Η σχέση του νου με το σώμα
βίντεο
Η σχέση του νου με το σώμα
|
Σ Χ Ο Λ Ι Α
σε διάφορα σημεία του βίντεο
Σχόλιο 1
Είναι ο νους των ανθρώπων που επιβάλλει τις
διαφοροποιήσεις και δημιουργεί τα γεγονότα; Ή είναι τα διάφορα γεγονότα
και μορφές που βλέπουμε στο σύμπαν χαρακτηριστικό δικό του; Αν δεν
βλέπαμε τον ήλιο, αν δεν υπήρχαμε για να δούμε τον ήλιο, θα υπήρχε
αυτός; Δημιουργείται ο ήλιος από την ίδια την παρατήρησή μας;
Είναι ο νους μας που επιβάλλει σε ένα αδιαφοροποίητο σύμπαν το νοητικό
μας περιεχόμενο, κι έτσι το σύμπαν αποκτά τα γεγονότα και τη μορφή του;
Ή υπάρχει πίσω από το σύμπαν ένα πιο νοητικό σύμπαν, απ' το οποίο
προέρχονται οι διάφορες καταστάσεις που βιώνουμε ως "¨αντικειμενική
πραγματικότητα", οι διάφορες υπάρξεις που βιώνουμε ως "ξεχωριστές
οντότητες"; Υπάρχει ένας "κόσμος ιδεών" (Πλάτων), μια "υποκείμενη τάξη"
(Μπομ); Μήπως πηγαίνουμε όταν πεθαίνουμε σε ένα άλλο σύμπαν που είναι
πιο θεμελιώδες; Μήπως όλος αυτός ο κόσμος είναι κυματισμός στα δικά του
νερά, και όταν γυρνάς στην πηγή αντιλαμβάνεσαι την ενότητα των πάντων;
Ο Μπομ παρομοιάζει τον κόσμο μας με ένα ποτάμι:
"Σε αυτό το ποτάμι, μπορεί κανείς να δει ένα
αέναα μεταβαλλόμενο μοτίβο στροβίλων, κυμάτων, παφλασμών κ.ο.κ. που
προφανώς δεν έχουν ανεξάρτητη ύπαρξη ως τέτοια. Αντ' αυτού είναι
επιφαινόμενα της κίνησης του ποταμού και εμφανίζονται και σβήνουν ως
μέρος της συνολικής διαδικασίας της ροής του. Η φευγαλέα και θυγατρική
τους ύπαρξη υπονοεί μονάχα μια ΣΧΕΤΙΚΗ ανεξαρτησία ή αυτοδυναμία
συμπεριφοράς και όχι μια τελείως ανεξάρτητη ύπαρξη με την έννοια ότι
αυτές είναι ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ."
Ντέιβιντ Μπομ
Ας σημειωθεί ότι η περιγραφή αυτή δεν αναφέρεται μόνο στη δική μας
ύπαρξη αλλά σε όλα τα φαινόμενα που αποτελούν μέρος του κόσμου που
βιώνουμε.
Από τη σελίδα
http://www.theosophy-nw.org/theosnw/science/prat-boh.htm :
"Η αιτιακή ερμηνεία [από τον Μπομ] της κβαντικής θεωρίας αρχικά
συνάντησε την αδιαφορία ή εχθρότητα των άλλων φυσικών, που δεν είδαν με
καλό μάτι την ισχυρή πρόκληση που η θεωρία του αποτέλεσε για την
συναινετικά συμφωνημένη αλήθεια τους. Στα νεότερα χρόνια όμως, η θεωρία
γίνεται όλο και πιο σεβαστή. Η προσέγγισή του δύναται να αναπτυχθεί σε
διαφορετικές κατευθύνσεις. Για παράδειγμα, αρκετοί επιστήμονες, όπως ο
Jean Paul Vigier και διάφοροι άλλοι φυσικοί στο Insititute Henri
Poincare στη Γαλλία, εξηγούν το κβαντικό δυναμικό με όρους διακυμάνσεων
σε έναν υποκείμενο αιθέρα."
Ντέιβιντ Πρατ
---------------------------Συνεχίστε να βλέπετε το βίντεο --------------------
Σχόλιο 2
Οι συμπαντικοί νόμοι απορρέουν από τον συμπαντικό νου.
