Είναι ο χριστιανικός θεός δαιμονικός; (ντιμπέιτ)

Είναι ο Χριστιανικός θεός δαιμονικός; (ντιμπέιτ)
(μέρος τρίτο)

Έχει ο χριστιανικός θεός δαιμονική προσωπικότητα; Ζητά ανθρωποθυσίες;
Είναι βάναυσος και αιμοβόρος;

                                                     (συνέχεια από δεύτερο μέρος)

                                                          Τρίτο Μέρος


         AndMakrid

         Κύριε Κίμων. Η συζήτηση μαζί σου έχει στα περισσότερα σημεία εξαντληθεί. Χάριν των αναγνωστών υπενθυμίζω:

         1) Η διήγηση για την ανθρωποθυσία της κόρης του Ιεφθάε, βρίσκεται στο 11ο κεφάλαιο του βιβλίου των Κριτών. Όποιος αναγνώστης ή οπαδός σου, βρει στο σχετικό κεφάλαιο τον ισχυρισμό σου ότι “ο θεός του έδωσε τη νίκη στο χέρι”, είτε λόγω της ανθρωποθυσίας που διέπραξε, είτε για οποιονδήποτε λόγο, δεν έχει παρά να σε δικαιώσει. Τέτοια αναφορά βεβαίως, δεν υπάρχει. Ο συντάκτης του βιβλίου την αποδίδει στην κόρη του Ιεφθάε, χωρίς ωστόσο να την υιοθετεί. Αντιθέτως, μας ενημερώνει για πολλά άλλα πράγματα: Μας ενημερώνει για παράδειγμα πως η οικογένεια του Ιεφθάε ήταν απόβλητη από την τοπική κοινωνία μέχρι που η κοινωνία αυτή χρειάστηκε τις ηγετικές του υπηρεσίες απέναντι σε επιτιθέμενους εχθρούς. Πως η μητέρα του υπήρξε πόρνη (σε σαφή αντίθεση δηλαδή με τον νόμο του Μωυσή) και πως οι σύντροφοι του Ιεφθάε ήσαν κακόφημοι άνδρες. Μας λέει επίσης πως ο Ιεφθάε θεωρούσε και πως οι επιτιθέμενοι Αμμωνίτες είχαν κερδίσει τη δική τους γη με τη βοήθεια του δικού τους θεού (sic) και την δικαιούνταν - αλλά όχι και τη δική του. Μας λέει επίσης πως τα κορίτσια του Ισραήλ θρηνούσαν και πενθούσαν τα επόμενα χρόνια για τον χαμό της κοπέλας, αντί να εορτάζουν την εθελοθυσία της εάν την αποδέχονταν. Τίποτε από τα παραπάνω δεν έλαβες υπόψη σου. Άφησες να εννοηθεί πως η δική σου κρίση είναι και κρίση του συγγραφέα του κειμένου – και στο τέλος με εγκαλείς και ότι δεν απαντώ στα “επιχειρήματά” σου. Ας σε κρίνουν οι αναγνώστες και οι οπαδοί σου γι' αυτό.

         2) Τα επιχειρήματα για το αν τελούνταν ανθρωποθυσίες ή όχι από τους Ισραηλίτες, πότε, πώς και γιατί, έχουν εκτεθεί αναλυτικά εκατέρωθεν στους προηγούμενους γύρους της συζήτησης. Το ενδεχόμενο αυτό, εγώ δεν το απέκλεισα, αλλά έγραψα πως δεν περιλαμβάνεται στον μωσαϊκό νόμο. Θα ήμουν ομολογουμένως πιο ακριβής, αν έγραφα πως δεν περιλαμβάνεται στην άσκηση του μωσαϊκού νόμου. Η Παλαιά Διαθήκη με τη μορφή που αποκρυστάλλωσε κατά τη διάρκεια του χρόνου, σώζεται και είναι αναγνώσιμη. Οι εντολές του κάθε ενός αρχιερέα στο όνομα του θεού του, ή στο πλαίσιο της θρησκευτικής εβραϊκής χρησμοδοσίας (divination) δεν σώζονται, όπως δεν σώζεται ο κάθε ένας χρησμός του μαντείου των Δελφών ή της Δωδώνης. Το τι διαπάλη υπήρξε, εάν υπήρξε, στο όνομα του Γιαχβέ ανάμεσα σε μερίδες του ιερατείου, εάν υπήρξε εξέλιξη της ιδέας του θεού, εάν υπήρξε εξέλιξη στους χρησμούς του ίδιου θεού και με ποιες διαδικασίες φτάσαμε στην Παλαιά Διαθήκη που κρατάμε σήμερα στα χέρια μας, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα για όποιον έχει τη διάθεση να το ψάξει, για να δει εάν η επιστήμη της θρησκειολογίας έχει καταλήξει σε οποιοδήποτε οριστικό συμπέρασμα. Όποιος από την άλλη αρέσκεται να αλιεύει απόψεις με όπλο του το ψαχτήρι της Google για να στοιχειοθετήσει κατηγορητήριο, ας συνεχίσει να το πράττει. Για κάθε θρησκευτική παράδοση που χάνεται στον μύθο, υπάρχουν εύλογες απορίες, και μπορούν να διατυπωθούν πολύ λογικές εικασίες. Προσωπικά για παράδειγμα, πιστεύω πως ο μύθος του Αιγαία που αυτοκτόνησε στο Σούνιο, πολύ απλά υποδηλώνει μια διαδικασία ανθρωποθυσίας, σαν αυτήν που γνωρίζουμε πως τελείτο στο ναό του Απόλλωνα στη Λευκάδα. Το συμπέρασμα το εξάγω από λογικές σκέψεις και διαδικασίες. Δεν θα έβγαινα ωστόσο ποτέ να γράψω ένα άρθρο με τίτλο "Ποσειδώνας δαιμονική οντότητα" - εκτός κι αν μπορούσα να αποδείξω πως ο Ποσειδώνας υπήρχε ως συνειδητή άσαρκη πνευματική οντότητα, μιλούσε μέσω διάμεσων που δεν αλλοίωναν στο παραμικρό τους χρησμούς του και αξίωνε να θυσιάζουν ανθρώπους στο όνομά του. Θα εξέταζα επίσης, εάν και διαχρονικά κρατούσε την ίδια στάση, και αν άλλαζε στάση θα έλεγχα το πώς και το γιατί, για να γνωρίσω οντολογικά το τι συνιστά έναν Ποσειδώνα. Αυτό που είναι βέβαιο, είναι πως οι σημερινοί δωδεκαθεΪστές, ούτε ανθρώπους, ούτε ζώα θυσιάζουν - το ίδιο και οι Εβραίοι. Θεωρώ πως κάτι τέτοιο είναι πολύ θετικό, και εύχομαι να μην λαθεύω. Νομίζω πως τις ανθρωποθυσίες έχουν εγκαταλείψει και οι λάτρεις της θεάς Κάλι στην Ινδία, ορισμένοι από τους οποίους θυσίαζαν ταξιδιώτες μέχρι τον 19ο αιώνα, οπότε τους συμμάζεψαν οι Εγγλέζοι, αφού δεν τους είχε σταματήσει μέχρι τότε η ίδια η θεά τους. Τα παραπάνω αφορούν βεβαίως εμένα. Κάποιος άλλος μπορεί να κινείται διαφορετικά. Δικαίωμά του.

         3) Η συζήτηση για τις ανθρωποθυσίες, ξεκίνησε με την ανακριβή και εμπαθή αναφορά σου περί θυσίας παρθένων στον βωμό του Γιαχβέ, όπως δηλαδή ακριβώς αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος το τι σημαίνει ανθρωποθυσία. Όταν αποκαλύφθηκε η λαθροχειρία, διεύρυνες το περιεχόμενο του όρου στην μεταξύ μας συζήτηση, προκειμένου να περιλαμβάνει και τους λιμούς και καταποντισμούς – φαινόμενα που οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν “θεομηνίες”. Για να ενισχύσεις τη θέση σου, επικαλέστηκες και ένα Ινστιτούτο για την θρησκευτική αλληλοκατανόηση, ονόματι “Come and Hear” που υποστηρίζει πως και οι θεομηνίες θα πρέπει να λογίζονται ως ανθρωποθυσίες. Δεν έχω λοιπόν παρά να απευθυνθώ στους οπαδούς σου και τους υπόλοιπους αναγνώστες σου, και να τους προτείνω να ψάξουν μόνοι τους τι συνιστά για την εθνολογία και την θρησκειολογία ο όρος “ανθρωποθυσία”. Όποιος βρει πως οι θεομηνίες και οι φυσικές τιμωρίες των θεών προς τους ανθρώπους συνιστούν για την εθνολογία και τη θρησκειολογία “ανθρωποθυσίες”, δεν έχει παρά να σε δικαιώσει.

         4) Με εγκαλείς πως στις συγκρίσεις μου λαμβάνω πληροφορίες για τους άλλους λαούς από την Παλαιά Διαθήκη, η οποία “κάνει αποδεδειγμένα στρατιωτική προπαγάνδα”. Ο αναγνώστης παραπέμπεται στην προηγούμενη απάντησή μου, όπου επικαλέστηκα τον Ηρόδοτο για ορισμένα ζητήματα που αφορούν τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία των Θρακών. Όποιος θεωρεί πως ο Ηρόδοτος είναι συγγραφέας της Παλαιάς Διαθήκης, ή κάνει “στρατιωτική προπαγάνδα” υπέρ των Εβραίων, ας μην τον διαβάσει. Μίλησα επίσης για την Ιερά Πορνεία ως θρησκευτικό λειτούργημα πολλών άλλων λαών της περιοχής. Ο Ανδρέας ο Λεντάκης έχει γράψει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο για την Ιερά Πορνεία. Οι οπαδοί σου ας μην το διαβάσουν, γιατί μπορεί και να γίνουν επιρρεπείς στην “στρατιωτική προπαγάνδα”. Για το πώς στη διάδοση του χριστιανισμού συνέβαλαν πρωτίστως οι δούλοι και οι γυναίκες, κάποιοι πολέμιοί του όπως ο Ιουλιανός, ο Κέλσος και ο Πορφύριος, έχουν μιλήσει πολύ πιο εύγλωττα από μένα. Μην τους διαβάσουν οι οπαδοί σου - η μάλλον, ας τους διαβάσουν και ας παριστάνουν μετά πως δεν διάβασαν τα σχετικά αποσπάσματα, ακολουθώντας το παράδειγμα του φίλου σου του Βλάση του Ρασσιά, του πρώην αναρχικού που βρήκε το φως του στο Δωδεκάθεο.

         5) Στο ζήτημα της μεταχείρισης των δούλων, παρέθεσα συγκεκριμένες διατάξεις του μωσαϊκού νόμου που ήσαν πρωτοποριακές για την εποχή τους, όπως η ανάπαυση της εβδόμης ημέρας, το Ιωβηλαίο, η απαγόρευση θανάτωσης του δούλου ή η απελευθέρωσή του σε περίπτωση που ζητήσει άσυλο σε περίπτωση ακραίας βίας. Στην αντίκρουσή σου, γεμάτη από άσχετες αναφορές όπως για το πώς δέρνουν τα παιδιά τους κάποιοι χριστιανοί με βέργες, δεν παραθέτεις ούτε έναν νόμο αρχαίου κράτους (sic) που να είναι ελαστικότερος προς τους δούλους - ούτε καν του Ασόκα που ήταν και μεταγενέστερος του Μωυσή. Η μόνη σου αναφορά είναι ένα τσιτάτο από την Wikipedia για τον Κώδικα του Χαμουραμπί χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Στον αναγνώστη δεν συστήνω απλώς να ψάξει να βρει οποιαδήποτε άλλη εθνο-θρησκευτική νομοθεσία αντίστοιχη της εβραϊκής στα γνωστά έθνη της περιοχής και ευρύτερα. Συστήνω κυρίως να ξαναδιαβάσει τα απαξιωτικά σου σχόλια για την αργία της εβδόμης ημέρας που εξ όσων γνωρίζω, καθιέρωσαν πρώτοι οι Εβραίοι στον πλανήτη Γη – και να εξαγάγει τα συμπεράσματά του, τουλάχιστον για τα αποτελέσματα των φιλοσοφιών και πρακτικών που διδάσκεις.

         6) Ο Μωυσής υπήρξε εθνάρχης και όχι απλά ένας μοναχός, φιλόσοφος, ή έστω ιδρυτής θρησκείας. Πράγμα που σημαίνει πως η νομοθεσία του απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο έθνος με σκοπό, όχι μονάχα να εδραιώσει μια θρησκευτική διδασκαλία, αλλά πολύ περισσότερο να διατηρήσει το έθνος αυτό εν ζωή, σε συγκεκριμένα γεωγραφικά όρια και με τα ίδια χαρακτηριστικά. Το έθνος-θρησκεία του Μωυσή επεβίωσε ιστορικά, τη στιγμή που άλλα πολύ κραταιότερα έθνη όπως οι Φοίνικες δεν υφίστανται σήμερα. Επιβίωσε αξιοθαύμαστα και χωρίς κράτος για 19 αιώνες, διάσπαρτο στις τέσσερις γωνίες του ορίζοντα. Όσο και αν συμπαθεί κανείς τους Παλαιστινίους όπως εγώ, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει το γεγονός αυτό ως φαινόμενο. Όποιος δεν καταλαβαίνει τη διαφορά του Μωυσή ή του Μωάμεθ από τον Βούδα, όποιος δεν καταλαβαίνει την ωμή πραγματικότητα που περιγράφει ο Θουκυδίδης στο διάλογο Αθηναίων-Μηλίων σε σχέση με κάποια επιμέρους φιλοσοφία, δεν έχει παρά να αποσυρθεί σε κάποιο μοναστήρι που να το προστατεύει ο στρατός κάποιου έθνους – και να αφήσει τους στρατιώτες του έθνους αυτού "να λερώσουν το κάρμα τους" για χάρη του. Ενδιαφέρον θα είχε δε, να ρωτούσε κανείς τον Δαλάι Λάμα, εάν θα προτιμούσε την εξορία του, από το να είχε καταφέρει ο στρατός του Θιβέτ να σφάξει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Κινέζους στρατιώτες, ώστε ο Βουδισμός να κρατούσε σήμερα το γεωγραφικό του κέντρο.

         7) Τον Βούδα τον χειροκροτώ εγώ και όλος ο πολιτισμένος κόσμος πλην των τυφλών και των φανατισμένων - και ο Βουδισμός έχει αποδειχθεί ιστορικά η πλέον ανεξίκακη και ήπια θρησκεία. Εγώ όμως μίλησα ρητά για την ιστορική ανάδειξη του ΑΤΟΜΟΥ. Και η λέξη ΑΤΟΜΟ, και ακόμα περισσότερο η λέξη ΠΡΟΣΩΠΟ (δηλαδή κοινωνικό άτομο) συνδέεται ευθέως με το "εγώ" - και το "εγώ" με την ανάπτυξη της κοινωνίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (sic). Αν κάποιος κηρύσσει την εκμηδένιση της επιθυμίας και του "εγώ", και αυτό επιφέρει παράλληλα την ηπιότητα και την ανεξικακία, αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο της συζήτησης για την πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού, παρά μονάχα εάν αυτή η αναζήτηση δημιούργησε παράδοση και κυρίαρχους κοινωνικούς θεσμούς. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν είναι κατάκτηση του ανατολικού πολιτισμού αλλά του δυτικού. Δεν γεννήθηκαν από σεβάσμιους μοναχούς που προσδοκούσαν την εκμηδένιση του εαυτού, ή μια καλύτερη μετενσάρκωση, ούτε χαρίστηκαν από σώφρονες και καλοσυνάτους ηγεμόνες, όπως ο γλυκύς Ασόκα, ο Σολομώντας ή ο Αλφόνσος ο Σοφός, που μοίραζαν στους δούλους τους καραμελίτσες. Η δημοκρατία, ο πολιτικός και κοινωνικός φιλελευθερισμός, η θέσμιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που οδήγησε και στην νομική απαγόρευση της δουλείας, γεννήθηκαν μέσα από σκληρούς αγώνες και από τις ανάγκες κοινωνικών όντων αλλά και εμπνευσμένων ηγετών και ιδεαλιστών που τάχθηκαν να μεταφέρουν τα ιδεώδη τους στην κοινωνία "ως εν τοις άνω και εν τοις κάτω", ή "ως εν ουρανώ και επί της γης", συχνά θυσιάζοντας τους εαυτούς τους. Και ειδικά μετά την εμφάνιση του χριστιανισμού, στο κοινωνικό κεκτημένο εγγράφεται το δίκαιο του αδυνάτου και του αυτοθυσιαζόμενου, στηριζόμενο, όχι στην ελεημοσύνη του κάθε ισχυρού, αλλά στην "άνωθεν βασιλεία", τον "υπέρτατο θείο νόμο". Το γεγονός ότι σχετικές νύξεις απαντούμε και πριν τον χριστιανισμό, όπως π.χ. στην Αντιγόνη του Σοφοκλή, δεν αναιρεί τη βασική αυτή αλήθεια. Τα κείμενα της Αγίας Γραφής πάνω στα οποία βασίστηκε η προσδοκία αυτή της καλύτερης κοινωνίας, (στην πηγή της οποίας απαντούμε το λεγόμενο "μεσσιανικό φαινόμενο") δεν θα τα παραθέσω εδώ. Δωρεάν μαθήματα θεολογίας τέλος. Όποιος θέλει, θα τα αναζητήσει διαβάζοντας την ίδια την Αγία Γραφή των χριστιανών μονάχος του, ή έστω διαβάζοντας τους ιδεαλιστές και επαναστάτες που τα επικαλέστηκαν. Όποιος δεν θέλει, με γεια του και χαρά του. Αν κάποιος διαφωνεί με τα παραπάνω, καλώς διαφωνεί. Μπορεί να αναζητήσει μια πιο ιδεώδη κοινωνία στην Ταϋλάνδη, στο Νεπάλ, στην Καμπότζη, και όπου αλλού επικράτησε ή υιοθετήθηκε ο Βουδισμός, και του εύχομαι να την βρει εκεί.-

         8) Το τι λένε 100 ή 1000 πανεπιστήμια για τον διαλογισμό και τις θεραπευτικές του δυνατότητες, (λες και τον διδάσκεις γι' αυτόν το λόγο...) επίσης δεν έχει καμία σχέση με τη συζήτηση, όπως δεν θα είχε καμία σχέση το γεγονός ότι 10.000 πανεπιστήμια μπορεί να επαινούν τον μωσαϊκό νόμο για την αγρανάπαυση που επέβαλε. Το ότι μου αραδιάζεις 100 θετικές γνώμες για τα ιατρικά οφέλη του διαλογισμού, μόνο και μόνο για να ισοσκελίσεις τις εντυπώσεις που γεννά η βαρβαρότητα της ινδουιστικής παράδοσης που γέννησε τη γιόγκα που διδάσκεις στην Ελλάδα (και πιθανότατα για να δικαιολογήσεις και την διαφήμιση του "Λάμα" από πλευράς σου), το αφήνω ασχολίαστο στην κρίση των αναγνωστών σου. Κάτι έγραψα στην προηγούμενη απάντησή μου για τα logical fallacies, αλλά δεν βαριέσαι: εδώ φάγαμε ολόκληρο το βόδι, δεν πρόκειται να κολλήσουμε στην ουρά.

         9) Από κει και πέρα, αν ο επίσημος Βουδισμός αναγνωρίζει ένα υποκείμενο σαν τον "Λάμα" σου με τις μαγικές δυνάμεις που διαφημίζεις, τόσο το χειρότερο για τον επίσημο Βουδισμό. Στείλε την αναφορά σου στην Ιερά Σύνοδο: Θα της αρέσει ιδιαίτερα - αν και σίγουρα δεν θα αρέσει καθόλου στην πραγματική κοινότητα του Tai Chi Chuan στην Ελλάδα. Όποιος θέλει να ακολουθήσει τις υποδείξεις του "βουδιστή Λάμα" που μας παρουσίασες, ο δρόμος είναι βεβαίως ανοικτός. Θα προέτρεπα μάλιστα κι εσένα να επιχειρήσεις να εφαρμόσεις τις τεχνικές του κυρίου αυτού, απέναντι σε οποιονδήποτε δεν είναι μαθητής σου, και κυρίως απέναντι σε ένα άγριο ζώο, (ένα λύκο, μία αρκούδα, ένα λυσσασμένο ή ατάιστο σκυλί) κάτι που κανένας απατεώνας δεν τόλμησε να βιντεοσκοπήσει ποτέ. Καλού-κακού πάντως, φρόντισε να κάνεις και καμία ιδιωτική ασφάλιση, γιατί τότε, ούτε ο διαλογισμός, ούτε "το 'Άγιο Πνεύμα που διείσδυσε στην ψυχή σου πριν 25 χρόνια", θα σε σώσουν από την κακοποίηση. Αυτή είναι η καλύτερη συμβουλή που θα μπορούσα να σου προτείνω. Σου δίνω τον τελευταίο λόγο, γνωρίζοντας το πόσο ανάγκη τον έχεις.-.

         AndMakrid
         Ημερομηνία επεξεργασίας των τελευταίων μου σχολίων, είναι η 30η Σεπτεμβρίου 2016, ώρα 16:58 μ.μ..

         Καλή συνέχεια.-

         Κίμων
         Γεια σου AndMakrid.

         1) Η Βίβλος δεν παρουσιάζει τον Ιεφθάε ως άνθρωπο που ο Ιαχωβάς δεν εγκρίνει, όπως ισχυρίζεσαι στη βάση πως η μητέρα του ήταν πόρνη και οι σύντροφοί του κακόφημοι (για την ακρίβεια, ήταν λήσταρχος). Αν και είναι όντως ρεμάλι, είναι εκλεκτός του Ιαχωβά, εφόσον διαβάζουμε:

         «Τότε, ήρθε επάνω στον Ιεφθάε Πνεύμα τού Κυρίου, κι αυτός πέρασε μέσα από τη Γαλαάδ, και τον Μανασσή, και πέρασε μέσα από τη Μισπά τής Γαλαάδ και από εκεί πέρασε ενάντια στους γιους Αμμών. Και ο Ιεφθάε ευχήθηκε μια ευχή στον Κύριο, και είπε: Αν πραγματικά παραδώσεις τους γιους Αμμών στο χέρι μου, τότε ό,τι βγει από τις πόρτες τού σπιτιού μου σε συνάντησή μου, όταν θα επιστρέφω με ειρήνη από τους γιους Αμμών, θα είναι του Κυρίου, θα το προσφέρω σε ολοκαύτωμα. […].Τότε, διάβηκε ο Ιεφθάε προς τους γιους Αμμών για να τους πολεμήσει• και ο Κύριος τους παρέδωσε στο χέρι του.» (Κριτές 11:29-32)

         Γράφεις:

         «Όποιος αναγνώστης ή οπαδός σου, βρει στο σχετικό κεφάλαιο τον ισχυρισμό σου ότι “ο θεός του έδωσε τη νίκη στο χέρι”, είτε λόγω της ανθρωποθυσίας που διέπραξε, είτε για οποιονδήποτε λόγο, δεν έχει παρά να σε δικαιώσει. Τέτοια αναφορά βεβαίως, δεν υπάρχει.»

         Υπάρχει:
         « … και ο Κύριος τους παρέδωσε στο χέρι του.» (Κριτές 11:32)

         Συζητούμε το εδάφιο επί μακρόν, και σου το έχω παραθέσει περισσότερες από μία φορές. Πώς μπορείς να μην δέχεσαι ό,τι είναι τελείως ρητό και ξεκάθαρο εμπρός σου;

         Εδώ θα μπορούσε να λήξει η απάντησή μου στο θέμα του Ιεφθάε. Μα επειδή εξέφρασες και διάφορες άλλες σκέψεις για το θέμα, απαντώ και σε αυτές.
         Συνεχίζεις:

         «Ο συντάκτης του βιβλίου την αποδίδει στην κόρη του Ιεφθάε, χωρίς ωστόσο να την υιοθετεί. Αντιθέτως, μας ενημερώνει για πολλά άλλα πράγματα: Μας ενημερώνει για παράδειγμα πως η οικογένεια του Ιεφθάε ήταν απόβλητη από την τοπική κοινωνία μέχρι που η κοινωνία αυτή χρειάστηκε τις ηγετικές του υπηρεσίες απέναντι σε επιτιθέμενους εχθρούς. Πως η μητέρα του υπήρξε πόρνη (σε σαφή αντίθεση δηλαδή με τον νόμο του Μωυσή) και πως οι σύντροφοι του Ιεφθάε ήσαν κακόφημοι άνδρες.»

         Ο Σχολιασμός της Βίβλου από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (Oxford Bible Commentary), έκδοση Πανεπιστημίου Οξφόρδης, μιλά για την θετική εικόνα που ο συντάκτης της Βίβλου έχει για τον Ιεφθάε:

         «Ο Ιεφθάε είναι ακόμα ένας από τους λήσταρχους που έρχεται στην εξουσία λόγω πολεμικών ικανοτήτων στις αιφνιδιαστικές επιδρομές, όπως περιγράφει το κείμενο Κριτές. […] Είναι γιος πόρνης στον οποίο τα νόμιμα παιδιά του πατέρα του έχουν αρνηθεί κληρονομικά δικαιώματα. Τέτοιο ιστορικό είναι βέβαια τυπικό για πολλούς λαϊκούς ήρωες. Οι βιβλικές ιστορίες για τα κατορθώματα του Ιεφθάε παρέχουν συναρπαστικές πληροφορίες για την οπτική που είχαν οι Ισραηλίτες για τον πόλεμο. Ο όρος "ισχυρός πολεμιστής" με τον οποίο περιγράφεται (Κριτές 11:32) ο Ιεφθάε, χρησιμοποιείται επίσης για τον Γεδεών (Κριτές 6:12), για τον Δαβίδ (Α' Σαμουήλ 16:18) και για ένα πλήθος από άλλους ήρωες της βιβλικής βαρδικής παράδοσης.»

         Σου έχω περιγράψει και άλλους τέτοιους ισχυρούς ήρωες, αγαπητούς στον Ιαχωβά, εκλεκτούς του. Τον "μέγα χριστολογικό προφήτη", τον Δαβίδ, που έβγαζε τους κατοίκους από τις πόλεις τους και τους τεμάχιζε με πριόνια· τον Σαμψών, που φονεύει ανύποπτους διαβάτες για να τους κλέψει τα ρούχα, ενώ έχει μπει μέσα του –όπως και στον Ιεφθάε– το πνεύμα του Ιαχωβά ( ο Ιαχωβάς άλλωστε είχε στείλει κι άγγελο στη μέλλουσα μητέρα του για να της αναγγείλει τη γέννηση ενός εκλεκτού Του (Κριτές κεφ. 13) )· τον Προφήτη Ηλία, που σφάζει αλλόδοξους ιερείς σε συνεργασία με τον Ιαχωβά· τον διάδοχό του τον Ελισαίο, που καταριέται στο όνομα του Ιαχωβά 42 παιδιά που τον κορόιδεψαν και ο Ιαχωβάς στέλνει αρκούδες και τα τρώνε. Λοιπόν η ιδιαίτερη σχέση που έχει ο Ιεφθάε με τον Ιαχωβά, εφόσον το εδάφιο περιγράφει τον Ιαχωβά να μπαίνει μέσα στον Ιεφθάε και κατόπιν να του χαρίζει τη νίκη, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Ο Δαβίδ μπορούσε ακόμα και να συζητά με τον Ιαχωβά! Θυμάσαι εκείνη τη συζήτηση που σου παρέθεσα να έχουν μεταξύ τους σχετικά με τον λιμό που ο Ιαχωβάς είχε στείλει στο Ισραήλ; Ο Ιαχωβάς έκρινε πως ο βασιλιάς Σαούλ είχε σφάλει σε ένα θέμα και γι' αυτό τιμώρησε με λιμό τον αθώο λαό επί χρόνια. Όταν η δυστυχία και ο θάνατος που προκάλεσε δεν μπόρεσαν να τον χορτάσουν, μίλησε με τον Δαβίδ και τον καθοδήγησε να κρεμάσει και τους αθώους απογόνους του Σαούλ, το οποίο και ο Δαβίδ έκανε!

         Συνεχίζει ο Σχολιασμός της Βίβλου από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης:

         «[…] Συνυφασμένη με αυτή την παραδοσιακή ιστορία που μιλά για την επιτυχία ενός ήρωα που κάποτε ήταν περιθωριοποιημένος, είναι μια εξήγηση του τρόπου με τον οποίο λειτουργούσε η πολιτική διαδικασία σε κοινωνίες όπου δεν υφίσταντο δυναστείες και όπου υπήρχαν ρευστά μοτίβα ηγεσίας.»

         Για την ανθρωποθυσία της κόρης του Ιεφθάε, συνεχίζει ως εξής:

        «Η θυσία της κόρης του Ιεφθάε: Μερικοί μελετητές έχουν [για να δικαιολογήσουν τον Ιεφθάε] περιγράψει τον όρκο του Ιεφθάε ως βιαστικό [δηλ. επιπόλαιο, rush], ίσως ενδεικτικό μιας τρέλας που προκαλεί στον Ιεφθάε το Πνεύμα του Κυρίου που έχει μπει μέσα του. Αν και είναι σοκαριστικό για τους σύγχρονους αναγνώστες, ο ανθρωποθυσιαστήριος όρκος είναι ένα χαρακτηριστικό της ισραηλινής ιδεολογίας για τον πόλεμο, που υπήρχε ομοίως και σε άλλες αρχαίες κουλτούρες της Εγγύς Ανατολής. Οι πολεμιστές υπόσχονται στη θεότητα κάτι πολύτιμο, σε ανταπόδοση για τη βοήθειά της στον πόλεμο. Αυτή η συγκεκριμένη πεποίθηση για την αποτελεσματικότητα της ανθρωποθυσίας αποτελεί το υπόβαθρο της ιδεολογίας τού ban, στην οποία άνθρωποι που έχουν αιχμαλωτιστεί στον πόλεμο θεωρούνται αφιερωμένοι στη θεότητα· η μεταβίβαση [στη θεότητα] αυτών των πολύτιμων αποκτημάτων τελείται μέσα από ολοκληρωτική καταστροφή (βλ. Αριθμοί 21:2-3· την ορολογία του Δευτερονομίου 13:16· και τον Niditch 1993:28-55).»

         Το Αριθμοί 21:2-3, για το οποίο δίνει σύνδεσμο στην παρένθεση, είναι το εξής εδάφιο:

         «Και ο Ισραήλ ευχήθηκε ευχή στον Κύριο, και είπε: Αν πραγματικά παραδώσεις αυτόν τον λαό στο χέρι μου, θα καταστρέψω τις πόλεις τους. Και ο Κύριος εισάκουσε τη φωνή τού Ισραήλ, και παρέδωσε τους Χαναναίους• και κατέστρεψαν αυτούς και τις πόλεις τους• και αποκάλεσαν το όνομα του τόπου Ορμά.»

