Υποτιτλισμοί των καλύτερων βίντεο του Youtube

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ο καρκίνος υπάρχει σε λανθάνουσα κατάσταση σε όλους μας. Το σώμα μας, όπως και όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί, κατασκευάζει ελαττωματικά κύτταρα συνεχώς. Έτσι δημιουργούνται οι όγκοι. Το σώμα μας, όμως, είναι επίσης εφοδιασμένο με μια σειρά μηχανισμών που εντοπίζουν αυτά τα κύτταρα και τα κρατούν υπό έλεγχο. Στη Δύση, ένας άνθρωπος στους τέσσερις θα πεθάνει από καρκίνο, αλλά τρεις στους τέσσερις όχι. Οι μηχανισμοί άμυνας του οργανισμού τους θα αντέξουν, και οι άνθρωποι αυτοί θα πεθάνουν από άλλα αίτια.1, 2

Έχω καρκίνο. Η διάγνωση έγινε για πρώτη φορά πριν από δεκαπέντε χρόνια. Υποβλήθηκα στη συμβατική αγωγή και ο καρκίνος υποχώρησε, αλλά στη συνέχεια υποτροπίασε. Τότε αποφάσισα να μάθω ό,τι μπορούσα για να βοηθήσω το σώμα μου να αμυνθεί ενάντια στην αρρώστια. Ως γιατρός, καθιερωμένος ερευνητής και πρώην διευθυντής του Κέντρου Συνθετικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου του Πίτσμπεργκ, είχα πρόσβαση σε πολύτιμες πληροφορίες για φυσικές μεθόδους που βοηθούν στην πρόληψη ή την αγωγή του καρκίνου. Με αυτό τον τρόπο έχω κρατήσει τον καρκίνο σε απόσταση επτά χρόνια τώρα. Σε αυτό το βιβλίο θα ήθελα να σας αφηγηθώ την επιστημονική και προσωπική ιστορία που κρύβεται πίσω από όσα έμαθα.

Αφού έκανα χειρουργική επέμβαση και χημειοθεραπεία για τον καρκίνο, ζήτησα τη συμβουλή του ογκολόγου μου. Τι έπρεπε να ακολουθήσω για να ζω υγιεινά και ποιες προφυλάξεις έπρεπε να πάρω προκειμένου να αποφύγω την υποτροπή; «Δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο που πρέπει να κάνεις. Ζήσε τη ζωή σου κανονικά. Θα κάνουμε τομογραφίες σε τακτικά διαστήματα, και αν ο όγκος επανεμφανιστεί, θα τον εντοπίσουμε νωρίς», μου απάντησε αυτή η κορυφή της σύγχρονης ιατρικής.

«Μα δεν υπάρχουν ασκήσεις που μπορώ να κάνω, κάποια διατροφή που πρέπει να ακολουθώ ή να αποφεύγω; Δεν πρέπει να αλλάξω κάπως τη νοοτροπία μου;» ρώτησα. Η απάντηση του συναδέλφου μου μου προκάλεσε απορία: «Σε αυτό τον τομέα, κάνε ό,τι θέλεις. Δεν θα σε βλάψει. Αλλά δεν έχουμε επιστημονικά στοιχεία που να δείχνουν ότι οποιαδήποτε από αυτές τις μεθόδους μπορεί να αποτρέψει την υποτροπή».

Εκείνο που εννοούσε στην πραγματικότητα ήταν ότι η ογκολογία είναι ιδιαίτερα πολύπλοκος κλάδος που αλλάζει με τρομερή ταχύτητα. Ήδη δυσκολευόταν να παρακολουθήσει τις πιο πρόσφατες εξελίξεις στον διαγνωστικό και θεραπευτικό τομέα. Είχαμε χρησιμοποιήσει όλα τα φάρμακα και όλες τις αναγνωρισμένες ιατρικές πρακτικές που ήταν χρήσιμες για την περίπτωσή μου. Είχαμε φθάσει στα όρια της τωρινής μας γνώσης.Όσο για τις πιο θεωρητικές σωματο-νοητικές και διατροφικές μεθόδους, ήταν φανερό ότι δεν είχε ούτε το χρόνο ούτε το ενδιαφέρον ώστε να τις ερευνήσει.

Γνωρίζω αυτό το πρόβλημα γιατί είμαι κι εγώ ακαδημαϊκός γιατρός. Ο καθένας μας ασχολείται με την ειδικότητά του, και σπάνια μαθαίνουμε για θεμελιώδεις ανακαλύψεις που δημοσιεύονται σε επιστημονικά περιοδικά κύρους όπως το Science ή το Nature. Τις προσέχουμε μόνο όταν γίνουν αντικείμενο μελετών μεγάλης κλίμακας σε ανθρώπους. Ωστόσο, αυτές οι μεγάλες ανακαλύψεις μπορεί μερικές φορές να μας επιτρέψουν να προστατεύσουμε τον εαυτό μας πολύ προτού οδηγήσουν σε νέα φάρμακα ή πρωτόκολλα που θα γίνουν οι κύριες μορφές συμβατικής αγωγής τού αύριο.

Χρειάστηκα μήνες έρευνας για να αρχίσω να κατανοώ πώς θα μπορούσα να βοηθήσω το σώμα μου να προστατευτεί από τον καρκίνο. Συμμετείχα σε συνέδρια στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη στα οποία συγκεντρώνονται ερευνητές που μελετούν αυτό το είδος ιατρικής, η οποία, ενώ προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη νόσο, δουλεύει παράλληλα και με το «υπόβαθρο» του οργανισμού. Εξέτασα ιατρικές βάσεις δεδομένων και χτένισα επιστημονικές δημοσιεύσεις. Γρήγορα είδα ότι οι διαθέσιμες πληροφορίες ήταν συχνά ημιτελείς και διάσπαρτες, και απέκτησαν το πλήρες νόημά τους μόνο όταν τις συγκέντρωσα και τις συνδύασα μεταξύ τους.

