Σχετικά με τις ανθρωποθυσίες στη Βίβλο
(συνέχεια από τη σελίδα:
"Η δαιμονική ταυτότητα του χριστιανικού θεού")
«Μην καθυστερείς να μου προσφέρεις το μερίδιό
μου απ’ ό,τι βγάζει το αλώνι σου ή το πατητήρι σου. Θα μου δώσεις
τους πρωτότοκους γιους σου.
Το ίδιο θα κάνεις και με τα βόδια σου και με τα πρόβατά σου. Εφτά
μέρες θα μένουν τα πρωτότοκα κοντά στη μάνα τους και την όγδοη μέρα
θα μου τα προσφέρεις θυσία. Οφείλετε να είστε αφιερωμένοι σ’ εμένα.»
(Έξοδος κεφ. 22,
στ. 28-30)
Οι υποστηρικτές της Βίβλου απαντούν με το στίχο:
«… για κάθε πρωτότοκο ανθρώπου θα καταβάλης στον ναόν το
καθοριζόμενον χρήμα.» [Δηλαδή θα το εξαγοράσεις για να μη
θυσιαστεί.]
(Έξοδος κεφ. 13, στ. 13)
Το πλήρες εδάφιο είναι το εξής:
Ο Μωυσής συνέχισε: «Όταν ο Κύριος σάς φέρει στη χώρα των Χαναναίων
και σας τη δώσει, όπως το ορκίστηκε σ’ εσάς και στους προγόνους σας,
θ’ αφιερώνετε σ’ αυτόν κάθε αρσενικό που γεννιέται πρώτο. Κάθε
πρωτογέννητο αρσενικό ζώο απ’ τα κοπάδια σας θα ανήκει στον Κύριο.
Κάθε πρωτογέννητο πουλάρι, όμως, θα το εξαγοράζετε με ένα αρνί ή μ’
ένα κατσίκι. Αν δεν θέλετε να το εξαγοράσετε, πρέπει να του σπάσετε
το σβέρκο. Επίσης κάθε πρωτότοκο γιο σας θα τον εξαγοράζετε. Αν
κάποτε σας ρωτήσουν τα παιδιά σας τι σημαίνει αυτό, θα τους
απαντήσετε: “Ο Κύριος μάς έβγαλε από την Αίγυπτο, τον τόπο της
δουλείας, με δυναμικές ενέργειες. Όταν ο Φαραώ αρνιόταν πεισματικά
να μας αφήσει να φύγουμε, ο Κύριος θανάτωσε όλα τα πρωτότοκα στην
Αίγυπτο, ανθρώπους και ζώα. Αυτός είναι ο λόγος που θυσιάζουμε κάθε
πρωτογέννητο αρσενικό ζώο κι εξαγοράζουμε κάθε πρωτότοκο γιο μας”.
(Έξοδος κεφ. 13, στ. 11-15)
Άρα το επιχείρημα είναι ότι ο Ιαχωβάς σκοτώνει μόνο τα πρωτότοκα των
Αιγυπτίων (και των ζώων), όχι τα πρωτότοκα των Ισραηλιτών. (Στο
κάτω-κάτω, το Ισραήλ είναι ο λαός του.)
Ο στίχος «κάθε πρωτότοκο γιο σας θα τον εξαγοράζετε», όμως, δεν
έρχεται σε αντίθεση με το ακόλουθο εδάφιο;
«Ό,τι
όμως αφιέρωσε κανείς ολοκληρωτικά στον Κύριο, απ’ όλα όσα έχει, είτε
πρόκειται για άνθρωπο είτε για ζώο είτε για ιδιόκτητο χωράφι, αυτό
δεν μπορεί ούτε να πουληθεί ούτε να εξαγοραστεί. Είναι αγιότατο,
ξεχωρισμένο για τον Κύριο. Ακόμα κι ένας άνθρωπος αφιερωμένος
ολοκληρωτικά δεν μπορεί να εξαγοραστεί. Πρέπει οπωσδήποτε να
θανατωθεί.»