         Βλέπουμε εδώ πως ακριβώς το ίδιο περιγράφεται όπως στην περίπτωση του Ιεφθάε. Ο Ιεφθάε περιγράφεται να ζητά από το θεό τη νίκη, ο θεός να του τη δίνει, και μετά να σκοτώνει, για να τιμήσει τη συμφωνία, την κόρη του. Στο παραπάνω εδάφιο οι Ισραηλίτες δεν τάζουν στο θεό την κόρη τους, αλλά να σκοτώσουν όλους τους αιχμαλώτους.
         Το πρώτο το αποκαλούμε ανθρωποθυσία. Το δεύτερο όχι. Όμως ο Σχολιασμός της Βίβλου από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης μας λέει ότι η ίδια ιδεολογία αποτελεί το υπόβαθρο αμφοτέρων: προς χάριν του Θεού δεν σφάζονται μόνο τα θύματα μιας ανθρωποθυσιαστήριας τελετής, αλλά και οι αιχμάλωτοι πολέμου (θυμάσαι εκείνες τις παρθενούλες για τις οποίες αρχίσαμε αυτή τη συζήτηση;). Το τάμα της "προσφοράς" των αιχμαλώτων στον Ιαχωβά προσφέρει, ως αντάλλαγμα για την εύνοιά του, κάτι πολύτιμο – την ανθρώπινη ζωή τους – ό,τι δηλαδή ισχύει και στην τελετουργική ανθρωποθυσία.

         Διαβάσαμε στον Σχολιασμό της Βίβλου από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης :

         «Αυτή η συγκεκριμένη πεποίθηση για την αποτελεσματικότητα της ανθρωποθυσίας αποτελεί το υπόβαθρο της ιδεολογίας τού ban, στην οποία άνθρωποι που έχουν αιχμαλωτιστεί στον πόλεμο θεωρούνται αφιερωμένοι στη θεότητα· η μεταβίβαση [στη θεότητα] αυτών των πολύτιμων αποκτημάτων τελείται μέσα από ολοκληρωτική καταστροφή.»

         Είδαμε άλλωστε, σε παρόμοιο πνεύμα, τον Ιαχωβά να δηλώνει πως ο ίδιος με το σπαθί του σκοτώνει τους αιχμαλώτους και να παρωθεί τους Ισραηλίτες να μην αφήσουν τίποτα ζωντανό στις πόλεις που καταλαμβάνουν. Ο ίδιος είναι η πηγή της πανωλεθρίας των άπιστων λαών. Πρέπει να εξολοθρευτούν ή, στην καλύτερη περίπτωση, οι πιο μακρινοί από τους Ισραηλίτες άπιστοι λαοί, να γίνουν υποτελείς των Ισραηλιτών και να τους δουλεύουν δωρεάν. Οι άπιστοι λαοί πρέπει να "προσφερθούν" στον Ιαχωβά και τον εκλεκτό λαό του με τον ένα ή τον άλλο τρόπο: μέσω είτε του θανάτου είτε της εθνικής και οικονομικής υποτέλειας.
         Περισσότερα για αυτά, με τις ακριβείς παραθέσεις, πιο κάτω.

         Όσον αφορά τα κορίτσια του Ισραήλ που λες ότι «θρηνούσαν και πενθούσαν τα επόμενα χρόνια για τον χαμό της κοπέλας, αντί να εορτάζουν την εθελοθυσία της εάν την αποδέχονταν», σου παρέθεσα επί μακρόν πως το αντικείμενο του θρήνου ήταν το ότι πέθαινε παρθένα –– τίποτα πέραν από αυτό.

         "Τίποτε από τα παραπάνω δεν έλαβες υπόψη σου."
         Μήπως πρέπει εσύ να λαμβάνεις υπόψη σου το τι σου παραθέτω; Σου παρέθεσα πως το αντικείμενο του θρήνου ήταν η παρθενιά και όχι η ίδια η ζωή της (όπως θα ήταν αν πέθαινε αφού πρώτα είχε κυοφορήσει) και περιέλαβα τις Βιβλικές Μελέτες του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης να λένε πως μια φεμινιστική κριτική του εδαφίου θα επέκρινε τον συγγραφέα ως φαλλοκράτη επειδή, παρουσιάζοντας την παρθενιά να είναι το αντικείμενο του θρήνου, αντί για την ίδια τη ζωή, περνά το μήνυμα πως σε μια γυναίκα αυτό που έχει σημασία και χρειάζεται να σεβόμαστε είναι το αν μας κάνει παιδιά, δηλαδή οι σεξουαλικές της υπηρεσίες προς εμάς τους άνδρες, μάλλον παρά η εγγενής της ανθρώπινη υπόσταση και τα δικαιώματα που αυτόματα της δίδει.
         Ο θρήνος της κόρης και των συντροφισσών της, στην ανάλυση αυτή, δεν διαφοροποιείται, όσον αφορά το κίνητρό του, από τον θρήνο των άλλων γυναικών που στα επόμενα χρόνια τήρησαν το έθιμο. Η Βίβλος παρουσιάζει τον ένα ως συνέχεια του άλλου και οι Βιβλικές Μελέτες θέτουν θέμα με τη νοοτροπία του συγγραφέα, που δεν έβλεπε στη γυναίκα άλλο σκοπό ύπαρξης πέραν της αναπαραγωγής.
         Σε ρώτησα ποιος είναι ο στίχος που υποδηλώνει πως το κίνητρο των άλλων γυναικών διαφέρει από το κίνητρο της κόρης και των συντροφισσών της. Δεν το απαντάς. Το θεωρείς δεδομένο πως θρηνούν για αυτή καθαυτή την απώλεια της ζωής της, τελείως παραγνωρίζοντας ό,τι δηλώνεται στο βιβλικό κείμενο και ό,τι σου παρέθεσα από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
         Μήπως θα έπρεπε επίσης να προσέξεις και να απαντήσεις στο λογικό μου επιχείρημα πως, εφόσον κανείς στην κοινωνία αυτή δεν περιγράφεται να εναντιώθηκε σε μια ανθρωποθυσία που ήταν επί δύο μήνες γνωστό ότι θα συμβεί, άρα η ανθρωποθυσία στον Ιαχωβά ήταν αποδεκτή στην κοινωνία αυτή; Προς υποστήριξη αυτής της προφανούς λογικής σε παρέπεμψα και στη Wikipedia που αναφέρει διάφορους μελετητές να έχουν κάνει την ίδια παρατήρηση με μένα, και να έχουν καταλήξει ότι η κοινωνία της εποχής του Ιεφθάε δεχόταν τις ανθρωποθυσίες και ήταν βάρβαρη. Όλα αυτά τα άφησες αναπάντητα, και στην τελευταία σου ανάρτηση περιγράφεις την απάντησή μου σαν να σχολιάζει μόνο τα λόγια της κοπέλας και, παραγνωρίζοντας τις παραθέσεις μου γενικά αλλά και την παράθεση από τις Βιβλικές Μελέτες του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης ειδικά για αυτά, ισχυρίζεσαι πως ό,τι λέω εκφράζει μόνο τη δική μου κρίση, που εσφαλμένα την αξιώνω να είναι και η κρίση του βιβλικού συγγραφέα, και καταλήγεις:

         «Άφησες να εννοηθεί πως η δική σου κρίση είναι και κρίση του συγγραφέα του κειμένου – και στο τέλος με εγκαλείς και ότι δεν απαντώ στα “επιχειρήματά” σου. Ας σε κρίνουν οι αναγνώστες και οι οπαδοί σου γι' αυτό.»

         Με αυτό τον τρόπο, ισχυριζόμενος πως δεν είπα πράγματα που είπα, πώς ό,τι λέω δεν διαθέτει ακαδημαϊκή υποστήριξη αλλά αντανακλά τις δικές μου αυθαίρετες εμπνεύσεις (παρά τις παραθέσεις που δίνω), και πως δεν βλέπω την πλήρη εικόνα, εφόσον παραβλέπω πτυχές που όμως δεν έχεις ακόμα αναφέρει, καταλήγεις πως δεν χρειάζεται να μου απαντήσεις! Δεν είναι ένα παράλογο συμπέρασμα στο οποίο προέβης με άκυρο τρόπο; Αν παραβλέπω πτυχές της υπόθεσης που εσύ δεν ανέφερες, ρόλος σου είναι να τις αναφέρεις. Ό,τι δε δεν παραβλέπω αλλά βλέπω και χρησιμοποιώ ως βάση για την επιχειρηματολογία μου, ρόλος σου είναι να το απαντήσεις. Δεν είναι λογικό αυτό που λέω;
         Και, αλήθεια, τι λόγο είχα να βάλω στην εξίσωση την κοινωνική θέση της οικογένειας του Ιεφθάε ή τους "κακόφημους συντρόφους" του, ως ένδειξη της απόρριψης του Ιεφθάε από τον Ιαχωβά, όταν η Βίβλος δηλώνει πως το ίδιο το πνεύμα του Ιαχωβά μπήκε μέσα στον Ιεφθάε – μετά μάλιστα απ' το οποίο πήρε και τον εν λόγω όρκο της ανθρωποθυσίας; Γιατί να κάνουμε υποθέσεις για το αν ο Ιαχωβάς τον απορρίπτει, με βάση την κοινωνική θέση της οικογένειάς του ή ό,τι άλλο, όταν δηλώνεται ρητά πως ο Ιεφθάε δέχθηκε μέσα του το πνεύμα του Ιαχωβά, ο οποίος και του έδωσε τη νίκη; Κανένα απ' τα δύο όμως δεν αναγνωρίζεις, αν και βρίσκονται μπροστά σου. Λοιπόν, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου επαναλαμβάνω τι λέει ρητά το κείμενο και τι λένε οι μελετητές. Αν επιμένεις να παραγνωρίζεις αμφότερα, πέρα απ' αυτό δεν μπορώ να κάνω άλλο.

         Γράφεις:
         «Αντιθέτως, μας ενημερώνει για πολλά άλλα πράγματα: Μας ενημερώνει για παράδειγμα πως η οικογένεια του Ιεφθάε ήταν απόβλητη από την τοπική κοινωνία μέχρι που η κοινωνία αυτή χρειάστηκε τις ηγετικές του υπηρεσίες απέναντι σε επιτιθέμενους εχθρούς.»
         Το απάντησα.

         «Πως η μητέρα του υπήρξε πόρνη (σε σαφή αντίθεση δηλαδή με τον νόμο του Μωυσή) …»
         Δεν το βλέπω τόσο σημαντικό πως ήταν πόρνη. Σου παράθεσα τον Σαμψών να περιγράφεται να συνουσιάζεται με πόρνες, όμως αυτό δεν εμποδίζει τον Ιαχωβά να τον έχει για εκλεκτό του – ό,τι κι αν γράφει ο Μωσαϊκός Νόμος!

         «Και ο Σαμψών πήγε στη Γάζα, και εκεί είδε μια γυναίκα πόρνη, και μπήκε μέσα σ’ αυτή.» (κεφ. 16:1)

         Σου παράθεσα επίσης πως, όταν οι Ισραηλίτες, με τη βοήθεια του Ιαχωβά, κατέλαβαν την Ιεριχώ, μαχαίρωσαν όλους τους κατοίκους (αντί να αφήσουν τους αιχμαλώτους να ζήσουν) εκτός από την Ράαβ την πόρνη (Ιησούς του Ναυή 6:17), η οποία ήταν συνεργάτιδά τους. Εϊχε συνεργαστεί με τους κατασκόπους του επιτιθέμενου (και όχι αμυνόμενου) Ισραήλ, βοηθώντας στην κατάληψη της πόλης. Όλοι οι συμπολίτες της σφάχθηκαν, εκτός από την ίδια και την οικογένειά της. Βέβαια, ο αναγνώστης δεν μπορεί παρά να θεωρήσει την πράξη της –την προδοσία των συμπλιτών της προς χάριν των επιτιθέμενων Ισραηλιτών και φυσικά της οικογένειάς της (δες Ιησούς του Ναυή 2:12-13 για την ιδιοτελή συμφωνία που κάνει με τους κατασκόπους να σώσουν την οικογένειά της) ως καταίσχυντη και δαιμονική, όμως η Βίβλος την περιγράφει θετικά και μάλιστα κατατάσσει την ίδια ως πρόγονο του Ιησού Χριστού – μια εξαιρετική τιμή! (Ματθαίος 1:5) Στην περίπτωσή της, σύμφωνα με τη χριστιανική ιστοσελίδα ΠΟΙΜΗΝ, βλέπουμε πώς ο Χριστός

         «δεν ντρέπεται για τους αμαρτωλούς προγόνους Του, ούτε για το κακό που έχει μέσα της η ανθρώπινη φύση. Δεν αποφεύγει ούτε τους αμαρτωλούς προγόνους ούτε τον εν γένει αμαρτωλό άνθρωπο, άλλωστε γι' αυτό ήρθε ως άνθρωπος για να δώσει δυνατότητα υπέρβασης από την αμαρτία.»

         Πώς μπορούμε να καταλάβουμε τόση έλλειψη χριστιανικής ντροπής για την Ράαβ την πόρνη, δεδομένου ότι η Βίβλος πουθενά δεν την αναφέρει να μετανοεί είτε για την πορνεία της είτε για την προδοσία των συμπολιτών της σε ένα επιτιθέμενο λαό;
         Αναρωτιέμαι μήπως στην υπέρβαση αυτής της ντροπής έπαιξε κάποιο ρόλο "όλο το ασήμι και το χρυσάφι, και τα χάλκινα σκεύη και τα σιδερένια" – στ. 19) που οι Ισραηλίτες λαφυραγώγησαν από την πόλη προς χάριν του "θησαυροφυλακίου του Κυρίου". Ασφαλώς η θρησκεία δεν ασχολείται με τα επίγεια, μα, στο κάτω-κάτω της Γραφής, κάπως πρέπει όλοι να ζήσουμε…
         Ή, εναλλακτικά, μπορούμε να δεχθούμε τη δήλωση της Βίβλου πως η Ράαβ πίστεψε στον ένα και μοναδικό αληθινό θεό του Ισραήλ και να την αθωώσουμε.
         Κανένα πρόβλημα – αρκεί να μην ανήκεις στην πλευρά των αλλόδοξων. Εσύ AndMakrid δεν θα έχεις πρόβλημα. Θα σε ξάφνιαζε όμως αν σου έλεγα πως οι δικές μου παλάμες ιδρώνουν;

         Για το κοινωνικό στάτους του Ιεφθάε εν γένει, που δεν αφορά μόνο την πορνεία της μητέρας του αλλά και τον ρόλο του ίδιου ως ληστάρχου, δηλαδή το καινούγιιο point που θίγεις τώρα, σου παραθέτω τις Βιβλικές Μελέτες του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης να τον εντάσσουν σε μια ευρεία "τυπική" γκάμα άλλων "παραδοσιακών" ηρώων (σαν τον Δαβίδ) που, ενώ πρώτα ήταν περιθωριοποιημένοι, αργότερα αναδείχθηκαν.

         Γράφεις:
         «Μας λέει επίσης πως τα κορίτσια του Ισραήλ θρηνούσαν και πενθούσαν τα επόμενα χρόνια για τον χαμό της κοπέλας, αντί να εορτάζουν την εθελοθυσία της εάν την αποδέχονταν.»
         Και αυτό το απάντησα, αναφερόμενος στο αντικείμενο του θρήνου. Αλλά θα κάνω ακόμα μία παρατήρηση εδώ:

         Αν η εθελοθυσία καλεί για εορτασμό, γιατί κλαίμε όλοι τη Μεγάλη Παρασκευή; Σίγουρα όχι επειδή ο Χριστός είναι ο Θεός! Αυτή η διαφορά, μεταξύ του Χριστού και του απλού θνητού, θα μας οδηγούσε στην αντίθετη κατεύθυνση: να χαρούμε ή έστω να αδιαφορήσουμε, στη σκέψη πως ο Θεός δεν πονά ή υποφέρει όπως ο άνθρωπος. Αντίθετα, επικεντρωνόμαστε στην ανθρώπινη πλευρά του Ιησού και κλαίμε για τον δικό του πόνο. Και δεν θα κλαίμε λοιπόν για την κόρη του Ιεφθάε; Η τραγική θέση ενός ανθρώπου που αναγκάζεται να σταθεί εθελούσια μπροστά σε ένα εκτελεστικό απόσπασμα ή σε ιερείς ή πατέρες με ένα μαχαίρι στα χέρια, δεν προκαλούν σε κανένα αδιαφορία. Σίγουρα δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως η μόνη φυσική αντίδραση της ίδιας της κοπέλας, των συντροφισσών της ή άλλων γυναικών, στη σφαγή της, είναι ο εορτασμός, όπως ισχυρίζεσαι. Η περίπτωσή της, το ότι εθελούσια (είχε αλήθεια επιλογή;) σφάχτηκε και κάηκε από τον πατέρα της επειδή την έκανε τάμα στον θεό, δεν προκαλεί χαρά παρά μόνο λύπη. Όπως και στην περίπτωση του Ιησού. Βέβαια στη δική του περίπτωση την Κυριακή του Πάσχα αγαλλιάζουμε, όταν μαθαίνουμε ότι αναστήθηκε.
         Σε ποια όμως από τις γυναίκες που κλαίγανε είχε διδαχθεί ότι ο Ιαχωβάς ανάστησε την κόρη; Πού αναφέρεται οτιδήποτε στην Παλαιά Διαθήκη για τον Ιαχωβά να ανασταίνει οποιονδήποτε;
         Λοιπόν, άσχετα απ' το ότι πέθανε παρθένα, είναι φυσικό να υπάρχει μια λύπη για τον βίαιο και επώδυνο θάνατο ενός ανθρώπου. Και δεν αμφιβάλλω πως ένας βαθμός τέτοιας λύπης ήταν αναμεμειγμένος με τη λύπη για το γεγονός πως πέθανε παρθένα. Αυτή η λύπη όμως κατά κανένα τρόπο δεν υπονοεί πως απορρίπτεται η ίδια η συμφωνία που ο πατέρας της έκανε με τον Ιαχωβά, προς χάριν του Ισραήλ. Όχι περισσότερο από όσο σκέφτηκε οποιοσδήποτε να επικρίνει την συμφωνία που έκανε ο ίδιος ο Χριστός με τον Ιαχωβά, να σταυρωθεί για να λυτρώσει τον κόσμο.

         2) Λες:
         «Τα επιχειρήματα για το αν τελούνταν ανθρωποθυσίες ή όχι από τους Ισραηλίτες, πότε, πώς και γιατί, έχουν εκτεθεί αναλυτικά εκατέρωθεν στους προηγούμενους γύρους της συζήτησης. Το ενδεχόμενο αυτό, εγώ δεν το απέκλεισα, αλλά έγραψα πως δεν περιλαμβάνεται στον μωσαϊκό νόμο. Θα ήμουν ομολογουμένως πιο ακριβής, αν έγραφα πως δεν περιλαμβάνεται στην άσκηση του μωσαϊκού νόμου.» [Η κίτρινη επισήμανση προστέθηκε]

         Από τη στιγμή που, όπως έχω δείξει:
         α) η Παλαιά Διαθήκη όντως ζητά ανθρωποθυσίες (το δέχθηκες), και
         β) οι ανθρωποθυσίες όντως γίνονταν (δεν το αποκλείεις), καθώς οι άνθρωποι πίστευαν ότι ο Ιαχωβάς τις ζητά,
         δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι αυτά τα δύο δεν συνδέονται. Η πίστη των ανθρώπων πως ο Ιαχωβάς ήταν ένας ανθρωποθυσιαστήριος θεός καθρεφτίζεται στα βιβλικά εδάφια που τον παρουσιάζουν έτσι, όπως και στην ίδια την πρακτική των ανθρωποθυσιών. Η Βίβλος λοιπόν είναι ένοχη γιατί έχει εδάφια που προωθούν μια κατακριτέα πίστη: την πίστη ότι ο θεός θέλει ανθρωποθυσίες. Έτσι ο βιβλικός θεός αποκτά δαιμονικό χαρακτήρα.
         Απορώ που δεν θέλεις να δεχθείς το προφανές, όμως την Κάλι είσαι πολύ πρόθυμος να την κατηγορήσεις, χωρίς καν να ξέρεις αν υπάρχουν ιερά κείμενα που δηλώνουν ότι η Κάλι ζητά ανθρωποθυσίες, όπως στην περίπτωση της Παλαιάς Διαθήκης και του Ιαχωβά.
         Δηλαδή, αν υπάρχουν ιερείς ή άλλοι που δέχονται ως θεόπνευστο ή ιερό και προωθούν ένα κείμενο στο οποίο αυτή ζητά ανθρωποθυσίες, είναι αυτοί δικαιολογημένοι βάσει της αξίωσης πως το κείμενο αυτό δεν μπορεί να συνδεθεί με τις ανθρωποθυσίες που πράγματι της γίνονται; Ασφαλώς και είναι αδικαιολόγητοι, εφόσον, μέσω του κειμένου που αυτοί διδάσκουν και προωθούν, προωθούν μια κατακριτέα πίστη. Γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για τον Ιαχωβά;
         Βέβαια, ακριβώς όπως υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στην Κάλι που δεν θα σκέπτονταν ποτέ να της κάνουν ανθρωποθυσία, και ούτε κατά οποιοδήποτε τρόπο εγκρίνουν αυτή την ιδέα ή οποιαδήποτε άλλη βιαιότητα μπορεί η Κάλι να προωθεί, γιατί δεν πιστεύουν σε αυτή την εκδοχή της Κάλι, έτσι και είναι τελείως επιτρεπτό να πιστεύεις στον χριστιανικό θεό, αν δεν τον βλέπεις όπως τον περιγράφει η Παλαιά Διαθήκη. Αν πιστεύεις για αυτόν ό,τι ο Χριστός λέει για αυτόν σε κάποιους στίχους της Καινής Διαθήκης και δεν τον ταυτίζεις με τον Ιαχωβά της Παλαιάς, τότε ποιος μπορεί να πει κάτι και ποιος να σε επικρίνει;

         Αλλά πρέπει να παρατηρήσω και το εξής. Γράφεις:

         «Το ενδεχόμενο αυτό [της τέλεσης ανθρωποθυσιών], εγώ δεν το απέκλεισα, αλλά έγραψα πως δεν περιλαμβάνεται στον μωσαϊκό νόμο. Θα ήμουν ομολογουμένως πιο ακριβής, αν έγραφα πως δεν περιλαμβάνεται στην άσκηση του μωσαϊκού νόμου.»

         Δεν είναι θέμα ανακρίβειας, εφόσον ισχυρίστηκες πως αν υπήρχε μέσα στον ίδιο τον Νόμο, μάλλον παρά σε –μη αποδεκτά από τον Νόμο– έθιμα του λαού, τότε θα εφαρμοζόταν σε μεγάλη κλίμακα, και ότι άρα δεν υπάρχει στο Νόμο:

        « … διότι εδώ ακριβώς βρίσκεται η διαφορά μεταξύ νόμου και εθίμου: Ο νόμος αγαπητέ συνομιλητή, είναι απόλυτος και εφαρμόζεται, ή μεταρρυθμίζεται. Δεν επαφίεται στην προαίρεση του καθενός, ή στην ψυχολογία του κατά την ημέρα της εφαρμογής του. […] Εάν ο μωσαϊκός νόμος επέβαλε τις ανθρωποθυσίες των πρωτοτόκων, αυτό δεν θα επρόκειτο περί εθίμου, δεν θα το ψάχναμε με το κερί από μετάφραση σε μετάφραση, από υπονοούμενο σε υπονοούμενο. [...] την αξίωση του να δίνει η κάθε οικογένεια το πρωτότοκο παιδί της στον ιεροφάντη για σφάξιμο, αυτό αγαπητέ συνομιλητή, ούτε κρύβεται, ούτε διορθώνεται, ούτε αποσιωπάται έτσι απλά.»
         Εγώ είχα αντιτείνει πως δεν είναι απαραίτητο, απλά και μόνο επειδή το λέει ο Νόμος, να εφαρμόζεται. Τώρα λοιπόν εγκαταλείπεις την πρώτη σου θέση και συμφωνείς μαζί μου πως όντως ο Νόμος το έλεγε, μα ισχυρίζεσαι πως η ίδια η πράξη των ανθρωποθυσιών (που παραδέχεσαι ότι μπορεί όντως να συνέβαινε) δεν συνέβαινε ως εφαρμογή του Νόμου αλλά ανεξάρτητα.
         Λοιπόν απλώς διευκρινίζεις τη θέση σου τώρα, ή την αλλάζεις ;

         3) Γράφεις:
         «Η συζήτηση για τις ανθρωποθυσίες, ξεκίνησε με την ανακριβή και εμπαθή αναφορά σου περί θυσίας παρθένων στον βωμό του Γιαχβέ, όπως δηλαδή ακριβώς αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος το τι σημαίνει ανθρωποθυσία. Όταν αποκαλύφθηκε η λαθροχειρία, διεύρυνες το περιεχόμενο του όρου στην μεταξύ μας συζήτηση, προκειμένου να περιλαμβάνει και τους λιμούς και καταποντισμούς – φαινόμενα που οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν “θεομηνίες”. Για να ενισχύσεις τη θέση σου, επικαλέστηκες και ένα Ινστιτούτο για την θρησκευτική αλληλοκατανόηση, ονόματι “Come and Hear” που υποστηρίζει πως και οι θεομηνίες θα πρέπει να λογίζονται ως ανθρωποθυσίες. Δεν έχω λοιπόν παρά να απευθυνθώ στους οπαδούς σου και τους υπόλοιπους αναγνώστες σου, και να τους προτείνω να ψάξουν μόνοι τους τι συνιστά για την εθνολογία και την θρησκειολογία ο όρος “ανθρωποθυσία”. Όποιος βρει πως οι θεομηνίες και οι φυσικές τιμωρίες των θεών προς τους ανθρώπους συνιστούν για την εθνολογία και τη θρησκειολογία “ανθρωποθυσίες”, δεν έχει παρά να σε δικαιώσει.»

         Το θέμα των λιμών αποτελεί ένα επιπρόσθετο στοιχείο που δεν είχε κεντρικό ρόλο στην επιχειρηματολογία μου. Κεντρικό ρόλο είχε το αν η Βίβλος ζητά ανθρωποθυσίες με την κλασική έννοια του όρου, το αν αυτές τελούνταν και το αν το συγκεκριμένο εδάφιο συνιστά μια τέτοια.
         Παρέθεσα πολλά αποδεικτικά στοιχεία και για τα τρία αυτά.

         Επιπρόσθετα ειδικά σε σχέση με τους λιμούς και άλλες ανθρωποκτονίες που διαπράττονται από τον Ιαχωβά, είπα το εξής:

         «Έδειξα επίσης πως ο εξιλεωτικός και εξευμενιστικός ρόλος που αποδίδεις στην τελετουργική ανθρωποθυσία (μια θρησκευτική τελετουργία θανάτωσης αθώων) μπορεί να αναγνωριστεί σε πλήθος άλλες βιβλικές ανθρωποκτονίες που διαπράττει ο Ιαχωβάς, όπως όταν στέλνει λιμούς στον αθώο πληθυσμό για να φέρει εξιλέωση και εξευμενισμό του Ίδιου για λάθη που βλέπει να έκαναν βασιλιάδες (πι χι ο Δαβίδ κάνοντας απογραφή πληθυσμού). Και ισχυρίστηκα, παραθέτοντας επί αυτού το Come and Hear – Εκπαιδευτικό Φόρουμ για την Εξέταση της Θρησκευτικής Αλήθειας και για την Θρησκευτική Ανοχή, ότι και οι πράξεις αυτές του Ιαχωβά, λόγω του εξιλαστήριου και εξευμενιστικού προς τη συγκεκριμένη θεότητα σκοπού τους, τον οποίο μοιράζονται με τις τελετουργικές ανθρωποθυσίες, θα μπορούσαν σε αυτή τη βάση να χαρακτηριστούν κι αυτές ως "ανθρωποθυσίες" (και, σε κάθε περίπτωση, από ηθική άποψη δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο φρικτό κι επιλήψιμο από αυτές).»
         Δηλαδή δεν αναφέρομαι σε "τιμωρίες των θεών προς τους ανθρώπους", όπως γράφεις, με τη μορφή λιμών και θεομηνιών, γιατί δεν αναφέρομαι σε τιμωρίες. Άλλο είναι να κάνει ένας λαός πι χι έναν άδικο επιθετικό πόλεμο και να τιμωρηθεί από τους θεούς είτε με την ήττα είτε με λιμό, ή ακόμα και να αποδώσει ένας λαός μια φυσική συμφορά που τον βρήκε στο θέλημα των θεών, μην ξέροντας πού αλλού να την αποδώσει ίσως γιατί αγνοεί κάποιους φυσικούς νόμους – οπότε σε όλα αυτά δεν υπάρχει τότε θέμα να κατηγορήσουμε τον θεό ότι "διψά για αίμα", όπως κατηγορούν οι χριστιανοί τους "εθνικούς" και "παγανιστικούς" θεούς, που τους χαρακτηρίζουν "δαιμονικούς"), κι άλλο να "τιμωρείται" από το θεό ο αθώος για τα λάθη κάποιου τρίτου (ο οποίος άλλωστε μένει ατιμώρητος) και ο θεός μετά να ικανοποιείται και να ησυχάζει, όταν έχει χύσει μπόλικο αίμα ή σκοτώσει από πείνα πολλούς ανθρώπους, όπως η Βίβλος περιγράφει τον Ιαχωβά να κάνει.
         Πάρε παράδειγμα το αρχαιοελληνικό θέατρο. Ο Οιδίποδας τιμωρείται ο ίδιος για σφάλματά του (Οιδίπους Τύραννος). Ο Απόλλωνας (Σοφοκλή Ηλέκτρα) εμφανίζεται να βρίσκει φρόνιμη την εξόντωση του ζευγαριού Κλυταιμνήστρας-Αιγίσθου από τον Ορέστη, λόγω της ενοχής τους, δηλαδή του φόνου του Αγαμέμνονα που έχουν διαπράξει:

         « … ο Φοίβος έτσι λάλησε που ευθύς θ’ ακούσεις: “Χωρίς στρατό και μόνος με δόλο να πράξεις το δίκαιο φόνο”.» (στ. 35-37)

         Και η ίδια η Κλυταιμνήστρα άλλωστε δεν αρνείται την πράξη της:

         « … ο πατέρας σου επέθανε από μένα, από μένα! Το παίρνω πάνω μου και δεν τ’ αρνιέμαι.» (στ. 526-527)