Ο όγκος των επιστημονικών δεδομένων στο σύνολό του αποκαλύπτει τον ουσιώδη ρόλο που παίζουν οι φυσικές μας άμυνες στη μάχη κατά του καρκίνου. Χάρη σε σημαντικές συναντήσεις με άλλους γιατρούς ή θεραπευτές που δούλευαν ήδη σε αυτό τον τομέα, κατόρθωσα να εφαρμόσω στην πράξη όλες αυτές τις πληροφορίες παράλληλα με την αγωγή μου.
Να τι έμαθα: μπορεί να έχουμε όλοι ένα δυνητικό καρκίνο σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα μας, αλλά ο καθένας μας έχει επίσης ένα σώμα σχεδιασμένο για να καταπολεμά τη διαδικασία ανάπτυξης όγκων. Εξαρτάται από μας να χρησιμοποιήσουμε τις φυσικές άμυνες του σώματός μας. Άλλες κουλτούρες το κάνουν αυτό πολύ καλύτερα από τη δική μας.
Οι μορφές καρκίνου που μαστίζουν τη Δύση —για παράδειγμα του μαστού, του εντέρου και του προστάτη— είναι 7 έως 60 φορές πιο συχνές από ό,τι στην Ασία.3 Παρ’ όλα αυτά, οι στατιστικές αποκαλύπτουν ότι στους Ασιάτες που πεθαίνουν πριν από τα πενήντα από άλλα αίτια εκτός του καρκίνου, ανακαλύπτεται ίσος αριθμός προκαρκινικών μικροόγκων του προστάτη όπως και στους άντρες της Δύσης.4 Κάτι λοιπόν στον δικό τους τρόπο ζωής δεν αφήνει αυτούς τους μικροόγκους να αναπτυχθούν. Από την άλλη μεριά, τα ποσοστά καρκίνου σε Ιάπωνες που έχουν εγκατασταθεί στη Δύση φθάνουν τα δικά μας μέσα σε μία ή δύο γενιές.5 Επομένως, κάτι στον δικό μας τρόπο ζωής εξασθενεί τις άμυνές μας ενάντια σε αυτή τη νόσο.
Ζούμε όλοι πιστεύοντας σε ορισμένους μύθους που υπονομεύουν την ικανότητά μας να καταπολεμήσουμε τον καρκίνο. Για παράδειγμα, πολλοί από μας είμαστε σίγουροι ότι ο καρκίνος συνδέεται κυρίως με τη γενετική μας συγκρότηση και όχι με τον τρόπο ζωής μας. Αν εξετάσουμε τις σχετικές έρευνες, όμως, βλέπουμε ότι ισχύει το αντίθετο.
Αν ο καρκίνος μεταδιδόταν κυρίως μέσα από τα γονίδια, τα ποσοστά καρκίνου στα υιοθετημένα παιδιά θα ήταν ίσα με τα αντίστοιχα ποσοστά των βιολογικών —και όχι των θετών—γονιών τους. Στη Δανία, όπου ένα λεπτομερές γενετικό αρχείο καταγράφει την προέλευση κάθε ατόμου, οι ερευνητές έχουν βρει τους βιολογικούς γονείς περισσότερων από χίλια παιδιά που υιοθετήθηκαν αμέσως μετά τη γέννησή τους. Το συμπέρασμά τους, που δημοσιεύθηκε στο έγκυρο ιατρικό περιοδικό New England Journal of Medicine, μας αναγκάζει να αλλάξουμε όλες τις παραδοχές μας για τον καρκίνο. Ανακάλυψαν ότι τα γονίδια βιολογικών γονέων που πέθαναν από καρκίνο πριν από τα πενήντα δεν είχαν καμία επιρροή πάνω στον κίνδυνο να αναπτύξει καρκίνο ένα υιοθετημένο παιδί. Από την άλλη μεριά, ο θάνατος από καρκίνο ενός θετού γονιού πριν από την ηλικία των πενήντα (και ο θετός γονιός μεταδίδει στα παιδιά του συνήθειες αλλά όχι γονίδια) πενταπλασιάζει το ποσοστό θνησιμότητας των θετών παιδιών από καρκίνο.6 Αυτή η μελέτη δείχνει ότι ο τρόπος ζωής παίζει θεμελιώδη ρόλο στην ευπάθεια στον καρκίνο. Όλες οι έρευνες συμφωνούν: οι γενετικοί παράγοντες συνεισφέρουν το πολύ κατά 15% στη θνησιμότητα από καρκίνο. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει γενετική θνησιμότητα. Μπορούμε όλοι να μάθουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας.*

----------------
Σημείωση του συγγραφέα: Μια άλλη σκανδιναβική μελέτη πραγματοποιήθηκε από το Ινστιτούτο Καρολίνσκα της Σουηδίας, το οποίο επιλέγει τους υποψηφίους για τα Βραβεία Νόμπελ. Έδειξε ότι οι δίδυμοι με πανομοιότυπη γενετική συγκρότηση (όλα τα γονίδιά τους είναι εντελώς ίδια) συνήθως δεν εμφανίζουν κοινό κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου. Οι ερευνητές συμπεραίνουν, και πάλι σε ένα άρθρο του New England Journal of Medicine: «Οι κληρονομικοί γενετικοί παράγοντες έχουν δευτερεύουσα συνεισφορά στην ευπάθεια απέναντι στα νεοπλάσματα». (Σημ.: «νεόπλασμα» είναι ο καρκίνος.) Αυτό το εύρημα δείχνει ότι το περιβάλλον παίζει τον κύριο ρόλο ανάμεσα στα αίτια πρόκλησης των κοινών μορφών καρκίνου. 7
------------------

Πρέπει να πούμε από την αρχή ότι μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμία εναλλακτική προσέγγιση που να μπορεί να θεραπεύσει τον καρκίνο. Είναι εντελώς παράλογο να προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη νόσο χωρίς να χρησιμοποιούμε ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η συμβατική Δυτική ιατρική: χειρουργική αγωγή, χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία, ανοσοθεραπεία και σε λίγο μοριακή γενετική.
Ταυτόχρονα, όμως, είναι επίσης εντελώς παράλογο να στηριζόμαστε μόνο σε αυτή την καθαρά τεχνική προσέγγιση και να παραμελούμε τη φυσική ικανότητα του σώματός μας να προστατεύεται από τους καρκινικούς όγκους. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε αυτή τη φυσική προστασία είτε για να αποτρέψουμε τη νόσο είτε για να ενισχύσουμε την ωφέλεια της αγωγής.

Σε αυτές τις σελίδες θα σας αφηγηθώ πώς άλλαξα νοοτροπία και ενώ ήμουν ένας επιστήμονας ερευνητής με πλήρη άγνοια γύρω από τις φυσικές άμυνες του σώματος έγινα ένας γιατρός που μετρά πάνω από όλα αυτούς τους φυσικούς μηχανισμούς. Ο καρκίνος μου με βοήθησε να κάνω αυτή την αλλαγή. Επί δεκαπέντε χρόνια έκρυβα με κάθε τρόπο το μυστικό της αρρώστιας μου. Μου αρέσει η δουλειά του νευρολόγουψυχιάτρου, και δεν ήθελα να νιώσουν οι ασθενείς μου ότι πρέπει να με φροντίζουν εκείνοι αντί να με αφήσουν να τους βοηθήσω εγώ. Επίσης, ως ερευνητής και δάσκαλος, δεν ήθελα να θεωρηθούν οι ιδέες και οι γνώμες μου καρπός της προσωπικής μου εμπειρίας και όχι της επιστημονικής προσέγγισης που με καθοδηγούσε πάντα. Από προσωπική άποψη, όπως ξέρει όποιος έχει πάθει καρκίνο, ήθελα να μπορώ να συνεχίσω να ζω μια πλήρη και γεμάτη ζωή ανάμεσα στους υγιείς. Σήμερα αποφάσισα να αποκαλύψω το μυστικό μου, όχι χωρίς κάποια ανησυχία. Είμαι σίγουρος όμως ότι είναι σημαντικό να μεταδώσω τις πληροφορίες που με ωφέλησαν σε όσους μπορεί να θέλουν να τις χρησιμοποιήσουν.
Το πρώτο μέρος του βιβλίου παρουσιάζει μια νέα αντίληψη των μηχανισμών του καρκίνου. Αυτή η αντίληψη βασίζεται στη θεμελιώδη αλλά ακόμη ελάχιστα γνωστή λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, στην ανακάλυψη των μηχανισμών φλεγμονής που κρύβονται πίσω από την ανάπτυξη όγκων και στη δυνατότητα να εμποδίσουμε την εξάπλωσή τους μη επιτρέποντάς τους να τραφούν από νέα αιμοφόρα αγγεία.