(Λευιτικό κεφ. 27, στ. 28-29)
Και ακόμα περισσότερο, αδιαφιλονίκητα, με τον παρακάτω, που δηλώνει
απερίφραστα ότι ο Ιαχωβάς τόσο ζητούσε όσο και λάμβανε θυσίες
πρωτότοκων παιδιών:
«Επίσης, τους έδωσα νόμους που δεν ήταν καλοί και κανόνες με τους
οποίους δεν μπορούσαν να έχουν ζωή, και τους μίανα μέσα από τις
ίδιες τους τις προσφορές των πρωτογέννητών τους σε Μένα, έτσι ώστε
να τους καταστρέψω. Το έκανα για να γνωρίσουν ότι είμαι ο Κύριος.»
(Εζεκιήλ κεφ. 20, στ. 25-26)
http://www.openbible.info/topics/human_sacrifice
http://biblehub.com/context/ezekiel/20-25.htm
«Οι ανθρωποθυσίες στην Εβραϊκή Βίβλο (Παλαιά Διαθήκη) κυριαρχούνται από
θυσίες παιδιών. Άλλοι αρχαίοι λαοί, όπως οι Αιγύπτιοι, θυσίαζαν
παιδιά αλλά επίσης ξένους, σκλάβους ή αιχμάλωτους βασιλιάδες.
Ωστόσο, η Εβραϊκή Βίβλος επιβεβαιώνει επίσης τις θυσίες παιδιών από
γονείς, συνήθως πατεράδες. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι θυσίες παιδιών
ήταν ένα προεξέχον ισραηλινό έθιμο λατρείας. Δεν υπάρχουν
αρχαιολογικά ευρήματα από το εσωτερικό της Παλαιστίνης που να
επιβεβαιώνουν τις θυσίες παιδιών ως μια συχνή πρακτική. Ωστόσο, τα
βιβλικά στοιχεία υποδηλώνουν ότι οι θυσίες παιδιών ασκούνταν
σποραδικά, αν και η Βίβλος συχνά αντιτίθεται σε αυτές. Όπως
παρατηρεί η Φραντσέσκα Σταυρακοπούλου: "Η εβραϊκή Βίβλος
εμφανίζεται αθέλητα να ανατρέπει την ίδια της την επιμονή ότι οι
θυσίες παιδιών ήταν πρακτική άλλων
λαών, επειδή, άδηλα όσο κι έκδηλα, ζωηρά απεικονίζει τον Ιαχωβά ως
έναν θεό θυσιών παιδιών (a god of child sacrifice)."
Φαίνεται λογικό τα παιδιά να
ήταν επιθυμητά για τις θυσίες, από πολλές πλευρές.
Θεολογικά, θυσιάζοντας ένα
παιδί τιμάς τον Ιαχωβά, που ζητά ο ίδιος να του θυσιάζονται τα
πρωτότοκα. Όπως η πρώτη σοδειά, η καινούργια ζωή θεωρείται πολύτιμη,
έτσι η θυσία νοηματοδοτείται ως απόδειξη βαθιάς αφοσίωσης.
Οικονομικά, ένα παιδί είχε
περιορισμένη ικανότητα εργασίας, και η απώλεια εργασίας που θα
επέφερε ο θάνατός του θα γινόταν λιγότερο αισθητή. Επίσης, ένα παιδί
λιγότερο θα σήμαινε ένα στόμα λιγότερο για να θραφεί και (τελικά)
ένας ενήλικας λιγότερος (ιδιαίτερα αν ήταν γιος) για να ασκήσει
απαιτήσεις στην περιουσία της οικογένειας.
Πρακτικά, τα παιδιά βασίζονταν
στους γονείς, με λιγοστές εναλλακτικές πέρα απ' το να ζήσουν ή να
πεθάνουν υπό τον έλεγχο αυτών.
