10 εκπλήξεις όταν πεθάνεις

βίντεο

10 εκπλήξεις όταν πεθάνεις

Ο Χανς Βίλχελμ μας εξηγεί τις δέκα εκπλήξεις που μας περιμένουν όταν περάσουμε στην Άλλη Πλευρά.

9:50

Συζήτηση για το βίντεο

(με dimitris 77, Kostas Kotas, Kyriakos Klados και lita apostolou)

        Kyriakos Klados
        Για την απορια σου στο θεμα της συγχωρεσης των.....κακων ανθρωπων και ψυχων, για μενα πλεον ειναι ξεκαθαρο.....κανενας δεν γεννιεται κακος....και οι ''κακοι'' δεν εχουν ολικη ευθυνη για αυτο που εγιναν.....η κακια προερχεται απο τα βιωματα τους που πρωτίστως τους τα προκαλεσαν αλλοι και ξεκιναμε πρωτα απο το οικογενειακο περιβαλλον και την έλλειψη αγαπης...και οταν αυτο το ατομο δεν μπορει η δεν θελει, μεγαλώνοντας να τα επεξεργαστει και να βελτιωσει συνειδητα τοτε αφηνεται μεσα σε αυτη την κακια και σταδιακα δημιουργειτε ενα τερας...αυτο ειναι δικη του ευθυνη...αλλα απο την αλλη μπορει αυτη η ψυχη να εχει σχεδιασει αυτη την εμπειρια για να μαθει κατι απο ολο αυτο στην παρουσα του ζωη..... νομιζω οτι απο τα παραπανω θα πρεπει πραγματι να συγχωρουμε εν ζωη, ακομα και τον χειροτερο των χειροτερων αν κατανοησουμε και συμπονεσουμε το παρελθοντικο του μπακραουντ και την σιγουρη ελλειψη αγαπης που ειχε και να ευχομαστε για αυτον να καταλαβει οτι δεν ευθυνεται για ολα αυτος και να σταματησει να μισει τον εαυτο του.....που στην ουσια αυτο τον οδηγησε στην κακια......αρα ναι.....οφειλουμε να συγχωρουμε τους παντες

        Κίμων
        Αν κάποιος βιάσει τη γυναίκα σου, θα τη συμβουλέψεις να τον συγχωρήσει, αντί να πάει στην αστυνομία;

        Kyriakos Klados
        αν και ειμαι κατα των θρησκειων, οι χριστιανοι λενε κατι πολυ ωραιο που ταιριαζει στο θεμα....μισουμε την αμαρτια και οχι τον ανθρωπο....δεν εχει την ολικη ευθυνη καποιος που εγινε βιαστης αλλα μερος της ευθυνης οπως εγραψα πιο πανω....δεν ξερω αν σου εδωσα τωρα να το καταλαβεις....κανενας δεν γεννηθηκε βιαστης αλλα σιγουρα θα μισουσα τον βιαστη γιατι νομιζω και εγω οπως σχεδον ολοι μας οτι ειμαι μια οντοτητα με συγκεκριμενη ταυτοτητα......αν παμε πιο βαθεια ομως ανακαλυπτουμε οτι δεν ειμαστε μονο το εγω μας αλλα ουτε και οι πεποιθήσεις μας.....για το ποινικο κομματι δεν καταλαβα τι θες να πεις....εννοειτε οτι θα το καταγγηλει και θα εκτιση την ποινη του για την πραξη του

        Κίμων
        Δεν θα το καταγγείλει αν τον συγχωρέσει. Επομένως καλείται να αποφασίσει τι θα έπρεπε να κάνει, να τον καταγγείλει ή όχι. Το θέμα του θυμού είναι άλλο θέμα. Μπορεί να είσαι θυμωμένος με κάποιον αλλά να πράξεις με τρόπο μη τιμωρητικό προς αυτόν, γιατί πιστεύεις πως δεν πρέπει να τιμωρηθεί. Άρα το ερώτημά μου είναι αν πιστεύεις πως πρέπει να τιμωρηθεί ή όχι.

        Kyriakos Klados
        απαντησα πιο πανω αλλα θιγω ενα εντελως διαφορετικο θεμα.....και επειδη δεν βλεπω να βγαζουμε ακρη ας το αφησουμε εδω.

        Κίμων
        Το θέμα που θίγεις είναι ότι θα πρέπει να μισούμε την αμαρτία και όχι τον άνθρωπο. Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό. Αλλά το ερώτημά μου, στο οποίο δεν απάντησες, είναι το εξής: Πρέπει κανείς να τιμωρήσει την αμαρτία ή όχι; Ως προς αυτό είπες: α) ότι κι εσύ θα ήσουν θυμωμένος, β) ότι εννοείται πως η γυναίκα σου θα το κατήγγειλε και αυτός θα χρειαζόταν να εκτίσει την ποινή
        Σου απάντησα, ως προς το (β), ότι δεν εννοείται πως θα το καταγγείλει. Αν συγχωρέσει την πράξη, εννοείται πως δεν θα την καταγγείλει. Αυτό λοιπόν είναι το σωστό; Να συγχωρέσει και παραβλέψει την πράξη;
        Και ως προς το (α) σου απάντησα πως το θέμα δεν είναι αν θα ένιωθες θυμωμένος ή όχι, αλλά το αν πιστεύεις πως ένας αμερόληπτος και σοφός άνθρωπος ή δικαστής θα έβρισκε ότι η πράξη πρέπει να τιμωρηθεί.
        Να στο κάνω ακόμα πιο λιανό: Είχα πολύ καλές σχέσεις με ένα φίλο μου (ή τουλάχιστον πίστευα εγώ ότι ήταν φίλος, γιατί έτσι φερόταν). Εκείνου του άρεσε μια γκόμενα, και πίστευε πως για να την έχει δικιά του θα χρειαστεί αρκετά λεφτά. Μου δανείστηκε 13.000 ευρώ με μια δικαιολογία με την υπόσχεση πως θα τα δώσει σε πέντε μήνες, όταν λάβει κάποια λεφτά που του χρωστάνε. Ξόδεψε τα λεφτά στην γκόμενα και, όταν ήρθε η ώρα να μου τα πληρώσει, μου είπε την αλήθεια και πρόσθεσε: «Αφού εσύ ήσουν μαλάκας και με πίστεψες… Ποιος σου φταίει;»
        Λοιπόν τώρα πρέπει να αποφασίσω τι να κάνω. Να παραβλέψω την πράξη του ή να προσπαθήσω να του δώσω ένα ηθικό μάθημα, που πιθανά θα κάνει την ψυχή του καλύτερη, κάνοντάς του αγωγή (που είναι και το μόνο που μπορώ να κάνω, γιατί έχει κόψει σχέσεις μαζί μου και δεν έχω πλέον τη δυνατότητα να επικοινωνήσω μαζί του). Προσωπικά δεν πιστεύω πως η αγωγή είναι η καλύτερη οδός, όμως είναι η μόνη που έχω και ίσως τον κάνει να σκεφτεί την πράξη του, να ασκήσει αυτοκριτική, να μετανοήσει και ίσως να επιχειρήσει να εξιλεωθεί.
        Ή αλλιώς απλώς συγχωρώ την πράξη, την παραβλέπω και συνεχίζω με τη ζωή μου.
        Εγώ τείνω προς την απόφαση να κάνω αγωγή. Πιστεύω πως του χρωστώ να του δείξω, με κάποιο τρόπο, πως έσφαλε ηθικά και πως χρειάζεται να γίνει σωστός άνθρωπος.
        Δεν σκοπεύω να του συγχωρήσω την πράξη και να την παραβλέψω. Αλλά μήπως κάνω λάθος;
        Εσύ τι με συμβουλεύεις να κάνω;
        Αν με συμβουλεύεις να του κάνω αγωγή, τότε προφανώς δεν πιστεύεις πως πρέπει να συγχωρούμε τις πράξεις των άλλων.
        Αν με συμβουλεύεις να του συγχωρήσω την πράξη, θα ήθελα να μου διευκρινίσεις αν πιστεύεις σε οποιαδήποτε μορφή δικαιοσύνης.
        Για παράδειγμα, πρέπει να υπάρχουν δικαστήρια και νόμοι; Ή, ό,τι και να κάνεις, σε συγχωρούμε προκαταβολικά και συνεχίζουμε με τη ζωή μας;
        Η απάντηση που έχω λάβει από σένα μέχρι στιγμής είναι ότι αυτός δεν φταίει για τις πράξεις του, τουλάχιστον όχι πλήρως, και ότι πρέπει να τον συγχωρέσουμε. Αλλά, επίσης, ότι εννοείται πως θα δράσουμε έτσι ώστε να πάει φυλακή.
        Επειδή αυτά τα δύο δεν φαίνονται να συμφωνούν μεταξύ τους, γι' αυτό σε ρωτώ.
        Φυσικά, αν δεν θες να απαντήσεις, ας το αφήσουμε εδώ.

        Kyriakos Klados
        Αφου λοιπον συμφωνησαμε και οι 2 στο οτι τιμωρουμε την ''αμαρτια'' δηλαδη την πραξη, τοτε ναι....θα του κανεις αγωγη γιατι ''τιμωρεις'' την πραξη του αλλα τον δικαιολογεις και τον συγχωρεις ως ανθρωπο για την ''αμαρτια '' του....δεν του κρατας καμμια κακια αλλα του δειχνεις παραλληλα οτι η καθε επιλογη του εχει και τις συνεπιες του.....και σε υλικο αλλα και σε πνευματικο επιπεδο.....οσο αυτος θα αντιμετωπιζει στην ουσια την δικη του τιμωρια απο την δικη του αμαρτια εσυ ελπιζεις και αν θες του το δειχνεις οτι καταδικαζεισ την ατιμη πραξη του και οχι τον ιδιο τον ανθρωπο που ειχε σιγουρα δικαιολογιες στις οποιες δεν ευθυνεται αυτος για ολα......με την αγαπη σου λοιπον και την κατανοηση σου, οσο αυτος θα πληρωνει το ποινικο κομματι, θα του δειξεις την συμπονια σου για αυτο που εγινε....ισως αλλαξει ισως οχι, αλλα νομιζω οτι αυτη την υποχρεωση εχεις καταπατωντας τον εγωισμο σου που ξερω οτι ειναι δυσκολο.....με αυτον τον τροπο κερδιζεισ διπλα......με την νικη κατα του εγω σου αλλα και με την βοηθεια σου σε εναν παραστρατημενο συνανθρωπο μας.....οσο για την ποινικη δικαιοσυνη πρεπει να υπαρχει αλλα βασικα δεν μου λεει τιποτα απο την στιγμη που δεν εχει σωφρονιστικο χαρακτηρα....ομως.....πιστευω σε μια αλλη δικαιοσυνη που την βλεπω συνεχεια μπροστα μου......οσο πιο ''κακος'' ανθρωπος γινεσαι δεν θα εχεις ποτε ειρηνη και γαληνη μεσα σου......και να μην τιμωρηθεις ποτε απο τα δικαστηρια παντα θα τιμωρεις και θα μισεις τον εαυτο σου......και για μενα ειναι η χειροτερη τιμωρια που μπορεις να εχεις.....και γιαυτο ισως με την συγχωρεση, την κατανοηση, την συμπονια και την αγαπη σε ολα αυτα τα ατομα ισως τους θυμισουμε ποσο καλοι ηταν καποτε και να τους ξεφορτωσουμε απο το βαρος της κακιας που εχουν αναπτυξει χωρις να ειναι απολυτα υπευθυνοι για αυτην.......

        lita apostolou
        Το "συγχωρω" δεν εχει την εννοια του αποδεχομαι την πραξη σου, αλλα σου επιτρεπω να υπαρχεις διπλα μου, ετσι οπως εισαι... αρα, ζωντας σε μια κοινωνια με νομους, ακολουθουμε τους νομους κ ξεπερναμε το οποιο δυσαρεστο γεγονος, πρωτον, για να μπορουμε εμεις οι ιδιοι να ειμαστε καλα... το μισος κ η αναγκη για εκδικηση καταστρεφουν τη δικη μας ψυχη, οχι του αλλου... αλλο ομως αυτο, κι αλλο οι συνεπειες μιας πραξης.. αλλωστε, αν παρουμε τη θεωρεια της μετενσαρκωσης, εχουμε συμφωνησει σε οτι θα μας συμβει, αρα ο βιαστης εχει την αδεια μας να προβει στη συγκεκριμενη πραξη... προφανως κατι εχουμε να μαθουμε απο αυτο... γενικοτερα, καλο ειναι να μην ασχολουμαστε με τον αλλον, αλλα με μας... καθετι που μας συμβαινει ειναι μια καλη ευκαιρια να γνωρισουμε καλυτερα τον εαυτο μας κ μια προκληση να ξεπερασουμε τους φοβους που προερχονται απο την ταυτιση με το "εγω" μας... πιστευω πως καθε στιγμη, βρισκομαστε ακριβως εκει που πρεπει να ειμαστε

        Kyriakos Klados
        lita συμφωνω σε ολα

        lita apostolou
        Kyriakos Klados ενιωσα οτι η βασικη διαφωνια σας ηταν στο πως αντιλαμβανεται ο καθενας σας την συγχωρεση... Απολαυστικος διαλογος,κατα τα αλλα,και πολυ ουσιαστικος! Ελπιζω να βοηθησα στη "συνθεση"

        Kyriakos Klados
        τα ειπες ολα με λιγοτερες και πιο ουσιαστικες λεξεις

        Κίμων (προς Kyriakos Klados)
        Kyriakos Klados μου γράφεις πως πρέπει να τιμωρήσω την πράξη και να συγχωρήσω τον ίδιο. Αυτό δεν είναι δυνατό. Πάντα τιμωρούμε κάποιον για κάποια του πράξη, δεν τιμωρούμε ποτέ την ίδια την πράξη. Δεν είναι η πράξη την οποία θα επιχειρήσω να στείλω στη φυλακή, κάνοντάς του μια αγωγή, είναι αυτός ο ίδιος που θα επιχειρήσω να στείλω – αυτός, με σάρκα και οστά, και ο οποίος μέσα στη φυλακή θα ζήσει αναρίθμητες θλίψεις και δυστυχίες. Οι άλλοι φυλακισμένοι μπορεί να τον βιάσουν, μπορεί να φάει ξύλο, τα κοντινά του οικογενειακά πρόσωπα θα τον χάσουν και αυτός θα χάσει αυτά. Θα χάσει τη δουλειά του επίσης, και πιθανά δεν θα μπορέσει να τη συνεχίσει όταν βγει από τη φυλακή. Οποιοσδήποτε εξαρτάται οικονομικά από αυτόν θα δυστυχήσει και αυτός σε ανάλογο μέτρο.
        Για αυτό βρίσκομαι μπροστά σε ένα ηθικό δίλημμα. Είτε να τον συγχωρήσω είτε όχι. Αν δεν τον συγχωρήσω, θα επιζητήσω την τιμωρία του. Αν τον συγχωρήσω, θα τον αφήσω να φύγει ατιμώρητος. Στην απάντησή σου παραβλέπεις αυτό το ηθικό δίλημμα ισχυριζόμενος πως είναι δυνατόν να συγχωρήσω αυτόν τιμωρώντας την πράξη. Φοβάμαι πως παρασύρεσαι από μια έκφραση, που δεν αντιστοιχεί σε τίποτα στον πραγματικό κόσμο. Τι σημαίνει «τιμωρώ την πράξη»; Η πράξη δεν είναι άνθρωπος, και τιμωρούμε τους ανθρώπους και μόνο. Και η τιμωρία είναι το αντίθετο της συγχώρεσης.