Από αυτή τη νέα αντίληψη της νόσου απορρέουν τέσσερις νέες προσεγγίσεις. Ο καθένας μπορεί να τις εφαρμόσει στην πράξη και να ενεργοποιήσει ταυτόχρονα το σώμα και το νου του ώστε να δημιουργήσει τη δική του αντικαρκινική βιολογία. Αυτές οι τέσσερις προσεγγίσεις είναι: (1) πώς να προφυλασσόμαστε από τις ανισορροπίες που έχουν αναπτυχθεί στο περιβάλλον μας από το 1940 και προάγουν την τρέχουσα επιδημία καρκίνου• (2) πώς να προσαρμόζουμε τη διατροφή μας ώστε να περιορίσουμε τις τροφές που προάγουν τον καρκίνο και να συμπεριλάβουμε περισσότερα φυτοχημικά συστατικά που καταπολεμούν ενεργά τους όγκους• (3) πώς να κατανοήσουμε και να θεραπεύσουμε τα ψυχολογικά τραύματα τα οποία τροφοδοτούν τους βιολογικούς μηχανισμούς που λειτουργούν στον καρκίνο• και (4) πώς να δημιουργήσουμε μια σχέση με το σώμα μας η οποία να διεγείρει το ανοσοποιητικό σύστημα και να μειώνει τη φλεγμονή που κάνει τους όγκους να αναπτύσσονται.

Αυτό το βιβλίο όμως δεν αποτελεί εγχειρίδιο βιολογίας. Η νόσος είναι μια συγκλονιστική εσωτερική εμπειρία. Δεν θα μπορούσα να γράψω αυτό το βιβλίο χωρίς να επανεξετάσω τις χαρές και τις λύπες, τις ανακαλύψεις και τις αποτυχίες που με έχουν κάνει σήμερα πολύ πιο ζωντανό από όσο ήμουν πριν από δεκαπέντε χρόνια. Ελπίζω ότι παρουσιάζοντάς τες και σ’ εσάς θα σας βοηθήσω να βρείτε διαδρομές ίασης και για τη δική σας περιπέτεια, διαδρομές γεμάτες ομορφιά.

Ζούσα στο Πίτσμπεργκ επτά χρόνια, και έλειπα από την πατρίδα μου πάνω από δέκα. Εκείνο το διάστημα έκανα την ειδικότητά μου στην ψυχιατρική, ενώ ταυτόχρονα συνέχιζα τις έρευνες που είχα αρχίσει για το διδακτορικό μου στη νευροεπιστήμη. Μαζί με το φίλο μου, τον Τζόναθαν Κόεν, διευθύναμε ένα εργαστήριο λειτουργικής απεικόνισης του εγκεφάλου το οποίο χρηματοδοτούσαν τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας. Ο στόχος μας ήταν να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς της σκέψης συνδέοντάς τους με τις λειτουργίες του εγκεφάλου. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τι θα αποκάλυπτε αυτή η έρευνα: τη νόσο από την οποία έπασχα.

Ο Τζόναθαν κι εγώ είχαμε πολύ καλή σχέση. Ήμαστε και οι δύο γιατροί και κάναμε ειδικότητα στην ψυχιατρική. Είχαμε εγγραφεί μαζί στο διδακτορικό πρόγραμμα στο Πίτσμπεργκ. Αυτός καταγόταν από το κοσμοπολίτικο Σαν Φρανσίσκο, εγώ από το Παρίσι διαμέσου Μόντρεαλ, και είχαμε βρεθεί ξαφνικά και οι δύο στο Πίτσμπεργκ, στη μακρινή καρδιά των Ηνωμένων Πολιτειών, μια περιοχή που ήταν ξένη και για τους δυο μας. Πρόσφατα είχαμε δημοσιεύσει μια μελέτη στο έγκυρο περιοδικό Psychological Review με θέμα το ρόλο του προμετωπιαίου λοβού, μιας μάλλον ανεξερεύνητης περιοχής του εγκεφάλου που μας βοηθά να γεφυρώνουμε τη συνειδητότητα του παρόντος και του μέλλοντος. Βασισμένοι σε προσομοιώσεις των εγκεφαλικών λειτουργιών σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, προτείναμε μια νέα θεωρία στην ψυχολογία. Το άρθρο προκάλεσε κάποιο θόρυβο και αυτό μας επέτρεψε, αν και ήμαστε ακόμη φοιτητές, να εξασφαλίσουμε κυβερνητικές επιχορηγήσεις και να φτιάξουμε το ερευνητικό εργαστήριο.

Για τον Τζόναθαν, οι προσομοιώσεις δεν ήταν πια αρκετές για να προχωρήσουμε σε αυτό τον τομέα. Έπρεπε να ελέγξουμε τις θεωρίες μας παρατηρώντας απευθείας τις εγκεφαλικές λειτουργίες με μια τεχνολογία αιχμής: τη λειτουργική απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού (Magnetic Resonance Imaging — MRI). Εκείνη την εποχή, αυτή η τεχνική ήταν στα πρώτα της στάδια, και μόνο τα πιο προχωρημένα ερευνητικά κέντρα είχαν τομογράφους υψηλής ακρίβειας. Οι τομογράφοι των νοσοκομείων ήταν πολύ πιο διαδεδομένοι, αλλά παρουσίαζαν επίσης σημαντικά μικρότερη ακρίβεια. Συγκεκριμένα, κανείς δεν είχε καταφέρει να μετρήσει τη δραστηριότητα του προμετωπιαίου λοβού —που ήταν το αντικείμενο της έρευνάς μας— με τομογράφο νοσοκομείου. Σε αντίθεση με τον οπτικό φλοιό, του οποίου οι μεταβολές μετριούνται πολύ εύκολα, είναι πολύ δύσκολο να παρατηρήσει κανείς τον προμετωπιαίο λοβό στην πράξη. Για να αποτυπωθεί η δραστηριότητά του από τον τομογράφο, πρέπει να επινοηθούν πολύπλοκες μέθοδοι που θα τον «ωθήσουν» να αποκαλυφθεί. Την ίδια εποχή, ο Νταγκ, ένας νεαρός φυσικός που ειδικευόταν στις τεχνικές MRI, σκέφτηκε μια νέα μέθοδο καταγραφής εικόνων που ενδεχομένως θα μας επέτρεπε να παρακάμψουμε αυτή τη δυσκολία. Το νοσοκομείο μας συμφώνησε να μας παραχωρήσει τον τομογράφο από τις 8 μέχρι τις 11 το βράδυ, αφού είχαν τελειώσει οι γιατροί, για να ελέγξουμε τις ιδέες μας.

Ο Νταγκ, ο φυσικός, έλυσε τα μηχανικά προβλήματα, ενώ ο Τζόναθαν κι εγώ επινοήσαμε τις νοητικές ασκήσεις που θα διέγειραν αυτή την περιοχή του εγκεφάλου στο μέγιστο. Έπειτα από αρκετές αποτυχίες, καταφέραμε να δούμε τον περίφημο προμετωπιαίο λοβό σε λειτουργία στις οθόνες μας. Ήταν μια σπάνια στιγμή, η κορύφωση μιας φάσης εντατικής έρευνας, που γινόταν ακόμη πιο συναρπαστική χάρη στη φιλία που υπήρχε ανάμεσά μας.

