Υποτιτλισμοί των καλύτερων βίντεο του Youtube

 

• ΑΤΙΑ/εξωγήινοι
• Xριστιανισμός
• Iνδική πνευματικότητα / γιόγκα
• Lifestyle (τρόπος διαβίωσης)
• Mεταφυσικές ικανότητες
• Παγκοσμιοποίηση
• Θαύματα
• Μετενσάρκωση
• Πολεμικές τέχνες (πάλη με τη δύναμη του νου και μόνο, όπως στο Matrix)
• Επιστήμη και πνευματικότητα
• Επιστημονικές απάτες
• Αιθερικό σώμα
• Ψυχολογία
• Μεταθανάτιες εμπειρίες
• Ιπτάμενα ανθρωποειδή
• Χορός, Βιβλία, Υγεία, Οικολογία, Ζωγραφική, Μουσική
• Επιδείξεις υπνωτισμού
• Ελληνική αρχαιότητα
• Άγγελοι και Πλειάδιοι
• Απανθίσματα

 

Η απάτη της ψυχιατρικής

        
         βίντεο
(επιλέξτε το εικονίδιο)

Αμφισβήτηση του συμβατικού ψυχιατρικού (φαρμακευτικού) μοντέλου
αντιμετώπισης ψυχικών προβλημάτων

Συνοδευτικές στο βίντεο πληροφορίες
(μεταφράσεις από το διαδίκτυο)

------------------ πρόλογος ---------------

Η παρούσα σελίδα είναι συνοδευτική στο βίντεο του γνωστού ψυχιάτρου Peter Breggin για τη ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας) και γενικότερα για την απάτη της ψυχιατρικής. Η σελίδα αυτή εκτείνεται στη χρήση των ψυχοφαρμάκων πέρα από τη ΔΕΠΥ και περιέχει πολυάριθμες μεταφράσεις μου από το διαδίκτυο επιστημονικών άρθρων και διηγήσεων ασθενών.

Το θεωρητικό κομμάτι έχει γραφεί από γνωστούς επιστήμονες της ψυχικής υγείας και ασκεί κριτική στο συμβατικό μοντέλο αντιμετώπισης των ψυχικών προβλημάτων.

Το πρακτικό κομμάτι, που έπεται, αλλά μπορεί να διαβαστεί και ξεχωριστά εδώ, είναι διηγήσεις ατόμων με σωματικά και ψυχικά προβλήματα, που αναζήτησαν επιτυχώς τρόπους αντιμετώπισης άλλους από τα αλλοπαθητικά φάρμακα.

Μαζί με τις πολλές μεταφράσεις, έχω βάλει εδώ κι εκεί και σχόλιά μου ή περιλήψεις των κειμένων που μεταφράζω. Ελπίζω ότι αυτά μπορεί να είναι τροφή για σκέψη καθώς και να παρέχουν ένα συνδετικό ιστό για το ποικίλο υλικό, όπως και να βοηθήσουν στην πιο εύκολη αφομοίωσή του. Το υπόβαθρό μου είναι σπουδές ψυχολογίας σε αμερικάνικο πανεπιστήμιο.

Μιλώ στο δεύτερο πρόσωπο, γιατί είναι μέρος αλληλογραφίας μου.


------------------ κείμενο ---------------

Καθώς γράφω τώρα τον πρόλογο στο βίντεο του ψυχιάτρου Πίτερ Μπρέγκιν, τον υποτιτλισμό του οποίου τελείωσα, και διαβάζω διάφορα στο διαδίκτυο σχετικά με την ψυχιατρική, σκέφτηκα ότι ίσως θα σε ενδιέφερε να ρίξεις μια ματιά σε κάποιους συνδέσμους.

Λέγεται ότι η σχιζοφρένια είναι στα γονίδια, κι από αυτό συμπεραίνουν ότι και οι άλλες ψυχικές παθήσεις είναι στα γονίδια.

Παρακάτω θα βρεις πληροφορίες ότι ούτε έχουν βρεθεί τέτοια γονίδια, αλλά και ότι η όλη επιστήμη της εξαγωγής συμπερασμάτων από τις έρευνες που έχουν γίνει πάνω σε σχιζοφρενή δίδυμα, και που είναι το βασικό επιχείρημα αυτής της ιδεολογίας (της ιδεολογίας της γενετικής κληρονομικότητας των ψυχικών παθήσεων και της χορήγησης φαρμάκων για την αντιμετώπισή τους), είναι λανθασμένη. Είναι λανθασμένη για λόγους σαν τους παρακάτω:

α) Οι ερευνητές "παίζουν" ατέλειωτα με τα νούμερα των ποσοστών ταυτόχρονης ψυχοπάθειας μεταξύ δίδυμων αδερφιών, προκειμένου να τα μεγαλώσουν, καθότι το αποτέλεσμα εξαρτάται εν μέρει από το είδος της στατιστικής ανάλυσης που θα χρησιμοποιήσεις. Έτσι μετατρέπουν νούμερα 13% σε νούμερα 43%.