Σωματικά, οι γονείς θα
μπορούσαν να ακινητοποιήσουν τα παιδιά τους και να τα προετοιμάσουν
για τη θυσία.
Αναπαραγωγικά, ένα θυσιασμένο
παιδί μπορεί να εξασφάλιζε μελλοντική γονιμότητα. Ένα γόνιμο ζευγάρι
θα είχε μετά περισσότερα παιδιά, καταστώντας το πρώτο παιδί
αναλώσιμο.
Τα παράδοξα συσσωρεύονται: ένα
παιδί είναι πολύτιμο, ωστόσο κοινό· μοναδικό, ωστόσο αντικαταστήσιμο
[όταν μάλιστα τα ζευγάρια τότε γεννούσαν απεριόριστο αριθμό παιδιών,
εφόσον δεν έπαιρναν προφυλάξεις. Παιδιά άλλωστε που συχνά δεν είχαν
και τους πόρους να τα θρέψουν].»
"Πολύτιμα και Ευάλωτα - Τα Παιδιά στην Εβραϊκή Βίβλο" –
Julie Faith Parker, Εταιρεία Βιβλικής Γραμματείας
Οι Βιβλικές Μελέτες του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ενός από τα
σημαντικότερα πανεπιστήμια στον κόσμο, είναι μελέτες της Βίβλου
βασισμένες σε επιφανή ακαδημαϊκή βιβλιογραφία και οργανωμένες από
ομάδα διακεκριμένων βιβλικών μελετητών του Πανεπιστημίου της
Οξφόρδης. Να τι λένε σχετικά με το θέμα των ανθρωποθυσιών:
«Η λέξη "θυσία" είναι μια λέξη που μπορεί να έχει διάφορα νοήματα
στη σύγχρονη εποχή. Στην εβραϊκή Βίβλο (Παλαιά Διαθήκη), στον πρώιμο
ιουδαϊσμό και στον πρώιμο χριστιανισμό και στο ευρύτερο πολιτισμικό
περιβάλλον τους, η "θυσία" ορίζεται βέλτιστα ως η τελετουργική σφαγή
ζώων και η επεξεργασία του σώματός τους σε σχέση με υπερφυσικές
δυνάμεις (ιδίως θεούς). Σε μερικές περιπτώσεις, θυσίαζαν ανθρώπους
και επεξεργάζονταν τα σώματά τους. […] Στην εβραϊκή Βίβλο, ο Θεός
του Ισραήλ, ο Ιαχωβάς, είναι πάντα ο δηλωμένος ή άδηλος παραλήπτης
των θεολογικά νόμιμων ισραηλινών θυσιών.»
http://www.oxfordbibliographies.com/view/document/obo-9780195393361/obo-9780195393361-0109.xml
Αυτό το μήνυμα είναι αντίθετο με το μήνυμα που μας πέρασαν στα
κατηχητικά και στα σχολεία, δηλαδή ότι οι ανθρωποθυσίες γίνονταν
πάντα σε άλλους θεούς και ότι ο Ιαχωβάς τις καταδίκαζε. (Ενώ για τις
θυσίες ζώων τηρείται σιγή ιχθύος. Κανένας δεν μας εξηγεί με ποιον
τρόπο το σφάξιμο αρνιών διορθώνει την ψυχή ενός αμαρτωλού και γιατί
το απαιτούσε ο Ιαχωβάς, και το μόνο σημείο όπου αναφέρονται οι
θυσίες είναι στον ισχυρισμό ότι ο Χριστός τις κατήργησε. Αλήθεια,
γίνονταν θυσίες; Μπα μπα... Και γιατί γίνονταν; Μήπως δέκα βλαμμένοι
έβαλαν αυτή την σατανική ιδέα στο μυαλό τους; Ή μήπως... τις
πρόσταζε... ο ίδιος ο Ιαχωβάς;...)