        Καθώς αναρωτιέμαι ποια επιλογή είναι η σωστή, προσπαθώ να δω τα πράγματα από μια υπερπροσωπική σκοπιά. Εδώ ενέχονται ερωτήματα φιλοσοφικού τύπου, όπως: ποιος είναι ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής; Τι ερχόμαστε εδώ να μάθουμε και ποιος είναι ο τρόπος για να το μάθουμε; Είναι η βία ποτέ δικαιολογημένη; Είναι η βία ένα μέσο που μπορεί να χρησιμοποιήσει η ζωή για να μας μάθει πράγματα; Και είμαστε ποτέ εμείς οι ίδιοι ο βίαιος τρόπος που χρησιμοποιεί η ζωή για να μάθουμε πράγματα ο ένας στον άλλον;
        Για παράδειγμα, όταν ένας πάει στη φυλακή, αντιμετωπίζει, όσο και επιεικές να είναι τυχόν το σύστημα και φιλικοί οι συγκρατούμενοί του, βία σε διάφορες μορφές. Η πιο προφανής είναι πως ένας οπλισμένος φρουρός τού απαγορεύει να βγει πέρα από τα σίδερα. Σταματά να μπορεί να δει τηλεόραση, να φάει φαγητά που του αρέσουν, να έχει τη στοργή των προσώπων που αισθάνεται πως χρειάζεται, να έχει τις σεξουαλικές ή άλλες απολαύσεις που είχε πριν εγκλειστεί, να μπορεί να δουλέψει σε μια δουλειά που τυχόν του άρεσε, να μπορεί να αποφύγει φαγητά που τυχόν δεν μπορεί να χωνέψει, να έχει ησυχία και να μην ακούει φωνές και χτύπους, να έχει ένα βαθμό επιλογής ως προς ποια πρόσωπα θα συναντήσει και δραστηριότητες θα κάνει… Όλα αυτά του αφαιρούνται βίαια από την ίδια τη φύση του σωφρονιστικού εγκλεισμού ακόμα και στο πιο ιδεώδες ή ουτοπικό σωφρονιστικό σύστημα.
        Θα μπορούσαν αυτοί οι περιορισμοί να είναι ο τρόπος που η ζωή, μέσω της κοινωνίας, επιχειρεί να του περάσει ένα μήνυμα, δηλαδή το μήνυμα της ηθικής σκέψης και πράξης; Και θα μπορούσα εγώ, που αφιέρωσα χρόνο και χρήμα και σκέψη και ψυχή για να τον εγκλείσω, εσύ, που (ενδεχόμενα) με συμβούλεψες να το κάνω, ο οπλισμένος φρουρός, ο διοικητής της φυλακής κ.ο.κ. να είμαστε τα μέσα αυτής της βίαιης αφαίρεσης των δικαιωμάτων του, αυτού του βίαιου «μαθήματος» που λαμβάνει (είτε το αφομοιώσει είτε όχι);
        Δηλαδή, θα μπορούσε τελικά να έχουμε μια ηθική και υπεροπροσωπική υποχρέωση όχι να τον συγχωρήσουμε, μα να τον καταδικάσουμε και να είμαστε βίαιοι προς αυτόν;
        Και… θα ήταν ποτέ δυνατό να πράξουμε έτσι βίαια χωρίς να νιώθουμε θυμό για την πράξη του;
        Πρόσεξε πως ο θυμός δεν είναι ποτέ ΠΡΟΣ την πράξη. Είναι ΓΙΑ την πράξη αλλά ΠΡΟΣ αυτόν.
        Εννοείται πως αυτός ο θυμός μπορεί να μετριαστεί όταν ληφθούν υπόψη τα ελαφρυντικά στοιχεία της ιδιαίτερης περίπτωσής του. Μόνο ένας βάναυσος άνθρωπος ή σωφρονιστικό σύστημα δεν θα λάμβανε αυτά υπόψη. Όμως, όταν αυτά έχουν ληφθεί υπόψη και αποφασίσαμε πως αυτός ο άνθρωπος είναι κατά το εκατό τοις εκατό ή πενήντα τοις εκατό ή είκοσι τοις εκατό υπεύθυνος για τις πράξεις του, και έτσι ο θυμός δεν μας έχει φύγει τελείως, αλλά μόνο ως προς το ανάλογο ποσοστό, θα μπορούσε τότε αυτός ο θυμός, ο δικαιολογημένος θυμός, να είναι το μέσο με το οποίο η ζωή επιχειρεί να του δώσει ένα μάθημα; Αν υπάρχει τελικά θεία κρίση, μετά το θάνατό μας, θα μπορούσαμε να βρεθούμε υπεύθυνοι για υπερβολική επιείκεια και υπερβολική έλλειψη θυμού; Μήπως ο άνθρωπος που βλέπει την αδικία και την κακία χωρίς να νιώθει θυμό, είναι ένας αφύσικος, ανήθικος και αποπροσανατολισμένος άνθρωπος, ένας άνθρωπος τον οποίο σε κάθε περίπτωση ποτέ δεν θα μπορούσε η ζωή να χρησιμοποιήσει για να δώσει το ιερό μάθημα της ηθικής σε οποιονδήποτε; Ένας άχρηστος, ένα ανδρείκελο ανθρώπου, χωρίς ψυχή, χωρίς ζωή, χωρίς φωτιά…
        Αναγνωρίζω πως, όταν υπάρχει η φωτιά του θυμού, αυτή πρέπει να ελεγχθεί και να διοχετευτεί κατάλληλα, και όχι να αφεθεί να οδηγήσει σε πράξεις που θα μπορούσαν να είναι άδικες και δεν συμβαδίζουν με την βαθύτερη κρίση και σοφία. Όμως το ερώτημά μου, και κατ' ουσίαν η βαθύτερη πίστη μου, είναι πως ο άνθρωπος που έχει ψυχή, και έχει δικαιοσύνη, και έχει σύνδεση με την υπερπροσωπική και αντικειμενική κρίση, νιώθει κι αυτός θυμό. Αυτός όμως δεν αφήνει το θυμό να είναι μια τυφλή δύναμη, μα τον χρησιμοποιεί για να σκάψει την ψυχή του φιλοσοφικά, αναρωτώμενος για τη φύση της ανθρώπινης ζωής και της ανθρώπινης ηθικής ευθύνης, και πρακτικά, ώστε να αναζητήσει τον τρόπο που θα μπορούσε δυναμικά και αποφασιστικά να επιχειρήσει να αλλάξει την κατάσταση προς το καλύτερο, αν αυτό είναι δυνατόν.
        Να ένα παράδειγμα. Πολλές κινηματογραφικές ταινίες έχουν γυριστεί για τη ζωή του Χριστού, και αναπαράγουν πιστά το περιστατικό του θυμωμένου Χριστού μπροστά στους εμπόρους στον περιαύλιο του Ναού της Ιερουσαλήμ. Έχεις δει καμιά τέτοια ταινία; Δείχνουν έξαλλο τον Χριστό να τρέχει από πάγκο σε πάγκο αναποδογυρίζοντάς τον, ενώ μαίνεται έξαλλος εναντίον των εμπόρων και των νταβάδων που προωθούν κολάσιμα τα είδη τους μέσα στην περίβολο του ναού, διαφθείροντας τα ήθη των πιστών.
        Τόσο η Καινή Διαθήκη όσο και οι ταινίες παρουσιάζουν τη σκηνή αυτή θετικά, προβάλλοντας το ιερό μένος του Χριστού μπροστά στην ανηθικότητα των συγκεκριμένων ανθρώπων και της εποχής του, ένα μένος, μια ορμή επίθεσης εναντίον των ηθών τους, που τον οδήγησε στον Σταυρό. Ο Χριστός θυμώνει με τους ανθρώπους τους ίδιους, επειδή έχουν τέτοια ήθη, τους επιτίθεται σωματικά στη σκηνή που είδαμε (αναποδογυρίζοντας τους πάγκους), τους επιτίθεται θεωρητικά και φιλοσοφικά αποκαλώντας τους φίδια (τους Φαρισαίους κλπ), και δεν σταματά να απειλεί όλους τους ανήθικους ανθρώπους με την τιμωρία της Κόλασης, που θα επέλθει όταν κρίνει ζωντανούς και νεκρούς.
        Με ίδιο τρόπο μιλά και ο Πλάτωνας, ο οποίος, στο τέλος του περίφημου έργου του Πολιτεία, παρουσιάζει τη μεταθανάτια κρίση και τους κολαστήριους κόσμους που περιμένουν τους κακούς, μετά από απόφαση των Κριτών που θα συναντήσουμε στη μεταθανάτια μας ύπαρξη.
        Τα ίδια λέει στο διάσημο έργο του Θεία Κωμωδία ο Δάντης, περιγράφοντας λεπτομερώς την Κόλαση και τα τρομερά βασανιστήρια και δυστυχίες που μας περιμένουν εκεί.
        Τα ίδια λένε και όσοι (θρήσκοι και άθρησκοι) είχαν μεταθανάτιες εμπειρίες. Λένε πως είδαν μεταθανάτιους κόσμους στους οποίους άνθρωποι κολάζονταν οικτρά. Λένε επίσης πως, σε αυτή τη μεταθανάτια κατάσταση, τίποτα δεν είναι κρυφό, και ότι μπορείς να δεις την αύρα του ανθρώπου και να αντιληφθείς τις άδικες πράξεις του για τις οποίες κολάζεται.
        Συμπερασματικά, θα έλεγα ότι ο θυμός είναι μια φυσική όσο και θεία ψυχική δύναμη που καθρεπτίζει μια ανώτερη και υπερπροσωπική δικαιοσύνη. Θα έλεγα πως πρέπει να δαμαστεί και να διοχετευτεί κατάλληλα για να μην μας ωθεί σε άδικες πράξεις (όπως τυφλώνοντάς μας στα ελαφρυντικά που μπορεί να έχει κάποιος και κάνοντάς μας αρνητικούς, προκατειλημμένους και κακοπροαίρετους στην προσπάθειά μας να δούμε την περίπτωση αντικειμενικά, π.χ. σε ενδεχόμενη συνομιλία μαζί του). Θα έλεγα πως είναι η δύναμη εκείνη που μας επιτρέπει να κυνηγήσουμε τους κακούς και να τους τιμωρήσουμε, μάλλον παρά να βρεθούμε ένοχοι για το ότι δείξαμε υπερβολική και βλακώδη επιείκεια. Θα έλεγα ότι ο θυμός είναι ένα δώρο που μας έδωσε η φύση ώστε να επιδιώκουμε σθεναρά και αποτελεσματικά όχι μόνο την προσωπική μας επιβίωση, μα και –αν χρησιμοποιηθεί σοφά– και την ίδια την υπερπροσωπική ηθική και δικαιοσύνη. Και θα έλεγα πως μόνο ο σοφός και αυτοπειθαρχημένος άνθρωπος γνωρίζει πώς να ελέγχει και να κατευθύνει το θυμό του έτσι ώστε, αντί να παρασύρεται σε πράξεις άδικες, να τον χρησιμοποιεί για την απονομή της θείας δικαιοσύνης.
        Ένας τέτοιος άνθρωπος φαίνεται να είναι εκλεκτή ψυχή, το είδος της ψυχής που θα χρησιμοποιούσε ο Θεός ως Κριτή των ανθρώπων στη μεταθανάτια τους κατάσταση. Και μια τέτοια ψυχή ασφαλώς και θα είχε επίσης και ευαισθησία και αγάπη, όπως είχε και ο Χριστός άπειρη. Μα αυτή η ίδια η ευαισθησία και αγάπη θα έβλεπε ρεαλιστικά και επακριβώς την αδικία και τη φαυλότητα και θα επιθυμούσε την αναίρεση και καταστροφή της.
        Είναι σημαντικό να διαφοροποιήσουμε μεταξύ της προσωπικότητας ενός ανθρώπου και της ψυχής του. Έγραψες πως "κανένας δεν γεννιέται κακός", εκφράζοντας την ιδέα πως, κατά βάθος, μέσα στην ψυχή του, ο άνθρωπος είναι καλός. Παράλληλα όμως έχουμε και την προσωπικότητα του ανθρώπου που μπορεί να είναι γεμάτη κακία, θρασύτητα, πονηριά, εγωκεντρισμό και ασέβεια. Όταν τιμωρούμε βίαια την προσωπικότητα, πρέπει συγχρόνως να αγαπάμε την ψυχή. Στην πραγματικότητα, το μέτρο στο οποίο θλιβόμαστε και θυμώνουμε με τη φαύλη προσωπικότητα είναι ακριβώς το μέτρο στο οποίο πιστεύουμε στα ποιοτικά στοιχεία της ψυχής του ανθρώπου και πενθούμε την απομάκρυνσή του από αυτά. Σε τελική ανάλυση θέλουμε την ανθρώπινη ψυχή να είναι καθαρή από κακές πράξεις και ροπές. Όπου αυτή αρνείται να καθαρίσει και να εξαγνιστεί, προβάλλουμε τη βία ως το μέσο ενός τέτοιου εξαγνισμού και την ασκούμε οι ίδιοι προς όσους μας αδίκησαν ή μας επιτέθηκαν, ως πρόσωπα ή ως κοινωνία.
        Με τον ίδιο τρόπο πράττει ο δίκαιος άνθρωπος και προς τον εαυτό του, όταν βρίσκει πως έκανε κακές πράξεις. Δεν τις ξεχνά ούτε τις συγχωρεί, μα τις τιμωρεί –ή, προς αποφυγήν λεξιλογικής παρανόησης– τιμωρεί τον ίδιο εξαιτίας τους, προκειμένου να εξουδετερώσει το κακό παρελθόν και να αναγεννηθεί ψυχικά.
        Αν, για παράδειγμα, μιλήσαμε άσχημα σε κάποιον, πρέπει να ταπεινώσουμε τον εαυτό μας σε μια απολογία και αίτημα για συγχώρεση.
        Αν αδικήσαμε κάποιον μέσα στον θυμό ή στη σκέψη του συμφέροντός μας, πρέπει να συζητήσουμε μαζί του πώς να επανορθώσουμε, αφού του εκφράσουμε την συντριβή μας (μια συντριβή ανάλογη σε βαθμό του κακού που του κάναμε, ψυχικού ή σωματικού).
        Αν «πέσαμε» από τα ιδεώδη μας με οποιονδήποτε τρόπο, πρέπει να τιμωρήσουμε τον εαυτό μας με όση βία χρειάζεται προκειμένου να ανασηκωθούμε. Ο θρησκευτικός κόσμος είναι γεμάτος από τέτοιες βίαιες πράξεις προς τον εαυτό. Οι μοναχοί βίαια αποκόβουν τον εαυτό τους από κάθε πράγμα που ένας άνθρωπος θα μπορούσε ενστικτωδώς να επιθυμεί, για να καθαρίσουν την ψυχή τους από το "προαιώνιο αμάρτημα". Οι πιο επιτυχημένοι από αυτούς τελικά λάμπουν με ένα πνευματικό φως, το οποίο είναι η ενέργεια του θυμού, την οποία προσέγγισαν με πνευματικούς τρόπους.
        Το να τιμωρείς τους άλλους και να ισχυρίζεσαι πως δεν είσαι θυμωμένος με αυτούς, είναι –πρέπει να το πω– υποκρισία. Ασφαλώς και είσαι θυμωμένος, και ασφαλώς και πρέπει να 'σαι θυμωμένος.
        Μα, όταν σκέφτεσαι την τιμωρία, μην αφήνεις το θυμό ανεξέλεγκτο. Προσπάθησε να δεις την πράξη από πολλαπλές οπτικές και, αν υπάρχουν ελαφρυντικά, λάβε τα υπόψη σου.
        Όμως μην δικαιολογείς την αδικία, ούτε σε σένα ούτε σε άλλους. Γνώριζε πως η ζωή είναι ένα μάθημα στην ηθική, πως ερχόμαστε και ξαναρχόμαστε μέχρι να γίνουμε ηθικοί, και πως είναι αγαπώντας το φως και μισώντας το σκοτάδι που βελτιωνόμαστε.
        Καθώς πορεύεσαι στη ζωή, κράτα φως και σκοτάδι ζωντανά μέσα σου. Κυνήγησε το δεύτερο, τίμησε το πρώτο. Και ξέρε πως, καθώς ζυγίζεις τα δύο και τους τρόπους προσέγγισής τους, λάθη στην κρίση σου σε βυθίζουν στο σκότος και μαυρίζουν και χαντακώνουν το πεπρωμένο σου.
        Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνεις στην οδό σου προς τη σοφία.

-------
        Κίμων (προς lita apostolou)
        lita apostolou η ίδια απάντηση που έδωσα στον Kyriakos Klados είναι και για σένα, αλλά θα απαντήσω επιπρόσθετα και στα ιδιαίτερα points που προβάλλεις.

        Λες ότι οι συνέπειες μιας πράξης είναι άσχετες από την δική μας στάση προς τον άνθρωπο που έπραξε επιλήψιμα. Εκείνος θα συναντήσει τις συνέπειες των πράξεών του, μα εμείς δεν πρέπει να ποθούμε την εκδίκηση αλλά να κοιτάμε τη δουλειά μας, αλλιώς η ψυχή μας καταστρέφεται. Στο κάτω-κάτω, λες, συμφωνήσαμε ήδη πριν τη γέννησή μας για να λάβουμε από αυτόν τούτη τη μεταχείριση, επομένως τι πρόβλημα θα μπορούσαμε να έχουμε τώρα; Ό,τι μας συνέβη είναι μια καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να ξεπεράσουμε τους φόβους μας που πηγάζουν από την ταύτιση με το εγώ μας. Ό,τι μας συνέβη, λες, είναι ακριβώς αυτό που έπρεπε να μας συμβεί.

        Καταρχήν, οι συνέπειες μιας πράξης δεν διανέμονται από το Θεό επί Γης. Εμείς οι ίδιοι, ως κοινωνία και ως άτομα, δρούμε έτσι ώστε να απονείμουμε στους δράστες φαύλων πράξεων την τιμωρία που τους αξίζει.
        Δεύτερον, ο θυμός που νιώθουμε είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της προσπάθειας. Θεωρητικά, είναι επειδή θυμώσαμε με την πράξη τους, η οποία αισθανόμαστε ότι εκφράζει αδικία, που δημιουργούμε το σωφρονιστικό σύστημα, πληρώνουμε δικηγόρους, ιδρώνουμε για να "στριμώξουμε" τον δράστη και να διαπεράσουμε τις δικαιολογίες, τα ψεύδη και την επιθετικότητα που δείχνει για να μας παραμερίσει, και τελικά τον μαγκώνουμε, στέλνουμε αστυνόμους και λυκόσκυλα στο κατόπι του για να τον εντοπίσουν, να τον δέσουν και να τον σύρουν πίσω απ' τα σίδερα. Από τα παλιότερα χρόνια, όπου η αστυνομία δεν ήταν επαγγελματική, και ήταν οι ίδιοι οι άνθρωποι οι αστυνόμοι της κοινωνίας τους, ξεσηκωνόμενοι σύσσωμοι μπροστά στην αδικία και κυνηγώντας τον παιδεραστή, τον εκβιαστή ή τον παιδοκτόνο, λίγα έχουν αλλάξει. Συνεχίζουμε να νιώθουμε τον ίδιο θυμό που ένιωθαν εκείνοι μπροστά σε αμαρτήματα μεγάλα και μικρά. Συνεχίζουμε να ιδροκοπάμε μαζί με τους "κρατικούς λειτουργούς" προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη. Συνεχίζουμε να γράφουμε σε μπλογκ και σε εφημερίδες θυμωμένοι για τις διάφορες αδικίες. Ξοδεύουμε χρήματα, κόπο, φαιά ουσία και συναίσθημα για να στριμώξουμε τους κακούς και να τους τιμωρήσουμε, ή έστω να τους καταγγείλουμε όταν τίποτα άλλο δεν είναι εφικτό. Οι κρατικοί λειτουργοί τού σωφρονιστικού συστήματος έχουν το ρόλο τους αλλά δεν φτάνουν αυτοί για να μετατρέψουν σε δίκαιο τον παλαβό κόσμο μας.
        Τρίτον, η συμφωνία που κάναμε πριν τη γέννησή μας δεν περιλαμβάνει μόνο τις πράξεις που δεχόμαστε, μα και τις πράξεις που κάνουμε. Αν εγώ και ο άλφα συμφωνήσαμε να αλληλεπιδράσουμε, και συμφωνήσαμε αυτός να μου κάνει μια "πουστιά", τότε πού ξέρεις πως δεν συμφωνήσαμε επίσης εγώ να τον τιμωρήσω για την πουστιά του; Αυτό θα συμφωνούσε επίσης με την πρότασή σου πως θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τα συμβάντα για να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Μέσα από την τιμωρία που εγώ επιθυμώ να παρέχω στον δράστη, ο δράστης μπορεί να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του ως το ανήθικο άτομο που είναι. Και εγώ μπορώ να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου ως τιμωρό της αδικίας. Αυτή η ευκαιρία που η πράξη του μας δίνει να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας είναι πραγματικά ανεκτίμητη και δεν θα έπρεπε να αφήσουμε την ευκαιρία να χαθεί.
        Προσωπικά δεν ξέρω αν εγώ κι εσύ συμφωνήσαμε να έχουμε την τωρινή μας αλληλεπίδραση πριν γεννηθούμε. Όμως, αν υποθέσουμε πως κάναμε μια τέτοια συμφωνία, πού ξέρεις πως δεν συμφωνήσαμε να εκφράσεις εσύ την πεποίθηση πως έχω λάθος, και εγώ την πεποίθηση πως έχεις λάθος; Ίσως κάτι βγει από αυτή την αλληλεπίδραση. Καταρχήν, εμβαθύνουμε στους λόγους που οι ίδιοι, ο καθένας μας, πιστεύουμε πως έχουμε δίκιο, καθώς ψάχνουμε να δικαιώσουμε την άποψή μας. Και δεύτερον, καθώς αναλογιζόμαστε την άποψή μας παράλληλα με την άλλη άποψη, μπορεί να αισθανθούμε, να ανιχνεύσουμε και να συνειδητοποιήσουμε πλευρές άγνωστες σε μας πιο πριν, να τις αφομοιώσουμε και να πλουτίσουμε από αυτές – δηλαδή να γίνουμε πιο σοφοί. Αυτό θα έκανε εμένα να είμαι περισσότερο επιεικής με αυτούς που κρίνω ως φαύλους, και εσένα να πάρεις πιο ζεστά το ενδεχόμενο ότι καλείσαι να είσαι κριτής και απονομέας δικαιοσύνης στις κοινωνικές σου αλληλεπιδράσεις όπως και προς τον εαυτό σου.

