή έκανε απάτες ή εκμεταλλευόταν τον μετανάστη ή έπαιρνε δάνεια για να κάνει ακριβά ταξίδια ή αγόραζε ακριβά αυτοκίνητα ή λαδωνόταν για να προσφέρει υπηρεσία ή σκότωνε ζώα; Όλα αυτά τα ζώα που μαχαίρωσε για να τα φάει πού τα βάζεις; Έτσι είναι η ζωή στη φύση - σήμερα πονάς τους άλλους, αύριο σε πονούν οι άλλοι.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει κανείς να ενδιαφέρεται για τους άλλους. Όταν ένας άνθρωπος πάθει καρκίνο επειδή κάπνιζε, δεν πρέπει ο γιατρός να τον περιποιηθεί; Αλλά παράλληλα ξέρει ο γιατρός ότι ο άνθρωπος αυτός δημιούργησε την κατάστασή του. Λοιπόν αυτό σού λέει η Έστερ για όλους. Ότι όλοι δημιουργούμε την κατάστασή μας και ότι όλα αυτά που βιώνουμε θέλουμε να τα βιώσουμε. Ακόμα και αν έχεις χωρίσει απ' τη γυναίκα σου και τώρα στριφογυρίζεις τα βράδια στο κρεβάτι μοναχός και καταθλιμμένος, εσύ το δημιούργησες στον εαυτό σου. Λοιπόν οι διδάσκαλοι προσπαθούν να μεταδώσουν στους ανθρώπους εκείνη την ηθική και πνευματική νοοτροπία που θα τους βοηθήσει να αντιληφθούν τη δυνατότητα να ζήσουν ελεύθεροι από τη σάρκα, και παράλληλα να χρησιμοποιήσουν τις τωρινές τους εμπειρίες στη σάρκα ως εκπαιδευτικές ευκαιρίες για την πρόοδο της ψυχής τους.

Είναι όπως όταν έχεις ένα παιδί που κάνει συνεχώς αυτό που δεν πρέπει να κάνει. Και του λες, όχι παιδάκι μου, μην κάνεις αυτό. Προσπαθείς να το βοηθήσεις να στηριχτεί στα πόδια του και να γίνει σιγά-σιγά η ώριμη ύπαρξη που μπορεί να γίνει.


"Δε χρειάζεται λοιπόν σύμφωνα με την Έστερ να πολεμήσουμε για την ελευθερία μας, ούτε να προστατέψουμε τα παιδιά μας."

Δεν σου είπε να μην προστατέψεις τα παιδιά σου. Ούτε εγώ είπα ότι δεν θα προστάτευε το παιδί της. Αν είχε παιδί (που δεν έχει, γιατί γι' αυτήν είναι η κοινωνία τα παιδιά της, και το έργο της είναι να επιμορφώνει την κοινωνία και όχι δικά της παιδιά) τότε μπορεί να επέλεγε να μείνει για να προστατέψει το παιδί της. Αλλά όταν, πηγαίνοντας να προστατέψει το παιδί της, θα έτρωγε από τον στρατιώτη που πήγαινε να το βιάσει μια μαχαιριά που θα την τύφλωνε, η Έστερ μάς λέει ότι δεν θα έπρεπε να ξεχάσει ότι την όλη αυτή εμπειρία την είχε επιλέξει εξαρχής, όλο αυτό είναι επιλογή της. Το να γεννήσει το παιδί είναι επιλογή της, το να το προστατέψει είναι επιλογή της και το να μαχαιρωθεί είναι επιλογή της. Εμείς οι ίδιοι, λέει, αποφασίζουμε να ζήσουμε στη ζωή μας αυτά τα άσχημα που ζούμε. Εμείς επιλέξαμε να έρθουμε στη Γη όπου θα έχουμε τους τάδε εχθρούς. Και ο πιο βαθύς λόγος που τίποτα από αυτά δεν είναι ξένο από εμάς, είναι ότι τίποτα δεν είναι ξένο προς τίποτα μέσα στην ύπαρξη. ΄Ολα είναι ένα. Το "ξένο" προς εμάς φαίνεται να υπάρχει επειδή σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν πολλά σώματα, άρα ο τάδε επικυρίαρχος είναι κάτι "άλλο" από εμάς. Αλλά όταν η οπτική μας ανοίγει, βλέπουμε ότι όλα είναι διαφορετικές πλευρές της δικής μας ύπαρξης. Διάλεξες τον φίλο σου, διάλεξες και τον εχθρό σου, και αυτός που λες εχθρό σου δεν είναι παρά ο ίδιος ο εαυτός σου σε άλλο σώμα. Αν πιστεύεις ότι πρέπει να παλέψεις μαζί του, πάλεψε. Αλλά μπορείς να το συνειδητοποιήσεις ότι παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό; Αν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις αυτό, τότε η πάλη σού βγήκε σε καλό. Αν όχι, σου βγαίνει σε κακό.

"Αλήθεια όμως, πόσο εγωιστική μπορεί να καταλήγει αυτή η θεώρηση όταν κλείνουμε τα μάτια σε όποιον επιβουλεύεται το «ΟΛΟΝ» (σώμα, οικογένεια, πατρίδα, ανθρωπότητα) και τον αφήνουμε ουσιαστικά να το καταστρέψει αμαχητί, αναζητώντας μόνο την προσωπική μας «πνευματική εξύψωση» και τη δημιουργία της «προσωπικής μας πραγματικότητας»? "

Το ποθητό είναι η πνευματική εξύψωση όλων. Αλλά ο καθένας πρέπει να μοχθήσει ο ίδιος για το δικό του εαυτό. Και, ανάλογα με την πρόοδό μας, μπορούμε να επηρεάσουμε θετικά και άλλους μέσα στην οικογένειά μας ή την ευρύτερη κοινωνία όπου ζούμε.

Και... ας μην μιλάμε για το "ΟΛΟΝ". Πώς συμβαίνει όταν πέθαιναν οι ζητιάνοι έξω από την πόρτα σου να μην τους πρόσφερες ένα κομμάτι ψωμί, αλλά τώρα που φοβάσαι ότι η μπάλα θα πάρει κι εσένα, να "ευαισθητοποιήθηκες"; Κάποτε έμενα σε ένα πανεπιστήμιο της γιόγκα ως φοιτητής (στην Ινδία). Και έκανα ένα παράπονο και είπα ότι το τάδε (κάτι που δεν μου άρεσε και τους ζητούσα να το αλλάξουν) είναι για όλους κακό. Και μου είπαν: "Άσε τους άλλους, μίλα για τον εαυτό σου." Και απάντησα ειλικρινά ότι δεν μιλώ για τους άλλους επειδή ενδιαφέρομαι για τους άλλους, αλλά επειδή αν μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου θα μου πουν πως δεν έχει σημασία τι γίνεται σε ένα μονάχα άτομο. Αυτή την τακτική μπορείς να τη δεις και στα ζώα. Όταν, ας πούμε, λεοπαρδάλεις ζυγώνουν κοπάδια για να τους ορμήσουν, τα ζώα ενώνονται όλα μαζί για να αποτρέψουν τον εχθρό. Δεν υπάρχει τίποτα αλτρουιστικό σε αυτό.

Ενδιαφερόμαστε αλήθεια για τους άλλους; Λες:

Αναλαμβάνουν να πολεμήσουν και ενδεχομένως να θυσιαστούν, προκειμένου να προστατέψουν το «όλον» [...]. Το ίδιο πρέπει να συμβεί και σήμερα που κάποιοι επιβουλεύονται την ελευθερία της ανθρωπότητας στο σύνολό της. Ο καθένας μας θα πρέπει να αναλάβει να πολεμήσει και να θυσιαστεί αν χρειαστεί προκειμένου να υπερασπιστεί το «ΟΛΟΝ»

Σε άτομα που μου λένε ότι ενδιαφέρονται για τους άλλους, κάνω την εξής ερώτηση, και ακόμα δεν έχει βρεθεί κάποιος που να απαντήσει καταφατικά. Λέω:

"Θέλεις να είναι πιο ευτυχισμένοι οι άνθρωποι;" Μου λένε: "Ναι." Λέω: "Εντάξει. Κοίτα, υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που υποφέρουν από διάφορες παθήσεις στην κοινωνία. Θα έπαιρνες πάνω σου μια τέτοια πάθηση (όπως λέγεται ότι κάνουν οι άγιοι); Λοιπόν τριάντα άτομα έχουν την άλφα πάθηση. Θα δεχόσουν να υποφέρεις εσύ από αυτή την πάθηση ώστε να φύγει από αυτούς; Ένας μόνο άνθρωπος, εσύ, θα σώσεις τριάντα άτομα! Μπορεί να σε ξεβολέψει λίγο η πάθηση, αλλά θα αξίζει τον κόπο, γιατί θα ευεργετείς τόσες ζωές, τόσες οικογένειες... Δεν αξίζουν τριάντα άνθρωποι παραπάνω από το άτομό σου; Με αυτό τον τρόπο, αν θυσιαστούν λίγοι, μπορούν να ευδοκιμήσουν οι πολλοί."