Ήμαστε λίγο αλαζόνες, πρέπει να το παραδεχτώ. Λίγο πάνω από τα τριάντα και οι τρεις, μόλις είχαμε πάρει τα διδακτορικά μας, και είχαμε ήδη ένα εργαστήριο. Με τη νέα μας θεωρία, που κίνησε το ενδιαφέρον όλων, ο Τζόναθαν κι εγώ ήμαστε ανερχόμενοι αστέρες της αμερικανικής ψυχιατρικής. Είχαμε μάθει τη νέα τεχνολογία που κανείς δεν χρησιμοποιούσε ακόμη. Οι προσομοιώσεις νευρωνικών δικτύων και η λειτουργική εγκεφαλική απεικόνιση με MRI ήταν ακόμη μέθοδοι ελάχιστα γνωστές στους πανεπιστημιακούς ψυχιάτρους. Εκείνη τη χρονιά, ο Τζόναθαν κι εγώ προσκληθήκαμε από τον καθηγητή Wildlöcher, την ηγετική φυσιογνωμία της γαλλικής ψυχιατρικής εκείνη την εποχή, να έλθουμε στο Παρίσι και να κάνουμε ένα σεμινάριο στο Νοσοκομείο La Pitié-Salpêtrière, εκεί όπου είχε σπουδάσει ο Φρόιντ με τον Σαρκό. Επί δύο μέρες, μπροστά σε ένα ακροατήριο Γάλλων ψυχιάτρων και νευροεπιστημόνων, εξηγήσαμε πώς οι προσομοιώσεις νευρωνικών δικτύων με υπολογιστές μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε ορισμένους ψυχολογικούς και παθολογικούς μηχανισμούς. Στα τριάντα μας, είχαμε κάθε λόγο να είμαστε περήφανοι.

Ζούσα τη ζωή στο έπακρο — μια ζωή που τώρα μου φαίνεται λίγο παράξενη. Απόλυτα σίγουρος για την επιτυχία, γεμάτος αυτοπεποίθηση ως επιστήμονας, δεν με ενδιέφεραν ιδιαίτερα οι επαφές με τους ασθενείς. Καθώς ήμουν ήδη πολυάσχολος με την ειδικότητά μου στην ψυχιατρική και με το ερευνητικό εργαστήριο, προσπαθούσα να κάνω όσο το δυνατόν λιγότερη κλινική δουλειά. Θυμάμαι ότι μου είχαν ζητήσει να συμμετάσχω σε αμοιβαία ανταλλαγή θέσεων στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος. Η ιδέα δεν με ενθουσίασε, όπως θα συνέβαινε με τους περισσότερους ειδικευόμενους στη θέση μου. Ο φόρτος εργασίας ήταν μεγάλος, και άλλωστε δεν ήταν πραγματική ψυχιατρική. Το πρόγραμμα προέβλεπε να περάσω έξι μήνες στο γενικό νοσοκομείο φροντίζοντας τα ψυχολογικά προβλήματα ασθενών που νοσηλεύονταν για οργανικά νοσήματα—είχαν κάνει εγχείρηση μπαϊπάς ή μεταμόσχευση ήπατος, ή υπέφεραν από καρκίνο, λύκο, σκλήρυνση κατά πλάκας… Δεν ήθελα να κάνω μια τέτοια αμοιβαία ανταλλαγή που δεν θα μου επέτρεπε να δουλεύω στο εργαστήριό μου. Άλλωστε, όλα αυτά τα άτομα με ιατρικά προβλήματα δεν με ενδιέφεραν πραγματικά. Ήθελα να κάνω έρευνα σχετικά με τον εγκέφαλο, να γράφω μελέτες, να μιλώ σε συνέδρια και να συνεισφέρω στην πρόοδο της γνώσης.

Ένα χρόνο νωρίτερα είχα πάει στο Ιράκ ως εθελοντής με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Είδα τη φρίκη εκεί και μέρα με τη μέρα προσπαθούσα ολόψυχα να ανακουφίσω τον πόνο αυτών των ανθρώπων. Αλλά αυτή η εμπειρία δεν με αφύπνισε για να καταλάβω τι θα μπορούσα να κάνω όταν γύριζα στο νοσοκομείο μου στο Πίτσμπεργκ. Ήταν σαν δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι. Αλλά πάνω απ’ όλα ήμουν νέος και φιλόδοξος.
Η κυρίαρχη θέση της δουλειάς στη ζωή μου σίγουρα έπαιξε ρόλο στο επώδυνο διαζύγιο από το οποίο έβγαινα εκείνη την εποχή. Ένας από τους λόγους για το χωρισμό μας ήταν ότι η γυναίκα μου δεν άντεχε να συνεχίσει να ζει στο Πίτσμπεργκ, κάτι που εγώ θεωρούσα απαραίτητο για χάρη της καριέρας μου. Ήθελε να επιστρέψουμε στη Γαλλία, ή τουλάχιστον να μετακομίσουμε σε μια πόλη σαν τη Νέα Υόρκη, που θα ήταν πιο συναρπαστική. Για μένα όμως το Πίτσμπεργκ ήταν το καλύτερο δυνατό μέρος για την καριέρα μου, και δεν ήθελα να αφήσω το εργαστήριό μου και τους συναδέλφους μου. Καταλήξαμε μπροστά στο δικαστή, και έζησα μόνος για ένα χρόνο στο μικροσκοπικό σπίτι μου, ανάμεσα σε μια κρεβατοκάμαρα και ένα γραφείο.

Τότε, μια μέρα που το νοσοκομείο ήταν ουσιαστικά άδειο —ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, την πιο ήσυχη βδομάδα του χρόνου— είδα μια νέα γυναίκα στην καφετέρια να διαβάζει Μποντλέρ. Κάποιος που διαβάζει ένα Γάλλο ποιητή του 19ου αιώνα την ώρα του φαγητού είναι σπάνιο θέαμα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάθισα στο τραπέζι της. Ήταν Ρωσίδα, με ψηλά ζυγωματικά και μεγάλα μαύρα μάτια, και έναν αέρα συγκρατημένο και τρομερά διεισδυτικό ταυτόχρονα. Μερικές φορές σταματούσε να μιλά εντελώς και με άφηνε σαστισμένο. Τη ρώτησα τι συμβαίνει και μου απάντησε: «Περνώ από τεστ ειλικρίνειας αυτό που είπες». Αυτό με έκανε να γελάσω, και μου άρεσε να είμαι υπό έλεγχο. Αυτή ήταν η αρχή της σχέσης μας, που πήρε χρόνο για να αναπτυχθεί. Δεν βιαζόμουν, όπως δεν βιαζόταν κι εκείνη.

Έξι μήνες αργότερα, έφυγα για το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο, για να δουλέψω το καλοκαίρι σε ένα εργαστήριο ψυχοφαρμακολογίας. Ο επικεφαλής του εργαστηρίου ετοιμαζόταν να βγει στη σύνταξη και ήθελε να αναλάβω εγώ στη θέση του. Είπα στην Άννα ότι αν γνώριζα κάποιαν άλλη στο Σαν Φρανσίσκο, αυτό μπορεί να σήμαινε το τέλος της σχέσης μας. Και ότι θα καταλάβαινα αν έκανε κι εκείνη το ίδιο. Νομίζω ότι αυτό τη λύπησε, αλλά ήθελα να είμαι απόλυτα ειλικρινής.

Όταν γύρισα στο Πίτσμπεργκ το Σεπτέμβρη, η Άννα ήρθε και εγκαταστάθηκε στο κουκλόσπιτο όπου ζούσα. Ένιωθα να αναπτύσσεται κάτι ανάμεσά μας και ήμουν ευτυχισμένος. Δεν ήξερα με βεβαιότητα προς τα πού πήγαινε αυτή η σχέση, και παρέμενα κάπως επιφυλακτικός — δεν είχα ξεχάσει το διαζύγιό μου. Ωστόσο η ζωή μου βελτιωνόταν. Τον Οκτώβριο έζησα δύο μαγικές βδομάδες. Παρά την εποχή, είχε πολύ καλό καιρό. Εγώ δούλευα το σενάριο μιας ταινίας που μου είχαν ζητήσει να γράψω για την εμπειρία μου με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, και η Άννα έγραφε ποίηση. Είχα αρχίσει να την ερωτεύομαι. Και τότε η ζωή μου πήρε μια ξαφνική τροπή.