        Γράφεις: «Το "συγχωρω" δεν εχει την εννοια του αποδεχομαι την πραξη σου, αλλα σου επιτρεπω να υπαρχεις διπλα μου, ετσι οπως εισαι»
        Ακριβώς έτσι. Αν συγχωρούσαμε τους κακοποιούς, θα τους επιτρέπαμε να υπάρχουν δίπλα μας ακριβώς όπως είναι. Δεν θα χρειαζόταν να πληρώνουμε, ως φορολογούμενοι, τόσα λεφτά στο σωφρονιστικό σύστημα.
        Εφόσον υποστηρίζεις την ύπαρξη σωφρονιστικού συστήματος, άρα δεν «συγχωρείς», σύμφωνα με τον δικό σου ορισμό της λέξης.
        Το ίδιο ισχύει για κάθε είδους αδίκημα, όλη την γκάμα. Από τα πιο βαριά αδικήματα μέχρι αυτά που μια απλή νύξη –«ω, τι λες καλή μου!...»– θα έφτανε για να εκδηλώσει την αντίθεσή μας σε κάτι που κρίνουμε άδικο ή απαράδεκτο.

        Ίσως λοιπόν χρειάζεται, σε κάποιες περιπτώσεις, καταστάσεις ή ακόμα και επαγγέλματα, να εστιαστούμε στην κοινωνική αδικία και να προσπαθήσουμε να την εξαλείψουμε. Η διαλεκτική αυτή ίσως μας ευαισθητοποιεί προς την ύπαρξη του Κακού και μας βοηθά να τη συνειδητοποιήσουμε καλύτερα. Όμως ό,τι θα θέλαμε για την κοινωνία, ή για αυτούς που μας αδίκησαν, θα πρέπει να το εφαρμόζουμε και οι ίδιοι. Και παράλληλα, η επιθυμία για έναν ενάρετο βίο, δεν μπορεί να τελειώνει εκεί. Αν εμείς δεν τελούμε τις ίδιες αδικίες, αυτό δεν σημαίνει πως γίναμε ενάρετοι. Πώς πρέπει ένας άνθρωπος να ζει; Πώς πρέπει οι ίδιοι να ζούμε; Τι θα μας ανεβάσει και θα μας τελειοποιήσει; Αυτός προφανώς είναι ένας προβληματισμός που θα έπρεπε να συνεχίσει, ώστε οι εφαρμογές του να επιφέρουν καρπούς.

        "ενιωσα οτι η βασικη διαφωνια σας ηταν στο πως αντιλαμβανεται ο καθενας σας την συγχωρεση..."
        Όχι, ο Kyriakos Klados πιστεύει πως είναι δυνατόν να τιμωρήσεις μια πράξη συγχωρώντας το ίδιο το άτομο, ενώ εγώ πιστεύω πως, αν το τιμωρήσεις, αυτό σημαίνει πως δεν συγχώρεσες την πράξη. Και πιστεύω πως, όχι μόνο δεν είναι δυνατόν να συγχωρήσεις μια πράξη για την οποία το άτομο δεν έχει μετανοήσει, μα και πως είναι ανήθικο να τη συγχωρήσεις. Θα ήταν το ανάλογο με το να μου κόψει κάποιος το λαρύγγι, μετά να πεθάνει αμετανόητος και ο Άγιος Πέτρος να του πει: «Δεν πειράζει, σε συγχωρώ». Ένας τέτοιος Άγιος Πέτρος δεν έχει ιδέα για το τι σημαίνει ηθική και για το ρόλο του πόνου στην αναμόρφωση της ψυχής.
        Ασφαλώς η θρησκεία δεν μας διδάσκει αυτό. Μας διδάσκει πως ο άνθρωπος θα πρέπει να κριθεί ρεαλιστικά ώστε να πονέσει για τις πράξεις του. Έτσι στέλνεται στους διάφορους κολαστήριους κόσμους. Ως προς το τι γίνεται μετά, οι απόψεις διίστανται. Ο ινδουισμός πιστεύει πως όταν η ψυχή του ανθρώπου ξαναγίνει αγνή, ο πόνος τελειώνει και ο άνθρωπος επανέρχεται στον κόσμο των ζωντανών για να πάρει περισσότερα μαθήματα, πορευόμενος προς την τελειοποίησή του.
        Ή ότι σε άλλες περιπτώσεις αποφασίζεται να περάσει τον καθαρτήριο πόνο ζώντας στη Γη.
        Αντίθετα, ο χριστιανισμός διδάσκει πως ο άνθρωπος που πεθαίνει χωρίς να καθαριστεί, κολάζεται αιώνια.

        Εξαίρεση αποτελούν ιδιαίτερες περιπτώσεις όπου η έκφραση αγάπης και στοργής στον δράστη τον κάνει να συνειδητοποιήσει το σφάλμα του και να μεταμορφωθεί εκ βαθέων. Για κάποια μικρότερα αμαρτήματα ίσως αυτό θα φτάσει, και εκεί συμφωνώ με τον Kyriakos Klados. Αν όμως μπει ένας ληστής στο σπίτι και σε πυροβολήσει στο κεφάλι, και μείνεις διανοητικά καθυστερημένος μετά από αυτό, δεν νομίζω πως μια τέτοια κατανόηση και ένδειξη ομοψυχίας επαρκεί. Πιστεύω πως ο δράστης χρειάζεται να πονέσει, ώστε το αμάρτημά του να "καεί".
        Μια τέτοια περίπτωση είναι το θέμα του πασίγνωστου βιβλίου του Ντοστογιέφσκι 'Έγκλημα και Τιμωρία. Αρχικά ο ήρωας του βιβλίου θεωρεί πως μπορεί να σκοτώσει μια κακή γυναίκα χωρίς να χρειάζεται να τιμωρηθεί, και το κάνει. Όμως αργότερα καταλαβαίνει τη φαυλότητα της πράξης του και παραδίδεται στην αστυνομία και στέλνεται στην Σιβηρία για καταναγκαστικά έργα, με ισόβια. Η καλή του διαγωγή και η πραγματική και βαθιά αναμόρφωση της ψυχής του μέσα από τους διάφορους πόνους του στην καινούργια κόλαση που είναι το σπίτι του τον κάνει να λάμψει. Ακόμα και οι Αρχές το αναγνωρίζουν αυτό, και αφήνεται ελεύθερος μετά από κάποιες δεκαετίες.

--------------------------------------

        dimitris 77
        Αυτός που τα λέει αυτά πώς τα γνωρίζει ότι είναι έτσι; Προφανώς είναι νεοεποχίτικη ιδεολογία. Προτιμώ να πιστέψω στον Ιησού Χριστό που πήγε στο θάνατο και γύρισε. Μητέρα φύση που να σκέφτεται πώς να ενεργήσει δεν υπάρχει. Αν σκέφτεται και αναλόγως ενεργεί τότε είναι ο Θεός που τα κάνει όλα αυτά.

        Κίμων
        "Προτιμώ να πιστέψω στον Ιησού Χριστό"
        Ασφαλώς έχεις το δικαίωμα να πιστεύεις ό,τι θέλεις. Αν πιστεύεις ότι ο Χριστός πήγε στο θάνατο και γύρισε, ότι είναι ο μόνος που πήγε στον θάνατο και γύρισε, ότι έχει την αλήθεια, ότι είναι ο μόνος που έχει την αλήθεια, και ότι πιστεύει ότι η Κόλαση είναι αιώνια, τότε γιατί να μην πιστεύεις κι εσύ επίσης ότι η Κόλαση είναι αιώνια;
        Όμως η ερώτηση δεν ήταν με ποιο δικαίωμα πιστεύεις στα παραπάνω. Η ερώτηση ήταν αν έχεις τρόπο να αναγνωρίσεις ποια είναι η αλήθεια.

        dimitris 77
        "Προτιμώ να πιστέψω στον Ιησού Χριστό" Αυτό εσύ το έγραψες ή εγώ στα προηγούμενα και το έβαλες εδώ; Επειδή μπερδεύτηκα τώρα. Μάλλον το δεύτερο θα είναι.
        Σε κάθε περίπτωση είναι απλά θέμα πίστης. Εγώ πιστεύω στον Χριστό επειδή διαβάζω τον Λόγο του στην Αγία Γραφή και πιστεύω ότι ο Λόγος του είναι αληθινός. Κανείς άλλος δεν μιλάει έτσι. Επιπλέον τον Χριστό τον ζω και στην καθημερινότητά μου.
        Εσύ πιστεύεις αυτά που πιστεύεις και προφανώς πιστεύεις ότι γνωρίζεις την αλήθεια, από τα βίντεό σου όμως βλέπω ότι πιστεύεις σε διαφορετικές αλήθειες ταυτόχρονα.
        Η αλήθεια πάντοτε είναι μόνο μία. δεν γίνεται να αντικρούονται διαφορετικές διδασκαλίες και να είναι όλες αληθινές. Αν κάποιες διδασκαλίες αντικρούονται μία είναι η αληθινή.
        Εγώ λοιπόν πιστεύω ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η μόνη αλήθεια. Φαίνεται ο τρόπος που μιλάει ότι είναι γνήσιος χωρίς να έχει κάποιο όφελος δικό του.
        Μάλιστα έδωσε τον εαυτό του για μας. Την αγάπη του την έδειξε και με έργα όχι μόνο με λόγια.

        Κίμων
        Εδώ το πρόβλημα που έχουμε είναι ότι αυτά που εσύ αισθάνεσαι όταν διαβάζεις την Καινή Διαθήκη, τα αισθάνονται άλλοι όταν διαβάζουν τα βιβλία των δικών τους θρησκειών. Λαμβάνουν έμπνευση από αυτά, πιστεύουν πως είναι γνήσια και καλοπροαίρετα (ασφαλώς κανένας πιστός δεν πιστεύει πως ο Σωτήρας του τον κοροϊδεύει), και πιστεύουν ότι ο Σωτήρας αυτός έχει θυσιαστεί για την Πνευματική Αλήθεια και για αυτό την έχει απορροφήσει κατάβαθα και την εκφράζει.
        Έτσι, αν η σωστή απάντηση στο ερώτημα «ποιος γνωρίζει την αλήθεια» είναι: «την γνωρίζει εκείνος που πιστεύει ότι ο Σωτήρας του είναι καλοπροαίρετος και εμπνέεται διαβάζοντας τα λόγια του», τότε όλοι οι πιστοί όλων των θρησκειών έχουν δίκιο στην πίστη ότι τα δικά τους ιερά κείμενα λένε την αλήθεια.
        Εσύ όμως καταθέτεις πως δεν μπορεί όλα να λένε την αλήθεια, γιατί λένε διαφορετικά πράγματα και η αλήθεια δύναται να είναι μόνο μία. Άρα, με βάση το δικό σου κριτήριο ως προς το ποιος γνωρίζει την αλήθεια, οδηγούμαστε σε αδιέξοδο.
        Η επιστημονική απάντηση σε αυτό το ερώτημα, το σχετικό με την αλήθεια, είναι ότι απλά μπαίνεις σε ένα εργαστήριο και κάνεις ένα πείραμα και τα ίδια τα αποτελέσματα του πειράματος σου δείχνουν ποια είναι η αλήθεια. Όμως δεν μπορείς να το κάνεις αυτό σε πνευματικά θέματα. Έτσι, η επιστήμη και γενικά ο υλισμός λένε πως τα πνευματικά θέματα είναι απλές φαντασίες και δεν έχουν οντολογική βάση. Είναι απλώς υποκειμενικές απόψεις, εντυπώσεις και ψευδαισθητικές πεποιθήσεις.
        Επίσης, η πεποίθηση πως η δική «μου» θρησκεία είναι η σωστή και καλοπροαίρετη και οι άλλοι λένε ψέματα για ιδιοτελείς σκοπούς και έχουν διδασκαλίες δαιμόνων οδήγησε σε ατέλειωτους πολέμους μεταξύ των πληθυσμών, βασανιστήρια και διωγμούς, καθώς και καταστροφή της πολιτισμικής κληρονομιάς (όπως το κάψιμο των αρχαιοελληνικών ναών από τους χριστιανούς και ανάλογες πράξεις από τους ισλαμιστές, που πιστεύουν κι αυτοί ότι έχουν τη μία και μοναδική αληθινή θρησκεία). Με αυτό τον τρόπο, και λόγω της ατέρμονης και απύθμενης δυστυχίας που ο χριστιανισμός προκάλεσε στον ευρωπαϊκό πολιτισμό (με τους συνεχείς πολέμους μεταξύ των διαφορετικών χριστιανικών φατριών, τις βυζαντινές και τις ρωμαϊκές φατρίες κ.ο.κ.), το μίσος, τους διωγμούς, τους πολέμους εναντίον των αιρετικών προσώπων και λαών, τα θρησκευτικά μίση κλπ, τελικά η κοινωνία έδωσε μια κλωτσιά στη θρησκεία και την έβγαλε εκτός παιχνιδιού. Σήμερα βασικά θεωρείται πως μόνο οι πνευματικώς καθυστερημένοι ασχολούνται με τη θρησκεία – οι αμόρφωτοι, οι απολίτιστοι, οι φανατισμένοι, οι κακοπροαίρετοι, οι «μαυροφορεμένοι», οι ψυχάκιες που κυματίζουν λάβαρα του θεού τους έξω από κινηματογραφικές παραστάσεις του Τελευταίου Πειρασμού του Καζαντζάκη, τον οποίο η Εκκλησία τους αφόρισε. Ο κόσμος χλευάζει το «βυζαντινό παπαδαριό» με το δογματισμό και την κακή του προαίρεση, τη λύσσα του προς τους απίστους και τους πεπλανημένους, τις πεποιθήσεις του που έχουν καταρριφθεί από την επιστήμη, τους δογματικούς και υλικούς του πολέμους… (Ασφαλώς μιλώ για τον μορφωμένο κόσμο, τον πολιτισμένο κόσμο, όχι τους αμόρφωτους χωριάτες).
        Και όλα αυτά γίνονται απλά και μόνο επειδή, αντί να κρίνουμε οι ίδιοι, αποφασίσαμε να αφήσουμε να κρίνουν, αντί για εμάς, αυτοί που ισχυρίζονται ότι αντιπροσωπεύουν επί Γης τον ένα και μοναδικό Δημιουργό του Σύμπαντος.
        Το σύγχρονο λοιπόν πρόβλημά μας είναι ότι, αντί να θελήσουμε να μάθουμε ποια είναι η αλήθεια, εμπιστευόμαστε άκριτα τους υποτιθέμενους αντιπροσώπους του Θεού μας. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται μια πολεμική ατμόσφαιρα η οποία έχει ξεφτιλίσει την ίδια την έννοια της θρησκείας και της πνευματικότητας.
        Πώς μπορούμε να βγούμε από αυτή την κατάσταση και να αναβιώσουμε την πνευματικότητα μέσα στην κοινωνία; Μέσα από την κριτική σκέψη. Δηλαδή χρειάζεται να εξετάσουμε κριτικά τα ίδια τα πράγματα που μας έμαθαν να πιστεύουμε.
        Πιο κάτω σου δείχνω με ποιον τρόπο θα μπορούσες να εξετάσεις κριτικά τις δικές σου πεποιθήσεις (που άλλωστε είναι οι πεποιθήσεις πολλών μελών του χριστιανικού ποιμνίου).
        Γράφεις:

        «Εγώ πιστεύω στον Χριστό επειδή διαβάζω τον Λόγο του στην Αγία Γραφή και πιστεύω ότι ο Λόγος του είναι αληθινός.»

        Στην Αγία Γραφή δεν διαβάζεις τον λόγο του Χριστού. Ο Χριστός δεν έγραψε βιβλία. Ξεπέρνα την ιδέα πως αυτά που λέγονται εκεί τα είπε ο Χριστός. Ίσως να είπε κάποια από αυτά, ίσως όχι ακριβώς έτσι, ποιος ξέρει; Σήμερα είναι γνωστό πως τα Ευαγγέλια γράφηκαν πολλά χρόνια μετά το θάνατο του Χριστού, και τα ονόματα που τα Ευαγγέλια φέρουν, όπως «κατά Μάρκον» κλπ, είναι απλές συμβάσεις. Δεν γράφηκαν από τους υποτιθέμενους συγγραφείς τους.