Εσύ ξέρεις κανένα που να απαντούσε ότι δέχεται να ξεβολευτεί, να πονέσει ή να θυσιαστεί; Κάποιον που θα δεχόταν να χάσει οτιδήποτε, όσο μικρό και να 'ταν, χωρίς να θεωρεί αυτή την απώλεια απαραίτητη για την προώθηση της δικής του ζωής;

Γι' αυτό λέω, καλύτερα να μην μιλάμε για αλτρουισμό. Είμαστε ζωάκια που φοβούνται μην τους βρει ο θάνατος και ενώνονται όλα μαζί για να αποσοβήσουν τις λεοπαρδάλεις. Ίσως κάποιοι άνθρωποι που έχουν αλτρουιστική φύση να το κάνουν προς χάριν των άλλων. Αυτοί θα δέχονταν και να αρρωστήσουν προς χάριν των άλλων, απλώς έχουν αυτή τη νοοτροπία της θυσίας. Αλλά οι υπόλοιποι δεν έχουμε αυτό το κίνητρο, απλώς μας φοβίζει ο θάνατος και συνασπιζόμαστε για να τον αποσοβήσουμε.

Κι εγώ δεν λέω ότι αυτή η πράξη δεν πρέπει να γίνει. Το να προσπαθείς να αποφύγεις το θάνατο είναι ένα χαρακτηριστικό της ζωής. Παλιότερα, ας πούμε, οι άνθρωποι έπαιρναν τις πέτρες ή τα ακόντιά τους, έβγαιναν από τη σπηλιά τους και αμύνονταν μπροστά στα θηρία.

Δεν είναι κακό να ενώνεσαι μαζί με άλλους για να αναιρέσεις απειλές, κι ούτε λένε οι πνευματικοί δάσκαλοι ότι είναι κακό αυτό. Οι άνθρωποι μπορούν να κρίνουν πότε και με ποιο τρόπο πρέπει να υπερασπίσουν τον εαυτό τους από τις διάφορες περιβαλλοντικές απειλές.

Αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός της ζωής. Αυτά είναι αναπόφευκτα μέτρα που σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να παρθούν. Και ως προς το αν έχει έρθει αυτή η στιγμή στην Ελλάδα: νομίζω ότι έχει έρθει η στιγμή να σταματήσουμε να εκλέγουμε ανθρώπους χωρίς ηθική.

Πρέπει να βάλουμε την ηθική στη ζωή μας, και αυτό δεν θα γίνει άμα πιάσουμε τα μαχαίρια της κουζίνας και ξεκοιλιάζουμε τους αστυνομικούς.

Αυτή είναι η δική μου κατανόηση. Δεν σημαίνει ότι είναι η σωστή. Όλοι στην κοινωνία προσπαθούν να βρουν γιατί η κατάσταση ήρθε εδώ που ήρθε και ποια είναι η λύση, και δεν βλέπω γιατί πρέπει να καμωθώ ότι εγώ "ξέρω" καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον.

"Πόση δειλία και πόσο στρουθοκαμηλισμό μπορεί να περιέχει αυτή η επιτηδευμένη απάθεια και αδράνεια? Πόσο εύκολη και επικίνδυνη συνάμα μπορεί να αποβεί για τους νέους οι οποίοι ψάχνουν μια ιδεολογία να υιοθετήσουν και συνήθως καταλήγουν στην πιο βολική και λιγότερο επίπονη?"

Η πνευματική οπτική δεν σε εμποδίζει απ' το να υπερασπίζεις τον εαυτό σου με τον τρόπο που θεωρείς σωστό και χρήσιμο. Διαλογισμό δεν θα κάνεις δέκα ώρες την ημέρα. Τι θέλεις να κάνεις μετά; Θέλεις να κάνεις διαδηλώσεις, να γυρνάς από εργοστάσιο σε εργοστάσιο και να λες να πολεμήσουμε τη Νέα Τάξη Πραγμάτων ή τον Καπιταλισμό ή ό,τι κρίνεις ότι έχει φέρει αυτή την κατάσταση; Μπορείς να το κάνεις. Αλλά, ότι κι αν κάνεις, μην αποκτηνώνεσαι. Κράτα μέσα σου να καίει τη λαμπάδα του ανθρώπινου πνεύματος.

Αν μας έκαναν επίθεση οι Τούρκοι, θα φαινόταν σαφές σε όλους (και σε μένα επίσης) ότι πρέπει να αντισταθούμε με τα όπλα. Αλλά οι καταστάσεις στη σημερινή κοινωνία δεν είναι τόσο προφανείς, ούτε οι λύσεις τους είναι. Στη μοντέρνα εποχή ο άνθρωπος πολιτικοποιήθηκε και δοκίμασε διάφορες ιδεολογίες. Δεν φαίνονται να είχαν επιτυχία. Ούτε ο καπιταλισμός είχε, ούτε ο κομμουνισμός. Η δημοκρατία δημιούργησε αφάνταστη διαφθορά, γιατί όταν κυβερνά ο λαός, ο οποίος διακατέχεται από τα ένστικτα, τότε θα πάρει την εξουσία ο δυνατότερος (άτομα ή οργανώσεις, π.χ. πολυεθνικές) οι οποίες θα προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα στο εθνικό και υπερεθνικό περιβάλλον. Αυτό που οι πνευματικές φιλοσοφίες έχουν να δώσουν στην κοινωνία εν γένει, είναι η ενθύμηση της ηθικής και της πνευματικότητας. Αν η κοινωνία ζούσε με βάση το χριστιανικό "αγάπα τους άλλους σαν τον εαυτό σου" δεν θα δημιουργούσαμε κοινωνίες όπου οι άνθρωποι, εφορμούμενοι από τα ένστικτα, κάνουν δύσκολη τη ζωή των άλλων για προσωπικό τους όφελος.

Και παράλληλα οι πνευματικές φιλοσοφίες και πρακτικές σαν τον διαλογισμό, δίνουν στον κάθε άνθρωπο της κοινωνίας (ή έστω στο ελάχιστο ποσοστό που τελικά αποφασίζει να κάνει αυτές τις πρακτικές) πιο φωτεινό πνεύμα εν μέσω των δυσκολιών της καθημερινής ζωής (όποιες κι αν είναι αυτές). Αλλά συμφωνώ μαζί σου ότι, για την συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, αυτό δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά. Αν πέσει μια βόμβα στο σπίτι σου, για πόσο θα μπορείς να συνεχίσεις να χαμογελάς;

Αυτό λέει και η Έστερ (ο Αβραάμ δια στόματος Έστερ). Λέει:

"Εκατό τοις εκατό [των ανθρώπων] ζουν κάποιο βαθμό αντίθεσης
και περίπου πέντε τοις εκατό αυτών έχουν μόνιμα
συνειδητή επίγνωση των δονήσεών τους,
σε αρκετό βαθμό ώστε να οδηγούν τον εαυτό τους
κυρίως στην (πνευματική) Χαρά.
Και θα κατατάσσαμε την Έστερ σε αυτό το πέντε τοις εκατό.
Και η Έστερ είχε πέτρες στα νεφρά.
Λοιπόν δεν λέμε ότι βρίσκεται πάντα εκεί (στη Χαρά).
Αλλά λέμε ότι βρίσκεται εκεί αρκετά μόνιμα,
ώστε, για τα γήινα μέτρα, να [θεωρηθεί] ένα χαρούμενο ον."