Θυμάμαι εκείνο το υπέροχο βράδυ του Οκτώβρη στο Πίτσμπεργκ, καθώς διέσχιζα με τη μοτοσικλέτα μου δρόμους στρωμένους με φθινοπωρινά φύλλα πηγαίνοντας στο κέντρο λειτουργικής απεικόνισης του εγκεφάλου. Ο Τζόναθαν και ο Νταγκ ήταν εκεί κι αυτοί για μια σειρά πειράματα που θα κάναμε με «πειραματόζωα» φοιτητές. Με μια ελάχιστη αμοιβή, τα υποκείμενα έμπαιναν στον τομογράφο και τους ζητούσαμε να κάνουν ορισμένες νοητικές ασκήσεις. Έβρισκαν την έρευνά μας συναρπαστική, και τους άρεσε επιπλέον το γεγονός ότι στο τέλος του πειράματος θα έπαιρναν μια ψηφιακή εικόνα του εγκεφάλου τους για να τη φορτώσουν στον υπολογιστή τους. Ο πρώτος φοιτητής έφτασε γύρω στις οκτώ. Ο δεύτερος ήταν προγραμματισμένος για το διάστημα εννιά με δέκα, αλλά δεν εμφανίστηκε. Ο Τζόναθαν και οΝταγκ με ρώτησαν αν θα μπορούσα να κάνω εγώ το πείραμα στη θέση του.Φυσικά δέχτηκα. Από τους τρεις μας, εγώ είχα τις λιγότερες τεχνικές γνώσεις. Ξάπλωσα στον τομογράφο, ένα στενό σωλήνα σαν φέρετρο, με τα χέρια κολλημένα στο σώμα μου. Πολλοί δεν αντέχουν τον περιορισμό ενός τομογράφου: το 10 με 15% των ασθενών είναι τόσο κλειστοφοβικοί, που δεν μπορούν να κάνουν τομογραφία.

Και έτσι βρέθηκα μέσα στον τομογράφο. Αρχίσαμε όπως πάντα παίρνοντας μια σειρά από εικόνες που δείχνουν την εγκεφαλική δομή του υποκειμένου. Ο εγκέφαλος, όπως και το πρόσωπο, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Προτού κάνουμε οποιεσδήποτε μετρήσεις, έπρεπε πρώτα να γίνει μια χαρτογράφηση του εγκεφάλου σε ηρεμία (αυτό που ονομάζεται ανατομική εικόνα). Αυτή συγκρινόταν κατόπιν με τις εικόνες που παίρναμε όσο το υποκείμενο εκτελούσε τις νοητικές ασκήσεις (τις λεγόμενες λειτουργικές εικόνες). Σε όλη τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, ο τομογράφος βγάζει ένα δυνατό μεταλλικό θόρυβο, σαν να ακούς μεταλλικό ραβδί που χτυπά επανειλημμένα στο έδαφος. Οι ήχοι αντιστοιχούν στις κινήσεις του ηλεκτρονικού μαγνήτη που ανάβει και σβήνει γρήγορα προκαλώντας διακυμάνσεις του μαγνητικού πεδίου στον εγκέφαλο. Ο ρυθμός αυτών των μεταλλικών κρότων αλλάζει ανάλογα με το αν παίρνουμε ανατομικές ή λειτουργικές εικόνες. Από ό,τι άκουγα, ο Τζόναθαν και ο Νταγκ έπαιρναν ανατομικές εικόνες του εγκεφάλου μου.

Ύστερα από δέκα λεπτά, η ανατομική φάση είχε ολοκληρωθεί. Κοίταξα τις μικρές οθόνες πάνω από τα μάτια μου, περιμένοντας να εμφανιστεί η «νοητική άσκηση» που είχαμε προγραμματίσει για να διεγείρουμε τη δραστηριότητα του προμετωπιαίου λοβού, ο οποίος ήταν και το αντικείμενο του πειράματος. Στην άσκηση, εμφανίζονταν με μεγάλη ταχύτητα γράμματα στην οθόνη, και έπρεπε να πατήσεις ένα κουμπί όταν δύο διαδοχικά γράμματα ήταν πανομοιότυπα (ο προμετωπιαίος λοβός ενεργοποιείται για να θυμηθεί για μερικά δευτερόλεπτα τα γράμματα που έχουν εξαφανιστεί από την οθόνη ώστε να μπορέσεις να τα συγκρίνεις με εκείνα που ακολουθούν). Περίμενα να μου στείλει ο Τζόναθαν την άσκηση και να ακούσω τον συγκεκριμένο ήχο του τομογράφου που σήμαινε ότι καταγράφει τη λειτουργική δραστηριότητα του εγκεφάλου. Μα η παύση συνεχιζόταν. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Ο Τζόναθαν και ο Νταγκ βρίσκονταν πίσω από ένα θωρακισμένο τζάμι στο θάλαμο ελέγχου, και επικοινωνούσαμε μόνο με ιντερκόμ. Τότε άκουσα στο μεγάφωνο: «Νταβίντ, έχουμε ένα πρόβλημα. Υπάρχει κάποιο λάθος στις εικόνες. Πρέπει να τις ξανακάνουμε». Εντάξει. Περίμενα.

Αρχίσαμε πάλι από την αρχή. Κάναμε άλλα δέκα λεπτά ανατομικές εικόνες, και μετά ήρθε η ώρα να αρχίσει η νοητική άσκηση. Περίμενα. Η φωνή του Τζόναθαν είπε: «Άκου, κάτι δεν πάει καλά. Ερχόμαστε μέσα». Μπήκαν μέσα στον τομογράφο και τράβηξαν έξω το τραπέζι όπου ήμουν ξαπλωμένος. Βγαίνοντας από το σωλήνα, πρόσεξα ότι είχαν παράξενη έκφραση. Ο Τζόναθαν με έπιασε από το μπράτσο. «Δεν μπορούμε να κάνουμε το πείραμα», με πληροφόρησε. «Κάτι υπάρχει στον εγκέφαλό σου». Τους ζήτησα να μου δείξουν στην οθόνη τις εικόνες που μόλις κατέγραψε δύο φορές ο ηλεκτρονικός υπολογιστής.

Δεν είμαι ούτε ακτινολόγος ούτε νευρολόγος, αλλά είχα δει πολλές εικόνες εγκεφάλων. Αυτή είναι η δουλειά μας καθημερινά. Στη δεξιά περιοχή του προμετωπιαίου λοβού υπήρχε μια μπάλα σε μέγεθος καρυδιού. Σε αυτή τη θέση, δεν μπορούσε να είναι ένας από εκείνους τους καλοήθεις εγκεφαλικούς όγκους οι οποίοι είναι εγχειρήσιμοι ή δεν συγκαταλέγονται στους πιο επιθετικούς — όπως τα μηνιγγιώματα ή τα αδενώματα της υπόφυσης. Σε αυτή τη θέση, θα μπορούσε να είναι μια κύστη ή ένα μολυσματικό απόστημα που προκαλείται από ορισμένες παθήσεις όπως το AIDS. Όμως η υγεία μου ήταν εξαιρετική. Γυμναζόμουν πολύ και ήμουν μάλιστα αρχηγός της ομάδας του σκουός. Έτσι δεν μπορεί να ήταν αυτό.