Από την ιστοσελίδα θεολογικών θεμάτων Patheos:
«Συμπερασματικά φαίνεται αρκετά πιθανό ότι, αντίθετα με τη βιβλική
πολεμική και τη Δευτερονομική ιστοριογραφική χάλκευση, οι θυσίες
παιδιών ήταν μια παραδοσιακή χανανιτική (και εξ' αυτού ισραηλιτική)
πρακτική και ότι οι ανθρώπινες θυσίες αφιερώνονταν όντως στον Ιαχωβά,
ακόμα και μεταξύ βασιλικών ("επίσημων") κύκλων.»
http://www.patheos.com/blogs/faithpromotingrumor/2010/01/child-sacrifice-a-traditional-religious-practice-in-ancient-israel/
«Στο Ιερό της Γκέζερ [(ευρύτερη περιοχή της
σημερινής Παλαιστίνης)] βρέθηκαν [από αρχαιολόγους] δύο καμένοι
σκελετοί εξάχρονων παιδιών και τα κρανία δύο εφήβων που είχαν
πριονιστεί στα δύο. Στο Μέντιγκο [(ευρύτερη περιοχή της σημερινής
Παλαιστίνης)] βρέθηκε ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι σκοτωμένο και
θαμμένο στα θεμέλια της μεγάλης κτηριακής δομής. Οι εκσκαφές
δείχνουν ότι η πρακτική του θαψίματος παιδιών κάτω από καινούργια
κτήρια [προκειμένου να στερεωθούν τα κτήρια καλύτερα από τον θεό]
ήταν διαδεδομένη και μερικά από τα παιδιά, σύμφωνα με τα στοιχεία,
θάβονταν ζωντανά.»
Θυσίες, Εγκυκλοπαίδεια Εncyclopedia.com
http://www.encyclopedia.com/topic/sacrifice.aspx
Απόσπασμα από συνέντευξη του Thorn Stark, μελετητή αρχαίων και
σύγχρονων θρησκευτικών κειμένων, στη γνωστή βρετανική εφημερίδα
Χάφινγκτον Ποστ, σχετικά με τις θυσίες στον Ιαχωβά:
--------- αρχή αποσπάσματος ---------------
Και νωρίτερα ο εκλεκτός λαός (το Ισραήλ) έκανε ανθρωποθυσίες; Ποιες
είναι οι αποδείξεις;
Οι αποδείξεις είναι πολύπλοκες και καταθέτω πολλές από αυτές στο
βιβλίο μου. Αλλά, περιληπτικά: Οι ανθρωποθυσίες ήταν μια σπάνια αλλά
ευρέως διαδεδομένη πρακτική στη θρησκεία της αρχαίας Μέσης Ανατολής
και υπάρχουν στοιχεία ότι μέχρι περίπου τον έβδομο ή έκτο αιώνα π.Χ.
ήταν ένα αποδεκτό μέρος επίσης και της ισραηλιτικής και ιουδαϊκής
θρησκείας. Υπάρχει η ιστορία τής παρ' ολίγον θυσίας του Ισαάκ από
τον πατέρα του τον Αβραάμ. Γενικά πιστεύεται ότι επειδή την
τελευταία στιγμή ένας άγγελος εμπόδισε τον Αβραάμ να σκοτώσει τον
Ισαάκ, η ιστορία αποτελεί μια καταδίκη της θυσίας παιδιών. Αλλά δεν
είναι έτσι. Ο Ισαάκ τη γλυτώνει όχι επειδή οι θυσίες θεωρούνται
ανήθικες, αλλά επειδή ο Ισαάκ ήταν ένα πολλά υποσχόμενο παιδί
[είναι
ένας βασικός χαρακτήρας της Παλαιάς Διαθήκης] και ήταν απαραίτητο να
ζήσει. Στην πραγματικότητα, η συγκεκριμένη περιγραφή στηρίζεται στη
λογική της ανθρωποθυσίας, επειδή ο Αβραάμ επαινείται για την
προθυμία του να σκοτώσει τον ίδιο του το γιο για να εξευμενίσει τον Ιαχωβά.