Όσον αφορά την συμβουλή του Χριστού να γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο: Ο Χριστός δεν είπε μόνο αυτό. Είπε διάφορα. Για παράδειγμα, όταν πήγαιναν κάποιοι να πετροβολήσουν μια μοιχαλίδα, είπε: "Ο αναμάρτητος ας ρίξει την πρώτη πέτρα". Δεν της είπε: "Α, πολύ ωραία, όταν φας την πρώτη πέτρα στο ένα μάγουλο, γύρνα και το άλλο." Ο διδάσκαλός μου λέει χαρακτηριστικά ότι στην Αγία Γραφή μπορείς να βρεις τόσα πράγματα ώστε μπορεί να παραθέσει από αυτή ακόμα και ο διάβολος. Μπορείς να βρεις όλων των ειδών τα πράγματα (όπως για παράδειγμα αναφέρεσαι εσύ στην Αποκάλυψη του Ιωάννη υπαινισσόμενος ότι είναι σατανιστικό κείμενο) και, απ' εκεί και πέρα, ανάλογα με την υλιστική ή θετική ή αρνητική προσέγγιση που υιοθετείς προς αυτήν, μπορείς να παρουσιάσεις αυτά τα συγκεκριμένα πράγματα για να γενικεύσεις την εικόνα και να βγάλεις τον χριστιανισμό ή γενικά τις θρησκείες ή γενικά την πνευματικότητα ως "κακή" ή "καλή". Αλλά αυτό είναι ένα παιχνίδι που παίζεις με τον εαυτό σου - το παιχνίδι της (ταιριαστής με την ιδεολογία σου) ερμηνείας.

Την πνευματικότητα τη μαθαίνεις μέσα από την εμπειρία της. Αν θέλεις να φαντάζεσαι ότι κάποιο μυστικό όπλο σε στρατιωτική βάση της Αμερικής μπήκε στο μυαλό του ανθρώπου που είχε την παρακάτω μεταθανάτια εμπειρία και πήρε τη μορφή του θείου Τζο, κανένας δεν μπορεί να σε σταματήσει. Αλλά έχει δειχτεί πράγματι ότι υπάρχουν όπλα που μπορούν να δημιουργήσουν εικόνες μέσα στο κεφάλι μας; Όχι, όσο ξέρω εγώ. Και, ακόμα κι αν υπήρχαν, τι θα εξυπηρετούσε τους στρατιωτικούς να πάρουν τη μορφή του θείου Τζο;

Μιλώντας για την πραγματικότητα των μεταθανάτιων εμπειριών σε ειδική συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, ο γνωστός ψυχίατρος Δρ Μπρους Γκρέισον λέει:

"Κι υπάρχουν πολλές ανεκδοτολογικές περιπτώσεις ανθρώπων που το έχουν κάνει αυτό, που βγήκαν από το σώμα τους, και είπαν:
"Ναι, βγήκα από το σώμα μου, και είδα τον τάδε γιατρό να κάνει το τάδε".
Και είναι ακριβείς. Και μερικές φορές μάς αναφέρουν πράγματα που μας εκπλήσσουν πολύ, πράγματα που δεν θα ήταν δυνατό να έχουν φανταστεί.
Έχουμε επίσης ανθρώπους που επιστρέφουν από μια επιθανάτια εμπειρία με πληροφορίες και για άλλα πράγματα επίσης, πληροφορίες στις οποίες δεν είχαν πρόσβαση.
Μερικές φορές έχουν συναντήσει και επικοινωνήσει
με πεθαμένα αγαπητά τους πρόσωπα,
απ' τα οποία έλαβαν πληροφορίες που δεν θα μπορούσαν να έχουν λάβει από οποιαδήποτε άλλη πηγή.
Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που συνάντησαν
αυτά τα αγαπητά πεθαμένα πρόσωπα,
τα οποία κανένας δεν γνώριζε ακόμα ότι είχαν πεθάνει!
Κι έχουμε πολλές περιπτώσεις,
πολλές τεκμηριωμένες περιπτώσεις...
έχουμε ανθρώπους που μίλησαν για πεθαμένους συγγενείς,
όπως είναι η περίπτωση του θείου Τζο, τον οποίο ο καθένας πίστευε ζωντανό,
και βρήκαμε μετά από λίγες μέρες ότι ο θείος Τζο είχε πεθάνει μερικά μόνο λεπτά πριν ο ασθενής μας τον δει στην επιθανάτια του εμπειρία.
Πώς εξηγούμε τέτοια πράγματα με βάση τις λειτουργίες των νευρώνων;
Λοιπόν αυτοί είναι τρόποι με τους οποίους από τις επιθανάτιες εμπειρίες μπορούμε να πάρουμε επαληθεύσιμες πληροφορίες
που να σχετίζονται με το ερώτημα:
"Είναι αυτά τα πράγματα αληθινά;"  "

http://www.youtube.com/watch?v=2Xcdn2h2Ras

Λες:

"Δεν την ενδιέφερε [την Έστερ] νομίζω να κάνει διάλογο με τον καλεσμένο κι αυτό φαίνεται από τον τρόπο που διαχειρίζονταν τη συζήτηση, το χρόνο που έδωσε για να μιλήσει ο καλεσμένος της αλλά και από το γεγονός ότι τον διέκοπτε για να πει αυτό που ήθελε αυτή."


Δεν συμφωνώ. Νομίζω ότι τον ενθάρρυνε και τον στήριξε πάρα πολύ. Π.χ. λέγοντας:

"Λοιπόν, δεν διαφωνούμε με οτιδήποτε ανέφερες
και δεν θα λέγαμε ούτε για μια στιγμή
ότι υπάρχει οτιδήποτε ανάρμοστο στην οπτική σου.
Και οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος,
όπως είναι όλοι όσοι βρίσκονται σε αυτό το δωμάτιο και όσοι παρακολουθούν,
θα συμφωνούσε εν μέρει με πολλά από αυτά που είπες,"

Βλέπεις εδώ επίσης ότι η Έστερ, αναφερόμενη στο κοινό της, κρίνει ότι το κοινό της συμφωνεί με πολλά από αυτά που είπε ο άντρας, αλλά όχι (όπως λέει μετά) με ένα σημαντικό σημείο: ότι αυτή είναι μια κατάσταση που επιβάλλεται έξωθεν, μπροστά στην οποία ο άνθρωπος είναι ανίσχυρος.

Λέει επίσης, υποστηρίζοντάς τον:

"Δεν ακούσαμε ποτέ τρόπο έκφρασης πιο ακριβή και περιεκτικό.
Είσαι πραγματικά καλός στο να επικοινωνείς ό,τι νιώθεις.
Και πήρες πάνω σου τη σύγχυση και τη δυσαρμονία
ίσως εκατομμυρίων ανθρώπων
και την απηύθυνες σε εμάς
πιθανά με τον πιο βαθύ και ισχυρό τρόπο
με τον οποίο αυτό μάς έχει συμβεί ποτέ."


Βλέπεις λοιπόν ότι δεν τον μεταχειρίζεται με αυτό τον αρνητικό τρόπο που λες ότι τον μεταχειρίζεται.

Ωστόσο, υπάρχει πράγματι κάτι στη στάση του άντρα που η Έστερ δεν φαίνεται να εγκρίνει. Την αρνητικότητά του. Λέει αυτός:

"Μέσα στα τελευταία δύο χρόνια έχω χάσει κάθε ελπίδα. [...]
Έρχεσαι εδώ κάτω (στη Γη), λαμβάνεις ένα σώμα,
υπόκεισαι στην κακομεταχείριση της παιδικής ηλικίας
και σε μια ενήλικη ζωή επαγγελματικών αποτυχιών,
προδοσίας, οικονομικής καταστροφής, διαζυγίων
και σε έναν συνεχή καταιγισμό εκμετάλλευσης
από τους συνανθρώπους σου και τις μεγάλες εταιρίες,
και μετά μου έρχεσαι με αυτό το μήνυμα. [...]καθώς παρατηρώ την εξαχρείωση σε αυτό τον πλανήτη, είμαι αηδιασμένος.
[...]Τώρα νιώθω κατά κύριο λόγο μίσος για τους ανθρώπους και την άγνοιά τους, τη βλακεία τους [...]Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι η ιστορία θα επαναληφθεί
και ότι οι πόλεμοι θα κυριαρχήσουν και πάλι στη ζωή της πλειονότητας των ανθρώπων
για τις επόμενες χιλιετηρίδες."




Όσον αφορά το χρόνο που του δίνει, φαίνεται ότι του έδωσε κάπου ένα τέταρτο παραπάνω από ό,τι έπαιρναν οι άλλοι που σηκώνονταν, γιατί σε κάποια στιγμή λέει ότι βρίσκονται δέκα λεπτά εκτός χρόνου.