β) Όταν γίνονται έρευνες όπου τα νούμερα βγαίνουν χαμηλά, αν δεν προσπαθήσουν να μεθερμηνεύσουν τα αποτελέσματα, δεν ασχολούνται καθόλου και παραβλέπουν αυτές τις έρευνες στις ανασκοπήσεις τους του συνόλου των ερευνών.

γ) Το 50% (που υποτίθεται ότι είναι το ποσοστό ταυτόχρονης νόσησης δίδυμων αδερφιών, συγκρινόμενο με ένα 11% για μη δίδυμα αδέρφια) δεν είναι πραγματικό νούμερο αλλά μέσος όρος, εφόσον άλλες έρευνες έχουν δείξει 80 % και άλλες 20% ή χαμηλότερα. Αλλά, ενώ θεωρείται ότι οι παλιότερες έρευνες, που έλαβαν χώρα στα μέσα του περασμένου αιώνα, και που έδωσαν τα μεγαλύτερα ποσοστά, ήταν μεθοδολογικά προβληματικές, η σούμα τις περιλαμβάνει προκειμένου να αυξήσει τα ποσοστά.

(Ας σημειωθεί ότι, μεταξύ 1928 και 1998, δεν έγιναν παρά δεκαπέντε μονάχα ερευνητικές μελέτες στα σχιζοφρενή δίδυμα - αυτό ήταν το σύνολο των μελετών.)

δ) Λαμβάνεται ως δεδομένο ότι τα δίδυμα δεν αντιμετωπίζονται από το περιβάλλον τους διαφορετικά από ό,τι τα μη δίδυμα αδέρφια. Ωστόσο, το περιβάλλον τους τείνει πράγματι να τους ταυτίζει περισσότερο μεταξύ τους, και τείνουν κι οι ίδιοι να ταυτίζουν περισσότερο τον εαυτό τους με το δίδυμο ταίρι τους. Αυτοί είναι παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν στο να νοσήσει και ο δεύτερος δίδυμος με αιτία άλλη από τη γενετική (να νοσήσει δηλαδή επειδή υπάρχει μια ταύτιση μεταξύ των δύο ή επειδή λαμβάνουν όμοια μεταχείριση από τους γύρω, κι έτσι ωθείται κι αυτός προς τα εκεί, σε αντιδιαστολή με ό,τι συμβαίνει με τα μη δίδυμα αδέρφια). Αυτή η επίδραση μη γενετικών παραγόντων στα δίδυμα αντικατοπτρίζεται σε έρευνες που δείχνουν τα διζυγωτικά δίδυμα να έχουν μεγαλύτερα ποσοστά ταυτόχρονης σχιζοφρένιας από ό,τι μη δίδυμα αδέρφια, ενώ η γενετική τους ομοιότητα δεν είναι μεγαλύτερη από αυτή των μη δίδυμων αδερφιών.

ε) Υπάρχει επίσης το θέμα της ερμηνείας των στατιστικών αποτελεσμάτων. Για παράδειγμα, αν «μόνο» το 5% των μη δίδυμων αδερφιών έχουν ταυτόχρονη σχιζοφρένια, ενώ στα δίδυμα αυτό το ποσοστό «ανεβαίνει» στο 11% ή 20%, πώς θα το ερμηνεύσεις αυτό; Συνεχίζει να ισχύει ότι στο 80% των ζευγαριών των δίδυμων αδερφιών νοσεί ο ένας χωρίς να νοσεί ο άλλος, επομένως θα μπορούσαν να υπάρχουν... ποιος ξέρει ποιες άλλες και πόσες αιτίες που δημιουργούν τη νόσο;...

ζ) Επίσης (αυτό το λέω εγώ και όχι τα κείμενα των κλινικών ψυχολόγων και ψυχιάτρων που διάβασα) αν ένα χαρακτηριστικό το μοιράζονται τα δίδυμα, ακόμα κι αν αυτό δεν προέρχεται από το περιβάλλον ή από κάποια ψυχολογική ταύτιση μεταξύ τους, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι προέρχεται από τα γονίδια. Μπορούμε να πούμε μονάχα ότι είναι κληρονομικό, όχι ότι είναι γενετικό. Η διαφορά μεταξύ κληρονομικότητας και γενετικής είναι σημαντική, γιατί όταν τείνουμε να ερμηνεύουμε την κληρονομικότητα ως αποκλειστικά γενετική, τείνουμε να λέμε: "Άρα έχουν ένα βιολογικό πρόβλημα" και τελικά να οδηγούμε τον εαυτό μας στο συμπέρασμα: "Άρα πρέπει να πάρουν χάπια".