Υπάρχουν στοιχεία ότι οι αρχαίοι Ισραηλίτες πίστευαν ότι
ανθρωποθυσίες μπορούσαν να προσφερθούν στον Ιαχωβά για να νικήσουν
στη μάχη τους εχθρούς τους. Ο Ισραηλίτης πολέμαρχος Ιεφθάε θυσίασε
την παρθένα κόρη του στον Ιαχωβά σε εκπλήρωση ενός όρκου που είχε
πάρει για να βοηθηθεί από τον Ιαχωβά στη μάχη. Η ίδια ιδεολογία
μπορεί να ιδωθεί σε κάποιες παλαιότερες [βιβλικές] εξιστορήσεις της
κατάκτησης της Γης Χαναάν [από το Ισραήλ], στις οποίες ο Ιαχωβάς
δίνει στους Ισραηλίτες τη νίκη επί των στρατών της Χαναάν, και με τη
σειρά τους οι Ισραηλίτες σφάζουν όλες τις γυναίκες και τα παιδιά σε
ανταπόδοση στον Ιαχωβά για τη βοήθειά του.
Υπάρχουν επίσης στοιχεία ότι ο Ιαχωβάς διέταξε την ανθρωποθυσία στο
Μωσαϊκό Νόμο. Αργότερα, όταν η πρακτική της ανθρωποθυσίας έπεσε σε
ανυποληψία μεταξύ ελιτίστικων κύκλων, ο προφήτης Ιεζεκιήλ
επιβεβαιώνει ότι ο Ιαχωβάς διέταζε ανθρωποθυσίες αλλά ερμηνεύει αυτή
την εντολή ως μια μορφή τιμωρίας για την ανυπακοή του Ισραήλ [προς
τον Ιαχωβά]. Ο Ιεζεκιήλ έψαχνε ένα τρόπο να αντιμετωπίσει αυτή την
παραδοσιακή πρακτική που βρίσκεται στην Έξοδο 22 και το έκανε
ισχυριζόμενος ότι ο Ιαχωβάς τούς πρόσταξε να σκοτώσουν τους
πρωτότοκους γιους προκειμένου να τους τιμωρήσει για την έλλειψη πίστης προς
τον ίδιο. Προφανώς η λύση που έδωσε ο Ιεζεκιήλ στο πρόβλημα ήταν και
η ίδια προβληματική, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να τον ευχαριστήσουμε
που βοήθησε να δοθεί ένα τέλος στο θεσμό της θυσίας παιδιών στην
ισραηλινή θρησκεία.
[Αναφέρεται στο παρακάτω εδάφιο:
«Επίσης, τους έδωσα νόμους που δεν ήταν καλοί και κανόνες με τους
οποίους δεν μπορούσαν να έχουν ζωή, και τους μίανα μέσα από τις
ίδιες τους τις προσφορές των πρωτογέννητών τους σε Μένα, έτσι ώστε
να τους καταστρέψω. Το έκανα για να γνωρίσουν ότι είμαι ο Κύριος.»
(Εζεκιήλ κεφ. 20, στ. 25-26)
http://www.openbible.info/topics/human_sacrifice
http://biblehub.com/context/ezekiel/20-25.htm
"Moreover, I gave them statutes that were not good and rules by which
they could not have life, and I defiled them through their very
gifts in their offering up all their firstborn, that I might
devastate them. I did it that they might know that I am the Lord."]