Ως προς αυτό το θέμα, δηλαδή το να μην τον αφήσει να ενδώσει στην αρνητικότητά του, είναι όντως αυστηρή. Αλλά όταν λέει ότι "ξέρει ό,τι ξέρει", το λέει απόλυτα και το εννοεί. Το εννοεί ότι το ξέρει ότι οι άνθρωποι επιλέγουν να έχουν την εμπειρία που έχουν στη Γη. Δεν της κάνει διαφορά αν αυτός δεν το πιστεύει, όπως ο ίδιος δηλώνει, ούτε υπάρχει θέμα συζήτησης για αυτό. Η Έστερ / Αβραάμ βλέπει τα πράγματα από την πλευρά των ψυχών. Όταν οι ψυχές έρχονται στην ύλη με μνήμες από την πρότερη άυλή τους κατάσταση, αυτό είναι που μας λένε, δηλαδή ότι διαλέγουν εκ των προτέρων την εμπειρία τους. Στον ιστοχώρο "Επιστήμες της μεταθανάτιας ζωής - Διάφορα είδη αποδείξεων για τη μεταθανάτια ζωή", http://www.victorzammit.com/evidence/pbe.htm , διαβάζουμε:

Είναι δυνατό να θυμόμαστε τη ζωή μας πριν από τη γέννηση; Μπορούμε να θυμόμαστε τον εαυτό μας να επιλέγει τους γονείς μας και να σχεδιάζει τη μελλοντική ζωή μας; Πολλοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι θυμούνται. Ο Michael Maguire είναι ο δημιουργός του δικτυακού τόπου PreBirthExperience.com , ενός φόρουμ που προσκαλεί τους αναγνώστες να μοιραστούν προγεννητικές τους μνήμες. Σύμφωνα με τον Michael, "οι άνθρωποι με προγεννητικές μνήμες θυμούνται να έχουν υπάρξει σε ένα πνευματικό πεδίο πριν από τη γέννησή τους εδώ στη Γη. Συχνά περιγράφουν μια πνευματική κατάσταση ύπαρξης που είναι πολύ παρόμοια με την κατάσταση ύπαρξης που περιγράφεται στις μεταθανάτιες εμπειρίες. Όχι μόνο περιγράφουν οι άνθρωποι με προγεννητικές μνήμες μια πνευματική κατάσταση ύπαρξης, αλλά μερικοί επίσης θυμούνται να επιλέγουν τους γονείς τους και το είδος των προκλήσεων που θα αντιμετώπιζαν εδώ στη Γη [...].

Η ιστοσελίδα http://www.near-death.com/experiences/research01.html#a07 λέει:

Συμπεράσματα από Έρευνες, Kevin Williams
Δεν είναι ασυνήθιστο για άτομα με μεταθανάτιες εμπειρίες που επιστρέφουν μετά τον κλινικό θάνατο να αναφέρουν ότι έλαβαν πληροφορίες σχετικά με την ύπαρξή τους πριν γεννηθούν στη Γη. Μερικά άτομα αναφέρουν ότι έμαθαν πώς είχαν προγεννητικά επιλέξει κάποιες πλευρές της μελλοντικής ζωής τους ως προκαθορισμένες. Κάποιες από τις επιλογές που αναφέρουν ότι έμαθαν πως είχαν κάνει πριν να έρθουν στη Γη περιλαμβάνουν την επιλογή των γονιών τους, την επιλογή της αποστολής τους στη ζωή, και ακόμα και την επιλογή του τρόπου με τον οποίο θα πέθαιναν.


Στο βίντεό μου "Οι Μεταθανάτιες Εμπειρίες Παιδιών (3/3)"
http://www.youtube.com/watch?v=Y81LWP330rA
η Δρ P.M.H Atwater, μια πολύ γνωστή ερευνήτρια μεταθανάτιων εμπειριών (έχει συνολικά πάρει συνεντεύξεις από τέσσερεις χιλιάδες άτομα που είχαν τέτοιες εμπειρίες) αναφέρει στο πέμπτο λεπτό την περίπτωση ενός παιδιού που λέει ότι θυμόταν τον εαυτό του να επιλέγει την κατασκευή του σώματός του πριν να έρθει στη Γη. Η Δρ Atwarer παραθέτει τα εξής λόγια του παιδιού:

"Είδα να περνά από μπροστά μου το γονίδιο για το "λυκόστομα" (σχιστό χείλος) και δεν επέλεξα να το πάρω. Δεν θα χρειαζόμουν σε ετούτο το βίο να έχω λυκόστομα."
http://www.youtube.com/watch?v=AMhc-rbgfrk

Στην ιστοσελίδα http://www.near-death.com/experiences/research01.html#a07 , όπου φιλοξενούνται αφηγήσεις ατόμων που έχουν τέτοιες μνήμες, η Mary Ellen λέει:

"Όταν ήμουν 7 ετών είχα μια μεταθανάτια εμπειρία ως αποτέλεσμα των αμυγδαλών με παράλληλη επιπλοκή εγκεφαλίτιδας που οδήγησε σε υψηλό πυρετό που με έστειλε σε τριήμερο κώμα. Είμαι κουφή και κατά τη διάρκεια της μεταθανάτιας εμπειρίας είδα ένα λευκό ον και του είπα ότι δεν θέλω να πάω πίσω στη Γη, γιατί το να αντιμετωπίσω μια ολόκληρη ζωή κουφότητας μου ήταν υπερβολικά δύσκολο. Το ον με έπεισε να γυρίσω και είπε ότι θα υπήρχαν πολλές ανταμοιβές για μένα στο γήινο πεδίο. Λοιπόν γύρισα. Οι ανταμοιβές συνέβησαν πράγματι και συνεχίζουν. Αλλά συνεχίζω να αντιμετωπίζω πολλές δύσκολες προκλήσεις και εμπόδια σε καθημερινή βάση."

Στην ιστοσελίδα http://www.prebirthexperience.com/Toni's_Experience.htm ο Τόνι διηγείται τις μνήμες του:

Είχα μνήμες από μια προγεννητική ύπαρξη της ψυχής μου από πολύ μικρή ηλικία. Θυμάμαι που καθόμουν φορώντας την πάνα με το μικρό της πλαστικό κάλυμμα και αναρωτιόμουν από πού ήρθα. Το πιο αστείο είναι ότι θυμάμαι που σκεφτόμουν: 'Πώς θα τα ολοκληρώσω όλα όταν δεν μπορώ καν να περπατήσω ακόμα;'

Ως παιδί πριν από την ηλικία των δέκα, επιχείρησα μια φορά να μιλήσω σε μερικούς φίλους και σε ένα δάσκαλο στο κατηχητικό για αυτές τις μνήμες και τότε συνειδητοποίησα ότι ήμουν διαφορετικός. Επιχείρησα επίσης να πω σε ένα κοριτσάκι ότι την θυμόμουν από την περίοδο πριν γεννηθούμε κι εκείνη θύμωσε μαζί μου γιατί "έλεγα ψέματα". Ανακάλυψα ότι κανένας στον περίγυρό μου δεν είχε τέτοιες σκέψεις, οπότε σταμάτησα να τις εξωτερικεύω για πολύ καιρό. Εκείνη την εποχή της ζωής μου, σε εκείνο το μέρος των ΗΠΑ, θεωρείτο σχεδόν φαύλο να έχεις μεταθανάτια εμπειρία ή οτιδήποτε παρόμοιο. Αυτή ήταν η εντύπωση που έλαβα από την εκκλησία και την οικογένειά μου. Καθώς έπαιζα και καθόμουν γύρω από τους μεγάλους μέσα στην εκκλησία μου, άκουγα τα αρνητικά σχόλια που έκαναν για ανθρώπους που έλεγαν ότι είχαν πνευματικές εμπειρίες και φοβόμουν ότι θα έλεγαν και για μένα τα ίδια όταν δεν θα ήμουν παρών. Λοιπόν, καθώς ήμουν ένα παιδί για το οποίο ήταν σημαντικό να το αποδέχονται, αποφάσισα ότι δεν θα μπορούσα να το υποφέρω.

