Κληρονομικότητα χωρίς γονίδια
(Ρούπερτ Σέλντρεϊκ vs Ρίτσαρντ Ντόκινς)
βίντεο
Κληρονομικότητα χωρίς γονίδια (Ρούπερτ Σέλντρεϊκ vs Ρίτσαρντ Ντόκινς)
53:26
|
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ
α) Περιγραφή του βίντεο
Ο διάσημος βιολόγος Ρούπερτ Σέλντρεϊκ εξηγεί τη
θεωρία της μορφικής συνήχησης, η οποία "εξαϋλώνει" κάποιες υλιστικές
βεβαιότητες στην επιστήμη της βιολογίας, όπως αυτές
αντανακλώνται στα συγγράμματα του Ρίτσαρντ Ντόκινς.
Όπως ορίζει ο ίδιος τη θεωρία
του:
«Ο
μορφικός συντονισμός είναι μια διαδικασία στην οποία αυτο-οργανωνόμενα
συστήματα [όπως φυτά και ζώα] κληρονομούν [άυλα] μια μνήμη από
προηγούμενα παρόμοια συστήματα. Στην πιο γενική του διατύπωση, ο
μορφικός συντονισμός σημαίνει ότι οι λεγόμενοι "νόμοι της Φύσης" είναι
περισσότερο σαν συνήθειες. Η υπόθεση του μορφικού συντονισμού επίσης
οδηγεί σε μια ριζικά καινούργια ερμηνεία της αποθήκευσης μνήμης στον
εγκέφαλο και της βιολογικής κληρονομικότητας. Η μνήμη δεν αποθηκεύεται
απαραίτητα σε υλικά αποτυπώματα μέσα σε εγκεφάλους, οι οποίοι είναι
[στην πραγματικότητα] περισσότερο σαν τηλεοπτικοί δέκτες παρά σαν
συσκευές βιντεοσκόπησης, μια που [απλά] συντονίζονται με επιρροές από το
παρελθόν [αντί να αποθηκεύουν δεδομένα]. Και η βιολογική κληρονομικότητα
δεν είναι απαραίτητα όλη κωδικοποιημένη στα γονίδια ή σε επιγενετικές
μεταβολές τους· πολλή από αυτή βασίζεται στον [άυλο] μορφικό συντονισμό
με προηγούμενα μέλη του είδους. Έτσι, κάθε άτομο κληρονομεί μια
συλλογική μνήμη από παλαιά μέλη του είδους, κι επίσης συνεισφέρει στη
συλλογική μνήμη, επηρεάζοντας άλλα μέλη του είδους στο μέλλον.»
http://www.sheldrake.org/research/morphic-resonance
Συνεπώς, σύμφωνα με την
οπτική αυτή, ο βιολογικός κόσμος είναι όλος συνδεδεμένος μεταξύ του, τα
ξεχωριστά σώματα δεν είναι πραγματικά ξεχωριστά, μα αποτελούν ένα
οργανικά ενιαίο σύνολο, αποτελούν έναν και μόνο οργανισμό και έχουν
κοινή μνήμη: μια συλλογική μνήμη που εκφράζεται με τα ένστικτα, με το
λεγόμενο "Συλλογικό Ασυνείδητο", με τις "συνήθειες" ανάπτυξης των
βιολογικών δομών (π.χ. τη μετατροπή του σπόρου σε λουλούδι ή τη
δημιουργία μορφικά διαφορετικών σωματικών μελών, όπως τα πόδια και τα
χέρια). Και η μνήμη αυτή είναι νοητική και δεν ανάγεται στα γονίδια ή
στα νευρικά κύτταρα ή σε άλλες υλικές δομές.
Συνεπώς, όχι μόνο έχει
ο βιολογικός κόσμος ψυχή, μα αποτελεί μία και μόνο ψυχή, εφόσον τα
βιολογικά "μέρη" του, οι ξεχωριστοί οργανισμοί, είναι άυλα συνδεδεμένα
μεταξύ τους.
Άρα ο βιολογικός κόσμος
δεν διαφέρει από τον άβιο. Όπως γνωρίζουμε από την κβαντομηχανική, μια
βασική ιδιότητα της ύλης είναι η μη χωριστότητα των σωματιδίων, όπως
εκφράζεται στην κυματική τους φύση και στην λεγόμενη "κβαντική
διεμπλοκή", στην οποία ξεχωριστά σωματίδια σε διαφορετικά σημεία του
σύμπαντος συνδέονται άυλα.
Με τον τρόπο αυτό η
φύση αποκαλύπτεται πλέον όχι σαν μια γιγάντια μηχανή (ή, ακόμα
περισσότερο, σαν μικροσκοπικές και ασήμαντες, άψυχες αμέτρητες
μηχανούλες), μα σαν ένας γιγάντιος νους που εκφράζεται υλικά.
Και ο άνθρωπος βρίσκει
ξανά την περηφάνια για το άυλο δυναμικό του, την οποία απώλεσε όταν η
υλιστικά προσανατολισμένη επιστήμη τον έπεισε πως συντίθεται από ύλη και
μόνο.
Και ξαναβρίσκει έτσι
τον άυλο εαυτό του όχι επειδή η θρησκεία τού αποκάλυψε πως αυτός,
ανάμεσα σε όλα τα πλάσματα, έχει ψυχή, μα γιατί επιστημονικά ανακαλύπτει
πως ολόκληρος ο κόσμος έχει την άυλη, νοήμονα πλευρά του. Αυτό τού το
αποκαλύπτει όχι μόνο η φυσική, μα και η βιολογία· ο Ρούπερτ Σέλντρεϊκ,
με το ταπεινό και απλό στυλ του, τη χρήση της κοινής λογικής και την
ευρεία γνώση –την επιστημονική και συνάμα φιλοσοφική– είναι ο πιο
γνωστός και περίλαμπρος αναλυτής της ιδέας ενός νοήμονος βιολογικού
κόσμου, ενός κόσμου που έχει ψυχή.