         Ο φόνος χαρακτηρίζεται από τον Απόλλωνα "δίκαιος" λόγω της πράξης του ζευγαριού Κλυταιμνήστρας-Αιγίσθου. Δεν στέλνει ο Απόλλωνας λιμό στην Αθήνα, χωρίς οι Αθηναίοι να φταίνε, και μετά ικανοποιείται και σταματά τον λιμό όταν αρκετοί έχουν πεθάνει. Μια τέτοια "συμφορά" δεν θα ήταν καθόλου ένα τυχαίο φυσικό γεγονός που οι άνθρωποι, αγνοώντας την αιτία του, το αποδίδουν στο θεό τους. Δεν θα ήταν μια τιμωρία, μα μια βάναυση και αδικαιολόγητη επίθεση προς αθώους ενός θεού που προκαλεί σκότος και δυστυχία – δηλαδή ενός δαίμονα που ζητά αίμα, όπως παρουσιάζεται από τους χριστιανούς ο θεός στον οποίο οι "παγανιστές" κάνουν ανθρωποθυσίες. Ας πάρουμε το βιβλικό εδάφιο στο οποίο ο Δαβίδ κάνει απογραφή πληθυσμού – – και ο Ιαχωβάς θυμώνει και σκοτώνει το λαό! Η αιτία, η πράξη της απογραφής, δεν έγινε από τα θύματα· κανένα κρίμα (αν το να κάνεις απογραφή πληθυσμού μπορεί να χαρακτηριστεί "κρίμα") δεν βαραίνει αυτά· κι ωστόσο ο λιμός τούς επιβάλλεται από τον Ιαχωβά μέχρι ο Ίδιος να ικανοποιηθεί από τον θάνατο αυτών των αθώων. Αυτός ακριβώς ο εξιλαστήριος ρόλος του πόνου των αθώων, και η εξευμενιστική προς τον θεό λειτουργία του, είναι που, κατά τη γνώμη του Come and Hear, κάνει τη λειτουργία αυτών των "θεομηνιών" να είναι ίδια με τη λειτουργία των κλασικών ανθρωποθυσιών, το ρόλο των οποίων εσύ ο ίδιος περιέγραψες ως εξιλεωτικό και εξευμενιστικό.
         "Θεο-μηνία" σημαίνει "οργή θεού". Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι αν η οργή είναι προς ενόχους ή προς αθώους. Αν προς ενόχους, τότε μπορεί να γίνει ο ισχυρισμός πως ο θεός ζητά τη δικαιοσύνη (αν και αυτό είναι το ακριβές αντίθετο του "ελέους" που διδάσκει ο Ιησούς). Αν δε η οργή είναι προς αθώους, τότε ο θεός εμφανίζεται απλά να διψά για αίμα, φρίκη και δυστυχία, ακριβώς όπως στις ανθρωποθυσίες, και να εξευμενίζεται όταν αυτά έχουν συμβεί.
         Ίσως μου πεις ότι και σε μια θεομηνία επίσης αθώοι σκοτώνονται. Όμως εκεί, αν γίνει ο ισχυρισμός ότι "ήταν θέλημα θεού", υπονοείται πως οι άνθρωποι πληρώνουν κάποιες άγνωστες σε αυτούς αμαρτίες. Δηλαδή υποθέτουν οι άνθρωποι πως σε κάποια στιγμή έκαναν κάποιες άδικες και κολάσιμες πράξεις που ξέφυγαν της προσοχής τους –γι' αυτό και τώρα δεν μπορούν να τις εντοπίσουν– και γι' αυτό τιμωρούνται. Αν όμως δεν υπάρχει τέτοια εικασία και η Γραφή ξεκάθαρα δεν συνδέει τους ανθρώπους που βάλλονται από το συμβάν με οποιαδήποτε αμαρτία, τότε δεν υπάρχει θέμα "τιμωρίας". Και η πράξη του Θεού είναι φαύλη, όσο φαύλη θα ήταν η καταδίκη από ένα ανθρώπινο δικαστήριο οποιουδήποτε ανθρώπου το δικαστήριο θα γνώριζε ότι δεν είναι ένοχος.
         Σκέψου: Γιατί φέρνει ένας θυμωμένος θεός στους ανθρώπους σκότος, συντριβή και πανωλεθρία, αν δεν το αξίζουν λόγω των πράξεών τους; Αν η αιτία δεν βρίσκεται στο δικό τους χαρακτήρα, βρίσκεται στο δικό Του – δηλαδή πρόκειται για δαιμονικό θεό. Το κίνητρό Του είναι το ίδιο με το κίνητρο του θεού που σκοτώνει αθώους στο βωμό του, όταν αυτοί δήθεν έτσι εξιλεώνονται (για αμαρτήματα που δεν έχουν διαπράξει) ή τον εξευμενίζουν –αυτόν, τον δαιμονικό θεό– μέσα από τον ίδιο τους τον πόνο, την απελπισία και το αίμα. Το κίνητρο είναι η δαιμονική, αμαρτωλή προσωπικότητα του θεού, ο οποίος χαίρεται και εξευμενίζεται όταν σκοτώνει αθώους.
         Σημειώνω πως η όλη ανάλυση είναι φαινομενολογική. Εξετάζει την υποκειμενική σκοπιά των ανθρώπων που αποδίδουν ήπιες ή αιμοβόρες επιθυμίες στο θεό τους, "άγιες" ή έστω "δίκαιες", ή αλλιώς "φαύλες" και "δαιμονικές". Η Βίβλος καταδικάζεται γιατί παρουσιάζει ένα θεό με τέτοιες φαύλες και δαιμονικές επιθυμίες. Δεν καταδικάζεται με τον ισχυρισμό πως προωθεί ένα υπαρκτό δαιμονικό ον, μια που η ύπαρξη του όντος δεν είναι επιβεβαιώσιμη. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τι είδους βιβλίο είναι αυτό που κρατάμε στα χέρια μας, τι είδους "πνευματική τροφή" μπαίνει μέσα μας και μες στα παιδιά μας στα κατηχητικά και τα σχολεία της χώρας. Ενδιαφερόμαστε για την αυθαίρετη βία, το μακελειό και τη φρίκη που απορρέουν από τη μοχθηρή αυτή προσωπικότητα. Και, πέρα από τα εδάφια στα οποία η βία αυτή είναι ξεκάθαρα αυθαίρετη, ενδιαφέρον έχουν και οι περίτεχνοι τρόποι με τους οποίους η βαρβαρότητα και μοχθηρότητα αυτή προσπαθεί να πάρει ένα προσωπείο δικαιοσύνης, όπως με την βιβλική (και ψευδοϊστορική) εικόνα των Ισραηλιτών ως φυγάδων από την Αίγυπτο, καθοδηγούμενων από έναν Σωτήρα θεό – έναν θεό, τον μόνο αληθινό, που τους καθοδηγεί να συντρίψουν όλους τους άλλους αλλόδοξους λαούς.

         Το μέγεθος της ψυχολογικής αυτής "μονοθεϊστικής" απάτης, με κάνει να θέλω να ξεράσω.

         4) Γράφεις:

         «Με εγκαλείς πως στις συγκρίσεις μου λαμβάνω πληροφορίες για τους άλλους λαούς από την Παλαιά Διαθήκη, η οποία “κάνει αποδεδειγμένα στρατιωτική προπαγάνδα”. Ο αναγνώστης παραπέμπεται στην προηγούμενη απάντησή μου, όπου επικαλέστηκα τον Ηρόδοτο για ορισμένα ζητήματα που αφορούν τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία των Θρακών. […]»

         Όσον αφορά το αν μπορείς να κρίνεις τους άλλους λαούς με βάση το τι γράφει η Βίβλος, ναι, θεωρώ πως δεν μπορείς να το κάνεις. Το γεγονός πως μπορείς να αναφέρεις πολλές, ή και πάμπολλες περιπτώσεις που να δείχνουν πως στους αρχαίους λαούς (και βέβαια οι Ισραηλίτες δεν εξαιρούνται) τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν γίνονταν σεβαστά, δεν σημαίνει πως μπορούμε να τους κρίνουμε με βάση τον τρόπο που τους περιγράφει η Βίβλος – η οποία, ναι, όπως έδειξα με πλήθος στοιχείων, κάνει όντως στρατιωτική προπαγάνδα. Χρειαζόμαστε αντικειμενικές πηγές για να κάνουμε μια σύγκριση. Τη Βίβλο και την ιουδαϊκή παράδοση θα την κρίνουμε με βάση το τι γράφει το ίδιο το βιβλικό κείμενο και την ιστορική μας γνώση, και με τον ίδιο τρόπο θα πάρουμε έναν-έναν άλλο λαό της αρχαιότητας για να τον συγκρίνουμε με τον ισραηλιτικό: με βάση το τι γράφουν τα ιερά του κείμενα, και με βάση την ιστορική μας γνώση – από την επιστήμη της ιστορίας, όχι από τη Βίβλο, που, όπως έδειξα, δεν είναι ένα ιστορικό κείμενο.
         Ένα παράδειγμα των εσφαλμένων εντυπώσεων που σου δημιουργούνται όταν χρησιμοποιήσεις τη Βίβλο ως ιστορικό κείμενο, παρείχα αναφερόμενος στις βρεφικές ανθρωποθυσίες, από τις οποίες, υποστηρίζει η Βίβλος, έβριθε η Χαναάν (δηλαδή οι λαοί που οι Ισραηλίτες αντιμετώπιζαν ως εχθρούς)· ενώ η αλήθεια είναι άλλη:

         «Οι περισσότερες πρόσφατες έρευνες έχουν έρθει στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν πολύ λίγες ανθρωποθυσίες ενηλίκων και παιδιών μεταξύ των Φοινίκων [δηλ. Χαναανιτών] και στις αποικίες τους (βλ. Moscati 1987, 1994).»
Διεθνές Εγχειρίδιο Επιστημονικών Ερευνών στη Βία (σελ. 1006-1007), Springer (μεγάλος εκδότης επιστημονικών περιοδικών και βιβλίων)

         5) Όταν σου παρέθεσα το Γένεση 38:7:

         «Και ο Ηρ, ο πρωτότοκος του Ιούδα, στάθηκε κακός μπροστά στον Κύριο• και ο Κύριος τον θανάτωσε.» (στα αρχαιοελληνικά: "καὶ ἀπέκτεινεν αὐταὸν ὁ Θεός").»
         http://actsseventeen.gr/bible/book01/01-038/
         http://wol.jw.org/el/wol/b/r11/lp-g/bi12/G/1997/1/38
         http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Genesis/Genesis_kef.37-41.htm#Kef.38

         απάντησες:

        «φτάνεις στο απίστευτο σημείο, να επικαλείσαι τους φυσικούς θανάτους ανθρώπων (γιατί η φράση “τον σκότωσε ο Θεός” φυσικό θάνατο σημαίνει και τίποτε άλλο) για να ενισχύσεις τις εντυπώσεις θεωρώντας τες “συμφραζόμενα”».

         Ποια είναι τα "συμφραζόμενα" που αναφέρω μαζί με την περίπτωση του Ηρ; Είναι τα παρακάτω εδάφια:

         1. Στο Λευιτικό 10:1-3 ο Ιαχωβάς σκοτώνει τα παιδιά του αρχιερέα Ααρών διότι, ενώ έκαναν τις τελετουργικές κινήσεις της λατρείας, έβαλαν στο θυμιατήριο φωτιά "που δεν τους είχε προστάξει". Είναι φανερό πως, αν και κανένα βέβαια ανθρώπινο δικαστήριο δεν θα τους καταδίκαζε, ο Ιαχωβάς, για τους δικούς του λόγους, θεωρεί την πράξη τους άξια της ποινής του θανάτου. Αν και καμιά αμαρτωλή πράξη δεν είναι προφανής στα μάτια του ανθρώπινου κριτή, ο Ουράνιος Κριτής τους τιμωρεί με θάνατο, διότι, στα δικά του μάτια, έκαναν κάτι κακό.
         Μπορεί οποιοσδήποτε να ισχυριστεί πως ο θάνατός τους είναι "φυσικός θάνατος";
         Ο ακριβής τρόπος του θανάτου μάλιστα περιγράφεται: " Και βγήκε φωτιά από τον Κύριο, και τους κατέφαγε• και πέθαναν ενώπιων του Κυρίου." (στ. 2)
         Μπορεί οποιοσδήποτε να ισχυριστεί πως το εδάφιο δεν εννοεί παρά έναν τυχαίο κεραυνό (φυσικό γεγονός) που έπεσε πάνω τους την ώρα της λατρείας;

         2. Στο Σαμουήλ Β' 12:13-18 ο Ιαχωβάς σκοτώνει το αθώο βρέφος του Δαβίδ για να τον τιμωρήσει για μια πράξη του που θεωρεί κακή:

         «Και ο Δαβίδ είπε στον Νάθαν: Αμάρτησα στον Κύριο. Και ο Νάθαν είπε στον Δαβίδ: Και ο Κύριος παρέβλεψε το αμάρτημά σου• δεν θα πεθάνεις• επειδή, όμως, με την πράξη αυτή έδωσες μεγάλη αφορμή στους εχθρούς τού Κυρίου να βλασφημούν, γι’ αυτό, το παιδί που γεννήθηκε σε σένα θα πεθάνει οπωσδήποτε.» (στ. 13-14)
         Ο ακριβής τρόπος με τον οποίο ο Ιαχωβάς σκοτώνει το αθώο βρέφος του Δαβίδ μάλιστα περιγράφεται: "Και ο Κύριος πάταξε το παιδί […] και αρρώστησε […] και την έβδομη ημέρα πέθανε".

         3. Στο Έξοδος 12:29-30 περιγράφεται η θανάτωση από τον Ιαχωβά χιλιάδων πρωτότοκων ανθρώπων (Αιγυπτίων) και ζώων, λόγω της κακής απόφασης του Φαραώ να μην αφήσει τους Εβραίους να φύγουν από την Αίγυπτο.

         Λοιπόν και στις τρεις περιπτώσεις –του Δαβίδ, του Ααρών και του Φαραώ– η Βίβλος περιγράφει τον Ιαχωβά να σκοτώνει τα παιδιά τους σε απάντηση σε κάτι κακό.

         Αυτά ήταν τα "συμφραζόμενα" στο εδάφιο Γένεση 38:7 , όπου παρουσιάζεται η θανάτωση του πρωτοτόκου του Ιούδα, του Ηρ, που ισχυρίζεσαι πως είναι φυσικός θάνατος. Βλέπουμε όμως, αλήθεια, εδώ, οτιδήποτε διαφορετικό από ό,τι είδαμε στις πιο πάνω περιπτώσεις; Κι εδώ επίσης περιγράφεται το παιδί κάποιου να θανατώνεται από τον Ιαχωβά σε απάντηση σε κάτι κακό.

         «Και ο Ηρ, ο πρωτότοκος του Ιούδα, στάθηκε κακός μπροστά στον Κύριο• και ο Κύριος τον θανάτωσε.»

         «Οι θεολόγοι αφιέρωσαν πολύ χρόνο και κόπο, προσπαθώντας να βρουν το αμάρτημα που στάθηκε αιτία της θανατικής καταδίκης του Ηρ, αφού η Βίβλος δεν λέει τίποτα γι' αυτό», γράφει ο Λέο Ταξίλ (Διασκεδαστική Βίβλος, σελ. 194). Το γεγονός πως ο τρόπος και ο λόγος του θανάτου δεν εξιστορούνται δεν αναιρεί βέβαια το γεγονός πως η Βίβλος, και σε αυτό το εδάφιο επίσης, περιγράφει ξεκάθαρα το ίδιο μοτίβο: ο Ιαχωβάς απαντά στο κακό μέσω της θανάτωσης. Θανατώνει τα τέκνα είτε για αμαρτίες των ίδιων, είτε για αμαρτίες των γονιών τους ή του βασιλιά τους.
         Όταν πρόκειται για αμαρτίες των ίδιων των τέκνων, ακόμα κι όπου αυτές δεν περιγράφονται, ασφαλώς και δεν θα διανοηθούμε να αμφισβητήσουμε τη θεία κρίση. Όταν όμως πρόκειται για αμαρτίες άλλων από τα ίδια τα τέκνα, τότε έχουμε ακριβώς την ιδεολογία που αποτελεί το υπόβαθρο της ανθρωποθυσίας: τη θανάτωση ενός αθώου για τη διόρθωση της αμαρτίας κάποιου άλλου. Σε αυτή την εξιλέωση, τη διόρθωση της αμαρτίας στα μάτια του Θεού, και φυσικά στον εξευμενισμό Του που μια τέτοια διόρθωση επιφέρει, αναφέρθηκες και ο ίδιος για να μου εξακριβώσεις τι είναι μια ανθρωποθυσία:

         «Και η θυσία γίνεται για συγκεκριμένους λόγους, είτε για εξευμενισμό των θεών, είτε για εξιλεασμό, είτε για μαγικούς σκοπούς […]. Για τέτοιους λόγους γίνεται η θυσία, ή και η ανθρωποθυσία. Όχι γενικώς και αορίστως.»

         Για τέτοιους λόγους έγιναν και οι θανατώσεις από τον Ιαχωβά που περιέγραψα πιο πάνω. Όχι γενικώς και αορίστως.

         Σίγουρα όχι ως "παράπλευρες απώλειες" κάποιας πολεμικής επίθεσης, όπως ισχυρίστηκες ότι υποστηρίζω, ή ως αυτοκινητιστικό συμβάν, που θα το δεχόσουν, όπως σημειώνεις ειρωνικά, για να μη μου χαλάσεις χατήρι.

         6) Λες:

        «Στο ζήτημα της μεταχείρισης των δούλων, παρέθεσα συγκεκριμένες διατάξεις του μωσαϊκού νόμου που ήσαν πρωτοποριακές για την εποχή τους, όπως η ανάπαυση της εβδόμης ημέρας, το Ιωβηλαίο, η απαγόρευση θανάτωσης του δούλου ή η απελευθέρωσή του σε περίπτωση που ζητήσει άσυλο σε περίπτωση ακραίας βίας. Στην αντίκρουσή σου, γεμάτη από άσχετες αναφορές όπως για το πώς δέρνουν τα παιδιά τους κάποιοι χριστιανοί με βέργες, […].»

         Η αντίκρουσή μου δεν ήταν καθόλου γεμάτη με άσχετες αναφορές. Σου απάντησα τους ισχυρισμούς λεπτομερειακά.
         α) Έδειξα ότι η "ανάπαυση της εβδόμης ημέρας" δεν πρέπει να θεωρηθεί δικαίωμα, διότι ήταν υποχρέωση. Παρέθεσα τον Ιαχωβά να διατάζει στον Μωυσή την θανατική εκτέλεση ενός ανθρώπου που "τέθηκε υπό κράτηση" επειδή μάζευε ξύλα την ημέρα του Σαββάτου. Ο άνθρωπος αυτός λιθοβολήθηκε από όλη την ιερή σύναξη των Ισραηλιτών και πέθανε, "ακριβώς όπως είχε διατάξει ο Ιεχωβά τον Μωυσή" (Αριθμοί 15:32-35). Αν, όπως λες, μπορείς να προσφέρεις χίλιους επαίνους από πανεπιστήμια για την ιουδαϊκή αυτή ημέρα της αργίας, αυτό είναι άσχετο, αν δεν απαντά στη λογική μου θέση πως κάτι που πετροβολείσαι αν δεν το κάνεις, δεν αποτελεί δικαίωμα. Αν, είτε επιστημονικά πειράματα, είτε ακαδημαϊκή λογική και έρευνα, μπορεί να απαντήσει στη λογική μου θέση, τότε σαφώς θέλω να ξέρω την απάντηση. Απάντηση όμως δεν έδωσες, απλά παραπονέθηκες για τα "απαξιωτικά" μου σχόλια και άφησες τον αναγνώστη "να εξαγάγει τα συμπεράσματά του".

         β) Η "απαγόρευση θανάτωσης του δούλου" έδειξα ότι δεν υφίσταται, κι ότι ο αφέντης μπορούσε θαυμάσια να σκοτώσει το δούλο. Δεν το απάντησες.

         γ) Το ίδιο έδειξα ότι δεν υφίσταται και η απελευθέρωση του δούλου σε περίπτωση που ζητήσει άσυλο για κακομεταχείριση. Σε αυτό μάλιστα, στο εδάφιο στο οποίο αναφερόσουν, αφιέρωσα ανάλυση πολλών σελίδων.
         Καμιά φορά αναρωτιέμαι: διαβάζεις αυτά που γράφω;

         δ) Το Ιωβηλαίο δεν το ανέφερες, αλλιώς θα σου είχα απαντήσει και σε αυτό.
         Το βάζω και στο ψαχτήρι της σελίδας, δεν το εμφανίζει.

         Λες:

         «Στην αντίκρουσή σου, γεμάτη από άσχετες αναφορές όπως για το πώς δέρνουν τα παιδιά τους κάποιοι χριστιανοί με βέργες, δεν παραθέτεις ούτε έναν νόμο αρχαίου κράτους (sic) που να είναι ελαστικότερος προς τους δούλους - ούτε καν του Ασόκα που ήταν και μεταγενέστερος του Μωυσή. Η μόνη σου αναφορά είναι ένα τσιτάτο από την Wikipedia για τον Κώδικα του Χαμουραμπί χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο.»

         Λοιπόν καλά λέω, δεν διαβάζεις ό,τι γράφω!

         Σου είχα γράψει:

                           -------- αρχή παράθεσης -------

         Λέει ο Πρώτος Τόμος της Εγκυκλοπαίδειας της Κατάργησης της Δουλείας :

         «Όπου άνθισε ο βουδισμός, η μοναστική αδελφότητα και το δόγμα ύφαναν τον εαυτό τους γύρω από πολιτικές δομές. Η πιο αρχική πολιτική εκδήλωση βουδιστικού δόγματος μπορεί να βρεθεί χαραγμένη στα Δεκατέσσερα Λίθινα Διατάγματα, επίσης γνωστά ως Στήλες του Αυτοκράτορα Ασόκα στην Ινδία (τρίτος αιώνας π.Χ.). Οι επιγραφές προωθούν την ισότητα στο όνομα της βουδιστικής ηθικής. Αν και αυτή η ισότητα δεν απελευθέρωσε εκείνους που γεννήθηκαν στη σκλαβιά, όρισε δια νόμου να τους δίδεται σεβασμός και αφοσίωση. ("it did mandate respect and loyalty to be given to them").»

         Από τη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες για τον Ασόκα:

         «[Σύμφωνα με τον Ασόκα] οι ευλογίες της βουδιστικής ηθικής (ντάρμα) πρέπει να διανεμηθούν ευρέως, έτσι ώστε να φτάσουν στα κατώτερα μέλη του οίκου, τους δούλους και τους υπηρέτες, αλλά ακόμα και στα ζώα, έτσι ώστε να γλυτώσουν ακατάλληλη μεταχείριση και βία.»
         «ΧΙ. Έτσι είπε η μεγαλειότητά του (ο βασιλιάς Ασόκα): Η βουδιστική ηθική έχει ως εξής: σωστή αντιμετώπιση των σκλάβων και των υπηρετών, […].».

         «Αφότου ήρθε υπό την επίδραση του βουδισμού, ο αυτοκράτορας Ασόκα (3ος αιώνας π.Χ.), στις Λίθινες Επιγραφές του VII και VIII, αναφέρεται στην "θεία ευλογία που βασίζεται στην τήρηση ηθικών αρχών" ("benediction of principle"), οι οποίες λέει ότι είναι πολύ καρποφόρες, και τις περιγράφει, μεταξύ άλλων, ως "σωστή συμπεριφορά προς τους σκλάβους και τους υπηρέτες".»
         http://www.purifymind.com/BuddhismSlavery.htm

         Από τη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες για τον Ασόκα:
         «Αυτό που εννοεί ο Ασόκα με τον όρο "σωστή συμπεριφορά" προς τους σκλάβους και μισθωτούς υπηρέτες, είναι λοιπόν η μεταχείριση την οποία δικαιούνταν υπό τον νόμο όπως αυτός εκτίθεται από τον Καουτίλυα: Ο νόμος καθιστούσε ποινικά τα ακόλουθα αδικήματα ενάντια σε σκλάβους: α) να τους εξαπατήσεις παίρνοντάς τους την ιδιοκτησία τους και τα προνόμιά τους, β) να τους δίνεις ακατάλληλη δουλειά (όπως να τους αναγκάζεις να μεταφέρουν πτώματα […]), γ) να τους πονάς ή να τους κακομεταχειρίζεσαι.»

                           -------- τέλος παράθεσης -------

         Πιο αναλυτικά:

         Ο Καουτίλυα ήταν πρωθυπουργός, επικεφαλής σύμβουλος, δάσκαλος και κηδεμόνας του αυτοκράτορα Τσαντραγκούπτα Μαούρυα τον 4ο αιώνα π.Χ., έναν αιώνα πριν από τον Ασόκα. Ο Τσαντραγκούπτα ήταν ο πρώτος που ένωσε τη Βόρεια Ινδία σε μία και μόνο κρατική οντότητα. Οι πολιτικές θέσεις που o Καουτίλυα εκφράζει στο Αρτασάστρα είχαν μεγάλη επίδραση στον Τσαντραγκούπτα, και άσκησαν γενικά πολιτική επίδραση μέχρι τον 12ο μεταχριστιανικό αιώνα. «Οι θέσεις αυτές δείχνουν συμπόνια προς τους φτωχούς, τους σκλάβους και τις γυναίκες.» (Πηγές για όλες τις πληροφορίες αυτής της παραγράφου: α) Εκπαιδευτική ανθολογία στη διδασκαλία των Παγκόσμιων Πολιτισμών, β) λήμμα Αρτασάστρα στη Wikipedia, γ) λήμμα Αρτασάστρα στην Εγκυκλοπαίδεια Παγκόσμιας Ιστορίας).

         (Από το λήμμα Η Δουλεία στην Ινδία, Wikipedia) :
         «Το Αρτασάστρα αφιερώνει το 13ο κεφάλαιο στους σκλάβους, στο οποίο τα νομικά τους δικαιώματα αναγνωρίζονται, και το να τους κακομεταχειρίζεσαι, να τους πονάς και να τους βιάζεις, ρητά ποινικοποιείται και καταδικάζεται. […]
         Ήταν παράνομο να αναγκάσεις έναν σκλάβο να κάνει κάποια είδη δουλειάς, να τον πονέσεις ή να τον κακομεταχειριστείς, ή να βιάσεις μια γυναίκα σκλάβα.

         "Το να βάλεις ένα σκλάβο να μεταφέρει πτώματα ή να σκουπίσει κόπρο ή ούρα ή αποφάγια· το να τον κρατάς άντυτο· το να τον πονέσεις ή να τον κακομεταχειριστείς· ή το να παραβιάσεις την αγνότητα μιας σκλάβας· όλα αυτά επιφέρουν πρόστιμο όσο πλήρωσες για να τον αποκτήσεις. Το να παραβιάσεις την αγνότητα της σκλάβας τής δίνει αμέσως την ελευθερία της."
         — Αρτασάστρα

         "Όταν ένας αφέντης έχει επαφή (σεξ) με μια σκλάβα του ενάντια στη θέλησή της, θα τιμωρηθεί. Όταν ένας άντρας διαπράττει βιασμό ή βοηθά έναν άλλον να διαπράξει βιασμό σε μια σκλάβα του, δεν θα πληρώσει μόνο ως πρόστιμο την τιμή της αγοράς της, αλλά επίσης χρηματικό ποσό στην ίδια καθώς και διπλάσιο πρόστιμο στην κυβέρνηση." »
         — Αρτασάστρα »

         «Μία σκλάβα δεν επιτρεπόταν να δαρθεί.»
         Η Θέση της Γυναίκας στην Αρτασάστρα του Καουτίλυα, Πρατίρι Σιρίν, Πανεπιστήμιο της Ντάκα )

         (αλλά και γενικότερα για τις γυναίκες: «Αν την ώρα του γάμου μια γυναίκα δεν ήταν παρθένα, αυτό ήταν τιμωρητέο με πληρωμή προστίμου.» (ibid) )

         Πώς συγκρίνονται αυτά με την ανάλογη κατάσταση στο Τορά;

         α) Σχετικά με το βιασμό σκλάβας, σου παρέθεσα από τη γνωστή ιστοσελίδα Σύμβουλοι του Οντάριο για τη Θρησκευτική Ανοχή (πρώτη παγκοσμίως στην κατηγορία Θρησκευτικά Δόγματα και Πρακτικές, στη στατιστική του Ranking.com):

        «Σεξουαλική σχέση με αρραβωνιασμένη σκλάβα: Ένας άντρας που βιάζει ή κάνει σεξ με τη θέλησή της με μία σκλάβα που είναι αρραβωνιασμένη για να παντρευτεί με άλλον άντρα, θα πρέπει να κάνει μια θυσία ζώου σε ένα ναό προκειμένου να πάρει την συγχώρεση του Θεού. […] [Πρόσεξε πως αυτό καθαυτό το αν τη βιάζει ή όχι, δεν προσθέτει καθόλου στην ποινή· η ποινή δεν δίνεται διότι εκείνη βιάστηκε, μα διότι μισο-ανήκει σε άλλον άντρα μέσω αρραβώνα.] Αν η σκλάβα δεν είναι αρραβωνιασμένη, προφανώς δεν υπάρχει θέμα […] τέλεσης θυσίας από τον άντρα: οι άντρες είχαν το δικαίωμα να βιάζουν τέτοιες σκλάβες χωρίς οποιαδήποτε μέτρα.»
        Λευιτικό 19:20-22 «Εάν ένας ανήρ έλθη εις σαρκικήν συνάφειαν με γυναίκα δούλην, η οποία όμως ήτο προωρισμένη δι' άλλον άνθρωπον, […] θα προσφέρει εις την θύραν της Σκηνής του Μαρτυρίου κριόν της πλημμελείας του […] και θα του συγχωρηθή η αμαρτία, την οποίαν διέπραξε.»

         β) Σχετικά με την μη παρθένα νεόνυμφη: αυτή λαμβάνει, όπως έχω παραθέσει, θανατική ποινή από τον Ιαχωβά.

         γ) Σχετικά με τις συνθήκες εργασίας των σκλάβων, σου παρέθεσα από το Ίδρυμα Αμερικανοεβραϊκής Ιστορίας, που δημοσιεύει κείμενο του γνωστού ραβίνου Δρ M.J. Raphall (Νέα Υόρκη 1861) που απορρίπτει την -τότε συζητούμενη- κατάργηση της δουλείας στη Νότια Αμερική, στη βάση του βιβλικού παραδείγματος του αρχαίου Ισραήλ:

        «Υπήρχαν, ωστόσο, σκλάβοι μεταξύ των Εβραίων, των οποίων η γενική κατάσταση ήταν ανάλογη με αυτήν των σκλάβων του [σύγχρονου αμερικανικού] Νότου. Αυτοί ήταν ο παγανιστής σκλάβος, ο οποίος θα αγοραζόταν
         "από τα έθνη που είναι γύρω σας• […] και θα είναι σε σας για ιδιοκτησία. Και θα τους έχετε κληρονομιά για τα παιδιά σας, […] δούλοι σας θα είναι παντοτινά• όμως, επάνω στους αδελφούς σας, τους γιους Ισραήλ, δεν θα εξουσιάζετε, ο ένας επάνω στον άλλον, με αυστηρότητα." (Λευιτικό 25: 44-46)
         Επί των παγανιστών αυτών σκλάβων, η ιδιοκτησία του ιδιοκτήτη ήταν απόλυτη· μπορούσε να τους βάλει σε βαριά εργασία, στα απώτατα όρια της σωματικής τους αντοχής […]».