Έχω ακούσει ευαγγελικούς χριστιανούς να εξηγούν ότι ο λόγος που ο
Θεός ζητούσε απ' τους Ισραηλίτες να τα κάψουν όλα όταν κατακτούσαν
λαούς στην Παλαιά Διαθήκη, ήταν επειδή τα γύρω έθνη ήταν τόσο φαύλα
– επειδή έκαναν θυσίες παιδιών. (Ο Θεός τούς προειδοποίησε αλλά
εκείνοι δεν ανταποκρίθηκαν). Είναι αυτό απλώς μια απελπισμένη
απόπειρα να δικαιολογήσουν απαράδεκτες πράξεις;
Αυτή η δικαιολόγηση υπάρχει και στην ίδια τη Βίβλο, σε κείμενά της
που γράφτηκαν ή αλλάχθηκαν αφότου ο θεσμός της θυσίας παιδιών έπεσε
σε ανυποληψία. Αλλά η αλήθεια είναι ότι και οι Ισραηλίτες επίσης
ασκούσαν τις θυσίες παιδιών. Όπως υποστηρίζω στο έκτο κεφάλαιο του
βιβλίου μου, τα πραγματικά κίνητρα για τις κατακτήσεις
[των
γειτονικών λαών από τους Ισραηλίτες] ήταν πολύ πιο ανόσια. Είχαν
περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να κάνουν με την εδαφική κυριαρχία
και την εδραίωση της πολιτικής εξουσίας.
Δεν θα σόκαρε αυτό τους περισσότερους χριστιανούς και Εβραίους;
Βέβαια, και δικαιολογημένα. Είναι σοκαριστικό. Και ο ίδιος
σοκαρίστηκα. Αλλά αυτό που βρίσκω ακόμα πιο σοκαριστικό είναι το
γεγονός ότι μερικοί πιστοί φτάνουν σε τέτοια άκρα προσπαθώντας να
υπερασπιστούν αυτές τις γενοκτονίες και κτηνωδίες. Οι ίδιοι άνθρωποι
που κηρύττουν ενάντια στη φαυλότητα της έκτρωσης στο όνομα της
απόλυτης, αντικειμενικής ηθικής, πετάνε την απόλυτη, αντικειμενική
ηθική τους στα σκουπίδια για να υπερασπιστούν τους φόνους παιδιών
μιας αρχαίας φυλής που πίστευε ότι κάνει το θέλημα του Θεού. Αυτό
είναι που βρίσκω περισσότερο σοκαριστικό.
Με ανάθρεψαν με τη διδασκαλία ότι η Βίβλος ήταν ο τέλειος και
αλάνθαστος λόγος του Θεού. Τα λεγόμενά σας σίγουρα θέτουν υπό
αμφισβήτηση αυτή την οπτική.
Και εμένα με ανάθρεψαν με αυτή την οπτική και ήταν η πίστη μου στη
Βίβλο που με οδήγησε να τη μελετήσω. Η εμπιστοσύνη μου στην
τελειότητά της ήταν αυτό που με οδήγησε να την μελετήσω κριτικά,
υποθέτοντας ότι θα άντεχε στον έλεγχο. Τελικά χρειαζόταν να είμαι
ειλικρινής σχετικά με τα στοιχεία και να παραδεχτώ ότι δεν μπορούσε
να αντέξει στον έλεγχο.
Σας έχουν κατηγορήσει ότι "πλαγιάζετε με τον εχθρό", που λέει ο
λόγος. [Με την ανάλυσή σας] δεν παρέχετε "πυρομαχικά" στους εχθρούς
της πίστης;
Η αλήθεια είναι η αλήθεια. Δεν μπορώ να αλλάξω αυτό που είναι η
αλήθεια. Αν κάποιες ομάδες θέλουν να χρησιμοποιήσουν την αλήθεια ως
"πυρομαχικά" εναντίον άλλων ομάδων, είναι δικαίωμά τους. Πιστεύω ότι
η αλήθεια θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ως πυρομαχικά ενάντια στα
φανατικά είδη του χριστιανισμού και [ενάντια] στον σιωνιστικό
ιουδαϊσμό, γιατί τέτοια είδη της πίστης έχουν προξενήσει τόσο όλεθρο
στον κόσμο. Αν εκείνοι μπορούν να χρησιμοποιούν σφαίρες μολύβδου για
να υπερασπίζονται τις ιδεολογίες τους, νομίζω ότι αυτό νομιμοποιεί
το να χρησιμοποιούνται "σφαίρες αλήθειας" για να ανοιχθούν όσο
δυνατό περισσότερες τρύπες στην προπαγάνδα τους.