Ως βρέφος θυμόμουν [ουράνια] κτίρια και λιβάδια. Θυμόμουν Οδηγούς και Αγγέλους. Καθόμουν και σκεπτόμουν τι είχε κανονιστεί για τη ζωή μου και τι είχα να κάνω. Θυμάμαι συγκεκριμένα να στέκομαι μπροστά από ένα τεράστιο, λευκό βιβλίο στον Ουρανό. Το βιβλίο είχε πολλές σελίδες και όλες τους είχαν χρυσό περίζωμα. Το βιβλίο στηριζόταν σε ένα λευκό, μαρμάρινο αναλόγιο, ή ίσως θα μπορούσα να το περιγράψω ως εκκλησιαστικό άμβωνα. Φως εκπήγαζε από το βιβλίο και τον άμβωνα. Το βιβλίο κείτονταν ανοιχτό καθώς το πλησίασα και στάθηκα ακριβώς εμπρός του. Πρόσεξα ότι οι σελίδες ήταν κενές. Με είχε φέρει σε αυτό ένας Οδηγός, που στεκόταν στα αριστερά μου και μου έδινε οδηγίες για το πώς να προχωρήσω. "Κοίτα στις σελίδες" με καθοδήγησε ο Οδηγός.

Τότε κοίταξα στις σελίδες και στα κενά φύλλα άρχισαν να προβάλλονται μέρη της μελλοντικής μου ζωής στη Γη. Τα έβλεπα σαν να ήταν ταινία που παιζόταν για μένα. Όταν επρόκειτο να συμβεί η επόμενη αλλαγή στη ζωή μου, η σελίδα γύριζε και το επόμενο μέρος της ζωής μου άρχιζε να προβάλλεται στην καινούργια σελίδα. Είδα ένα ατύχημα στο ράντζο των παππούδων μου, όπου έπεσα, και πολλά άλλα πράγματα.

Ως παιδί συνήθιζα να κάθομαι, χωρίς να έχω κάτι άλλο να κάνω, και να βάζω να παίξουν μέσα μου αυτές οι εικόνες που είχα δει στο βιβλίο. Μπορούσα να τις τρέξω προς τα εμπρός για να δω πράγματα που θα συνέβαιναν στο μέλλον ή να πάω προς τα πίσω, προς πράγματα που είχαν συμβεί από τη γέννησή μου και μετά, βλέποντας τις προβολές τους μέσα στο βιβλίο. Αλλά όσο μεγαλύτερος γινόμουν τόσο λιγότερο σκεπτόμουν αυτά τα πράγματα. Υποθέτω ότι απλά αποφάσισα ότι το παιχνίδι και το φαγητό ήταν όλο κι όλο αυτό που με ενδιέφερε να σκέπτομαι. Αλλά ο Θεός κατείχε μια μοναδική τεχνική για να μου φρεσκάρει τη μνήμη, όταν ήμουν τριών ετών.

Μεγάλωσα μεταξύ αλόγων και καβαλάρηδων. Ο παππούς μου και ο πατέρας μου ήταν και οι δύο πεταλωτές, και περιστασιακά εξημέρωναν δικά τους άλογα ως χόμπι. Στα τρία μου χρόνια έβλεπα τα άλογα ως ένα πολύ απλό γεγονός της ζωής, καθότι είχα εκτεθεί τόσο πολύ σε αυτά. Ο παππούς μου ενίοτε αγόραζε άλογα και πόνυ και εκείνος και οι γονείς μου συμφώνησαν ότι ήταν καιρός να έχω το δικό μου πόνυ, λοιπόν ο παππούς αγόρασε όσα πόνυ χωρούσαν σε ένα τρέιλερ και διάλεξε για μένα το πιο ήμερο. Ήταν ένα πόνυ παλομίνο και το όνομά του ήταν Σαρτζ. Ο παππούς μού αγόρασε μια σέλα σε παιδικό μέγεθος και με έβαλε πάνω στον Σαρτζ μέσα στον αχυρώνα. Καθώς η μαμά και ο μπαμπάς στέκονταν πίσω μου μιλώντας, ένιωθα πολύ χαρούμενος. Ο παππούς τότε με καθοδήγησε πώς να κατευθύνω το πόνυ.

"Αν θες να στρίψεις έτσι (έδειξε προς τα δεξιά), τράβα αυτό το χαλινάρι. Αν θες να πας έτσι (έδειξε), τράβα το άλλο χαλινάρι. Αν θες να σταματήσεις, τράβα και τα δυο χαλινάρια μαζί και αν θες να προχωρήσεις, κλώτσα τον και με τα δυο σου πόδια στα πλευρά." "Κατάλαβες;" ρώτησε.

"Κατάλαβα" απάντησα με σιγουριά. Αλλά κάτι πήγε στραβά όταν ο Σαρτζ βγήκε από τον αχυρώνα. Δεν περπατούσε, απλά. Έτρεχε ίσια μπροστά. Στρίγγλισα και σήκωσα φοβισμένος τα πόδια μου ψηλά και ο αναβολέας της σέλας χτύπησε τα πλευρά του, κάνοντάς τον να νομίζει ότι ήθελα να πάει γρηγορότερα, λοιπόν καλπάζαμε όσο γρήγορα μπορούσε να πάει, κατευθυνόμενοι ίσια προς τον φράκτη. Τότε άκουσα τον πατέρα μου να μου φωνάζει από πίσω: "Τράβα και τα δύο χαλινάρια για να σταματήσεις! Τράβα και τα δύο χαλινάρια για να σταματήσεις!" Λοιπόν αυτό έκανα και ο Σαρτζ σταμάτησε τόσο γρήγορα όσο είχε ξεκινήσει. Έπεσα και προσγειώθηκα ακριβώς μπροστά στο πόνυ και εκείνος σταμάτησε ήρεμα επί τόπου, προσέχοντας να μην με πατήσει.

Πριν πέσω είδα ένα βράχο να εξέχει από το έδαφος και εκεί ήταν που προσγειώθηκε το κεφάλι μου. Καθώς βρισκόμουν εκεί ξαπλωμένος, δεν ένιωθα πόνο. Έτσι αποφάσισα ότι ήταν εντάξει να σηκωθώ. Λοιπόν έκανα μια στροφή και σηκώθηκα και μετά κοίταξα κάτω σοκαρισμένος. Υπήρχε κάποιος που βρισκόταν στο έδαφος εκεί όπου πρώτα ξάπλωνα εγώ. "Ποιος είναι αυτός που ξάπλωνε δίπλα μου στο έδαφος;" σκέφτηκα. Αλλά μόλις αναρωτήθηκα αυτό μού ήρθε η απάντηση ότι αυτό ήταν το καβούκι μου και ήμουν ξανά έξω από αυτό. Άρχισα αργά να υψώνομαι στον αέρα, καθώς έβλεπα τον πατέρα μου να αρπάζει το σώμα μου και να φωνάζει πανικοβλημένος το όνομά μου. "Τόνι; Τόνι;"

Καθώς βρισκόμουν στον αέρα πάνω από την μαμά και τον μπαμπά και τον παππού, άρχισα να σκέπτομαι και πάλι όπως σκεφτόμουν πριν γεννηθώ. Οι σκέψεις μου άρχισαν να είναι περισσότερο όπως ήταν όταν σχεδίαζα τη ζωή μου και τότε άκουσα ξαφνικά ένα πλαταγισμό σαν από φτερά να έρχεται από πάνω και πίσω μου και ένιωσα ένα χέρι να σπρώχνει την πλάτη μου. Τότε βρέθηκα αμέσως πίσω μέσα στο σώμα. Δεν μίλησα σε κανένα για αυτή την εμπειρία που είχα εκεί ψηλά, αλλά μετά από αυτό ο νους μου είχε φλασαρίσματα εκείνης της στιγμής που βρισκόμουν στον Ουρανό μπροστά από το λευκό βιβλίο και έβλεπα το ατύχημα να συμβαίνει στο μέλλον. Τότε άρχισα να παίζω συχνά αυτές τις εικόνες μέσα στο μυαλό μου, αρχίζοντας από εκείνο το χρονικό σημείο.

Οι μνήμες που έχω τώρα δεν είναι τόσο ενδελεχείς όσο όταν ήμουν τόσο μικρός, αλλά τώρα έχω αφιερωθεί στο να τις καταγράψω, μαζί με τις πνευματικές εμπειρίες που είχα, και να συνθέσω με αυτές ένα βιβλιαράκι. [...]

Στην δικτυακή διεύθυνση http://www.prebirthexperience.com/Christina.htm ο Titus Rivas, ένας Ολλανδός ερευνητής, αναφέρεται σε μία από τις περιπτώσεις που διερεύνησε:

"Η Χριστίνα ήταν ένα Ολλανδό κοριτσάκι που ζούσε στο Malden. Ήταν περίπου τριάμισι ετών όταν δηγήθηκε στη μητέρα της ένα τρομακτικό όνειρο που είχε δει. Στο όνειρο αυτό πνίγηκε από ασφυξία αφού ξέσπασε φωτιά μέσα στο σπίτι της. Στο όνειρο ήταν μεγαλύτερο κορίτσι και είχε άλλους γονείς. Αφού πέθανε συνάντησε μια γυναίκα ντυμένη στα λευκά που της έδειξε αρκετούς πιθανούς μελλοντικούς γονείς της. Επέλεξε μια νεαρή γυναίκα με ξανθά μαλλιά που δούλευε ως δακτυλογράφος. Η γυναίκα ή "άγγελος" της είπε ότι, σε αυτή την περίπτωση, θα χρειαζόταν να περιμένει για κάποιο διάστημα πριν ξαναγεννηθεί.