Όλα αυτά τα βήματα βέβαια είναι λογικώς προβληματικά. Π.χ. δύο δίδυμα αδέρφια που έχουν ένα γενετικό χαρακτηριστικό που ζητά μια συγκεκριμένη περιβαλλοντική αντιμετώπιση, θα μπορούσαν να αναπτύξουν νόσο όταν αυτή η ανάγκη δεν καλύπτεται, κι ωστόσο όχι όταν καλύπτεται. Εδώ μιλάμε για προδιάθεση. Για παράδειγμα, ας δεχτούμε ότι κάποια άτομα θα μπορούσαν, λόγω γονιδίων, να είναι πιο συναισθηματικά ευαίσθητα ή βεβαρυμμένα και γι' αυτό να αναπτύσσουν πιο εύκολα ψυχική νόσο σε περίπτωση βιασμών τους στην παιδική ηλικία ή άλλων τραυματικών εμπειριών. Αλλά ο τρόπος για να μειωθεί η όποια πιθανότητα να αναπτύξουν τη νόσο (ή για να θεραπευτούν από αυτή) θα μπορούσε να είναι π.χ. η γυμναστική, η γιόγκα, ο διαλογισμός ή η τέχνη, ή οτιδήποτε θα τα εκτόνωνε και θα τα έκανε πιο ήρεμα βαθιά μέσα στην ψυχή τους - μάλλον παρά τα φάρμακα.) Λοιπόν ακόμα και μια "γενετική προδιάθεση", αν υφίσταται κάτι τέτοιο, δεν οδηγεί αναγκαστικά στη φαρμακευτική αγωγή. (Άσε που πρώτα θα έπρεπε να βρεις το γονίδιο και μετά να βρεις κατάλληλα φάρμακα - ΑΝ θα υπήρχαν. Διαβάζω ότι μέχρι στιγμής κανένα γονίδιο δεν έχει βρεθεί για καμία ψυχική πάθηση). Κι επίσης: Αν ένα γονίδιο το έχει το 63% του γενικότερου πληθυσμού, αλλά το έχει το 73 ή 83% των νοσούντων από μια συγκεκριμένη πάθηση, σημαίνει αυτό ότι υπάρχει προδιάθεση που σχετίζεται με το γονίδιο; Πώς θα το ερμηνεύσεις, όταν μάλιστα άλλοι που νοσούν από αυτή την πάθηση μπορεί να μην έχουν αυτό το γονίδιο, αυτό το γονίδιο μπορεί να παρατηρείται αυξημένο σε διάφορες παθήσεις, και μπορεί επίσης να παρατηρείται και σε συνάρτηση με θετικά και επιθυμητά χαρακτηριστικά; Άλλωστε, το γεγονός ότι αυτό το γονίδιο μπορεί να υπάρχει σε κάπως πιο αυξημένη συχνότητα σε άτομα που παρουσιάζουν μεγαλύτερο ποσοστό νόσησης από κάποια πάθηση, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλα γονίδια που υπάρχουν σε μεγαλύτερο βαθμό ή σε μικρότερο βαθμό. Πώς θα συνθέσεις και θα ερμηνεύσεις την όλη εικόνα; Μήπως τελικά κοιτάς πράγματα (τα γονίδια) που δεν είναι καν σχετικά με την πάθηση;

Αυτό ρωτά ο Jonatahn Leo, στο επιστημονικό περιοδικό Human Nature Review (Ανασκόπηση της Ανθρώπινης Φύσης), σε άρθρο του με τίτλο: "Το λογικό λάθος στον υπολογισμό μιας παράλληλης συχνότητας νόσησης 50% στη σχιζοφρένια των μονοζυγωτικών διδύμων". Το άρθρο αυτό αποτελεί μια επιδοκιμαστική περιγραφή και συζήτηση του βιβλίου του κλινικού ψυχολόγου Jay Joseph με τίτλο: "Μια ανασκόπηση της ψευδαισθητικής ιδεολογίας για τα γονίδια: η γενετική έρευνα στην ψυχιατρική και την ψυχολογία υπό το μικροσκόπιο".