Αν οι πιστοί μπορούν να είναι τυφλοί μπροστά σε κάτι τόσο
χειροπιαστό όσο ο πολυθεϊσμός ή οι ανθρωποθυσίες στη Βίβλο, τι άλλα
πολιτισμικά στοιχεία μπορεί να υπάρχουν στη Βίβλο, που να
δικαιολογούνται επειδή γίνονται στο όνομα του Θεού;
Δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις από [τους επηρεασμούς] του πολιτισμού
σου, είτε πρόκειται για την αρχαία κουλτούρα του παλαιστινιακού
ιουδαϊσμού είτε για τις σύγχρονες κουλτούρες. Όλες μας οι γνώσεις
πάντα θα διαμορφώνονται από πολιτισμικούς παράγοντες. Πολλοί
χριστιανοί θα εκπλαγούν να μάθουν ότι πολλή από τη διδασκαλία του
Χριστού [όπως περιγράφεται στη Βίβλο] προέρχεται από μια καθιερωμένη
διδασκαλία την οποία οι μελετητές ονομάζουν "ιουδαϊκή αποκαλυπτική"
(μιλώ για αυτήν στο όγδοο κεφάλαιο του βιβλίου μου). Η σκέψη του
Χριστού [όπως παρουσιάζεται στη Βίβλο] δεν ήταν λιγότερο πολιτισμικά
επηρεασμένη από όσο ήταν οποιαδήποτε άλλη οπτική εντός ή εκτός της
Βίβλου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι, κατά συνέπεια, ήταν άχρηστη ή
άσχετη [με τη ζωή μας και την εποχή μας]. Χρειάζεται να
προσεγγίσουμε τις διοράσεις του κριτικά, αλλά, όταν το κάνουμε αυτό,
πιστεύω ότι θα βρούμε ένα πλούτο στοιχείων της που υπερβαίνουν τα
όρια της ιουδαϊκής αποκαλυπτικής.
Βρισκόμαστε μπροστά στο "τέλος της πίστης", όπως το αποκάλεσε ο Σαμ
Χάρις;
Ένα πράγμα που οι σύγχρονοι άθεοι και οι φονταμενταλιστές χριστιανοί
έχουν κοινό είναι η λογική τού "ή αυτό ή εκείνο". Είτε ο πρώιμος
χριστιανισμός έχει την Αλήθεια, είτε δεν την έχει. Και, αν δεν την
έχει, τότε είναι άχρηστος. Δεν προσυπογράφω αυτή την
υπεραπλουστευμένη οπτική.»
--------- τέλος αποσπάσματος ---------------
Σχόλιό μου: Η σκέψη του Χριστού θα μπορούσε να ήταν ελεύθερη από
τους πολιτισμικούς της επηρεασμούς και να βλέπει ο ίδιος τα πράγματα
τελείως αντικειμενικά. Το θέμα είναι ότι ο Χριστός δεν βρίσκεται εδώ
για να μας μεταφέρει την οπτική του και το μόνο που έχουμε είναι
ό,τι μας λένε άλλοι ότι έλεγε.
