Σεξ, έρωτας, κουλτούρα της γιόγκα
Πρόλογος
Η Εύα είναι δασκάλα γιόγκα. Συζητάμε για την πνευματική
κουλτούρα της γιόγκα (εκείνη μιλά εναντίον της κι εγώ υπέρ) γενικά,
καθώς και σε σχέση με τον έρωτα και το σεξ.
Λεξιλόγιο
γκούρου: διδάσκαλος, πνευματικός οδηγός.
άσραμ: η πνευματική κοινότητα στην οποία μένει ο γκούρου μαζί
με μαθητές του.
κουνταλίνι: πνευματική ενέργεια που ανεβαίνει από τη Γη στον
Ουρανό, ή από τη βάση της σπονδυλικής στήλης στην κορυφή της, οδηγώντας
στη φώτιση (φωτοστέφανο γύρω απ' το κεφάλι).
σεξ: ή κακή πράξη που έριξε την Εύα από τον Παράδεισο (και
παρόλα αυτά συνεχίζει, όπως θα δείτε, να την υποστηρίζει) ή, ανάλογα με
την ερμηνεία σου, η καλή πράξη που προσφέρει ευτυχία και χαρά
διαιωνίζοντας τον κόσμο σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
Παρακάτω η Εύα σχολιάζει μια παράθεση που της έστειλα από λόγια του
διδασκάλου μου.
Εύα
Παράθεση
«Το 1947, όταν ζούσα με τον γκούρου
μου, τον Σουάμι Σιβανάντα, αποφάσισα να φύγω από το άσραμ και να ζήσω
μια ανεξάρτητη ζωή. Όταν ο Σουάμιτζι άκουσε για το σχέδιό μου, με
κάλεσε. «Γιατί φεύγεις», ρώτησε. «Γνωρίζω τα πάντα τώρα», του είπα,
«χάθα γιόγκα, ράτζα γιόγκα, κουνταλίνι γιόγκα, και μπορώ να τα εξασκήσω
όλα μόνος μου». «Όχι», απάντησε σταθερά, «χρειάζεται να καταλύσεις το
εγώ σου, την άγνοια στην προσωπικότητά σου, τη λέρα στο νου σου, και να
αναγάγεις τον εαυτό σου σε ένα μικροσκοπικό σημείο. Μόνο τότε θα
εκπορευτεί από μέσα σου το Φως.»
{Λέει η Εύα}
Δεν κατάλαβα, πού είναι το εγώ στην ανεξάρτητη ζωή; Και ποιος δεν μπορεί
να πει ότι η παραμονή στο άσραμ σε κάνει ζώο στην αγέλη, παιδί που δεν
μπορεί να ξεφύγει από τις φροντίδες της μαμάς, μαθητή που δεν μπορεί να
πάρει τη θέση του δασκάλου;
Κίμων
Στην ανεξάρτητη ζωή δεν υπάρχει εγώ, μόνο στην εξαρτημένη ζωή. Γι' αυτό
το άσραμ θα του παρείχε τις προϋποθέσεις για να ζήσει ανεξάρτητα: δεν θα
μπορούσε να εξαρτάται από επιθυμητές τροφές (π.χ. ζωικά προϊόντα, γλυκά,
φρούτα, ψωμί και πολλά άλλα, που υπάρχουν είτε πολύ λίγο είτε καθόλου
στο άσραμ), από οικογενειακές σχέσεις, από ερωτικές σχέσεις, από φιλικές
σχέσεις, από ψυχαγωγικές παροχές (π.χ. τηλεόραση, κινηματογράφο,
ίντερνετ, περιοδικά, κοινωνικές συζητήσεις)...
Αν τα βγάλεις όλα αυτά από την καθημερινότητά σου, βρίσκεις ότι νοιώθεις
πάρα πολύ ανήσυχος. Θέλεις με κάποιο τρόπο να ενωθείς με κάτι έξω από
σένα που θα σου δώσει χαρά, παρηγοριά και θρέψη, και αυτό δεν σου
παρέχεται. Το μόνο που έχεις στο άσραμ εξασφαλισμένο είναι φαγητό και
στέγη. Αλλά το φαγητό δεν είναι αρκετό (δεν βλέπεις που εγώ έπαθα
αναιμία; όχι ότι παθαίνουν όλοι αναιμία, απλά λέω) και η στέγη δεν είναι
παρά ένα κρεβάτι σε ένα δωμάτιο που το μοιράζεσαι με άλλα άτομα, τα
οποία ίσως καν δεν συμπαθείς, και δεν έχεις ανέσεις όπως ψυκτικό
μηχάνημα (εκτός κάποιων εξαιρέσεων σε κάποια άσραμ για τα άτομα που
δουλεύουν σε κάποια συγκεκριμένα γραφεία) ή καλοριφέρ, μπορεί να
κοιμάσαι με άτομα που ροχαλίζουν, μπορεί τα παράθυρα να είναι ανοιχτά
και να μπαίνουν κουνούπια... Εδώ στην Αθήνα είναι κάπως πιο εύκολο αυτό.
Ας πούμε, αν υπάρχει σοβαρό και σταθερό πρόβλημα με το ροχαλητό κάποιου,
τελικά ίσως βοηθηθείς για να βρεθεί μια λύση, και κάποιος πέρυσι που
ήμουν εκεί είχε κουνουπικό και έβαζε στην πρίζα.
[Είναι ανθυγιεινό αυτό όμως.]
Αλλά εκεί στην Ινδία,
που έμενε ο γκούρου μου, δεν είχαν καν κουνουπιέρες στα κρεβάτια, και
εκεί έχει τρομερά κουνούπια (καθώς και ποντίκια, κατσαρίδες, πιθήκους,
φίδια και πολλά άλλα). Ο γκούρου μου είχε απλά δύο υφάσματα (χιτώνες που
φορούσε), ένα πιάτο και ένα ποτήρι. Δεν κατείχε τίποτα άλλο. Όταν ο
ίδιος δημιούργησε δικό του άσραμ (όταν έγινε γκούρου), λέει τώρα ο τότε
καλύτερος μαθητής εκεί (που τον έχει διαδεχθεί και έχει γίνει ο τωρινός
γκούρου) ότι τα πρώτα χρόνια δεν είχαν καν κρεβάτια και κοιμούνταν όπου
βρούνε - πέφταν κάτω από τη σκάλα, εδώ ή εκεί (και βέβαια έχει εκεί όλων
των ειδών τα ερπετά. Αφού τώρα, που είναι γκούρου, και ζει σε καλύτερη
κατάσταση, μας είπε πρόπερσι που ήμουν εκεί ότι γύρισε από περιοδεία,
νομίζω άυπνος για τρεις μέρες ή κάτι τέτοιο, και έπεσε να κοιμηθεί και
ανακάλυψε ότι υπήρχε ένα τεράστιο φίδι μέσα στο δωμάτιο. Τηλεφώνησε και
μετά από λίγη ώρα έφτασε μια ομάδα από μαθητές που κυνηγούσαν το φίδι
μέσα στο σκοτάδι. Τελικά το έπιασαν. Αυτός αργότερα στον ύπνο του, λέει,
έβλεπε στο όνειρό του εκατοντάδες φίδια να τον πλησιάζουν και να τον
δαγκώνουν μαλακά, χωρίς να του κάνουν κακό.)
Για το δε φαΐ τους είπε ότι πήγαιναν στην αγορά και μάζευαν για να
βράσουν τα λαχανικά που πετούσαν οι μαγαζάτορες ως μισοσάπια.
Και φυσικά, κάναν και νηστείες. Κι εμείς εδώ κάναμε νηστείες, αλλά τώρα
τις έχουμε σταματήσει. Ίσως σταμάτησαν γιατί πριν χρόνια, όταν ήμουν
εκεί, είπα στην διευθύντρια ότι σε μια νηστεία (δηλαδή τριήμερο ή
περισσότερο που δεν τρως τίποτα) που είχαμε κάνει όλοι μαζί έξι μήνες
νωρίτερα, είχα γεράσει είκοσι χρόνια. [Αλλά δεν της είπα την αλήθεια,
γιατί νομίζω ότι είχα γεράσει εκατόν είκοσι χρόνια. Θυμάμαι επίσης μια
φορά που κάποια μόνιμη εκεί μου έδειχνε ένα παξιμάδι και έλεγε: "Ξέρεις
τι δύναμη θα πάρεις αν το φας αυτό; Ξέρεις; Turbo θα γίνεις, turbo...]
Μετά από κάποιο διάστημα έφυγα από το άσραμ. Και της το είπα της
διευθύντριας ότι φεύγω λόγω έλλειψης τροφής.
Επίσης, όταν έτρωγαν, αυτό το λιγοστό που τους έδιναν μπορούσαν να το
φάνε μόνο εντός περιορισμένου και σύντομου χρόνου και μετά χτυπούσε
καμπανάκι και έπρεπε αμέσως να σηκωθούν.
Κι επίσης, ακόμα κι αυτό το λίγο (και πάντα αυστηρά χορτοφαγικό) φαγητό
που είχαν, ουσιαστικά το μοναδικό πράγμα που είχαν εκεί (μαζί με ένα
κρεβάτι] ο γκούρου μου μετά το έχασε και αυτό, γιατί του είπε ο γκούρου
του να φύγει από το άσραμ και να ζήσει για οκτώ χρόνια -αν τα καταφέρει
να επιζήσει ανάμεσα σε τόσους ζητιάνους στην Ινδία και τόση φτώχεια-
ζητιανεύοντας και τριγυρίζοντας χωρίς στέγη. Το έκανε λοιπόν. Λέει ότι
όταν του έβαζε κανείς κάτι στο τασάκι, είχε κάτι να φάει, αλλιώς έμενε
νηστικός εκείνη την ημέρα. Όταν δεν έτρωγε, λέει, είχε τρομερούς
πονοκεφάλους. Σκέφτομαι εγώ ότι ίσως για αυτό έφτιαξε τη φιλανθρωπική
οργάνωση και δίνει φαγητό και τόσα πράγματα στους φτωχούς. Γιατί έζησε
και αυτός ως φτωχός, φτωχότερος από τους φτωχούς, και ξέρει πώς είναι...
Μας έλεγε ότι είναι δύσκολο να φανταστούμε τον πόνο μιας μητέρας που δεν
έχει φαγητό να θρέψει τα παιδιά της και αυτά φθίνουν...
Λοιπόν ο σκοπός ενός άσραμ είναι να σε κάνει ανεξάρτητο. Να ελαττώσεις
την ταύτισή σου με τα εξωτερικά πράγματα έτσι ώστε τελικά να
ελευθερωθείς από την ανάγκη σου για την ύλη και να μπορείς ψυχικά να
ζεις στον αιώνιο κόσμο, ακόμα και καθώς σωματικά ζεις μέσα στην ύλη.
Εύα
Γιατί πρέπει να υπάρχουν γκουρού/γκούρου;
Εγώ θα ντρεπόμουν να αποκαλέσω κάποιον έτσι, αν τον θεωρούσαν τέτοιο,
πρώτον γιατί αυτός πώς δέχεται να θεωρεί τον εαυτό του ως ανώτερο άλλων
και δεύτερον πώς εγώ θα έβαζα τον εαυτό μου σε θέση κατώτερου κάποιου;
Σκέφτομαι δηλαδή πως το ρητό αυτό είναι η ουσία αυτού που εννοώ:
"true leaders make leaders, not followers"
[οι πραγματικοί ηγέτες δημιουργούν ηγέτες, όχι ακολούθους]
Κίμων
Στο άσραμ δεν πας για να γίνεις leader [ηγέτης], πας για να γίνεις
follower [ακόλουθος]. Πας για να εκπαιδευτείς στο να ακολουθείς ψυχικές
αρχές χωρίς να κάνεις πίσω. Το άτομο που σε καθοδηγεί σε αυτές είναι
άξιο σεβασμού. Αν ήταν ίσος με εσένα, γιατί να θέλεις να τον
ακολουθήσεις; Θέλεις να ακολουθήσεις κάποιον που είναι καλύτερος από
εσένα.