Ο νους μας είναι εκδήλωση του συμπαντικού νου (γι' αυτό και μπορεί να
αντιληφθεί τους νόμους). Όταν ο νους μας αλλάξει στη ρίζα του, αυτό
σημαίνει ότι ο συμπαντικός νους αλλάζει (δηλαδή το κομμάτι του
συμπαντικού νου το οποίο βιώνουμε εμείς) και τότε ζούμε σε άλλο σύμπαν
με άλλους νόμους. Το σύμπαν είναι πολυδιάστατο. Αν ο νους σου δονείται
με έναν τρόπο, ζεις στην τάδε διάσταση του σύμπαντος. Άλλαξε τον τρόπο
δόνησης του νου σου, και πέρασες σε άλλη διάσταση με άλλους νόμους. Αλλά
για κάθε διάσταση υπάρχουν συγκεκριμένοι νόμοι κι αυτούς δεν τους γεννά
ο νους μας ή η κοινωνία, αν και βέβαια ο τρόπος που οι σκέψεις και οι
πράξεις μας αλληλεπιδρούν με αυτούς τους νόμους επηρεάζουν τις συνθήκες
που διαμορφώνονται για να τις ζήσουμε εμείς ή η κοινωνία μας μέσα στον
συγκεκριμένο κόσμο ή διάσταση. Οτιδήποτε έχει νου, εν μέρει επηρεάζει
και διαμορφώνει το περιβάλλον του. Αλλά δεν δημιουργεί τους νόμους. Οι
νόμοι είναι δυναμικές τις οποίες μπορείς να μεταβάλλεις μόνο στο βαθμό
που θα ενωθείς με τον συμπαντικό νου και θα κινηθείς ως συμπαντικός
νους. Καθώς κινείσαι ως συμπαντικός νους, αλλάζουν οι νόμοι. Γιατί οι
νόμοι είναι η περιφέρεια που απορρέει από το κέντρο. Το κέντρο είναι ο
συμπαντικός νους. Είναι αυτός που κινείται από πραγματικότητα σε
πραγματικότητα, κι όταν η κίνησή του είναι πολύ πεσμένη σε δύναμη,
υπάρχει η εμπειρία της ξεχωριστής ύπαρξης που αποκαλούμε υλική ζωή. Και
βιώνεται ως «υλική» διότι η κίνηση του συμπαντικού νου δεν είναι αρκετά
γρήγορη ώστε να κάνει προφανή την ενότητα πίσω από τις μορφές. Οπότε όλα
μοιάζουν ξεχωριστά μεταξύ τους, μοιάζουν «αντικείμενα», μοιάζουν χωριστά
από το υποκείμενο. Και επειδή ο «Θεός» ορίζεται ως η κοινή αρχή των
πάντων (η δημιουργική τους αρχή), ο υλικός κόσμος είναι κατ’ εξοχήν ο
κόσμος όπου ο Θεός απουσιάζει, και το άτομο που λέγεται «υλιστής», το
άτομο που πιστεύει αποκλειστικά στα αισθητηριακά δεδομένα αυτού του
κόσμου, δεν πιστεύει στο Θεό.
Αν η ταλάντευση του νου μεταξύ διαφορετικών σημείων του χώρου αποκτούσε
μέγιστη ταχύτητα, τότε θα βλέπαμε ότι είναι ο ίδιος αυτός νους που έχει
πάρει τη μορφή των φαινομενικά ξεχωριστών οντοτήτων. Θα βλέπαμε ότι το
Άγιο Πνεύμα υπάρχει μέσα σε όλους. Ο κόσμος θα αποκτούσε μια ψυχική
ποιότητα. Θα μπορούσαμε να δούμε την ψυχή των άλλων.
Σημείωση: η σεξουαλική επιθυμία απορρέει από την ανάγκη να ενώσουμε τα
ξεχωριστά σώματα-αντικείμενα του κόσμου. Η ανάγκη αυτή είναι μεταφυσική,
όχι φυσική, κι αυτός είναι κι ο λόγος που δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με
φυσικό τρόπο. Ο έρωτας απορρέει από την προβολή πάνω στον άλλον θεϊκών
ιδιοτήτων – ομορφιά, χάρη, δύναμη... Όπως είπαν τόσο ο Πλάτωνας όσο και
ο Γιουνγκ, ο έρωτας έχει μεταφυσική βάση και η ικανοποίηση της ερωτικής
επιθυμίας μπορεί να έρθει αποκλειστικά από την συνειδητοποίηση και βίωση
της υποκείμενης ενότητας των ξεχωριστών οντοτήτων του κόσμου, από το
ξεπέρασμα της ατομικής μας ταυτότητας, της περιορισμένης μας
σωματικότητας.