Αυτή η ιδέα αποτελεί
αίρεση για τη σύγχρονη βιολογία. Γι' αυτό και, όταν ο Σέλντρεϊκ
πρωτοδημοσίευσε τη θεωρία του το 1981, το γνωστό επιστημονικό περιοδικό
Nature έγραψε στο κύριο άρθρο του: «Αυτή η εξοργιστική φυλλάδα […] είναι
ο καλύτερος υποψήφιος για κάψιμο που έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια.»
Σε μια τηλεοπτική συνέντευξη στο BBC το 1994, ο εκδότης του περιοδικού
συμπλήρωσε: «Ο Σέλντρεϊκ προτάσσει την μαγεία αντί την επιστήμη, και
αυτό μπορεί να καταδικαστεί σε ακριβώς την ίδια γλώσσα που χρησιμοποίησε
ο Πάπας για να καταδικάσει τον Γαλιλαίο, και για τον ίδιο λόγο. Είναι
αίρεση.»
https://www.sheldrake.org/reactions/sir-john-maddox-book-for-burning
Έγραψα σε μια φίλη μου για την
σπουδαιότητα του Σέλντρεϊκ:
«Για το ελληνικό κοινό μπορεί
να είναι δύσκολο να το καταλάβει αυτό, αλλά ουσιαστικά ο Σέλντρεϊκ είναι
σημαντικός γιατί βάζει σε επιστημονική γλώσσα την μεταφυσική θέαση του
κόσμου. Σε αυτό είναι πραγματικά ιδιοφυής, και όσοι έχουν επίγνωση της
φιλοσοφικής πλευράς του ανθρώπινου πολιτισμού, δηλαδή τα καλά και τα
κακά της θρησκείας και τα καλά και τα κακά της επιστήμης, αναγνωρίζουν
πως μπόρεσε να πάρει τα καλά τους και να τα ενώσει: να εκφράσει λογικά,
αναλυτικά και επιστημονικά την πνευματική ποιότητα και φύση του κόσμου.
Παρόμοιες αναλύσεις έχουν γίνει
στη φυσική από σπουδαία μυαλά, μα έλειπε, στο χώρο της βιολογίας (και
κατ' επέκταση της ψυχολογίας και της έρευνας της συνείδησης) κάποιος που
δεν παγιδεύεται από τη μηχανιστική ρητορική ("ο άνθρωπος είναι σαν
μηχανικό ρολόι") αλλά εντοπίζει, αναγνωρίζει και προβάλλει την νοήμονα,
δημιουργική πλευρά της φύσης.
Εν τέλει, και ο ίδιος ο
άνθρωπος, ως νοήμον και δημιουργικό ον, δεν εκφράζει παρά αυτά τα ίδια
στοιχεία που ενυπάρχουν στο σύνολο της φύσης.
Και, έχοντας μια τέτοια εικόνα
για τη φύση και για τον εαυτό του, παραδειγματίζεται σχετικά με τον
τρόπο ζωής και το είδος δράσης και συμπεριφοράς που του ταιριάζει και
τον προωθεί.
Αυτό είναι και το νόημα -- ότι
στην πνευματική φύση ταιριάζουν πνευματικά όντα, και τέτοια χρειάζεται
να προσπαθήσουμε να γίνουμε.
Και νομίζω πως είναι ένα
καλύτερο μήνυμα από την εικόνα που παρουσιάζει όλη τη φύση μηχανική και
περιμένει από τον άνθρωπο να είναι συνειδητός και υπεύθυνος για τις
πράξεις του, και να πορεύεται όχι προς περισσότερη μηχανικότητα, μα προς
περισσότερη ελευθερία από δομές που τον περιορίζουν και τον ορίζουν,
ώστε να βρει ένα απεριόριστο και ευρύ εαυτό.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν
υπάρχει αντίθεση μεταξύ της πνευματικότητας και του υλισμού. Όμως η
αντίθεση αυτή δεν τίθεται από τον ίδιο τον άνθρωπο -τον αυθαίρετο και
φαντασιόπληκτο- αλλά χαρακτηρίζει την φύση καθαυτή. Γι' αυτό και ο
άνθρωπος βιώνει αυτή την αντίθεση -εφόσον είναι ο ίδιος μέρος της φύσης-
και ψάχνει τον φυσικό του εκείνο εαυτό που αντανακλά τον καλύτερο εαυτό
της φύσης, εκείνον στον οποίο αυτή εκφράζει το μεγαλύτερο, αρτιότερο,
ευγενέστερο δυναμικό της.»
Σημείωση: Στο βίντεο
τον όρο morphic resonance τον μεταφράζω όχι ως "μορφικό συντονισμό",
όπως εδώ, αλλά ως "μορφική συνήχηση". Στο ελληνικό διαδίκτυο
χρησιμοποιείται η λέξη "συντονισμός".
Περισσότερο διάβασμα:
α)
Βιογραφικό του Ρούπερτ Σέλντρεϊκ
β) Συνέντευξη του Ρούπερτ Σέλντρεϊκ: μέρος
πρώτο , μέρος
δεύτερο
γ) Σημαντικό
άρθρο του Ρούπερτ Σέλντρεϊκ για την κατανόηση της ανθρώπινης μνήμης
όχι με βάση την αποθήκευσή της στον εγκέφαλο αλλά με βάση τον άυλο
συντονισμό με παλιότερα μοτίβα διαμέσου του χρόνου. Συντονιζόμαστε με τα
παρελθοντικά μοτίβα του εαυτού μας, των γονιών μας, της φυλής μας, της
ανθρωπότητας, των θηλαστικών εν γένει κ.ο.κ., και τα εκδηλώνουμε με
τρόπους που διατρέχουν την γκάμα μεταξύ προσωπικού και συλλογικού.