Κατόρθωσα να βρω ένα ιστορικό αρχείο στο Arnhem το 1973 το οποίο ταίριαζε στα περισσότερα από αυτά που είπε η Χριστίνα. Η μητέρα της Χριστίνας μού είπε ότι στην εν λόγω περίοδο είχε πράγματι βάψει τα μαλλιά της ξανθά και δούλευε ως δακτυλογράφος. Η Χριστίνα δεν μπορούσε να το ξέρει αυτό όταν μίλησε στη μητέρα της για το όνειρο, καθότι αυτή δεν έβαφε πια τα μαλλιά της και δούλευε ως νοικοκυρά."


Στη διεύθυνση http://www.prebirthexperience.com/Kees.htm ο Titus Rivas αναφέρει μια άλλη περίπτωση:

Ο Kees είναι ένα Ολλανδό αγόρι που το 1988, στην ηλικία των δύο, άρχισε να εμφανίζεται ως έντονα αγχωμένο, χωρίς να φαίνεται να υπάρχει λόγος, ενώ φώναζε: "Η καρδιά μου δεν δούλευε πια, τότε άρχισα να μεγαλώνω μέσα στην κοιλιά και τότε η καρδιά άρχισε να δουλεύει πάλι!" Στην ηλικία των τεσσάρων είπε στη μαμά του ότι είχε μνήμες ενός θανάτου του ως στρατιώτη. Πρώτα έχασε όλους τους συμπολεμιστές του και μετά χτυπήθηκε από μια σφαίρα, η οποία ωστόσο δεν τον σκότωσε. Θυμάται που είδε τον εχθρό του να τον πλησιάζει και ότι πονούσε πολύ, μέχρι που τον χτύπησε για δεύτερη φορά και τότε πέθανε.

Μόνο όταν έφτασε στα επτά, το 1993, ολοκλήρωσε την εξιστόρησή του περιλαμβάνοντας τις μνήμες της ενδιάμεσης περιόδου. Ήταν φανερό ότι δίσταζε να μιλήσει για αυτό. Είπε στη μητέρα του ότι όταν πεθαίνεις, έρχεται ένας άγγελος να σε πάρει στο Θεό, που είναι τέλεια "καλοσύνη", το "Μεγάλο Φως" και "χιούμορ". Ήταν πολύ δύσκολο να περιγράψει τον άλλο κόσμο. Δεν χωρούσε σε κανένα σλάιντ και δεν μπορούσε να ζωγραφιστεί με κραγιόν.
Πρόσθεσε ότι ο ίδιος είχε το δικό του σημείο [στον Ουρανό] δίπλα σε ένα όμορφο γαλανό καταρράκτη, που ανάβλυζε πάνω και κάτω από μια πρασιά, και υπήρχαν υπέροχα φρούτα που κρέμονταν από τα δέντρα εκεί κοντά, τα οποία είχαν καλύτερη γεύση από όλες τις σοκολάτες και τις καραμέλες του κόσμου μαζί.

Ο Kees δεν ήθελε να επανενσαρκωθεί και αντιστάθηκε στους αγγέλους που προσπάθησαν να τον πείσουν ότι θα ήταν για το καλό του. Ουσιαστικά τον έσπρωξαν -αν και στοργικά- πίσω στη Γη, καθότι ήταν ώρα να ξαναρχίσει τη "δουλειά". Οι άγγελοι του είπαν: "Όταν πας στη Γη, θα σε συντροφεύουν βοηθοί." Θα προστατευόταν αφού γύριζε. Το "Μεγάλο Φως" τού είπε: "Το να διάγεις ένα καλό βίο είναι η ευθύνη σου."

Να μια άλλη περίπτωση που περιγράφει ο Rivas στη διεύθυνση :
http://www.prebirthexperience.com/Anne-Marie.htm

"Μια Ολλανδή αναφέρεται στις προγεννητικές μνήμες που είχε ως παιδί:

Δεν ήθελα να γεννηθώ, ήμουν πανικοβλημένη. Ένας φιλικός ηλικιωμένος άντρας προσπαθούσε μαλακά να με πείσει να έρθω στη Γη. Μου υποσχέθηκε ότι δεν θα ήμουν ποτέ μόνη. Θα υπήρχαν πάντα όντα για να με βοηθήσουν. Οι φόβοι μου βασίζονταν στις εικόνες που έβλεπα από τη μελλοντική ζωή μου. Πραγματικά δεν είχα το θάρρος. Τελικά γεννήθηκα έτσι κι αλλιώς, πολύ φοβισμένη, ενώ ο άντρας προσπαθούσε να με καθησυχάσει. Βλέποντας τώρα τη ζωή μου, όλα έγιναν όπως τα είχα δει. Και η υπόσχεση επίσης κρατήθηκε μέχρι σήμερα."


Η Ντίνα διηγείται την ιστορία της στην ιστοσελίδα http://www.prebirthexperience.com/Dina's Story.htm

"Το 1998, μετά από μια σειρά θεραπειών που διήρκεσαν ένα χρόνο, τελικά έμεινα έγκυος με ένα κορίτσι. Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά με το μωρό, κι ωστόσο το έχασα όταν ήμουν εξήμισι μηνών. Το μωρό εμφάνισε πολλά σοβαρά προβλήματα, άγνωστης αιτιολογίας, αλλά το κυριότερο ήταν τα παραμορφωμένα χέρια, όπου ο αντίχειρας βρισκόταν σε λάθος θέση.
Περίπου τρεις μήνες μετά την απώλεια, ήμουν τόσο απελπισμένη (και, καθώς είμαι πνευματίστρια, η πράξη μου μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή) ώστε αποφάσισα να μιλήσω κατευθείαν με το πνεύμα της πεθαμένης κόρης μου και της ζήτησα να ξαναέρθει, με οποιοδήποτε τρόπο. Ένα μήνα αργότερα, χωρίς καμία θεραπεία, ήμουν και πάλι έγκυος και αυτή τη φορά η εγκυμοσύνη πήγε καλά και είχα ένα όμορφο κοριτσάκι (τη μόνη μου ζώσα κόρη).
Πριν από δύο βδομάδες περίπου, όταν ετοιμαζόμασταν να πάμε για ύπνο το βράδυ, και η κόρη μου ήταν τελείως χαλαρή, με κοίταξε και είπε: "Θυμάσαι όταν η [είπε το όνομα του πεθαμένου κοριτσιού] ήταν μωρό; Δεν ήθελε να έρθει, γιατί τα χέρια της δεν ήταν εντάξει. Αλλά τώρα, τα χέρια είναι καλά!! Κοίτα!!" Έμεινα άφωνη. Δεν υπήρχε τρόπος να ξέρει για το άλλο μωρό, ή σίγουρα για το πρόβλημα με τα χέρια (μόνο εγώ και ο άντρας μου το γνωρίζουμε).

Για να συμπληρώσω την ιστορία, δύο μέρες αργότερα μού είπε, επίσης χαλαρά κι ανέμελα, ότι ο παππούς μου (που είναι νεκρός εδώ και 22 χρόνια) πρόκειται να γεννηθεί ξανά, γιατί έχει βαρεθεί να περιμένει."


Λέει η Kim στην ιστοσελίδα http://www.prebirthexperience.com/The Dream.htm

Οι περισσότερες προγεννητικές μνήμες μου αφορούν το θάνατό μου, αν και θυμάμαι από πολύ νεαρή ηλικία ότι ήμουν επιφορτισμένη με μια υποχρέωση να επιτύχω κάτι, και μέρος του έργου αυτού ήταν να βρω τι ήταν αυτό. Ακόμα και όταν ήμουν μικρό παιδί γνώριζα χωρίς να μου το πει κανείς ότι είχα επιλέξει αυτή τη ζωή, με τους συγκεκριμένους γονείς στη συγκεκριμένη πόλη κλπ, και ότι είχα εξηγήσει σε κάποιον ότι αν μονάχα μου δινόταν η σωστή ευκαιρία, θα ανταποκρινόμουν στις προσδοκίες τους. Έχω την εντύπωση ότι "αυτοί" συμφώνησαν να μου δώσουν την ευκαιρία, και αυτή είναι ετούτη εδώ [η ζωή].