Ο ευαισθητοποιημένος και ενεργοποιημένος νους που απλώνεται παντού είναι
το μέσο αυτής της υπέρβασης. Κι ένας τρόπος να ενεργοποιήσεις το νου
είναι μέσα από το σώμα. Η πείνα, η δίψα, το κρύο, η ζέστη «ξυπνούν» το
νου. Αν και τα βιώνουμε ως δυσάρεστα, περνάνε στο νου την υποκείμενη
ενέργεια της ύλης και τον πυροδοτούν. Ένας ξύπνιος νους, ένας
φλογισμένος νους, ένας νους που μπορεί να αντέξει πόνους και
καταστάσεις, ξάφνου αρπάζει φωτιά και γίνεται ο συμπαντικός νους. Και
τότε ο Θεός είναι εδώ και τώρα. Η μοναδική ουσία, η κοινή πηγή των
πραγμάτων, το ποτάμι που ρέει, έχει βρεθεί. Και ο φόβος για το τέλος της
κίνησης των δινών και των παφλασμών έχει εγκαταλειφθεί.
Στο σεξ και τον έρωτα η κίνηση είναι από τον νου στην ύλη.
Στην πνευματικότητα η κίνηση είναι από την ύλη στον νου.
Η ενέργεια δεν κινείται από πάνω προς τα κάτω αλλά από κάτω προς τα πάνω
και ο ουρανός ανοίγει. Όταν η Φύση μπαίνει μέσα στον Ουρανό, ο Θεός και
η Ύλη σμίγουν και γεννιέται ένα θεϊκό σώμα.
Κι αυτό, και μόνο αυτό, είναι η ανταμοιβή για τους διάφορους πόνους και
οδύνες που ζήσαμε μέσα στη ζωή.
---------------------------Συνεχίστε να βλέπετε το βίντεο------------------------------
Σχόλιο 3
Έτσι γίνονται περιφερειακά χαρακτηριστικά ο ίδιος ο
εγκέφαλος και το σώμα. Γίνονται απλές μηχανές συλλογής πληροφοριών.
Ωστόσο, και πάλι μένεις με ένα κενό: αν η ύλη (εγκέφαλος/σώμα) δεν
αποτελούν κεντρικό χαρακτηριστικό της ύπαρξής μας, γιατί χρειάζεται,
ευθύς εξαρχής, να συλλέξουμε τις πληροφορίες μέσω αυτών; Γιατί να
νταλαβεριζόμαστε καν με την ύλη; Και, αν η φύση της είναι άλλη από τη
δική μας, πώς μπορούμε καν να αλληλεπιδρούμε με αυτήν, έστω και μέσω
τηλεκίνησης;
Όταν βλέπεις στα πειράματα κάποιον που μέσω του νου του κινεί ένα
αντικείμενο, μοιάζει σαν η δύναμη που προκαλεί την κίνηση να έχει
διαφορετική φύση από το αντικείμενο (καθότι αυτή αόρατη και αυτό ορατό).
Αλλά είναι έτσι; Ή υπάρχει μια κοινή υποκείμενη ενέργεια που είναι η
βάση αυτού που αποκαλούμε "σώμα" και "νου"; (Θα μπορούσε να είναι αυτός
ο χαμένος κρίκος για την κατανόησή μας;) Και άλλοτε να την βιώνουμε ως
"ύλη" (όταν είμαστε ζωντανοί και ο νους μας είναι λίγο-πολύ νεκρός),
άλλοτε να τη βιώνουμε ως "νου" (όταν το σώμα μας είναι λίγο-πολύ νεκρό,
ενώ η ψυχή, με την εναπομείνουσα σωματικότητα, πετά πάνω από αιθερικά
λιβάδια);
---------------------------Συνεχίστε να βλέπετε το βίντεο------------------------------
Σχόλιο 4
Η ύπαρξη των παραψυχολογικών φαινομένων αυτών καθαυτών
έχει εργαστηριακά αποδειχθεί – τούτο ο ομιλητής το δέχεται. Αλλά μια
θεωρία για τη φύση του νου θα έπρεπε μάλλον να προσπαθεί να κάνει
υποθέσεις για τον ίδιο τον μηχανισμό που επιτρέπει στον νου να επηρεάσει
το σώμα, και μετά να τις αποδείξει. Πιθανά θα έπρεπε να ορίσει τι
ακριβώς είναι ο νους, πώς διακρίνεται από το σώμα και πώς αλληλεπιδρά με
αυτό, και μια τέτοια απόδειξη θα ήταν πιο σύνθετη από την απόδειξη ενός
απλού φαινομένου όπως η τηλεπάθεια, που αποδεικνύεται αρκετά εύκολα όταν
έχεις τα σωστά υποκείμενα, τις σωστές συνθήκες και το σωστό πειραματικό
πρωτόκολλο.
Έτσι κατανοώ τα τελευταία σχόλια του ομιλητή.
--------------------------