Δηλαδή η μνήμη μας για το τι κάναμε χθες μοιάζει προσωπική, ενώ η μνήμη
που εκφράζεται ως ένστικτο παρουσιάζεται ως συλλογική, εφόσον μετέχουν
στην εκδήλωσή της άλλα μέλη του είδους. Αλλά στην ουσία πρόκειται για
την ίδια διαδικασία, εφόσον, κάθε φορά που συντονιζόμαστε, κάνουμε,
συνειδητά ή ασυνείδητα, ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, και δεν οριζόμαστε
από τα νευρικά κύτταρα ή τα γονίδια του παρόντος. Κι αυτό το ταξίδι
γίνεται από κάθε δομή της φύσης, έμβια ή άβια, γιατί η φύση είναι ένας
οργανισμός που δεν διατρέχει μόνο διαφορετικά σώματα στο χώρο, μα επίσης
συρράπτει τα διαφορετικά μέρη του χρόνου, ενώνοντας τις τωρινές με τις
παρελθούσες εκδηλώσεις των σωμάτων, σε ένα ενιαίο διαχρονικό οργανισμό.
Στην ψυχολογία η ασυνείδητη συλλογική μνήμη έχει ονομαστεί Συλλογικό
Ασυνείδητο από τον Καρλ Γιουνγκ.
Ελπίζω πως θα διαβάσετε το άρθρο, γιατί είναι πολύ έξοχο και γιατί…
ΣΚΟΤΩΘΗΚΑ να το μεταφράσω!...
β) Σχόλιά
μου στο βίντεο
(σας ζητώ να τα διαβάσετε σε συγκεκριμένα σημεία του βίντεο)
Σχόλιο 1
Όταν ήμουν φοιτητής
φιλοσοφίας, είχα βρεθεί μέσα σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο του
Πανεπιστημίου Αθηνών, στο οποίο μιλούσε ο Τόμας Κουν, ο πιο γνωστός
παγκοσμίως φιλόσοφος της επιστήμης. Και το θέμα ήταν οι "αλλαγές
παραδείγματος" στην επιστήμη, δηλαδή το υποκειμενικό στοιχείο (με βάση
τις μόδες, το πνεύμα της εποχής –Zeitgeist–, τα συμφέροντα φατριών, και
άλλα), που κάνει τους επιστήμονες να επιλέγουν συγκεκριμένες θεωρίες
αντί άλλων που κι αυτές όμως εμπεδώνονται σε στοιχεία, αποδίδοντας έτσι
στα επιστημονικά ρεύματα της εκάστοτε εποχής ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό
χαρακτήρα.
Με αυτό τον τρόπο, η επιστήμη ερμηνεύεται ως μια ιδεολογική
πολιτισμική πρακτική που, εξίσου όπως και η θρησκεία, χρησιμοποιεί δόγμα
και κοινωνική πίεση προκειμένου να προωθήσει τα ιδεολογικά της πιστεύω.
Ένα τέτοιο δόγμα είναι ο υλισμός. Και η μεγαλοφυΐα του Ρούπερτ
Σέλντρεϊκ είναι πως, τόσο ικανά και εμπεριστατωμένα, καταδεικνύει τον
δογματικό χαρακτήρα του επιστημονικού υλισμού, και τον απαξιώνει
αναλύοντας τις μη αντικειμενικές, μη πραγματικά επιστημονικές πηγές του,
ανάγοντάς τον σε μία θρησκευτικού τύπου προκατάληψη και μεροληψία.
Αυτό ανοίγει στον καθημερινό άνθρωπο τη συνειδητοποίηση πως
μπορεί να είναι λογικός και παράλληλα πνευματικός, και να μη φοβάται πως
η επιδίωξη της πνευματικότητας θα απαξιωθεί από ένα υλιστικό
επιστημονικό μοντέλο, που αντιπροσωπεύει (δήθεν) την ανθρώπινη λογική.
Του ανοίγει επίσης τη συνειδητοποίηση πως υπάρχει μια ευρύτερη
και αποτελεσματικότερη βάση για να θεμελιώσει την ηθική του, από ό,τι
του προσφέρει μια ρηχή αντίληψη των "προσωπικών δικαιωμάτων",
παρουσιαζόμενη φυσιοκρατικά και εκφραζόμενη επιθετικά.
[συνεχίστε με το βίντεο]
Σχόλιο 2
Γνωρίζουμε πως ένα σώμα άυλο, πανομοιότυπο του υλικού σώματος,
μπορεί να ξεκολλήσει από το υλικό σώμα και να αιωρείται στον χώρο, όπως
και να ταξιδεύει με τιμόνι τη νοητική συγκέντρωση.
Από πού προέρχεται αυτό το σώμα; Το έφτιαξε ο Θεός;
Έχει ο Θεός δώσει μορφή σε κάθε ζώο και φυτό ή ορυκτό;
Και αλλάζει αυτές τις μορφές καθώς περνά ο χρόνος;
Τις μεταβάλλει με μικρές αλλαγές;
Ή υπάρχει μια νοητική διαδικασία μέσα στα ίδια τα φυτά και τα ζώα
και τα ορυκτά, που τα μεταβάλλει με το πέρασμα του χρόνου, άλλοτε με
μικρά και άλλοτε με μεγάλα βήματα – άλματα;
Οι πλατωνικές ιδέες είναι ξεκομμένες από τη διαδικασία της
μεταβολής, επειδή είναι αιώνιες.
Εκεί έχουμε ένα είδος "Αδάμ" που φτιάχτηκε έτσι από τον Θεό και
προϋπήρχε. Δεν υπάρχει περιθώριο να έχει εξελιχτεί από τα ζώα. Βγήκε
κατευθείαν από το μυαλό του Θεού.