Αυτοί που ακολουθούσαν τον Χριστό δεν πίστευαν ότι ήταν ίδια και όμοια
με εκείνον, και θα ήταν παράξενο αν το πίστευαν, γιατί δεν ήταν ίδια και
όμοια με εκείνον.
Αν πας να δουλέψεις στην οργάνωση της Μητέρας Τερέζας (μια καθηγήτριά
μου είχε δουλέψει μαζί της για κάποιο διάστημα) θα κάνεις αυτό που λέει
εκείνη και θα τη σέβεσαι σαν κάτι ανώτερο από σένα. Υπάρχει μια ιεραρχία
στη ζωή. Δεν εννοώ μια εξωτερική ιεραρχία -άλλο αυτό-, εννοώ ότι οι
άνθρωποι διαπνέονται ο καθένας από το πνεύμα σε διαφορετικό βαθμό.
Λοιπόν αυτός που είναι πιο πλήρης πνεύματος, γίνεται αντικείμενο
σεβασμού και λατρείας.
Στην πραγματικότητα, δεν είναι ο ίδιος που λατρεύεται αλλά το πνεύμα
μέσα του. Αλλά όταν έχουν σε μεγάλο βαθμό ταυτιστεί τα δυο, η
διαφοροποίηση είναι θεωρητική.
Αλλά συχνά επίσης συμβαίνει αυτοί που πάνε να ζήσουν σε άσραμ να έχουν
λάβει ένα κάλεσμα από τον γκούρου μέσα στον ύπνο τους. Κάτι τέτοιο έχει
συμβεί και σε μένα. Το περιγράφω στο βίντεό μου "Η ανάληψή μου σε
υψηλότερη διάσταση". Όταν ο γκούρου μπορεί να μπει στον ύπνο σου και να
τραβήξει την ψυχή σου και την ενέργειά σου μόνιμα στον Ουρανό,
συναντώντας σε στο αστρικό πεδίο και υψώνοντάς σε από εκεί, είναι δυνατό
να σκέφτεσαι ότι εκείνος κι εσύ είστε ίδια κι όμοια;
Δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε ότι κάποιος είναι καλύτερος από εμάς, αλλά
γιατί όχι;
Ή μπορεί να μην συναντούμε ίσως άτομα που το επίπεδό τους μας εμπνέει -
και τότε η αγάπη, η λατρεία και ο σεβασμός θα έρχονταν αυθόρμητα.
Εύα
Αφήνω προς το παρόν την εκτενή ανάλυση που θα έκανα για το άσραμ και θα
πω πως το αντιλαμβάνομαι ως ακόμα ένα σύστημα υποκουλτούρας, μιας
κοινωνικής υποομάδας δηλαδή, το υπο- δεν έχει τη θέση του αρνητικού αλλά
του υπομέρους, πχ ο σκούφος που φοράς στο προφίλ αμέσως σε κάνει
αναγνωρίσιμο μιας συγκεκριμένης υπο-ομάδας. Η ανάγκη σου να βρίσκεσαι σε
μια υπο-ομάδα 'ανθρώπων σε άσραμ' είναι ακριβώς η ίδια ανάγκη ενός να
βρεθεί σε οποιαδήποτε άλλη υπο-ομάδα πχ ''παμπ χουλιγκάνων οπαδών της
Τσέστερφιλντ".
Εσύ θες να εξυψώσεις πνεύμα, ο άλλος να βιώσει όμοια, κοινά συναισθήματα
συνανήκειν με άλλους.
Ο τρόπος ζωής που διάβασα δε με εξιτάρει ως ανθρώπινη ύπαρξη, μοιάζει με
φυλακή.
Ο Πλωτίνος ήταν μια μαγική προσωπικότητα, ήταν εντός λόμπι της εποχής
του και παράλληλα στοχαζόταν φιλοσοφικά θέματα εις βάθος. Για αυτό
διαρκώς ένιωθε χαρά.
Μπορούν και τα δύο να συνδυαστούν, είναι προσωπική μου άποψη πως η
μονομέρεια βλάπτει νου, σώμα, πνεύμα.
Κίμων
"πχ ο σκούφος που φοράς στο προφίλ
αμέσως σε κάνει αναγνωρίσιμο μιας συγκεκριμένης υπο-ομάδας."
Κοίτα: εσύ μπορεί να φοράς φούστα, και θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό
σε κάνει αναγνωρίσιμη ως ανήκουσα στην υπο-ομάδα των γυναικών, αλλά αυτό
δεν λέει τίποτα για τις ψυχολογικές σου διαδικασίες και τη στάση σου
προς τη ζωή. Ντυνόμαστε ανάλογα με την κουλτούρα που ακολουθούμε, γιατί
κάτι πρέπει να βάλουμε πάνω μας και από κάπου έχουμε πάρει τις συνήθειές
μας. Αλλά η ύπαρξη τέτοιων συνηθειών δεν λέει τίποτα για την ελευθερία
του πνεύματός σου.
Ο Χριστός ας πούμε φορούσε τα ρούχα της εποχής του / της κουλτούρας του.
Σημαίνει αυτό ότι είχε περιορισμένο νου και ψυχολογία;
Τι σημασία έχει αν φοράς ό,τι φοράνε οι πιο πολλοί ή φοράς ό,τι φοράνε
οι πιο λίγοι; Το ερώτημα είναι αν ταυτίζεσαι με αυτό που φοράς ή αν το
αναγνωρίζεις ως τίποτα περισσότερο από ένα σύμβολο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το σύμβολο δεν πρέπει να χρησιμοποιείται. Σημαίνει
μονάχα ότι δεν εξαρτιέσαι από αυτό, ότι έχεις την αίσθηση του εαυτού σου
σε σχέση με το συμβολιζόμενο (την ιδέα που συμβολίζεται από το καπέλο,
αν υπάρχει τέτοια) και όχι σε σχέση με το ίδιο το καπέλο.
Μήπως θα έδινες σε έναν παπά τα ρούχα ενός στρατιωτικού και σε έναν
κλόουν τη βραδινή σου τουαλέτα;
Θα φορούσες εσύ τα ρούχα του πατέρα σου;
Αντί να βγάζεις συμπεράσματα για τους άλλους με βάση το τι φοράνε,
πρέπει να γνωρίσεις την σκέψη τους και την ψυχή τους. Τότε μόνο θα τους
έχεις γνωρίσει.
«Η ανάγκη σου να βρίσκεσαι σε μια υπο-ομάδα
'ανθρώπων σε άσραμ' είναι ακριβώς η ίδια ανάγκη ενός να βρεθεί σε
οποιαδήποτε άλλη υπο-ομάδα πχ ''παμπ χουλιγκάνων οπαδών της τσέστερφιλντ.
Εσύ θες να εξυψώσεις πνεύμα, ο άλλος να βιώσει όμοια, κοινά συναισθήματα
συνανήκειν με άλλους."»
Δηλαδή αυτός που πάει να δουλέψει στην οργάνωση της μητέρας Τερέζας,
πάει εκεί γιατί έχει τη νοοτροπία της μάζας και θέλει να νιώθει την
ασφάλεια τού να ανήκει "σε μια ομάδα";
Αυτός που πάει στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει ιατρική ή φυσική πάει
εκεί για να αισθάνεται ότι "ανήκει σε κάποια ομάδα" ή γιατί του αρέσει η
ιατρική ή η φυσική;
Ό,τι και να κάνεις, κάπου θα ανήκεις. Κάτι θα σπουδάζεις, κάποια δουλειά
θα έχεις, ανάλογα με τα ενδιαφέροντά σου ή τις αναγκαιότητες της ζωής.
"Ο τρόπος ζωής που διάβασα δε με
εξιτάρει ως ανθρώπινη ύπαρξη, μοιάζει με φυλακή."
Η αλήθεια είναι ότι δεν σου δίνει πολύ περισσότερες παροχές, απολαύσεις
και ανέσεις, από τη ζωή στη φυλακή. Αλλά εκεί βρίσκεται και η πρόκληση,
να βασίσεις την αίσθηση της ελευθερίας σου στο πνεύμα σου και όχι στο
σώμα σου.
Δεν σου κάνει εντύπωση ότι μπορούν να βρεθούν (σπάνια) άνθρωποι που
είναι ισορροπημένοι και γαλήνιοι ακόμα κι όταν βρίσκονται στη φυλακή,
ενώ ο μέσος άνθρωπος μπορεί να ταράσσεται από αντιμαχόμενες σκέψεις
ακόμα και όταν χορεύει στο νυχτερινό κέντρο; - ιδιαίτερα όταν πηγαίνει
κάτι άσχημα στη ζωή του που τον ταράσσει.
"Ο Πλωτίνος ήταν μια μαγική
προσωπικότητα, ήταν εντός λόμπι της εποχής του και παράλληλα στοχαζόταν
φιλοσοφικά θέματα εις βάθος. Για αυτό διαρκώς ένιωθε χαρά.
Μπορούν και τα δύο να συνδυαστούν, είναι προσωπική μου άποψη πως η
μονομέρεια βλάπτει νου, σώμα, πνεύμα."
Δεν αντιλαμβάνομαι τι εννοείς όταν λες ότι ανήκε σε "λόμπι", ούτε σε
ποια μονομέρεια αναφέρεσαι.
Εύα
[Παράθεση από λόγια πνευματικών οδηγών της γιόγκα, που έστειλα στην
Εύα:]
«Λέγεται ότι οι δονήσεις της αγάπης
είναι τέτοιας συχνότητας, ώστε το μέσο άτομο δεν μπορεί να τις αντέξει
για πολύ. Χρειάζεται να προετοιμάσουμε τον εαυτό μας. Αυτό είναι που
θέλουμε, αλλά οι περισσότεροι από μας δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να το
χειριστούμε. Χρειάζεται να δυναμώσουμε το σύστημά μας ώστε να αντέξουμε
αυτή τη δόνηση. Δεν είναι σαν το πάθος ή το ξελόγιασμα. Δεν είναι
ερωτικό. Δίχως αμφιβολία, υπάρχουν όμορφες εμπειρίες, αλλά η εμπειρία
της αγάπης είναι διαφορετική. Είναι μια "άλλη" εμπειρία. Όταν κανείς τη
βιώσει, θα την αναγνωρίσει αμέσως. »
{Λέει η Εύα}
Πολύ περίεργο αυτό με την αγάπη.
Να αισθανόμαστε αγάπη όταν είμαστε παιδιά, και όταν μεγαλώσουμε να
χρειαζόμαστε την προσπάθεια και την εμπειρία.
Νιώθω πολύ πεσιμιστικά τελευταία, νιώθω πως όλα είναι μάταια, ό, τι και
να κάνω νιώθω απολύτως κενή, κοιτάζω τους ανθρώπους γύρω μου και
προσπαθώ να διακρίνω αν υπάρχει αγάπη μεταξύ τους και τους λυπάμαι και
τους μισώ μαζί γιατί νομίζω πως οι σχέσεις τους είναι από καθαρή
εκμετάλλευση.