Ήταν αδύνατο να αμφισβητήσω τη σοβαρότητα αυτού που είχαμε ανακαλύψει. Ένας εγκεφαλικός όγκος σε προχωρημένο στάδιο μπορεί να φέρει το θάνατο μέσα σε έξι βδομάδες χωρίς αγωγή, ή σε έξι μήνες με αγωγή. Δεν γνώριζα σε τι στάδιο ήμουν εγώ, γνώριζα όμως τις στατιστικές. Μη ξέροντας τι να πούμε, απομείναμε και οι τρεις μας αμίλητοι. Ο Τζόναθαν έστειλε τα φιλμ στο ακτινολογικό για να τα αξιολογήσει την επόμενη μέρα ένας ειδικός, και αποχαιρετιστήκαμε.

Ξεκίνησα με τη μοτοσικλέτα για το μικρό σπίτι μου στην άλλη άκρη της πόλης. Η ώρα ήταν έντεκα και είχε ένα πολύ όμορφο φεγγάρι σε έναν καθαρό ουρανό. Στην κρεβατοκάμαρα η Άννα κοιμόταν. Ξάπλωσα και απέμεινα να κοιτάζω το ταβάνι. Ήταν πραγματικά πολύ παράξενο να τελειώσει έτσι η ζωή μου. Ήταν αδιανόητο. Υπήρχε τέτοια άβυσσος ανάμεσα σε αυτό που μόλις είχα ανακαλύψει και στην προσπάθεια που έκανα για τόσο πολλά χρόνια, την ορμή που είχα συσσωρεύσει για τον μακρύ αγώνα που έβλεπα μπροστά μου και που κανονικά θα οδηγούσε σε σημαντικά επιτεύγματα. Ένιωθα ότι μόλις τώρα άρχιζα να κάνω μια χρήσιμη συνεισφορά στην επιστήμη. Ακολουθώντας τις σπουδές μου και την καριέρα μου, είχα κάνει πολλές θυσίες, είχα επενδύσει πολλά στο μέλλον. Και ξαφνικά αντιμετώπιζα το ενδεχόμενο να μην υπήρχε κανένα μέλλον.

Επιπλέον, ήμουν μόνος. Τα αδέλφια μου ήταν φοιτητές στο Πίτσμπεργκ για ένα διάστημα, αλλά στο μεταξύ είχαν αποφοιτήσει και είχαν φύγει για αλλού. Δεν είχα πια τη γυναίκα μου. Η σχέση μου με την Άννα ήταν πολύ καινούργια, και ήμουν σίγουρος ότι θα με άφηνε—ποιος θέλει ένα σύντροφο που είναι καταδικασμένος στα τριάντα ένα του; Έβλεπα τον εαυτό μου σαν ένα ξύλο που κατεβαίνει επιπλέοντας το ποτάμι, και ξαφνικά το ρεύμα το πετά στην ακτή και ακινητοποιείται σε ένα μέρος με στάσιμα νερά. Δεν θα έφτανα ποτέ στον ωκεανό. Χάρη σε ένα καπρίτσιο της μοίρας, βρισκόμουν εγκλωβισμένος σε ένα μέρος όπου δεν είχα πραγματικούς δεσμούς. Θα πέθαινα. Μόνος. Στο Πίτσμπεργκ.

Θυμάμαι ότι έτσι όπως ήμουν ξαπλωμένος εκεί και κοίταζα τον καπνό από το μικρό ινδικό τσιγάρο μου, συνέβη κάτι εκπληκτικό. Δεν ήθελα να κοιμηθώ. Ήμουν βυθισμένος στις σκέψεις μου, όταν ξαφνικά άκουσα την ίδια τη φωνή μου να μιλά μέσα στο νου μου, μαλακά, με σιγουριά, πεποίθηση και διαύγεια, με μια βεβαιότητα που δεν αναγνώριζα. Δεν ήμουν εγώ, και ταυτόχρονα ήταν σαφώς η δική μου φωνή. Πάνω που επαναλάμβανα: Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό, δεν είναι δυνατό, η άλλη φωνή είπε: «Ξέρεις κάτι, Ντέιβιντ; Είναι απολύτως δυνατό, και είναι επίσης εντάξει.» Κάτι συνέβη τότε που ήταν εκπληκτικό και ακατανόητο μαζί. Από εκείνη τη στιγμή, ξεπέρασα την αρχική μου παράλυση. Ήταν προφανές: ναι, ήταν δυνατό να μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ήταν μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Το είχαν βιώσει και πολλοί άλλοι πριν από μένα, κι εγώ δεν ήμουν τίποτα το ξεχωριστό. Δεν ήταν κακό να είμαι απλώς και ολοκληρωτικά άνθρωπος. Ο νους μου είχε βρει εντελώς μόνος του το δρόμο προς την ανακούφιση. Αργότερα, όταν θα τρόμαζα πάλι, έπρεπε να μάθω να δαμάζω τα συναισθήματά μου, όμως εκείνη τη νύχτα αποκοιμήθηκα, και την επόμενη μέρα μπόρεσα να δουλέψω και να κάνω τα απαραίτητα βήματα για να αρχίσω να αντιμετωπίζω τη νόσο, και ταυτόχρονα τη ζωή μου.

Στη σελίδα 265 του βιβλίου λέει:

Μια νέα διατροφή
Η αντικαρικινική διατροφή αποτελείται κυρίως από λαχανικά και όσπρια που συνοδεύονται από ελαιόλαδο (ή έλαιο κανόλα ή λιναρέλαιο) ή οργανικό βούτυρο, σκόρδο, μυρωδικά και μπαχαρικά. [Σημείωση δική μου: περιλαμβάνει επίσης, ως βασικό της στοιχείο, δημητριακά, που δεν αναφέρονται εδώ, αλλά και φρούτα, ξηρούς καρπούς και άλλα πράγματα]. Το κρέας και τα αυγά είναι προαιρετικά. Δεν αποτελούν το κύριο συστατικό του γεύματος, αλλά υπάρχουν κυρίως για να προσθέτουν γεύση. Αυτή η κατανομή είναι εντελώς αντίθετη με το τυπικό Δυτικό γεύμα (ένα μεγάλο κομμάτι κρέας στη μέση με μερικά λαχανικά δίπλα).

