Ελέφαντας ζωγραφίζει - καλύτερα από εμάς...
βίντεο
Ελέφαντας ζωγραφίζει - καλύτερα από εμάς...11:36 |
Περιγραφή του βίντεο
Σκοτώνουμε τα ζώα δίχως δεύτερη σκέψη, σαν να είναι αντικείμενα.
Μήπως όμως είναι σαν να σκοτώνουμε άνθρωπο;
Νομίζω πως αυτός ο ελέφαντας ζωγραφίζει πολύ καλύτερα από τους
περισσότερους από εμάς, και έχει και πιο σταθερό χέρι.
Μα το χειρότερο είναι πως έχει μάλλον και μεγαλύτερη
στοχαστικότητα από τους περισσότερους από εμάς. Αυτό φαίνεται όταν
σταματά, λίγο πριν ζωγραφίσει, για να σκεφτεί πώς να το κάνει.
Αν ήξεραν και οι άνθρωποι πώς να πατάνε παύση και να σκέπτονται,
πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος… Ακόμα κι αν δεν μπορούσαν να
ζωγραφίσουν έτσι…
Συζήτηση για το βίντεο
Γιάννης Γαρδέλης
Ό,τι πιο ασύλληπτο έχω δει μέχρι σήμερα. Και πέστε μου τώρα ποιος έχει
βάλει στο dna του αυτό που κάνει ; ΠΟΙΟΣ ;
Κίμων
To dna το αντιλαμβανόμαστε με
μηχανικούς όρους. Ως κάτι που γίνεται χωρίς εσύ να παίρνεις μέρος, όπως
λειτουργεί ένα άψυχο ρολόι. Νομίζω όμως πως ο ελέφαντας παίρνει νοητικά
μέρος όπως ένας άνθρωπος. Λοιπόν η ερώτηση είναι όχι ποιος το έβαλε στο
dna, μα ποια είναι η φύση του νου του ελέφαντα και των ανθρώπων. Διότι
τώρα που σου μιλάω, είμαι εγώ που σκέφτομαι και φαντάζομαι, και όχι
κάποια μηχανική διαδικασία πρωτεϊνών στα νεύρα, που ενεργεί χωρίς εμένα.
Αν εγώ δεν σκεφτώ και δεν φανταστώ, απλά δεν θα συμβεί. Κι αυτό μου
δίνει και την ευθύνη σχετικά με το τι θα πράξω και πώς θα το πράξω.
Λοιπόν το ερώτημα του Θεού δεν νομίζω πως έρχεται σε αναφορά προς το
ποιος έβαλε κάτι μέσα στην ύλη, μα σε σχέση με το ποιος έβαλε κάτι μέσα
στο νου. Άλλωστε, όταν ο Θεός μάς παρουσιάζεται, στο νου μας
παρουσιάζεται. Ο Θεός είναι μια υπόθεση συνείδησης, είναι κάτι που
ψάχνουμε όχι στην ύλη μα μέσα στην καρδιά μας. Όταν βλέπω τον ελέφαντα,
τον βλέπω ως ένα πρόσωπο, ως μια ψυχή. Και μέσα στην ψυχή του, όχι στα
γονίδιά του, ψάχνω τον Θεό.
Κι επειδή δεν αντιμετωπίζω τον
ελέφαντα (ή τον άνθρωπο) ως δημιούργημα, μα ως κάτι που εμψυχώνεται από
κάτι Άλλο, για αυτό και εγείρεται η πιθανότητα αυτά τα δύο να είναι ένα:
ο ελέφαντας να έχει ένα νου που, στην απώτατη πηγή του, να ΕΙΝΑΙ ο Θεός.
Η ζωγραφική είναι τότε μια δημιουργική δραστηριότητα που επιτρέπει στον
ελέφαντα να βαδίσει τον δρόμο που θα του αποκαλύψει την ταυτότητά του με
τον Θεό. Και ασφαλώς, χρειάζεται ταπεινότητα. Ο ελέφαντας (και ο
άνθρωπος) θα πρέπει να γνωρίζουν τη διαφορά τους απ' τον Θεό. (Και πώς
θα μπορούσαν να μην την γνωρίζουν;) Μα πρέπει επίσης να γνωρίζουν την
κατεύθυνση που πρέπει να 'χουν στη ζωή τους. Ότι πρέπει να βαδίζουν προς
την απώτατη ουσία τους, να γίνουν αυτό που πραγματικά είναι κατά βάθος,
δηλαδή ότι η ζωή τους έχει ένα πνευματικό νόημα.