        (από τη Wikipedia στο λήμμα "Ιστορική Αξιοπιστία των Ευαγγελίων":)

        «Στην πραγματικότητα, κάθε Ευαγγέλιο είναι ανώνυμο. ^[56] [...] Κατά τους επόμενους αιώνες, κάθε ευαγγέλιο αποδόθηκε σε έναν απόστολο ή στον στενό συνεργάτη ενός αποστόλου ^[58]. Οι περισσότεροι μελετητές έχουν απορρίψει την παραδοσιακή ιδέα της απόδοσης αυτής. ^[59] »
        https://en.wikipedia.org/wiki/Historical_reliability_of_the_Gospels

        «Στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, κυκλοφορούσαν πάνω από 200 χριστιανικά ευαγγέλια, τα οποία περιείχαν ιστορίες και θεολογίες που διέφεραν άγρια. Καθώς η Εκκλησία οργανώθηκε, υπήρχε μεγάλη ανησυχία ότι κανένας δεν ήξερε πραγματικά το τι είπε και έκανε ο Χριστός, λοιπόν επικύρωσαν μόνο τέσσερα Ευαγγέλια. Επέλεξαν τον αριθμό τέσσερα επειδή "υπήρχαν τέσσερις άνεμοι, τέσσερα σημεία της πυξίδας, τέσσερις γωνιές του ναού", αντικατοπτρίζοντας τα επιχειρήματα του Ειρηναίου τον 2ο αιώνα: "Όπως ακριβώς το ευαγγέλιο του Χριστού έχει εξαπλωθεί από τους τέσσερις ανέμους του ουρανού στις τέσσερις γωνιές της γης, έτσι πρέπει να υπάρχουν τέσσερα και μόνο τέσσερα Ευαγγέλια"². Τα τέσσερα ευαγγέλια του χριστιανικού Κανόνα περιλαμβάνουν τα συνοπτικά ευαγγέλια (Ματθαίου, Μάρκου και Λουκά) συν του Ιωάννη. Κανένας δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας της ζωής του Χριστού και όλα είναι γραμμένα στα ελληνικά, όχι στις μητρικές γλώσσες οποιουδήποτε συνάντησε και ακολούθησε τον Χριστό. Πολλές από τις ιστορίες στα Ευαγγέλια αντιγράφονται από τους ελληνικούς θρύλους για τους θεανθρώπους, ιδιαίτερα εκείνους του Διονύσου και του Όσιρη. Αν και τα γνωρίζουμε τώρα με τα ονόματα «κατά Ματθαίο, Μάρκο, Λουκά και Ιωάννη», αρχικά ήταν όλα τους ανώνυμα.³»
        Ίδρυμα για την Ανθρώπινη Αλήθεια
        http://www.humanreligions.info/gospels.html

        (και πάλι από τη Wikipedia στο προαναφερόμενο λήμμα:)

        «Σχεδόν όλοι οι μελετητές της αρχαιότητας συμφωνούν ότι ο Ιησούς υπήρξε, ^{[7][8][9][10]} όμως διαφέρουν ως προς την ιστορικότητα συγκεκριμένων επεισοδίων της ζωής του που περιγράφονται στα βιβλικά κείμενα ^[11], και τα μόνα δύο γεγονότα στα οποία συμφωνούν "σχεδόν όλοι" είναι ότι ο Ιησούς βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και ότι σταυρώθηκε με διαταγή του Ρωμαίου Επιτρόπου της Ιουδαίας Ποντίου Πιλάτου ^{[12] [13] [14]}. Στοιχεία των οποίων η ιστορική γνησιότητα αμφισβητείται περιλαμβάνουν τις δύο περιγραφές της Γέννησης του Ιησού, τα θαυματουργά συμβάντα συμπεριλαμβανομένης της ανάστασής του, και ορισμένες λεπτομέρειες σχετικά με τη σταύρωση. ^{[15] [17] [18] [19]
[20]} […]
        Οι ιστορικοί υποβάλλουν τα ευαγγέλια σε κριτική ανάλυση, επιχειρώντας να διακρίνουν μεταξύ αξιόπιστων πληροφοριών και πιθανών επινοημάτων, υπερβολών και χαλκεύσεων. ^[1] Δεδομένου ότι υπάρχουν περισσότερες παραλλαγές της Καινής Διαθήκης (200-400 χιλιάδες) από όσα γράμματα περιέχει (περίπου 140 χιλιάδες), οι μελετητές χρησιμοποιούν κριτική ανάλυση των κειμένων για να καθορίσουν ποιες παραλλαγές των Ευαγγελίων θα μπορούσαν θεωρητικά να εκληφθούν ως «πρωτότυπες». Για να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα, οι μελετητές πρέπει να ρωτήσουν ποιοι έγραψαν τα Ευαγγέλια, πότε τα έγραψαν, ποιος ήταν ο σκοπός της συγγραφής τους, τι πηγές χρησιμοποίησαν οι συγγραφείς, πόσο αξιόπιστες ήταν αυτές οι πηγές και πόσο απομακρυσμένες χρονικά ήταν οι πηγές από τις ιστορίες που διηγούνται ή αν χαλκεύτηκαν αργότερα. Οι μελετητές μπορούν επίσης να εξετάσουν τα στοιχεία εντός των εγγράφων, για να δουν, για παράδειγμα, αν το κείμενο παραθέτει παραπλανητικά το εβραϊκό Τανάκ, αν κάνει εσφαλμένους γεωγραφικούς ισχυρισμούς, αν ο συγγραφέας φαίνεται να αποκρύβει πληροφορίες ή εάν ο συγγραφέας έχει επινοήσει μια συγκεκριμένη προφητεία. ^[25] Τέλος, οι μελετητές απευθύνονται σε εξωτερικές πηγές, συμπεριλαμβανομένης της μαρτυρίας πρώιμων εκκλησιαστικών ηγετών, ή εξωεκκλησιαστικών συγγραφέων (κυρίως Εβραίων και Ελλήνων/Ρωμαίων ιστορικών) που θα ήταν πιθανότερο να επέκριναν τις πρώτες εκκλησίες, και σε αρχαιολογικά ευρήματα.»

        Γιατί είναι τέτοια εξέταση απαραίτητη; Όπως μας λέει η ιστοσελίδα Ίδρυμα για την Ανθρώπινη Αλήθεια:

        «Το Ίδρυμα για την Ανθρώπινη Αλήθεια έχει δεσμευτεί να εμπνεύσει βαθιά σκέψη στα ζητήματα, αμφισβητώντας τις κοινές υποθέσεις και πεποιθήσεις, επικεντρώνοντας στην επιχειρηματολογία που βασίζεται σε αποδεικτικά στοιχεία όπου αυτό είναι δυνατόν, και υιοθετώντας μια στοχαστική και διαλεκτική στάση. Η ανθρωπότητα μπορεί να κάνει, και πρέπει να κάνει, σταθερή πνευματική και ηθική πρόοδο. Υπάρχουν υπερβολικά πολλές προκαταλήψεις στις καρδιές μας και υπερβολικά πολλές περιττές ανισότητες στις κοινωνίες μας. Η σοφία και η γνώση κατανέμονται υπερβολικά αραιά. Υπερβολικά πολλοί άνθρωποι δεν επιθυμούν χειραφέτηση, φώτιση και εκπαίδευση. Υπερβολικά πολλές ισχυρές απόψεις δεν αμφισβητούνται, υπερβολικά πολλά φτωχά επιχειρήματα δεν εξερευνώνται και υπερβολικά πολλές δυνατές φωνές διακηρύσσουν ανοησίες χωρίς ισοδύναμο αριθμό δυνατών φωνών που διακηρύσσουν ορθολογισμό και ανεκτικότητα. Η αποστολή του Ιδρύματος για την Ανθρώπινη Αλήθεια είναι να προσθέσει στις φωνές της λογικής, του ορθολογισμού και της ηθικής προόδου.»
        http://www.humantruth.info/about.html

        Να ένα παράδειγμα ιστορικής ανάλυσης από τον διάσημο θεολόγο Bart Ehrman, επίτιμο καθηγητή θρησκειολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας και κάτοχο πολλών ακαδημαϊκών βραβείων:

        (παρακάτω απλά αντιγράφω τους υπότιτλους από ένα βίντεό μου με αυτόν ως ομιλητή)

        -------- αρχή υποτίτλων --------
        Οι ιστορικοί χρειάζονται αποδεικτικά στοιχεία. Τι είδους αποδεικτικά στοιχεία ψάχνουν; Το καλύτερο είδος αποδεικτικών στοιχείων, όταν έχεις να κάνεις με αρχαίες περιόδους, είναι στοιχεία από την ίδια την εποχή όπου διαδραματίστηκαν τα γεγονότα. Αν είχες κάποιους σύγχρονους αυτόπτες μάρτυρες να σου λένε πώς πέθανε ο Πέτρος, αυτό θα ήταν υπέροχο. Δυστυχώς, δεν το έχεις αυτό. Θα επιθυμούσες πολύ ωστόσο να έχεις σύγχρονες αναφορές που να γράφτηκαν, ας πούμε, την επόμενη μέρα από αυτή των γεγονότων. Αυτό θα ήταν σπουδαίο. Θα άρεσε πολύ στους ιστορικούς.
        Δεύτερον, στους ιστορικούς αρέσει να έχουν ΠΟΛΛΕΣ πηγές. Θέλεις πολλές πηγές από την εποχή στην οποία διαδραματίστηκαν τα γεγονότα. Θέλεις αυτές οι πηγές να είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους. Αν έχεις είκοσι πηγές, αλλά έχουν όλες πάρει την ιστορία τους από τον ίδιο άνθρωπο, τότε δεν έχεις είκοσι πηγές, έχεις μία πηγή. Θέλεις είκοσι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ πηγές, οι οποίες όλες μαρτυρούν το ίδιο γεγονός. Επιπρόσθετα, θέλεις αυτές τις ανεξάρτητες πηγές να βρίσκονται σε συμφωνία μεταξύ τους. Δεν θέλεις να αντικρούουν η μία την άλλη, εδώ, εκεί και παρακεί. Θέλεις να συμφωνούν μεταξύ τους. Θέλεις λοιπόν να «επιβεβαιώνουν» η μία την άλλη, χωρίς να «συνεργάζονται» μεταξύ τους. [δηλαδή θέλεις να είναι ανεξάρτητες] Επίσης θέλεις να είναι αμερόληπτες σχετικά με το θέμα. Δεν θέλεις να παραλλάζουν τα πράγματα, ορμώμενες από προσωπικά κίνητρα - αν είσαι ιστορικός των αρχαίων χρόνων που προσπαθεί να αποφανθεί σχετικά με το τι πιθανά συνέβη στο παρελθόν.
        Λοιπόν τι είδους πηγές έχουμε σχετικά με τα Ευαγγέλια; Τα Ευαγγέλια είναι οι πηγές της γνώσης μας για την ανάσταση του Χριστού. Είναι τα Ευαγγέλια το είδος των πηγών που οι ιστορικοί θα ήθελαν να έχουν όταν προσπαθούν να αποφανθούν για το τι πιθανά συνέβη στο παρελθόν; Νομίζω πως η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι «Όχι». Πότε γράφτηκαν τα Ευαγγέλια; Well, δεν είναι σύγχρονα με τα γεγονότα τα οποία περιγράφουν. Οι σχολιαστές συζητούν για το πότε τα Ευαγγέλια γράφτηκαν, αλλά τελικά οι χρονολογήσεις είναι σχεδόν αποκλειστικά... Για το Ευαγγέλιο του Μάρκου, ότι γράφτηκε κάποια στιγμή το 65 ή 70 μ.Χ., των Λουκά και Ματθαίου κάπου δέκα ή δεκαπέντε χρόνια μετά, του Ιωάννη κάπου δέκα ή δεκαπέντε χρόνια μετά – δηλαδή γύρω στα 90 ή 95 μ.Χ. Ενώ του Ματθαίου και του Λουκά, όπως είπαμε, γύρω στα 80 ή 85 μ.Χ.
        Αυτές είναι οι ημερομηνίες που διδάσκονται παντού στα πανεπιστήμια, τις θεολογικές σχολές και τις εκκλησιαστικές σχολές της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης και πιστεύω ότι έχουν δίκιο για λόγους τους οποίους θα μπορούσα να σας εξηγήσω, αν κάποιος ενδιαφέρεται να μάθει - πρόκειται για σύνθετη αιτιολογία. Αν αυτές οι ημερομηνίες είναι σωστές, αυτό σημαίνει ότι οι πιο πρώιμες αναφορές για την ανάσταση του Χριστού έρχονται τέσσερις δεκαετίες μετά το γεγονός. «Μα ο Παύλος έγραψε πριν από τότε, έτσι δεν είναι;» Ναι, ο Παύλος έγραψε πριν από τότε, ο Παύλος γράφει για την ανάσταση στην Πρώτη του Επιστολή στους Κορινθίους. Λοιπόν αυτό είναι ΕΙΚΟΣΙ χρόνια μετά το γεγονός. Είναι καλύτερο. Τα Ευαγγέλια κάνουν τις αφηγήσεις, ο Παύλος κάνει την αναφορά σε αυτήν, αλλά υπάρχει ένα χάσμα είκοσι χρόνων.
        Δεν έχουμε, να γράφει για αυτήν, κάποιος που βρισκόταν εκεί. Δεύτερον, κανένας από τους συγγραφείς δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Ο Παύλος παρουσιάζεται στα ίδια του τα γραπτά ως μη αυτόπτης μάρτυρας και δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας και κανένας από τους συγγραφείς των Ευαγγελίων. Φυσικά, αρεσκόμαστε να ονομάζουμε τα Ευαγγέλια «κατά Ματθαίον, Μάρκον, Λουκάν και Ιωάννην». Τα λέμε έτσι γιατί δεν γνωρίζουμε ποιος έγραψε αυτά τα βιβλία και δεν έχει νόημα να τα ονομάζουμε «Sam, Fried, Jerry και Erry». Έχουν γραφεί από άτομα... δεν ξέρουμε από ποιον γράφτηκαν. Είναι ανώνυμα. Σας είναι δύσκολο να το πιστέψετε, επειδή φέρουν τους τίτλους, «κατά Ματθαίον». Όποιος κι αν ήταν αυτός που προσάρτησε τον τίτλο, ήταν μεταγενέστερος επεξεργαστής του κειμένου. Τα αρχικά βιβλία είναι όλα τους γραμμένα ΑΝΩΝΥΜΑ στο τρίτο πρόσωπο. Επιπρόσθετα, οι ακόλουθοι του Χριστού ήταν Γαλιλαίοι χωριάτες που μιλούσαν αραμαϊκά. Ήταν αμόρφωτοι εργάτες. Στην πραγματικότητα, οι Πέτρος και Ιωάννης, κεφ. 4 στ. 14, δηλώνονται στην κυριολεξία «αγράμματοι». Δεν μπορούσαν να μιλήσουν και να γράψουν. Φυσικά και όχι, αφού ήταν ψαράδες. Δεν πήγαν σχολείο. Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων στον αρχαίο κόσμο δεν έμαθε ποτέ να διαβάζει, τι να πούμε για το γράψιμο... Και η γλώσσα τους ήταν τα αραμαϊκά. Αυτά τα βιβλία είναι γραμμένα στα ελληνικά, από συγγραφείς υψηλής μόρφωσης, εκπαιδευμένους στη ρητορική και στην έκθεση ιδεών στα ελληνικά. Μάλλον όχι μαθητές του Χριστού και ούτε ισχυρίζεται κανένας τους ότι ήταν. Από πού πήραν αυτοί οι συγγραφείς τις ιστορίες τους; Well, αν δεν είχαν υπάρξει μαθητές του Χριστού, θα πρέπει να ΠΗΡΑΝ τις ιστορίες τους από κάποιον ο οποίος πήρε ο ίδιος τις ιστορίες από κάποιον που με τη σειρά του τις πήρε από κάποιον άλλον κ.ο.κ.. Ιστορίες για τον Χριστό, συμπεριλαμβανομένων αυτών για την ανάστασή του, κυκλοφορούσαν τον ένα χρόνο μετά τον άλλον, από τότε που οι μαθητές του γνώρισαν ότι πέθανε και πίστεψαν ότι εγέρθηκε από τους νεκρούς. Είπαν ιστορίες για να προσηλυτίσουν τους άλλους, μερικές φορές τις βελτίωσαν, μερικές φορές τις άλλαξαν, οι ιστορίες μετασχηματίστηκαν καθώς λέγονταν από τον ένα στον άλλον, μέσα στη διάρκεια δεκαετιών, προτού να καταγραφούν από οποιονδήποτε. Αυτές οι ιστορίες βασίζονται σε προφορικές περιγραφές που κυκλοφορούσαν ήδη από δεκαετίες. Τι συμβαίνει στις προφορικές περιγραφές που κυκλοφορούν τον ένα χρόνο μετά τον άλλο, τη μία δεκαετία μετά την άλλη; Αλλάζονται. Τι αποδείξεις έχουμε ότι οι ιστορίες για το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού αλλάχθηκαν; Μπορείτε να διαβάσετε τις ιστορίες οι ίδιοι. Απλά διαβάστε την αναφορά για τον θάνατο του Χριστού στο Κατά Μάρκον και μετά την ανάλογη αναφορά στο κατά Ιωάννην και κάντε μια λίστα από ό,τι συμβαίνει και στις δύο και συγκρίνετε τις λίστες σας. Θα βρείτε ότι υπάρχουν εκπληκτικές διαφορές. Στην πραγματικότητα, ότι υπάρχουν ασυμφωνίες. Ας σας δώσω πολύ σύντομα μερικά παραδείγματα. .
        Ποια μέρα πέθανε ο Χριστός; Αυτό είναι ένα απλό ερώτημα και ευτυχώς μάς απαντιέται, τόσο στο κατά Μάρκον όσο και στο κατά Ιωάννην. Στο κατά Μάρκον μάς ειπώνεται ότι ο Χριστός πέθανε τη μέρα ΜΕΤΑ το γεύμα του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ. Το κατά Ιωάννη μάς λέει ρητά (κεφάλαιο 19 στίχος 14), -ότι ο Χριστός πέθανε τη μέρα ΠΡΙΝ από το γεύμα του Πάσχα, τη μέρα της ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ για το γεύμα του Πάσχα. Αυτό διαφέρει. Δεν θα μπορούσε να πεθάνει αμφότερες τις μέρες.
        Ως προς την ώρα; Σύμφωνα με το κατά Μάρκον, πέθανε στις εννέα το πρωί, σύμφωνα με το κατά Ιωάννην, δεν ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΗΚΕ σε θάνατο παρά μόνο ΜΕΤΑ το μεσημέρι -όπως δηλώνεται στο κεφάλαιο 19, στίχο 14. Αυτές είναι περιγραφές που διαφέρουν μεταξύ τους.
        Μετέφερε ο Χριστός τον Σταυρό όλο το δρόμο προς το Γολγοθά ή τον πήρε ο Σίμων της Κυρήνειας; Εξαρτάται από ποιο Ευαγγέλιο διαβάζεις.
        Χλεύασαν και οι δύο ληστές τον Χριστό ή τον χλεύασε μόνο ο ένας και ο άλλος τον υπερασπίστηκε; Εξαρτάται από ποιο Ευαγγέλιο διαβάζεις.
        Σχίστηκε η αυλαία του ναού στα δύο πριν ο Χριστός πεθάνει ή αφού πέθανε; Εξαρτάται από ποιο Ευαγγέλιο διαβάζεις.
        Μπορώ να σας δώσω τα σημεία για όλα αυτά αν θέλετε ή μπορείτε να τα κοιτάξετε μόνοι σας. Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου. Όλα αυτά είναι διαφορές σχετικά με το θάνατο του Χριστού.
        Τώρα, ας δούμε την ανάστασή του. Ποιος πήγε στον τάφο την τρίτη μέρα; Πήγε η Μαρία η Μαγδαληνή μόνη της ή με άλλες γυναίκες; Εξαρτάται από ποιο Ευαγγέλιο διαβάζεις.
        Αν με άλλες γυναίκες, πόσες ήταν, ποιες ήταν και ποια τα ονόματά τους; Εξαρτάται από ποιο Ευαγγέλιο διαβάζεις.
        Είχε η πέτρα μετακινηθεί από την είσοδο του βράχου πριν φτάσουν εκεί ή μετακινήθηκε μετά; Τι είδαν στον τάφο; Είδαν έναν άντρα, δύο άντρες ή έναν άγγελο; Εξαρτάται από ποιο Ευαγγέλιο διαβάζεις.
        Τι ειπώθηκε στις γυναίκες να πουν στους μαθητές; Ότι έπρεπε να μείνουν στην Ιερουσαλήμ για να δουν το Χριστό ή ότι έπρεπε να πάνε στη Γαλιλαία; Εξαρτάται από ποιο Ευαγγέλιο διαβάζεις.
        Μίλησαν οι γυναίκες γι’ αυτό σε κανένα; Ή κρατήθηκαν σιωπηλές; Εξαρτάται από ποιο Ευαγγέλιο διαβάζεις.
        Έμειναν οι μαθητές στην Ιερουσαλήμ; Ή έφυγαν αμέσως και πήγαν στη Γαλιλαία; Εξαρτάται από ποιο Ευαγγέλιο διαβάζεις.
        Το συμπέρασμά μου: Αυτές δεν είναι αξιόπιστες «ιστορικές» αναφορές. Υπάρχουν υπερβολικά πολλές αντιθέσεις στις αναφορές. Οι αναφορές βασίζονται σε προφορικές παραδόσεις που κυκλοφορούσαν για δεκαετίες. Τον ένα χρόνο μετά τον άλλο οι χριστιανοί προσπάθησαν να προσηλυτίσουν τους άλλους λέγοντάς τους ιστορίες για να τους πείσουν -ότι ο Χριστός εγέρθηκε από τους νεκρούς- και άλλαζαν τις ιστορίες τους ενώ προσπαθούσαν να προσηλυτίσουν τον κόσμο. Οι συγγραφείς [των Ευαγγελίων] δεν ήταν αυτόπτες μάρτυρες. Ήταν χριστιανοί ομιλούντες ελληνικά που έζησαν πολλά χρόνια μετά τα [υποτιθέμενα] γεγονότα και λένε ιστορίες που κυκλοφορούν από τους χριστιανούς όλα αυτά τα χρόνια. Δεν υπήρχε κανείς εκεί να τις καταγράφει. Κάποιες από τις ιστορίες κατασκευάστηκαν εξ ολοκλήρου, πολλές αλλάχθηκαν. Για τους λόγους αυτούς οι ιστορίες τους αυτές δεν είναι όσο αξιόπιστες θα χρειαζόταν για να τις θεωρήσουμε ιστορικές πηγές: δεν είναι ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ των γεγονότων, δεν είναι ΑΜΕΡΟΛΗΠΤΕΣ, δεν ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ.