Από την άλλη, αν η διαδικασία που δημιουργεί αλλαγές στο
βιολογικό κόσμο είναι νοητικής φύσης –τα πεδία του Σέλντρεϊκ–, τότε πώς
διαφέρει αυτό από το μυαλό του Θεού;
Νομίζω πως διαφέρει ως προς το εξής: ενώ η ουσία που
χρησιμοποιείται για την δημιουργία αλλαγών είναι νοητική, άυλη και γι'
αυτό, υπό μία έννοια, θεϊκή, δεν περιλαμβάνει και χρησιμοποιεί όλη την
ενέργεια του Θεού, το σύνολο της άυλης ενέργειας. Είναι σαν να έχεις
νερό σε μια κανάτα. Το νερό θα πάρει τη μορφή της κανάτας, ενώ παράλληλα
έχει διάφορες δικές του ιδιότητες που διαφέρουν από αυτές του πλαστικού
ή άλλου υλικού της κανάτας. Ωστόσο, αυτό το νερό, αν και είναι
διαφορετικό από την κανάτα, έχει άλλη δυναμική από το νερό του ωκεανού.
Η νοητική ενέργεια του Θεού είναι σαν το νερό του ωκεανού, ενώ ο νους
που δημιουργεί αλλαγές στο βιολογικό κόσμο είναι σαν το νερό της
κανάτας. Ενώ η ουσία του περιορισμένου αυτού νου είναι πανομοιότυπη με
την ουσία του Κοσμικού Νου, η δυναμική τους διαφέρει. Με αυτό τον τρόπο,
είναι δυνατόν ο Κοσμικός Νους να παράγει ο ίδιος ενίοτε κάποιες
μεταβολές, όμως η πλειονότητα αυτών να παράγονται από την ίδια την
περιορισμένη νοητική δυναμική των επιμέρους συστημάτων – ορυκτών, φυτών,
ζώων, ανθρώπινων μυαλών και ψυχολογιών. Έτσι έχεις μια νοητική ουσία που
δρα σε όλα τούτα, που, αν και στη βαθύτερη ουσία της είναι πνευματική ή
θεϊκή, δεν εκδηλώνει και ενσωματώνει, ωστόσο, στην πλειονότητα των
αλλαγών και φαινομένων της, το εύρος και την ισχύ της κοσμικής,
συμπαντικής, θεϊκής δυναμικής.
Στον ανθρώπινο κόσμο αυτό σημαίνει ότι ο Θεός μπορεί να επέμβει
στη ζωή σου, ή αλλιώς να αφεθείς να λειτουργήσεις συντονισμένος με αυτόν
όσο μπορείς, με βάση τις περιορισμένες σου δυνατότητες. Και οι πράξεις
και οι ιδέες σου μπορούν να περιλαμβάνουν μικρότερο ή περισσότερο από το
δυναμικό ή το Πνεύμα του Όλου – δηλαδή να είσαι λιγότερο ή περισσότερο
εμπνευσμένος.
Ο βαθμός στον οποίο μπορείς να είσαι εμπνευσμένος, να συνδέεις το
παροδικό με το αιώνιο, τα δικά σου πεδία με τα πεδία του Θεού –του
Όλου–, τις κανάτες σου με τους ωκεανούς που βρίσκονται έξω από τις
κανάτες, αντανακλά το βαθμό της ηθικής, της νοημοσύνης, της ψυχικής σου
καλλιέργειας και του πολιτισμού σου.
Αυτό που αποκαλούμε βαθμό εξέλιξης της ψυχής σου.
[συνεχίστε με το βίντεο]
Σχόλιο 3
Πρέπει όμως να γίνει αντιληπτό πως τα πεδία αυτά μεταφέρουν την
πληροφορία διαμέσου του χρόνου. Δηλαδή, ενώ θα μπορούσες να πάρεις μια
κληρονομική πληροφορία γενετικά (DNA), μπορείς να την πάρεις και μη
γενετικά. Πριν πεθάνει ο πατέρας μου άφησε ένα γράμμα για μένα, που
ανοίχτηκε από τον συμβολαιογράφο. Η πληροφορία ήταν μέσα στο γράμμα, ένα
υλικό αντικείμενο. Αν όμως η πληροφορία έφτανε σε μένα χωρίς να
βρίσκεται στο γράμμα, στο γονίδιο, στο βιβλίο κ.ο.κ., αν ταξίδεψε άμεσα
στον χρόνο για να φτάσει σε μένα χωρίς την παρέμβαση ενός υλικού δοχείου
ως μεταφορέα της, τότε η πληροφορία δεν είναι υλικής φύσης. Διότι ποιο
υλικό αντικείμενο ταξιδεύει στο χρόνο; Αν εσείς μπορούσατε να ταξιδεύετε
στο χρόνο, και να γυρίσετε πίσω στη δημιουργία του σύμπαντος –όπου δεν
υπήρχε καν ύλη ακόμα, κι όλα ήταν ένα απειροελάχιστο σημείο–, θα ήσασταν
υλικοί;
Μπορούμε καν να φανταστούμε ένα υλικό αντικείμενο να κάνει βόλτες
μεταξύ παρελθόντος και παρόντος;
Αν λοιπόν τα μορφικά πεδία είναι φυσικά, αυτό σημαίνει πως η Φύση
δεν είναι μόνο υλική, πως ύλη και νους διαπλέκονται στο κοσμικό επίπεδο.
Και γι' αυτό, δεν θα υπάρξει ποτέ χαπάκι που θα μας κάνει
έξυπνους ή ευτυχισμένους, μα ούτε και υλική εμπειρία που θα μας φέρει
γαλήνη και ολοκλήρωση.
Ψυχικές ανάγκες πρέπει να καλυφθούν με το δικό τους ψυχικό τρόπο.
Ας πούμε: η ανάγκη της αγάπης. Προσπαθούμε να την καλύψουμε με
ψυχικό ή υλικό τρόπο;
Η ανάγκη της γνώσης και της σοφίας; Τι αποκαλούμε γνώση και
σοφία; Γνώση της ύλης ή γνώση της ψυχής;
Και πού, μέσα στη Φύση, βρίσκεται η ψυχή, και πού η ύλη;
Πού βρίσκεται η βαρύτητα και πού η αντιβαρύτητα;
Πώς ερχόμαστε στη ζωή και πώς φεύγουμε από αυτή;
Και πού πάμε όταν φεύγουμε και πού όταν ερχόμαστε;
Πώς διατρέχει η πληροφορία το χρόνο;
Και πώς διατρέχει η ψυχή το χρόνο, καθώς αναμετρά τα βάθη και τα
ύψη του ίδιου της του εαυτού;
[συνεχίστε με το βίντεο]
Σχόλιο 4
Σκεφτείτε το ανατρίχιασμα του σώματος.
