Πώς να σταματήσουμε τη φλυαρία του νου μας;
βίντεο
Πώς να σταματήσουμε τη φλυαρία του νου μας;Ο Ινδός πνευματικός δάσκαλος Σατ Γκούρου [http://sadhguru.org/man/] εξηγεί γιατί, μάλλον παρά να επιχειρούμε να παύσουμε και να αναιρέσουμε τις στενάχωρες σκέψεις μας, θα πρέπει να αρχίσουμε να τις παρατηρούμε. Στην πορεία κερδίζουμε σε ευαισθησία, γνώση, σοφία, αυτοτέλεια και ευτυχία. 7:51 |
Σχόλιό μου
Ερώτηση: Δηλαδή αν ο νους μου ενοχληθεί επειδή έπεσε μια βόμβα στο σπίτι μου και σκότωσε την οικογένειά μου, θα πρέπει να θεωρήσω ότι η στεναχώρια μου είναι το φυσικό αποτέλεσμα της λανθασμένης και παραπλανημένης ταύτισής μου με το σπίτι μου και την οικογένειά μου;
Απάντηση: Η ίδια η ιστορία της ζωής είναι τελικά μια ταύτιση, αρχίζοντας με την ταύτισή μας με το σώμα μας. Όσο πιο περιορισμένη είναι αυτή η ταύτιση, τόσο μικρότερο το πρόβλημα. Όσο πιο πολύ μεγαλώνει και επεκτείνεται, τόσο το πρόβλημα θεριεύει. Ένα καλό βήμα φαίνεται να είναι η μετατροπή της εγωιστικής ταύτισης σε ανιδιοτελή ταύτιση. Π.χ. η Μητέρα Τερέζα στέκει ως σύμβολο ανιδιοτελούς ταύτισης, επειδή εφάρμοζε μια δέσμευση προς τους άλλους, προς εκείνους τους πονεμένους που φρόντιζε, λόγω συμπόνιας και μόνο και δίχως προσωπική βλέψη για να λάβει μια ικανοποίηση από αυτούς.
Η μετατροπή της ιδιοτελούς ταύτισης σε ανιδιοτελή ταύτιση απλοποιεί τη ζωή μας και φέρνει μια χαρακτηριστική γαλήνη στην ψυχή μας.
Η αίσθηση ότι βρισκόμαστε μέσα σε κάθε ψυχή, αντί μέσα σε ένα και μόνο σώμα, το δικό μας, αφαιρεί από το νου την τάση του να ταυτίζεται με το σώμα μας και του επιτρέπει να αισθάνεται πιο ήρεμος στη συνειδητοποίηση της πανταχού παρούσας φύσης του – της θείας του φύσης, που η υλική Φύση χρειάστηκε εκατομμύρια χρόνια για να προσομοιάσει, μέσα στην πορεία της εξέλιξής της από τη λάσπη των ωκεανών στην ανθρώπινη ψυχή.
Λοιπόν όσο πιο ελεύθερος είναι ο νους από λάθος ταυτίσεις και προσκολλήσεις, τόσο πιο γαλήνιος μπορεί να είναι. Αλλά
η δυνατότητα να είμαστε ήρεμοι ακόμα και σε ακραίες καταστάσεις όπου ο κόσμος γυρίζει τα πάνω κάτω, επιφυλάσσεται μάλλον
για το στάδιο εκείνο όπου έχουμε εδραιωθεί σε μια ύπαρξη πέραν του κόσμου, μια ύπαρξη αιώνια.
Όσο αυτό δεν έχει συμβεί, κάθε καινούργιος πόνος είναι μια πρόκληση να βρούμε τι έχει πάει στραβά και να αναιρέσουμε τις λάθος προσκολλήσεις μας ή να ενισχύσουμε την δέσμευσή μας σε ιδανικά, στις ψυχές των ανθρώπων γύρω μας, στην αναζήτηση μιας αδιατάραχτης και αθάνατης ουσίας ακόμα και μέσα στις συγκρούσεις, στις πληγές και στις θλίψεις της εν τω κόσμω ζωής.
Κάθε καινούργιο μπέρδεμα και σύγχυση του νου είναι μια πρόκληση να τον παρατηρήσουμε και να τον αφήσουμε να μας πει τα μυστικά του, τι είναι αυτό που τον πονά. Καμιά φορά πονάμε γιατί επιμένουμε σε κάτι που πρέπει να αφήσουμε. Άλλες φορές πονάμε γιατί δεν επιμείναμε σε κάτι που έπρεπε να αδράξουμε. Ποιες είναι οι σωστές επιλογές; Πώς επιλέγουμε τα φαγητά που χωνεύονται καλά και πώς αποφεύγουμε εκείνα που μας ανακατεύουν, μας αναστατώνουν και μας αλλοτριώνουν;
Το να μπορούμε να διακρίνουμε τις σωστές τροφές και καταστάσεις για το νου μας φαίνεται να 'ναι η τέχνη της ζωής. Και η τέχνη αυτή μάς επιτρέπει να αυξήσουμε την ανεξαρτησία του νου μας, μέχρι που η μόνη μας λύπη και χαρά να εξαρτάται από το βαθμό που μπορούμε σε κάθε περίσταση να συντονιζόμαστε με έναν υπερβατικό εαυτό – αυτόν που μπορεί ανεπηρέαστος από τοξικά κίνητρα να κάνει τις σωστές επιλογές, αυτόν που ξέρει να υπομένει τις δυσαρμονίες του φυσικού και ανθρώπινου περιβάλλοντος και, ακόμα και περνώντας από μέσα τους, να πορεύεται προς την αρμονία, την άρτια διάκριση και την αυτοτέλεια.
Μια τέτοια κατάσταση φαίνεται να 'ναι το πιο κατάλληλο υπόβαθρο για ευτυχή ψυχολογία κατά την πορεία μας στη Γη, και η πιο σοφή συνταγή για την πορεία μας μετά, πέραν της Γης. Γιατί μια ψυχή που μπορεί να διακρίνει, να αντιλαμβάνεται και ενδοσκοπώντας να γνωρίζει τον ίδιο τον εαυτό της, που είναι οικεία με τους πόνους και τις λαχτάρες του ανθρώπινου νου, με τις δεσμεύσεις του και τις αποδεσμεύσεις του, φαίνεται να 'ναι το μόνο μας προικιό, η μόνη αποσκευή που μας προσφέρει η μάνα μας η φύση όταν μας αποχαιρετά στο κατώφλι του σπιτιού της και μας στέλνει να ζήσουμε μακριά από τη δική της αγκαλιά.
----------------------
---------------------------------