Τι είναι η κβαντική διεμπλοκή
βίντεο
Τι είναι η κβαντική διεμπλοκή7:20 |
Περιγραφή του βίντεο
Περιγραφή της κβαντικής διεμπλοκής και
μια προτεινόμενη αιτία της: η υπερ-αιτιοκρατία.
Από την Βικιπαίδεια:
«Η
κβαντική διεμπλοκή είναι το φαινόμενο, κατά το οποίο δύο σωματίδια ή
ομάδες σωματιδίων που δημιουργούνται μαζί ή αλληλεπιδρούν συνενώνοντας
τις κυματοσυναρτήσεις τους, μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους,
ασχέτως του χώρου που μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο. Αν σταλεί το
ένα από τα δύο στο άλλο άκρο του σύμπαντος και συμβεί κάτι σε
οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία. Έτσι, φαίνεται είτε
πως η πληροφορία μπορεί να ταξιδέψει με άπειρη ταχύτητα, είτε πως στην
πραγματικότητα τα δύο αντικείμενα βρίσκονται ακόμα σε «επαφή», σε
σύνδεση μεταξύ τους, σε κατάσταση διεμπλοκής.
Η κβαντική διεμπλοκή είναι υπαρκτό φαινόμενο και παρατηρείται σε
πειράματα, όχι μόνο στο μικρόκοσμο, αλλά και σε μεγαλύτερες κλίμακες.
Συνέπειες
Προέκταση της κβαντικής διεμπλοκής, με την προϋπόθεση πως συνέβη η
Μεγάλη Έκρηξη, είναι πως τα πάντα, αφού δημιουργήθηκαν μαζί, είναι ακόμα
συνδεδεμένα μεταξύ τους, "ακουμπούν" υπό μία έννοια ακόμα το ένα το
άλλο. Έτσι, ο χώρος εμφανίζεται σαν ένα κατασκεύασμα που δίνει την
ψευδαίσθηση πως υπάρχουν χωριστά αντικείμενα. Υπό την έννοια αυτή, η
κβαντική διεμπλοκή κάνει να καταρρέει η εμπειρία του ανθρώπου για τον
χώρο. »
https://el.wikipedia.org/wiki/Κβαντική_διεμπλοκή
Καταρρέει η ύπαρξη του χώρου και συγχρόνως η ύπαρξη της ατομικότητας,
εφόσον γίνεται αντιληπτή ως «ψευδαίσθηση» η ιδέα πως «υπάρχουν χωριστά
αντικείμενα».
Να ένας ορισμός της μεταφυσικής (περιλαμβανομένης της θρησκείας):
Μεταφυσική (ή θρησκεία) είναι οι διδασκαλίες και ο τρόπος ζωής που σε
οδηγούν στην επιστημονική αντίληψη του κόσμου: ότι είσαι το Παν, και πως
υπάρχει μόνο μία ύπαρξη, το Παν.
Κάθε άλλη υποτιθέμενη ύπαρξη είναι μια ψευδαίσθηση, η οποία διαλύεται
την ώρα του θανάτου.
Ο τρόπος που η θρησκεία ή μεταφυσική σε οδηγεί να βιώσεις ως αληθή τη
διδασκαλία πως ο εξωτερικός κόσμος είναι εσωτερικός σου, πως είσαι όχι
μόνο μέσα αλλά και έξω, είναι μέσα από την διδασκαλία των αρετών και της
υπέρβασης του σώματος.
Υπερβαίνοντας την αντίληψη ότι είσαι το σώμα, το εγώ, ο προσωπικός σου
εγωισμός, ανοίγει μια πύλη για την εισροή του εξωτερικού χώρου μέσα σου,
και για την εκροή του εσωτερικού χώρου έξω από σένα.
Όταν το έξω και το μέσα διαπλέκονται, η ψευδαίσθηση σβήνει και δεν
υπάρχει πλέον θέμα θανάτου, ανημποριάς και μοναξιάς.
Επίλογος
(διαβάστε τον αφού έχετε δει το βίντεο)
Όμως αν στην αρχική πραγματικότητα ήταν κωδικοποιημένα τα πάντα, και
τώρα απλώς παίζονται, και το σύμπαν «γνώριζε», δεν θα έπρεπε το σύμπαν
να έχει νου;
Κι αν έκανε μια επιλογή που εμπεριείχε όλες τις άλλες «μικρές» επιλογές
που κάνουμε εμείς, τι θα χρειαζόταν ώστε οι δικές μας επιλογές να
ξε-επιλέξουν το σύμπαν και τις επιλογές του;
Θα χρειαζόταν ένα σύστημα διεμπλοκής όπου σύμπαν και άτομο είναι
διαπλεγμένες οντότητες.