Μπορεί να προέλθει από το κρύο, οπότε τότε είναι από κάτω, από
την απλή θερμοκρασία. Μπορεί όμως να προέλθει και επειδή ακούσαμε ένα
όμορφο ποίημα και μας έκανε να ανατριχιάσουμε λόγω του νοήματός του.
Τότε κάτι που βρίσκεται σε ένα πιο άυλο επίπεδο οργάνωσης κατεβαίνει και
εκδηλώνεται στο επίπεδο του σώματος. (Το ίδιο και κάθε συναίσθημα, π.χ.
η ντροπή, που μπορεί να κοκκινίσει τα μάγουλα. Το συναίσθημα, ένα πιο
λεπτοφυές πράγμα, εκδηλώνεται στην έκχυση ορμονών που καταλήγουν στο
κοκκίνισμα των μάγουλων, μια εκδήλωση στη χονδροειδή ύλη.)
Με αντίθετη φορά: μια τραυματική εμπειρία μπορεί να επηρεάσει τον
υποσυνείδητο νου μας και να παραμείνει μαζί μας στο χρόνο, πολύ μετά την
ολοκλήρωσή της στο υλικό επίπεδο. Μπορεί να υποφέρουμε από αυτήν. Μπορεί
να την πάρουμε μαζί μας μετά το θάνατο και να επηρεάσει τους επόμενους
βίους μας. (Όπως προκαλώντας μας, στην καινούργια μας ενσάρκωση, μια
φοβία, σημάδια ή αναπηρίες στο σώμα, μια συγκεκριμένη νοοτροπία ή
ενδιαφέροντα, αρνητικά συναισθήματα ή την ανάγκη επίλυσής τους. Όλα αυτά
έχουν δειχτεί σε επιστημονικές μελέτες της μετενσάρκωσης, υποδηλώνοντας
μια οδό -πεδίο- μέσα απ' το οποίο οι πληροφορίες από τον προηγούμενο βίο
μας διαπερνούν το χρόνο για να μας συνοδέψουν στην καινούργια μας
ενσάρκωση.)
Αυτό προϋποθέτει ένα μοντέλο του σύμπαντος στο οποίο ο χρόνος
είναι βατός – μπορείς να τον περάσεις, να τον ταξιδέψεις.
Ένα τέτοιο μοντέλο δίνεται στην κβαντική φυσική από τα σωματίδια
που ταξιδεύουν στο χρόνο, και στην θεωρία της Σχετικότητας (μακροκοσμικά)
από τη δυνατότητα να ταξιδέψεις στο χρόνο με την ταχύτητα του φωτός.
[συνεχίστε με το βίντεο]
Σχόλιο 5
Εδώ νομίζω πως κάνει λάθος. Διότι, στα λεπτότερα πεδία, η διαφορά
μεταξύ χώρου και χρόνου είναι μικρότερη. Δηλαδή, όταν είχες παλιότερα
την εμπειρία ότι έβλεπες το φίλο σου, πού είχες την εμπειρία; Μέσα στο
χώρο δεν την είχες; Δεν ήσουν ένα τρισδιάστατο ον το οποίο είχε την
εμπειρία ότι έβλεπε τον φίλο; Όταν τώρα το αναθυμάσαι, κατ' ουσίαν
συνηχείς/συντονίζεσαι με εκείνο το τρισδιάστατο ον που ήσουν τότε. Και
όλες αυτές οι εμπειρίες του τρισδιάστατου εαυτού σου,
διατηρούνται/αποθηκεύονται μέσα στη μνήμη του Χρόνου, η οποία
περιλαμβάνει, σε λεπτοφυή μορφή, τον Χώρο όπου βίωσες τον φίλο σου, τον
τρισδιάστατο Χώρο ή σώμα με το οποίο έζησες αυτή την εμπειρία. Και όλα
αυτά μπορείς να τα δεις, όταν βλέπεις τα ακασικά αρχεία. Και δεν
χρειάζεται να είναι πάντα οπτική η μνήμη. Μα συμβαίνει μέσα στη
συνείδησή σου, και είναι (η μνήμη) διαφορετική από τη συνείδηση, μια που
η συνείδηση μπορεί να "χωρέσει" ταυτόχρονα μια πληθώρα από τέτοιες
εμπειρίες και τη μεταξύ τους σχέση και απόσταση, λοιπόν μιλάμε για ένα
έστω συνειδησιακό, αν όχι ειδικότερα οπτικό, χώρο, εντός του οποίου
έχεις διάφορες μνημονικές εμπειρίες. Και ο Χρόνος είναι η κίνηση της
συνείδησης από τη μια εμπειρία στην άλλη, δηλαδή η δυναμική προβολή του
σώματός σου, του (αιθερικού) οργάνου μέσω του οποίου είχες την εμπειρία,
σε διαφορετικές τρισδιάστατες καταστάσεις. Ας πούμε, τώρα θυμάσαι την
όψη του φίλου σου, στο επόμενο δευτερόλεπτο θυμάσαι τη φωνή του κ.ο.κ.
Καθώς "πετάς" με τη φαντασία σου, με τη συνηχητική/συντονιστική σου
δράση από το τώρα στο πριν, στο εκάστοτε πριν, αυτό είναι ο χρόνος –
αυτή η κίνηση. Μα ποιος κινείται; Είναι πάντα ένα τρισδιάστατο ον που
κινείται. Και η κίνησή του προς την εμπειρία την παλιά δημιουργεί μια
τέταρτη διάσταση, αυτή του Χρόνου. Και όλες αυτές οι εμπειρίες υπάρχουν
ταυτόχρονα σε ένα "Χώρο", που είναι η ευρύτητα της συνείδησής σου, μέσα
στην οποία όλες αυτές οι κινήσεις μεταξύ διαφορετικών εμπειριών
συμβαίνουν.