Πριν σου παραθέσω τι λέει ο Leo, κάποια σύντομα βιογραφικά στοιχεία του (τα μεταφράζω από αυτή τη σελίδα ) :

Είναι καθηγητής νευροανατομίας στο Κολέγιο Οστεοπαθητικής Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Lincoln Memorial. Ασχολείται με την έρευνα στη βιολογική βάση των ψυχικών διαταραχών όπως η ΔΕΠΥ, η σχιζοφρένια και η κλινική κατάθλιψη. Τα άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στα επιστημονικά περιοδικά Journal of Mind and Behavior (Περιοδικό του Νου και της Συμπεριφοράς), Psychiatric Times (οι Τάιμς της Ψυχιατρικής) και PLOS Medicine (Ιατρική PLOS). Ήταν αρχισυντάκτης του επιστημονικού περιοδικού Ethical Human Psychology and Psychiatry (Ηθική Ανθρώπινη Ψυχολογία και Ψυχιατρική).

Jonathan Leo, Ph.D. is a Professor of Neuroanatomy at Lincoln Memorial University-DeBusk College of Osteopathic Medicine. His research examines the biological basis of mental disorders such as ADHD, schizophrenia, and clinical depression. His articles have appeared in The Journal of Mind and Behavior, Society, Psychiatric Times, and PLOS Medicine. He is the past editor-in-chief of Ethical Human Psychology and Psychiatry.

Λέει ο Jonathan Leo:
http://human-nature.com/nibbs/03/joseph.html

Μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη σε αυτή τη συζήτηση αφορά το πρόσφατο άρθρο στο επιστημονικό περιοδικό Science σχετικά με την ανακάλυψη ότι άτομα με τουλάχιστον ένα αλλήλιο του γονιδίου 5-HTT ήταν περισσότερο επιρρεπή στην κατάθλιψη αν επίσης εκτίθονταν σε μια σειρά από τραυματικές εμπειρίες. Μερικοί ερευνητές είπαν ότι αυτή η μελέτη θα βοηθήσει στην επισήμανση ατόμων που έχουν μια γενετική τάση προς την κατάθλιψη, παρά το γεγονός ότι στην ομάδα των κλινικά καταθλιπτικών ασθενών που είχαν εκτεθεί σε τέσσερις τραυματικές εμπειρίες, αυτοί που έφεραν το αλλήλιο ("γονίδιο της προδιάθεσης") ήταν το 86%, ενώ στην ομάδα των ατόμων που είχαν τέσσερις τραυματικές εμπειρίες αλλά δεν νόσησαν, το ποσοστό που έφερε το αλλήλιο ήταν 72%. Είναι ασαφές πώς αυτή η πληροφορία θα βοηθούσε στην επισήμανση ατόμων που έχουν γενετική τάση για κατάθλιψη ή, ακόμα πιο αμφιλεγόμενα, τι είδους θεραπεία θα έπρεπε να γίνει. Φανταστείτε την συζήτηση μεταξύ ενός γιατρού και ενός κλινικά καταθλιμμένου ασθενή που βίωσε τέσσερα τραυματικά γεγονότα. Θα φαινόταν πως το πιο σημαντικό στοιχείο στη συζήτησή τους θα ήταν τα τραυματικά γεγονότα και όχι το αν το άτομο έχει το αλλήλιο. Η γενετική δομή του ατόμου είναι τελείως περιττή για οποιαδήποτε εξήγηση της κατάθλιψης, και η γενετική με κανένα τρόπο δεν υπονοεί ότι χρειάζονται φάρμακα. Αλλά, το πιο σημαντικό, κάτι που δεν αναφέρεται σε πολλές από τις αναφορές για αυτή τη μελέτη στον Τύπο, είναι ότι το 68% του γενικότερου πληθυσμού φέρει αυτό το αλλήλιο. Οι ερευνητές αυτοί δεν ανακάλυψαν οτιδήποτε μοναδικό στα άτομα που διαγνώστηκαν με κατάθλιψη, αντίθετα ανακάλυψαν κάτι πολύ γενικό για την ανθρώπινη φύση - ότι περισσότεροι από τα δύο τρίτα φέρουμε ένα αλλήλιο που μας κάνει επιρρεπείς στην κατάθλιψη αν βιώσουμε μια σειρά από τραυματικά γεγονότα. Επιπρόσθετα: (α) άτομα που δεν είχαν το αλλήλιο έπαθαν και αυτά κατάθλιψη· (β) η εγκεφαλική επεξεργασία της σεροτονίνης [προφανώς οι ερευνητές συνέδεσαν αυτό το γονίδιο με την παραγωγή σεροτονίνης και αυτή με την κατάθλιψη] συνδέεται στο ψυχιατρικό διαγνωστικό εγχειρίδιο (DSM-IV) με διάφορες παθήσεις· και (γ) αυτό το αλλήλιο πιθανότατα ενέχεται σε πολλά άλλα χαρακτηριστικά, μερικά από τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν ωφέλιμα.