Αυτή η άνευ όρων αποδοχή και κατανόηση γιατί να πρέπει να είναι δύσκολη;
Κίμων
"Πολύ περίεργο αυτό με την αγάπη. Να
αισθανόμαστε αγάπη όταν είμαστε παιδιά, και όταν μεγαλώσουμε να
χρειαζόμαστε την προσπάθεια και την εμπειρία."
Όταν μιλά εδώ για την αγάπη, δεν εννοεί την αγάπη που αισθανόμαστε όταν
είμαστε παιδιά, αλλά την αγάπη που είναι μια ενέργεια που σε ανεβάζει
ψηλά, πέρα από τη συνειδητότητα του σώματος.
Είναι ένωση με κάτι ιδεατό, με κάποια ψυχή σε ένα αιώνιο πεδίο (όπως
μίλησε ο Πλάτωνας για αυτό) και γι' αυτό είναι και άσχετη με τις
σεξουαλικές αισθήσεις του σώματος, οι οποίες είναι χαρακτηριστικά ο
κραδασμός της ύπαρξης στο θνητό πεδίο.
Εύα
Δε μιλάω για τη σεξουαλική αγάπη, την
αγάπη των εραστών, ή έστω όχι μόνο,
εννοώ την αγάπη στις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων. Η αγάπη αυτή δεν μπορεί να
έχει θεία χαρακτηριστικά; Ο θείος έρως δεν είναι και αυτός δυνατό να
επιτευχθεί;
Κίμων
Ο θείος έρως δεν είναι σωματικό θέμα. Ο Πλάτωνας είπε ότι
αντικατοπτρίζεται στον σεξουαλικό έρωτα, όπως μια σκιά που προβάλλει
στον τοίχο μιας σπηλιάς (η αλληγορία του σπηλαίου). Πέφτει από έναν
ουρανό ιδεών, και πέφτοντας χάνει την ουσία του. Γι' αυτό και δεν
βρίσκουμε την αληθινή αγάπη ποτέ. Γιατί την ψάχνουμε στον κόσμο της
ύλης, όπου δεν υπάρχει.
Αν μπορούσαμε να εστιαστούμε στην ψυχή κάποιου χωρίς η προσοχή μας να
αποσπάται από το σώμα του ή το σώμα μας ή τη σωματική μας σχέση μαζί του
(π.χ. το τι αυτός μας δίνει), πιθανά να τη βρίσκαμε.
Τουλάχιστον θα ψάχναμε στο σωστό σημείο.
Αλλά μπορούμε να κοιτάξουμε κάποιον έστω και λίγο στα μάτια; Δεν
μπορούμε, γιατί ο νους μας ταξιδεύει. Την στιγμή που τον κοιτάμε
σκεπτόμαστε: «Τι θα φάω σήμερα; Γιατί δεν έχω φάει σήμερα; Πολύ όμορφη
ήταν αυτή η τούρτα που έφαγα χθες, θα ήθελα να την ξαναφάω. Πολύ μου τη
δίνει εκείνος ο τύπος, θα ήθελα να του τραβήξω μια σφαλιάρα." Αυτές οι
νοητικές διαδικασίες υπάρχουν διαρκώς στο υποσυνείδητο, και μας
φυλακίζουν στον κόσμο της σκέψης. Γι' αυτό προσπαθείς (στη γιόγκα) να
σταματήσεις να ενθαρρύνεις όλες εκείνες τις συνήθειες που κάνουν το
μυαλό σου να ταξιδεύει στα ατέλειωτα αντικείμενα των επιθυμιών σου.
Και όταν έχεις κυριαρχήσει σε αυτά και έχεις ελέγξει το νου σου, τότε θα
μπορείς να κοιτάς κάποιον στα μάτια και να είναι η καρδιά που
λειτουργεί, και αυτό που να βλέπεις να είναι όχι η θνητή του ψυχή, αλλά
η αθάνατη ουσία του με την οποία ήσουν στην πραγματικότητα εξαρχής
ερωτευμένη / αγαπούσες.
"Δε μιλάω για τη σεξουαλική αγάπη, την
αγάπη των εραστών, ή έστω όχι μόνο, εννοώ την αγάπη στις σχέσεις μεταξύ
ανθρώπων."
Το ερώτημα είναι αν αυτή η αγάπη είναι αρκετή ή τέτοια ώστε να τους
κάνει να απορροφηθούν από τον κόσμο της ψυχής και να υπερβούν τη
συνειδητότητα του σώματος.
Ο έρως είναι "θείος" όταν σε ανεβάζει στο θείο επίπεδο, που επειδή είναι
αιώνιο, δεν είναι το υλικό.
Αλλιώς είναι απλώς έρως -όχι θείος έρως- και έρωτα βιώνουν αναμφίβολα
όλα τα ζώα.
Εύα
"Γι' αυτό και δεν βρίσκουμε την αληθινή
αγάπη ποτέ. Γιατί την ψάχνουμε στον κόσμο της ύλης, όπου δεν υπάρχει."
Νομίζω πως το σώμα έχει σπουδαία σημασία τόσο όσο και ο νους και δε ξέρω
αν ο περιορισμός της ύλης, του σώματος και των επιθυμιών είναι τελικά
σωστός.
Πολύ καταραστήκαμε την ύλη, το σώμα το υπερταυτίσαμε με την ύλη. Όταν
κοιτάζω το σώμα μου και τις ασυνείδητες προγραμματισμένες λειτουργίες
του αισθάνομαι συχνά το θείο μέσα μου, όλα λειτουργούν με τόση σοφία,
γιατί να το απορρίψω;
Αυτός ο περιορισμός της σάρκας λοιπόν πρέπει να είναι σχετικός και
υποκειμενικός. Για παράδειγμα, κάποιοι έχουν σε διαφορετικό βαθμό ορμές,
κάποιοι περισσότερο, κάποιοι λιγότερο, κάποιοι καθόλου, κάποιοι είναι
νυμφομανείς. Δε ξέρω αν μπορείς να ορίσεις το μέτρο στις ορμές, σχετικά
με τι ή ποιον να είσαι εγκρατής. Ξέρω πως αν κατασιγάζεις τις επιθυμίες
σου με τρόπο βίαιο ή όχι αυτές θα εμφανιστούν ως προβλήματα στο φυσικό ή
νοητικό σώμα. Ο νους θέλει τάισμα όσο και το σώμα. Το σώμα θυμάται, δεν
ξεχνάει, έχει τον σκοπό του. Αυτό δείχνουν οι ασθένειες ψυχικές και
σωματικές που εμφανίζουμε όταν δε λειτουργούμε με μέτρο.
Επομένως, η μαθητεία στο άσραμ –όπως θα συμβαίνει και γενικά
μαθητεύοντας σε διάφορα φιλοσοφικά συστήματα- να ελέγχεις τις επιθυμίες
του σώματος σε οδήγησαν εσένα προσωπικά στο να βιώνεις αγάπη σε ψυχικό
επίπεδο τελικά;
Κίμων
Ναι. Όχι ότι είμαι τελειοποιημένος σε αυτό, αλλά σίγουρα το αύξησαν
αυτό, σε βαθμό που να μην έχω πια ανάγκη για σεξουαλική δραστηριότητα
(περιλαμβανομένου και του αυνανισμού), ούτε να έχω τέτοια. Εγώ
αισθάνομαι πολύ πιο ελεύθερος έτσι, αλλά αν κάποιος αισθάνεται ότι αυτό
δεν θα ήταν κατάλληλο για αυτόν, τότε πρέπει να ακολουθήσει τη διαίσθησή
του. Αλλά την τελική κρίση δεν μπορεί ακόμα να τη βγάλει. Ίσως αν
ασχολείτο σοβαρά με τη γιόγκα για χρόνια, να έβρισκε ότι ανακαλύπτει
μέσα του μια ενέργεια που τον κάνει ανεξάρτητο από τη σεξουαλικότητα,
και που φανερώνει την πηγή του έρωτα ως κάτι εσωτερικό - δηλαδή δεν
είναι μέσα μας μόνο ο ένας εκ των δύο πόλων (αρσενικό-θηλυκό) αλλά και
οι δύο πόλοι. Πιστεύω ότι αυτή η βιωματική ανακάλυψη τελικά σού δίνει
περισσότερη ελευθερία, αλλά δεν υπάρχει ένας κανόνας για όλους και
τελικά μόνο εμείς οι ίδιοι, σε κάθε φάση της ζωής μας, μπορούμε να
κρίνουμε τι είναι αυτό που θα εξυπηρετούσε καλύτερα την πνευματική μας
πρόοδο.
Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που
συντηρούνται με λίγη τροφή, με ελάχιστη τροφή, με καθόλου τροφή
(φαίνεται πως υπάρχουν και τέτοιοι). Αλλά εγώ απέχω αρκετά από όλα αυτά
τα ιδανικά, γιατί το σώμα μου δεν αντέχει πάρα πολλά. Λοιπόν, ανάλογα με
την εποχή, μπορεί να τρώω πράγματα που δεν θα ταίριαζαν σε έναν ασκητικό
βίο. Δεν τρελαίνομαι να σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να το κάνω και να
καταδικάζω τον εαυτό μου, αλλά συνεχίζω να προσπαθώ να διαχειριστώ την
κατάσταση με τέτοιο τρόπο ώστε τελικά να μπορέσω να πραγματοποιήσω
μεγαλύτερο μέρος από την πνευματική μου φιλοδοξία.
Πιστεύω ότι αυτή η ανοιχτή οπτική και το "δεν ξεχνώ" θα έπρεπε να
υπάρχει και σε σχέση με τη σεξουαλικότητα μεταξύ ατόμων που αισθάνονται
δύσκολο να απέχουν από το σεξ αυτή τη στιγμή αλλά συνεχίζουν να έχουν
πνευματικές φιλοδοξίες.
Υπάρχει σίγουρα ένας πόλεμος με τη φύση, δεν υπάρχει πνευματικότητα
χωρίς τέτοιο πόλεμο. Αλλά ο στόχος δεν είναι να κατηγορείς τον εαυτό
σου, είναι να αναπτύξεις και εκφράσεις και απελευθερώσεις τη βασική σου
ενέργεια με έναν πιο πνευματικό τρόπο. Ακόμα και οι ίδιες οι ερωτικές
σχέσεις μπορούν φυσικά να είναι λιγότερο ή περισσότερο πνευματικές (δεν
είναι το ίδιο απλά να εξοντώνεσαι στο σεξ για να τη βρίσκεις, με το να
έχεις μια πιο ρομαντική σχέση με κάποιον με τον οποίο έχεις και έναν
πνευματικό σύνδεσμο) αλλά η γκάμα της ελευθερίας σου εκεί δεν μπορεί να
είναι μεγάλη. Το σεξ είναι σεξ και η ενέργειά σου σε αυτό κατεβαίνει στα
γεννητικά όργανα. Το θέμα στη γιόγκα είναι πώς η ενέργεια να ανέβει προς
τα πάνω. Βλέπεις το φωτοστέφανο που περιβάλλει το κεφάλι των αγίων; Αυτό
είναι η βασική τους ενέργεια που ξεχύθηκε προς τα ψηλά. Το όλο θέμα
είναι ποια είναι η οδός έκφρασης που δίνεις στην ενέργειά σου - αν είναι
καθοδική ή ανοδική. Η ανοδικά εκφραζόμενη ενέργεια δημιουργεί "αγνές
σχέσεις", καρδιακές σχέσεις, ανιδιοτελείς σχέσεις, δημιουργεί τέχνη,
δημιουργεί εύρος αντίληψης. Βγαίνει από το κεφάλι σου και απλώνεται προς
τα έξω, ελεύθερη από διανοητικά κολλήματα και ερμηνείες, βγαίνει προς τα
έξω για να βιώσει το καθετί από μέσα από το ίδιο του το κέντρο, σαν να
είναι ο ίδιος ο εαυτός μας, και να δούμε τα πράγματα από τα δικά του
μάτια. Επίσης συνειδητοποιούμε τη μεγαλύτερη εικόνα σε σχέση με το πώς
αυτό το καθετί συνδέεται με τα άλλα πράγματα γύρω του, καθώς και με το
κάρμα του που σχετίζεται με την ιστορία του προ του τωρινού του βίου.