Συνεπώς ο Χώρος είναι ο στατικός Χρόνος, και ο Χρόνος είναι ο
δυναμικός Χώρος. Και η μνήμη είναι η δυναμική έκφραση του εαυτού μας
μέσα στον –αναπόφευκτα ενιαίο– χωροχρόνο.
Μπορώ να το σκεφτώ και από μια άλλη πλευρά. Αν απλά συνηχείς με
το παρελθόν όπως δύο κιθάρες συνηχούν μεταξύ τους, πώς συνηχείς με τα
παρελθόντα άτομα του ίδιου ζωικού είδους με σένα; Συνεχίζουν να υπάρχουν
κάπου; Αυτά πώς συνηχούν με σένα; Πώς σε επηρεάζουν, όταν βρίσκεσαι στο
μέλλον τους, άρα δεν έχεις ακόμα γεννηθεί; Συνεπώς ο συντονισμός δεν
μπορεί να συμβαίνει μεταξύ υπαρκτών σωμάτων στο χώρο, τα οποία απλά θα
χρειάζονταν μια χρονική σύνδεση μεταξύ τους. Θα πρέπει να συμβαίνει
μεταξύ σωμάτων που βρίσκονται σε ένα διαφορετικό Χώρο από τον υλικό.
Αυτός ο αιθερικός, λεπτοφυής Χώρος στον οποίο αυτά βρίσκονται, ήδη είναι
πολύ κοντύτερα στην έννοια των χωρικών ακασικών αρχείων, μια που είναι
πληροφορία, δηλαδή νοητή (και όχι υλική) ύπαρξη, που μπορεί, ως ρευστή,
να ταξιδέψει από τη μία χρονική στιγμή στην άλλη. Συνεπώς τι είναι αυτό
που ταξιδεύει; Τρισδιάστατη ύπαρξη - πληροφορία. Δεν είναι λογικό αυτή
να αποθηκεύεται μέσα σε ένα είδος λεπτοφυούς Χώρου;
Επαναλαμβάνω ότι ο υλικός χώρος όπως τον ξέρουμε δεν θα μπορούσε
να παρέχει συνδέσεις αποκλειστικά χρονικές. Συνεπώς η μνήμη, η χρονική
σύνδεση, το ρευστό υλικό θα έπρεπε να είναι κάτι παραπάνω από ένας
(απροσδιόριστος) "συντονισμός" μεταξύ διαφορετικών χώρων, μεταξύ
διαφορετικών κιθάρων, διαφορετικών υλικών αντικειμένων. Άρα η μνήμη θα
πρέπει να περιλαμβάνει την έννοια του Χώρου, θα πρέπει να περιλαμβάνει
χωρική, τρισδιάστατη πληροφορία. Άρα θα πρέπει να 'ναι κι αυτή ένα είδος
χώρου. Αυτή είναι η έννοια των ακασικών αρχείων – λεπτοφυής Χώρος που
περιλαμβάνει τα διάφορα σώματα και τις εμπειρίες τους. Κι ο χώρος αυτός,
αν και μπορεί να περιλαμβάνει το σύμπαν μέσα στο οποίο οι εμπειρίες
βιώθηκαν, είναι βασικά συνειδησιακός χώρος. Άρα περιλαμβάνει σκέψεις,
συναισθήματα και οποιεσδήποτε άλλες υποκειμενικές εμπειρίες συνέβησαν
εντός και όχι στον εξωτερικό χώρο.
Γι' αυτό και λένε πως ο Θεός σε διαβάζει σαν βιβλίο. Γιατί όλα
υπάρχουν στο χώρο της συνείδησης και είναι ορατά στην ίδια τη συνείδηση.
Και γι' αυτό το λόγο επίσης κάθε πράξη μας είναι ορατή και τίποτα
δεν σβήνεται, μα όλα καταγράφονται στο "Βιβλίο της Ζωής".
[συνεχίστε με το βίντεο]
Σχόλιο 6
Από συνέντευξη του Frank Wilczek στο περιοδικό Nautilus:
http://nautil.us/issue/32/space/beauty-is-physics-secret-weapon
Ερώτηση:
Λοιπόν δεν υπάρχει "άδειος χώρος";
Απάντηση:
Σωστά. Η ιδέα ότι ο χώρος είναι ένα άδειο, παθητικό δοχείο που
δεν έχει εσωτερική ζωή είναι τελείως λανθασμένη. Στην κβαντική μηχανική,
ο χώρος έχει αυθόρμητες δραστηριότητες. Λέγονται "εικονικά σωματίδια".
Μέρος του λόγου που πήρα το Νόμπελ ήταν ότι βρήκα πώς τα εικονικά
σωματίδια επηρεάζουν τα πραγματικά σωματίδια που βλέπουμε.
Ερώτηση:
«Τι είναι τα εικονικά σωματίδια;»
Απάντηση:
«Είναι σαν να ζούμε στην επιφάνεια ενός πλανήτη που έχει μέσα του
πολλή δραστηριότητα που δεν φαίνεται στην επιφάνεια, μα επηρεάζει τον
τρόπο που είναι ο κόσμος. Στους νόμους της θεμελιακής φυσικής, τα πεδία
–για παράδειγμα, τα ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία– έχουν αυθόρμητη
δραστηριότητα. Εικονικά σωματίδια έρχονται στην ύπαρξη για πολύ μικρό
χρόνο και μετά χάνονται χωρίς ποτέ να είναι κάτι που μπορεί να
αναγνωριστεί από το μάτι ή από επιστημονικά όργανα. Όμως βρίσκονται στις
εξισώσεις και επηρεάζουν τις ιδιότητες των σωματιδίων που όντως βλέπουμε
και που μπορούμε να μετρήσουμε και να ελέγξουμε. Λοιπόν δεν υπάρχει
αμφιβολία ότι ο χώρος –τον οποίο μερικές φορές ονομάζω "πλέγμα"– είναι
πηγή δραστηριότητας. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο δεν είναι
κενός. Έχει ζωή.»