        -------- τέλος υποτίτλων --------

        Γράφεις:

        «Εγώ πιστεύω στον Χριστό επειδή διαβάζω τον Λόγο του στην Αγία Γραφή και πιστεύω ότι ο Λόγος του είναι αληθινός. Κανείς άλλος δεν μιλάει έτσι.»

        Δεν μπορείς να ισχυριστείς πως κανείς άλλος δεν μιλάει έτσι, για δύο λόγους.
        Πρώτον, επειδή η δήλωσή σου αυτή αποτελεί απλά την έκφραση μιας προτίμησης. Εμένα μου αρέσει περισσότερο αυτός ο ποιητής κι εσένα ο άλλος, εμένα αυτός ο διδάσκαλος κι εσένα ο άλλος. Μέχρι εδώ έχουμε απλά τη δήλωση του προσωπικού μας γούστου, όχι μια αλήθεια. Για να ισχυριστώ πως ο τάδε είναι όντως ο καλύτερος ομιλητής, στοχαστής ή γνώστης της πραγματικότητας πρέπει να έχω επιχειρήματα. Η προτίμησή μου, όταν δεν συνοδεύεται από επιχειρήματα, απλά εκδηλώνει γούστο. Και δεν υπάρχει τίποτα στραβό με το γούστο (γιατί στο κάτω-κάτω δεν μπορούμε όλοι να είμαστε ίδιοι), αρκεί να μην ισχυρίζεσαι πως το γούστο σου καθιστά και αλήθεια και τότε όσοι δεν έχουν το ίδιο γούστο βρίσκονται στο ψεύδος.
        Δεύτερον, δεν μπορείς να ισχυριστείς πως κανένας άλλος διδάσκαλος δεν μιλάει έτσι, για τον απλό λόγο ότι δεν έχεις γνωρίσει και μελετήσει άλλους διδασκάλους.

        «Επιπλέον τον Χριστό τον ζω και στην καθημερινότητά μου.»
        Δεν νομίζω πως τον ζεις. Δεν νομίζω πως έχεις δει έστω και μία φορά τον Χριστό, ή τον έχεις ακούσει να μιλάει. Υπάρχουν κάποιοι χριστιανοί που ισχυρίζονται ότι ο Χριστός τούς φανερώθηκε. Εγώ ο ίδιος τον έχω δει. Όμως εσύ δεν τον έχεις δει, δεν τον έχεις ακούσει, ούτε έχεις μιλήσει μαζί του. Έτσι δεν είναι; Πες την αλήθεια…
        Ίσως ακολουθείς κάποιες συμβουλές που βρίσκονται στην Αγία Γραφή ή που σου λένε οι ιερείς και αισθάνεσαι πως ωφελήθηκες. Αυτό είναι θαυμάσιο, μα δεν αποτελεί αξίωση αλήθειας. Ο κόσμος είναι γεμάτος από αμέτρητες θρησκείες, οι πιστοί των οποίων θεωρούν όλοι τους πως ωφελήθηκαν από τη διδασκαλία. Άρα θα έπρεπε όλες οι θρησκείες να κατέχουν την αλήθεια, αν αυτό ήταν το κριτήριο. Εσύ όμως δεν δέχεσαι ότι μπορούν όλες να κατέχουν την αλήθεια.

        «Εσύ πιστεύεις αυτά που πιστεύεις και προφανώς πιστεύεις ότι γνωρίζεις την αλήθεια, […] »
        Πιστεύω πως γνωρίζω την αλήθεια σε κάποια πράγματα, σε όσα αποτελούν εμπειρία μου (π.χ. μετενσάρκωση), και υποπτεύομαι την αλήθεια, χωρίς όμως να την γνωρίζω, σε άλλα. Υποπτεύομαι πως υπάρχει Κόλαση και πως δεν είναι αιώνια. Σε αυτά δεν γνωρίζω την αλήθεια, όπως δεν τη γνωρίζεις κι εσύ.

        « […] από τα βίντεό σου όμως βλέπω ότι πιστεύεις σε διαφορετικές αλήθειες ταυτόχρονα.»
        Τα βίντεό μου εκφράζουν, σε γενικές γραμμές, την ίδια ιδεολογία. Ωστόσο εδώ κι εκεί μπορεί να διαφέρουν κάπως, γιατί μιλούν διαφορετικοί ομιλητές. Σε αυτά που γράφω ο ίδιος δεν αντιφάσκω. Αν βρεις έστω κι ένα πράγμα στο οποίο αντιφάσκω με τον εαυτό μου, θα ήθελα να ξέρω ποιο είναι.

        «Η αλήθεια πάντοτε είναι μόνο μία. Δεν γίνεται να αντικρούονται διαφορετικές διδασκαλίες και να είναι όλες αληθινές. Αν κάποιες διδασκαλίες αντικρούονται μία είναι η αληθινή.»
        Συμφωνώ εν μέρει, για όπου οι διδασκαλίες αντικρούονται. Για παράδειγμα, μπορούμε να κάνουμε το ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη από διάφορους δρόμους. Ο δικός μου δρόμος μπορεί να μην είναι ο δικός σου. Λοιπόν διαφορετικές θρησκείες μπορεί σε κάποια να δίνουν τις ίδιες οδηγίες (π.χ. νηστεία, αποφυγή σαρκικών απολαύσεων, ταπεινότητα κ.ο.κ.) και σε άλλα οι οδηγίες να διαφέρουν, χωρίς να σημαίνει πως μία είναι σωστή και άλλη λάθος. Μπορεί να είναι απλώς διαφορετικοί δρόμοι.
        Υπάρχουν όμως άλλα στα οποία μόνο μία μπορεί να είναι η αλήθεια. Για παράδειγμα, είτε υπάρχει μετενσάρκωση είτε όχι. Δεν γίνεται και τα δύο να είναι σωστά.
        Εγώ πιστεύω σαφώς πως η χριστιανική θρησκεία σφάλλει στην διδασκαλία της πως δεν συμβαίνει μετενσάρκωση. Αυτό δεν σημαίνει πως σφάλλει σε όλα ή πως δεν έχει αξία. Σημαίνει πως δεν είναι τέλεια. Και αμφιβάλλω αν υπάρχει οποιαδήποτε θρησκεία πάνω σε αυτή τη Γη, ή και οτιδήποτε γενικά, που να είναι τέλειο. Ό,τι οι άνθρωποι δημιουργούν, θα έχει ατέλειες. Μπορεί εδώ κι εκεί να είναι εμπνευσμένο, και να εκφράζει μια ανώτερη και ευεργετική αλήθεια, όμως αλλού θα έχει ψεγάδια και σφάλματα. Έτσι συμβαίνει στις ανθρώπινες καταστάσεις και δημιουργίες.

        «Εγώ λοιπόν πιστεύω ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η μόνη αλήθεια. Φαίνεται ο τρόπος που μιλάει ότι είναι γνήσιος χωρίς να έχει κάποιο όφελος δικό του. »
        Αν μπορούσες να ξέρεις πως ο Χριστός δίδαξε «η αλήθεια είναι το άλφα» και ένας άλλος διδάσκαλος το «η αλήθεια δεν είναι το άλφα», θα χρειαζόταν να επιλέξεις με βάση είτε αντικειμενικούς παράγοντες (τα επιχειρήματα του καθενός) είτε υποκειμενικούς (ποιον από τους δύο γουστάρεις εσύ περισσότερο). Στην τελευταία περίπτωση δεν θα ήξερες ποιος έχει δίκιο, ενώ στην πρώτη η γνώση σου δεν θα πήγαινε πέρα από το συγκεκριμένο θέμα. Διότι αν γνωρίσεις πως κάποιος διδάσκαλος έκανε ένα λάθος, αυτό δεν σημαίνει πως το σύνολο των διδασκαλιών του είναι εσφαλμένες ή δαιμονικές.

        «Μάλιστα έδωσε τον εαυτό του για μας. Την αγάπη του την έδειξε και με έργα όχι μόνο με λόγια.»
        Πολλοί θρησκευτικοί άνθρωποι έχουν σκοτωθεί για χάριν μιας θρησκείας ή ιδεολογίας. Για παράδειγμα, οι βουδιστές μοναχοί που αυτοπυρπολούνται εναντιωνόμενοι στον κατατρεγμό της θρησκείας τους.
        Πόσοι στρατιώτες δεν έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα;
        Πόσοι φιλόσοφοι δεν κάηκαν ζωντανοί (π.χ. ο Πυθαγόρας και η πνευματική του κοινότητα) ή αλλιώς θανατώθηκαν (π.χ. Σωκράτης) για τη διδασκαλία τους;
        Σημαίνει αυτό πως οποιοσδήποτε από αυτούς κατείχε την αλήθεια;

        Και, αν πιστεύεις πως οι άνθρωποι αυτοί, ή γενικά οι πνευματικοί δάσκαλοι, είναι μόνο λόγια, αυτό δείχνει πόσο άσχετος είσαι με τον χώρο των πνευματικών διδασκαλιών.

        Θα σου παρουσιάσω το παράδειγμα του δικού μου διδασκάλου, με σκοπό να ντραπείς για την άγνοιά σου.
        Ο διδάσκαλός μου έκανε πάντα διαλογισμό στο κρύο και τη ζέστη. Δηλαδή καθόταν για ώρες στο κρύο και στη ζέστη, προσπαθώντας να τα αντέξει προκειμένου, όπως το λέτε και στο χριστιανισμό, να "καταπολεμήσει τη σάρκα".
        Αλλά την τελευταία δεκαετία της ζωής του έκανε ό,τι ξεπερνά και την πιο τρελή φαντασία. Έκανε δέκα ώρες την ημέρα διαλογισμό ανάμεσα σε φωτιές που έκαιγαν, με θερμοκρασία που κατά εποχές έφτανε στους ενενήντα βαθμούς Κελσίου. Έβραζε ο τόπος και οι μαθητές, όταν περνούσαν από εκεί, έφευγαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Αν έβαζες αυγό κάτω, ψηνόταν!
        Αυτή η τρομερή και απίστευτη σκληραγωγία τού επέτρεψε να δυναμώσει το πνευματικό του και αθάνατο σώμα. Ακόμα και πριν από αυτό, ωστόσο, έπαιρνε εμάς τους μαθητές (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου) στον Παράδεισο. Μας παρουσιαζόταν στη Γη, ακόμα και μετά το θάνατο του υλικού του σώματος. Έκανε ό,τι κάνει ένας θεάνθρωπος.
        Βέβαια, εσύ πιστεύεις πως οι διδάσκαλοι είναι μόνο λόγια. Γιατί το πιστεύεις; Γιατί είσαι άσχετος. Και γιατί δεν ντρέπεσαι να το πεις; Γιατί δεν έχεις καν συνείδηση της ίδιας της άγνοιάς σου.

        Χρησιμοποίησε τον Χριστό όχι ως μέσο για να ακυρώνεις τους άλλους, την αξία και ποιότητα των οποίων δεν είσαι καν ικανός να φανταστείς. Χρησιμοποίησέ τον για τη δική σου εξύψωση. Νήστεψε, όπως η εκκλησία σου σε διδάσκει. Ακολούθησε το παράδειγμα των αγίων σας και σταμάτα τις σεξουαλικές σχέσεις. Προσευχήσου μέρα και νύχτα. Καταπολέμα τη σάρκα με τις σκληραγωγίες που η θρησκεία σας διδάσκει.
        Αυτό είναι θρησκεία. Όχι μια δικαιολογία για να το παίζουμε αγιότεροι και αληθινότεροι των άλλων, πόσο μάλλον για να τους χαρακτηρίζουμε δαίμονες και τα λόγια τους παραπλανητικά και ακάθαρτα.
        Όσο για τον ομιλητή του βίντεο, το υπόβαθρό του είναι η μελέτη διαφόρων πνευματικών διδασκαλιών. Ακούγοντάς τον, αποκτάς μια ιδέα για το τι λένε οι διδασκαλίες, αν και δεν μπορούμε να ξέρουμε πως, εδώ ή εκεί, δεν έχει βάλει και δικές του ιδέες μέσα. Το θέμα είναι αν αισθάνεσαι εμπνευσμένος. Αν όχι, ίσως θα έπρεπε να ψάξεις άλλα ερεθίσματα. Αυτός δεν είναι για σένα. Και δεν χρειάζεται να 'ναι. Σεβάσου τον και προχώρα.

        Αυτά. Δεν θέλω να σε πικάρω, αλλά να σε κεντρίσω για να σκεφτείς αδογμάτιστα.

        Φιλικά

        Ο κατηχητής σου σε αιρετικές και δαιμονικές δοξασίες

        Κάνε το σημάδι του σταυρού –πίσω μου σε έχω σατανά– και αγνόησέ με. Καλή συνέχεια.

dimitris 77
1. Όλες οι θρησκείες πιστεύουν πως είναι η μόνη αληθινή, αλλά μόνο ο Χριστός πήγε στον θάνατο και ξαναγύρισε, ανέστησε νεκρούς και διάφορα άλλα θαύματα. Ακόμη έδωσε τον εαυτό του για μας. Επιπλέον όλες οι προφητείες της Αγίας Γραφής επαληθεύονται. Αυτές είναι οι μεγάλες διαφορές.
        Αυτό όπως είπαμε είναι θέμα πίστης, εγώ δεν μπορώ να σου το αποδείξω, αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από σένα και από το πόσο ενδιαφέρεσαι πραγματικά να μάθεις την αλήθεια ή απλώς θέλεις να γεμίζεις τον χρόνο σου.

2. Το κείμενο που μου υπόδειξες είναι υπερβολικά μεγάλο για να το διαβάσω, αλλά από όσα διάβασα είδα ότι όλα αυτά είναι από τις γνωστές διδασκαλίες που κυκλοφορούν από άτομα που τα βλέπουν όλα με τη δική τους λογική. Πάντα μάλιστα αυτά τα γράφουν άτομα που είναι ενάντια στον Χριστό. Για κανένα άλλο βιβλίο όπως την Αγία Γραφή δεν έκαναν τόσες κριτικές, γιατί αυτό; δεν σου φαίνεται παράξενο; Είναι επειδή τους καίει. Για το κοράνι π.χ που γράφτηκε πολύ μετά τη Αγία Γραφή το 580 μ.Χ και το οποίο πήρε αποσπάσματα από αυτή και τα διαστρέβλωσε δεν ασχοληθήκαν πολλοί. Δεν σου φαίνεται περίεργο αυτό;

3. Η Wikipedia που μου την προτείνεις ως πηγή είναι ελεγμένη από τους Εβραιοσιωνιστές όπως και όλα τα ΜΜΕ.

4. Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για θρησκευτικούς λόγους. Μη σε πλανάνε, αυτά είναι δικαιολογίες των πονηρών για να βρούνε αφορμή. Μάλιστα αν προσέξεις οι περισσότεροι και μεγαλύτεροι δεν είχαν θρησκευτικό κίνητρο, παρά την κυριαρχία στον αντίπαλο και στον κόσμο.
        Στους αρχαίους: οι Σπαρτιάτες εναντίων των Αθηναίων. Οι 4 αυτοκρατορίες: Συριακή , Βαβυλωνιακή, Περσική, Ελληνική. Α’ π. πόλεμος, Β΄ π.πόλεμος κ.α κοίταξε την ιστορία και θα δεις.

5. Η Αγία Γραφή είναι ο Λόγος του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ίδιος ο Χριστός τα έγραψε. Ο Θεός μιλάει πάντα διαμέσου των ανθρώπων του με το Πνεύμα του.
         Εβραίους 1:1 «Ο ΘΕΟΣ, τον παλιό καιρό, αφού, πολλές φορές και με πολλούς τρόπους, μίλησε στους πατέρες μας διαμέσου των προφητών, σ' αυτές τις έσχατες ημέρες μίλησε σε μας διαμέσου τού Υιού, 1:2 τον οποίο έθεσε κληρονόμο των πάντων, διαμέσου τού οποίου έκανε και τους αιώνες• »

5. Αυτό που δεν κατάλαβαν πολλοί ή μάλλον δεν θέλουν να καταλάβουν, είναι ότι οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι μαζί, όλη την ημέρα την κάθε στιγμή με τον Χριστό. Έτσι ο καθένας έγραφε αυτό που ο ίδιος έβλεπε. Άλλος έβλεπε όλο το γεγονός, άλλος ένα μέρος από αυτό. Αυτό μάλιστα είναι και πιο αληθινό, επειδή αν υποθέσουμε ότι κάποιοι ήθελαν να συνεργαστούν να γράψουν πλάνες τότε θα πρόσεχαν να γράψουν εντελώς τα ίδια.
         Τώρα πολλά μπορούμε να πούμε πάνω σε αυτά, αλλά δεν θέλω να χάνω τον χρόνο μου άδικα, επειδή τόσο καιρό που μιλάω με ανθρώπους γι’ αυτά είδα ότι δεν έχει νόημα.
        Η επιλογή είναι του καθενός δική του να πιστέψει στην Wikipedia, στις θεωρίες που κυκλοφορούν σε κάποια άλλη διδασκαλία - Θρησκεία ή στα Ευαγγέλια που υπόσχονται την αιώνια ζωή.
        Ένα που έχω καταλάβει πολύ καλά είναι ότι ο καθένας ό,τι θέλει ακούει και ό,τι θέλει καταλαβαίνει.

        Κίμων

        Γράφεις:
        «Όλες οι θρησκείες πιστεύουν πως είναι η μόνη αληθινή, αλλά μόνο ο Χριστός πήγε στον θάνατο και ξαναγύρισε, ανέστησε νεκρούς και διάφορα άλλα θαύματα.»
        Καταρχήν, δεν πιστεύουν όλες οι θρησκείες πως είναι η μόνη αληθινή. Αν μπορείς να μου παραθέσεις μια πηγή που δείχνει ότι ο ινδουισμός ή ο βουδισμός πιστεύουν πως είναι η μόνη αληθινή θρησκεία κάνε το, γιατί εγώ, όλη τη ζωή μου που ασχολούμαι με αυτές, πουθενά δεν είδα τέτοια δήλωση. Αντίθετα, γνωρίζω ότι ο σπουδαίος αρχαίος αυτοκράτορας Ασόκα, ο οποίος ασπάστηκε τον βουδισμό, είπε:

        "Όλες οι θρησκείες πρέπει να εδρεύουν παντού, διότι όλες τους καλούν για αυτοέλεγχο και αγνότητα καρδιάς."
Διάταγμα Nb 7 (S. Dhammika)

        Επίσης ο ίδιος:

        «Έχω τιμήσει όλες τις θρησκείες με διάφορες τιμές.»
(Διάταγμα Στήλης VI)

        «Η επαφή μεταξύ των θρησκειών είναι καλό πράγμα. Πρέπει κανείς να ακούει και να σέβεται τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των άλλων. Ο αγαπημένος των θεών, ο Ασόκα, επιθυμεί όλοι να γνωρίζουν τις καλές διδαχές των άλλων θρησκειών.»
Διάταγμα Nb12 (S. Dhammika) Τα Διατάγματα του Ασόκα, Wikipedia

        «Σύμφωνα με τα Διατάγματα του Ασόκα, ο βουδιστικός προσηλυτισμός κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του έφθανε μέχρι τη Μεσόγειο, και πολλά βουδιστικά μνημεία εγέρθηκαν.»
Τα Διατάγματα του Ασόκα, Wikipedia

        Λόγω του σεβασμού που έδειχνε σε όλες τις θρησκείες, ο Ασόκα δεν προσηλύτισε τον κόσμο με τη βία, όπως έκαναν οι χριστιανοί, μα με την πνευματική δύναμη της βουδιστικής διδασκαλίας.

        «Πράγματι κατά τη βασιλεία του Θεοδοσίου ο χριστιανισμός γίνεται η θρησκεία του κράτους. Εναντίον των ειδωλολατρών [ελληνικών και άλλων πληθυσμών] εφαρμόσθηκαν μέτρα που πήραν συχνά το χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύτηκαν, τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς, οι ιερείς, όπως γράφει ο Λιβάνιος, υποχρεώθηκαν "να σιγήσουν ή να πεθάνουν"».
Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, βυζαντινολόγος ιστορικός, Πρύτανις στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, «Η πολιτική Ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», σελ. 17

        «Βασάνιζε η αυτοκρατορική εξουσία, βασάνιζε και η πατριαρχική. Με την ίδια αγριότητα. Οι βασανιστές του πατριαρχείου συναγωνίζονταν τους βασανιστές του παλατιού σε σκληρότητα και εφευρετικότητα.»
από το βιβλίο του ιστορικού Κυριάκου Σιμόπουλου «Βασανιστήρια και Εξουσία» (σύνδεσμοι: εδώ και εδώ)

        «Αν κάποιος στην επικράτειά μας κρύβεται, αλλά συλληφθεί θυσιάζων ή διαπράττων το αδίκημα της ειδωλολατρίας θα τιμωρηθεί με την εσχάτη των ποινών, με την οποία άλλωστε τιμωρούνται δικαίως και οι Μανιχαίοι και οι Βορβορίτες, γιατί κρίνομε ότι όλοι αυτοί είναι εξίσου εγκληματίες. […] Και όσων έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα και περιουσία μεγάλη και για να κρατήσουν τα προσχήματα εβαπτίσθησαν οι ίδιοι ή πρόκειται να βαπτισθούν, αφήνοντας όμως τις συζύγους τους και τα τέκνα τους ή τα άλλα μέλη του οίκου τους μέσα στην Ελληνική πλάνη, διατάσσομε να δημευθεί η περιουσία τους, να στερηθούν όλων των πολιτικών δικαιωμάτων τους και να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, αφού είναι φανερό ότι έτυχαν του αγίου βαπτίσματος δίχως να έχουν πίστη, και τα ίδια δε θα υφίστανται οι αλιτήριοι Έλληνες και οι Μανιχαίοι, τμήμα των οποίων είναι οι Βορβορίτες.»
Ιουστινιάνειος Κώδιξ 1. 11. 10

        "Καταδικάζω τον Χριστιανισμό. Απαγγέλλω κατά της χριστιανικής Εκκλησίας την εσχάτη όλων των κατηγοριών. Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη διαφθορά ... ως την μεγαλύτερη κατάρα και διαστροφή, το μεγαλύτερο εκδικητικό ένστικτο, που προκειμένου να επιβληθεί χρησιμοποίησε κάθε μηχανορραφία και υποχθόνιο μέσο, δεν δίστασε μπροστά σε καμιά μικροπρέπεια. – Τον ονομάζω το ανεξίτηλο στίγμα της ανθρωπότητας..."
Νίτσε

        Γράφεις:
        « […] αλλά μόνο ο Χριστός πήγε στον θάνατο και ξαναγύρισε, ανέστησε νεκρούς και διάφορα άλλα θαύματα.»
        Πού ξέρεις τι έκανε ο Χριστός και τι έκαναν οι άλλοι διδάσκαλοι;
        Λες ότι η εγκυκλοπαίδεια Wikipedia όπως και «όλα τα ΜΜΕ» είναι ελεγμένα από τους Εβραιοσιωνιστές. Εσύ ποιες πηγές χρησιμοποιείς για να ισχυριστείς πως ο Χριστός έκανε θαύματα;
        Αν δεν εμπιστεύεσαι άλλες πηγές από την Βίβλο -- δεν είναι αυτή μια εβραϊκή πηγή; Δεν προωθεί τον επεκτατικό και επιθετικό πόλεμο εναντίον των (αρχαίων) κατοίκων της Παλαιστίνης; Δεν είναι η πηγή που οι Εβραιοσιωνιστές παραθέτουν για να υποστηρίξουν τις σημερινές σφαγές τους στην Παλαιστίνη;

        Σου παραθέτω από ένα αυστραλιανό ντοκιμαντέρ που υποτίτλισα ως μέρος του τρίωρου βίντεό μου «Η Δαιμονική Ταυτότητα του Χριστιανικού Θεού» :

        Φωνή αφηγητή
        Τη δεκαετία του '70, η Ντανιέλα Γουίς, ιδρύτρια του κινήματος του ισραηλινού εποικισμού στα παλαιστινιακά εδάφη, συναντούσε τακτικά τον Αριέλ Σαρόν, που ήταν τότε υπουργός γεωργίας, για να σχεδιάσουν τη δημιουργία [ισραηλινών] εποικισμών [που να είναι διάσπαρτοι στην περιοχή] έτσι ώστε να μην μπορέσει να υπάρξει Παλαιστινιακό κράτος [οπότε και λυθεί το παλαιστινιακό με τη διεθνή διπλωματία].

        [Στην οθόνη παρουσιάζεται η Ντανιέλα Γουίς σε συνέντευξή της για το αυστραλιανό ντοκιμαντέρ.]

        Δημοσιογράφος: Εσείς και ο Αριέλ Σαρόν αποφασίσατε να μη γίνει παλαιστινιακό κράτος;

        Ντανιέλα Γουίς: Στις πολλές συνομιλίες μου με τον Αριέλ Σαρόν και στη συνεργασία μου μαζί του ήταν πολύ ξεκάθαρο και πολύ σαφώς σχεδιασμένο να εξαπλώσουμε τους εβραϊκούς εποικισμούς με τρόπο τέτοιο ώστε να μην υπάρξει δυνατότητα επιλογής να γίνει παλαιστινιακό κράτος στην περιοχή.

        Δημοσιογράφος: Παρά τη διεθνή αποδοκιμασία, η επέκταση των εποικισμών γιγαντώνεται. Αν ένα παλαιστίνιο παιδί σάς έλεγε: "Ποια ελπίδα υπάρχει για να έχω ένα μέλλον, για να έχω μια δική μου χώρα", τι θα του λέγατε;

        Ντανιέλα Γουίς: Αυτή τη γη την υποσχέθηκε στους Εβραίους ο Θεός. Όλη! Είναι αλήθεια ότι, κατά τη διάρκεια της ιστορίας, ήρθαν Άραβες σε αυτή την περιοχή από παντού. Αλλά η υπόσχεση του Θεού είναι πιο σημαντική από τις ιστορικές και πολιτικές αλλαγές. Γι' αυτό χρειάζεται να το βάλεις πολύ-πολύ βαθιά στο μυαλό σου ότι δεν έχεις την οποιαδήποτε πιθανότητα -ούτε μία-, σε οποιαδήποτε στιγμή της Ιστορίας, ούτε εσύ ούτε οποιοδήποτε από τα παιδιά σου, να έχεις ποτέ ανεξάρτητο κράτος, δικό σου, εδώ. […]
        Ήρθαμε σε μια γη όπου ζούσαν άλλοι άνθρωποι. Αλλά αυτή τη γη την υποσχέθηκε στον εβραϊκό λαό ο Θεός! Όλοι οι άλλοι άνθρωποι που ζουν εδώ θα δεχθούν την εβραϊκή εθνική κυριαρχία στη Γη της Επαγγελίας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος, όπως το βλέπω. Λοιπόν, αυτοί που την δέχονται, ζουν όμορφα. Αυτοί που δεν τη δέχονται, αντιμετωπίζουν προβλήματα…»
---------------

        Λες ότι υπάρχουν οικονομικοί λόγοι για την επεκτατική και επιθετική πολιτική, και συμφωνώ. Το πρόβλημα όμως είναι πως η χριστιανική, η ισλαμική και η εβραϊκή θρησκεία, δηλαδή οι λεγόμενες «αβραμικές» θρησκείες (που θεωρούν γενάρχη τους τον Αβραάμ, πιστεύουν στον Μωυσή ως πνευματικό τους πρόγονο και έχουν ως ιερό τους κείμενο την Πεντάτευχο, τα πέντε πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, τα οποία Εβραίοι και Ισλάμ ονομάζουν Τορά), αντί να εναντιώνονται στην πολιτική αυτή, την προωθούν με την επιθετική θρησκευτική τους προπαγάνδα.

        Από το άρθρο στην ιστοσελίδα του BBC: Προπαγάνδα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

        «Πολλή αυτοκρατορική [ρωμαϊκή] προπαγάνδα αποτελούνταν από παραδοσιακά θέματα που επαναλαμβάνονταν ατέλειωτα. Αλλά μία μεγάλη αλλαγή ήταν τόσο σπουδαία ώστε έσεισε τα θεμέλια του κόσμου: η υιοθέτηση του χριστιανισμού από το ρωμαϊκό κράτος.
        Ο παγανισμός ήταν η ζώσα καρδιά της ρωμαϊκής προπαγάνδας επί χίλια χρόνια [δηλαδή η προπαγάνδα ότι η ρωμαϊκή αυτοκρατορία εγγυόταν την τάξη μεταξύ των πολυσχιδών λαών και θρησκειών που περιλάμβανε και τα οποία προστάτευε από τους άγριους λαούς που βρίσκονταν έξω από τα σύνορά της].
        Κάθε σημαντική πράξη απαιτούσε την τέλεση θυσιών για τον κατευνασμό ενός θεού. Κανένα νέο εγχείρημα δεν μπορούσε να θεωρηθεί χωρίς θεία εύνοια. Οι λεγεώνες βάδιζαν στη μάχη φέροντας στα λάβαρά τους τον αετό του Δία, πάτρωνα θεού της Ρώμης. Διοικητές, στρατηγοί και αυτοκράτορες οδηγούσαν τις ιεροτελεστίες στους ναούς. Ο λαός φανταζόταν τους ηγέτες να αναλήπτονται στον Ουρανό μετά θάνατον για να πάρουν τη θέση τους μεταξύ των θεών.
        Ωστόσο, η θρησκεία της αυτοκρατορίας παρέμενε ανεκτική, ανοιχτή προς τα διάφορα δόγματα, και πολυσχιδής. Η ύπαρξη ενός θεού, όσο ισχυρός και αν ήταν, δεν απέκλειε την ύπαρξη και πολλών άλλων. Αλλά εξαιτίας αυτού, εξαιτίας τού ότι ο παγανισμός ήταν πολυθεϊστικός, δεν μπορούσε να προσφέρει στην αυτοκρατορία μια ενοποιητική θρησκευτική ιδεολογία. […]
        Όταν ο Κωνσταντίνος ο Μέγας διέταξε τους άντρες του να πολεμήσουν ως χριστιανοί το 312 μ.Χ., ξεκίνησε μια ιδεολογική επανάσταση. Μέχρι το τέλος του αιώνα, ο παγανισμός είχε αποτελεσματικά γίνει παράνομος και ο χριστιανισμός ήταν η κυρίαρχη θρησκεία του κράτους, του στρατού, της ελίτ και των πόλεων. Δωρεές γης και χρήματα έρεαν προς την εκκλησία. […] Οι επίσκοποι ανταπέδιδαν την κρατική εύνοια κηρύττοντας πίστη στην κοσμική εξουσία. Σφυρηλατήθηκε μια συμμαχία μεταξύ εκκλησίας και κράτους και έκτοτε οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες παριστάνονταν ως λειτουργοί του Θεού επί Γης, εξουσιοδοτημένοι να πατάξουν τον παγανισμό και τους αιρετικούς με την υπεράσπιση του χριστιανισμού ενάντια στους εχθρούς του. Τους βλέπουμε να απεικονίζονται σε νομίσματα, επάργυρα είδη, τοιχογραφίες και ψηφιδωτά δίπλα στο σύμβολο της χριστιανικής Εκκλησίας (τα δύο πρώτα γράμματα της λέξης "Χριστός" στα ελληνικά).
        Εδώ υπήρχε τώρα ένα καινούργιο μοτίβο στην προπαγάνδα της εξουσίας, ένα που έμελλε να έχει μια μακρά και αιματηρή ιστορία: ο ηγέτης ως σταυροφόρος.»
        Πηγή: Προπαγάνδα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία,        ιστοσελίδα του BBC

        Αυτό που δεν αντιλαμβάνεσαι είναι πως, όταν εκφράζεις περιφρόνηση για τις θρησκείες και πνευματικές φιλοσοφίες του κόσμου, παρουσιάζοντάς τες ως διαστροφείς της αλήθειας («πώς τα γνωρίζει ότι είναι έτσι; […] νεοεποχίτικη ιδεολογία […] προτιμώ να πιστέψω στον Χριστό […] μην σε πλανάνε […] από τους πονηρούς»), δημιουργώντας μια πλαστή αντίθεση και αντιπαλότητα μεταξύ χριστιανικής και μη χριστιανικής διδασκαλίας, γίνεσαι όχημα της θρησκείας που πουλήθηκε στην εξουσία, παρέχοντας στη ρωμαϊκή και βυζαντινή αυτοκρατορία ένα πρόσχημα («Θάνατος στους αιρετικούς!») για την ενίσχυση της πυγμής τους, την επέκταση και κυριαρχία τους. Η αντίδραση των σημερινών Ελλήνων στην ανεξιθρησκεία οφείλεται στη συνέχιση στους σύγχρονους καιρούς εκείνης της παλαιάς βυζαντινής προπαγάνδας. Τη λύπη μου για αυτή την κατάντια των σύγχρονων Ελλήνων την εξέφρασα παλαιότερα, σε άλλη αλληλογραφία, με τα ακόλουθα λόγια:

----------------
        «Δεν πρόκειται για μια προσωπική κόντρα, αλλά για την παρουσίαση μιας αντίθεσης ανάμεσα σε δύο θεμελιακά αντίθετους τρόπους προσέγγισης της πνευματικότητας. Την χριστιανική προσέγγιση την είδαμε, με τις Ιερές Εξετάσεις, τα βασανιστήρια των αλλόθρησκων (των Ελλήνων κυρίως αλλά και άλλων) στον βυζαντινό κόσμο, τις αντιαιρετικές απαλοιφές πληθυσμών. Ακόμα και σήμερα, πάω να ακούσω την ομιλία του Ράβι Σάνκαρ στο θέατρο στην Αθήνα και βρίσκουμε ότι οι ορθόδοξοι έπεισαν τον διευθυντή του θεάτρου να κλείσει την αίθουσα για να μην ακούσει ο κόσμος τον διδάσκαλο. Η Εκκλησία παρεμβαίνει ώστε το πανεπιστήμιο όπου σπουδάζω να απαγορέψει πνευματικές ομιλίες που δεν πρόσκεινται στο χριστιανισμό (και η απαγόρευση όντως εφαρμόζεται). Πάω να διδάξω γιόγκα σε γυμναστήριο, ο μάνατζερ μού λέει ότι έλαβε φαξ από την Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς που του συστήνει να μην διδάσκεται γιόγκα στο γυμναστήριο. Έρχεται ο δικός μου διδάσκαλος στην Ελλάδα, του βάζουν δυναμίτη στο αμάξι. Πάει η Λίτζια [μαθήτριά μου στη γιόγκα] να ψωνίσει κάπου και πιάνει συζήτηση με την πωλήτρια. Η πωλήτρια την ρωτάει αν κάνει γυμναστική, η Λίτζια λέει ότι κάνει γιόγκα. Της λέει η πωλήτρια ότι άκουσε πολλά πράγματα αρνητικά για τη γιόγκα στο χριστιανικό κανάλι. Οι μαθητές της γιόγκα έχουν προβλήματα στο σπίτι τους, γιατί κάποια οικογενειακά μέλη δεν "εγκρίνουν" τη δραστηριότητά τους.
        Ζούμε σε μια συγκεκριμένη κοινωνία η οποία έχει μια πνευματική τύφλα, μια επιθετικότητα, μια απροθυμία να είναι ειλικρινής, φιλελεύθερη, ανεκτική και στοχαστική. Αυτά τα πράγματα τα συζητάω και τα φέρνω στην επίγνωση του κόσμου που διαβάζει αυτά που γράφω. Γιατί χρειάζεται να αλλάξουμε. Χρειάζεται να αλλάξουμε το χαρακτήρα μας, τη νοοτροπία μας, να αντιληφθούμε τι έχει συμβεί και η Ελλάδα έχει χάσει τον πνευματικό προσανατολισμό που είχε στους αρχαίους χρόνους. Είμαστε όλοι μέρος αυτού του κοινωνικού περιβάλλοντος και χρειάζεται να αντιληφθούμε τα λάθη μας, να μετανοήσουμε, να αναρωτηθούμε και να αναζητήσουμε ένα φως έξω από το παρόν σκοτάδι μας.
        Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα πάντα με το χαμόγελο, χωρίς κριτική, χωρίς αντιπαράθεση, χωρίς πόνο και πίκρα. Αλλά αυτό που πρέπει να μας καθοδηγεί δεν είναι καθαυτή η απόρριψη των σφαλμάτων του άλλου, αλλά η δημιουργία μιας θετικής, βαθιάς και εποικοδομητικής κοινωνικής ατμόσφαιρας. Χρειάζεται όμως και να περάσουμε από το στάδιο της κριτικής. Τόσο κοινωνικά όσο και ατομικά, η κριτική είναι αναντικατάστατη για την αλλαγή νοοτροπίας και την στροφή προς μια φωτεινή πραγματικότητα.
        Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιους μπορεί να τους σοκάρει να αντιληφθούν τον "γεμάτο αγάπη" χριστιανισμό ως το επιθετικό μοντέλο πεποιθήσεων που πράγματι είναι. Αλλά δεν είναι δυνατό να κρίνουμε μόνο την οικονομία και την πολιτική και να είμαστε σιωπηλοί και αμέτοχοι στην πνευματική ζωή. Πώς διαχειριζόμαστε τις πνευματικές μας ανάγκες ως κοινωνία; Τι ερεθίσματα αφήνουμε τον εαυτό μας να λάβει; Ποιες δυνατότητες προσφέρουμε στα παιδιά μας να αναπτυχθούν ψυχικά και να ανέβουν υψηλότερα στη σκάλα της ύπαρξης; Τι μας σταματά; Ποιοι είναι οι κοινωνικοί και οι εσωτερικοί μας παράγοντες που στέκονται τροχοπέδη μπροστά στον αναγκαίο στόχο;
        Τι θα πρέπει να καταστρέψουμε, να μεταβάλουμε, να ακυρώσουμε, να κατακρίνουμε και να καταρρίψουμε, ώστε να αναμορφώσουμε τον εσωτερικό και εξωτερικό μας κόσμο;
        Ακριβώς όπως η προσωπική μας ανάπτυξη χρειάζεται την αυτοκριτική μας, ομοίως η κοινωνική μας ανάπτυξη χρειάζεται την αυτοκριτική μας ως κοινωνίας. Τούτο σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε τα λάθη μας, την ανειλικρίνειά μας, τη διπλοπροσωπία μας, την προδοσία μας προς την κοινωνία, την προδοσία μας προς τον ίδιο τον ανώτερο, αρμονικότερο και πνευματικά υποσχόμενο νου μας, και αποφασίζουμε συλλογικά να κάνουμε μια νέα αρχή, μια νέα επιλογή και να χαράξουμε μια νέα γραμμή πάνω στην άμμο της μοίρας μας.»

        «Οι διάφορες τεχνικές της γιόγκα δεν έχουν σχέση με την επιστήμη, αντίθετα έχουν τα χαρακτηριστικά της μαγείας. Η ενασχόληση με τη γιόγκα κρύβει ψυχικούς και σωματικούς κινδύνους. […] Η ενασχόληση με τη Γιόγκα είναι άρνηση της Ορθοδόξου Πίστεως και βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος.»
        απόσπασμα από φαξ που έστειλε το αντιαιρετικό τμήμα της Ιεράς Μητρόπολης Πειραιώς σε γυμναστήριο της περιοχής μου όπου πήγα να διδάξω γιόγκα, παρωθώντας το γυμναστήριο να βγάλει από το πρόγραμμά του την γιόγκα.

----------------

        Γράφεις:
        «αλλά μόνο ο Χριστός πήγε στον θάνατο και ξαναγύρισε»
        Πού το ξέρεις; Τι έχεις διαβάσει για τους άλλους διδασκάλους, πέρα από το προπαγανδιστικό υλικό της Εκκλησίας;

        «Ακόμη έδωσε τον εαυτό του για μας.»
        Ούτε αυτό το ξέρεις. Δεν ξέρεις αν σταυρώθηκε με τη θέλησή του. Αλλά ακόμα κι έτσι να 'ναι, ούτε σημαίνει πως είναι θεός, ούτε είναι και ο μόνος. Πολλοί πέθαναν για την ιδεολογία τους.
        Άλλωστε, ειδικά στη δική του περίπτωση, αν ήταν θεός τότε δεν ήταν και θυσία. Ένας θεός δεν πεθαίνει. Ο θεός είναι εξ ορισμού αιώνιος.

        «Επιπλέον όλες οι προφητείες της Αγίας Γραφής επαληθεύονται.»
        Όπως;…

        «Αυτό όπως είπαμε είναι θέμα πίστης, εγώ δεν μπορώ να σου το αποδείξω, αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από σένα και από το πόσο ενδιαφέρεσαι πραγματικά να μάθεις την αλήθεια ή απλώς θέλεις να γεμίζεις τον χρόνο σου.»
        Όταν κακολογείς τα βίντεο που ανεβάζω στη βάση ότι διαδίδουν πνευματικές αναλήθειες, δηλαδή πλάνη, διαστρέφοντας την Αλήθεια που γνωρίζει η δική σου θρησκεία, τότε χρειάζεται να βγεις από τη σφαίρα της πίστης και να μπεις στην περιοχή της λογικής, προκειμένου να αποδείξεις πως οι κατηγορίες σου είναι δικαιολογημένες. Αλλιώς μείνε με την πίστη σου, μα κράτα την για τον εαυτό σου.
        Αλήθεια, αυτό θέλεις να κάνουμε στο ίντερνετ; Να κακολογούμε ο ένας τη θρησκεία ή σύστημα πεποιθήσεων του άλλου, χωρίς λογική και χωρίς γνώση, απλά επειδή «πιστεύουμε» κάτι άλλο; Δεν είναι καλύτερα να σεβόμαστε αλλήλους και να επικοινωνούμε καλοπροαίρετα και λογικά, ακόμα και όπου επικρίνουμε;

        «Το κείμενο που μου υπόδειξες είναι υπερβολικά μεγάλο για να το διαβάσω»
        Όχι, δεν είναι υπερβολικά μεγάλο. Είναι τρεις σελίδες. Αν θέλεις να είσαι επικριτής των άλλων θρησκειών, οφείλεις να μορφωθείς στο αντικείμενο. Αν ισχυρίζεσαι πως η επίκρισή σου είναι δίκαιη γιατί η Βίβλος είναι θεόπνευστη, και σου παρουσιάζεται τρισέλιδο κείμενο από πολυβραβευμένο θρησκειολόγο που σου αναλύει γιατί η Βιβλος δεν είναι αξιόπιστη, οφείλεις να το διαβάσεις. Αν δεν έχεις χρόνο να πληροφορηθείς και να σκεφτείς, ή δεν το επιθυμείς, κράτα την πίστη σου για τον εαυτό σου. Μην ισχυρίζεσαι ότι γνωρίζεις την αλήθεια.
        Γράφει το Ίδρυμα για την Ανθρώπινη Αλήθεια:

        «Το Ίδρυμα για την Ανθρώπινη Αλήθεια έχει δεσμευτεί να εμπνεύσει βαθιά σκέψη στα ζητήματα, αμφισβητώντας τις κοινές υποθέσεις και πεποιθήσεις, επικεντρώνοντας στην επιχειρηματολογία που βασίζεται σε αποδεικτικά στοιχεία όπου αυτό είναι δυνατόν, και υιοθετώντας μια στοχαστική και διαλεκτική στάση. Η ανθρωπότητα μπορεί να κάνει, και πρέπει να κάνει, σταθερή πνευματική και ηθική πρόοδο. Υπάρχουν υπερβολικά πολλές προκαταλήψεις στις καρδιές μας και υπερβολικά πολλές περιττές ανισότητες στις κοινωνίες μας. Η σοφία και η γνώση κατανέμονται υπερβολικά αραιά. Υπερβολικά πολλοί άνθρωποι δεν επιθυμούν χειραφέτηση, φώτιση και εκπαίδευση. Υπερβολικά πολλές ισχυρές απόψεις δεν αμφισβητούνται, υπερβολικά πολλά φτωχά επιχειρήματα δεν εξερευνώνται και υπερβολικά πολλές δυνατές φωνές διακηρύσσουν ανοησίες χωρίς ισοδύναμο αριθμό δυνατών φωνών που διακηρύσσουν ορθολογισμό και ανεκτικότητα. Η αποστολή του Ιδρύματος για την Ανθρώπινη Αλήθεια είναι να προσθέσει στις φωνές της λογικής, του ορθολογισμού και της ηθικής προόδου.»
        http://www.humantruth.info/about.html

        «αλλά από όσα διάβασα είδα ότι όλα αυτά είναι από τις γνωστές διδασκαλίες που κυκλοφορούν από άτομα που τα βλέπουν όλα με τη δική τους λογική.»
        Δηλαδή εσύ με ποια λογική τα βλέπεις; Τη λογική του Θεού;
        Και πώς είναι «γνωστές» οι διδασκαλίες, όταν αρνείσαι να τις διαβάσεις;

        «Πάντα μάλιστα αυτά τα γράφουν άτομα που είναι ενάντια στον Χριστό.»
        Εγώ δεν διαβάζω κανένα να είναι ενάντιος στον Χριστό. Νομίζω πως ο Χριστός είναι μια αρκετά αδιαφιλονίκητη φιγούρα στον ανθρώπινο πολιτισμό και τον βλέπουν θετικά ακόμα και πολλοί άθεοι.
        Άλλο θέμα όμως η θρησκεία του χριστιανισμού….

        «Για κανένα άλλο βιβλίο όπως την Αγία Γραφή δεν έκαναν τόσες κριτικές, γιατί αυτό; δεν σου φαίνεται παράξενο; Είναι επειδή τους καίει. Για το κοράνι π.χ που γράφτηκε πολύ μετά τη Αγία Γραφή το 580 μ.Χ και το οποίο πήρε αποσπάσματα από αυτή και τα διαστρέβλωσε δεν ασχοληθήκαν πολλοί. Δεν σου φαίνεται περίεργο αυτό;»
        Αν κοιτάξεις λίγο το ίντερνετ, θα δεις πως είναι γεμάτο από χριστιανικές κατηγορίες εναντίον του ινδουισμού, ενώ ο μόνος ινδουιστής που ενδιαφέρεται να κριτικάρει τον χριστιανισμό είμαι εγώ. Οι άλλοι απλώς δεν ασχολούνται. Έχουν σημαντικότερα πράγματα να κάνουν από το να αποδείξουν τα αυταπόδεικτα σε ανθρώπους που προτιμούν να πιστεύουν από το να σκέφτονται.
        Ο ισλαμισμός έχει δεχτεί άπειρες ακαδημαϊκές κριτικές.
        Φυσικά και ο χριστιανισμός δέχεται κριτική. Γιατί; Διότι τα έχει κάνει θάλασσα. Έχει ένα σατανικό κείμενο για ιερό (την Αγία Γραφή) και έχει χύσει το αίμα ποτάμι. Έχει μένος για κάθε άλλη θρησκεία, και δεν έχει βοηθήσει τον πληθυσμό να πνευματοποιηθεί. Αντίθετα, ο πληθυσμός έχει απορρίψει τον χριστιανισμό και κατάντησε υλιστικός.
        Γιατί απότυχε ο χριστιανισμός; Γιατί, ήδη από την αρχή, πουλήθηκε στην αυτοκρατορική εξουσία. Και αντί να εμπνεύσει τους ανθρώπους για μια πνευματική ζωή, κοίταζε να τους φοβίσει με απειλές για την Κόλαση, να τους εξαρτήσει από τους επαγγελματίες της Εκκλησίας και να τους στρέψει ενάντια σε κάθε άλλον.
        Αυτή η τακτική απέδωσε για το ιερατείο. Πληρώνουμε το μισθό τους μέσω των φόρων μας.
        Για εμάς όμως δεν απέδωσε.

        «Η Wikipedia που μου την προτείνεις ως πηγή είναι ελεγμένη από τους Εβραιοσιωνιστές όπως και όλα τα ΜΜΕ.»
        Εντάξει. Διάβαζε τη Βίβλο εσύ.
        Αλλά αν θελήσεις να διαβάσεις κάτι άλλο, σου προτείνω να διαβάσεις το ντιμπέιτ μου με χριστιανό με βάση το βίντεό μου: «Η Δαιμονική Ταυτότητα του Χριστιανικού Θεού». Στο ντιμπέιτ κάνω εκατοντάδες παραθέσεις από ακαδημαϊκές θρησκειολογικές μελέτες, που αποδεικνύουν το δαιμονικό στοιχείο της Αγίας Γραφής και τον αιματηρό ρόλο της στην παγκόσμια ιστορία (πχ. στη γενοκτονία των Ινδιάνων της Αμερικής από τους Ισπανούς). Πολλές παραθέσεις είναι από την ίδια την Αγία Γραφή, όπως:

        «Και πολέμησαν [οι Ισραηλίτες] εναντίον των Μαδιανιτών, όπως πρόσταξε ο Κύριος τον Μωυσή, και σκότωσαν όλους τους άντρες.
        Και οι Ισραηλίτες αιχμαλώτισαν όλες τις Μαδιανίτισσες και τα παιδιά τους, και πήραν όλα τα πρόβατα και τα κοπάδια και τα υπάρχοντά τους.
        Και έκαψαν όλες τις πόλεις και τα κάστρα τους.
        Λαφυραγώγησαν και πήραν στην κατοχή τους ζώα και ανθρώπους.
        Και ο Μωυσής εξοργίστηκε με τους αξιωματικούς.
        Και τους είπε: "Κρατήσατε όλες τις γυναίκες ζωντανές;!!" [...]
        Γι' αυτό σκοτώστε τώρα όλα τα αρσενικά παιδιά και όλες τις γυναίκες που δεν είναι παρθένες.
        Αλλά όλα τα κορίτσια που είναι ακόμα παρθένες, κρατήστε τα ζωντανά για τον εαυτό σας.»
        Αριθμοί 31:7-18

        Μερικές φορές σκέπτομαι πόσο κρίμα είναι να μην γεννηθώ Εβραίος, ώστε να μου δίνει ο Ιαχωβάς (ο πατέρας του Χριστού και ομοούσιος με αυτόν) τέτοια «δωράκια». Ομολογουμένως, μπορεί να γίνει επικίνδυνο να βιάζεις δεκαπεντάρες αιχμάλωτες. Αλλά ο Θεός με προστατεύει: Κόψε τα νύχια τους, μου λέει, μην, πάνω που χύνεις, και δεν έχεις έλεγχο του σώματός σου, σου βγάλουν τα μάτια:

        «ΟΤΑΝ βγεις να πολεμήσεις τους εχθρούς σου, και ο Κύριος ο Θεός σου τους παραδώσει στα χέρια σου, και πάρεις απ’ αυτούς αιχμαλώτους, και δεις ανάμεσα στους αιχμαλώτους μια όμορφη γυναίκα, και την επιθυμήσεις για να την πάρεις στον εαυτό σου για γυναίκα, τότε θα τη φέρεις στο σπίτι σου, και θα ξυρίσει το κεφάλι της, και θα κόψει τα νύχια της• και θα βγάλει τα ενδύματα της αιχμαλωσίας της από πάνω της, και θα καθίσει στο σπίτι σου, και θα κλάψει τον πατέρα της και τη μητέρα της έναν ολόκληρο μήνα• και ύστερα θα μπεις μέσα σ’ αυτή, και θα είσαι άνδρας της, κι εκείνη θα είναι γυναίκα σου.»
        (Δευτερονόμιο κεφ. 21, στ. 10-13)

        Δες πώς η πονηρή, δαιμονική Βίβλος ντύνει σε ουδέτερη ή θετική γλώσσα αποτρόπαιες πράξεις. Επιτίθεσαι στους Παλαιστινίους επειδή δήθεν ο Θεός σού δίνει για δική σου τη Γη τους, που ονομάζει Γη της Επαγγελίας. Σκοτώνεις τους γονείς και τα αδέρφια των κοριτσιών. Τις παίρνεις στο σπίτι σου, τους ξυρίζεις το κεφάλι, τους κόβεις τα νύχια και τις βιάζεις.
        Και είστε τώρα «άντρας και γυναίκα» και σας ευλογεί και ο Θεός;
        Ω, τι αίσχος! Τι αίσχος!...