Αν οι περισσότεροι από εμάς είμαστε επιρρεπείς στην κατάθλιψη μετά από μια σειρά τραυματικών γεγονότων, τότε αυτό σίγουρα θέτει υπό αμφισβήτηση τη γραμμή που οι ψυχίατροι έχουν τραβήξει μεταξύ του φυσιολογικού και του παθολογικού. Είναι η κατάθλιψη μετά από τραυματικά γεγονότα μέρος της ανθρώπινης φύσης μας; Μήπως χαρακτηρίζουμε το φυσιολογικό ως παθολογικό; Κουράρουν τα φάρμακα μια ασθένεια ή [αντίθετα] κουκουλώνουν μια φυσιολογική αντίδραση στο στρες; Η έρευνα αυτή φαίνεται να εγείρει περισσότερα ερωτήματα σχετικά με τη σοφία της ευρείας χρήσης ψυχοτρόπων φαρμάκων, από όσα απαντά. Οι συγγραφείς της μελέτης δήλωσαν: «Μέχρι τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας να αναπαραχθούν [από άλλες έρευνες], οι υποθέσεις σχετικά με τα κλινικά παρεπόμενα είναι πρώιμες [δηλαδή το πώς θα επιδρούσε αυτό το εύρημα στο χώρο της κλινικής θεραπείας].» Ωστόσο, το σκέφτηκαν πράγματι αυτό το σχόλιο; Αν αυτή η μελέτη αναπαραχθεί αύριο, τι κλινικά σχέδια στοχάζονται αυτοί οι επιστήμονες - έστω και θεωρητικά;

An interesting twist to this discussion concerns the recent paper in Science about the discovery that individuals with at least one copy of the short allele of the 5-HTT promoter polymorphism were more susceptible to depression if they were also exposed to a series of traumatic events (Caspi, Sugden, Moffitt et al., 2003). Some researchers have said that this study will aid in identifying people prone to depression even though in the group of clinically depressed patients exposed to four traumatic events 86% of them carried at least one copy of the short allele, or susceptibility gene, while in the group exposed to four traumatic events who did not become depressed, 72% were also carriers of the short allele. It is unclear how this information would aid in identifying who is susceptible to depression or, even more controversial, what type of treatment would be provided. Imagine the interaction between a doctor and a clinically depressed patient who had experienced four traumatic events; it would seem that the most important element in this interaction would be the traumatic events, and not whether the person had the short allele. The person�s genetic makeup is entirely unnecessary for any explanation of the depression and the �genetics� in no way implies that drugs are needed. But most importantly, and not mentioned in many of the newspaper accounts of this study, is that 68% of the population carries at least one copy of this allele. [7] These investigators have not discovered anything unique about people diagnosed with depression, rather they have discovered something very general about human nature-more then 2/3rds of us carry an allele that makes us susceptible to depression after suffering a series of traumatic events. In addition, even people without the short form became depressed; serotonin processing has been implicated in numerous DSM-IV conditions; and this allele is most likely involved in many other traits-some of which might be considered beneficial.
If the majority of us are susceptible to depression after a series of traumatic events this certainly calls into question the �line� that psychiatrists have drawn between normal and abnormal. Is depression following traumatic events part of our humanity? Is it possible that someone who is �normal� can be labeled as �abnormal?� Is the drug treating a �disease� or covering up a normal reaction to stress? The study seems to raise more questions about the wisdom of the widespread use of psychotropic drugs than it answers. The authors of the study stated: �Until this study�s findings are replicated, speculation about clinical implications is premature� (p. 389). Yet have they really thought through this comment? If this study is replicated tomorrow what clinical plan are these scientists even remotely entertaining?