         Είναι αυτό καλύτερο ή χειρότερο από το να απαγορεύεται να βαλθεί ένας σκλάβος "να μεταφέρει πτώματα ή να σκουπίσει κόπρο ή ούρα ή αποφάγια"; Τι απ' τα δύο δείχνει φροντίδα για τον σκλάβο ως άνθρωπο στις εργασιακές του συνθήκες και σεβασμό προς αυτόν;

         Σχετικά με το δικαίωμα των σκλάβων στη ζωή, είναι καλύτερα να σου επιτρέπεται να τον δείρεις μέχρι θανάτου, αρκεί να μην πεθάνει αμέσως, όπως είδαμε πως λέει το Έξοδος 21:20-21

        «Εάν κανείς κτυπήση με ράβδον τον δούλον του ή την δούλην του και αποθάνη κατά την ώραν που δέρεται, θα τιμωρηθή ο κύριος ούτος, διότι είναι ένοχος. Εάν όμως ο δούλος ούτος ζήση μίαν η δύο ημέρας, δεν θα τιμωρηθή ο κύριος ούτος, διότι ο δούλος θεωρείται ότι είναι χρήμα του, ιδιοκτησία του.»

         ή είναι καλύτερα να μην επιτρέπει ο νόμος "να τον πονέσεις ή να τον κακομεταχειριστείς" ;

         Πώς συγκρίνονται οι βουδιστικοί με τους εβραϊκούς νόμους;

         Νομίζω δεν συγκρίνονται καν βέβαια…

         "Ένας σκλάβος έχει το δικαίωμα να απολαμβάνει όχι μόνο ό,τι έχει κερδίσει χωρίς να θίγεται η εργασία του στον αφέντη του, αλλά επίσης και την κληρονομιά που του έχει αφήσει ο πατέρας του."
         — Αρτασάστρα
         Η δουλεία στην Ινδία, Wikipedia

         Από την Ιστορία της Ινδίας, Γουίλιαμ Τζάκσον, Πανεπιστήμιο Κολούμπια:

         «Τα διατάγματα του Ασόκα είναι κυρίως αφιερωμένα στη διατύπωση, εμφύσηση, και επιβολή ενός καθεστώτος πρακτικής ηθικής, ή κανόνα συμπεριφοράς, τον οποία ο Ασόκα ονόμαζε [σύμφωνα με την ινδουιστική και βουδιστική ορολογία] Ντάρμα. [...] Η εγκυρότητα αυτού του Νόμου της Ευσέβειας (Ντάρμα) θεωρείται δεδομένη στα διατάγματα, και δεν γίνεται καμιά προσπάθεια να εδραιωθεί σε οποιαδήποτε θεολογική ή μεταφυσική βάση. Οι θεολογικές ιδέες απλά αγνοούνται από τον Ασόκα, όπως αγνοούνταν και από τον διδάσκαλό του τον Βούδα, και η τρέχουσα ινδουιστική φιλοσοφία της μετενσάρκωσης λαμβάνεται ως δεδομένη και συνιστά το υπόβαθρο της ηθικής διδασκαλίας. [...] Καθώς ο καιρός περνούσε, η παθιασμένη αφοσίωση του Ασόκα στο δόγμα της ιερότητας της ζωής των ζώων αυξήθηκε σε ένταση και το 243 π.Χ., επέφερε την παραγωγή ενός αυστηρού κανονιστικού κώδικα για να εφαρμόζεται από όλες τις κατηγορίες του πληθυσμού σε όλη την αυτοκρατορία, χωρίς διάκριση θρησκείας. Πολλά είδη ζώων ήταν απολύτως προστατευμένα από τη σφαγή σε οποιαδήποτε περίσταση, και η σφαγή των ζώων που συνήθως χρησιμοποιούνται για τροφή από το μέρος του πληθυσμού που έτρωγε κρέας, αν και δεν απαγορεύτηκε τελείως, περικόπηκε και περιορίστηκε αυστηρά. Σε πενήντα έξι συγκεκριμένες ημέρες του έτους, το να σκοτώσεις, υπό οποιοδήποτε πρόσχημα, ήταν κατηγορηματικά απαγορευμένο [...]. Κατά τη διάρκεια της ζωής του Ασόκα, οι κανονισμοί αυτοί αναμφίβολα επιβάλλονταν αυστηρά από τους ειδικούς αξιωματούχους που ο Ασόκα είχε διορίσει για αυτό το σκοπό, και δεν είναι απίθανο ότι σκόπιμη παραβίαση των πιο σημαντικών κανονισμών απαντιόταν με την ποινή του θανάτου. Το δεύτερο κύριο δόγμα το οποίο ο Ασόκα εμφύσησε [στους υπηκόους του] και στο οποίο επέμεινε, ήταν η υποχρέωση σεβασμού προς τους γονείς, πρεσβυτέρους και δασκάλους. Από την άλλη μεριά, από τους ανωτέρους, ενώ λάμβαναν τη δέουσα ευλάβεια, απαιτείτο να μεταχειρίζονται τους υφισταμένους τους, συμπεριλαμβανομένων των υπηρετών, των σκλάβων και όλων των ζωντανών πλασμάτων, με καλοσύνη και φροντίδα. »

         Βλέπουμε λοιπόν τους κανόνες της ηθικής που ο νόμος όριζε και επέβαλε όσον αφορά τους δούλους, ακόμα και τα ζώα.
         Αυτή η ηθική, η ασύγκριτα ανώτερη από την "ηθική" του μωσαϊκού νόμου, μπορεί να παρατηρηθεί σε όλων των ειδών τα πράγματα. Πάρε παράδειγμα το θρησκευτικό φανατισμό. Σκέψου τι λέει ο μωσαϊκός νόμος να κάνεις στους απίστους –να τους σκοτώνεις, ακόμα κι αν είναι μέλη της οικογένειάς σου ή η λατρευτή γυναίκα σου– και δες την ανάλογη στάση στα διατάγματα του Ασόκα:

         «Κάθε άλλο παρά θρησκευτικά φανατικός, ο Ασόκα, βασισμένος στην πίστη πως όλες οι θρησκείες μοιράζονταν μια κοινή, θετική ουσία, ενθάρρυνε την ανοχή και την κατανόηση των άλλων θρησκειών:

         "Όλες οι θρησκείες πρέπει να εδρεύουν παντού, διότι όλες τους καλούν για αυτοέλεγχο και αγνότητα καρδιάς." Διάταγμα Nb 7 (S. Dhammika) [Να παρατηρήσω ότι στην εποχή του Ασόκα οι μονοθεϊστικές θρησκείες, ο ισλαμισμός και ο χριστιανισμός που αργότερα κατέκτησαν και εκμεταλλεύτηκαν την Ινδία, δεν είχαν ακόμα εμφανιστεί. Αν είχε ήδη δει αυτά να συμβαίνουν, δεν ξέρω αν η θετική του γνώμη για όλες τις θρησκείες θα διατηρείτο. Πιθανά θα αναγκαζόταν να κάνει μια διάκριση, όπως κάνω εγώ, μεταξύ του θεϊκού και του δαιμονικού στοιχείου σε αυτές τις θρησκείες, και να συστήσει τη διατήρηση του θεϊκού και την αποπομπή του δαιμονικού.]

         «Έχω τιμήσει όλες τις θρησκείες με διάφορες τιμές.» (Διάταγμα Στήλης VI)

         «Η επαφή μεταξύ των θρησκειών είναι καλό πράγμα. Πρέπει κανείς να ακούει και να σέβεται τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των άλλων. [Ακόμα κι αν πρόκειται για την θεοκατάρατη μετενσάρκωση, AndMakrid, και τη θεοκατάρατη γιόγκα που ύπουλα την προωθεί.] Ο αγαπημένος των θεών, ο Ασόκα, επιθυμεί όλοι να γνωρίζουν τις καλές διδαχές των άλλων θρησκειών.» Διάταγμα Nb12 (S. Dhammika)
         Τα Διατάγματα του Ασόκα, Wikipedia

         Αυτή η πεποίθηση έκανε τον προσηλυτισμό στον βουδισμό μια μη βίαιη κίνηση, σε αντιδιαστολή με τον βίαιο στρατιωτικό προσηλυτισμό με τον οποίο, όπως έδειξα, η Ελλάδα (και γενικώς οι άλλοι "παγανιστές και ειδωλολάτρες") έγινε χριστιανική.

         «Σύμφωνα με τα Διατάγματα του Ασόκα, ο βουδιστικός προσηλυτισμός κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του έφθανε μέχρι τη Μεσόγειο, και πολλά βουδιστικά μνημεία εγέρθηκαν.»
         Τα Διατάγματα του Ασόκα, Wikipedia

         Να μια ιδέα που αξίζει να σκεφτούν οι χριστιανοί. Θρησκευτικός προσηλυτισμός δίχως πολεμική, είτε υλική είτε ιδεολογική. Οι θρησκείες είναι όπως τα κινητά στην αγορά. Υπάρχουν διάφορες μάρκες, όχι μόνο μία. Και όλες έχουν στόχο να κάνουν τη δουλειά τους: να σε βοηθούν, μέσα απ' τους Πύργους και τις κεραίες τους, να συνδέεσαι με τους αιθέρες. Τώρα, αν μια μάρκα κινητού πιστεύει πως ρόλος της είναι οι συσκευές της να πετιούνται πάνω σε αυτές μιας άλλης μάρκας και να τις σπάνε, τότε ούτε τα άλλα κινητά θα λειτουργούν καλά ούτε τα δικά της.
         Είναι συνεπώς δυνατό μια αυτοκρατορία να χρησιμοποιήσει τη θρησκεία με ωφέλιμο τρόπο και όχι για να κατοχυρώσει, εδραιώσει και δυναμώσει την εξουσία και τα προνόμιά της, όπως είδαμε πως έκανε η ρωμαϊκή και βυζαντινή αυτοκρατορία υιοθετώντας τον χριστιανισμό. Αν οι χριστιανοί πατέρες είχαν αφαιρέσει αυτή τη βίαιη νοοτροπία από τη θρησκεία τους διαχωρίζοντάς την από την εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη, το θρησκευτικά κινητοποιούμενο αιματοκύλισμα που είδαμε πως επακολούθησε, δεν θα είχε συμβεί.
         Εφόσον δεν θέλουν να το κάνουν αυτοί, είναι χρέος του καθενός μας να ξεχωρίσουμε το κακό απ' το καλό, τα ξερά απ' τα χλωρά, για να έχουμε μια υγιή θρησκεία (αυτή που επιλέγουμε, φυσικά).
         Ή αλλιώς, μπορούμε να απορρίψουμε τη θρησκεία, όπως σαφέστατα έχουν κάνει οι περισσότεροι μορφωμένοι και σκεπτόμενοι άνθρωποι της σύγχρονης Δύσης, και να ασχολούμαστε μόνο με τα κοσμικά πράγματα.
         Είναι όμως αυτό προς όφελος μιας ευρύτερης ψυχικής ή ψυχοπνευματικής καλλιέργειας;

         Ισχυρίζεσαι πως η ιουδαιοχριστιανική παράδοση ήταν η πρώτη που ενδιαφέρθηκε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και που καλυτέρεψε τις συνθήκες διαβίωσης των δούλων, και προσθέτεις:

         «Στον αναγνώστη δεν συστήνω απλώς να ψάξει να βρει οποιαδήποτε άλλη εθνο-θρησκευτική νομοθεσία αντίστοιχη της εβραϊκής στα γνωστά έθνη της περιοχής και ευρύτερα.»

         Παράθεσα λεπτομερώς συγκρίνοντας την εβραϊκή με τη βουδιστική πολιτική σκέψη και νομοθεσία. Συνεχίζω με περισσότερα στοιχεία.

         Σχετικά με τις προθέσεις του βουδιστή βασιλιά προς τους άλλους λαούς: πώς συγκρίνονται με τις ανάλογες του Ισραήλ;

         «Οι άνθρωποι των μη κυριευμένων εδαφών πέρα από τα σύνορά μου μπορεί να σκεφτούν: "Ποιες είναι οι προθέσεις του βασιλιά προς εμάς;" Η μόνη μου πρόθεση είναι να ζουν χωρίς φόβο για εμένα, να μπορούν να με εμπιστεύονται και να μπορώ να τους δίνω ευτυχία, όχι δυστυχία. Επιπλέον, θα πρέπει να κατανοήσουν ότι ο βασιλιάς θα συγχωρήσει αυτούς που μπορούν να συγχωρεθούν, και ότι επιθυμεί να τους ενθαρρύνει να εφαρμόσουν το Ντάρμα, έτσι ώστε να μπορούν να φθάσουν στην ευτυχία σε αυτόν τον κόσμο και στον επόμενο. Σας το λέω αυτό ώστε να μπορώ να εκπληρώσω τα [ηθικά] χρέη που έχω και ώστε να ξέρετε ότι ο όρκος και η υπόσχεσή μου δεν θα αθετηθούν. Γι' αυτό, ενεργώντας κατ 'αυτόν τον τρόπο, θα πρέπει να εκτελέσετε τα καθήκοντά σας και να τους διαβεβαιώσετε (τους ανθρώπους πέρα απ' τα σύνορα) ότι: "Ο βασιλιάς είναι σαν πατέρας. Νιώθει προς εμάς όπως νιώθει προς τον εαυτό του. Είμαστε για αυτόν σαν δικά του παιδιά."»
         Τα Διατάγματα του Βασιλιά Ασόκα, Τα Λίθινα Διατάγματα της Καλίνγκα, Διάταγμα I, Εταιρεία Βουδιστικών Εκδόσεων
         https://www.cs.colostate.edu/~malaiya/ashoka.html

         Τις επιθετικές βλέψεις των Εβραίων ηγετών και του εβραϊκού λαού, όπως παρουσιάζονται στην Παλαιά Διαθήκη (και στην σύγχρονη πραγματική ζωή) τα έχω ήδη εκθέσει επαρκώς.

         Βουδιστική, κρατική φιλανθρωπία προς τους αδύναμους αλλά και προς όλους και καθολική εφαρμογή αρετών:

        «Έχω, επίσης, διατάξει τους γιους μου και τους γιους των άλλων βασιλισσών να διανείμουν δώρα, ώστε να προωθήσουν τις ευγενείς νταρμικές πράξεις και την εφαρμογή του Ντάρμα (Θείας Ηθικής). Και αυτά προωθούνται όταν καλοσύνη, γενναιοδωρία, φιλαλήθεια, αγνότητα, ευγένεια και αρετή αυξάνονται μεταξύ των ανθρώπων.»
         Τα Διατάγματα του Βασιλιά Ασόκα, Τα Δεκατέσσερα Λίθινα Διατάγματα, Διάταγμα VII, Εταιρεία Βουδιστικών Εκδόσεων
         https://www.cs.colostate.edu/~malaiya/ashoka.html

         «Όποιες καλές πράξεις έχουν γίνει από εμένα, αυτές οι άνθρωποι αποδέχονται και αυτές ακολουθούν. Γι' αυτό έχουν προοδέψει και θα συνεχίσουν να προοδεύουν έχοντας σεβασμό προς τη μητέρα και τον πατέρα, σεβασμό προς τους πρεσβύτερους, ευγένεια προς τους ηλικιωμένους, και σωστή συμπεριφορά προς τους βραχμάνους και τους ασκητές, προς τους φτωχούς και δυστυχισμένους, και ακόμα και προς τους σκλάβους και υπηρέτες. »
         Τα Διατάγματα του Βασιλιά Ασόκα, Τα Δεκατέσσερα Διατάγματα σε Στήλες, Διάταγμα VII, Εταιρεία Βουδιστικών Εκδόσεων
         https://www.cs.colostate.edu/~malaiya/ashoka.html

         Η ηθική του Ασόκα δεν βγήκε από το πουθενά. Βγήκε από τη βουδιστική ηθική:

         «Έχουν περάσει τώρα πάνω από δυόμισι χρόνια από τότε που έγινα μαθητής του Βούδα, μα μέχρι τώρα δεν έχω δείξει πολύ ζήλο. Αλλά τώρα που έμεινα στη βουδιστική αδελφότητα για περισσότερο από ένα χρόνο, έχω αποκτήσει πολύ ζήλο. Τώρα οι άνθρωποι στην Ινδία που δεν νοιάζονταν για τους θεούς, ενδιαφέρονται. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του ζήλου [μου] και δεν είναι μόνο οι επιφανείς που μπορούν να τον έχουν. Ακόμα και οι ταπεινοί, αν έχουν ζήλο, μπορούν να φθάσουν στον Ουρανό.»
         Τα Διατάγματα του Βασιλιά Ασόκα, Τα Μικρότερα Λίθινα Διατάγματα, Διάταγμα I, Εταιρεία Βουδιστικών Εκδόσεων
         https://www.cs.colostate.edu/~malaiya/ashoka.html

        «Ο αγαπημένος των θεών, ο βασιλιάς Ασόκα, δεν θεωρεί τη δόξα και τη φήμη να έχουν μεγάλη αξία, εκτός κι αν τα επιτύχει καταφέρνοντας οι υπήκοοί του να σέβονται το Ντάρμα και να το ασκούν, τόσο τώρα όσο και στο μέλλον. Για αυτό και μόνο, ο αγαπημένος των θεών, ο βασιλιάς Ασόκα, επιθυμεί τη δόξα και τη φήμη. Και όποιες προσπάθειες κάνει, όλα αυτά είναι μόνο για να έχουν [πνευματική] ευημερία οι άνθρωποι στον Άλλο Κόσμο, για να μειώσουν μέσα τους το Κακό. Και το να μην έχεις αρετές είναι κακό. Αυτή την αλλαγή είναι δύσκολο να την κάνει τόσο ο ταπεινός άνθρωπος όσο και ο επιφανής, παρά μόνο με μεγάλη προσπάθεια, και παρατώντας άλλα ενδιαφέροντα. Στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι πιο δύσκολο να την κάνει ο επιφανής.»
         Τα Διατάγματα του Βασιλιά Ασόκα, Τα Δεκατέσσερα Λίθινα Διατάγματα, Διάταγμα X, Εταιρεία Βουδιστικών Εκδόσεων
         https://www.cs.colostate.edu/~malaiya/ashoka.html

         Ο Ασόκα λοιπόν είχε την ταπεινότητα να καταλάβει πως αυτό που σε κάνει σπουδαίο είναι η αρετή σου, και πως μπορεί να είναι ακόμα πιο δύσκολο για τον επιφανή (τον σπουδαίο στα μάτια του κόσμου) να αποκτήσει τέτοια αρετή, παρά για τον άσημο. Αυτό πίστευε και ο Χριστός, και το εξέφρασε με πολλούς τρόπους. Αυτό, θα πρέπει να πιστέψουμε, πίστευε, ως "ταπεινός" που περιγράφεται να ήταν –και γι' αυτό αγαπημένος του Ιαχωβά– και ο βιβλικός ανάλογος τού βασιλιά Ασόκα, ο "χριστολογικός προφήτης", ο Δαβίδ, ο μέγας βασιλιάς των Εβραίων · που τραβούσε τους πολίτες από τις πόλεις τους και τους πριόνιζε τα μέλη, κι έκλεβε το χρυσό τους για το εβραϊκό ιερατείο.

         Κοίτα, σε μια ακόμα σύγκριση, πώς προσεγγίζει ο Ασόκα τη θρησκευτική πίστη, αν τη θεωρεί υποχρέωση ή δικαίωμα των υπηκόων του:

         «Ο αγαπημένος των θεών, ο βασιλιάς Ασόκα, επιθυμεί όλες οι θρησκείες να υπάρχουν παντού, διότι όλες τους επιθυμούν αυτοέλεγχο και αγνότητα καρδιάς. Αλλά οι άνθρωποι έχουν διάφορες επιθυμίες και διάφορα πάθη, και μπορεί να ασκήσουν όλο αυτό που θα 'πρεπε ή μόνο μέρος του. Όμως αυτός που λαμβάνει μεγάλα δώρα αλλά του λείπει ο αυτοέλεγχος, η αγνότητα καρδιάς, η ευγνωμοσύνη και η σταθερή πίστη, ένας τέτοιος άνθρωπος είναι κακός.»
         Τα Διατάγματα του Βασιλιά Ασόκα, Τα Δεκατέσσερα Λίθινα Διατάγματα, Διάταγμα VII, Εταιρεία Βουδιστικών Εκδόσεων
         https://www.cs.colostate.edu/~malaiya/ashoka.html

         Βλέπεις ότι δεν θέλει να αναγκάσει τους ανθρώπους να ακολουθήσουν τη θρησκεία τους, πόσο μάλλον τη δική του θρησκεία. Αναγνωρίζει ότι έχουν διάφορα πάθη και μπορεί να μην είναι πρόθυμοι να ακολουθούν τη θρησκεία τους πλήρως, αν και θα πρέπει να προσπαθούν να είναι καλοί και ενάρετοι.
         Πώς συγκρίνεται αυτό με τη διαταγή του Ιαχωβά στον Μωυσή για τη θανατική εκτέλεση ενός ανθρώπου που συνελήφθη να μαζεύει ξύλα το Σάββατο, γιατί δεν κρατούσε το Σάββατο αποκλειστικά ως μέρα λατρείας του Ιαχωβά; (Και, αν θεωρούμε ότι η Βίβλος δεν γράφηκε από κάποια μεταφυσική οντότητα, μα από ιερείς, τότε είναι φανερό ποια εξουσία χειρίζονται αυτοί που ισχυρίζονται πως τον αντιπροσωπεύουν επί Γης…).

         Αναρωτιέται μάλιστα ο Ασόκα:

         «Πώς μπορώ να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να ακολουθήσουν το ντάρμα; Πώς να τους ενθαρύνω να αναπτυχθούν, πώς να τους εξυψώσω προωθώντας το;»
         Τα Διατάγματα του Βασιλιά Ασόκα, Τα Επτά Διατάγματα σε Στήλες, Διάταγμα VII, Εταιρεία Βουδιστικών Εκδόσεων
         https://www.cs.colostate.edu/~malaiya/ashoka.html

         Δεν είναι λοιπόν αλήθεια πως η βία και η απηνής και αυθαίρετη εξουσιαστικότητα που βλέπουμε στην Παλαιά Διαθήκη, όπου ο ένας σκοτώνει ή κακοποιεί τον άλλο για χίλιους δυο λόγους, και πρώτιστος από όλους ο Ιαχωβάς –για κάθε λόγο και χωρίς λόγο–, συνέβαινε εξαιτίας της παλαιάς εποχής. Υπήρχε την ίδια εποχή μία τουλάχιστον κουλτούρα που ήταν ανθρωπιστική (με την έννοια του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων), στοχαστική και σοφή. Μια κουλτούρα που, με πηγή της τη θρησκεία –μια πραγματική θρησκεία που ενδιαφέρεται για την ηθική ανάπτυξη του ανθρώπου και την είσοδό του στον Παράδεισο, όχι για το πώς να βάλει το χέρι της στο χρυσάφι των λαών και να τους υποδουλώσει και εκμεταλλεύεται, όπως είδαμε ότι διατάζει ο Ιαχωβάς– προωθούσε όχι μόνο τα δικαιώματα και την ευημερία των σκλάβων, αλλά και όλων των υπηκόων του βασιλείου.

         «Στο παρελθόν δεν υπήρχαν κρατικοί υπάλληλοι του Ντάρμα, όμως διόρισα τέτοιους αξιωματούχους στον δέκατο τρίτο χρόνο της βασιλείας μου. Τώρα εργάζονται ανάμεσα σε όλες τις θρησκείες για την εδραίωση του Ντάρμα, για την προώθηση του Ντάρμα και για την ευημερία και ευτυχία όλων όσων δίνονται σε αυτό. Εργάζονται ανάμεσα στους Έλληνες, τους Kambojas, τους Gandharas, τους Rastrikas, τους Pitinikas και άλλους λαούς στα δυτικά σύνορα. Εργάζονται ανάμεσα στους στρατιώτες, τους φυλάρχους, τους Βραχμάνους, τους οικογενειάρχες, τους φτωχούς, τους ηλικιωμένους και αυτούς που είναι αφιερωμένοι στο Ντάρμα – για την ευημερία και ευτυχία τους, έτσι ώστε να είναι ελεύθεροι και να μην ασκείται επάνω τους βία. Οι αξιωματούχοι εργάζονται για την σωστή αντιμετώπιση των φυλακισμένων, για την αποδέσμευσή τους, και αν πιστεύουν πως "αυτός έχει να φροντίσει οικογένεια", "αυτός δεν ήταν ο εαυτός του όταν το έκανε", "αυτός είναι ηλικιωμένος", τότε εργάζονται για την απελευθέρωση τέτοιων φυλακισμένων. Εργάζονται εδώ, στις επαρχιακές πόλεις, στους χώρους των γυναικών και ανάμεσα στους συγγενείς μου. Εργάζονται παντού.»
         Τα Διατάγματα του Βασιλιά Ασόκα, Τα Δεκατέσσερα Λίθινα Διατάγματα, Διάταγμα V Εταιρεία Βουδιστικών Εκδόσεων
         https://www.cs.colostate.edu/~malaiya/ashoka.html

         Αν πιστέψεις τη Βίβλο, οι λαοί της εποχής (συμπεριλαμβανομένων βέβαια και των πολυθεϊστών Ινδών) ήταν δαιμονολάτρες, υπάνθρωποι και έπρεπε είτε να υποδουλωθούν και να δουλεύουν για τους Εβραίους είτε να εξολοθρευτούν.
         Γι' αυτό επαναλαμβάνω πως τις πληροφορίες σου για τους άλλους λαούς δεν είναι η Βίβλος η σωστή πηγή για να τις λαμβάνεις.
         Ασφαλώς και υπήρχε ανθρωπιστική σκέψη (αν και όχι τόσο εξελιγμένη όσο σήμερα), και υπήρχε φροντίδα για τους ανθρώπους. Ακόμα και στη Βαβυλώνα, που βέβαια η Βίβλος την ταυτίζει με τον ίδιο τον Σατανά…

         «Ο Χαμουραμπί ήταν ένας από τους σπουδαιότερους βασιλιάδες της Βαβυλώνας. Ο Νομικός Κώδικας που συνέθεσε και χάραξε σε πέτρα είναι ένας από τους πιο παλαιούς που γράφηκαν ποτέ [σχεδόν 4 χιλιετηρίδες παλαιός]. Οι νόμοι αυτοί προστάτευαν τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους φτωχούς, τους αδύναμους, τα παιδιά, τους σκλάβους και τις γυναίκες. Οι παραβάτες τιμωρούνταν αυστηρά.»
        Ιστορία και Αστικό Δίκαιο, Singh, Google Books

         «Στον πρόλογό του στον Νομικό του Κώδικα, ο Χαμουραμπί δηλώνει την επιθυμία του να "εδραιώσει την δικαιοσύνη" και στον επίλογο δηλώνει ότι, μέσα από τις διατάξεις του, "ο ισχυρός δεν θα βλάπτει τον αδύναμο, και τα ορφανά κι η χήρα θα λαμβάνουν δικαιοσύνη". Αν και αυτό δεν ήταν μια καινούργια έννοια –είναι γνωστοί και πρωτύτεροι νομικοί κώδικες–, ωστόσο ο Χαμουραμπί ξεχωρίζει ως ένας από τους σπουδαίους ανθρωπιστές της ιστορίας.»
         Κώδικας Χαμουραμπί, εγκυκλοπαίδεια Encyclopedia.com

         «Ο Χαμουραμπί, ο βασιλιάς της Βαβυλώνας, έγραψε τον "Κώδικα του Χαμουραμπί" για την προστασία των αδυνάμων ενάντια στην καταπίεση από τους ισχυρούς και διέταξε να εξαγοράζονται οι αιχμάλωτοι πολέμου με καταβολή χρηματικού ποσού.»
         Εγχειρίδιο Διεθνών Ανθρωπιστικών Νόμων, Dieter Fleck, Michael Bothe, Google Books

         Πώς συγκρίνεται αυτή η στάση προς τους αιχμαλώτους με την στάση του Ιαχωβά;

         Τους μεν λαούς που είναι "πολύ μακριά" από τους Εβραίους, ο Ιαχωβάς ορίζει να τους σκλαβώνουν οι Εβραίοι, και να τους έχουν να δουλεύουν για αυτούς. Αν οι λαοί δεν δεχθούν να υποδουλωθούν, τότε "θα πολιορκήσετε την πόλη. Και, όταν ο Κύριος, ο Θεός σας, θα την παραδώσει στην εξουσία σας, θα κατασφάξετε όλους τους άντρες της." (Δευτερονόμιο 20:12-13)
         Τις γυναίκες και τα παιδιά θα τα κρατήσουν ζωντανά για να τα εκμεταλλεύονται σεξουαλικά και εργασιακά, όπως ήδη είδαμε πως ήταν η μοίρα των αιχμαλώτων, μα δεν νομίζω πως αυτό καλείται ανθρωπισμός, δηλαδή είτε να σκοτωθείς είτε με κάθε τρόπο να βιαστείς.

         Αυτά για τους λαούς που ήταν "πολύ μακριά". Στις πιο κοντινές περιοχές όμως, που ο Ιαχωβάς λέει ότι τις έχει δώσει στους Εβραίους για δικές τους, εκεί «δεν θα αφήσεις ζωντανό κανένα από εκείνα που έχουν πνοή• αλλά, θα τους εξολοθρεύσεις κατακράτος, τους Χετταίους, και τους Αμορραίους, τους Χαναναίους, και τους Φερεζαίους, τους Ευαίους, και τους Ιεβουσαίους, καθώς σε πρόσταξε ο Κύριος ο Θεός σου».

         Εκεί λοιπόν οι γυναίκες δεν θα 'χουν το προνόμιο να αιχμαλωτιστούν και βιαστούν από τους φονιάδες των γονιών και αγαπημένων τους.

         Αυτή η στάση του Ιαχωβά προς τους αιχμαλώτους αποδίδεται μάλιστα και ποιητικά, από τον Ίδιο, που, εκτός από Ποιητής Ουρανού και Γης, εμφανίζεται τώρα και ως έμμετρος ποιητής:

         «Δείτε, τώρα, ότι εγώ, εγώ μονάχα είμαι,
         και δεν υπάρχει εκτός από μένα άλλος θεός. ...
         θ' ακονίσω το αστραφτερό μου το σπαθί ...
         Τα βέλη μου θα τα μεθύσω με αίμα
         και το σπαθί μου θα κατατρώει κορμιά,
         αίμα των πληγωμένων και των αιχμαλώτων,
         κεφάλια των αρχηγών του εχθρού».
         (Δευτερονόμιον 32:39-42)

         Άλλωστε συχνά καυχιούνται οι βιβλικοί Εβραίοι πως τους "πατάξαμε" όλους και «εξολοθρεύσαμε κάθε πόλη, άνδρες και γυναίκες, και παιδιά• δεν αφήσαμε τίποτε υπόλοιπο» (Δευτερονόμιο 2:33-34). Περισσότερα γι' αυτό πιο κάτω.

         Λες:

         «[…] δεν παραθέτεις ούτε έναν νόμο αρχαίου κράτους (sic) που να είναι ελαστικότερος προς τους δούλους - ούτε καν του Ασόκα που ήταν και μεταγενέστερος του Μωυσή.»