Για να μπορέσει να ανοίξει το μυαλό μας έτσι, χρειάζεται τη βασική μας
ενέργεια. Είναι αυτή που το θέτει σε λειτουργία, που το σπρώχνει πέρα
από τα πρότερα όρια, που το εισάγει σε εναλλακτικές πραγματικότητες και
τη Μεγαλύτερη Πραγματικότητα. Όχι, δεν είναι αλήθεια ότι αν δεν κάνεις
σεξ θα αρρωστήσεις. Έχεις τη δυνατότητα να διαχειριστείς την ενέργειά
σου και να την εκφράσεις με θετικούς και εξυψωτικούς τρόπους. Αλλά αν
δεν μπορείς ακόμα να το κάνεις, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός σε
κατηγορεί.
Ίσως απλά περιμένει.
Και, ξέρεις, είναι αναπόφευκτο ότι ένας βαθμός τύψεων θα υπάρχει. Όταν
δεν λειτουργείς φιλοσοφικά, μπορεί να μην το βλέπεις από ηθική πλευρά,
μπορεί απλά να βιώνεις όλες τις λύπες και τις απογοητεύσεις που
σχετίζονται με την ερωτική ζωή, το τελικό ανικανοποίητο της κατάστασης.
Και μπορεί να ελπίζεις, αν είσαι ακόμα νέος, ότι σε κάποια στιγμή τα
πράγματα θα φτιάξουν και θα βρεθεί το σωστό ταίρι που θα σε καλύψει.
Αλλά καθώς η ζωή προχωρεί, αναρωτιέσαι αν είναι καν δυνατό να βιώσεις
την ευτυχία που αναζητάς μέσα από τον "φυσικό"
τρόπο λειτουργίας. Δεν νομίζω πως οποιοδήποτε ζώο δημιουργήθηκε με
προδιαγραφές που το κάνουν ευτυχισμένο. Αλλά τα άλλα ζώα ζουν την κάθε
στιγμή όπως έρθει και όπως αισθάνονται, σύμφωνα με το ένστικτο, χωρίς να
μπορούν να ενώσουν την εικόνα σε ένα και συνολικό νόημα. Τώρα
αισθάνονται καλά κυνηγώντας ή τρώγοντας ένα ζώο, μετά αισθάνονται άσχημα
γιατί κρυώνουν ή ζεσταίνονται, μετά καίγονται γιατί κάηκε το δάσος ή
τρώγονται τα ίδια από ένα άλλο ζώο. Αλλά ο άνθρωπος μπορεί να
αποτραβηχτεί από τις αυτόματες λειτουργίες και να δει την όλη εικόνα. Αν
αυτός ο κόσμος έχει φτιαχτεί από έναν καλοκάγαθο Θεό, όπως λέει η
χριστιανική θρησκεία (άρα και το σεξ από αυτόν είναι φτιαγμένο), τότε
γιατί σε τρώνε άλλα ζώα; Γιατί τα έφτιαξε να σε τρώνε, αν θέλει να
ζήσεις; Αλλά αυτό μπορείς να το αναρωτηθείς μόνο αν είσαι σε θέση να
σταματήσεις την αυτόματη λειτουργία, να τραβηχτείς προς τα πίσω, να
ξεκολλήσεις το νου σου από το σώμα, δηλαδή από τις αλυσίδες που το
δένουν στο χρόνο, σε "απολαυστικές" στιγμές του χρόνου, και να δεις το
σύνολο της κατάστασης. Ο κόσμος αυτός δεν είναι τόσο φρικτός όσο η
κόλαση, αλλά είναι αρκετά φρικτός. Σκέψου τα ζώα που σε κάθε στιγμή
τρώγονται από άλλα ζώα, που πεθαίνουν από τη δίψα, που καίγονται στα
δάση, που πνίγονται σε πλημμύρες, που βιώνουν τις δυσκολίες των
γηρατειών, τα φυτά που τρώγονται από ζουζούνια και δεν μπορούν καν να
τρέξουν και να γλυτώσουν, τα παιδιά που πεθαίνουν από πείνα, τους
πολέμους, την ανεργία, τους ιούς που μας επιτίθενται και μας
κατασπαράζουν.
Πώς θα ήταν δυνατό ένας τέλειος Θεός να φτιάξει τέτοιο κόσμο;
Ο κόσμος που φτιάχνει ο Θεός είναι ένας τέλειος κόσμος.
Το ότι αυτός ο κόσμος είναι ένα λάθος διαφαίνεται από όλες τις θρησκείες
και τις φιλοσοφίες, οι οποίες περιγράφουν μια τέλεια κατάσταση -τον
Ουρανό- και μετά μια έκπτωτη κατάσταση που οδηγεί στην επίγεια και θνητή
μας μοίρα. Ακόμα και στο χριστιανισμό, αυτό που δημιούργησε τη
σεξουαλικότητα ήταν η παρακοή προς τον Θεό και η πτώση - ήταν τότε που
άρχισαν οι γυναίκες να γεννούν (η κατάρα: "... και θα γεννάς με πόνο τα
παιδιά σου"...) Πιο πριν δεν υπήρχε ούτε σεξ ούτε παιδιά, επομένως τι
κόσμος ήταν αυτός; Σίγουρα όχι ο υλικός κόσμος. Μπορείς να φανταστείς
τον Αδάμ και την Εύα να έχουν παιδιά χωρίς να έχουν πέσει από τον
Παράδεισο; Η πτώση τους αυτή είναι ένα σύμβολο για την καθοδική πορεία
της ενέργειας προς τα γεννητικά όργανα, αντί αυτή να ανεβαίνει προς το
κεφάλι (φωτοστέφανο), προς τον Ουρανό, προς τον φωτεινό κόσμο όπου
κατοικεί ο Θεός.
Λοιπόν αμφισβητώντας τις αυτόματες φυσικές λειτουργίες, τα ένστικτα, τον
θυμό και την επιθυμία της σεξουαλικής απόλαυσης, κατ' ουσίαν τραβούμε
μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ του εαυτού μας και του γνωστού φυσικού
κόσμου. Είναι σαν να λέμε: "Είμαι μέσα σε αυτόν, αλλά δεν ανήκω σε
αυτόν." Τότε πού ανήκουμε; Αν δεν ανήκουμε στον κόσμο των αντικειμένων,
και των έλξεων και απωθήσεων που τα διέπουν, και αν δεν ανήκουμε στον
κόσμο του χρόνου, με τις γεννήσεις και θανάτους και επαναγεννήσεις και
επαναθανάτους που τον διέπουν, τότε πού ανήκουμε; Και αν δεν μπορούμε να
λάβουμε την ευτυχία μας από τον υλικό κόσμο, τότε από πού θα μπορούσε να
έρθει αυτή και ποια μορφή θα είχε;
Η σημασία του πνευματικού δασκάλου είναι να σου δώσει την αίσθηση μιας
άλλης πραγματικότητας, προς την οποία μπορείς να πορευτείς. Τι να το
κάνεις να έχεις έναν δάσκαλο που σου λέει "Παιδί μου, οι πνευματικοί
άνθρωποι δεν κάνουν σεξ!" αν δεν έχει τη δυνατότητα να σου εμπνεύσει το
όραμα και την αίσθηση μιας ζωής που είναι πλήρης μέσα στον εαυτό της;
Είναι γι' αυτό που καθόμαστε με λατρεία και ακούμε τους δασκάλους να
μιλάνε, και όχι επειδή έχουμε τη νοοτροπία της αγέλης. Ο Δάσκαλος σού
δίνει τη ζωηρή και άμεση αίσθηση της ζωής που δονείται σε ένα αιώνιο
επίπεδο. Η λατρεία του Δασκάλου τότε αντικαθιστά τη (σεξουαλική) λατρεία
του σώματος, γιατί η χαρά που παίρνεις βλέποντας και αισθανόμενος και
διαισθανόμενος τον Δάσκαλο είναι ισχυρότερη, ευρύτερη, βαθύτερη και
σταθερότερη από τη χαρά που παίρνεις μέσα από τη σεξουαλική οδό. Δεν
υπάρχει πτώση των ενεργειών στη σύνδεσή σου με τον Δάσκαλο, αντίθετα
υπάρχει συνεχής αναζωογόνηση, συνεχής εξύψωση, συνεχής συνειδητοποίηση
και συνεχής και αυξανόμενη ευαισθησία και γλύκα.
Και όταν μάθεις να συνδέεσαι έτσι με τον Δάσκαλο, μαθαίνεις να συνδέεσαι
έτσι με όλους τους ανθρώπους. Δεν περιμένεις από αυτούς να διεγείρουν το
σώμα σου με έναν ορισμένο τρόπο. Δεν περιμένεις τίποτα από αυτούς.
Πάλλεσαι μαζί τους και νιώθεις ο εαυτός τους.
Λοιπόν, αισθάνομαι ότι πρέπει να δούμε την ουσία στο θέμα της
σεξουαλικότητας και να μην περιοριστούμε στο ερώτημα αν "πρέπει" ή "δεν
πρέπει", αν θέλει ο Θεός ή αν μας τιμωρεί, και ποια συχνότητα
σεξουαλικής δράσης είναι ηθική ή ανήθικη. Αν μπορέσουμε να αισθανθούμε
και για μια στιγμή μόνο αυτό το ψυχικό επίπεδο της ύπαρξης, όπου τα
πολλά είναι ένα, το μετά είναι τώρα, το αρσενικό και το θηλυκό είναι οι
δύο πλευρές της ύπαρξής μας και η σχέση μας με τους άλλους είναι η σχέση
μας με τον εαυτό μας, τότε ο υπαρξιακός μας υπολογιστής αναβαθμίζεται
και τα προγράμματα που τρέχει ξεφεύγουν από τους συνηθισμένους
περιορισμούς, από τα συνηθισμένα ερωτήματα, από τα συνηθισμένα αδιέξοδα
και από την μοίρα που κατά φυσικό τρόπο μας διέπει.
Και τότε ανοίγονται δίοδοι εκπλήρωσης που φανερώνουν τη γήινη, θνητή και
υλική εμπειρία μας όχι ως καταραμένη, ούτε ως δικαιολογημένη, αλλά ως
διορθωμένη.
Και η διόρθωση αυτή είναι το πραγματικό της νόημα.
Εύα (από άλλο νήμα αλληλογραφίας μαζί της)
[...] Είδες που σου λέω ότι τα σώματά μας
είναι σοφά και πρέπει να ακούμε τις ανάγκες τους;
Επίσης σκέφτηκα πως αυτά που μου έγραψες για την ενέργεια που τείνει να
ρέει προς τα κάτω αντί για πάνω, εσύ μια χαρά το έλυσες το θέμα, αφού
δέχτηκες το άγγιγμα του Μήδα και ανέβασες την κουνταλίνι ενέργειά σου.