[...] Πολύ απλά, η κύρια γραμμή της ψυχιατρικής βρίσκεται σε μια κατάσταση όπου, για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους, δεν θα μπορούσαν ποτέ να παραδεχτούν ότι οι [παθολογικές] καταστάσεις τις οποίες κουράρουν έχουν περισσότερο να κάνουν με περιβαλλοντικούς παράγοντες από ό,τι με γενετικές προδιαθέσεις. Πάρτε, για παράδειγμα, τη ΔΕΠΥ. Το πρόβλημα για τους υποστηρικτές της ριταλίνης είναι ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να παραδεχτούν ότι η κούρα τόσων παιδιών με ψυχοτρόπα φάρμακα έχει έστω και λίγο να κάνει με το περιβάλλον. Αν παραδέχονταν ότι κάτι σαν μικρότερες σχολικές τάξεις θα μπορούσε να ελαττώσει τη χρήση ψυχοτρόπων, το προσωπείο της θεραπείας μιας βιολογικής διαταραχής θα αποκαλυπτόταν. Η ριταλίνη θα έπαυε άμεσα να διαφημίζεται ως μέσο θεραπείας μιας βιολογικά παθολογικής κατάστασης και θα προωθείτο μονάχα ως ένας "γρήγορος, εύκολος και φτηνός" τρόπος, τουλάχιστον συγκριτικά με το να αλλάξεις το περιβάλλον. Στον κόσμο της αμερικανικής κουλτούρας ποπ, η σύγχρονη οπτική για την ψυχική ασθένεια είναι ότι κάποιος περπατά στο δρόμο, όλα πάνε καλά, η ζωή είναι όμορφη και ξαφνικά, από το πουθενά, συμβαίνει μια βιοχημική έλλειψη στον εγκέφαλο. Στη ρίζα κάθε (δια)ταραγμένης σκέψης υπάρχει ένα διαταραγμένο μόριο και στη ρίζα κάθε διαταραγμένου μορίου υπάρχει ένα διαταραγμένο γονίδιο - έτσι πάει η θεωρία. Αυτή η απεικόνιση της ψυχικής ασθένειας έχει οπωσδήποτε υπηρετήσει το στόχο καλά ως εργαλείο μάρκετινγκ, ωστόσο γίνεται όλο και πιο δύσκολο να δικαιολογήσεις αυτή την οπτική βασισμένος σε μια ρεαλιστική εκτίμηση της επιστήμης [των επιστημονικών μελετών που έχουν γίνει].

Εθνικός ραδιοφωνικός σταθμός πρόσφατα έβγαλε στον αέρα μια ομιλία που περιέγραφε πώς στο μέλλον θα μπορούμε να αποξέουμε το μάγουλό μας, να στέλνουμε ένα δείγμα του υλικού της απόξεσης σε μια εταιρεία και να μαθαίνουμε βολικά όλα τα γονίδια που φέρουμε για διάφορες παθήσεις σαν τη σχιζοφρένια. Μίλησα στον συγγραφέα αυτής της είδησης και του εξήγησα ότι κανένας δεν έχει ανακαλύψει ένα γονίδιο για τη σχιζοφρένια. Με παρέπεμψε στην πηγή του, που ήταν μια εταιρεία που παίρνει μέρος στον ενθουσιαστικό αγώνα για την εύρεση γονιδίου ή γονιδίων που ευθύνονται για τη σχιζοφρένια. Αναμφίβολα η έρευνα για γονίδια για τη σχιζοφρένια και άλλες παθήσεις που αναφέρονται στο Ψυχιατρικό Εγχειρίδιο (DSM-IV) θα συνεχίσει με έξαλλο ρυθμό, και είναι σίγουρα το δικαίωμα αυτής της εταιρείας να ξοδεύει εκατομμύρια δολάρια κυνηγώντας αυτά τα γονίδια. Ωστόσο, αν ο Joseph έχει δίκιο, πιθανότατα θα έκαναν καλύτερα να δοκιμάσουν το καζίνο.

National Public Radio recently aired a piece describing how in the future we can swab our cheeks, send the sample off to a company, and conveniently find out all the genes we carry for various diseases such as schizophrenia. I talked to the author of the piece and pointed out to him that no one has discovered a gene for schizophrenia. He referred me to his source which was a company involved in the enthusiastic race to find a gene, or genes, for schizophrenia. No doubt the search for genes for schizophrenia and other DSM-IV conditions will continue at a frantic pace, and it is certainly this company�s prerogative to spend millions of their dollars in the hunt for these genes. However, if Joseph is correct they would probably be better off trying the slot machines.
Quite simply, main-stream psychiatry is in a position where, for political and economic reasons, they could never acknowledge that the conditions they treat have more to do with environmental causes then genetic predispositions. Take ADHD for example, the problem for the Ritalin proponents is that they could never publicly admit that treating so many children with psychotropic drugs has anything at all to do with the environment. If they admitted that something like smaller classrooms could lead to a decrease in psychotropic drug use the fa�ade of treating a medical condition would be revealed. All of sudden Ritalin would go from being advertised as something to treat a medical condition, to a drug that is �quick, easy and cheap�-at least compared to changing the environment. In the world of American pop culture, the current view of mental illness is that someone is walking down the street, everything is going fine, life is good and then out of the blue, there is a chemical shortage. At the route of every twisted thought is a twisted molecule and at the route of every twisted molecule is a twisted gene so the theory goes. This portrayal of mental illness has certainly served its purpose as a marketing tool, yet it is becoming increasingly harder to justify this view based on a realistic appraisal of the science.