         Ο Ασόκα ήταν μεταγενέστερος του Μωυσή, έζησε όμως σχεδόν την ίδια εποχή που γράφηκαν τα "ιερά" κείμενα που παραδοσιακά αποδίδονται στον Μωυσή, δηλαδή το Τορά (πρώτα πέντε βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης). Όπως ήδη σου έγραψα,

         «βιβλία όπως η Έξοδος και το Λευιτικό γράφηκαν μεταξύ 538 και 330 π.Χ.»

         και ο Ασόκα έζησε μεταξύ 268 και 232 π.Χ.

         Και σημασία δεν έχει τόσο πότε γράφηκε το βιβλίο (πόσο μάλλον πότε υποτίθεται ότι έζησε ο Μωυσής, αν δηλαδή όντως τέτοιο πρόσωπο υπήρξε), αλλά πότε πιστευόταν ως ιερό και οι διατάξεις του εφαρμόζονταν στο κράτος του Ισραήλ. Την εποχή του Ασόκα, το βιβλίο αυτό θεωρείτο ιερό και χρησιμοποιείτο ως κρατικός νόμος στο θεοκρατικό Ισραήλ. Πώς συγκρίνονται οι διατάξεις του, π.χ. σε σχέση με τους δούλους, με τις ανάλογες κρατικές διατάξεις επί Ασόκα; Αυτό μου ζήτησες να εξετάσω και αυτό εξέτασα.

         7) Γράφεις:

         «Ο Μωυσής υπήρξε εθνάρχης και όχι απλά ένας μοναχός, φιλόσοφος, ή έστω ιδρυτής θρησκείας. Πράγμα που σημαίνει πως η νομοθεσία του απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο έθνος με σκοπό, όχι μονάχα να εδραιώσει μια θρησκευτική διδασκαλία, αλλά πολύ περισσότερο να διατηρήσει το έθνος αυτό εν ζωή, σε συγκεκριμένα γεωγραφικά όρια και με τα ίδια χαρακτηριστικά.»

         Αυτό το θέμα το έχουμε συζητήσει επί μακρόν. Σου έχω δείξει πως η ιστορία για τον Μωυσή που δήθεν οδηγεί τους Εβραίους στην Γη της Επαγγελίας, ως εθνάρχης και εκ Θεού οδηγός τους, είναι μύθευμα. Να ακόμα ένα τέτοιο απόσπασμα:

         «Στην πρώτη εποχή της βιβλικής αρχαιολογίας υπήρχε μεγάλη αισιοδοξία ότι η καινούργια επιστήμη θα μπορούσε να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του Μωυσή αποδεικνύοντας ότι πράγματι υπήρχε μια μεγάλη μετανάστευση ανθρώπων από την Αίγυπτο, οι οποίοι τελικά κατέκτησαν την Χαναάν και εγκαταστάθηκαν σε αυτήν. Αυτή η πρόωρη αισιοδοξία κατατροπώθηκε από την ψυχρή πραγματικότητα των ανασκαφών που ακολούθησαν.
         Στο Η Ανασκαφή της Βίβλου, οι Ισραηλινοί αρχαιολόγοι Israel Finkelstein και Neil Asher Silberman καταλύουν οποιεσδήποτε ψευδαισθήσεις ότι οι ανασκαφές τους έχουν επιβεβαιώσει την ιστορία της Εξόδου: "Η διαδικασία που περιγράφουμε εδώ είναι, στην πραγματικότητα, το αντίθετο από ό,τι έχουμε στη Βίβλο: η εμφάνιση του πρώιμου Ισραήλ ήταν αποτέλεσμα της κατάρρευσης της χανανιτικής κουλτούρας, όχι η αιτία της. Και οι περισσότεροι Ισραηλίτες δεν ήρθαν από έξω από την Χαναάν – αναδύθηκαν από το εσωτερικό της. Δεν υπήρξε μαζική έξοδος από την Αίγυπτο. Δεν υπήρξε μαζική κατάκτηση της Χαναάν. Οι περισσότεροι άνθρωποι που σχημάτισαν το πρώιμο Ισραήλ ήταν ντόπιοι – οι ίδιοι άνθρωποι που βλέπουμε στα υψίπεδα καθ' όλη την Εποχή του Χαλκού και του Σιδήρου. Οι πρώιμοι Ισραηλίτες ήταν –τι ειρωνεία!– οι ίδιοι αρχικά Χαναναίοι." » [η έμφαση με πλάγια γράμματα προστέθηκε]

         Μεταξύ άλλων, σου παρέθεσα:

                           --------- αρχή αποσπάσματος ------------

         (Φωνή παρουσιαστή): «Η αρχαιολογία αποκαλύπτει ότι οι Ισραηλίτες ήταν οι ίδιοι αρχικά Χαναναίοι. ["Archaeology reveals that the Israelites were themselves originally Canaanites."] Λοιπόν γιατί τους παρουσιάζει σταθερά η Βίβλος ως "εξωτερικούς" της Χαναάν – οι περιπλανήσεις του Αβραάμ στη Μεσοποταμία· η εκ του Μωϋσέως καθοδήγηση των σκλάβων από την Αίγυπτο στη Γη της Επαγγελίας· και ο Ιησούς του Ναυή να κατακτά τη Χαναάν από έξω;»
         Τα Θαμμένα Μυστικά της Βίβλου (ντοκιμαντέρ του BBC)

         Παρόμοια ο καθηγητής Βιβλικών Σπουδών David Sperling του Κολλεγίου της Εβραϊκής Ένωσης - Εβραϊκού Ινστιτούτου της Θρησκείας στο βιβλίο του Το Πρωταρχικό Τορά: Οι Πολιτικοί Σκοποί των Συγγραφέων της Βίβλου , έκδοση Πανεπιστημίου Νέας Υόρκης:

         «Με λίγα λόγια, η [βιβλική] παράδοση της αιχμαλωσίας στην Αίγυπτο, οι ιστορίες για την περιπλάνηση των Ισραηλιτών στην έρημο, και οι ιστορίες της κατάκτησης της Γης της Επαγγελίας ήταν όλες τους μυθεύματα ("fictitious"). Αυτό σημαίνει ότι οι βιβλικές παραδόσεις είναι αλληγορίες που επινοήθηκαν εσκεμμένα για να αποκρύψουν το γεγονός ότι οι Ισραηλίτες ήταν ντόπιοι της Χαναάν.»

                           --------- τέλος αποσπάσματος ------------

         Λοιπόν οι Ισραηλίτες ήταν σαν όλους τους λαούς. Υπήρξαν αρχαίοι λαοί που μπόρεσαν να κρατήσουν τα εδάφη τους και τη θρησκευτική τους παράδοση, όπως οι λαοί που ασπάστηκαν τον μωαμεθανισμό, τον ινδουισμό και το βουδισμό, άλλοι λαοί που κράτησαν τα αρχαία τους εδάφη μα αλλοτριώθηκαν ως πολιτισμική ή θρησκευτική ταυτότητα λόγω βίαιου προσηλυτισμού, όπως οι αρχαίοι Έλληνες που, όπως έχω δείξει, προσηλυτίστηκαν με τη βία στο χριστιανισμό, και υπήρξαν και αρχαίοι λαοί που κράτησαν μια πολιτισμική ταυτότητα μα όχι και τα εδάφη τους, όπως οι Εβραίοι και οι γύφτοι, που, αν και "διάσπαρτοι στις τέσσερις γωνίες του ορίζοντα", όπως το θέτεις για τους Εβραίους, «επιβίωσαν αξιοθαύμαστα και χωρίς κράτος".
         Υπό αυτή την λογική, και οι γύφτοι είναι αξιοθαύμαστοι, εφόσον έχουν πολιτισμικά επιβιώσει – αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θαυμάζουμε ή τιμάμε ή διδασκόμεθα από την κουλτούρα τους. Αυτό έλειπε δα, τόσο για τους μεν όσο και για τους δε.

         Λοιπόν δεν υπήρξε προσωπικότητα με το όνομα Μωυσής που να προσπάθησε να συντάξει τους Ισραηλίτες σε κράτος μετά από τη φυγή τους από την Αίγυπτο και την προσπάθεια επιβίωσής τους στην έρημο. Όλα αυτά είναι στρατιωτική προπαγάνδα, όπως έδειξα, με σκοπό να δικαιολογήσει τις επεκτατικές βλέψεις των Εβραίων βασιλιάδων. Η βία χρειαζόταν τότε για την υπεράσπιση του έθνους, ακριβώς όπως χρειάζεται και σήμερα για την υπεράσπιση του κάθε έθνους – δηλαδή αμυντικά. Όλα τα άλλα – οι επιθετικοί πόλεμοι που, όπως έδειξα, περιγράφονται να διεξάγουν οι Ισραηλίτες με διαταγή του Ιαχωβά, καθώς και η βαρβαρότητα των εσωτερικών τους θρησκευτικών νόμων, αυτών που διέπουν τις μεταξύ τους σχέσεις, όπως και οι θυσίες ζώων και οι ανθρωποθυσίες, δεν έχουν καμιά σχέση με το δικαίωμα των λαών να υπερασπίζουν τον εαυτό τους μπροστά σε επιδρομείς.
         Είναι απλώς, όσο δύσκολο κι αν μας φαίνεται να το δεχτούμε, μια που συνδέσαμε τον χριστιανισμό με τον εβραϊσμό, η βάρβαρη νοοτροπία της "ιερής" Παλαιάς Διαθήκης και του "ενός και μοναδικού αληθινού θεού" της.

         Γράφεις:

         «Ενδιαφέρον θα είχε δε, να ρωτούσε κανείς τον Δαλάι Λάμα, εάν θα προτιμούσε την εξορία του, από το να είχε καταφέρει ο στρατός του Θιβέτ να σφάξει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Κινέζους στρατιώτες, ώστε ο Βουδισμός να κρατούσε σήμερα το γεωγραφικό του κέντρο.»

         Νομίζω πως δεν αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά μεταξύ αμυντικού και επιθετικού πολέμου, όπως και δεν αναγνωρίζεις τη διαφορά μεταξύ αθώων και ένοχων θυμάτων ενός θυμωμένου θεού. Η διαφορά αυτή είναι ζωτικής σημασίας για την ηθική αποτίμηση ανθρώπινων και θείων προσώπων και ιερών Γραφών.

         Είναι ποτέ δυνατόν οι μαχητές που υπερασπίστηκαν την Ελλάδα από τους Ναζί να μπουν στην ίδια ηθική κατηγορία με τους Ναζί;

         Ακόμα κι όπως σερβίρει το παραμύθι η Βίβλος, η επέλαση των Εβραίων στη Γη της Χαναάν είναι ένα επιθετικός πόλεμος. Είναι το αντίστοιχο του να προσπαθήσουν οι σημερινοί Σύριοι να καταλάβουν την Ελλάδα, καθοδηγούμενοι (δήθεν) από έναν ουράνιο θεό τους, επειδή δεν έχουν ζωτικό χώρο στην πατρίδα τους. Στο ξαναείπα: δεν υπάρχει ηθική δικαιολόγηση. Και το αν πράγματι δεν θα είχαν οι Εβραίοι τη δυνατότητα να εγκατασταθούν κάπου ειρηνικά, είναι συζητήσιμο: διότι, όπως έδειξα, το εδάφιο που συζητάμε (για τις παρθένες), στο οποίο οι Εβραίοι γενοκτονούν τους Μαδιανίτες, έχει ως υπόβαθρο όχι τη μεταξύ τους εθνική σύγκρουση για ζωτικό χώρο, μια που ζούσαν μαζί ειρηνικά, μα θεολογική αιτία: ο Ιαχωβάς προτρέπει τους Εβραίους να αφανίσουν τους Μαδιανίτες γιατί οι τελευταίοι μοιράστηκαν με τους Εβραίους τη λατρεία ενός άλλου θεού.
         Βέβαια, η επιστημονική γνώση πως στη βάση όλων αυτών των βιβλικά περιγραφόμενων κατακτήσεων βρίσκεται η στρατιωτική προπαγάνδα μάς βοηθά να αποτιμήσουμε τον ισχυρισμό πως, αν οι Εβραίοι ήθελαν να επιβιώσουν, έπρεπε να κάνουν όλες αυτές τις επιθέσεις και γενοκτονίες (και μάλιστα βγάζοντας τους πολίτες από τις πόλεις τους και τεμαχίζοντάς τους με πριόνια, όπως είδαμε ότι έκανε ο μέγας "χριστολογικός" προφήτης, ο Δαβίδ, το "άσημο και ταπεινό βοσκόπουλο" που μας δείχνει ότι "ο Θεός δοξάζει τούς ταπεινούς", όπως παρέθεσα χριστιανική ιστοσελίδα να εξηγεί σε σχέση με την ιδιαίτερη θέση που είχε ο Δαβίδ στην καρδιά του Ιαχωβά.)
         Υπάρχει οποιοσδήποτε κατακτητής που δεν προσφέρει το επιχείρημα της άμυνας για να υποστηρίξει τις ανήθικες πράξεις του; Δεν παρουσιάζουν οι σημερινοί Αμερικάνοι τις επιθέσεις τους στη Μέση Ανατολή ως ζωτικές για την ασφάλεια της χώρας τους (λόγου χάρη επειδή δήθεν αυτές οι χώρες κρύβουν στα εδάφη τους όπλα μαζικής καταστροφής – ένα παραμύθι που έχει ξεσκεπαστεί); Δεν παρουσιάζουν οι σύγχρονοι Ισραηλίτες ως δικαιολογημένη κίνηση την εξάπλωσή τους στην Παλαιστίνη; Αυτοί δεν έχουν ζωτικό χώρο, πρέπει να πάρουν τα εδάφη των άλλων. Πρόκειται άλλωστε για εδάφη που δικαιωματικά τους ανήκουν, τους τα χάρισε ο βιβλικός Θεός, υπεραμύνονται των εδαφών τους.
         Τελειώνει ποτέ η διπλοπροσωπία και η επιθετικότητα και η ψευτιά του αρσενικού ανθρώπου;
         Αν και, για να είμαστε δίκαιοι με την Παλαιά Διαθήκη, εκείνη ελάχιστα κάνει αυτό τον ισχυρισμό. Ο ισχυρισμός εκεί δεν είναι ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει γη όπου θα μπορούσαν να εγκατασταθούν ειρηνικά. Δεν προσπαθούν καν να βρουν τέτοια γη. Απελαύνουν προς τη "δικιά τους" γη όπου, αν και ζουν άλλοι, πιστεύουν ότι τους την έδωσε ο θεός, γιατί ρέει μέλι και γάλα, δηλαδή είναι πολύ πλούσια. Με αυτό τον τρόπο δεν προσπαθούν καν να μασκαρέψουν την επίθεση ως άμυνα. Κάποιες μάχες εδώ κι εκεί μπορεί να τις δικαιολογούν έτσι (όπως στην περίπτωση του Ιεφθάε στην οποία αναφέρεσαι), αλλά η γενική τους κίνηση είναι ξεκάθαρα και ρητά κατακτητική. Ο Ιαχωβάς τούς έχει εξαρχής πει:

         «Θα τους εξοντώσετε τελείως όλους: Τους Χετταίους, τους Αμορραίους, τους Χαναναίους, τους Φερεζαίους, τους Ευαίους και τους Ιεβουσαίους, όπως σας έχει διατάξει ο Κύριος».
         (Δευτερονόμιο 20:17)

         Σου παρέθεσα:

         «Γιατί εκτοπίστηκαν οι Χαναναίοι; Κατά μία έννοια, οι Χαναναίοι είχαν καταπατήσει γη η οποία δεν τους ανήκε. Πώς συντελέστηκε αυτό; Περίπου 400 χρόνια πρωτύτερα, ο Θεός είχε υποσχεθεί στον πιστό Αβραάμ ότι η γη Χαναάν θα ήταν ιδιοκτησία των απογόνων του. (Γένεση 15:18) Ο Θεός εκπλήρωσε αυτή την υπόσχεση όταν διευθέτησε να κατακτήσει την περιοχή το έθνος του Ισραήλ, το οποίο καταγόταν από τον Αβραάμ. Φυσικά, ορισμένοι μπορεί να αντιτείνουν ότι οι Χαναναίοι ζούσαν ήδη εκεί, άρα είχαν δικαιώματα σε εκείνη τη γη. Ασφαλώς, όμως, ως ο Κυρίαρχος του σύμπαντος, ο Θεός έχει το απόλυτο δικαίωμα να καθορίζει ποιοι θα ζουν πού. —Πράξεις 17:26· 1 Κορινθίους 10:26. »
(Εβραϊκή Οργάνωση των Μαρτύρων του Ιαχωβά)

         Μετά αρχίζουν οι δικαιολογίες: "Πού να πάνε; Δεν είχαν πού να πάνε, κι έπρεπε να επιτεθούν σε όλους για να ζήσουν αυτοί. Είναι δικαιολογημένο και ο θεός που τους βόηθησε είναι ο μόνος αληθινός θεός."
         Ή, η άλλη δικαιολογία:

       «Λόγω της πονηρίας τους, διώχνει ο Ιεχωβά ο Θεός σου αυτά τα έθνη από μπροστά σου.» (Δευτερονόμιο 9:5)

         Όπως παρέθεσα να το θέτει ο διάσημος χριστιανός θεολόγος και απολογητής William Lane Craig στο κείμενό του "Η Σφαγή των Χαναναίων" :

         «Την εποχή που εξολοθρεύτηκαν, οι πολιτισμοί της Χαναάν ήταν στην πραγματικότητα διεφθαρμένοι και απηνείς, […] το Ισραήλ ήταν απλά το μέσο με το οποίο η Δικαιοσύνη Του απονεμήθηκε. […] Οι Χανανίτες έπρεπε να εξολοθρευτούν "για να μη σας διδάξουν να κάνετε σύμφωνα με όλα τα βδελύγματά τους, που έκαναν στους θεούς τους, και αμαρτήσετε ενάντια στον Κύριο τον Θεό σας" (Δευτερονόμιο 20:18).»

         Όπως το θέτουν οι Μάρτυρες του Ιαχωβά:

         «Tους Χαναναίους ο Θεός τούς κατέστρεψε [μέσω του Ισραήλ] για να προστατέψει τον Ισραήλ, το έθνος μέσω του οποίου θα ερχόταν τελικά ο Μεσσίας.—Ψαλμός 132:11, 12.»

         Όλος ο κόσμος πρέπει να γίνει αντιληπτός με βάση τη γέννηση του Χριστού. Όλοι οι προαναφερόμενοι λαοί έπρεπε να αφανιστούν για να εμφανιστεί ο Χριστός. Οι Εβραίοι έπρεπε να τους σκοτώσουν, για να επιβιώσουν και να γίνουν ο λαός του Θεού που θα γεννούσε τον Μεσσία.
         Πώς αλλιώς θα σωζόμασταν όλοι εμείς; Μόνο επειδή ο Χριστός έχυσε το αίμα του για εμάς τους άχρηστους και τιποτένιους. Μόνο επειδή θέσπισε την Εκκλησία του, που με το δόγμα της αγάπης (και γι' αυτό της πολλής βίας) μάς φέρνει στα πόδια Του.
         Όλα εξηγούνται και δικαιολογούνται έτσι:
         Ο επιθετικός πόλεμος των ισραηλιτών προς τους Χαναναίους (μάντεψε – ήταν αμυντικός και δείγμα της αγάπης του καλού θεούλη για εμάς!)
         Ο βίαιος προσηλυτισμός των Ελλήνων και των άλλων λαών από τους χριστιανούς.
         Τα μεσαιωνικά βασανιστήρια των αιρετικών στην βυζαντινή και ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
         Οι θανατώσεις από την Ιερά Εξέταση.
         Τα μαλώματα μεταξύ Ευρωπαίων χριστιανών για το ένα και μοναδικό αληθινά χριστιανικό δόγμα - ατέλειωτοι νεκροί.
         Οι επιθέσεις στους Αγίους Τόπους.
         Η υποδούλωση των Αφρικανών.
         Η αποικιοκρατία στην Ασία (όπως των "καλών" Εγγλέζων που συμμάζεψαν τους δεκαπέντε θυσιαστές στην Κάλι σε μια χώρα εκατομμυρίων ινδουιστών).
         Η κατάκτηση της Αμερικής και οι σφαγές των Ινδιάνων.
         Η αποικιοκρατία στη Μέση Ανατολή.

         Μέχρι τις μέρες μας, όπου η αποικιοκρατία έχει πλέον οικονομικό χαρακτήρα, και οι μάχες σπάνια δίνονται με το ξίφος, αυτή η εξωστρεφής και επιθετική κουλτούρα που δημιούργησε τον μονοθεϊσμό –τη λατρεία του Ιαχωβά– απελαύνει ασύστολα για να κατακτήσει τον κόσμο.
         Αντιλαμβανόμενοι την αλλοτριωμένη και φαύλη φύση των επιδιώξεών της, αν επιλέγαμε να επηρεαστούμε από τον "άκακο βουδισμό", δεν θα το κάναμε για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, αλλά για να σταματήσουμε να καταπατάμε τα δικαιώματα των άλλων. Έδειξα ότι στη βία της καταπάτησης αυτής και στην "άνωθεν" δικαιολόγησή της η Παλαιά Διαθήκη αποτελεί ύπουλο και πονηρό διδάσκαλο· ή διδάσκαλο σατανικό, όπως το έθεσε το Εγχειρίδιο της Οξφόρδης για Εξελικτικές Οπτικές πάνω στη Βία, την Ανθρωποκτονία και τον Πόλεμο, εκδομένο από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, αναφερόμενο στο θείο ένδυμα ("προβιά αρνιού" –ανώτερη ανάγκη, θεία δικαιοσύνη, αγάπη) με το οποίο η εβραϊκή θεολογία ντύνει το άνομο κορμί ("λύκο") των νοσηρών της επιδιώξεων, "προωθώντας τα συμφέροντα των κυρίαρχων επί των κυριαρχημένων και εδραιώνοντας την αδικία".

         Η "κατάκτηση της Αμερικής και οι σφαγές των Ινδιάνων", που αναφέρω πιο πάνω, είναι μία εκδήλωση της χριστιανικής βίας που δεν έχω θίξει νωρίτερα:

         «Ισπανική Κατάκτηση της Αμερικής / Ο ρόλος της θρησκείας
         «Ο αποικισμός του Νέου Κόσμου από τους Ευρωπαίους τυχοδιώκτες και η γενοκτονία των ιθαγενών πληθυσμών για το σκοπό αυτό "δικαιολογήθηκε" τότε σε πνευματική και θρησκευτική βάση. Στην κατάκτηση της Αμερικής, η χριστιανική υποχρέωση να ευαγγελίζεσαι τους μη πιστούς πήρε τη μορφή τού (συχνά αναγκαστικού) προσηλυτισμού των Ινδιάνων και άλλων παγανιστών, στα χέρια των Ρωμαιοκαθολικών ιερέων. Ο Χριστιανισμός χρησιμοποιήθηκε επίσης για να δικαιολογήσει την κρατική πολιτική της υποδούλωσης των Ινδιάνων, και τη συχνά βίαιη ειρήνευση των γηγενών κοινοτήτων που αντιστάθηκαν. […] Επιπλέον, δεδομένου ότι ο γηγενής πληθυσμός δεν ήταν χριστιανικός, η χριστιανική θρησκεία των Ευρωπαίων τούς ανέθετε το δικαίωμα –ή, πράγματι, την υποχρέωση– να πάρουν την κατοχή της γης και των λαών στο όνομα του Θεού και του θρόνου.
         Πιο συγκεκριμένα, η καθολική θεολογία θεωρούσε ότι η πνευματική σωτηρία είχε προτεραιότητα έναντι κοσμικών και πολιτειακών θεμάτων. Ο προσηλυτισμός των παγανιστών ντόπιων στο χριστιανισμό ήταν το σκεπτικό που νομιμοποίησε τις κατακτήσεις της Ισπανίας. Ο Πάπας, όντας ο αποδέκτης της θείας εξουσίας και έχοντας την υποχρέωση να διαδώσει την πίστη, εξουσιοδότησε την Ισπανία να κατακτήσει τον Νέο Κόσμο και να προσηλυτίσει τους λαούς της. […] Οι ιθαγενείς λαοί έπρεπε να αποδεχθούν την υπεροχή της Καθολικής Εκκλησίας και του ισπανικού θρόνου. Το κράτος εξουσιοδοτήθηκε να επιβάλει την υποταγή, με πόλεμο όπου απαραίτητο.»
        Ο Ρόλος της Θρησκείας στην Ισπανική Κατάκτηση (Wikipedia)

         Ο Craig M. Watts, σύγχρονος Αμερικανός, γράφει:

         «Κατάγομαι από μια οικογένεια με πολύ βαθιές ρίζες στην Αμερική. Ο προ-προπάππους μου από την πλευρά της μητέρας μου ήταν ο Χίραμ Γκρέγκορυ, γνωστός ως ένας "σκληροτράχηλος μαχητής Ινδιάνων". Αυτός οδήγησε εκείνους που επέφεραν τη Σφαγή στους Καταρράκτες του Γιαχού το 1810, κοντά στο σημείο όπου η οικογένειά μου ζούσε για πολλές γενιές. Όπως το έθεσε μια έκθεση για το περιστατικό,
         "Αν και η τραγική σφαγή στο Γιαχού δεν ήταν μοναδική ή έκτακτη στην ιστορία της δυτικής εποίκισης, οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν γνωρίζουν τίποτα γι 'αυτήν και πολύ λίγα για άλλα παρόμοια γεγονότα. Τέτοιες γενοκτονικές δράσεις συνεχίστηκαν για το μεγαλύτερο μέρος του δέκατου ένατου αιώνα. Οι άνδρες του Γκρέγκορυ σκότωσαν γέροντες, βίασαν γυναίκες και κορίτσια όλων των ηλικιών, και ξέσκισαν κοιλιές. Συνολικά [εκείνη τη μέρα] αναίσθητα δολοφόνησαν και έγδαραν το κρανίο πάνω από 100 γυναικών και παιδιών της φυλής Τσιρόκι που τους είχαν ικετεύσει για τη ζωή τους."
         Όταν διάβασα αυτή την έκθεση έκλαψα, ντρεπόμενος για τον πρόγονό μου.»

         Συμφωνώ που ντρεπόταν. Ωστόσο, θα έπρεπε επίσης να ντρέπεται και για το "ιερό" βιβλίο που ο πρόγονός του διάβαζε, που προωθεί και δικαιώνει τέτοιες συμπεριφορές.
         Αλήθεια, τι παραπάνω έκανε ο πρόγονός του από ό,τι ακριβώς διατάζει ο Ιαχωβάς, ο θεός των χριστιανών, στο "ιερό" βιβλίο της θρησκείας αυτής; Λέει ο Ιαχωβάς:

         «Όταν πλησιάσεις σε πόλη για να πολεμήσεις εναντίον της, τότε να την καλέσεις σε ειρήνη• και αν σου αποκριθεί ειρηνικά, και ανοίξει σε σένα, τότε ολόκληρος ο λαός, που βρίσκεται σ’ αυτή, θα γίνει σε σένα υποτελής και θα σε δουλεύει• αν, όμως, δεν κάνει ειρήνη μαζί σου, αλλά σε πολεμήσει, τότε θα την πολιορκήσεις• και αφού ο Κύριος ο Θεός σου την παραδώσει στα χέρια σου, θα πατάξεις όλα τα αρσενικά της με μάχαιρα• και τις γυναίκες, και τα βρέφη, και τα κτήνη, και όλα όσα βρίσκονται στην πόλη, όλα τα λάφυρά της θα τα πάρεις για τον εαυτό σου• και θα τρως τα λάφυρα των εχθρών σου, όσα ο Κύριος ο Θεός σου έδωσε σε σένα. Έτσι θα κάνεις σε όλες τις πόλεις, που είναι πολύ μακριά από σένα, που δεν είναι από τις πόλεις των εθνών αυτών• από τις πόλεις, όμως, αυτών των λαών, που ο Κύριος ο Θεός σου δίνει σε σένα ως κληρονομιά, δεν θα αφήσεις ζωντανό κανένα από εκείνα που έχουν πνοή• αλλά, θα τους εξολοθρεύσεις κατακράτος, τους Χετταίους, και τους Αμορραίους, τους Χαναναίους, και τους Φερεζαίους, τους Ευαίους, και τους Ιεβουσαίους, καθώς σε πρόσταξε ο Κύριος ο Θεός σου• για να μη σας διδάξουν να κάνετε σύμφωνα με όλα τα βδελύγματά τους, που έκαναν στους θεούς τους, και αμαρτήσετε ενάντια στον Κύριο τον Θεό σας.» (Δευτερονόμιο 20:10-18)

         «Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Θα εκδικήσω όσα έκανε ο Αμαλήκ στον Ισραήλ, ότι του αντιστάθηκε στον δρόμο όταν ανέβαιναν από την Αίγυπτο• πήγαινε τώρα και πάταξε τον Αμαλήκ, και εξολόθρευσε κάθε τι που έχει, και μη τους λυπηθείς• αλλά, θανάτωσε και άνδρα και γυναίκα, και παιδί και βρέφος που θηλάζει, και βόδι και πρόβατο, και καμήλα και γαϊδούρι.» (Α΄ Σαμουήλ 15:2-3)

         «Όταν ο Κύριος ο Θεός σου σε φέρει στη γη, στην οποία πηγαίνεις για να την κληρονομήσεις, και εκδιώξει από μπροστά σου πολλά έθνη, τους Χετταίους, και τους Γεργεσαίους, και τους Αμορραίους, και τους Χαναναίους, και τους Φερεζαίους, και τους Ευαίους, και τους Ιεβουσαίους, επτά έθνη μεγαλύτερα και δυνατότερα από σένα• και όταν ο Κύριος ο Θεός σου τούς παραδώσει μπροστά σου, θα τους πατάξεις• θα τους εξολοθρεύσεις κατά κράτος• δεν θα κάνεις συνθήκη μαζί τους ούτε θα δείξεις σ’ αυτούς έλεος• […] επειδή, θα αποπλανήσουν τους γιους σου από μένα, και θα λατρεύουν άλλους θεούς• και η οργή τού Κυρίου θα εξαφθεί εναντίον σας, κι αμέσως θα σε εξολοθρεύσει.» Δευτερονόμιο 7:1-6

         «Και ο Κύριος ο Θεός μας τον παρέδωσε μπροστά μας• και τον πατάξαμε, και τους γιους του, και ολόκληρο τον λαό του. Και κυριεύσαμε, εκείνη την εποχή, όλες τις πόλεις του, και εξολοθρεύσαμε κάθε πόλη, άνδρες και γυναίκες, και παιδιά• δεν αφήσαμε τίποτε υπόλοιπο.» (Δευτερονόμιο 2:33-34)
         «Και τις εξολοθρεύσαμε, καθώς κάναμε στον βασιλιά Σηών τής Εσεβών, εξολοθρεύοντας ολόκληρη την πόλη, άνδρες, γυναίκες και παιδιά.» (Δευτερονόμιο 3:6)