Εγώ που είμαι πολυοργασμική (τις σπάνιες φορές που συνευρίσκομαι) πώς να
ανεβάσω τόση ενέργεια προς τα πάνω; Οπότε ας μη μιλάμε εκ του ασφαλούς.
[Με το "άγγιγμα του Μήδα" εννοεί τη
μεταβίβαση σε μένα πνευματικής ενέργειας από τον διδάσκαλο, την οποία
περιγράφω σε
αυτό το βίντεο, και που με κατέστησε
άνετα ελεύθερο από τη σεξουαλική ανάγκη.]
Κίμων
Πλάκα έχει η απάντησή σου.
Αλλά ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι την κουνταλίνι νομίζω δεν είναι σωστός.
Προφανώς την αντιλαμβάνεσαι ως ένα αερόστατο και λες:
"Το αερόστατο της δικής σου κουνταλίνι Κίμωνα μπορούσε πολύ εύκολα να
υψωθεί στον ουρανό, κρατιόταν στη γη μόνο από μια κλωστή και με το που
την άγγιξες έσπασε και έφυγες. Εγώ τι να πω, που το αερόστατό μου
κρατιέται με αλυσίδα; Ούτε με αλυσοπρίονο δεν σπάει η άτιμη! Οπότε ας
μην μιλάμε εκ του ασφαλούς."
Αλλά η κουνταλίνι δεν είναι σαν αερόστατο, δεν μπορείς καθόλου να την
διαχωρίσεις από τη γη. Είναι η ίδια η γη, η ουσία της γης, η ενεργειακή
ουσία που δημιουργεί την ύλη. Γι' αυτό και συμβολίζεται ως φίδι, επειδή
το φίδι έρπει στη γη. Συμβολίζεται ως φίδι σηκωμένο, που συμβολίζει την
ίδια τη Γη που σηκώνεται και επεκτείνεται στον ουρανό.
Το ότι η γη σηκώνεται σημαίνει ότι ανεβαίνει η γήινη ενέργεια, δηλαδή η
ενέργεια των ενστίκτων. Ποια είναι αυτή η ενέργεια; Η ενέργεια του
φόβου, της επιθετικότητας, της πείνας, της δίψας, της λαγνείας.
Ας υποθέσουμε (το λέω σχηματικά βέβαια) ότι η ανύψωση της κουνταλίνι στο
τέταρτο τσάκρα [ενεργειακό κέντρο] απαιτεί χίλιες ενεργειακές μονάδες,
στο πέμπτο τσάκρα 2.000 μονάδες και στο έκτο τσάκρα 3.000 μονάδες.
Ας υποθέσουμε περαιτέρω (κάτι που δεν το πιστεύω) ότι εσύ έχεις
περισσότερη σεξουαλική ενέργεια από τους υπόλοιπους ανθρώπους (ό,τι κι
αν σημαίνει αυτό). Λοιπόν εσύ βιώνεις 4 ενεργειακές μονάδες τη μέρα, ενώ
ας πούμε εγώ βιώνω 1 μονάδα τη μέρα. Εσύ έχεις τετραπλάσιες μονάδες.
Άρα, πόσον καιρό θα σου χρειαστεί εσένα για να συσσωρεύσεις την ενέργεια
που θα κάνει την κουνταλίνι σου να ανέβει από το τρίτο στο τέταρτο
τσάκρα; 1.000/4 = 250. Δηλαδή θα πρέπει να συσσωρεύσεις την ενέργειά σου
για 250 μέρες, μέχρι να φτάσεις στις 1000 μονάδες. Αντίθετα, εγώ που έχω
(ο κακόμοιρος) μόνο 1 μονάδα τη μέρα (δεν έτρωγα το φαΐ μου), θα πρέπει
να περιμένω για χίλιες μέρες μέχρι να συσσωρεύσω την απαιτούμενη
ενέργεια για την ανύψωση της κουνταλίνι.
Εσύ θα αρχίσεις να έχεις "προβλήματα" (ωχ, θέλω να το κάνω τώρα! τώρα!)
ας πούμε στις δέκα μέρες (όταν οι μονάδες σου φτάσουν στις 40), ενώ εγώ
σε 40 μέρες, που παίρνω μπρος πιο αργά.
Αλλά το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε αμφότεροι είναι το ίδιο. Το θέμα
είναι ότι, αν δεν έχεις σεξουαλική ενέργεια, τότε πώς θα ανέβει η
κουνταλίνι; Η κουνταλίνι είναι όλη σου η σωματική και ψυχολογική
ενέργεια. Αν μπορείς να παραμείνεις ισορροπημένη όταν η σεξουαλική
ανάγκη σε χτυπά, όταν ο φόβος σε χτυπά, όταν η πείνα και η δίψα και το
κρύο και η ζέστη σε χτυπά, και να μην προσπαθήσεις να μειώσεις αυτή την
ενέργεια για να αισθάνεσαι πιο άνετα, τότε μια ωραία μέρα η ενέργεια
κάνει μπαμ και σε στέλνει στον Ουρανό.
Και τότε μπορεί να δεις ένα θείο ον που αποτελεί το μέσο για να συμβεί
αυτό, όμως πίστεψέ με, πληρώνεται για να έρθει. Του δίνεις τα κουπόνια -
τις ενεργειακές μονάδες που μάζεψες ενώ προσπαθούσες να ζήσεις
πνευματικά.
Επί τω πρακτέω, για να μπορέσεις να αντέξεις την σεξουαλική ενέργεια
χωρίς αυτή να σε «ρίχνει», βοηθούν τα κρύα ντους, καθώς και η σιρσάσανα
(η τελευταία ειδικά για σένα που είσαι ασκημένη στη γιόγκα, δεν ξέρω αν
είναι ίσως επικίνδυνη για άτομα που δεν είναι νέα στην ηλικία και δεν
έχουν καλή φυσική κατάσταση). Τα κρύα ντους είναι περίφημα για την
διαχείριση της σεξουαλικής επιθυμίας. Κρύο νερό χρειάζεται να ρίχνεται
στο κεφάλι, καθώς και σε όλο το σώμα βέβαια, και πρέπει να εστιάζεις το
τηλέφωνο του μπάνιου (που ρίχνει το νερό) έτσι ώστε να χρησιμοποιείς το
νερό για να ανεβάζεις την προσοχή και ενέργειά σου στο κεφάλι. Η
εκδήλωση της σεξουαλικής ενέργειας στη γεννητική περιοχή κατατροπώνεται
όταν ρίχνουμε κρύο νερό στο κεφάλι, τότε όλη η ενέργεια ανεβαίνει εκεί.
Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο σεξουαλικό αλλά συνολικό. Βρίσκεις ότι
ανθίζει το γέλιο σου, ανοίγει η ενέργεια του κέντρου σου που βρίσκεται
"υψηλά". Γίνεσαι σαν ένα λουλούδι που ο μίσχος του ανεβαίνει προς τα
ψηλά, όπως ανεβαίνει η σπονδυλική στήλη, και στο υψηλότερο σημείο του
ανοίγει τα πέταλα προς τον ήλιο, όπως εσύ γίνεσαι δεκτική στην ανώτερη
ενέργεια των εξελιγμένων (θείων) όντων όταν ανεβάζεις τη δική σου
ενέργεια στο υψηλότερό σου σημείο, στο κεφάλι.
Χρειάζεται μια πειθαρχία βέβαια για να κάνεις κρύα ντους. Αλλά είναι και
θέμα συνήθειας. Τον περασμένο χειμώνα έκανα δύο κρύα ντους την ημέρα, το
λιγότερο ένα τέταρτο σε διάρκεια το καθένα, και δεν μπορώ να πω ότι ήταν
ιδιαίτερα δύσκολο - στην αρχή νιώθεις βαριεστημένος και προτιμάς να
βολευτείς στα ζεστά, αργότερα όμως παίρνεις μπρος και το απολαμβάνεις,
απολαμβάνεις την αυξημένη ενέργεια, την εκτόνωση των συναισθημάτων σου
και τη δραστηριοποίηση της πνευματικής σου επίγνωσης, καθώς αποκτάς ένα
υψηλότερο κέντρο εστίασης και πάλλεσαι ελεύθερος από τα κολλήματα που σε
δένουν με τον κόσμο της ελπίδας και της απογοήτευσης.
Αν έχεις δύναμη θέλησης, είναι απλά μια απόφαση. Και αν δεν έχεις,
μαζεύεις τη θέλησή σου για να αυξηθεί.
Κάτι άλλο που μπορείς να κάνεις για να αλλάξεις την κατεύθυνση της
σεξουαλικής ενέργειας και να τη στρέψεις προς το κεφάλι και τη συνείδηση
είναι η σωματική εργασία όταν σου έρχεται η επιθυμία, το τραγούδι (έχω
ανεβάσει τραγούδια που μπορεί να τραγουδάει κανείς εδώ:
http://www.youtubetranslations.gr/#!video_cat/32/Ασκήσεις γιόγκα ),
καθώς και η καλλιτεχνική έκφραση. Απλά κράτα την ενέργειά σου ψηλά, μην
την αφήσεις να πέσει.
Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να πεις: "Αχ, εγώ η καημένη,
είμαι πολυοργασμική, δεν έχω τη δύναμη να κατευθύνω το σώμα μου, είμαι
αναγκασμένη να το αφήνω να λειτουργήσει σύμφωνα με το πρόγραμμά του." Το
πρόγραμμα αυτό δεν εξαντλεί τις δυνατότητες που σου δίνονται. Υπάρχουν
κι άλλα προγράμματα, υπάρχουν προγράμματα που βάζουν όλη την ενέργειά
σου στην αιωνιότητα. Αλλά ενώ το ένα υπάρχει default από τη στιγμή της
γέννησής σου, τα άλλα πρέπει εσύ να τα δημιουργήσεις. Αν αποφασίσεις ότι
θέλεις την πνευματικότητα, θέλεις τη γιόγκα, θέλεις μια ανώτερη και
θετικότερη μοίρα, μην αφήσεις τις δικαιολογίες να σε πείσουν. Όλοι αυτοί
που βλέπουμε και θαυμάζουμε -οι άγιοι, οι πνευματικοί δάσκαλοι, οι
άνθρωποι με φωτεινό κεφάλι, με στεφάνι φωτός γύρω απ' το κεφάλι τους-
μετασχημάτισαν την ενέργειά τους. Δεν ήταν λειψοί σε ενέργεια, αλλά
δούλεψαν τον εαυτό τους, έμειναν πιστοί στον πόθο τους για πνευματική
ανάπτυξη και τον εφάρμοσαν στην πράξη, όπως ο λάγνος μένει πιστός σε
εκείνο το όμορφο κορίτσι που τον εξάπτει κάθε φορά που το βλέπει.
Αλλά τι είναι πιο όμορφο από την ελευθερία, την αυτοδιαχείριση, την
αυτοδιάθεση και την ανεξαρτησία και δημιουργικότητα της ψυχής;
Εύα
Tι ομορφα που γραφεις και με βοηθας να
καταλαβω την ομορφια της πνευματικης ζωης!