Αυτή τη ζωή την βλέπεις ως μια παλλόμενη ενέργεια όταν βγαίνεις
απ' το σώμα σου. Αυτό που δεν βλέπουν τα μάτια του υλικού σώματος, το
βλέπουν τα μάτια του αιθερικού σώματος, μια που είναι άυλη ζωή, ακριβώς
στο κατώφλι της ύλης.
[συνεχίστε με το βίντεο]
Σχόλιο 7
Αυτή είναι η δική μου εμπειρία. Από τη μία, με άγγιξε ο Θεός στον
ώμο, ερχόμενος ο Ίδιος από ψηλά· από την άλλη η ίδια μου η ζωή και
εμπειρία και πνευματική προσπάθεια ανυψώθηκε, περιλαμβάνοντας ακόμα κι
Εκείνον και μετασχηματίζοντάς με, σε κάποιον βαθμό, σε Εκείνον.
Κατά τη διάρκεια της θεϊκής εμπειρίας –της εμπειρίας του
δημιουργικού στοιχείου στη Φύση–, η διαφορά μεταξύ του υλικού της
συνήθειας και του υλικού του νεοτερισμού αναιρείται. Ο βιβλιοπώλης
συνεχίζει να κάθεται έξω στον πάγκο και να πουλά βιβλία. Τη μία μέρα
μετά την άλλη. Όμως ένας άλλος εαυτός του περπατά στην αμμουδιά, και το
βιβλίο που διάβαζε, πεταμένο στο νερό, σαπίζει.
Είσαι κι εκεί κι εδώ· και στο παλιό και στο καινούργιο· η ίδια η
ύλη, ενώ απλώνεται στον ωκεανό της θνητότητας, στάζει συγχρόνως από τα
σύννεφα· η ίδια θερμότητα που αναπηδά από τα ξύλα, καίει στον ουρανό
ψηλά.
Η φιλοσοφία σε κάνει να ψάχνεις με το νου και να προσκαλείς τη
δημιουργική σπίθα στη ζωή σου.
Και μετά αυτή, σαν έρχεται, διατρέχει το χρόνο·
και ράβει το μπάλωμα μεταξύ της τυφλής παρόρμησης του παρελθόντος
και της διόρασης που παρέχει το μέλλον.
Κι αυτό γίνεται σε κοσμική κλίμακα
– πες την μικροκοσμική ή μακροκοσμική.
[συνεχίστε με το βίντεο]
Σχόλιο 8
Το βιβλίο Βιολογίας της Τρίτης Λυκείου λέει:
«Πολυάριθμα πειράματα έχουν αποτύχει να αποδείξουν μέχρι σήμερα
την κληρονόμηση των επίκτητων χαρακτηριστικών. Η εξήγηση επομένως της
εξέλιξης των ειδών με την κληρονόμηση των επίκτητων χαρακτηριστικών δεν
είναι αποδεκτή. Πενήντα χρόνια αργότερα παρουσιάστηκαν περισσότερες
ενδείξεις για την εξέλιξη και μια άλλη εξήγηση, αυτή τη φορά από τον
Κάρολο Δαρβίνο, για τον τρόπο που πραγματοποιείται.»
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C106/151/1088,3999/
Όμως η Wikipedia λέει το αντίθετο. Λέει ότι η ιδέα είναι παλιά
και την ενστερνίζονταν ο Ιπποκράτης, ο Αριστοτέλης και επίσης ο
Δαρβίνος.
«… και ακόμα και ο Κάρολος Δαρβίνος, μετά τον Λαμάρκ, ανέπτυξε τη
δική του θεωρία της κληρονόμησης επίκτητων χαρακτηριστικών, την
παγγενεσία. Η βασική έννοια της κληρονόμησης επίκτητων χαρακτήρων τελικά
απορρίφτηκε ευρέως στις αρχές του εικοστού αιώνα. […] Πρόσφατα οι
ερευνητές έχουν επανεξετάσει τη έννοια υπό το φως ανακαλύψεων στην
επιγενετική.»
Ένα παράδειγμα που δίνει είναι το ακόλουθο:
«Περιβαλλοντικό στρες σε πειραματικά ποντίκια το οποίο προκάλεσε
επιθετική συμπεριφορά στα αρσενικά, προκάλεσε την ίδια συμπεριφορά στους
απογόνους τους, οι οποίοι είχαν αλλαγές στα μοτίβα μεθυλίωσης του DNA
για συγκεκριμένα γονίδια.»
Δηλαδή η διαφορετική συμπεριφορά των αρσενικών που είχαν
υποβληθεί στο στρες παρατηρήθηκε και στους απογόνους, οι οποίοι είχαν
αλλαγές όχι γενετικές (στη δομή του DNA) αλλά επιγενετικές, δηλαδή στον
τρόπο που το DNA λειτουργούσε (μεθυλίωσή του).
Ενώ η δομή, το σώμα ως σώμα, παρέμενε το ίδιο, η λειτουργία του
είχε αλλάξει. Αυτό δείχνει πως υπάρχει ένας παράγοντας άλλος από τη
γενετική δομή, ο οποίος ευθύνεται για την διατήρηση συμπεριφορικών ή
άλλων χαρακτηριστικών.