Κι αυτοί οι άλλοι προωθούν μέσω του Χριστού κάτι που μπορεί να τους
δώσει (και τους δίνει) πολιτική και οικονομική εξουσία. Ο Πάπας, το
βυζαντινό ιερατείο κλπ αντιπροσωπεύουν πυγμή, εξουσία, αυθεντία,
κοινωνική διάκριση και οικονομικούς πόρους. Το ακόλουθο απόσπασμα
μιλά για την προνομιακή οικονομική και κοινωνική θέση του κλήρου στο
Βυζάντιο.
https://poexania.wordpress.com/2012/02/22/
πλούτος-και-καθημερινότητα-στο-βυζάν/
«Σε συνεχώς ανερχόμενη δύναμη μετατρέπεται ο κλήρος και η εκκλησία,
τόσο τα μοναστήρια όσο και οι επισκοπές συγκεντρώνουν όλο και
περισσότερη γη στα χέρια τους από δωρεές. Το διοικητικό κενό που
άφηναν όσο παρήκμαζαν τα αστικά βουλευτήρια, το αναλάμβανε η
εκκλησία, αυξάνοντας έτσι την πολιτική και κοινωνική της επιρροή. Οι
επίσκοποι έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην διοίκηση των επαρχιακών
πόλεων, ενώ μια σταδιοδρομία στην εκκλησία μπορούσε να εγγυηθεί σε
κάποιον μια πλουσιοπάροχη ζωή. Γύρω στο έτος 600 ο επίσκοπος
Αναστασιουπόλεως της Γαλατίας, μιας πολύ μικρής πόλης, είχε
επιχορήγηση 365 νομίσματα για την διατροφή του, από τα οποία ξόδευε
μόνο τα 40. Για να καταλάβουμε σε τι αριθμό αντιστοιχεί αυτό, αρκεί
να πούμε ότι ένα εργάτης κέρδιζε 10-20 νομίσματα το χρόνο. Επίσης η
εκκλησία είχε αναλάβει το έργο της κοινωνικής πρόνοιας, αφού μέρος
του τεράστιου πλούτου της το δαπανούσε για την στήριξη των φτωχών
και των εξαθλιωμένων, οι οποίοι ήταν πάντα ευάλωτοι σε κρίσεις εντός
της αυτοκρατορίας.
Η αίγλη και ο πλούτος της εκκλησίας στα χρόνια της βυζαντινής
αυτοκρατορίας έδειχνε συνεχώς να αυξάνεται, ενώ με την σύνοδο της
Χαλκηδόνας (451), δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να προσχωρήσει
η άρχουσα τάξη στον χριστιανισμό, κάτι που ένωνε την τύχη της με την
τύχη της Εκκλησίας. Μέχρι τον 11ο αιώνα, και δεδομένης της μέχρι
τότε εξασθένησης της κεντρικής εξουσίας, η δύναμη του πατριαρχείου
της Κωνσταντινούπολης ξεπερνούσε τα πολιτικά σύνορα του κράτους, ενώ
ο θεσμός του πατριάρχη δείχνει να είναι γενικά πιο σταθερός και πιο
προσαρμοστικός από αυτόν του αυτοκράτορα. »
Ο μέσος ιερέας μπορεί να έχει τέτοια προνομιακή θέση ή να μην την
έχει, αλλά εδώ δεν μιλάμε για τον μέσο ιερέα, αλλά για εκείνους που
διαμόρφωσαν τα δόγματα στα οποία μας ζητείται να πιστεύουμε. Το τι
θα πιστεύουμε και τι όχι αποφασίστηκε από τις εκκλησιαστικές
συνόδους της βυζαντινής αυτοκρατορίας και αφορούσε μια πίστη που θα
χρησιμοποιούνταν για να ενώσει τους κυριευμένους από την
αυτοκρατορία λαούς υπό μία κεντρική εξουσία, αυτή του αυτοκράτορα
και του Πατριαρχείου. Η τιμωρία για όποιον δεν δεχόταν να βαπτιστεί
χριστιανός επιβαλλόταν από το κράτος και ήταν εκείνη η βαρύτατη που
περιγράφεται στον Ιουστινιανό Κώδικα και παραθέτω σε άλλο σημείο του
βίντεο.
Εκτενές αγγλικό κείμενο για εβραϊκές
ανθρωποθυσίες στο Μεσαίωνα και αργότερα, βρίσκεται εδώ:
http://www.thewatcherfiles.com/jewish_sacrifice.htm
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------