Θα αρχισω τα κρυα μπανια, συνηθως με κρυο κανω μπανιο και οι αλλοι
φωναζουν οτι θα παθουν τα γυναικολογικα μου και βαριεμαι να εξηγω ποσο
μου αρεσει, μου αρεσει και το αφηνω να τρεχει στο μετωπο μου, ολο το
καλοκαιρι στις ντουζιερες της παραλιας αυτο κανω που εχουν ψηλα το
τηλεφωνο, πού να ηξερα γιατι το εχω αναγκη ασυναισθητα! Δεν ηξερα πως
μπορω να δωσω κατευθυνση ανοδικη, τωρα δεν μπορω να μπω οντως στην
ντουζιερα, ακουγεται στο δωματιο των γονιων μου και θα βγουν εξω και θα
τρελαινονται για το νερο κτλ (κατι ηξερε ο πνευματικος που επεμενε να
μεινω μονη), οι σιρσασανες ειναι φανταστικες επισης, τους βαζω σε
αμβλεια γωνία οταν ειναι αρχαριοι και μεγαλοι και με την πλατη κατω,
δεν παθαινουν τιποτα, αγαπουν ολοι τη γιογκα και εγω επισης, και ολο τον
κοσμο μαζι οταν μαθαινω τοσο ωραια πραγματα.
Όμως αγχωνομαι μηπως γινει αυτο που λεει η παραβολη που μας έλεγαν στο
κατηχητικό με τον αετο και το ψαρι- ενας αετος εβλεπε απο ψηλα ενα
ψαρακι να κολυμπα στις οχθες ενος καταραχτη, οποτε ο αετος ελεγε "δυνατος
ειμαι, εχω χρονο, θα το αρπαξω το ψαρι καποια στιγμη", το ποταμι κυλαγε
μαζι με το ψαρι που ηταν εκει ανεμελο ετοιμο να φαγωθεί απο το αετοπουλο
ομως αυτο ελεγε το ιδιο πειθοντας τον εαυτο του ποσο ακαταμαχητα δυνατο
ειναι και πως εχει χρονο ωσπου τελικα εφτασε στον καταραχτη και τον πηρε
κατω το ρεμα τον δυνατο αετο...
Όμως, όπως διαβασα σήμερα στο βιβλιο που εχω καθυστερησει να σου στειλω
το εξης:
Όσο περισσότερα γνωρίζει ένας, τόσο πιο μεγάλη ευθύνη έχει. Και κάποιος
που έχει γνώση του Πνευματικού Νόμου, αλλά δεν τον εφαρμόζει, σαν
επακόλουθο υποφέρει πολύ.
Πρέπει να βιαστώ να προλάβω!
---------
Απόσπασμα
από μετέπειτα αλληλογραφία μας, μετά από τον ερχομό και την παραμονή της
Εύας στην Αθήνα για κάποιο διάστημα
Κίμων
Δεν θα ήθελα να υπάρχουν άσχημα συναισθήματα μεταξύ μας. Ελπίζω να μην
σε πλήγωσα. Ήθελα να καταλάβεις κάτι. Ίσως κάπου μέσα σου το κατάλαβες.
Ή μπορεί να έκανα κι εγώ λάθος, να ήμουν έτσι αυστηρός και απόλυτος.
Εύα
Όχι, δεν κατάλαβα, τι να καταλάβω, αν και έχω κάτι στο νου από κάτι
βλακείες που σου έλεγα.
Κίμων
Καλά, αφού δεν το κατάλαβες εσύ στο λέω εγώ. Αυτό που θέλησα να σου
περάσω είναι ότι η πνευματική εξέλιξη ζητά την αφιέρωση της καρδιάς μας.
Όταν η καρδιά σου δίνεται για κάποιο διάστημα σε έναν όμορφο νέο, ο νους
ξελογιάζεται και χάνει την επαφή του με το Πνεύμα.
Είχες προσκληθεί στον χώρο [στο άσραμ της
γιόγκα] όπου μεταφέρονται διδασκαλίες αγίων
και σοφών, σου έκαναν ξενάγηση και θα πήγαινες να γνωρίσεις την ιδρύτρια
του κέντρου, που έχει στάτους παρόμοιο με του Βούδα (από πλευρά
πνευματικής εξέλιξης). Και, αντί να συνειδητοποιήσεις πόσο τυχερή
ήσουνα, πρόταξες τη θεωρία ότι η σχέση με τους αγίους και τους σοφούς
περιορίζει την ελευθερία μας και ονειρευόσουνα μια σχέση με εκείνο το
νέο που σε κοίταζε στη σειρά των διαλέξεων.
Βέβαια, αν δεν ενδιαφέρεσαι να γεμίσεις το μπουκάλι σου, είναι άλλο
θέμα.
Αλλά αν του ρίχνεις νερό από τη μία και του ανοίξεις μια τρύπα από την
οποία φεύγει από την άλλη, χάνεις το χρόνο σου.
Αν αφήνεις την καρδιά σου να ξελογιάζεται, χάνεις το χρόνο σου.
Θέλεις μια σχέση, αλλά αντί να είναι σχέση με το σώμα, θα μπορούσε να
είναι σχέση με το πνεύμα.
Θα μπορούσες να βρεις έναν άνθρωπο πνευματικό και να έχεις μια σχέση
μαζί του
- μια πνευματική σχέση που θα αποσκοπούσε στην δική σου μετουσίωση σε
πνεύμα, όχι μια σωματική σχέση που θα αποσκοπούσε σε σωματικά πράγματα.
Είσαι έξυπνος άνθρωπος - νομίζω πως κάποια πράγματα αν δεν τα
καταλαβαίνεις, είναι γιατί δεν θέλεις να τα καταλάβεις.
Και αν δεν θέλεις να τα καταλάβεις, κι εγώ δεν πρέπει να τα λέω. Γιατί
απλά γίνομαι ενοχλητικός και τίποτα δεν βγαίνει.
Η καρδιά σου θα μπορούσε να βρει ένα αντικείμενο αγάπης στην Σουάμι
Σιβαμούρτι. Θα αγαπούσες το πνεύμα της, όχι το σώμα της, και το πνεύμα
της θα σε τραβούσε ψηλά...
Εύα
Έχω την άποψή μου, δε νομίζω πως
είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο.
Επείγομαι να κάνω οικογένεια και να εξελιχθώ από αυτήν την οδό.
Σε κάποια άλλη ζωή ίσως.
Κίμων
Αν δεν είσαι έτοιμη για να αποκτήσεις μια
πνευματική σχέση στην οποία δίνεις το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού σου,
θα μπορούσες να έχεις μία στην οποία δίνεις ένα μικρό μέρος του εαυτού
σου - ας πούμε το 10 % ή το 5 %. Δηλαδή δίνεις ας πούμε το 20% των
συναισθημάτων σου στον σύζυγό σου, το 20% στο ένα σου παιδί, το 20% στο
άλλο σου παιδί, το 20% στους γονείς σου και το 10% στους φίλους σου (ή
ανάποδα). Αλλά θα μπορούσες να δίνεις και ένα εναπομείναν 10 ή 5 % των
συναισθημάτων σου σε ένα άτομο το οποίο εκφράζει και συμβολίζει την
πνευματική σου διεύρυνση.
Ο τρόπος που αυτό το άτομο σχετίζεται
μαζί σου είναι διαφορετικός από αυτόν με τον οποίο σχετίζονται όλοι οι
άλλοι μαζί σου, γιατί αυτός δεν αφορά τη διεύρυνσή σου με έναν υλικό
τρόπο, αλλά με έναν πνευματικό τρόπο.
Για παράδειγμα, μπορεί εσύ να κάθεσαι
στην καρέκλα και να βλέπεις το παιδί σου πιο πέρα να μπουσουλά και να
παίζει. Το είδος της συνείδησης που υπάρχει μέσα σου είναι ότι "εγώ
κάθομαι εδώ και ο άλλος εαυτός μου -το διπλότυπο ή πολλαπλότυπο του
εαυτού μου, το παιδί ή τα παιδιά μου- βρίσκεται εκεί. Είμαι και εδώ και
εκεί. Είμαι διευρυμένη." Αλλά το διπλότυπο ή πολλαπλότυπο αυτό είναι
υλικό.
Όμως το πνευματικό άτομο έχει ένα
διαφορετικό τύπο διεύρυνσης. Αυτό κάθεται σε αυτή την καρέκλα, αλλά ο
διευρυμένος εαυτός του δεν είναι υλικός αλλά ενεργειακός, πνευματικός.
Είναι ένα ενεργειακό σώμα το οποίο κινείται στο σύμπαν. Δεν μπουσουλάει
μέσα στο δωμάτιο, αλλά κινείται στον χώρο και στον χρόνο, εισχωρεί μέσα
στην ψυχολογία και το νου των ανθρώπων, βλέπει και καταλαβαίνει
καταστάσεις υλικές και ψυχικές, αντιλαμβάνεται και βιώνει εκ των έσω
ανθρώπους και πράγματα. Αν διαβάσεις βιβλία όπου καθημερινοί άνθρωποι
περιγράφουν τη σχέση τους με αγίους, θα δεις ότι ο άγιος με τον οποίο
συνομιλούν είναι ένα ενεργειακό σώμα, όχι ένα υλικό σώμα. Αυτό το
ενεργειακό σώμα το βλέπουν μέσα στο νου τους, καθώς και έξω στον υλικό
κόσμο. Είναι ένα σώμα που είναι φτιαγμένο από φως, αιώνιο.
Λοιπόν ένα τέτοιο άτομο δεν θα έχει
μαζί σου την συνηθισμένη υλική σχέση που έχουν όλα τα άλλα άτομα στα
οποία δίνεις τα συναισθήματά σου, αλλά μία σχέση που θα αφορά την
πνευματική σου διεύρυνση, τη γέννηση του πνευματικού σου σώματος.
Ακριβώς όπως ένας άντρας βάζει μέσα σου το υλικό του σπέρμα και
δημιουργείται ένα υλικό διπλότυπο του εαυτού σου το οποίο ονομάζεις
παιδί σου, με τον ίδιο τρόπο ο πνευματικός άνθρωπος βάζει μέσα σου το
πνευματικό του σπέρμα -το Άγιο Πνεύμα- δημιουργώντας ένα πνευματικό
διπλότυπο του εαυτού σου το οποίο σε απελευθερώνει από τους περιορισμούς
και τις δεσμεύσεις της υλικής ζωής - από την εξάρτησή σου από το σώμα
σου και τις καταστάσεις-, ένα σώμα μέσω του οποίου μπορείς να βιώσεις
απεραντοσύνη και ευδαιμονία.
Η σχέση αυτή πρώτα αρχίζει
καλλιεργώντας την πνευματική σου συνείδηση με διανοητικό τρόπο. Πρώτα
διαβάζεις τα βιβλία αυτού του πνευματικού ατόμου, για να
συνειδητοποιήσεις ότι μέσα σου κοιμάται η δυνατότητα να έχεις ένα τέτοιο
πνευματικό σώμα. Συνειδητοποιείς ότι η ίδια σου η σεξουαλική επιθυμία
και ο πόθος για τεκνογονία δεν είναι τίποτα άλλο από αυτή την επιθυμία,
αλλά επειδή ο νους δεν είναι εκλεπτυσμένος, αντιλαμβάνεται τη διεύρυνση
με ένα υλικό και χονδροειδή τρόπο -δηλαδή τον πολλαπλασιασμό των οστών,
του αίματος, των υλικών υπάρξεων- αντί για τον πολλαπλασιασμό-επέκταση
της ίδιας της ουσίας του σώματος, που είναι η συνειδητή του ενέργεια, η
οποία δημιουργεί "σώματα" και καταστάσεις. Καθώς η συνειδητοποίησή σου
βαθαίνει -και αυτό μπορεί πράγματι να πάρει πολλούς βίους για να
επιτευχθεί- είσαι σε θέση να δώσεις σε αυτή τη σχέση -τη σχέση με το
άτομο που πυροδοτεί μέσα σου αυτή σου τη συνειδητοποίηση- ένα μεγαλύτερο
μέρος των συναισθημάτων σου, και τότε οι κύριες αποφάσεις που παίρνεις
στη ζωή σου θα αντανακλούν αυτή σου την ψυχική κατάσταση. Μέχρι τότε οι
αποφάσεις σου δεν είναι πραγματικές αποφάσεις. Συμβαίνουν αυτόματα.