Αν λοιπόν δεχτείς τον Χριστό ως ενανθρωπισμένο Θεό, αυτός γίνεται
για σένα παράδειγμα της βίωσης μιας ζωής στην οποία ο άνθρωπος
διαπνέεται από θείες ιδιότητες και επιχειρεί να τις εκφράσει.
Ή, κατά ίδιο τρόπο, ο ελέφαντας και όλη η πλάση.
Το να γίνει η πλάση ο Πλάστης, είναι το αντικείμενο.
Κι αυτό είναι εφικτό γιατί ακόμα και τώρα το ένα είναι το άλλο.
Κάπου βαθιά μέσα μας, μες στο νου και την καρδιά μας, εκεί που ψάχνουμε
τον Θεό, ταυτιζόμαστε με Αυτόν και είμαστε Αυτός.
Με αυτό τον τρόπο ο Χριστός αποτελεί το σύμβολο της ίδιας μας της
ταυτότητας με τον Θεό, και της ηθελημένης ταύτισής μας μαζί του. Όπως ο
Χριστός είπε «πίσω μου σ' έχω Σατανά», έτσι κι εμείς, ως ελέφαντες ή
άνθρωποι, μπορούμε να ταυτιστούμε με τον Θεό αντί με τον Σατανά, και
βαθιά μέσα μας, όχι στην ύλη, να τον ανακαλύψουμε και να μεταμορφωθούμε
σε Αυτόν.
Η αυξανόμενη επιτυχία σε αυτή την οδό χαρακτηρίζεται ως αγιοσύνη,
και ο άγιος αποκτά μερικές από τις ιδιότητες του Θεού, γιατί, σε κάποιο
βαθμό, έχει μεταμορφωθεί σε Αυτόν μέσω του Φωτός.
Η ίδια η εμπειρία του Φωτός είναι η εμπειρία της μεταμόρφωσης,
όταν η ταύτιση με το Φως, με το απόλυτο, γίνει απόλυτη.
Αν και η μετατροπή συμβαίνει μέσα σε μια στιγμή –όταν έλθει ο
«Παράκλητος», το Άγιο Πνεύμα–, το υπόβαθρο αυτής είναι η απόρριψη της
υλικής απόλαυσης και η διαχρονική προσπάθεια να ταυτιστούμε με την ουσία
της ψυχής μας μέσω της σκληραγωγίας, της εμβάθυνσης και της αρετής.
Αντιλαμβάνομαι τον Θεό έτσι –
ως ένα κύμα νερού που μπήκε μέσα σε ένα ερειπωμένο και εγκαταλελειμμένο
σπίτι με σπασμένα παράθυρα. Εδώ κι εκεί βρίσκεις λιμνούλες νερό μέσα στο
σπίτι, σταγόνες κ.ο.κ. Την μπόρα ακολουθεί μια παγωνιά, η οποία παγώνει
το σπίτι και τις σταγόνες. Μπορεί τώρα να ισχυριστεί η παγωμένη σταγόνα,
το παγάκι, πως έχει τη φύση, τις ιδιότητες και το εύρος του αρχικού
κύματος; Και ναι και όχι. Προφανώς διαφέρει πολύ σε άπλα και σε δύναμη.
Όμως βαθύτερα μέσα της ίσως έχει μνήμες του εαυτού της ως ισχυρού
κύματος νερού. Παραμένουν μνήμες, ακριβείς φαντασίες μα όχι τωρινή
πραγματικότητα. Τότε το σπίτι πουλιέται και εισέρχεται σε αυτό ένας
μάστορας που το επιδιορθώνει, βάζει καινούργια τζάμια και ανάβει το
καλοριφέρ.
Η θερμοκρασία ανεβαίνει, τα παγάκια γίνονται νερό,
εξατμίζονται και ανεβαίνουν στον ουρανό, όπου ενώνονται με τα σύννεφα
και ξαναγίνονται μπόρα.
Πότε ανεβαίνει η θερμοκρασία; Όταν χτυπάς την
πέτρα του νου σου στην πέτρα της ύλης.
Όταν παλεύεις με το νου σου ενάντια
στην ύλη, μη δεχόμενος να ταυτιστείς με αυτήν, πετιέται η σπίθα.
Τότε η σπίθα ενώνεται με τη φωτιά, η σταγόνα με τα
σύννεφα
κι εσύ επιστρέφεις στη θεία
ουσία σου.
----------------------
---------------------------------