Είμαι μια γυναίκα γεννημένη στο Οχάιο το 1962. Όταν ήμουν νέα, ιδίως πριν πάω σχολείο, είχα συχνά εκείνο που αποκαλούσα "το όνειρο του τρεξίματος" ή "το όνειρο του θανάτου μου". Ήταν πάντα ακριβώς το ίδιο. Έτρεχα γρήγορα διασχίζοντας ένα λιβάδι, λίγο πιο έξω από ένα δάσος. Άλλοι άντρες (ήμουν άντρας στο όνειρο) έτρεχαν κι αυτοί. Ήμουν τρομοκρατημένος και όλες μου οι σκέψεις εστιάζονταν στο να περάσω ένα φράχτη που ήταν λίγο μακρύτερα. Υπήρχε απ' την άλλη πλευρά ένα κοίλωμα και ήξερα ότι αν έφτανα εκεί, θα ήμουν ασφαλής. [...] Είχα σχεδόν φτάσει στο φράχτη όταν ένιωσα κάτι να χτυπά γερά την πλάτη μου. Μπορώ ακόμα να αγγίξω το ακριβές σημείο, ακριβώς στα δεξιά της σπονδυλικής στήλης, στην οσφυϊκή μοίρα. Δεν πόνεσε, και θυμάμαι που με εξέπληξε αυτό. Τινάχτηκα λίγο στον αέρα και έπεσα μπρούμυτα μπροστά. Προσπάθησα να σηκωθώ για να συνεχίσω να τρέχω και βρήκα ότι δεν μπορούσα να κινηθώ. Με τάραξε και με φόβισε ότι δεν μπορούσα να κινηθώ. Ένιωσα αίμα να βγαίνει από το στόμα μου, και το αισθανόμουν ζεστό και υγρό και παχύ. Μετά κοίταξα ολόκληρο το λιβάδι από ψηλά, ενώ όλοι οι άνθρωποι συνέχιζαν να τρέχουν, και ένιωσα πόσο φοβισμένοι αισθάνονταν, αλλά ήξερα ότι δεν μπορούσαν να με πληγώσουν πλέον. Είδα το σώμα μου να κείτεται στο λιβάδι, αλλά το μόνο που αισθανόμουν ήταν ανακούφιση που δεν φοβόμουν πια, και έκπληξη καθώς συνειδητοποιούσα ότι ήμουν νεκρός.





Έχε επίσης υπόψη σου ότι αυτές οι συναθροίσεις δεν είναι συναθροίσεις όπου γίνεται "συζήτηση". Εσύ είσαι αυτός που δεν ξέρει, γιατί ο νους σου και τα μάτια σου έχουν τυφλωθεί από την δέσμευσή σου από την ύλη. Ο διδάσκαλος, αυτός που έχει δώσει τον απαραίτητο αγώνα, που τα κατάφερε και έχει απελευθερωθεί από την ύλη, σου λέει πώς είναι τα πράγματα από την αιώνια οπτική, στην οποία εσύ θα εισέλθεις ξανά μόνο αφού πεθάνεις (θα εισέλθεις με τη δική του βοήθεια, όπως μαρτυρούν αμέτρητες μεταθανάτιες εμπειρίες στις οποίες οι άνθρωποι, την ώρα του θανάτου τους, συναντούν ένα φωτεινό ον που τους βοηθά να επισκοπήσουν ηθικά τη ζωή τους). Εσύ θα εισέλθεις εκεί αφού πεθάνεις, αλλά αυτός βρίσκεται ήδη εκεί και σε βοηθά να ξυπνήσεις από τον ύπνο και τον θάνατο της ύλης. Δεν τίθεται θέμα "συζήτησης" με τον διδάσκαλο. Αυτό στο λέω και από την εμπειρία μου. Μία φίλη μου είχε πάει με άλλους Έλληνες να επισκεφτεί για πρώτη φορά τον διδάσκαλό μου στην Ινδία. Αυτός είχε βάλει κανόνα ότι δεν θέλει άτομα να τον προσκυνούν, και ο κανόνας τηρείτο αυστηρά. Αλλά στη δική της περίπτωση έκανε μια εξαίρεση και ειπώθηκε στη φίλη μου ότι της επιτρέπεται να τον προσκυνήσει. Εκείνη λοιπόν πήγε μπροστά του, έπεσε στα γόνατα, έσκυψε το κεφάλι της χαμηλά και, όπως αυτός καθόταν σταυροπόδι χαμηλά, έβαλε το κούτελό της στην παλάμη του. Αμέσως την διαπέρασε θεϊκή ενέργεια και πέρασε σε μια άλλη κατάσταση συνειδητότητας. Αυτόματα επίσης ανέβασε σαράντα πυρετό, καθώς το σώμα της προσπαθούσε να ανταπεξέλθει στην ανεβασμένη ενέργεια. Για κάποιο διάστημα, μία ή δύο μέρες νομίζω μου είπε, βρισκόταν σε ευδαιμονία, μέχρι να ξαναγυρίσει στο κανονικό. Κάποιος δεν θα πίστευε ότι αυτό που μου διηγήθηκε μπορεί να συμβεί, αλλά εγώ το πιστεύω, γιατί έχω ο ίδιος μια εμπειρία από αυτόν, την οποία διηγούμαι σε αυτή μου την ομιλία:
http://www.youtubetranslations.gr/ascension_to_a_higher_dimension_pop_up.htm
Ακουμπώντας με, με ανέβασε σε άλλη διάσταση μόνιμα, αναβαθμίζοντας την ψυχή μου.

Ο διδάσκαλος δεν έχει έρθει στη Γη για να συζητήσει μαζί μας τι πιστεύουμε και τι όχι. Όπως λέει η Έστερ,

"Δεν είναι σημαντικό για εμάς
το τι "πιστεύεις",
καθότι ό,τι πιστεύεις
σου ανήκει και μπορείς να το πιστεύεις."


Ο διδάσκαλος βρίσκεται στη Γη, είτε με υλικό σώμα είτε με τη μορφή "άυλων ενεργειών", όπως λέει το βίντεο

"Άυλες ενέργειες βρίσκονται εδώ μαζί σας."

για να μεταφέρει στους ανθρώπους θεϊκά μηνύματα και να τους πάρει, όταν είναι έτοιμοι, στο Θεό, δηλαδή σε ανώτερες διαστάσεις (όχι σε έναν ασπρομάλλη γέροντα που κάθεται κάπου στη μέση του ουρανού).

Δεν βρίσκεται στη Γη για να συζητάμε επ' αόριστον τι νομίζεις και τι πιστεύεις και τι προτιμάς. Τα πράγματα έχουν όπως έχουν. Αν μπορείς να δεις την αντικειμενική εικόνα, μπράβο σου. Αν δεν μπορείς να τη δεις και θέλεις να τη δεις, πηγαίνεις σε διδάσκαλο. Αλλά ο τρόπος που σε διδάσκει δεν είναι μέσω της συζήτησης. Σου λέει την αλήθεια, υιοθέτησέ την ή άσε την - είναι δικό σου δικαίωμα.

Ισχύει ότι κάποιοι διδάσκαλοι παίζουν το παιχνίδι της διάνοιας και σε κάποιο βαθμό θα ανταποκριθούν αν θέλεις να συζητήσεις, κυρίως για να μην σε στεναχωρήσουν. Αλλά το παιχνίδι δεν παίζεται εκεί και το βίντεο δεν δείχνει ένα φόρουμ συζητήσεων - δεν είναι αυτό που κάνει η Έστερ.

Θα έπρεπε να είναι πιο μαλακή μαζί του; Δεν ξέρω. Από τη μία τον ενθάρρυνε πολύ, από την άλλη ήταν αυστηρή. Αν είχε αυτή τη στάση ένας άνθρωπος, θα φαινόταν ακατάλληλη. Θα σκεπτόμασταν: «Και ποιος είσαι εσύ που λες ότι δεν σε νοιάζει τι πιστεύει εκείνος και ότι "ξέρεις ό,τι ξέρεις"»;

"Μας είναι σημαντικό
το ότι ξέρουμε ό,τι ξέρουμε."