Κανένα ζώο δεν επέλεξε να αναπαράγεται, αυτός είναι ο τρόπος που η
περιορισμένη υλική ζωή επεκτείνεται στο χρόνο. Αλλά για να φτάσεις
κάποτε στην δυνατότητα να μπορείς να επιλέξεις την επέκταση της ίδιας
της ουσίας, αντί για την επέκταση του "οχήματος" της ουσίας, δηλαδή των
οστών, του μυελού και των υπόλοιπων αντικειμένων που οι ψυχές
χρησιμοποιούν ως όχημα για την υλική τους ύπαρξη, χρειάζεται να κάνεις
μία αρχή.
Όπως προείπα, η αρχή είναι η ανάγνωση
πνευματικών βιβλίων, δηλαδή βιβλίων που γράφτηκαν από πνευματικά άτομα,
άτομα που έχουν αφυπνισμένο το ενεργειακό/συμπαντικό τους σώμα. Το
επόμενο στάδιο είναι μια πρώτη κοινωνική σχέση με ένα τέτοιο άτομο - να
του μιλάς, να σου μιλάει, να αστειεύεστε, να συζητάτε τα προβλήματά σου
ή τις ελπίδες σου. Το τρίτο στάδιο είναι η πνευματική επαφή με αυτό το
άτομο - δηλαδή η ικανότητά σου να βλέπεις τον κόσμο και τη ζωή σου μέσα
από τα δικά του μάτια, δηλαδή μέσα από αθάνατα και αντικειμενικά μάτια.
Καθώς αυτή η ταύτιση με την πνευματική του ουσία αρχίζει να συμβαίνει,
αρχίζεις να μετουσιώνεσαι και να ταυτίζεσαι με το πνεύμα σου μάλλον παρά
με το σώμα σου. Τότε αρχίζεις να κάνεις διαφορετικές επιλογές στη ζωή
σου, δεν απορροφάται όλη σου η προσοχή και τα συναισθήματα από το
"όχημα", και αρχίζεις οντολογικά και υπαρξιακά να απογειώνεσαι. Όπως
προείπα, αυτό μπορεί να χρειαστεί πολλές ζωές για να συμβεί.
Αλλά κάποτε πρέπει να γίνει η
αρχή.
Γι' αυτό και σου έδωσα ένα βιβλίο να
διαβάσεις, το οποίο γράφτηκε από τον Σουάμι Ράμα και περιγράφει τον
τρόπο ζωής διαφόρων τέτοιων "αφυπνισμένων" ατόμων στα Ιμαλάια, ανθρώπους
που ο ίδιος τούς έζησε από κοντά. Έδωσα το ίδιο βιβλίο σε μια άλλη φίλη
μου, που μάλιστα έχει πέντε παιδιά, και μου έγραψε πολλές φορές τι ωραίο
που ήταν. Εσύ ούτε καν σχολίασες - μπορεί και να το χρησιμοποίησες για
κωλόχαρτο (παρντόν για την έκφραση).
Έχεις ακούσει το βιβλικό ρητό για τον
σπόρο που πέφτει σε γόνιμο έδαφος και ανθίζει, ενώ άλλος σπόρος πέφτει
στις πέτρες και πάει χαμένος;
Λοιπόν σκέψου τα παραπάνω. Και αν
συνεχίσεις να πιστεύεις ότι εσύ έχεις απλά επιλέξει έναν εναλλακτικό
πνευματικό δρόμο, την αναπαραγωγή και την τεκνογονία, και δεν βλέπεις
γιατί θα έπρεπε να έχεις το "δικό μου" δρόμο, απλά έχεις διαφορετική
άποψη, τότε εντάξει.
Αλλά εγώ σου εξήγησα, αν και δεν
θέλεις να καταλάβεις.
Αν δεν διαφωνείς, τα παραπάνω θα τα
ανεβάσω στο σάιτ μου ως συνέχεια της προηγούμενής μας συζήτησης, γιατί
θα υπάρχουν και άλλα άτομα που θα βολεύονται να αναβαπτίζουν το υλικό σε
πνευματικό, και νομίζω θα τους έκανε καλό να αρχίσουν να λένε τα σύκα
σύκα και τη σκάφη σκάφη.
Η αλήθεια δεν ενδιαφέρεται για τις
προκαταλήψεις και τις προτιμήσεις μας.
Είναι αυτή που είναι. Μπορούμε να την
ποθούμε ή να την αποστρεφόμαστε και αυτό δεν την αλλάζει.
Δεν μειώνονται οι ακτίνες του ήλιου
όταν τις μπλοκάρουμε με την ομπρέλα μας. Αυτές μένουν αναλλοίωτες και
συνεχίζουν να είναι διαθέσιμες μέχρι να γίνουμε και εμείς διαθέσιμες σε
αυτές.
Κι αυτό, όπως προείπα, χρειάζεται
ειλικρίνεια, έλλειψη αμυντικότητας, ένα πόθο για αυθεντική ζωή.
Χρειάζεται να μπορούμε να πούμε: "Το
ξέρω ότι το σεξ δεν θα με οδηγήσει στην βαθύτερή μου αλήθεια, αλλά στην
παρούσα φάση δεν μπορώ να το αποφύγω. Λοιπόν θα πάρω το δρόμο του σεξ,
αλλά παράλληλα θα πάρω και τον πνευματικό δρόμο. Θα βρω ένα άτομο για τη
σεξουαλική μου σχέση, αλλά θα βρω και ένα άτομο για την πνευματική μου
σχέση. Και ακριβώς όπως θα επιδιώξω τους καρπούς της πρώτης, θα επιδιώξω
και τους καρπούς της δεύτερης. Τους υλικούς καρπούς θα τους έχω άμεσα,
γιατί δίνονται αυτόματα από τη φύση. Οι πνευματικοί καρποί θα πάρουν
αιώνες για την πλήρη τους ωρίμανση. Αλλά είμαι διατεθειμένη να περιμένω.
Γιατί έχω μέσα μου μια ψυχή που
γνωρίζω ότι δεν θα θραφεί ποτέ από τα υλικά πράγματα. Και χρειάζεται να
δώσω μια διέξοδο σε αυτή την ψυχή, έστω και σε μικρό βαθμό στην παρούσα
φάση."
Αυτό βέβαια αν ενδιαφέρεσαι για την
πνευματικότητα. Αν κάνεις και διδάσκεις γιόγκα για αδυνάτισμα, μυϊκή
γράμμωση ή μυϊκή εκτόνωση, δεν υπάρχει θέμα. Τότε η συζήτηση περιττεύει.
Όταν βαρεθείς τη γιόγκα, μπορείς να κάνεις οικογένεια.
Και σου εύχομαι να έχεις όμορφα,
έξυπνα και υγιή παιδιά. Αλλά αυτά δεν θα είναι τα παιδιά της ψυχής σου,
θα είναι τα παιδιά του σώματός σου.
Δεν θα είναι τα παιδιά που
εκπορεύτηκαν από την πλήρη σου ενέργεια, και η ψυχή σου, ο νους σου και
η αίσθηση που έχεις της ζωής, δεν θα βρίσκεται μέσα σε αυτά. Αν και θα
προβάλλεις τον εαυτό σου σε αυτά, το σώμα τους δεν θα είναι το δικό σου
σώμα. Τις εμπειρίες που θα έχουν δεν θα τις βιώσεις ποτέ. Γιατί θα
βρίσκεσαι έξω από αυτά, όχι μέσα σε αυτά.
Αυτό είναι το πρόβλημα με τις
ενστικτώδεις διαδικασίες. Σου δίνουν ένα επιφανειακό βίωμα της ζωής, την
βλέπεις από έξω, σαν να κάθεσαι στις κερκίδες και να παρακολουθείς το
ματς.
Για να βιώσεις τα πράγματα εκ των
έσω, για να βρίσκεσαι η ίδια μέσα στην επέκτασή σου, χρειάζεται να
δουλέψεις το κομμάτι που παραδοσιακά ονομάζουμε ψυχή, ψυχολογία,
ψυχισμό, και να καταστήσεις τον εαυτό σου δεκτικό σε εκείνο το σπέρμα
που δεν είναι υλικό αλλά ενεργειακό - που είναι φωτεινή, δυναμική
συνειδητότητα.
Όταν σου έρθει αυτό το περιστέρι, θα
γεννηθεί ένα τέκνο μέσα από την ίδια την ψυχή σου. Μέσα από αυτό το
τέκνο θα βιώνεις τα πέρατα του κόσμου, το όλο φάσμα της νόησης, τη χαρά
και την αγαλλίαση της ελευθερίας.
Τότε μόνο θα είσαι εκπληρωμένη,
ευτυχισμένη και εκστατική. Τότε μόνο θα μπορείς να πεις ότι ο σκοπός της
ζωής σου έχει επιτευχθεί.
Τότε θα μπορέσεις επίσης καθαρά να
διακρίνεις τη διαφορά ανάμεσα στη μη εκλεπτυσμένη σεξουαλική ενέργεια
και τους καρπούς της, που δεν οδηγούν ποτέ σε ευτυχία, και στην
εκλεπτυσμένη ενέργεια που διευρύνει τη νόηση, ανοίγει ορίζοντες και
αποκαλύπτει την ίδια την ύλη ως εκπόρευση της ίδιας της δικής σου
ουσίας.
Τότε το χαμόγελο του παιδιού σου θα
είναι και δικό σου χαμόγελο, και όταν εκείνο μπουσουλά στο πάτωμα, θα
μπουσουλάς και εσύ μαζί του στους κόσμους της σοφίας.
Εύα
Δεν το διάβασα όλο γιατί εκνευρίστηκα. Πώς
είναι πνευματικό ένα άτομο που μένει σε βίλα, που επιτρέπει να το
προσκυνάνε, που απομονώνεται από τον κόσμο αντί να συγχρωτίζεται μαζί
του, που αφήνει τους άλλους να δουλεύουν σαν σκλάβοι για πάρτη του; Όλοι
οι φωτισμένοι του ινδουισμού κτλ, που καταλήγουν μέχρι τα γεράματα να
έχουν κόσμο σε κοινόβια και να τους κάνουν και τραγούδια, είναι
απαράδεκτοι, στο πυρ το εξώτερο. Με ενδιαφέρει η πνευματικότητα με άλλα
δεδομένα. Λυπάμαι και για σένα που, ενώ είσαι τόσο έξυπνος, βαρέθηκες σε
αυτό το σύστημα. Η υπερβολική ενασχόληση με τον εαυτό οδηγεί σε
υπερβολές. Αισθάνομαι πως έχεις επίκτητα προβλήματα. Όταν ήσουν σπίτι
σου ήσουν μια χαρά, όταν πήγαμε στο μάθημα της Τάτουα έκανες σαν τρελός.
Ο καθένας κάνει αυτό που του προορίζεται. Επιλέγω τον όμορφο για μένα
δρόμο. Δε θα ήθελα να ξανακούσω για αδράνεια και φωτισμένα όντα. Ας
μείνει ο καθένας με το φως που του περισσεύει.