Αυτό λέει κι ο Σέλντρεϊκ, και τον ορίζει ως "συνήχηση" ή
συντονισμό του οργανισμού τόσο με τους άμεσους απογόνους του όσο και με
μέλη του είδους του γενικότερα, λόγω της ομοιότητας που παρουσιάζουν ως
αυτοοργανωνόμενοι οργανισμοί. Και όσο μεγαλύτερη η ομοιότητα, τόσο
μεγαλύτερη η επίδραση. Δηλαδή από τους γονείς μου δέχομαι μεγαλύτερη
επίδραση από ό,τι από άλλους ανθρώπους, και δέχομαι μεγαλύτερη επίδραση
από τα θηλαστικά από ό,τι από ερπετά.
Αλλά τέτοιες αλλαγές, ακόμα κι όταν οφείλονται σε επιδράσεις που
έρχονται από τους ίδιους τους γονείς, γίνονται μέσω μιας άυλης οδού, όχι
μέσω των γονιδίων.
Θα μπορούσε να υπάρχει στο σώμα μια ρευστή νοητική ή ημι-νοητική
ενέργεια (αιθέρας) που να μας ενώνει μεταξύ μας; Θα μπορούσαν μέσω αυτής
να μεταφέρουν οι γονείς "πληροφορία" στα παιδιά τους, αλλά και να
μεταφέρεται πληροφορία και μεταξύ μη συγγενικών ατόμων γενικότερα, όπως
στην τηλεπάθεια, ή στην γνώση που ο Σέλντρεϊκ λέει ότι διαχέεται μεταξύ
ατόμων του ίδιου είδους, ίσως στην υποσυνείδητη ζωική γνώση που
ονομάζεται ένστικτο; Έτσι λέει ο Σέλντρεϊκ ότι μεταδίδεται το ζωικό
ένστικτο (π.χ. η γνώση των πουλιών για το πώς να χτίζουν τη φωλιά τους,
η γνώση τους για το πώς να βρίσκουν τον προσανατολισμό τους όταν πετούν)
και όχι μέσω των γονιδίων ή του νευρικού συστήματος ως χημικού
επεξεργαστή εξωτερικών ερεθισμάτων. Βίντεο που δείχνει πως είναι όχι με
χημικό αλλά με κβαντικό τρόπο που ένα πουλί προσανατολίζεται στο χώρο
κατά την ενστικτώδη μετανάστευσή του σε άλλους τόπους, ανάρτησα
εδώ (χρόνος 3:27), και ομοίως
εδώ (χρόνος 2:41) απορρίπτει ο Σέλντρεϊκ πως ένα πουλί
προσανατολίζεται μέσω του εγκεφάλου του και μόνο, δηλαδή της
ηλεκτροχημικής επεξεργασίας εξωτερικών ερεθισμάτων.
Ξαναρωτώ: Θα μπορούσε να υπάρχει στο σώμα μια ρευστή νοητική ή
ημι-νοητική ενέργεια (αιθέρας) που να μας ενώνει μεταξύ μας, και να είναι
αυτή που ευθύνεται για τα παραπάνω φαινόμενα; Θα μπορούσε να είναι η
ενέργεια που απεικονίζεται στους χάρτες του βελονισμού, μια ενέργεια που
βρίσκεται μέσα και γύρω από το σώμα (όπως ακριβώς περιγράφει ο Σέλντρεϊκ
το μορφικό πεδίο) ; Μήπως αυτή είναι η ενέργεια που φαίνεται στις
φωτογραφίες Κίρλιαν; Βίντεο που δείχνει την φωτογράφιση του σώματος με
αυτό τον τρόπο έχω ανεβάσει
εδώ.
Και είναι μήπως αυτή η ενέργεια ό,τι αποκαλούμε "νου" μας; Γιατί
μπορώ εγώ να αντιληφθώ λογοτεχνία αλλά όχι ένα μερμήγκι; Μήπως συντονίζω
αυτή την ενέργεια με τα νοήματα που διαβάζω, μέσω της φαντασίας, και
μετά ο εγκέφαλος αντιδρά σε αυτή τη φαντασία μέσω της ηλεκτρικής
δραστηριότητας;
Έτσι είναι που ένα πουλί προσανατολίζεται, όπως λέει ο γνωστός
κβαντικός φυσικός Αλ Καλίλι στο
προαναφερόμενο βίντεο. Δηλαδή συμβαίνει στο κβαντικό επίπεδο πρώτα,
και μετά η πληροφορία περνά στην χονδροειδή δομή του εγκεφάλου και
χαίρει επεξεργασίας εκεί.
Με άλλα λόγια, προσανατολίζεται με ένα άυλο τρόπο. Και είναι με
ένα άυλο τρόπο, δηλαδή μέσω της φαντασίας μου –που είναι κάτι
διαφορετικό από τη χημεία του εγκεφάλου–, που συνδέομαι και απορροφώ τα
νοήματα που διαβάζω στη λογοτεχνία.
Βέβαια σε κάποιο επίπεδο αυτή η απορρόφηση φτάνει και μέχρι τα
κύτταρα του νευρικού συστήματος (και όχι μόνο). Αλλά δεν δημιουργείται η
αντίληψη ή γνώση από αυτά, αλλά από μια άλλη ενέργεια, που εκδηλώνεται
ως φαντασία.
Η αλλαγή εστίασης της επιστημονικής ερμηνείας από υλικό πλαίσιο
σε άυλο μάς επιτρέπει ως κουλτούρα να κινηθούμε προς την κατανόηση της
φύσης του νου μας. Από το αντικείμενο να κινηθούμε προς το υποκείμενο.
Από το σώμα μας προς τον ίδιο τον εαυτό μας.
Γι' αυτό και ο Σέλντρεϊκ είναι τόσο αμφιλεγόμενος. Διότι
προτάσσει ένα καινούργιο τρόπο να βλέπουμε τον κόσμο, που ταιριάζει με
την κβαντική φυσική μα όχι με την "σκληροπυρηνική" μηχανιστική ερμηνεία
του έμβιου κόσμου από τους νεο-δαρβινιστές βιολόγους σαν τον Ρίτσαρντ
Ντόκινς.
[συνεχίστε με το βίντεο]
----------------------
---------------------------------