         «"Μην δείξεις έλεος" είναι ένα άλμπουμ της αμερικανικής χέβυ μέταλ από το συγκρότημα Εξολοθρευτής, που κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική εταιρεία Μεταλλικές Λεπίδες (Metal Blade Records). […] Έγινε η πιο κερδοφόρα παραγωγή των Μεταλλικών Λεπίδων, οι οποίες επίσης παρήγαγαν τα τραγούδια "Πέθανε με το Ξίφος", "Ο Αντίχριστος" και "Μαύρη Μαγεία", που ο Εξολοθρευτής παίζει στα ζωντανά του σόου τακτικά.» (Wikipedia)
         Τι θαυμάσιες φιλοσοφίες για τα παιδιά μας… Όχι "άκακοι Βούδες" και τέτοιες ανεδαφικές σαχλαμάρες…

         «Και αν ακούτε τις κρίσεις αυτές, και τις τηρείτε και τις εκτελείτε, ο Κύριος ο Θεός σου θα φυλάξει σε σένα τη διαθήκη και το έλεος, που ορκίστηκε στους πατέρες σου• (στ. 2) […] Και ο Κύριος θα αφαιρέσει από σένα κάθε ασθένεια, και δεν θα βάλει επάνω σου καμιά από τις κακές νόσους τής Αιγύπτου, που γνωρίζεις• αλλά, θα τις βάλει επάνω σε όλους εκείνους που σε μισούν. Και θα εξολοθρεύσεις όλα τα έθνη, που ο Κύριος ο Θεός σου θα παραδώσει σε σένα• το μάτι σου δεν θα σπλαχνιστεί γι’ αυτούς• ούτε θα λατρεύσεις τους θεούς τους• επειδή, αυτό [θα γίνει] σε σένα παγίδα. (15-16) […] Κι ακόμα, ο Κύριος ο Θεός σου θα στείλει σ’ αυτούς τις σφήκες, μέχρις ότου εξολοθρευτούν, όσοι εναπολείφθηκαν και κρύβονταν από το πρόσωπό σου. (20) Δεν θα τρομάξεις από το πρόσωπό τους• επειδή, ο Κύριος ο Θεός σου [είναι] ανάμεσά σου, Θεός μεγάλος και φοβερός. Και ο Κύριος ο Θεός σου θα εξαλείψει εκείνα τα έθνη από μπροστά σου λίγο λίγο• δεν μπορείς να τους αφανίσεις αμέσως, για να μη πληθύνουν εναντίον σου τα θηρία του χωραφιού. Αλλ’ ο Κύριος ο Θεός σου θα τους παραδώσει μπροστά σου, και θα τους φθείρει με μεγάλη φθορά, μέχρις ότου εξολοθρευτούν. (21-23) […] Τα γλυπτά των θεών τους θα τα κάψετε με φωτιά• (25)» (Δευτερονόμιο 7: 12-25)

         «Αν ο αδελφός σου, ο γιος τής μητέρας σου ή ο γιος σου ή η θυγατέρα σου ή η γυναίκα τού κόρφου σου ή ο φίλος σου, που [είναι] όπως η ψυχή σου, σε παρακινήσει κρυφά, λέγοντας: Ας πάμε, και ας λατρεύσουμε άλλους θεούς, που δεν γνώρισες ούτε εσύ ούτε οι πατέρες σου, (6) […] δεν θα συγκατανεύσεις σ’ αυτόν ούτε θα στρέψεις σ’ αυτόν την ακοή σου ούτε θα τον λυπηθεί το μάτι σου ούτε θα τον σπλαχνιστείς ούτε θα τον κρύψεις• αλλά θα τον θανατώσεις, οπωσδήποτε• […] Και θα τον λιθοβολήσεις με πέτρες, ώστε να πεθάνει• επειδή, ζήτησε να σε αποπλανήσει από τον Κύριο τον Θεό σου (8-10) […]» (Δευτερονόμιο 13:6-10)

         «Και ο Ιαχωβάς είπε στον Ιησού του Ναυή: "Να, παρέδωσα στο χέρι σου την Ιεριχώ"» (Ιησούς του Ναυή 6:2) «Και κατέκαψαν την πόλη με φωτιά, και όλα όσα ήσαν σ’ αυτή• μόνον το ασήμι και το χρυσάφι, και τα χάλκινα σκεύη και τα σιδερένια, τα έδωσαν στο θησαυροφυλάκιο του οίκου τού Κυρίου.» (στ. 24) «Και εξολόθρευσαν με μάχαιρα όλους όσους ήσαν μέσα στην πόλη, άνδρες και γυναίκες, νέους και γέροντες, και βόδια, και πρόβατα, και γαϊδούρια.» (στ. 21) «Και στον επόμενο χρόνο […] ο Ιωάβ […] πολιόρκησε τη Ραββά […] και την κατέστρεψε. Και ο Δαβίδ […] έβγαλε από την πόλη λάφυρα, υπερβολικά πολλά. Και τον λαό, που ήταν μέσα σ’ αυτή τον έβγαλε έξω, και τους έκοψε με πριόνια και με σιδερένια τριβόλια και με πελέκεις. Και ο Δαβίδ έκανε έτσι σε όλες τις πόλεις των γιων Αμμών.» (Α΄ Χρονικών 20: 1-3)

         Γράφει ο Kenneth Barnett Tankersley, Ph.D., του Πανεπιστημίου του Βόρειου Κεντάκυ, Πρόγραμμα Μελετών Αμερικανών Ιθαγενών, εξιστορώντας τη Σφαγή στους Καταρράκτες του Γιαχού:

         «Οι μισθοφόροι του Gregory εστίασαν την αρχική τους επίθεση στους λίγους πολεμιστές που ήταν παρόντες, και μετά άρχισαν να σφάζουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Οι φωτιές της κατασκήνωσης τούς φώτιζαν και το καταφύγιο ήταν εντελώς ανοιχτό και εκτεθειμένο, δεν υπήρχε κανένα μέρος για να τρέξουν ή να κρυφτούν. Όταν τέλειωσαν όλα, περισσότεροι από 100 Τσιρόκι κείτονταν νεκροί ή πέθαιναν πίσω από τους καταρράκτες του Γιαχού.
         Καθώς ο ήλιος άρχισε να ανεβαίνει, έφθασαν ο Μικρός Τζέικ και η μητέρα του, πάνω στην ώρα που οι λευκοί δολοφόνοι στο πέτρινο καταφύγιο περπατούσαν ανάμεσα στους νεκρούς και τους ετοιμοθάνατους, αποτελειώνοντας όσους πέθαιναν. […] Η μητέρα του Μικρού Τζέικ φώναξε: "Σκοτώνετε τους άντρες μας. Σκοτώνετε τις γυναίκες και τα παιδιά μας. Το αίμα τους βάφει κόκκινη τη γη που κλέβετε."»
         Πόσο περήφανος θα 'ναι ο Ιαχωβάς γι' αυτούς τους καλούς χριστιανούς, που δολοφονούν τους ακόλαστους Ινδιάνους παγανιστές, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, έναν-έναν δίχως έλεος, μήπως και διαφθείρουν τους πιστούς Του με τις ψυχοφθόρες αιρέσεις τους…

         "Μην δείξεις έλεος", φωνάζουν οι σημερινοί ροκάδες, καθώς κουνιούνται ζαλισμένοι απ' τα ναρκωτικά τους, ενώ το χέβι μέταλ συγκρότημα Εξολοθρευτής, διαφημιζόμενο στο άλμπουμ του με δαιμονικά πρόσωπα και σπαθιά, ανεβοκατεβαίνει τις οκτάδες της ηλεκτρικής κιθάρας που στριγγλίζει· κάτω απ' το συγκρότημα, με τα πλούσια αποθεωτικά φώτα, χορεύουν χιλιάδες νέοι –παιδιά μας– επαναλαμβάνοντας υπνωτισμένα "μην δείξεις έλεος, μην δείξεις έλεος", στο πιο εμπορικό τραγούδι της Εταιρείας Μεταλλικές Λεπίδες, πριν συνεχίσουν με τα καινούργια δημοφιλή τραγούδια τους "Πέθανε με το Ξίφος", "Αντίχριστος" και "Μαύρη Μαγεία".

         Πόσο με χαροποιεί που οι νέοι μας τιμούν την πολιτισμική μας κληρονομιά…

         8) Λες:

         «Τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν είναι κατάκτηση του ανατολικού πολιτισμού αλλά του δυτικού. Δεν γεννήθηκαν από σεβάσμιους μοναχούς που προσδοκούσαν την εκμηδένιση του εαυτού, ή μια καλύτερη μετενσάρκωση, […]».
         Ή τη Σταύρωση ή ένα "θησαυρό στον Ουρανό" (Ματθαίος 19:20-21). Ο δυτικός πολιτισμός δεν είναι να σταυρώνεσαι, να νηστεύεις, να αποσύρεσαι σε σπηλιές, να προσεύχεσαι, να επιθυμείς την μετουσίωση του σώματος σε πνεύμα ή την είσοδό σου στον Παράδεισο, όλα απ' τα οποία έκανε και δίδαξε ο Χριστός. Ο δυτικός πολιτισμός είναι αυτά που έδειξα ότι είναι: η χρήση της λογικής, η πίστη στην αυτοδυναμία του ατόμου (ελεύθερο από θείες παρεμβάσεις στη ζωή του και στις διαδικασίες της Φύσης), η πίστη σε μια εγγενή δικαιοσύνη που ο καλλιεργημένος άνθρωπος μπορεί να ανακαλύψει και να ασκήσει μέσω της κρίσης του, της παιδείας του και της λογικής του. Και, όπως έδειξα, αυτή η οπτική περιλάμβανε την απόρριψη της χριστιανικής νοοτροπίας που μέχρι τότε δέσποζε στον Ευρωπαϊκό Μεσαίωνα. Έτσι γεννήθηκε η σύγχρονη εποχή και ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος.
         Άλλωστε, δεν μπορούμε παρά να απορήσουμε: ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός άρχισε το 1620. Χίλια εξακόσια χρόνια περίμεναν οι χριστιανοί για να εμπνευστούν από τον Χριστό (κατά τα οποία αιματοκυλούσαν τον κόσμο);

         9) Γράφεις:

         «ακολουθώντας το παράδειγμα του φίλου σου του Βλάση του Ρασσιά, του πρώην αναρχικού που βρήκε το φως του στο Δωδεκάθεο.»

         Σχετικά με τον Ρασσιά:

         Από άρθρο στη χριστιανική ιστοσελίδα Ελληνική Ορθοδοξία:

------------
«Γράφει ο Ελληνορθόδοξος
Όπως έχουμε ξαναγράψει σε πρόσφατο άρθρο μας, τα τελευταία χρόνια έχει εμφανιστεί μια νέα "μόδα" μεταξύ των δήθεν "διανοουμένων", κυρίως της "προοδευτικής" αριστεράς, και μερικών της αστικής "δεξιάς".

Η νέα αντιχριστιανική - ή μάλλον, για να ακριβολογούμε, αντιορθόδοξη - αυτή μόδα, είναι ο λεγόμενος "νεοπαγανισμός". Οι εκπρόσωποί του, παριστάνοντας δήθεν τους "γνήσιους" Έλληνες, επιχειρούν να μας πείσουν ότι, η αληθινή "εθνική" και "πατριωτική" θρησκεία των Ελλήνων ήταν το "δωδεκάθεο", ενώ η Ορθοδοξία είναι "ξενόφερτη", "εβραιόδουλη" και "εθνοπροδοτική".

Το θέμα έχει δύο διαστάσεις : η μία διάσταση είναι η φαιδρή, ειδικά εάν αναλογιστούμε την γελοιότητα των ατόμων που αποτελούν τους κύριους εκπροσώπους αυτού του νεοπαγανιστικού θιάσου : Μαρία Τζάνη - καθηγήτρια Πανεπιστημίου, που την πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι για να λέει στα παιδιά τους ότι η μασονία έχει τις ρίζες της στην... Αρχαία Ελλάδα, Ραδάμανθυς ( τρομάρα του ! ) Αναστασάκης - δεδηλωμένος Μασόνος και "αντιρατσιστής", Βλάσης Ρασσιάς - πρόεδρος του "υπάτου συμβουλίου Ελλήνων Εθνικών" ( εδώ γελάμε ), ο οποίος μετέχει σε ανθελληνικές εκδηλώσεις και ημερίδες μαζί με Αλβανούς, Τούρκους, εκπροσώπους ομοφυλοφίλων κλπ, Ευάγγελος Μπεξής - μεγάλος "Έλλην" αυτός, επίσης φανατικός "αντιρατσιστής" και υπέρμαχος του "πολυπολιτισμού", Δημήτρης Ιατρόπουλος - γνωστός υποστηρικτής αναρχικών και ομοφυλοφίλων, και, για να μην ξεχνιόμαστε, ο μέγας "Άδωνις" Γεωργιάδης, ο οποίος , αφού ψήφισε το εθνοπροδοτικό Μνημόνιο που έσβησε την εθνική μας κυριαρχία και αξιοπρέπεια, έχει το θράσος να περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι και να παριστάνει τον ...Ελληναρά !

Α, και για να μην αδικήσουμε κανέναν, πρέπει να αναφέρουμε και τον τεράστιο πνευματικό φωστήρα ...Νότη Σφακιανάκη, που δηλώνει υπερήφανα ότι είναι Έλληνας και όχι χριστιανός ! Μεγάλε Νότη, πάλι σουξέ έκανες ! (Σ. HELLAS-ORTHODOXY: Πιάσαμε...αδιάβαστο τον αρθρογράφο! Το ελληνικότατο όνομα του εν λόγω αοιδού είναι Notis Sfakianakis, όπως το γράφει ο ίδιος εδώ και χρόνια!).

Αυτοί λοιπόν οι πνευματικοί γίγαντες, αυτοί οι κολοσσιαίοι πνευματικοί φωστήρες, έχουν αναλάβει εργολαβικά να ...επανελληνίσουν εμάς τους δυστυχείς και πλανηθέντες Ορθοδόξους Χριστιανούς, που κατά τα λεγόμενά τους δεν είμαστε γνήσιοι Έλληνες όπως αυτοί, αλλά απλώς "ελληνόφωνοι Ρωμιοί".

Φανταστείτε να ζούσαν ο Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσσας, ο Διάκος και ο Μακρυγιάννης, και οι εν λόγω ανεκδιήγητοι τύποι να τους έλεγαν κατάμουτρα ότι δεν είναι Έλληνες, αλλά "εβραιολάτρες" και "ελληνόφωνοι Ρωμιοί" ! Μάλλον θα τους είχαν ...κοντύνει κατά ένα κεφάλι με τα γιαταγάνια τους ! »
------------

         Αυτός ο κοροϊδευτικός και επιθετικός λόγος, που, αφού λερώνει ονόματα με κλισέ όπως "μετέχει σε ανθελληνικές εκδηλώσεις και ημερίδες μαζί με Αλβανούς, Τούρκους, εκπροσώπους ομοφυλοφίλων κλπ" και "τρομάρα του" καταλήγει με την εικόνα του αποκεφαλισμού τους, κάθε άλλο παρά τιμά το χριστιανισμό. Το "είναι ανθέλληνας" και "ήταν αναρχικός" δεν σημαίνουν τίποτα. Ακριβώς όπως το χριστιανικό κείμενο δημιουργεί στο μυαλό μας την εικόνα του αποκεφαλισμού των επικριτών αυτών του χριστιανισμού (σε συμφωνία με τα βυζαντινά βασανιστήρια και θανατώσεις των αλλόδοξων και "εθνικών", για τα οποία ήδη έδωσα ιστορικά στοιχεία που δεν σχολίασες, αλλά και τις θανατώσεις τους που διατάσσει ο βιβλικός Ιαχωβάς, που επίσης δεν σχολίασες), έτσι και ο δικός σου χαρακτηρισμός του "φίλου" μου (κοροϊδευτικά) του Ρασσιά ως "αναρχικού" φέρνει στο μυαλό μας ένα ρεμάλι που με λοστό σπάει βιτρίνες και κεφάλια (τα κεφάλια μας). Αυτή η τακτική δεν είναι καλή προκειμένου να αντιπαρατεθείς σε κάποιον –– είτε αυτός είμαι εγώ, ο "αυτοαποκαλούμενος" (και πάντα "φίλτατος") δάσκαλος γιόγκα που δήθεν διαφημίζω τον ψευτο-Λάμα, είτε είναι ο ίδιος ο "ψευτο-Λάμα", είτε ο Ρασσιάς. Ζωτικός κανόνας του debating είναι να ασχολούμαστε με τα επιχειρήματα και όχι με τα πρόσωπα. Πυροβολείτε τη μουσική, όχι τον πιανίστα. Κι αυτός ο ίδιος ο Τσόμσκι, που έχει χαρακτηριστεί ως η ηθική συνείδηση της Αμερικής, έχει περιγραφεί ως αναρχικών αντιλήψεων. Δεν σημαίνει κάτι αυτός ο χαρακτηρισμός. Αντί να βάζουμε ταμπέλες και να δίνουμε αρνητικούς χαρακτηρισμούς σε πρόσωπα, χρειάζεται να παραθέτουμε τα (ίδια τα) λόγια τους και να παρουσιάζουμε την εμπεριστατωμένη μας αντιπαράθεση.
         Αυτό ακριβώς που δεν έχεις κάνει σε αυτή τη συζήτηση – με εξαίρεση την αρχική σου προσπάθεια να δείξεις ότι η Βίβλος είναι γεμάτη από απαγορεύσεις της ανθρωποθυσίας - - προσπάθειας που δεν συνέχισες όταν έλαβες την αναλυτική μου απάντηση σε καθεμιά από τις παραθέσεις που παρείχες.

         Το αν ο Ρασσιάς έχει επιθετικές ή παράλογες ιδέες για τον πολιτικό και κοινωνικό βίο, αναγνωρίζεται στην πιο κάτω του συνέντευξη:

         «Ερώτηση δημοσιογράφου: Στις μέρες μας, διακρίνετε ομοιότητες με την προ Γαλλικής Επανάστασης περίοδο; Αλήθεια, ποια στοιχεία πρέπει να διακρίνουν σήμερα εκείνη την Αρετή για την οποία αγωνίστηκαν οι αντιστεκόμενοι στο πολιτικό, κοινωνικό και θρησκευτικό κατεστημένο; Εσείς πώς αντιλαμβάνεστε τον όρο επαναστατικότητα στις μέρες μας;
         Ρασσιάς: Η μεγαλύτερη ομοιότητα είναι στο ότι υπάρχει, όπως και τότε έτσι και τώρα, ένα απέραντο και ισχυρό στρατόπεδο που, αν και έχει χρεοκοπήσει από όλες τις πλευρές και κυρίως από την ιδεολογική και την ηθική, επιμένει να διεκδικεί την απόλυτη ακινησία της Ιστορίας ώστε να μην ανατραπεί. Αυτό από μόνο του ανακηρύσσει «επαναστατικούς» τους καιρούς μας, υπό την έννοια ότι εκείνος που απαιτεί ακινησία είναι καταδικασμένος να ανατραπεί. Κανείς δεν μπορεί να τραβήξει χειρόφρενο στην Ιστορία.
         Από την άλλη όμως δεν υπάρχει σήμερα κατευθυντήρια ιδεολογία ικανή να οδηγήσει τα μεγάλα πλήθη, κυρίως λόγω του απόλυτου εξευτελισμού της σοσιαλιστικής ορολογίας από τους μαρξιστές κατά τον αιώνα που πέρασε, από αυτούς που αυτοχρίστηκαν «τέλειοι» (βλέπε «επιστημονικός» Σοσιαλισμός) και υποβίβασαν όλες τις πριν από δαύτους επαναστάσεις σε δήθεν ερασιτεχνικά προετοιμαστικά στάδια, όπως ακριβώς οι χριστιανοί με θράσος έκοψαν στα δύο την ανθρώπινη Ιστορία και υποβίβασαν όλους τους πριν την επικράτησή τους πολιτισμούς σε δήθεν ανούσια στάδια προετοιμασίας της ανθρωπότητας για τον ερχομό του Ναζωραίου. Βέβαια, πάντα «οι Ιακωβίνοι γεννιούνται στο τέλος της υπομονής», οπότε ίσως το μόνο που χρειάζεται είναι ο πυροκροτητής μιας «Βαστίλης» και από εκεί και πέρα ο δρόμος θα φτιαχτεί περπατώντας.
         Για να μην προδοθούν όμως και αυτή την φορά τα πράγματα, θα χρειασθούν δίπλα στους Μαρά να αναδειχθούν και Σαιν Ζυστ και Ροβεσπιέροι. Άνθρωποι δηλαδή ικανοί να επιμείνουν στην πραγμάτωση της Αρετής, του στοιχείου δηλαδή που δεν επιτρέπει στα ωραία οράματα να καταλήξουν σε εφιάλτες ή παραστάσεις καραγκιόζη. Μιλάω για την Πολιτική Αρετή, αυτή που ξεχωρίζει τον ποιοτικό συνάνθρωπο από τον αχρείο παλιάνθρωπο, ένα παλαιότατο πρόταγμα που τραβάει σε βάθος όσο και ο πολιτισμός των Ελλήνων προγόνων μας που μυθολόγησαν τον Θεό Δία να χαρίζει στους πολίτες το τρίπτυχο αυτής της Πολιτικής Αρετής που μπορεί να οδηγήσει τους λαούς στην ευνομία: Δικαιοσύνη, Ευθύνη και Αιδώς.
         Με ρώτησες και πώς αντιλαμβάνομαι τον όρο «επαναστατικότητα» στις ημέρες μας. Τον αντιλαμβάνομαι λοιπόν σαν διαρκή τάση να ωθούμε τα πράγματα προς την φυσικότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και την συλλογική ελευθερία και ευτυχία, κόντρα στην απαξίωση του φυσικού κόσμου από τον μονοθεϊσμό, κόντρα στην ζουγκλοποίηση των κοινωνιών μας και την οικονομική αποτίμηση των πάντων από τον καπιταλισμό και, τέλος κόντρα στον ατομισμό που δίνει στον κάθε βλάκα την ψευδαίσθηση ότι αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο, πέρα και έξω από τους υπόλοιπους ανθρώπους και μοιραία τον στρέφει σε βία και κατασπάραξη. Με άλλα λόγια, η επαναστατικότητα υπάρχει σήμερα στην καθολική άρνησή μας να κάνουμε αποδεκτά τα αντιφυσικά και απάνθρωπα μηνύματα που εκπέμπουν τα καταστροφικά για την ελεύθερη σκέψη σχολεία, η αρνησίζωη και σκοταδιστική Εκκλησία, τα χαυνωτικά και αποπροσανατολιστικά Μ.Μ.Ε., οι ψηφοθήρες και προσκυνημένοι πολιτικοί, οι πολυάριθμοι σχεδιαστές της γιγαντιαίας μπούρδας που λέγεται «life-style» και όλα τα αόρατα κέντρα ελέγχου που θέλουν να μας παρουσιάσουν το άσπρο για μαύρο, τους θύτες για θύματα και το ανούσιο για ουσιώδες.»

         Εγώ θα έλεγα ότι αυτός είναι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος. Το γεγονός πως απορρίπτει πολλά στοιχεία της σύγχρονης ζωής μπορεί να τον κάνει επαναστάτη υπό μία έννοια, όμως όχι και άκριτο. Άλλωστε το καθιστά σαφές πως για να μην καταλήξει η επανάσταση στην αναρχία και στο μακελειό, όπως με τη γαλλική επανάσταση, χρειάζονται άνθρωποι "ικανοί να επιμείνουν στην πραγμάτωση της Αρετής, του στοιχείου δηλαδή που δεν επιτρέπει στα ωραία οράματα να καταλήξουν σε εφιάλτες ή παραστάσεις καραγκιόζη", εννοώντας, λέει, την "Πολιτική Αρετή, αυτή που ξεχωρίζει τον ποιοτικό συνάνθρωπο από τον αχρείο παλιάνθρωπο" και η οποία πηγάζει στο "τρίπτυχο αυτής της Πολιτικής Αρετής" που ο Δίας μυθολογήθηκε να προσφέρει στους πολίτες, και που "μπορεί να οδηγήσει τους λαούς στην ευνομία: Δικαιοσύνη, Ευθύνη και Αιδώς."
         Αν αναρχικός είναι ο άνθρωπος που δεν δέχεται ότι η ανθρώπινη πολιτική και άλλη συμπεριφορά πρέπει να καθοδηγείται από το ιδεώδες της ευνομίας και από ηθικές αρχές –τη Δικαιοσύνη, την Ευθύνη και την Ντροπή–, τότε, με αυτό τον ορισμό, ο Ρασσιάς δεν είναι αναρχικός.
         Και αν ένας "αναρχικός" έχει ως ιδεώδες την ευνομία, τότε με ποιο τρόπο είναι αναρχικός; Δεν είναι καλύτερα να ενδιαφερόμαστε και να προσέχουμε τι λένε οι άνθρωποι, και να τους κρίνουμε χωρίς προκατάληψη, παρά να τους βάζουμε ταμπέλες για να τους απορρίψουμε και περιγελάσουμε δίχως καν δίκη;

         Αλλά ούτε και είναι άλλωστε οι ισχυρισμοί του για το χριστιανισμό κάτι διαφορετικό από ό,τι ήδη παρέθεσα πως ήταν οι θέσεις των Ευρωπαίων Διαφωτιστών προς αυτόν:
         Συνεχίζει η συνέντευξη:

         «Ερώτηση: Ως γνωστόν τα διαφωτιστικά κινήματα ανά την Ευρώπη στηρίχθηκαν εν πολλοίς στον αρχαιοελληνικό τρόπο θέασης των πραγμάτων. Σε πόσο μεγάλο βαθμό παρουσιάστηκε ανάλογη κατάσταση στη χώρα μας;
         Ρασσιάς: Είναι αλήθεια ότι οι ευρωπαίοι «Διαφωτιστές» στηρίχθηκαν στην σκέψη των Αρχαίων Ελλήνων, όμως δεν θα έλεγα ότι συμμερίστηκαν τον ίδιο τρόπο θέασης των πραγμάτων, πόσο μάλλον την ίδια κοσμοθέαση. Προσπαθώντας να αντικρίσουν «το πρόσωπο του εχθρού», οι ευρωπαίοι «Διαφωτιστές» είχαν το βλέμμα τους καρφωμένο στην ιουδαιοχριστιανική παραληρηματική αντίληψη, ερμηνεία και μετάδοση των πραγμάτων, που αθροιστικά στοίχειωσαν ένα μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας επί αιώνες και προκάλεσαν ποταμούς αίματος, απερίγραπτο πόνο, μαζική ψυχική διαστροφή και απέραντο σκοταδισμό και δεισιδαιμονία. [Για όλα αυτά –το κύλισμα ποταμών αίματος για θεολογικούς λόγους, την απόρριψη από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό του χριστιανικού σκοταδισμού και του βιβλικού θεού, σου έχω μεταφράσει και παραθέσει από αγγλόφωνες έγκυρες ακαδημαϊκές πηγές.] Όμοια με τους περισσότερους από τους μετέπειτα άθεους, έπεσαν στην παγίδα να αναγνώσουν το, σύμφυτο με κάθε είδος ζωής που γνωρίζει ότι θα πεθάνει, θρησκευτικό φαινόμενο αποκλειστικά μέσα από την μονοθεϊστική του διαστροφή και να καταλήξουν από την μία σε μια αποϊεροποίηση των πάντων και από την άλλη σε μία ιδιότυπη δικτατορία του «Λόγου», τον οποίον προηγουμένως υποβίβασαν σε «Ratio» [Αναλογία], αλλά αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα για να το αναλύσουμε εδώ. […] Προσπαθώντας να κτυπήσουν την δεισιδαιμονία και την θρησκοληψία που επί αιώνες ανέθρεψαν το άγριο σκοτάδι και τον εξίσου άγριο τρόμο της χριστιανικής κυριαρχίας, οι «Διαφωτιστές» μάς χάρισαν έναν φωτεινότερο κόσμο, που όμως είναι άδειος από κάθε ιερότητα. Η απάντηση στην αρρωστημένη θρησκευτικότητα δεν είναι να ξεριζώσουμε από τους ανθρώπους την θρησκευτικότητα, […].»

         Τι διαφορετικό έλεγε π.χ. το λήμμα "[Ευρωπαϊκός] Διαφωτισμός" στην Νέα Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια, από την οποία παρέθεσα;

         «Ο Διαφωτισμός προωθούσε τη λογική ως μέσο για την εδραίωση ενός έγκυρου συστήματος αισθητικής, ηθικής, διακυβέρνησης, και ακόμα και θρησκείας, το οποίο θα επέτρεπε στους ανθρώπους να λάβουν αντικειμενική αλήθεια για όλη την πραγματικότητα. Δυναμωμένοι από την επανάσταση στη φυσική που άρχισαν οι Νόμοι του Νεύτωνα, οι στοχαστές του Διαφωτισμού υποστήριξαν ότι η λογική θα μπορούσε να ελευθερώσει την ανθρωπότητα από τις προλήψεις και τον θρησκευτικό ολοκληρωτισμό, που είχε φέρει πόνο και βάσανα και θάνατο σε εκατομμύρια ανθρώπους σε θρησκευτικούς πολέμους.»

         Αν δεν σου αρέσει ο Ρασσιάς, ως "αναρχικός", εντάξει, άσε αυτόν. Απορρίπτεις επίσης τη Νέα Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια; Εντάξει. Τελικά, τι δεν απορρίπτεις, από όλες τις έγκυρες πηγές από τις οποίες σου παρέθεσα; Από τις εκατοντάδες παραθέσεις μου, μόνο δύο ήταν ελληνικές, και όλες οι άλλες ήταν αναγνωρισμένες ακαδημαϊκές πηγές μεγάλων εκδοτικών οίκων, πανεπιστημίων και ερευνητικών ιδρυμάτων των Ηνωμένων Πολιτειών, ή, σε ολίγες περιπτώσεις, γνωστών και αναγνωρισμένων θρησκειολογικών ιστοσελίδων, όπως και από τη Wikipedia. Αυτά γιατί δεν τα απαντάς;
         Έχοντας αδιαφορήσει για τα στοιχεία που παρέθεσα, μήπως επισημαίνεις την μία από τις δύο ελληνικές παραθέσεις μου που δεν προέρχονται από τέτοιες "αναγνωρισμένες" ακαδημαϊκές πηγές, ως "αναρχική", για να υπονοήσεις πως οι παραθέσεις μου γενικώς είναι άκυρες και γι' αυτό δεν αξίζουν το σχολιασμό σου;
         Απλά ρωτάω.
         Το επιχείρησες με τον συγγραφέα Thorn Stark, που ειρωνικά τον χαρακτήρισες "πρώτο πτυχιούχο θεολογίας στον κόσμο που διατυπώνει μια νέα και ενδιαφέρουσα θεωρία"· το επιχείρησες ισχυριζόμενος πως υπερφαλαγγίζω τις πηγές μου, με αναφορά στο κείμενο της Εταιρείας Βιβλικής Γραμματείας. Τα απάντησα αυτά. Τώρα ο Ρασσιάς χαρακτηρίζεται αναρχικός και (κοροϊδευτικά) "φίλος" μου.
         Τελικά δεν υπάρχει κανένας τρόπος να δεχθείς να απαντήσεις στα στοιχεία που σου δίνω;

         Βιογραφικό:
«Ο Βλάσης Ρασσιάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959 και αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (νυν Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών). Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει 19 βιβλία και πιο συγκεκριμένα 16 ιστορικά και δοκίμια (εκ των οποίων τα 13 αναφέρονται στην Αρχαία Ελλάδα), 1 φιλοσοφικό Λεξικό και 2 ποιητικές συλλογές, ενώ έχει επίσης αποδώσει στην νεοελληνική γλώσσα 2 έργα της Ελληνικής Γραμματείας, τα «Εγχειρίδιον» του Επικτήτου και το «Περί των Θεών και του Κόσμου» του Σαλλούστιου. Υπήρξε συνιδρυτής και συνεργάτης των περιοδικών «Speak Out» (1979), «Ανοιχτή Πόλη» (1980 – 1993) και «Διιπετές» (1991 – ) και έχει δώσει περισσότερες από 100 διαλέξεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό με θέμα την κοσμοαντίληψη και τον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων. Κείμενα και συνεντεύξεις του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά λογοτεχνικά, φιλοσοφικά και κοινωνιολογικά περιοδικά και επιθεωρήσεις της Ελλάδος και του εξωτερικού, υπήρξε δε συνιδρυτής του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών (ΥΣΕΕ, 1997) και του Παγκοσμίου Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών (World Congress of Ethnic Religions, WCER, 1998).»

         Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του Υπάτου Συμβουλίου Ελλήνων Εθνικών (για το οποίο είδαμε τον "Ελληνορθόδοξο" συγγραφέα κοροϊδευτικά να σχολιάζει: "εδώ γελάμε"):

         «Ερώτηση: Είστε "ειδωλολάτρες"; Αν όχι, τότε πώς δικαιολογείτε την παρουσία αγαλμάτων στη λατρεία σας;
         Απάντηση: Από επιστημονική άποψη, «Ειδωλολατρία» είναι η κάθε λατρεία του Θείου που χρησιμοποιεί «είδωλα», δηλαδή συμβατικά απεικάσματα των Θεών υπό μορφή εικόνων, αγαλμάτων ή συμβόλων. Αυτή είναι βέβαια η μόνη σοβαρή μέθοδος για προσέγγιση του Θείου αφού διαφορετικά, δίχως ορατές μορφές και απεικονίσεις για την ερμηνεία των απρόσιτων και απρόσωπων θεϊκών όντων γίνεται αδύνατο να κατανοήσει ο άνθρωπος το παραμικρό. Για αυτό και οι περισσότεροι χριστιανοί, ασκούν και αυτοί την «Ειδωλολατρία» έχοντας συνειδητοποιήσει τα αδιέξοδα του ανεικονισμού (μόνο που απαιτήθηκαν ποταμοί αίματος στις γνωστές αλληλοσφαγές «εικονομάχων» και «εικονολατρών» για να το συνειδητοποιήσουν).
         Οι όροι «ειδωλολάτρης» και «Ειδωλολατρία» χρησιμοποιήθηκαν ωστόσο με καθαρά υβριστικό τρόπο από τη χριστιανική πολεμική εναντίον των Ελλήνων, προς χλευασμό και απαξία της Θρησκείας των ευφυών και ελευθεροπρεπών προγόνων μας. Οι πρώιμοι μισέλληνες χριστιανοί «Πατέρες», παντελώς ανήμποροι ν' αντιπαρατεθούν λογικά στη φιλοσοφική σκέψη και ανίκανοι να μεταλλάξουν την ισχυρή θρησκευτικότητα του Ελληνικού Έθνους, προσπάθησαν να τη γελοιοποιήσουν, κατηγορώντας τους προγόνους μας ότι προσκυνούσαν τάχα τα υλικά των απεικονίσεων (πέτρες, μάρμαρα, πηλό, ξύλα κ.λ.π.). Πέραν του ότι δεν εγνώριζαν οι δυστυχείς το γνωστό «δεν είναι πρέπον στους Έλληνες το προσκυνείν», ήσαν και παντελώς ανόητοι σε αυτή την πολεμική τους, αφού εύκολα αποστομώθηκαν από τον φιλόσοφο Κέλσο («Αληθής Λόγος») που τους πληροφόρησε ειρωνικά ότι γνωρίζουν οι Εθνικοί πολύ καλά από ποιο υλικό είναι οι απεικονίσεις των Θεών τους, αλλά απλώς τυγχάνει να είναι οι απεικονιζόμενοι και όχι αυτές (δηλαδή οι απεικονίσεις) το αντικείμενο της λατρείας.
         Ωστόσο, ο πραγματικός ορισμός της «Ειδωλολατρίας» από την Εκκλησία, δεν είναι αυτός που παρουσιάζουν προς τα έξω για το αμόρφωτο ποίμνιό τους.
         Μετά τους «Τρείς Ιεράρχες» τους, οι Θεοί μας δεν θεωρούνται «ανύπαρκτοι», αλλά, αντίθετα, υπαρκτές οντότητες που τάχα αντιμάχονται τον Τζεσούα [Χριστό] και τον Ιαχωβά. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο, οι χριστιανοί προσβάλλουν χυδαία την Εθνική Θρησκεία μας, τους Εθνικούς Θεούς μας και τα Εθνικά θρησκευτικά μας σύμβολα, βρίζοντάς τα ως τμήματα μίας υποτιθέμενης δαιμονολατρίας.»

         Αυτή η δαιμονολατρία ήταν, κατά βάση, και το αντικείμενο της δικής μας συζήτησης. Αντιστρέφοντας τον χριστιανικό ισχυρισμό πως οι άλλες θρησκείες είναι δαιμονολατρίες εφόσον –μεταξύ άλλων– θυσίαζαν τα βρέφη στους θεούς τους–, ισχυρίστηκα ότι ο ίδιος ο ιαχωβισμός –οποιαδήποτε θρησκεία τον έχει για θεό– είναι δαιμονολατρία, μια που, σύμφωνα με τα στοιχεία, ο Ιαχωβάς ζητά, απαιτεί και λαμβάνει αίμα, τόσο τελετουργικά όσο και με άλλους τρόπους.
         Όπως το έθεσα εγώ, ο δαιμονικός θεός Ιαχωβάς ζητά ατέλειωτο αίμα, όπως το αίμα των αλλόδοξων λαών, ή το αίμα των ίδιων των αθώων Εβραίων, ή το αίμα των θυμάτων τελετουργικών ανθρωποθυσιών. Όπως το έθεσες εσύ, ανθρωποθυσίες δεν ζητά ο θεός Ιαχωβάς (αν και αυτό το άλλαξες στην τελευταία σου ανάρτηση), μα τα άλλα έθνη εκείνης της εποχής, ενώ στον Ιαχωβά αρέσουν οι ήπιοι άνθρωποι, και ήπιοι είναι και οι νόμοι του, όσον του επιτρέπουν οι πολεμικές ανάγκες του (εβραϊκού) έθνους που καθοδηγεί. Αυτή η τακτική, ισχυρίζεσαι, έχει αποδώσει, εφόσον το εβραϊκό έθνος συνεχίζει να υπάρχει ενώ άλλα (πιο ήπια) έχουν χαθεί.

         Γράφεις:

         «Τα επιχειρήματα για το αν τελούνταν ανθρωποθυσίες ή όχι από τους Ισραηλίτες, πότε, πώς και γιατί, έχουν εκτεθεί αναλυτικά εκατέρωθεν στους προηγούμενους γύρους της συζήτησης. Το ενδεχόμενο αυτό, εγώ δεν το απέκλεισα, αλλά έγραψα πως δεν περιλαμβάνεται στον μωσαϊκό νόμο. Θα ήμουν ομολογουμένως πιο ακριβής, αν έγραφα πως δεν περιλαμβάνεται στην άσκηση του μωσαϊκού νόμου. Η Παλαιά Διαθήκη με τη μορφή που αποκρυστάλλωσε κατά τη διάρκεια του χρόνου, σώζεται και είναι αναγνώσιμη. Οι εντολές του κάθε ενός αρχιερέα στο όνομα του θεού του, ή στο πλαίσιο της θρησκευτικής εβραϊκής χρησμοδοσίας (divination) δεν σώζονται, όπως δεν σώζεται ο κάθε ένας χρησμός του μαντείου των Δελφών ή της Δωδώνης. Το τι διαπάλη υπήρξε, εάν υπήρξε, στο όνομα του Γιαχβέ ανάμεσα σε μερίδες του ιερατείου, εάν υπήρξε εξέλιξη της ιδέας του θεού, εάν υπήρξε εξέλιξη στους χρησμούς του ίδιου θεού και με ποιες διαδικασίες φτάσαμε στην Παλαιά Διαθήκη που κρατάμε σήμερα στα χέρια μας, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα για όποιον έχει τη διάθεση να το ψάξει […]»

         Η Παλαιά Διαθήκη δεν παρουσιάζει εντολές αρχιερέα όταν παρουσιάζει τον Ιαχωβά να ζητά ανθρωποθυσίες. Παρουσιάζει τον ίδιο τον Ιαχωβά. Το θεωρητικό ενδεχόμενο να υπήρξαν και άλλες φωνές κατά τη συγγραφή της δεν αλλάζει το γεγονός πως το τελικό κείμενο είναι αυτό που είναι.

         «Προσωπικά για παράδειγμα, πιστεύω πως ο μύθος του Αιγαία που αυτοκτόνησε στο Σούνιο, πολύ απλά υποδηλώνει μια διαδικασία ανθρωποθυσίας, σαν αυτήν που γνωρίζουμε πως τελείτο στο ναό του Απόλλωνα στη Λευκάδα. Το συμπέρασμα το εξάγω από λογικές σκέψεις και διαδικασίες. Δεν θα έβγαινα ωστόσο ποτέ να γράψω ένα άρθρο με τίτλο "Ποσειδώνας δαιμονική οντότητα" - εκτός κι αν μπορούσα να αποδείξω πως ο Ποσειδώνας υπήρχε ως συνειδητή άσαρκη πνευματική οντότητα, μιλούσε μέσω διάμεσων που δεν αλλοίωναν στο παραμικρό τους χρησμούς του και αξίωνε να θυσιάζουν ανθρώπους στο όνομά του.»

         Το βίντεό μου δεν μιλά για "δαιμονική οντότητα" μα για "δαιμονική ταυτότητα". Το επιχείρημά μου δεν είναι πως ο Ιαχωβάς υπάρχει ως οντότητα (αυτό δεν έχω στοιχεία για να προσπαθήσω να το αποδείξω), μα ότι το πρόσωπό του στη Βίβλο έχει δαιμονικό χαρακτήρα.
         Ένας θεός, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να υπάρχει, άσχετα από τον τρόπο που οι άνθρωποι τον λατρεύουν. Μπορεί να υπάρχουν χίλιοι τρόποι λατρείας αυτού του θεού, ηθικοί και ανήθικοι, κι εκείνος να μην επεμβαίνει, όπως δεν επεμβαίνει σε τόσα κακά που γίνονται στην κοινωνία από τους κάθε λογής θρήσκους, στο όνομά του ή αλλιώς.
         Το θέμα της ύπαρξης ενός θεού είναι πιο πολύπλοκο. Εγώ, ας πούμε, πιστεύω ότι ο Χριστός υπάρχει, γιατί τον έχω δει, και έχω ευλάβεια προς αυτόν. Όταν όμως πιάνω να κρίνω το χαρακτήρα του Χριστού στην Καινή Διαθήκη, τότε ξεχνάω τελείως αυτό που έχω εγώ δει και ασχολούμαι αποκλειστικά με το βιβλικό του πρόσωπο. Αισθάνομαι την ελευθερία να το κατακρίνω όσο θέλω, ενώ, αν τον έβλεπα μπροστά μου, θα έπεφτα στα πόδια του. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Μπορείς λοιπόν να ακολουθήσεις την μακρά ιστορία του χαρακτήρα ενός θεού στη θρησκεία, άσχετα από τον χαρακτήρα του πραγματικού του προσώπου. Πιθανολογώ πως ο Απόλλωνας υπάρχει, αλλά ο τρόπος που τον καταλάβαιναν οι άνθρωποι μπορεί να έχει αλλάξει πάρα πολύ μέσα στην ιστορία. Όταν κρίνουμε ένα βιβλίο, δεν κρίνουμε το θεό, αλλά τη φάση της κατανόησης του θεού που το βιβλίο εκφράζει. Σε μια δαιμονική φάση μιας συγκεκριμένης κοινωνίας, ή των πρώτιστων συγγραφέων εντός του ιερατικού της κύκλου, αποδίδεται στο θεό αυτό δαιμονικός χαρακτήρας. Σε μια μεταγενέστερη φάση, μπορεί να είναι αλλιώς.
         Το επιχείρημά μου είναι πως η Αγία Γραφή, στη συγκεκριμένη μορφή που σώθηκε τις τελευταίες δύο περίπου χιλιετίες, περιγράφει ένα θεό με δαιμονικά χαρακτηριστικά – είτε αυτός πράγματι υπάρχει, είτε όχι.

         «Θα εξέταζα επίσης, εάν και διαχρονικά κρατούσε την ίδια στάση, και αν άλλαζε στάση θα έλεγχα το πώς και το γιατί, για να γνωρίσω οντολογικά το τι συνιστά έναν Ποσειδώνα.»
         Δεν νομίζω πως ένας θεός αλλάζει στάση. Ίσως αλλάζει μεθόδους ανάλογα με τις καταστάσεις, αλλά θεωρώ πως η γραμμή του θα ήταν πάντα ηθική. Αν υπάρχουν θεοί, θεωρώ πως από έναν ασκητή θα μπορούσαν να ζητήσουν να τελέσει ανθρωποθυσία του εαυτού του (όπως συμβαίνει κάποιοι βουδιστές να αυτοπυρπολούνται για να διαμαρτυρηθούν για την κατοχή του Θιβέτ από τους Κινέζους), ενώ σε έναν απλό άνθρωπο –ή σε μια πιο κοσμική εποχή– θα ήταν πιο ήπιοι.
         Όμως δεν μπορώ να φανταστώ πως σε παλαιότερες εποχές θα ζητούσαν από τους ανθρώπους ή τους ιερείς να σκοτώσουν άλλους στο βωμό τους. Πιστεύω πως τέτοιες οπτικές αντανακλούν την ίδια την αγριότητα των ανθρώπων που τους αναπαριστάνουν.

         Η αντίληψή μου ενός θεού είναι η εξής:

         Υπάρχουν ψυχές. Ο καθένας έχει μια άυλη ουσία μέσα του. Η ψυχή αυτή δεν είναι στατική μα έχει κινητικότητα. Όσο βρίσκεται μέσα στο σώμα, κινείται στη νοητή σφαίρα (και με άλλους τρόπους) μέσα από τη φαντασία και την κρίση. Ο άνθρωπος με καλλιεργημένη ψυχή έχει διαφορετική κρίση από αυτόν με ακαλλιέργητη. Η ψυχή δίνει κίνηση σε διαφορετικές αποφάσεις, απόψεις και στάσεις.
         Η ψυχή επίσης μπορεί να βγει από το σώμα και να πετάξει έξω από αυτό. Τέτοιες εμπειρίες είχα και είναι αληθινές.
         Σε αυτή την εμπειρία κυρίως βασίζεται ο φιλοσοφικός δυισμός. Μία ψυχή και ένα σώμα ως διαφορετικές ουσίες. Το σώμα τραβιέται από τη βαρύτητα, ενώ η φυσική κατεύθυνση της ψυχής, η κατεύθυνσή της ας πούμε όταν βγει από το σώμα, είναι προς τα πάνω.
         Στην πραγματικότητα όμως, και η ίδια η ψυχή έχει δύο τάσεις. Έχει μια τάση προς τα πάνω, τον Ουρανό, το Θεό, και μια τάση προς την ύλη, προς τα κάτω. Γι' αυτό και, σαν κανόνα, δεν μένει κανείς για πολύ έξω από το σώμα του αλλά επιστρέφει, και ενώνεται με το βαρύ στοιχείο, την ύλη.
         Η κινητικότητα της ψυχής μπορεί να πάρει και μια άλλη έκφραση. Η έκφραση αυτή είναι εκρηκτική, και συμβαίνει όταν ακόμα και η ίδια η υλική τάση της ψυχής (προς τα κάτω) στρέφεται κι αυτή προς τον Ουρανό (προς τα πάνω). Τότε η ψυχή στρέφεται προς τον Ουρανό χωρίς να βγει απ' το σώμα – ανεβάζει και το ίδιο το σώμα στον Ουρανό. Όχι την ύλη του σώματος, μα την υλική ενέργεια του σώματος, αυτό που αποκαλείται βιοενέργεια ή "τσι". Βλέπεις, αυτό έχει δύο όψεις. Αντιπροσωπεύει την διαιρεμένη στάση της ψυχής στην κίνησή της. Η ψυχή έχει διττή τάση – προς τα πάνω αλλά και προς τα κάτω– γιατί η ίδια η ενέργεια του κόσμου έχει δύο τάσεις και όψεις: την ανοδική νοητική και την καθοδική υλική. Η δυναμικότητα αυτών των ροπών έχει ως όχημα το "τσι". Δηλαδή το "τσι" είναι μια ενέργεια σε όλη την πλάση, η οποία έχει η ίδια μια ανοδική και μια καθοδική τάση. Στην καθοδική τάση, δημιουργεί τον κόσμο των άυλων μορφών, του αιθερικού προτύπου που φαίνεται στις φωτογραφίες Κίρλιαν, και πιθανόν και αιθερικά, άυλα όντα, όπου πι χι ανήκουν οι έκπτωτοι άγγελοι που περιγράφει ο χριστιανισμός κι άλλες θρησκείες. Το σώμα τους δεν είναι υλικό, μα ούτε ακριβώς πνευματικό. Έχουν πέσει από ψηλά και δεν είναι πνευματικά όντα πλέον. Αν υπάρχουν τέτοια όντα, είναι φανερό πως είναι λεπτοφυούς ουσίας μα χαμηλής συχνότητας. Είναι εγωιστικά όντα, δεν έχουν το φως του αγίου, που απλώνεται σε όλη την πλάση και σε όλες τις καρδιές.
         Λοιπόν υπάρχουν δύο λεπτοφυείς τάσεις ή δύο λεπτοφυείς ενέργειες – μία καθοδική και μία ανοδική. Όταν η καθοδική αλλάζει φορά και στρέφεται και αυτή η ίδια προς τα πάνω, και ενώνεται με την ανοδική, τότε η ψυχή ανεβαίνει προς τα πάνω όχι με τον συνηθισμένο της τρόπο, επιπλέοντας και πετώντας σαν πουλί, μα σαν πύραυλος, και στην άνοδο αυτή παίρνει κανείς μαζί την υλική ενέργεια. Η σύμπραξη και ένωση των δύο αυτών ενεργειών, της υλικής και της νοητικής, δημιουργεί μια καινούργια ύπαρξη, δίνοντάς σου ένα υλικό-ενεργειακό σώμα στους αιθέρες και στους ουρανούς. Αυτή η αλλαγή περνά από στάδια. Όποιος από εμάς ανέβει προς τα πάνω με αυτόν τον τρόπο, δεν θα γίνει αμέσως σαν τον Χριστό, γιατί η απόσταση ανάμεσα σε εμάς και σε Αυτόν είναι πολύ μεγάλη. Το άτομο αυτό θα καλύψει απλώς ένα μέρος της μεταξύ τους απόστασης. Το θεϊκό στοιχείο, το πνευματικό στοιχείο, το αγνό, αμόλυντο και αδιάβρωτο στοιχείο, ελευθερώνεται, με αυτόν τον τρόπο, μόνο στο βαθμό που η άνοδος αυτή έχει επιτελεστεί.
         Η ανώτερη διάσταση έχει πολλά όντα. Τα λέμε άγιους, θεούς ή φωτεινά όντα. Δεν ξέρω αν η διαφορά μεταξύ αγίων και θεών είναι μόνο στην ορολογία ή οι δύο αυτές ομάδες διαθέτουν διαφορετικό ποσό ενέργειας. Μα σε κάθε περίπτωση πρόκειται για την ίδια ενέργεια. Ανάλογα με τη ζωή που ζεις, ανάλογα με τα ιδανικά σου, ανάλογα με τις ασκητικές ή άλλες προσπάθειές σου, αποθηκεύεις μέσα σου ένα συγκεκριμένο ποσό ενέργειας. Αν δίνεις στην ύλη σου και στην υλική ζωή σου μια ανοδική πορεία, τότε αυτή η ενέργεια κάποτε εκρήγνυται και ανεβαίνεις, και φτάνεις μέχρι εκεί που η ενέργεια που αποθήκευσες σου επιτρέπει.
         Λοιπόν με αυτόν τον τρόπο υπάρχει μια σχέση μεταξύ του ανθρώπου και του θεού / των θεών. Οι θεοί είναι αυτοί που ήδη πήγαν εκεί ψηλά, και επιβλέπουν την άνοδο των υπόλοιπων εμάς. Αν κάποιος από αυτούς ζητούσε να κάνει κάποιος από εμάς θυσία του εαυτού του, αυτό θα μπορούσε ίσως να εξυπηρετήσει τον ανώτερο σκοπό της πνευματικής ανόδου αυτού του ανθρώπου. Μπορώ να το φανταστώ, γιατί πάντα υπάρχει μία πάλη, ένας πόλεμος μεταξύ των δύο στοιχείων μέσα μας – του ανοδικού και του καθοδικού/υλικού. Μπορώ να φανταστώ πως ένας θεός θα μπορούσε να ζητήσει από κάποιον να θυσιάσει το καθοδικό. Ο διδάσκαλός μου έχει γράψει για έναν Ινδό γκούρου με τον οποίο ήρθε σε επαφή ο Μέγας Αλέξανδρος, κι ο οποίος διάλεξε να πεθάνει μπαίνοντας στη φωτιά και αναλωνόμενος από αυτή. Ο διδάσκαλος είπε πως το έκανε για να κάψει το κάρμα του. Δηλαδή, ο νους μας έλκεται από τις διάφορες απολαύσεις που είχαμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, οι οποίες, με ένα τρόπο, εγγράφονται στο σώμα μας. Για παράδειγμα, σκεφτόμαστε μια γυναίκα με την οποία κάναμε έρωτα και έχουμε στύση. Η σκέψη συμβαίνει από μόνη της, η στύση συμβαίνει από μόνη της. Όλα αυτά είναι γραμμένα στο σύστημά μας. Όταν καίμε το σώμα, καίγεται, σε κάποιο βαθμό, και αυτή η τάση. Είναι σαν ένας πατέρας να χτυπά το παιδί του επειδή έκανε μια αταξία, και στο νου του παιδιού η αταξία αυτή να συνδέεται με την τιμωρία και να ατονεί μέσα του η κακή τάση.
         Όμως, το να κάψεις το παιδί σου στο βωμό ενός θεού είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Γιατί εκεί το κάνεις για τον εαυτό σου, και το παιδί είναι άσχετο με τον τρόπο που μια τέτοια διαδικασία θα μπορούσε να ωφελήσει κάποιον. Δεν είναι προετοιμασμένο, δεν τη θέλει, και δεν το αφορά.
         Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, μπορεί κανείς να αντιληφθεί τι σε ένα θεό αλλάζει και τι δεν αλλάζει. Ένας θεός θα μπορούσε να είναι γλυκός προς έναν άνθρωπο και καυστικός προς έναν άλλο, μα υπάρχει μια εσωτερική και πνευματική γραμμή, η οποία είναι διακριτή όταν εξετάζεις το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του θεού.
         Αντίθετα, το να χρησιμοποιείς το θεό ως δικαιολογία για να κερδίσεις κοινωνική ή εθνική ισχύ είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Και δυστυχώς, χρησιμοποιήθηκαν έτσι οι θεοί, όταν οι λαοί δεν καθοδηγούνταν από άτομα που ήξεραν τι ζητά ο θεός από τους ανθρώπους και ποια θα 'πρεπε να 'ναι τα ιδανικά μας.
         Ασφαλώς και μπορεί ένας άνθρωπος να ζητήσει από ένα θεό ή άγιο να τον βοηθήσει με ένα πρόβλημα υγείας που έχει ή ένα κίνδυνο που διατρέχει. Και πιθανολογώ πως κι ένα έθνος μπορεί να το κάνει αυτό. Αλλά ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζητήσει από ένα θεό να σκοτώσει κάποιον για να του πάρει το σπίτι, και ομοίως δεν μπορεί να ζητήσει ένα έθνος από τον θεό να σκοτώσει λαούς για να τους πάρει την περιοχή, όπως στην Παλαιά Διαθήκη. Λοιπόν πρέπει να 'χουμε μυαλό και κρίση και να αντιλαμβανόμαστε τι είναι οι θεοί και με ποιο τρόπο οι άνθρωποι έχουν διαστρεβλώσει την πραγματική έννοια του θεού για άνομους στόχους.

         10) «Το ότι μου αραδιάζεις 100 θετικές γνώμες για τα ιατρικά οφέλη του διαλογισμού, μόνο και μόνο για να ισοσκελίσεις τις εντυπώσεις που γεννά η βαρβαρότητα της ινδουιστικής παράδοσης που γέννησε τη γιόγκα που διδάσκεις στην Ελλάδα (και πιθανότατα για να δικαιολογήσεις και την διαφήμιση του "Λάμα" από πλευράς σου), το αφήνω ασχολίαστο στην κρίση των αναγνωστών σου.»
         Αν η γιόγκα σχετιζόταν με μια βλαβερή παράδοση και, εξ αυτού, ήταν η ίδια βλαβερή, τότε αυτό που θα αποδείκνυαν οι επιστημονικές μελέτες, θα ήταν οι βλάβες και όχι τα ευεργετήματα. Τα ψυχολογικά και σωματικά ευεργετήματα του διαλογισμού και της γιόγκα έχουν αποδειχθεί επιστημονικά και δείχνουν ότι δεν υπάρχει θέμα επίκρισης.
         Απ' εκεί και πέρα, η ποιότητα του ινδουισμού δεν είναι το θέμα της συζήτησης. Θα ήταν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, μα δεν θέλω να εκτραπεί η προσοχή σου στις πιθανές αμαρτίες των βραχμάνων ή κάποιων πιστών της Κάλι, όταν οι αμαρτίες που σου συζητώ, και που αρνείσαι να δεχτείς, είναι αυτές του δικού σου θεού.