Στη σελίδα 264 του βιβλίου λέει:

[Ο γερουσιαστής ΜακΓκόβερν] είπε: «Μόλις έκανα το μεγαλύτερο λάθος της πολιτικής μου καριέρας». Είχε δεχτεί να προεδρεύσει στην επιτροπή του Κογκρέσου που θα συνέτασσε τις συστάσεις σε θέματα διατροφής για τη δημόσια υγεία. Οι ειδικοί που είχαν καταθέσει στην επιτροπή είχαν παρουσιάσει ξεκάθαρα στοιχεία. [...] Η επιτροπή, έχοντας τις καλύτερες προθέσεις, δημοσίευσε μια έκθεση που φαινόταν να στηρίζεται στην κοινή λογική. Στους «Διατροφικούς Στόχους για τις Ηνωμένες Πολιτείες» σύστηνε αφελώς τη «μείωση της κατανάλωσης κρέατος και γαλακτοκομικών προϊόντων». Έπειτα από αυτή την ανακοίνωση, ο ΜακΓκόβερν αντιμετώπισε μια πολιτική θύελλα που δεν έλεγε να σωπάσει. Η έκθεση είχε προκαλέσει την οργή ολόκληρης της κτηνοτροφικής και γαλακτοκομικής βιομηχανίας των Ηνωμένων Πολιτιών. [..] Τρία χρόνια αργότερα, οι χορηγίες της ισχυρής κτηνοτροφικής βιομηχανίας πήγαν στον πολιτικό του αντίπαλο, δίνοντας τέλος στην καριέρα του ως γερουσιαστή. [...] Ειδικοί κάθε είδους, χρηματοδοτούμενοι από την κτηνοτροφική βιομηχανία, δήλωσαν ότι ήταν μεγάλο σφάλμα να ενοχοποιείται μια τροφή συγκεκριμένα. [...] Έτσι, η κτηνοτροφική βιομηχανία κατόρθωσε να αλλάξει τις διατροφικές συστάσεις ώστε να μην περιλαμβάνουν ρητά τη μείωση μιας συγκεκριμένης τροφής. Με αυτό τον τρόπο, η επιτροπή άφησε το κοινό σε μια σύγχυση που διήρκεσε ίσως δεκαετίες. Κάτι που θα έπρεπε να είναι ένα ξεκάθαρο και απλό μήνυμα έγινε ένα ακατανόητο μπερδεμένο συνονθύλευμα που τελικά δεν είχε καμία επίδραση στο κοινό. Όπως τόνισε ο Μάικλ Πόλαν, καθηγητής δημοσιογραφίας στο Μπέρκλεϊ, σε ένα άρθρο του στο New York Times Magazine, το μόνο μήνυμα που έλαβε το κοινό ήταν αυτό που στέλνουν οι συντάκτες τέτοιων εκθέσεων όταν θέλουν να μην αλλάξει τίποτα: «Οι ειδικοί δεν συμφωνούν μεταξύ τους».
Οι γιατροί, όπως και οι ασθενείς, είναι όμηροι δύο ισχυρών βιομηχανιών. Από τη μια μεριά, υπάρχει η φαρμακοβιομηχανία, που προσφέρει εύκολες φαρμακευτικές λύσεις αντί να ενθαρρύνει τους ασθενείς να αλλάξουν συνήθειες. Και από την άλλη, η βιομηχανία των τροφίμων προστατεύει ζηλότυπα τα συμφέροντά της εμποδίζοντας τη διάδοση ρητών συστάσεων γύρω από τις συνδέσεις ανάμεσα στις τροφές και την αρρώστια. Το κοινό στοιχείο και των δύο είναι μια βαθιά επιθυμία να μην αλλάξει τίποτα.
Εκείνοι που θέλουν, όπως κι εγώ, να προστατευτούν από τον καρκίνο, δεν πρέπει να παραμένουν παθητικά θύματα αυτών των οικονομικών δυνάμεων. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να οπλιστούμε με όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες για το τι μπορεί να βοηθήσει στον έλεγχο της νόσου χωρίς να προκαλεί βλάβες στον οργανισμό. Το θετικό είναι ότι υπάρχουν ήδη αρκετά δεδομένα για τις αντικαρκινικές επιδράσεις των τροφών ώστε να μπορούν όλοι να αρχίσουν να εφαρμόζουν αυτές τις πληροφορίες.

Η εξής ιστοσελίδα, μιλώντας για τη χρυσόριζα, έχει μεταφράσει το παρακάτω κομμάτι από το ίδιο βιβλίο:

«Η χρυσόριζα (κουρκουμάς) [λέγεται επίσης και κιτρινόριζα] δείχνει καθαρά τα οφέλη της χρήσης αυτών των ουσιών μέσα στο πλαίσιο μιας μαγειρικής παράδοσης, σε σύγκριση με την κατανάλωσή τους σε απομονωμένη μορφή. Ερευνητές στην Taiwan χρησιμοποίησαν χρυσόριζα σε κάψουλες για την αγωγή όγκων, αλλά ανακάλυψαν ότι αφομοιώνεται ελάχιστα από το πεπτικό σύστημα.

Πραγματικά αν δεν αναμειχθεί με πιπέρι, πράγμα που γίνεται πάντα στο κάρι, η χρυσόριζα δεν περνά την βλεννογόνο του εντέρου. Το πιπέρι πολλαπλασιάζει την αφομοίωση της χρυσόριζας δύο χιλιάδες φορές. Έτσι η Ινδική σοφία ήταν πολύ πιο μπροστά από την σύγχρονη επιστήμη ως προς την ανακάλυψη της φυσικής συνάφειας ανάμεσα στις τροφές.

Όταν αναζητούσα πληροφορίες για τον δικό μου καρκίνο, ανακάλυψα κατάπληκτος ότι ακόμα και όγκοι του εγκεφάλου τόσο επιθετικοί όσο το τρομερό "γλοιοβλάστωμα" ήταν πιο ευαίσθητοι στην χημιοθεραπεία όταν οι ασθενείς έπαιρναν ταυτόχρονα και κουρκουμίνη. Σύμφωνα με την ομάδα του γιατρού Aggarwal στο Χιούστον, η εξαιρετική επίδραση της χρυσόριζας φαίνεται να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ικανότητα της να παρεμποδίζει απευθείας την δράση του "Μαύρου Ιππότη" (πολύ δραστικά καρκινικά κύτταρα) του NF-Kappa B, που προστατεύει τα καρκινικά κύτταρα από τους αμυντικούς μηχανισμούς του σώματος".»

(Σχόλιο από YoutubeTranslations.gr) Το βιβλίο μιλάει εκτενώς για την αντικαρκινική δράση της χρυσόριζας. Στα κέντρα της γιόγκα όπου έχω μείνει την τρώγανε καθημερινά, και τη συνδυάζανε όχι με πιπέρι αλλά με τσίλι, ένα άλλο καυτερό καρύκευμα που υποθέτω ότι έχει παρόμοια συνεργιστική δράση με το πιπέρι.

Αποσπάσματα από συνέντευξή του στην Ιζαμπέλ Ντιριέ για το περιοδικό Elle – Psychologies (01/04/2010), αναρτημένη στον ιστοχώρο του εκδοτικού οίκου Ψυχογιός:

Ερώτηση: Για να μειώσουμε το στρες, ποιους άλλους τρόπους μπορούμε να προτείνουμε σε μια δραστήρια γυναίκα με οικογένεια και επαγγελματική ζωή;
Απάντηση: Να αφιερώνει καθημερινά 5-10 λεπτά στον εαυτό της για να κάνει γιόγκα, αυτοσυγκέντρωση και εξάσκηση σε αναπνοές. Προσωπικά εξασκούμαι σε συγκεκριμένες αναπνοές γιόγκα για να διαχειριστώ την πίεση που δέχεται ο οργανισμός. Το σημαντικό είναι το να τα κάνουμε όλα κάθε μέρα. Έπειτα είναι απαραίτητο το να έχουμε μια φυσική δραστηριότητα: δεν είναι ανάγκη να πηγαίνουμε στο γυμναστήριο, αρκεί να περπατάμε 30 λεπτά καθημερικά. Άλλωστε μισή ώρα άσκηση τρεις φορές την εβδομάδα δρα ακριβώς όπως κι ένα αντικαταθλιπτικό!