Εύα
Αδράνεια ίσον άσραμ, γράφω από κινητό.
[Δεν απάντησα. Μετά από κάποιο διάστημα μού
έστειλε το ακόλουθο sms]
Εύα
Τελικά είχες δίκιο, γιόγκα σημαίνει μοναχικός δρόμος, είναι πολύ όμορφο
να είσαι μόνος και να μην αναλώνεις την ενέργειά σου σε καταστάσεις που
δε σου επιστρέφουν τίποτα ή έστω κάτι αλλά πρόσκαιρα, απλώς εγώ δε
νομίζω πως έχω βρει το κλειδί της αντοχής ενάντια στις υλικές
απολαύσεις. Όσο για το άσραμ, ήταν ωραία η ενέργειά του αλλά νομίζω κάθε
τι μόνιμο στο νου μας γίνεται φυλακή.
Κίμων (με sms)
Συμφωνώ με αυτά που λες. Προσπάθησε να κρατήσεις μια καρδιακή και
ειλικρινή σχέση μαζί μου.
Κίμων (με εμαιλ)
Γεια σου Εύα.
Όπως είχα πει ότι θα κάνω, πρόσθεσα την πιο καινούργια αλληλογραφία μας
στη συνέχεια της προηγούμενης αλληλογραφία μας στο ίδιο θέμα.
http://www.youtubetranslations.gr/93_pop_up.htm
Αν δεν θέλεις να είναι ανεβασμένη, να μου πεις και θα την κατεβάσω.
Θα χαρώ να λαμβάνω εμαιλ σου πότε-πότε. Αλλά θα ήθελα να μου γράφεις
πράγματα από σένα, από την ψυχή σου, όχι να μου στέλνεις συνδέσμους.
Ομολογώ πως τους συνδέσμους δεν έχω το χρόνο να τους κοιτάξω, αλλά τις
δικές σου εσωτερικές και προσωπικές επικοινωνίες θα τις διαβάσω με
προθυμία και χαρά.
Σε φιλώ.
Μήνυμα προς τον αναγνώστη
Η κουλτούρα της γιόγκα είναι μια πνευματική κουλτούρα που αποσκοπεί στην μετουσίωση της ύλης μας σε πνεύμα. Ο φόβος μας για αυτή την αλλαγή, αν και [αυτή] γίνεται πολύ σταδιακά και μόνο στο βαθμό που μπορούμε και θέλουμε να αντιμετωπίσουμε, δημιουργεί αντιδράσεις, αβάσιμες κατηγορίες, μια αμυντικότητα και ένα πάθος που ενίοτε εκφράζεται ως η δίκαιη οργή του ορθά θρησκευτικού ανθρώπου (βλ. χριστιανισμός), άλλοτε ως η λογική απαξίωση του ρασιοναλιστή (βλ. επιστήμη), άλλοτε πάλι ως η θιγμένη αίσθηση του δικαίου από τον θεωρητικό της κοινωνίας (π.χ. όταν γίνεται λόγος για κοινωνική ανισότητα μεταξύ διδασκάλου και μαθητή, προσωπολατρία του διδασκάλου κλπ. Σε κάποιες περιπτώσεις τέτοιες κατηγορίες μπορεί να ευσταθούν – αλλά ποιος από εμάς θα κρίνει πότε είναι πράγματι σωστό να προσκυνάς το διδάσκαλο λόγω της άγιας του φύσης;)
Γνωρίζω
πως τα παραπάνω είναι άμυνες μπροστά στο φόβο της αλλαγής. Η
πνευματικοποίηση του ανθρώπου είναι μια μεγάλη αλλαγή – στα συναισθήματά
του, στη φύση του, στις συνήθειές του, στις φιλοδοξίες του. Η απόσταση
μεταξύ του διδασκάλου και του μαθητή είναι τεράστια – είναι μεγαλύτερη
από ό,τι θα μπορούσαμε ποτέ ακόμα και να αντιληφθούμε. Φανταστείτε πόσο
δύσκολο είναι ακόμα και να κάνεις ένα κρύο μπάνιο το χειμώνα, να αφήσεις
τη ζεστασιά του σαλονιού για μια έξοδο στην άγρια νύχτα, να
εγκαταλείψεις τη θαλπωρή γελαστών και στοργικών προς εσένα προσώπων για
ένα ταξίδι στο άγνωστο. Πόσο δύσκολο λοιπόν είναι να πιστέψεις ότι όλα
αυτά που επιθυμείς, όλα αυτά με τα οποία βολεύεσαι, όλα αυτά στα οποία
επαναπαύεσαι και καθιστούν το πεδίο αναφοράς σου, είναι προβολές του νου
σου, ανάξια της εμπιστοσύνης σου, πρόσκαιρα και ασήμαντα όνειρα ενός
αδύναμου νου, μιας ψυχολογίας κλεισμένης στον μικρούλικο χώρο της λόγω
στενότητας καρδιάς; Και φανταστείτε την εικόνα του διδασκάλου ως ενός
προσώπου που ζει δίπλα σου και όμως έχει ξεπεράσει το θάνατο, κάθε τι
θνητό, κάθε θέλγητρο του παροδικού κόσμου, κάθε υλική παγίδα που
αιχμαλωτίζει και ορίζει το νου – και ο οποίος, το χειρότερο, καλεί κι
εσένα να κάνεις το ίδιο…
Πόσο αυτόματο και λογικό είναι ότι θα υπάρξουν πλήθος κατηγορίες, πλήθος
καχυποψίες, πλήθος αντιστάσεις και πλήθος θυμοί κι εκρήξεις οργής. Κι
αυτό ισχύει για όλους μας – για όλους εμάς που ζούμε χωρίς να γνωρίζουμε
γιατί, πεθαίνουμε χωρίς να γνωρίζουμε τι είναι ο θάνατος, υποκείμεθα στο
χρόνο χωρίς να καταλαβαίνουμε τη φύση του, αντιμετωπίζουμε τον πόνο και
τον κόσμο όντας πλήρως δέσμιοι στα τερτίπια του. Πόσο φυσικό και
αναπόφευκτο είναι ότι θα ψάξουμε για κάποιες σιγουριές, για κάποια
ασφάλεια, για κάποια εξασφάλιση ότι αυτό μεν το κομμάτι του κόσμου είναι
ανεπιθύμητο, το άλλο όμως επιθυμητό, και υπό την υποστήριξη και
προστασία του θα αποσοβήσουμε τη σκιά που μας κυνηγά από τότε που
γεννηθήκαμε, τη διαρκή απειλή του θανάτου. Πόσο μπορούμε να δεχτούμε ή
να ακολουθήσουμε ένα διδάσκαλο που φαίνεται να έχει ξεπεράσει το θάνατο,
που ζει στην αιωνιότητα, που έχει ένα σώμα, ίδιο και απαράλλαχτο με το
υλικό του σώμα, που όμως είναι άφθαρτο, και ο οποίος μας καλεί να
εγκαταλείψουμε την προσκόλλησή μας στον θνητό κόσμο και να κατακτήσουμε
τον αθάνατο;
Είναι προς τούτο που αναρτώ αυτή τη συζήτηση. Βρίσκω την Εύα αξιέπαινη
διότι, παρά την αντίδρασή της, βρίσκει την έλλειψη εγωισμού, την
ειλικρίνεια και την ευθύτητα να εκφράσει αυτό που βρίσκεται στην καρδιά
της.
Ακολουθώντας το παράδειγμά της, και βλέποντας τα σκαμπανεβάσματα της
ψυχολογίας της, μπορούμε να ψυχανεμιστούμε παρόμοιες ψυχολογικές
κινήσεις μέσα στον δικό μας εσωτερικό κόσμο.
Ποια είναι η σχέση μας με την ψυχή μας;
Πώς προσεγγίζουμε και εκδηλώνουμε τον αθάνατο εαυτό μας;
Πότε σκεφτήκαμε ότι μπορούμε να κερδίσουμε την ελευθερία μας από την
θνητή ύπαρξη, και πόσος φόβος μάς κατέλαβε όταν συνειδητοποιήσαμε την
τόλμη και την αυτοδιάθεση που θα εξυπακούονταν;
Καθώς διαβάζουμε και σκεπτόμαστε, οραματιζόμαστε μια εναλλακτική
πραγματικότητα, μια ίσως κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας. Ρίχνουμε το
φακό της προσοχής μας στη σπηλιά του εσωτερικού μας είναι, και φωνάζουμε
και καλούμε, μήπως κάποιος ταξιδιώτης χάθηκε ενώ την περιδιάβαινε, μήπως
η φωνή του που καλούσε για βοήθεια πνίγηκε από την ένταση του
τηλεοπτικού δέκτη, από τα γουργουρίσματα του ερωτικού μας συντρόφου, από
τις ψιθυριστές υποσχέσεις μιας ελπίδας υλικής.
Θυμώνουμε με τον εαυτό μας, σηκωνόμαστε και ζωνόμαστε το σπαθί, σχίζουμε το παραπέτασμα των προσωπικών μας προτιμήσεων για να δούμε την εικόνα της ίδιας της πραγματικότητας, για να δούμε τη μοίρα μας μέσα σε μια στιγμή του χρόνου, για να δούμε το σώμα μας ως σπόρο που περιμένει να γεννηθεί.
Σαν τον Οδυσσέα που διασχίζει τα νερά, χωρίς να παρασύρεται από τις Σειρήνες, αφουγκραζόμαστε για μια φωνή που γνωρίζει τα σημάδια του ορίζοντα, που ξέρει πώς να προσπερνά τα άγονα ξερονήσια που συναντώνται στο δρόμο, που μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε την πορεία μας προς μια ακόμα άφαντη στεριά.
Δεν βρισκόμαστε σε αναζήτηση της Ιθάκης αλλά σε αναζήτηση πυξίδας. Όταν
η πυξίδα βρεθεί, η Ιθάκη θα επιπλέει στο μικροσκοπικό της γυαλί.
------------
Μετά από ένα χρόνο η Εύα μού έγραψε:
… Υπόψιν ότι έχω πάψει τις ερωτικές συναναστροφές φυσικά, αβίαστα και
άνευ κόπου κοντά ένα χρόνο παρά κάτι μήνες. Μου τυχαίνουν αμέτρητες
περιπτώσεις τις οποίες δεν αντιμετωπίζω ως πρόκληση για αποφυγή, μου
βγαίνει αυθόρμητα. Είναι αυτό που λέγαμε, ότι αυτό δεν θέλει μια
κοπιαστική προσπάθεια, αλλά όσο μεταβάλλεται ο νους, μεταμορφώνεσαι και
συ. […]
Ξέρω ότι χάνω τη γλυκύτητά μου και γίνομαι ένα εγωιστικό πλάσμα, είναι
ένας φαύλος κύκλος όταν οι σχέσεις γίνονται ερωτικές, κάτι θέλεις
παραπάνω από τον άλλο, κάτι θέλει αυτός παραπάνω από σένα, χάνεται η
ελευθερία και ξαναεπιστρέφεις στο καβούκι σου. […]
Από τότε δεν έχω συνδεθεί με άλλον! Είμαι αυτάρκης, εκτονώνω τη ζωτική
ενέργειά μου στη γιόγκα, δεν έχω σαρκικές επιθυμίες. […]
Κάτω [στην Κρήτη] όλα πάνε καλά. Επικοινωνώ με λίγους ανθρώπους. Δε
χρειάζομαι παρέες για να νιώθω καλά, τα βρίσκω εντός μου.
-------------------------------------