         11) Ως προς τον Λάμα: τον περιέγραψες ως ψεύτικο Λάμα, ο οποίος "παριστάνει τον δάσκαλο του βουδισμού". Όταν σου επέδειξα ότι είναι όντως δάσκαλος του βουδισμού, αντί να παραδεχτείς ότι η κατηγορία σου προς αυτόν ήταν απληροφόρητη, άλλαξες ταμπλό και ισχυρίστηκες ότι "τόσο το χειρότερο για τον επίσημο Βουδισμό". Το αν είναι καλύτερο ή χειρότερο για τον βουδισμό είναι άλλο θέμα. Καταρχήν υποχρεούσαι να παραδεχτείς πως έσφαλες στην κατηγορία σου, όπως σου απόδειξα. Δεν το έκανες, όπως άλλωστε δεν παραδέχτηκες οτιδήποτε εμπεριστατωμένα σου απόδειξα καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησης.
         Έστω. Πάμε παρακάτω. Ας δούμε τώρα το καινούργιο επιχείρημα, που είναι πως, αν μπορεί να το κάνει με τους ανθρώπους, τότε θα μπορούσε, και θα το έκανε, και με άγρια ζώα επίσης, "κάτι που κανένας απατεώνας δεν τόλμησε να βιντεοσκοπήσει ποτέ". Η σκέψη αυτή θεμελιώνεται και σε μια άλλη που εξαρχής εξέφρασες, ότι ο Λάμα αυτός «υποτίθεται πως απωθεί ανθρώπους χωρίς να τους ακουμπά, ισχυριζόμενος πως χρησιμοποιεί δήθεν το “chi”, το “empty force” και διάφορες άλλες σαπουνόφουσκες».
         Λοιπόν η θέση σου είναι πως, καταρχήν, το "τσι" δεν υπάρχει, και κατά δεύτερον, αν υπήρχε, τότε θα τα έβαζε και με άγρια ζώα, και δεν το κάνει.
         Το τσι υπάρχει. Πρώτα θα σου διηγηθώ την δική μου εμπειρία.
         Ήμουν δεκαπέντε χρονών. Δύο φίλοι, αδέρφια μεταξύ τους, ήρθαν σπίτι και μας είπαν πως διάβασαν σε ένα περιοδικό πώς να φτιάξεις μια πατέντα, με χαρτόνι και πινέζα και ένα ποτήρι, μέσω της οποίας θα έχεις ένα σύστημα ελάχιστης τριβής. Δηλαδή το κυλινδρικό χαρτόνι θα στηρίζεται στη βάση του αναποδογυρισμένου ποτηριού μέσω μιας πινέζας, και θα μπορείς εύκολα μηχανικά να το στρίψεις προς τα δεξιά και προς τα αριστερά. Το περιοδικό έλεγε πως, αν βάλεις τις παλάμες σου δίπλα στο χαρτόνι και συγκεντρωθείς, οραματιζόμενος ότι κινείται, θα κινηθεί στην κατεύθυνση που θέλεις. Φυσικά δεν το πιστέψαμε, μα τόσο ο φίλος μου όσο και η αδερφή του, που είχαν μαζί τους την πατέντα που είχαν φτιάξει, το επέδειξαν μπροστά μας. Κατόπιν το δοκίμασε και η αδερφή μου και μπόρεσε και εκείνη. Καθ' όλη τη διαδικασία, εγώ και οι γονείς μου, όπως και η αδερφή μου αρχικά, περνούσαμε τα χέρια μας ανάμεσα στις παλάμες των φίλων μας και στο χαρτόνι, για να βεβαιωθούμε πως δεν υπάρχει κόλπο – κάποια κλωστή ή κάτι τέτοιο. Φυσικά, ήμασταν στο σαλόνι του σπιτιού μας και δεν υπήρχαν αέρηδες, μαγνήτες και τέτοια πράγματα (άσε που ο μαγνήτης τραβάει μέταλλο και όχι χαρτόνι). Όταν βεβαιωθήκαμε όλοι μας (οι γονείς μας και εμείς) πως δεν επρόκειτο για κόλπο, δοκίμασα κι εγώ μα δεν μπορούσα να το κάνω. Φυσικά, ένιωσα μειωμένος – γιατί αυτοί κι όχι εγώ; Ζήτησα να το κρατήσω και μου το άφησαν, και εξασκήθηκα μέσα στις βδομάδες που ακολούθησαν. Σύντομα μπορούσα κι εγώ να το κάνω. Χρειαζόταν πολύ καλή συγκέντρωση και οραματισμό, χέρια και σώμα τελείως ακίνητα, μα παλάμες δίπλα στο χαρτόνι (σε απόσταση μερικών πόντων), κυκλικά και περιμετρικά αυτού (δεξιά και αριστερά). Όταν είχα τα χέρια κάτω απ' το τραπέζι, δεν κινιόταν, άσχετα από τη συγκέντρωση, το οποίο δείχνει ότι υπήρχε κάτι που έβγαινε από τα χέρια, στην έντονη συγκέντρωση, που το κινούσε. Μάλιστα, κρατώντας το σώμα τελείως ακίνητο, έμαθα να αλλάζω τη φορά της κίνησης. Δηλαδή, ενώ το οραματιζόμουν να κινείται από δεξιά προς τα αριστερά, μετά άλλαζα στη σκέψη μου τη φορά και το οραματιζόμουν να κινείται από αριστερά προς τα δεξιά. Αυτό σταματούσε την πρότερη κίνησή του και άλλαζε κατεύθυνση.
         Αυτό ήταν η προσωπική μου ορατή πιστοποίηση πως ο νους μας έχει μια ενεργειακή υπόσταση, η οποία μπορεί να παράγει, δίχως τη μεσολάβηση υλικών δομών, αποτελέσματα στην ύλη.
         Υπάρχουν στο Youtube διάφορα βίντεο που δείχνουν τέτοια κίνηση, λόγου χάρη ετούτο, όπως και αυτό το ντοκιμαντέρ.
         Αυτό λέγεται τηλεκίνηση. Θα σου παραθέσω στη συνέχεια επιστημονικά στοιχεία που αποδεικνύουν την πραγματικότητα αυτού του φαινομένου.
         Τώρα, υπάρχει διαφορά μεταξύ του να κινείς κάτι που χρειάζεται ελάχιστη τριβή για να κινηθεί, να κινείς ανθρώπους, και να κινείς άγρια θηρία. Αν η ικανότητα του Λάμα είναι αληθής, ως εξήγηση για το λόγο που δεν το κάνει με άγρια θηρία θα μπορούσε να προταθεί η πιθανότητα να είναι πολύ πιο δύσκολο να γίνει αυτό με άγρια θηρία από ό,τι με ανθρώπους. Κάτι τέτοιο διάβασα μάλιστα κάπου, πως αυτό που κάνει δεν λειτουργεί με όλους τους μαθητές. Δεν θα μπορούσα, αλήθεια, να υποθέσω τους ακριβούς μηχανισμούς με τους οποίους αυτό (υποθετικά) λειτουργεί και να γνωρίζω γιατί δεν μπορεί να το κάνει με ζώα. Ίσως απλά απαιτεί περισσότερη δύναμη, την οποία δεν έχει, μα αυτό είναι μόνο μια υπόθεση. Εγώ, στο συγκεκριμένο βίντεο, όπως και σε άλλα παρόμοια που ανέβασα με άλλους τέτοιους παλαιστές, επιδίωξη είχα να δείξω μια πιθανή εφαρμογή/εκδήλωση της δύναμης αυτής. Δεν μπορώ να ξέρω πως σίγουρα δεν πρόκειται για απάτη, ούτε το ισχυρίζομαι πουθενά. Ο καθένας μπορεί να βγάλει το δικό του συμπέρασμα.
         Πάντως, η ύπαρξη της τηλεκίνησης και άλλων τέτοιων μεταφυσικών φαινομένων για τα οποία είναι ικανός ο άνθρωπος, έχει αποδειχθεί επιστημονικά στην επιστήμη της πειραματικής παραψυχολογίας. Είτε αυτός ο συγκεκριμένος Λάμα είναι αληθινός σε αυτό που κάνει είτε όχι, δεν κάνει διαφορά. Δεν δείχνει αυτό που κάνει κάτι που δεν υφίσταται, κάθε άλλο.
         Άλλωστε, έχω αναρτήσει και πράγματα πιο δύσκολα από αυτό που κάνει αυτός. Ας πούμε, σε αυτό το ντοκιμαντέρ εξετάζεται ένας αθλητής πολεμικών τεχνών και ενεργειακός θεραπευτής που ανάβει φωτιά με την παλάμη του (όπως εμείς κινούσαμε το χαρτόνι), κινά νοητικώς ξίφη και ακόμα και εξουδετερώνει σφαίρες, οι οποίες πυροβολούνται στο χέρι του. Επίσης ανάβει λάμπες μέσω της συγκέντρωσής του, και η ενέργεια που παράγει μετριέται από επιστημονικά όργανα. Είναι ενδιαφέρον επίσης πως ο άνθρωπος αυτός παριστάνεται στο ντοκιμαντέρ στη συνέχεια να μετανιώνει για την δημόσια επίδειξη που έκανε αυτών των δυνάμεων, όταν ο διδάσκαλός του, προ πολλού πεθαμένος, (κατ' ισχυρισμό) παρουσιάστηκε στο όνειρό του και τον μάλωνε όλο το βράδυ γιατί, επιδεικνύοντας αυτές τις δυνάμεις, έσπασε τον όρκο της πνευματικής τους παράδοσης. Όμως αυτό είναι άλλο θέμα.
         Ένα άλλο πάλι βίντεό μου δείχνει μια παρόμοια δύναμη με την οποία κάποιοι βουδιστές κάνουν αντικείμενα να "κολλάνε" στο σώμα τους αντιστεκόμενα στη βαρύτητα – μια ικανότητά τους, λέει το ντοκιμαντέρ, για την οποία δεν έχει βρεθεί επιστημονική εξήγηση, αν και την επιδεικνύουν σε επιστημονικό περιβάλλον. Το ντοκιμαντέρ διασαφηνίζει πως δεν πρόκειται για μαγνητισμό, μια που τα μαγνητόμετρα δεν δείχνουν την ύπαρξη μαγνητισμού. Φωτογραφίες από διαγωνισμό τέτοιων ανθρώπων που έγινε στο Βιετνάμ το 2012 για τον εορτασμό των δώδεκα χρόνων από την έναρξη του Βιετναμέζικου Υπουργείου για την Έρευνα και τη Μελέτη της Ενέργειας μπορείς να δεις εδώ. «Ο πιο εντυπωσιακός από όλους ήταν ο Ta Quang Thanh, που κατάφερε να κρατήσει κολλημένη στο σώμα του μια πέτρινη πλάκα 42 κιλών, σπάζοντας έτσι όλα τα εθνικά ρεκόρ». Φαίνεται στη φωτογραφία.
         Επίσης, αυτό το βίντεο που ανάρτησα παριστάνει ινδουιστικά είδωλα να πίνουν γάλα. Οι λάτρεις τούς προσφέρουν γάλα και αυτό εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια μας. Αυτό το ντοκιμαντέρ το ανέβασα επειδή διάβασα τον διδάσκαλό μου να λέει πως μια συγκεκριμένη μέρα τα τηλέφωνα "έσπασαν" στο μέρος που μένει, καθώς μαθητές από όλη την Ινδία τού τηλεφωνούσαν για να του πουν πως (ως μέρος της λατρείας) προσφέρουν γάλα σε είδωλα του Γκανέσα, ενός ινδουιστικού θεού, και το γάλα εξαφανίζεται από το κουτάλι (ερμηνεύσιμο ως ένδειξη πως ο Γκανέσα δέχεται την προσφορά), και τον ρωτούσαν τρελαμένοι πώς αυτό είναι δυνατό. Θεώρησα πως, αν αυτό που έγραφε πράγματι συνέβη, και ήταν ένα φαινόμενο τόσο ευρύ όσο ο ίδιος το περιέγραφε, τότε θα μπορούσα να το βρω και στο διαδίκτυο. Έτσι, το κοίταξα στο διαδίκτυο και βρήκα δημοσιογραφικά άρθρα και ντοκιμαντέρ, τα οποία έδειχναν το γεγονός, σε διάφορους ινδουιστικούς ναούς ανά τον κόσμο. Το φαινόμενο αυτό κράτησε για κάποιες βδομάδες και μετά σταμάτησε. Ο γκούρου μου το ερμήνευσε λέγοντας πως φαίνεται πως μια θεϊκή ψυχή ενσαρκώνεται στον κόσμο, και το συγκεκριμένο φαινόμενο ήταν το μήνυμα, το καλό μαντάτο, που ο θεός που συμβολίζεται από το άγαλμα, μετέφερε όπου υπήρχαν τέτοια αγάλματα στον κόσμο (σε ναούς όπως και σε σπίτια ινδουιστών).
         Βέβαια, αυτό, όπως σου προανέφερα, δεν θα διέφερε από παρόμοιους χριστιανικούς ισχυρισμούς για θαύματα από χριστιανούς αγίους, που επιφέρουν υλικές αλλαγές από ένα άλλο πεδίο στο οποίο οι άγιοι υποτίθεται ότι ζουν.
         Δεν είναι έτσι μόνο ο βουδισμός, ο ινδουισμός ή άλλες "ανατολικές" θρησκείες.
         Παρά την επιστημονική απόδειξη τέτοιων δυνάμεων του ανθρώπου από την πειραματική παραψυχολογία, τέτοιες άυλες πραγματικότητες δεν ανήκουν φυσικά στην κοσμοθεωρία του δυτικού ανθρώπου – ούτε καν όταν πρόκειται για τη "δυτική" μας θρησκεία, που, όπως εξήγησα, δεν είναι και τόσο δυτική.

         Να κάποια στοιχεία για την πραγματικότητα της τηλεκίνησης, όπως και άλλων παρόμοιων ικανοτήτων.

         Η Εγκυκλοπαίδεια της Παραψυχολογίας λέει επισκοπικά πως τα αποτελέσματα των ερευνών μπορούν να ειδωθούν από δύο οπτικές: μια αισιόδοξη και μια απαισιόδοξη. Η αισιόδοξη είναι πως οι ικανότητες αυτές έχουν επιστημονικά αποδειχθεί να υφίστανται. Η απαισιόδοξη είναι πως δεν έχει υπάρξει πρόοδος στην κατανόηση του τρόπου που αυτές λειτουργούν, αν και επιστημονικές θεωρίες έχουν προταθεί.
         Πιο συγκεκριμένα, λέει πως αν και υπάρχουν «πολλές μετα-αναλύσεις [ανασκοπικές μελέτες] που δείχνουν ένα βαθμό σταθερής απόδειξης για κάποιο είδος μη υλικής μεταβίβασης ενέργειας», ωστόσο «δεν κατανοούμε ακόμα τις σχετικές μεταβλητές που ελέγχουν τη λειτουργία των παραψυχικών ικανοτήτων» και «υπάρχει έλλειψη θεωριών ή μοντέλων που να αναγνωρίζουν τις σχετικές μεταβλητές ή να προβλέπουν τις συνθήκες στις οποίες θα λάβει χώρα η μεταβίβαση αυτή». Και καταλήγει:
         «Ο απαισιόδοξος μπορεί να απελπιζόταν που τόσο λίγα έχουν επιτευχθεί κατά τη διάρκεια της ιστορίας της πειραματικής παραψυχολογίας που βοηθούν να κατανοήσουμε τα φαινόμενα. Από την άλλη, ο αισιόδοξος […] μπορεί να το έβρισκε εκπληκτικό που τόσο πολλά έχουν επιτευχθεί. »

         Όπως και στην περίπτωση του Λάμα, το να μην καταλαβαίνεις ποιες είναι οι συνθήκες στις οποίες μια άυλη ικανότητα λειτουργεί, δεν κάνει αυτή την ικανότητα να μην υφίσταται. Όπως έχω ήδη αναφέρει, υπάρχουν πολλά βιβλία που εκδίδει η Εκκλησία στα οποία πιστοί, σε γράμματά τους στην Εκκλησία, διηγούνται τις υπερφυσικές εμφανίσεις χριστιανών αγίων σε αυτούς και τις θαυματουργές θεραπείες που τους έκαναν. Η Εκκλησία εκδίδει αυτά τα βιβλία (πολύ σωστά, κατά τη γνώμη μου) όχι επειδή μπορεί να βάλει το χέρι της στη φωτιά ότι καθεμιά από αυτές τις περιπτώσεις είναι αληθής, μα επειδή πιστεύει στο φαινόμενο γενικά αλλά και θέλει να ενισχύσει την πίστη των ανθρώπων σε μια δύναμη ανώτερη της ύλης. Τέτοιο διπλό κίνητρο έχω κι εγώ.

         «Diane Ferrari, Τμήμα Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Πρίνστον: Η παρούσα εργασία παρουσιάζει μια μετα-ανάλυση ερευνών που έλεγχαν την υπόθεση πως η συνειδητότητα (συγκεκριμένα, η νοητική πρόθεση) μπορεί να προκαλέσει ριχνόμενα ζάρια να δείξουν συγκεκριμένους αριθμούς στην πάνω όψη [τηλεκίνηση]. Αναλύθηκαν 73 αναφορές στην αγγλική γλώσσα, που δημοσιεύτηκαν μεταξύ του 1935 και του 1987. Συνολικά περιγράφουν 148 επιστημονικές μελέτες που αναφέρονται από 52 ερευνητές και αφορούν πάνω από 2 εκατομμύρια ριξιές των ζαριών που έκαναν 2.569 υποκείμενα. Καταλήγουμε πως η συγκεκριμένη βάση δεδομένων παρέχει ασθενή συσσωρευτικά στοιχεία ότι υπάρχει μια αυθεντική σχέση μεταξύ της νοητικής πρόθεσης και του αποτελέσματος της ριξιάς.»

         Ασθενή σημαίνει πως δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά στα αποτελέσματα, όμως υπάρχει όντως διαφορά όταν έχεις νοητική πρόθεση και όταν δεν έχεις.

         Εννοείται πως τέτοιες ριξιές δεν γίνονται με το χέρι, αλλά περιλαμβάνουν τη χρήση Γεννητριών Τυχαίων Αριθμών (random numbers generators) που δουλεύουν με κβαντικούς μηχανισμούς για να σιγουρέψουν πως, στην απουσία ενός ενεργού νοητικού παράγοντα (αν υπάρχει τέτοιος), τα αποτελέσματα θα αντανακλούν την τύχη.

         Την μετάβαση από το μηχανικό (χειροκίνητο) ρίξιμο των ζαριών στην τελική κβαντική μορφή του και τα σχετικά αποτελέσματα εξιστορεί το ακόλουθο απόσπασμα από άρθρο της Δανέζικης Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών:

        «Μπορεί το ανθρώπινο μυαλό να επιδράσει στην ύλη; Αυτό είναι ένα ερώτημα που έχει απασχολήσει το μυαλό των ψυχικών ερευνητών από τα τέλη του 19ου αιώνα. […]
         Στο τέλος της δεκαετίας του 1930 , ο J. B. Rhine άρχισε να εξετάζει σχολαστικά αν ο ανθρώπινος νους μπορούσε πραγματικά να επηρεάσει την ύλη, δηλαδή χωρίς τη χρήση των οποιωνδήποτε συμβατικών φυσικών δυνάμεων. Αποκάλεσε το φαινόμενο ψυχοκίνηση και το μελέτησε με ένα πολύ συστηματικό τρόπο. Είπε στα υποκείμενά του να ρίξουν ένα ζάρι και ταυτόχρονα να συγκεντρωθούν για να το κάνουν να πέσει με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Τα πειράματα έδωσαν στο σύνολό τους στατιστικώς σημαντικά αποτελέσματα, μα οι σκεπτικιστές επέκριναν το γεγονός πως τα υποκείμενα έριχναν τα ζάρια με τα χέρια τους. Έτσι ο Rhine χρησιμοποίησε μια κούπα ριξίματος ζαριών και αργότερα εφαρμόστηκε μια ηλεκτρομηχανική συσκευή. Τα αποτελέσματα συνέχισαν να έχουν στατιστική σημασία πάνω από το επίπεδο του τυχαίου. Οι δοκιμές ελέγχου [δηλ. ριξιές χωρίς νοητική πρόθεση] δεν απόκλιναν από το τυχαίο σε στατιστικώς σημαντικό βαθμό. Ένας από τους συνεργάτες του Rhine, ο Δρ Forwald, διαπίστωσε πως η ψυχοκινητική δύναμη φαινόταν να επηρεάζει τα ζάρια με μια ισχύ που ήταν περίπου το 10% της ισχύος της βαρύτητας. Όμως η ψυχοκινητική δύναμη δεν είχε τα ίδια χαρακτηριστικά μιας κανονικής φυσικής δύναμης και –πάνω απ όλα– δεν ήταν σταθερή.
         Γύρω στο 1970 ο Αμερικανός φυσικός Χέλμουτ Σμιτ διεξήγαγε πειράματα στην τηλεκίνηση και ήταν ο πρώτος επιστήμονας που χρησιμοποίησε κβαντικές γεννήτριες τυχαίων αριθμών στα πειράματα ψυχοκίνησης. Το υποκείμενο έπρεπε να συγκεντρωθεί κάνοντας μία από τέσσερις λάμπες, που ανάβονταν με στατιστική τυχαιότητα από κβαντική γεννήτρια, να ανάψει πιο συχνά από την τυχαιότητα αυτή, και τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Στην Δανία ο φυσικός R. D. Mattuck το 1975 εξέτασε μια νεαρή γυναίκα που ισχυριζόταν πως είχε ψυχοκινητικές δυνάμεις. Μπορούσε να υψώσει τη στήλη του υδραργύρου σε ένα θερμόμετρο κατά περίπου τέσσερις βαθμούς απλά κρατώντας το στο αντίθετο άκρο και συγκεντρωνόμενη στην ύψωση της στήλης. Αλλά το πιο αξιοσημείωτο ήταν ότι η στήλη υδραργύρου συνέχισε να υψώνεται ακόμη κι όταν την είχε παρατήσει. Αυτό θα ήταν αδύνατο αν την είχε απλά ζεστάνει με ένα κανονικό τρόπο.»

         Η πολυβραβευμένη δημοσιογραφική ιστοσελίδα Mentalfloss, σε άρθρο με τίτλο Δεκατρία Πανεπιστημιακά Ερευνητικά Προγράμματα στην Παραψυχολογία:

         «Έρευνες στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον (1979-2007): Από το 1979 έως το 2007, το μικρό υπόγειο του κτιρίου της μηχανικής του Πανεπιστημίου Πρίνστον ήταν η έδρα του Πρότζεκτ Έρευνας στις Μηχανικές Ανωμαλίες του Πανεπιστημίου Πρίνστον, το οποίο στόχευε να καθορίσει αν υπήρχε πραγματική βάση για τις θεωρίες της αλληλεπίδρασης νου και ύλης, ή, κοινώς, της υπεραισθητήριας αντίληψης και της τηλεκίνησης.
         Στην εικοσαετή πορεία του πρότζεκτ αποφασίστηκε από τους ερευνητές ότι τα συσσωρευμένα δεδομένα από τις πολλές δοκιμές πράγματι αντικατοπτρίζουν πολύ σημαντική στατιστική απόκλιση από ό, τι θα περίμενε κανείς από την τύχη και μόνο.

        Έρευνες στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια: Τμήμα Μελετών της Αντίληψης (1967-σήμερα)
         Έχοντας ήδη έξι χρόνια έρευνας στον τομέα των προηγούμενων ζωών (μετενσάρκωση), το Τμήμα Μελετών στην Αντίληψη, μια ερευνητική μονάδα στο Τμήμα Ψυχιατρικής Ιατρικής, ιδρύθηκε από τον Δρα Ίαν Στίβενσον το 1967. Το Τμήμα ανθεί σήμερα […] Το Τμήμα αποδίδει την μακρόχρονη λειτουργία του στη μεγάλη επιτυχία που είχε στην τεκμηρίωση ισχυρισμών μετενσάρκωσης στις έρευνές του [δηλαδή επιτυχία στην επιστημονική επιβεβαίωση πως τα παιδιά που ισχυρίζονται πως έζησαν προηγούμενες ζωές και τις θυμούνται, λένε την αλήθεια, όπως αποδεικνύεται από την τεκμηρίωση των πληροφοριών που τα παιδιά δίνουν, μέσα από ελέγχους των επιστημόνων σε κρατικά αρχεία μακρινών χωρών απρόσιτα στα παιδιά και την οικογένειά τους, και με άλλους τρόπους.]

         Έρευνες στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ (2002 - 2010): Το 2010, ο Ντάρυλ Μπερν του Πανεπιστήμιου Κορνέλ ολοκλήρωσε μια αυστηρή οχτάχρονη μελέτη στο θέμα της πρόγνωσης, στην οποία συμμετείχαν 1000 φοιτητές του Κορνέλ σε εννέα πειραματικούς γύρους και οδήγησε σε άνευ προηγουμένου, σχεδόν ακατανόητα θετικά αποτελέσματα.
         Μέσα από μια μοναδική "προς τα πίσω" προσέγγιση σε ψυχολογικά φαινόμενα, το πείραμα του Μπερν επιβεβαιώνει την πιθανότητα «αναδρομικών» παραψυχικών αποτελεσμάτων – ή, σε αυτή την περίπτωση, την ικανότητα της φυσιολογίας ενός ατόμου να "προβλέψει" ένα επερχόμενο συμβάν άσχετα από την συνειδητή επίγνωση του ατόμου για την επικείμενη εμφάνισή του.
         Σαν να μην ήταν αυτό αρκετά τρομερό και συναρπαστικό, τα ευρήματα του Μπερν φαίνονται να επικυρώνουν εκ νέου θεωρίες της κβαντικής φυσικής. Το τεράστιο σύνολο των οκτώ στα εννέα πειράματα του Μπερν επιβεβαίωσαν την υπόθεσή του πως τα παραψυχικά φαινόμενα είναι αληθινά – και, σύμφωνα με αυτόν, η πιθανότητα τέτοια αθροιστικά αποτελέσματα να οφείλονται στην τύχη ή σε στατιστικό επιφαινόμενο είναι περίπου 1 στα 74 δισεκατομμύρια.»

         Οι προαναφερόμενες έρευνες στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον επέδειξαν και μια άλλη πλευρά της ανθρώπινης νόησης, δηλαδή τη μη τοπικότητά της (ένα κβαντικό φαινόμενο), καθώς και τη δυνατότητα πολλών νόων, συνδυαστικά να παράγουν ισχυρά αποτελέσματα σε πλανητικό εύρος:

         «Στο πρότζεκτ του Πανεπιστημίου Πρίνστον επίσης εργαζόταν ο Δρ Ρότζερ Νέλσον και πήρε το έργο του δόκτορα Τζαν σε ένα τελείως άλλο επίπεδο με το Πρότζεκτ Παγκόσμιας Συνειδητότητας. Αντί να κάνει πειράματα μόνο με ένα άτομο τη φορά, χρησιμοποίησε τις ίδιες μεθόδους για να ελέγξει ομάδες ανθρώπων και τα αποτελέσματα ήταν πολύ εντυπωσιακά. Δουλεύοντας αρχικά με ομάδες που έκαναν διαλογισμό, ο Δρ Νέλσον μετά αναβάθμισε την έρευνά του συνδέοντας 70 κβαντικές γεννήτριες τυχαίων αριθμών που βρίσκονταν σε τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο με τον υπολογιστή του στο Πρίνστον. Ως επί τω πλείστον τα διαγράμματα δεν έδειχναν τίποτα ιδιαίτερο, μέχρι που συνέβαινε ένα έκτακτο γεγονός. Αυτό το οποίο έδινε νόημα στη μονοτονία της παρατήρησης γραφημάτων που είχε τόση δράση όση και το να βλέπεις μπογιά να στεγνώνει, είναι το τι συνέβαινε κατά τη διάρκεια μειζόνων διεθνών γεγονότων, όπως ο θάνατος της Νταϊάνα και η 11η Σεπτεμβρίου. Όταν γεγονότα τέτοιας κλίμακας συνέβαιναν, τα γραφήματα άγγιζαν την κορυφή. Ήταν ακόμα δυνατό να προβλέψεις αυξημένη δραστηριότητα όταν πλησίαζε ένα σημαντικό γεγονός. Όταν πλησίαζαν οι πρωτοχρονιάτικοι εορτασμοί, για παράδειγμα, ήταν εκ των προτέρων γνωστό πως τα γραφήματα θα έφθαναν στα ύψη και ακόμη ήταν δυνατό να παρακολουθήσεις διαφορετικούς εορτασμούς εν εξελίξει σε όλο τον κόσμο καθώς τα μεσάνυχτα έφθαναν στις διαφορετικές χρονικές ζώνες της υδρογείου με το πέρασμα της ώρας. […] Το Πρότζεκτ Παγκόσμιας Συνειδητότητας […] επέβλεψαν και συνεισέφεραν σε αυτό 75 σεβαστοί επιστήμονες από όλο τον κόσμο. Ήταν το πιο μακροχρόνιο και πιο λεπτομερές πείραμα στο πεδίο της πειραματικής παραψυχολογίας.»
         http://www.spiritoday.com/telekinesis-psychokinesis/

         «Σου δίνω τον τελευταίο λόγο, γνωρίζοντας το πόσο ανάγκη τον έχεις.-»

         Ας ελπίσουμε πως η παρακάτω κατακλείδα θα είναι αντάξια αυτής της γενναιοδωρίας.

         Κι αν είχε δίκιο ο συνομιλητής σου;
         Αν γνώρισε πράγματι το Θεό κι έβαλε κομμάτι Του μέσα του;
         Πώς θα μπορούσες να είχες ωφεληθεί – ίσως αν ήσουν
         λιγότερο ειρωνικός και περισσότερο ανοιχτός;

         Αν όντως αυτή είναι η αλήθεια, έχασες μια ευκαιρία.

         Καλή συνέχεια.

         AndMakrid
         Μετά από τόσους γύρους αντιπαράθεσης, να που συμφωνούμε κάπου κ. Κίμων.
         Πράγματι, η απάντησή σου στο θέμα του Ιεφθάε θα μπορούσε και θα έπρεπε να λήγει ακριβώς στην τέταρτη παράγραφό σου.
         Έτσι, θα μπορούσε να αντιληφθεί καλύτερα ο αναγνώστης, τι σημαίνει να γράφω ένα επιχείρημα σε μία πρόταση και κάποιος να το διαβάζει μέχρι τη μέση, να το "αναιρεί" μέχρι τη μέση και στο τέλος να θριαμβολογεί σχεδόν για το κατόρθωμά του.
         Σε κάθε περίπτωση, ευχαριστώ τουλάχιστον που παρέθεσες την πρότασή μου ολόκληρη, και μάλιστα με μωβ γράμματα, ώστε να την διαβάσει όποιος είναι σε θέση να διαβάζει - και να την κατανοήσει.

         Κίμων
         Γεια σου AndMakrid.
         Γράφεις πως στο κείμενο δεν υφίσταται αναφορά του συντάκτη πως ο Ιαχωβάς "έδωσε τη νίκη στο χέρι του Ιεφθάε", άλλη από αυτήν που αναφέρεται στις πεποιθήσεις της κόρης, τις οποίες ο συντάκτης δεν ενστερνίζεται.
         Στην απάντησή μου παραθέτω την πεποίθηση του συντάκτη (11:32), και όχι της κόρης (11:36), και σε ρωτώ γιατί δεν αναγνωρίζεις την ύπαρξή της.
         Η ερώτηση είναι έγκυρη, γιατί πουθενά, είτε πριν είτε μετά από το ερώτημά μου, σε οποιοδήποτε σημείο του επιχειρήματός σου, δεν αναγνωρίζεις την εκφρασμένη πεποίθηση του ίδιου του συντάκτη στο 11:32 πως "ο Κύριος τους παρέδωσε στο χέρι του". Αντίθετα, σταθερά αρνείσαι την ύπαρξή της.

         Γράφεις:

         «Όποιος αναγνώστης ή οπαδός σου, βρει στο σχετικό κεφάλαιο τον ισχυρισμό σου ότι “ο θεός του έδωσε τη νίκη στο χέρι”, είτε λόγω της ανθρωποθυσίας που διέπραξε, είτε για οποιονδήποτε λόγο, δεν έχει παρά να σε δικαιώσει. Τέτοια αναφορά βεβαίως, δεν υπάρχει. Ο συντάκτης του βιβλίου την αποδίδει στην κόρη του Ιεφθάε, χωρίς ωστόσο να την υιοθετεί.»

         Ο συντάκτης δεν αποδίδει στην κόρη τον ισχυρισμό στο 11:32 ότι ο Ιαχωβάς παρέδωσε τη νίκη στον Ιεφθάε. Σε αυτό το σημείο του κειμένου, δεν έχει καν αναφερθεί ακόμα η ύπαρξη της κόρης.

         Η διαδοχή των γεγονότων είναι η παρακάτω. Έχω σημειώσει με κίτρινο τα δύο ξεχωριστά εδάφια, όπου εκφράζεται η οπτική του συντάκτη και η οπτική της κόρης.

         Το πνεύμα του Ιαχωβά μπαίνει στον Ιεφθάε.
         Ο Ιεφθάε παίρνει ανθρωποθυσιαστήριο όρκο. ("Αν παραδώσεις τους γιους Αμμών στο χέρι μου …")
         Ο Ιεφθάε επιτίθεται στους γιους Αμμών.
         Ο Ιαχωβάς "τους παραδίδει στο χέρι του" (11:32). (η οπτική του συντάκτη)
         Ο Ιεφθάε επιστρέφει στο σπίτι και η κόρη του βγαίνει για να τον προϋπαντήσει. [εδώ αναφέρεται για πρώτη φορά η κόρη]
         Ο Ιεφθάε της αναγγέλλει τον όρκο του και εκείνη δέχεται πρόθυμα τη μοίρα της εφόσον ο Ιαχωβάς έδωσε στον Ιεφθάε τη νίκη (11:36). (η οπτική της κόρης)

         Την οπτική της κόρης (11:36) την αναγνώρισες.
         Σε ρώτησα γιατί δεν αναγνωρίζεις (σε οποιοδήποτε σημείο του επιχειρήματός σου) πως η ίδια είναι και η οπτική του συντάκτη (11:32), αν και είναι τελείως ρητή και ξεκάθαρη εμπρός σου:

         «Τότε διάβηκε ο Ιεφθάε προς τους γιους Αμμών για να τους πολεμήσει• και ο Κύριος τους παρέδωσε στο χέρι του.» (Κριτές 11:32)

         Ελπίζω η αναλυτική αυτή απάντηση να αποσαφηνίζει το σημείο.

         ----------------------------------------------------------
         Αφότου έγραψα αυτή την απάντηση στο μήνυμά του, και πριν τη στείλω, ο AndMakrid μου έστειλε ακόμα ένα, τελευταίο, μήνυμα. Το παραθέτω ως κατακλείδα αυτής της συζήτησης:

         AndMakrid
         Έχω ήδη δηλώσει πως οι αναρτήσεις μου της 30ης Σεπτεμβρίου ήταν και οι τελευταίες, οπότε δεν πρόκειται να απαντήσω σε ερωτήσεις που μου απευθύνονται εκ νέου - ρητορικές ή πραγματικές.

         Η εξαγωγή συμπερασμάτων επαφίεται στην κρίση του αναγνώστη.-

Υποτιτλισμοί των καλύτερων βίντεο του Youtube

Είναι ο Χριστιανικός θεός δαιμονικός; (ντιμπέιτ) (μέρος τρίτο)

Είναι ο Χριστιανικός θεός δαιμονικός; (ντιμπέιτ)
(μέρος τρίτο)