[...] Υπάρχει ένας πολιτικός αγώνας που πρέπει να δώσουμε για να καταγγείλουμε τα βλαβερά βιομηχανοποιημένα τρόφιμα και την ποιότητα του περιβάλλοντος. Όμως αυτή η μάχη μπορεί να πάρει χρόνο, τη στιγμή που καθημερινά πεθαίνουν άνθρωποι δίπλα μας. Ολοένα και συχνότερα μέσα στην εβδομάδα με ρωτούν πώς μπορούν να βοηθήσουν την άρρωστη αδερφή ή το σύζυγό τους. Τους δίνω συμβουλές που μπορούν να εφαρμόσουν αμέσως.
Ερώτηση: Για ποιο λόγο δεν ενδιαφέρονται οι γιατροί για αυτή την προσέγγιση;
Απάντηση: Γιατί δεν τη θεωρούν ιατρική με τον «ευγενή» ορισμό της. Για εκείνους σκοπός της ιατρικής είναι να φροντίσουμε έναν ασθενή με χειρουργική και φάρμακα. Τα υπόλοιπα αφήνονται στους ψυχολόγους, στους ψυχοθεραπευτές, τους φυσιοθεραπευτές και το παραϊατρικό προσωπικό, τους οποίους δεν λαμβάνουν σοβαρά υπόψη. Στις ΗΠΑ φάνηκε ότι υπάρχουν μειωμένες πιθανότητες υποτροπής στους ασθενείς οι οποίοι κάνουν γιόγκα ή αυτοσυγκέντρωση. Τέτοια προγράμματα εντάσσονται όλο και περισσότερο σε μεγάλα ογκολογικά κέντρα. Γιατί να μην κάνουμε το ίδιο και στο σπίτι μας;
Ερώτηση: Αυτός ο υγιεινός τρόπος έχει άλλα οφέλη;
Απάντηση: Μας προστατεύει επιπλέον από καρδιαγγειακά νοσήματα, διαβήτη, κατάθλιψη και τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια μέθοδο η οποία μας διδάσκει να έχουμε ζωτικότητα στην καθημερινότητά μας, όχι από το φόβο μήπως πεθάνουμε αλλά από τη θέλησή μας να είμαστε ελεύθεροι και αυτάρκεις. Έπειτα από τρεις μήνες που θα έχουμε ακολουθήσει το πρόγραμμα, η διαφορά θα είναι εμφανής. Μετά δεν πρέπει να γυρίσουμε στα ίδια, γιατί θα αισθανόμαστε καλύτερα και η υγεία μας θα βελτιώνεται συνεχώς.

                     Βιογραφικό του Νταβίντ Σερβάν Σρεμπέρ από τη Wikipedia

Ο Νταβίντ Σερβάν-Σρεμπέρ, M.D., Ph.D., είναι καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ. Είναι επίσης επιμελητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Claude Bernard [ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της Γαλλίας, που βρίσκεται στη Λυών]. Ήταν συνιδρυτής και μετά διευθυντής του Κέντρου Integrative Medicine του ίδιου πανεπιστημίου. [H Wikipedia ορίζει την Integrative Medicine ως ένα συνδυασμό πρακτικών και μεθόδων από την εναλλακτική ιατρική και από τη συμβατική ιατρική]. Μετά από την εθελοντική του ιατρική εργασία στο Ιράκ το 2001, έγινε ένας από τους ιδρυτές του αμερικανικού κλάδου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, της διεθνούς οργάνωσης που πήρε το βραβείο Νόμπελ το 1999. Υπηρέτησε επίσης ως εθελοντής στη Γουατεμάλα, το Κουρδιστάν, το Τατζικιστάν, την Ινδία και το Κόσοβο. Το 2002 του απονεμήθηκε το Προεδρικό Βραβείο της Ψυχιατρικής Εταιρίας της Πενσυλβανίας για «Εξέχουσα Καριέρα στην Ψυχιατρική». Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Θεραπεύοντας χωρίς ούτε Φρόιντ ούτε Προζάκ», το οποίο μεταφράστηκε σε 29 γλώσσες και πούλησε 1,3 εκατ. αντίτυπα. Είναι επίσης συγγραφέας του βιβλίου «Anticancer – ένας νέος τρόπος ζωής», που μεταφράστηκε σε 35 γλώσσες, πούλησε 1 εκατ. αντίτυπα και είναι στη λίστα των διεθνών μπεστ σέλερ του New York Times. Στο βιβλίο αυτό αποκαλύπττει τη δική του διάγνωση με κακοήθη όγκο του εγκεφάλου, στην ηλικία των 31, και το θεραπευτικό πρόγραμμα που έφτιαξε για να βοηθήσει τον εαυτό του πέρα από την εγχείρησή του, τη χημειοθεραπεία και την ακτινοθεραπεία.
Είναι επίσης σταθερός αρθρογράφος στο περιοδικό Ode και άλλες εκδόσεις.
Έχοντας περάσει ο ίδιος δύο φορές από θεραπεία για κακοήθη όγκο του εγκεφάλου, είναι μια από τις εξέχουσες φιγούρες της Integrative Medicine στην πρόληψη και την αντιμετώπιση του καρκίνου. Διαδίδει αυτή τη γνώση στο ευρύ κοινό μέσα από σεμινάρια, διαλέξεις, βιβλία, ένα διαδκτυακό μπλογκ και φωνητικά βιβλία.
Ο Νταβίντ Σερβάν Σρεμπέρ είναι ο μεγαλύτερος γιος του αποθανόντος Γάλλου δημοσιογράφου, συγγραφέα και πολιτικού Jean-Jacques-Shreiber.

                   Βιογραφικό του Νταβίντ Σερβάν Σρεμπέρ, με πρόσθετα στοιχεία,
                                        από το διαδικτυακό περιοδικό Ode:

Ο Νταβίντ Σερβάν Σρεμπέρ M.D., Ph.D., είναι καθηγητής της ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ και συνιδρυτής του Κέντρου Integrative Medicine στο Ιατρικό Κέντρο του ίδιου Πανεπιστημίου. Ήταν συν-διευθυντής ενός εργαστηρίου των Εθνικών Ιδρυμάτων Υγείας για τη μελέτη της κλινικής γνωσιακής νευροεπιστήμης και της λειτουργικής απεικόνισης εγκεφάλου για αρκετά χρόνια και έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 90 επιστημονικά άρθρα. Έχει δώσει διαλέξεις σε κορυφαία διεθνή ακαδημαϊκά κέντρα, μεταξύ των οποίων το Στάνφορντ, το Κολούμπια, το Κορνέλ και το Κέιμπριτζ. Ήταν ένας από τα εφτά αρχικά μέλη του Διευθυντικού Συμβουλίου του αμερικανικού κλάδου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, μέλος του Συμβουλίου για εννέα χρόνια, και υπηρέτησε ως εθελοντής στο Κουρδιστάν, στη Γουατεμάλα, την Ινδία, το Τατζικιστάν και το Κόσοβο. Συνεχίζει να αναπτύσσει στρατηγικές θεραπευτικής ψυχολογικής παρέμβασης για θύματα κρίσεων και να εκπαιδεύει ψυχοθεραπευτές για περιοχές κρίσεων [περιβαλλοντικών, πολεμικών συγκρούσεων κλπ]. Το πρώτο βιβλίο του, «Το Θεραπευτικό Ένστικτο – Θεραπεύοντας το Στρες, το Άγχος και την Κατάθλιψη Χωρίς Φάρμακα και Ψυχανάλυση» έγινε διεθνές μπεστ σέλερ, καθώς και το μεγαλύτερο μπεστ σέλερ της Γαλλίας στην κατηγορία non-fiction το 2004.