        «Μην καθυστερείς να μου προσφέρεις το μερίδιό μου απ’ ό,τι βγάζει το αλώνι σου ή το πατητήρι σου. Θα μου δώσεις τους πρωτότοκους γιους σου. Το ίδιο θα κάνεις και με τα βόδια σου και τα πρόβατά σου· εφτά μέρες θα μένουν τα πρωτότοκα κοντά στη μάνα τους και την όγδοη θα μου τα προσφέρεις θυσία.»
        (Έξοδος κεφ. 22, στ. 28-30)

        «Να αφιερώσης εις εμέ κάθε πρωτότοκον, κάθε πρωτογέννητον μεταξύ των Ισραηλιτών από ανθρώπου έως κτήνους, το οποίον ανοίγει μήτραν, διότι τούτο ανήκει εις εμέ.»
        (Έξοδος 13:2)

        «Ό,τι όμως αφιέρωσε κανείς ολοκληρωτικά στον Κύριο, απ’ όλα όσα έχει, είτε πρόκειται για άνθρωπο είτε για ζώο είτε για ιδιόκτητο χωράφι, αυτό δεν μπορεί ούτε να πουληθεί ούτε να εξαγοραστεί. Είναι αγιότατο, ξεχωρισμένο για τον Κύριο. Ακόμα κι ένας άνθρωπος αφιερωμένος ολοκληρωτικά δεν μπορεί να εξαγοραστεί. Πρέπει οπωσδήποτε να θανατωθεί.»
        (Λευιτικό κεφ. 27, στ. 28-29)

        Αναφέρεις τέσσερις αρχαίες αυτοκρατορίες που δεν είχαν θρησκευτικό κίνητρο: Συριακή, Βαβυλωνιακή, Περσική και Ελληνική. Έψαξα στο Google τη φράση "ελληνική αυτοκρατορία", γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ σε τι αναφερόσουν. Τη βρήκα μόνο στο πλαίσιο της φράσης «ελληνική βυζαντινή αυτοκρατορία».
        Όπως ήδη σχολίασα, αν και η ίδια η αυτοκρατορία δεν είχε θρησκευτικό κίνητρο, χρησιμοποίησε την χριστιανική πίστη μια χαρά για τους ανόσιους σκοπούς της.

        «Η Αγία Γραφή είναι ο Λόγος του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ίδιος ο Χριστός τα έγραψε. Ο Θεός μιλάει πάντα διαμέσου των ανθρώπων του με το Πνεύμα του.»
        Αν είναι το πνεύμα του Θεού που διαβάζουμε στην Αγία Γραφή, τότε γιατί υπάρχουν σφάλματα, αντιθέσεις κ.ο.κ. ;
        Αλλά ίσως για να το απαντήσεις αυτό, θα πρέπει να διαβάσεις πρώτα το τρισέλιδο σχετικό κείμενο που σου έστειλα, το οποίο δήλωσες απρόθυμος να διαβάσεις.

        Παραθέτεις τον Απόστολο Παύλο:

        «Ο ΘΕΟΣ, τον παλιό καιρό, αφού, πολλές φορές και με πολλούς τρόπους, μίλησε στους πατέρες μας διαμέσου των προφητών, σ' αυτές τις έσχατες ημέρες μίλησε σε μας διαμέσου τού Υιού, τον οποίο έθεσε κληρονόμο των πάντων, διαμέσου τού οποίου έκανε και τους αιώνες•»
        Εβραίους 1:1-2

        Θα σχολιάσω μονάχα πως η "προφητεία" του Παύλου πως οι μέρες στις οποίες ζούσε ήταν έσχατες, πως ερχόταν η συντέλεια του κόσμου, δεν βγήκε σωστή. Δύο χιλιάδες χρόνια μετά, κι ακόμα σπρώχνουμε την υδρόγειο και γυρνάει.

        «Αυτό που δεν κατάλαβαν πολλοί ή μάλλον δεν θέλουν να καταλάβουν, είναι ότι οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι μαζί, όλη την ημέρα την κάθε στιγμή με τον Χριστό. Έτσι ο καθένας έγραφε αυτό που ο ίδιος έβλεπε. Άλλος έβλεπε όλο το γεγονός, άλλος ένα μέρος από αυτό.»
        Όπως εξηγούσε το τρισέλιδο θρησκειολογικό κείμενο που δήλωσες απρόθυμος να διαβάσεις, οι λεγόμενοι Απόστολοι δεν ήταν οι συγγραφείς των Ευαγγελίων.
        Η Νέα Σχολιασμένη Βίβλος της Οξφόρδης «είναι η πρώτιστη Βίβλος που χρησιμοποιείται από μελετητές, ιερείς, προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές. Προσφέρει ευρύ φάσμα πληροφόρησης, συμπεριλαμβανομένων εκτενών σχολιασμών από ειδικούς της θεολογίας, χάρτες, διαγράμματα, επικουρικά άρθρα σχετικά με τη μετάφραση, βιβλικές ερμηνείες, το πολιτισμικό και ιστορικό υπόβαθρο και άλλα γενικά θέματα».
        Γράφει η Νέα Σχολιασμένη Βίβλος της Οξφόρδης σχετικά με τη συγγραφή της Καινής Διαθήκης:

        «Ένας ιστορικός τρόπος γραφής δεν εγγυάται απαραίτητα ιστορική ακρίβεια ή αξιοπιστία, και ούτε οι ευαγγελιστές ούτε οι πρώτοι τους αναγνώστες ασχολήθηκαν με ιστορική ανάλυση. Ο στόχος τους ήταν να επιβεβαιώσουν την χριστιανική πίστη. Οι μελετητές γενικά συμφωνούν ότι τα Ευαγγέλια γράφτηκαν σαράντα με εξήντα χρόνια μετά από το θάνατο του Χριστού. Έτσι, δεν παρουσιάζουν τις καταθέσεις αυτόπτων μαρτύρων ή σύγχρονες περιγραφές της ζωής του Χριστού και της διδασκαλίας του. Ακόμα και η γλώσσα ήταν άλλη.» (σελ. 1744)
σύνδεσμοι 1, 2

        «Η επιλογή είναι του καθενός δική του να πιστέψει στην Wikipedia, στις θεωρίες που κυκλοφορούν σε κάποια άλλη διδασκαλία - Θρησκεία ή στα Ευαγγέλια που υπόσχονται την αιώνια ζωή.»
        Νομίζω πως η επιλογή δεν είναι να πιστέψεις ή αυτό ή το άλλο, μα να πιστέψεις ή να στοχαστείς.
        Είναι ο στοχασμός και όχι η διανοητική πίστη (δηλαδή μάγκες λέτε μου τι πιστεύω) που σε προωθεί ως άνθρωπο.
        Η λέξη «πίστη» είναι πολύ παρεξηγημένη. Η πραγματική πίστη δεν είναι διανοητική και δεν έχει καμιά σχέση με δόγματα. Είναι ένα εσωτερικό ένστικτο πως, αν αντικαταστήσεις την ελπίδα ότι θα ευτυχήσεις μέσω της ύλης, με την ελπίδα πως θα ευτυχήσεις από κάτι άπιαστο, αόρατο, άυλο και μέχρι τώρα άγνωστο, και βασίσεις τη ζωή σου σε αυτή την ελπίδα, τότε αυτό κάποια στιγμή θα σου φανερωθεί και θα σε μετασχηματίσει.
        Το να δουλεύεις πάνω σε αυτό το μετασχηματισμό σε κάθε στιγμή της ζωής σου είναι πίστη.
        Και είναι κάτι που προωθούν οι θρησκείες γενικά. Αν ήξερες οτιδήποτε για τις ανατολικές θρησκείες, θα ήξερες πόσο το προωθούν, πόσο προωθούν την αυτοθυσία. Μα ακούς τους χριστιανούς προπαγανδιστές που λένε πως οι γιόγκι επικαλούνται πνεύματα για να τους παρέχουν υλικές απολαύσεις με αντάλλαγμα την ψυχή τους.

        «Ένα που έχω καταλάβει πολύ καλά είναι ότι ο καθένας ό,τι θέλει ακούει και ό,τι θέλει καταλαβαίνει.»
        Κι εγώ το έχω καταλάβει αυτό.

        dimitris 77
        Ας μείνουμε στο τελευταίο που καταλάβαμε και οι δυό μας: " Ο καθένας ό,τι θέλει ακούει, ό,τι θέλει βλέπει και ό,τι θέλει καταλαβαίνει". Το αποτέλεσμα είναι ότι ο καθένας ό,τι σπείρει αυτό και θα θερίσει, όπως είπε και ο Απόστολος Παύλος και όποιος άλλος ακόμη το είπε.

        Κίμων
        dimitris 77,
        Αν πιστεύεις πως θα θερίσω δυστυχία, σε παρακαλώ να μου το εκφράσεις και να με σώσεις από μια τέτοια εξέλιξη. Όμως ο λόγος που θα μου προβάλεις δεν μπορεί να είναι απλά ότι δεν πιστεύω στο δικό σου δόγμα. Θα πρέπει να μου προβάλεις τα έργα ή τα λόγια μου ως ανήθικα, ή –το λιγότερο έστω– πεπλανημένα. Και για να το κάνεις αυτό χρειάζεται να σκεφτείς. Χρειάζεται να μπορείς να επιχειρηματολογήσεις. Το να σχολιάσεις περιφρονητικά στο βίντεο, καταρχήν είναι προσβλητικό για μένα, εφόσον το βίντεο εκφράζει την ιδεολογία μου, και κατά δεύτερον είναι εγγυημένο πως δεν θα φέρει αποτέλεσμα. Για να φέρεις αποτέλεσμα, χρειάζεται να απαντήσεις στο ερώτημα "γιατί". Γιατί είναι λάθος να έχει κανείς έναν άλλο θεάνθρωπο αντί για τον Χριστό; Γιατί είναι λάθος να αποστρέφεται την προώθηση της ανθρωποθυσίας στην Αγία Γραφή; Γιατί είναι λάθος να πιστεύει στη μετενσάρκωση ή το κάρμα; Γιατί είναι λάθος να πιστεύει πως όπου ύλη υπάρχει και νους (κι είναι γι' αυτό που τα φυτά, τα ζώα και οι άνθρωποι έχουν νου);
        Η απάντηση δεν μπορεί να είναι απλά πως "έτσι θεωρεί το δικό μου δόγμα".
        Προσπαθώντας να επικρίνεις την ιδεολογία μου στοχαστικά, αντί δογματικά, καλλιεργείς την κρίση σου. Έτσι μετατρέπεσαι σε ένα σοφό και καλλιεργημένο άνθρωπο που μπορεί να επηρεάσει το περιβάλλον του θετικά και να το εξυψώσει.
        Η απλή δήλωση (φοβέρα) πως θα δρέψω τις συνέπειες της ιδεολογίας που επέλεξα να έχω κάθε άλλο παρά δημιουργεί μια τέτοια εξύψωση. Δημιουργεί την αίσθηση της αντιπαλότητας και της έχθρας.
        Οι άνθρωποι δεν ενώνονται στο δόγμα αλλά στην κρίση, στη δυνατότητα να δείχνουν γιατί η εικόνα που έχουν στο μυαλό τους είναι αντικειμενική και αληθινή.
        Και τότε ναι, τότε μπορεί να υπάρξει αποτέλεσμα και να μεταπείσεις τον άλλον. Όμως, ακόμα κι αν εκείνος δεν αλλάξει, τουλάχιστον θα έχετε μια αξιοπρεπή αλληλεπίδραση στην οποία τιμήσατε αμφότεροι το δώρο που ο Θεός σάς έδωσε, που σας διαφοροποιεί από τα ζώα: την ικανότητα του στοχασμού.

---------------------------

        Kostas Kotas
        Νεοεποχιτικες μισαληθειες. Δυστυχως κ κολαση υπαρχει, κ ο σιχαμενος υπαρχει . Μακαρι να μην υπηρχαν...

        Κίμων
        Το θέμα δεν είναι αν υπάρχει κόλαση. Το θέμα είναι αν η κόλαση είναι αιώνια. Αυτός δεν λέει πως δεν υπάρχει κόλαση. Λέει πως δεν υπάρχει αιώνια κόλαση. Λοιπόν ποιος λέει τη μισή αλήθεια; Αυτός που λέει πως υπάρχει κόλαση αλλά δεν είναι αιώνια, ή αυτός που λέει ότι υπάρχει κόλαση και είναι αιώνια; Έχεις τρόπο να αναγνωρίσεις ποιος από τους δύο έχει την πλήρη αλήθεια;

        Kostas Kotas
        Σωστα τα λες... το θεμα ειναι αν η κολαση ειναι αιωνια η οχι.
        Πιστευω (εχοντας δει παρα πολλες μεταθανατιες μαρτυριες) οτι η κολαση υπαρχει , οπως υπαρχουν κ τα δαιμονια. Για το αν ειναι αιωνια η οχι κανεις δεν μπορει να ξερει , παρα μονο να εμπιστευτεις (να πιστεψεις) αυτους που μιλησαν για το θεμα. Προσωπικα εμπιστευομαι τον Ιησου Χριστο, πολυ περισσοτερο απο καποιον... χανς βιλχελμ!

        Κίμων
        Δεν εμπιστεύεσαι το Χριστό. Εμπιστεύεσαι αυτούς που λένε ότι μιλούν στο όνομά του. Τον Χριστό δεν τον άκουσες να μιλάει, όπως άκουσες τον Χανς Βίλχελμ να μιλάει. Και, αλήθεια, δεν ξέρω γιατί να πιστέψεις αυτούς που λένε ότι μιλούν στο όνομά του περισσότερο από το να πιστέψεις τον Χανς Βίλχελμ που λέει ότι μελέτησε επί δεκαετίες τη σοφία της ανθρωπότητας και αυτή μας εκθέτει (και όχι δικές του ιδέες).
        Όταν δεν ξέρεις κάτι, μην εκφράζεσαι με την περιφρόνηση και την κατηγόρια που εκφράζουν λόγια όπως: «Νεοεποχιτικες μισαληθειες». Αν δεν ξέρεις, δεν ξέρεις. Εσύ μπορείς να εμπιστευτείς αυτόν ή εκείνον, μα δεν είναι ο καθένας υποχρεωμένος να εμπιστεύεται όποιον εμπιστεύεσαι εσύ.
        Και, βέβαια, εμπιστευόμενος δεν γνωρίζεις. Είσαι απλά ο οπαδός μιας ιδεολογίας.
        Και μάλιστα ο μισαλλόδοξος οπαδός, εφόσον κακολογείς τους "απίστους", όσους δεν έχουν απαραίτητα πίστη σε όσα διδάσκει το δικό σου θρήσκευμα.

        Είναι αλήθεια πως, αν ο Χανς Βίλχελμ έχει δίκιο, τότε δεν μπορεί να υπάρχει αλήθεια στα ακόλουθα χωρία της Αγίας Γραφής, τα οποία απειλούν εμάς τους απίστους και διαστροφείς της αλήθειας με μια κόλαση αιώνιου πυρός, χειρότερη από το πυρ που κατέστρεψε τα Σόδομα και τα Γόμορρα:

        (Μιλά υποτίθεται ο Χριστός στους Αποστόλους)
        «Kι αν κάποιος δε σας δεχτεί κι ούτε ακούσει τα λόγια σας, βγαίνοντας έξω από το σπίτι εκείνο ή την πόλη εκείνη, τινάξτε ακόμη και τη σκόνη από τα πόδια σας. Πράγματι, σας λέω, επιεικέστερη θα είναι η τιμωρία στις πόλεις των Σοδόμων και των Γομόρρων την Hμέρα της Kρίσης, παρά στην πόλη εκείνη.»
        (Ματθαιος 10:14-15)

        «Και έβρεξε ο Κύριος επάνω στα Σόδομα και τα Γόμορρα θειάφι και φωτιά από τον Κύριο του ουρανού• και κατέστρεψε αυτές τις πόλεις, και όλα τα περίχωρα, και όλους τους κατοίκους των πόλεων, και τα φυτά τής γης.»
        (Γένεση 19:24--25)

        «Και το θηρίο πιάστηκε, και μαζί μ’ αυτό ο ψευδοπροφήτης, ο οποίος έκανε τα σημεία μπροστά του, με τα οποία πλάνησε αυτούς που πήραν το χάραγμα του θηρίου, κι αυτούς που προσκυνούσαν την εικόνα του• και οι δύο ρίχτηκαν ζωντανοί στη λίμνη τής φωτιάς, που καίει με το θειάφι.»
        (Αποκάλυψη 19:20)

        «Ενώ οι δειλοί και άπιστοι και μολυσμένοι με βδελύγματα και φονιάδες και πόρνοι και μάγοι και ειδωλολάτρες, και όλοι οι ψεύτες, [θα έχουν] τη μερίδα τους μέσα στη λίμνη που καίγεται με φωτιά και θειάφι• αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος.
        (Αποκάλυψη 21:8)

        «Και ο διάβολος, που τους πλανούσε, ρίχτηκε στη λίμνη με τη φωτιά και το θειάφι, όπου [είναι] το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης• και θα βασανίζονται ημέρα και νύχτα, στους αιώνες των αιώνων.»
        (Αποκάλυψη 20:10)

        Μα, από την άλλη, πού ξέρεις πως οτιδήποτε από αυτά εκφράζει τον Χριστό;
        Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρεις τίποτα, μα ότι είσαι απλά οπαδός μιας μισαλλόδοξης θρησκείας, η οποία διαδίδει μίσος και διχασμό στο όνομα του Χριστού.

--------------------------------------

Υποτιτλισμοί των καλύτερων βίντεο του Youtube

10 εκπλήξεις όταν πεθάνεις

βίντεο

10 εκπλήξεις όταν πεθάνεις

9:50