Αλλά στο πλαίσιο ενός πνεύματος που μιλάει και που βλέπει 600 δισεκατομμύρια πράγματα περισσότερα από σένα, δεν ξέρω αν είναι ακατάλληλο.

Νομίζω πως η δική μας δουλειά είναι καταρχήν να αντιληφθούμε την κατάσταση. Οι περισσότεροι από εμάς δεν πιστεύουμε καν ότι έχουμε ψυχή, λοιπόν πώς θα προσεγγίσουμε κάποιον που υποτίθεται ότι η ψυχή του έχει ασύγκριτα μεγαλύτερη τελειότητα από τη δική μας και που λέει ότι "ξέρει ό,τι ξέρει"; Θα πούμε ότι είναι ένας επικίνδυνος τσαρλατάνος, όχι;

Αφήνοντας τώρα την Έστερ και την ιδεολογία της, θα ήθελα να κλείσω απαντώντας στην κατηγορία σου ότι συμπεριφέρομαι προδοτικά όταν δεν είμαι διατεθειμένος να σκοτώσω τον επικυρίαρχο που σε απειλεί.

Την ίδια μέρα που έλαβα το δικό σου μήνυμα με αυτή την κατηγορία, έλαβα επίσης ένα μήνυμα από τον Σύλλογο Αιγοπροβάτων Ανατολικής Αττικής, που μου έλεγε για σένα (δεν ξέρω πώς το είχαν μάθει ότι αλληλογραφούσαμε) ότι τους σκοτώνεις τα προβατάκια και γι' αυτό με παρακαλούσαν να σε σκοτώσω. Και η απάντηση που τους έδωσα είναι η ίδια που δίνω και σε σένα. Τους είπα:

"Αγαπητά μου πρόβατα, συμπάσχω για τη λύπη και τη φρίκη που νιώθετε όταν τα παιδιά σας θανατώνονται, αλλά και όταν οδηγείστε και εσείς τα ίδια στα φονικά εργαλεία. Γι' αυτό κι εγώ σταμάτησα να σας σκοτώνω πριν τριάντα χρόνια. Αλλά, σας παρακαλώ, μην μου ζητάτε να σκοτώσω αυτόν που σας σκοτώνει. Δεν το ξέρατε, όταν ερχόσασταν να ζήσετε στον υλικό κόσμο, ότι ο ένας σκοτώνει τον άλλον; Μπορώ εγώ να αναιρέσω τη φυσική τάξη των πραγμάτων;"

Το ίδιο λέω και σε όποιον άνθρωπο κάνει σε μένα το ίδιο αίτημα που μου έκαναν τα πρόβατα. Του λέω ότι όταν η ψυχή του ήρθε να ζήσει την υλική ζωή, το ήξερε ότι οι στρατιές των μυρμηγκιών μάχονται η μία εναντίον της άλλης, οι μπαμπουίνοι σκοτώνουν ο ένας τον άλλον καθώς επιχειρούν να γίνουν οι αρχηγοί της ομάδας τους, και οι άνθρωποι αποδεκατίζονται στους συμβατικούς, πυρηνικούς και οικονομικούς πολέμους. Κι όμως, έκαναν την επιλογή να έρθουν στον κόσμο και θέλουν να ζήσουν εδώ. Και σίγουρα δεν θα το αποκαλούσα ανήθικο αν προστατέψουν τη ζωή τους ή τη ζωή των παιδιών τους. Αλλά έχουν πράγματι το δικαίωμα να ζητούν από άλλον την ευθύνη για μια επιλογή που οι ίδιοι έκαναν;

Δεν το νομίζω, ούτε καν νομίζω πως είναι η επιλογή του Θεού να τους προστατέψει. Πώς συμβαίνει να αδιαφορούμε για το πνεύμα σε κάθε πτυχή της ζωής μας, αλλά όταν πρόκειται για την επιβίωσή μας να λέμε ότι η φυσική τάξη των πραγμάτων δεν περιλαμβάνει τον θάνατό μας και ότι ο Θεός θέλει να ζήσουμε και ότι οι άλλοι πρέπει να μας προστατέψουν; Δεν λέγεται θεωρητικά ότι είσαι θνητό ον. Είναι αλήθεια διότι πραγματικά πεθαίνεις, όχι μόνο από γηρατειά, αλλά και από κάθε είδους διαδικασία που είναι μέρος του υλικού κόσμου, όπως αρρώστιες και συγκρούσεις με έμβια όντα.

Αντί λοιπόν να κλαίγεσαι και να κατηγορείς όσους δεν πιστεύουν ότι πρέπει να σκοτώσουν για να σε σώσουν, μάθε τι άλλες επιλογές σού δίνονται, πέραν της θνητής ζωής.

Η γνώση αυτή περνά σε σένα μέσα από διδασκάλους σαν τον Χριστό. Αυτοί σου δείχνουν τις δυνατότητές σου. Όχι τη δυνατότητα να αναιρέσεις τη φυσική τάξη των πραγμάτων -εδώ θα πρέπει να παίξεις σύμφωνα με τα χαρτιά που σου μοιράζονται και να επιτύχεις στο σκοπό σου να επιβιώσεις ή να αποτύχεις- αλλά τη δυνατότητα να κάνεις μια άλλη επιλογή - να επιλέξεις το Αιώνιο αντί για το παροδικό και θνητό, να επιλέξεις το πνευματικό αντί για τη σάρκα.

Και αν μπορούσες να ξεχάσεις για μια στιγμή τις διαμαρτυρίες σου προς την ύπαρξη, η οποία δεν σε έκανε αθάνατο αλλά περιλαμβάνει τόσους παράγοντες που σε αναιρούν, και να αντιληφθείς το ευρύ φάσμα των δυνατοτήτων σου και τον καταλυτικό ρόλο που παίζει ο διδάσκαλος στην ενεργοποίηση αυτών, καθώς και τις απέραντες θυσίες και δυσκολίες που ο διδάσκαλος χρειάστηκε να περάσει για να υπερβεί τη σαρκική του φύση, τότε θα είχες αναμφίβολα μόνο ευγνωμοσύνη προς αυτόν.

Και η ευγνωμοσύνη αυτή και η ευλάβεια θα σε υποστήριζαν καθώς θα άρχιζες το ανθρώπινο και μαζί θείο έργο. Γιατί ο αγώνας της υπέρβασης της σάρκας δεν καρποφορεί μόνο λόγω του απωθητικού χαρακτήρα της θνητής ζωής,
αλλά και μέσω της έλξης που ασκεί η πνευματική ενέργεια που αποπνέει και εκφράζει ο διδάσκαλος ενώ ζει και αλληλεπιδρά μαζί μας.

Και τότε θα ήσουν επίσης ίσως πιο έτοιμος να αναγνωρίσεις την ψυχολογική υποστήριξη που παρείχε η Έστερ στον συνομιλητή της αλλά και την αυστηρότητά της ως εκφράσεις της πνευματικής της δομής, μάλλον παρά να δεις σε αυτήν τις ανήθικες και ύπουλες πρακτικές ενός απατεώνα και δειλού.

Γιατί το θέμα δεν είναι αν ο τάδε ή δείνα (υποθετικός ή μη) επικυρίαρχος προτιμά να έχει μπροστά του "άοπλους δειλούς" αντί "Μποτσαραίους με ατσάλινα αρχίδια", ούτε καν αν τα πιστόλια (ή τα αρχίδια) παρέχουν πραγματικά μια έξοδο από την ελληνική ή παγκόσμια οικονομική κρίση (μια συζήτηση στην οποία δεν εισέρχομαι καθόλου), αλλά ποια είναι η οδός για τη λύτρωση μέσα από τον κυκεώνα των προβλημάτων που ο άνθρωπος βιώνει ενώ ζει στον κόσμο. Και υποστηρίζω ότι η οδός είναι:
α) Να συνειδητοποιήσεις ότι η παρουσία σου στη Γη αποτελεί επιλογή σου. Ήρθες ηθελημένα σε ετούτο το σφαγείο.
β) Να συνειδητοποιήσεις τις δικές σου αμαρτίες, οι οποίες περιορίζουν τις δυνατότητές σου να ζήσεις οτιδήποτε άλλο από το σφαγείο στο οποίο ζεις.
γ) Με βάση τα παραπάνω, να κρίνεις νηφάλια το πώς θα έπρεπε και θα μπορούσες πιο αποτελεσματικά να διάγεις τη ζωή σου, χωρίς να ζητάς ευθύνη από κανένα και αναγνωρίζοντας στους άλλους το δικαίωμα να κρίνουν και να επιλέξουν αλλιώς.