Αυτό περιγράφεται ως ολόγραμμα: το μικρό έχει μέσα του το Όλο,
και σε άλλη γλώσσα περιγράφεται ως ο Θεός που φέρεις μέσα σου, ο Θεός
στην καρδιά και το νου σου, κι εσύ μέσα στο Θεό, η Γη μέσα στον Ουρανό.
Όπως κάτω, έτσι και πάνω,
όπως πάνω, έτσι και κάτω.
Δύο πόλοι, σαν αρσενικό και θηλυκό,
από όπου ξεπηδά η Μεγάλη Επιλογή,
αυτή που αγκαλιάζει τις μικρές επιλογές σε μία και μόνο οντότητα.
Τότε, όποια κι αν είναι η επιλογή, είσαι συγχρόνως μέσα και έξω από
αυτή,
δηλαδή είσαι ελεύθερος μέσα στον αυτο-ντετερμινισμό σου.
Αυτο-καθορίζεσαι.
Άρα ο αυτοκαθορισμός, η ελευθερία, θεμελιώνεται στη σύνδεση του μικρού
και του μεγάλου.
Αυτό γίνεται διευρύνοντας την οπτική σου και ζώντας χωρίς εγωιστικά
ιδεώδη.
Ζεις για το όλο που σε περιλαμβάνει, και με το οποίο συνδέεσαι με έναν
ευρύ νου και καρδιά.
Κι αν αυτό το νοήμονα όλο το ονομάσεις Θεό, αλλάζει τίποτα; Οι λέξεις
δεν κάνουν την πραγματικότητα.
Τι είναι αυτό που σε διευρύνει, και κάνει τη σωματικότητά σου μια
παγκόσμια φωτιά, που καίει έξω από το σώμα σου, που καίει παντού;
Αυτή είναι η αιώνια πραγματικότητα, ενώ ο Θεός γεννιέται και πεθαίνει
ανάλογα με τις κοινωνικές μόδες, λόξες και διαθέσεις.
---------------------
Ο asdasdgification έγραψε:
" Μήπως η υπεραιτοκρατία εξηγεί
και το φαινόμενο της διπλής σχισμής?"
Απάντησα:
Αν ενοποιήσεις τον χρόνο έτσι
ώστε ό,τι γίνεται τώρα να μην γίνεται καθόλου τώρα, μα όλα να γίνονται
μέσα σε μια στιγμή (υπεραιτιοκρατία), τότε γιατί να μην ενοποιήσεις και
τον χώρο, έτσι ώστε ό,τι συμβαίνει εδώ να συμβαίνει παράλληλα κι εκεί
(κβαντική διεμπλοκή και επίσης φαινόμενο της διπλής σχισμής);
Η λογική σου χρειάζεται να
κάνει το ίδιο άλμα και στις δύο περιπτώσεις.
Αν μπορεί η ίδια μονάδα
(ελεύθερη βούληση) να εκφραστεί με τον ίδιο τρόπο (μία και μόνο επιλογή)
σε διαφορετικά σημεία του χρόνου, τότε γιατί όχι και του χώρου;
Από την πλευρά της κοινής
λογικής, το θέμα είναι να μην μπεις σε μια κατάσταση που είναι, με τα
στάνταρ του ρασιοναλισμού, παράλογη.
Γιατί τότε χρειάζεται, κατά
κάποιο τρόπο, να αναδιαρθρώσεις ριζικά τον ίδιο τον τρόπο που
αντιλαμβάνεσαι τη ζωή, που είναι επώδυνο.
Και για αυτό, από πλευράς
εμπειρίας, η μία ερμηνεία δεν είναι "βολικότερη" από την άλλη (όπως ούτε
και την αποκλείει).
Από πλευράς επιστήμης, δεν ξέρω
τι θα χωρέσει στις εξισώσεις, μα έχω την εντύπωση πως, αν η επιστήμη
είναι μια περιγραφή της πραγματικότητας, τότε δεν έρχονται πρώτα οι
εξισώσεις μα το βίωμα. Διότι την πραγματικότητα τη βιώνουμε, και το
ερώτημα είναι γιατί βιώνουμε κάτι που τόσο πολύ μοιάζει να υπολείπεται
της πραγματικότητας και στις δύο περιπτώσεις.
Με άλλα λόγια, πώς το βίωμά μας
θα μπορούσε να χάσει το χαρακτήρα της ψευδαισθητικής υποκειμενικότητας
και να αποκτήσει το χαρακτήρα της αντικειμενικής πραγματικότητας.
Αυτό δεν είναι μια απλή αλλαγή.
Είναι, κατά κάποιο τρόπο, σαν να βγάζεις τα αντρικά σου ρούχα και να
βάζεις γυναικεία. Είναι σαν να βγάζεις την περιορισμένη σου
πραγματικότητα και να υιοθετείς μια ολιστική και υπερβατική οπτική.
Ολιστική και υπερβατική, γιατί
υπερβαίνει τα υποκειμενικά πρίσματα για να ενοποιήσει την πραγματικότητα
υπό ένα μοτίβο που ισχύει πάντα και παντού.
Στην περίπτωση της ελεύθερης
βούλησης, την ερμηνεία πως ακόμα και αυτά που είναι δυσάρεστα, τα
επέλεξες. Μία (και μόνο) αρχή (η μία και μόνο επιλογή) σε ξέσκισε έξω
από τον περιορισμένο χρόνο.
Στην περίπτωση της κβαντικής
διεμπλοκής και του φαινομένου της διπλής σχισμής, την ερμηνεία πως δεν
είσαι μόνο στον συγκεκριμένο τόπο μα και σε άλλους τόπους. Ένα και μόνο
σώμα ξέσκισε το περιορισμένο σώμα για να αγγίξει το Απεριόριστο.
Αυτή η αρχή που σε βγάζει από
το περιορισμένο για να σε κάνει απεριόριστο είναι η πνευματική αρχή.
Και συνδυάζει τον απεριόριστο
χώρο με τον απεριόριστο χρόνο, γιατί πώς θα μπορούσε μόνο το ένα να
είναι απεριόριστο -- όταν το σύμπαν είναι Χωροχρόνος;
Και, επειδή συνδυάζει τον
απεριόριστο χώρο με τον απεριόριστο χρόνο, συνδυάζει το απεριόριστο σώμα
με τον απεριόριστο νου.
Σε αυτό το σύμπαν η ίδια σου η
μνήμη είναι η πηγή του μέλλοντος (εφόσον μπορείς να αναθυμηθείς το
μέλλον ταξιδεύοντας στο διπλό βέλος του χρόνου) και το ίδιο σου το σώμα
περνάει ταυτόχρονα από όλες τις σχισμές.
Ποιο σώμα περνάει από τη σχισμή
του χρόνου;
Η αμιγής συνείδηση.
Ποια συνείδηση είναι αμιγής;
Αυτή που ξεπέρασε τις ιδιαίτερες συνθήκες σχηματισμού συνειδησιακών
μορφών, για να βιώσει και να αφομοιωθεί από την υποκείμενη ενέργεια.
Και ποια είναι η υποκείμενη
ενέργεια όταν είμαστε στεναχωρημένοι, φοβισμένοι, αγανακτισμένοι,
αποκαρδιωμένοι και τελειωμένοι;
Σε θρησκευτική γλώσσα, «Αυτός»
είναι πάντα το καταφύγιό μου.
Και ποια είναι η απεριόριστη,
χωροχρονική, σωματο-ψυχική, άφατη ενέργεια, η ίδια η ψυχή, «Αυτού»;
Η ανακάλυψη του Σύμπαντος, η
ανακάλυψη του σώματός Του, is a love story.
Και το πέρασμα από την σχισμή
του χρόνου είναι σαν το πέρασμα από ένα αιδοίο, για να ξαναγεννηθείς –
από την Άλλη Πλευρά.
Τότε το Σύμπαν γίνεται
πολυδιάστατο. Και οι σχισμές του (αυτό που λέμε σκουληκότρυπες) είναι οι
ίδιες σου οι παράλληλες προσωπικότητες. Το δε σώμα σου, υπερκουρδισμένο,
υπερ-χορδισμένο, προβάλλει έξω από τις σχισμές αυτές σε αέναες,
πολυπρόσωπες εκδηλώσεις.
Μια Λερναία Ύδρα.
Μια Μέδουσα με φίδια αντί
μαλλιά, με σκέψεις που εκδηλώνονται παράλληλα στο χώρο και το χρόνο.
Είναι τα παράλληλα σύμπαντα
αυτά;
Είναι οι μετενσαρκώσεις μας;
Είναι τα παιδιά μας;
Είναι τα ίδια τα αναφιλητά μας;
Ποιο στοιχείο ενώνει τους
πολυπρόσωπους αφρούς σε ένα κύμα που πηδάει πάνω από το φράγμα της
αντίληψης;
Ποια αντίληψη δεν περιορίζεται
σε ένα μόνο σώμα μα εμβαθύνει και επισκοπεί το σύνολο της κατάστασης;
Ποια κατάσταση απλώνει τα
πλοκάμια της στις χίλιες και μία γωνίες, σηκώνει κάθε πέτρα,
είναι πανταχού παρούσα,
παντού εκφραζόμενη και
εκδηλωνόμενη ως μία ουσία, ένα νόημα και ένα τέλος και μαζί αρχή;
Αυτό που κλείνει τον κύκλο και
τα περιλαμβάνει μέσα του όλα
είναι η μονάδα που εκδηλώνεται
σε κάθε τόπο και σε κάθε στιγμή.
----------------------
---------------------------------