Αλλά αυτό που πήγαινα να πω, που το λέω εγώ και όχι οι συγγραφείς που παραθέτω, είναι ότι, ακόμα κι αν ένα χαρακτηριστικό, όπως λόγου χάρη την υποτιθέμενη προδιάθεση για μια αρρώστια, τα δίδυμα το έχουν κληρονομήσει και δεν το λαμβάνουν από το περιβάλλον ή από άλλες διαδικασίες, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι γενετικό. Δεν είναι αυτονόητο ότι κληρονομικότητα = γενετική, παρά μόνο αν πάρεις ως δεδομένο ότι στην ύπαρξη και στο σώμα μας δεν υπάρχει τίποτα άλλο από ύλη και ότι δεν υπάρχει μη υλική ουσία που να περνά από το σώμα των γονιών στο σώμα των παιδιών. Αλλά γιατί θα έπρεπε να είναι αναγκαστικά έτσι; Π.χ. η κιρλιανή φωτογραφία φαίνεται να φωτογραφίζει γύρω από το σώμα μια ενέργεια που δεν είναι υλική και που αλλάζει αντιδρώντας σε συναισθηματικά και νοητικά συμβάντα μέσα στον άνθρωπο - όπως στις περιπτώσεις που αλλάζει η χρωματική απόχρωση της φωτογραφούμενης ενέργειας όταν αυτός συγκεντρώνεται σε διαφορετικά συναισθήματα. Αυτή η ενέργεια φαίνεται να ταυτίζεται περισσότερο με αυτό που οι μυστικιστές πάντα αποκαλούσαν αύρα - μια ψυχική ενέργεια εντός και εκτός του σώματος.
Ένα βίντεο που έχω ανεβάσει το οποίο δείχνει αυτή την ενέργεια είναι το "Βιντεοσκόπηση της ανθρώπινης αύρας" http://www.youtube.com/watch?v=jAjdCuLTJs0  και ένα βίντεο που μιλά για μια άυλη ουσία που βρίσκεται στο ανθρώπινο σώμα και επιδρά στη βιολογία του (και που θα μπορούσε λοιπόν να περνά από μια μητέρα στα δύο σχιζοφρενή παιδιά της, χωρίς να είναι γενετική) είναι το " Μια μεταφυσική οπτική των γονιδίων" http://www.youtubetranslations.gr/genes_pop_up.htm .
Το βίντεο "Επιστημονικές αποδείξεις για αρχαία σοφία και 2012 - David Wilcock" http://www.youtubetranslations.gr/scientific_proofs_pop_up.htm  παρουσιάζει επίσης μια άυλη ενέργεια που επηρεάζει τα ίδια τα γονίδια.

Λοιπόν έτσι έχεις έναν κληρονομικό παράγοντα που δεν είναι γενετικός και που μπορεί να επηρεάσει τόσο τα ίδια τα γονίδια όσο και -απευθείας και μεμονωμένα- την κατάσταση της ψυχικής ή σωματικής υγείας.

Αν είναι έτσι, τότε η κληρονομικότητα δεν ισούται με την γενετική. Και η ύπαρξη των όποιων ομοιοτήτων στα μοτίβα νόσησης διδύμων, ακόμα κι όταν αυτές δεν προέρχονται από περιβαλλοντικούς ή ψυχολογικούς παράγοντες, δεν είναι απαραίτητα γενετικής αιτιολογίας.

Φυσικά αυτή η αυξημένη προδιάθεση τότε (λόγω μιας άυλης, ψυχικής ενέργειας που σε αυτή την περίπτωση θα μεταδίδονταν από γονείς σε παιδιά), θα έπρεπε να γίνει αντιληπτή στο πλαίσιο μιας γενικότερης εικόνας όπου το άτομο επηρεάζεται όχι μόνο από την ψυχική ενέργεια των γονιών του, που του μεταβιβάστηκε κατά τη διαδικασία της αναπαραγωγής, αλλά και από την ίδια τη δική του την ψυχική ενέργεια, το οποίο σημαίνει ότι η ψυχική του εξέλιξη και υγεία επηρεάζεται επίσης (δυνητικά ίσως σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό) από τη δύναμη της θέλησής του, τη στάση του προς τη ζωή, τις προσπάθειες που κάνει για βαθιά ψυχολογική εκτόνωση και καθαρμό και άλλους τέτοιους προσωπικούς ψυχικούς-ψυχολογικούς παράγοντες. Βέβαια η αξιοποίηση τέτοιων παραγόντων και δυνατοτήτων συντείνει σε μια πιο υγιή και ελεύθερη κοινωνία, όχι σε πλουσιότερες φαρμακοβιομηχανίες και στον μεγαλύτερο κρατικό έλεγχο των πολιτών και της νοητικής και ψυχικής τους κατάστασης και συμπεριφοράς τους. Όπως λέει ο Breggin στο παρόν βίντεο, είναι πολύ σαφές τι μάθημα παίρνουν οι αμερικανοί μαθητές όταν βλέπουν τους μισούς τους φίλους να λαμβάνουν τη διάγνωση της ΔΕΠΥ:

Αλλά υπάρχουν άλλα μαθήματα που λαμβάνεις,
είτε παίρνεις το χάπι είτε όχι,
όταν είσαι σε μια τάξη στην οποία
ίσως οι μισοί φίλοι σου
παίρνουν το χάπι.
Μαθαίνεις τι γίνεται (ποιες είναι οι επιπτώσεις)
όταν ξεχωρίζεις από τους άλλους
ή όταν μοιάζεις να βαριέσαι
ή όταν κινείσαι νευρικά
ή όταν δεν χαμογελάς δεόντως στον δάσκαλο καθημερινά.
Μαθαίνεις ότι σου βάζουν μια ταμπέλα και σε χαπακώνουν.
Αυτό έχει ισχυρή επίδραση,
όχι μόνο στα παιδιά που έχουν υποβληθεί στην ιδέα ότι έχουν ελαττωματικούς εγκεφάλους
-το οποίο είναι ψέμα- ,
αλλά επίσης και στα άλλα παιδιά που το παρατηρούν:
Και... Θυμάστε τις κινηματογραφικές ταινίες την εποχή του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου,
πώς όλοι [οι στρατιώτες] πάντα κάπνιζαν σε αυτές;
Αυτό δεν ήταν σύμπτωση.
Συνέβαινε εσκεμμένα,
επειδή οι εταιρείες καπνού γνώριζαν
ότι αν κατόρθωναν να εθίσουν στον καπνό τούς νεαρούς στρατιώτες,
θα τους είχαν πελάτες σε όλη τους τη ζωή.
Λοιπόν τι συμβαίνει τώρα που βάζουν όλα αυτά τα παιδιά να παίρνουν φάρμακα;
Γιατί προμοτάρουν τώρα οι φαρμακευτικές εταιρείες τόσο πυρετωδώς στα παιδιά;
Διότι δεν πρόκειται μόνο για το παιδικό αγοραστικό κοινό.
Πρόκειται για ασθενείς δια βίου.

Βέβαια, η κατάσταση δεν είναι ακόμα τέτοια στην Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε να γίνει αν δεν προσέξουμε. Η χορήγηση ψυχοφαρμάκων για τα προβλήματα της ζωής είναι αμερικανικό φρούτο και ήδη υπάρχει μια τάση εξάπλωσης αυτής της ιδεολογίας και πρακτικής εκτός των συνόρων της Αμερικής. Αστόχαστος και δούλος της τεχνοεπιστήμης όπως έχει καταντήσει ο Έλληνας, τελείως άσχετος με τις ανθρωπιστικές σπουδές και προσεγγίσεις που αποτελούν τη βάση της (αρχαιο)ελληνικής προσφοράς στον κόσμο -δηλαδή ότι είναι οι αρετές και η νόηση που προάγουν τη ζωή σου και όχι η κατανάλωση των κάθε είδους προϊόντων της τεχνοεπιστήμης-, θα ήταν ο πρώτος υποψήφιος πελάτης για τέτοια προϊόντα. - Και θα θεωρούσε τον εαυτό του φωτισμένο κιόλας που μπορεί να κάνει μια τέτοια επιλογή, και τυχερό γιατί ζει "στον αιώνα μας" όπου τέτοιες "λύσεις" προσφέρονται από κράτος και εταιρείες.

Η κατάσταση που περιγράφω πιο πάνω, δηλαδή η ύπαρξη διαφόρων μη γενετικών/γονιδιακών αιτίων, και συγκεκριμένα περιβαλλοντικών και ψυχικών, τα τελευταία προερχόμενα τόσο από τους ίδιους τους νοσούντες όσο και από τους βιολογικούς γονείς τους, γίνεται ακόμα πιο περίπλοκη διότι υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία, τα οποία παρουσιάζει στο βίντεό μου "Επιστημονικές αποδείξεις για τη μετενσάρκωση" http://www.youtube.com/watch?v=HcqtnDSFAAw  ο Δρ Τζιμ Τάκερ, καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Βιργινίας, ότι μετενσαρκωνόμαστε. Αυτό που φέρουμε μαζί μας ως «προίκα» από προηγούμενες ενσαρκώσεις μας, και που θα μπορούσε να επηρεάσει τη ζωή και την υγεία μας με διάφορους τρόπους, θα ήταν ένας επιπρόσθετος δυνητικός αιτιολογικός παράγοντας σε εκείνο το 80 ή 90% των περιπτώσεων διδύμων που νοσούν από σχιζοφρένια χωρίς να νοσεί ο αδερφός τους.

Ανάμεσα σε τόσους παράγοντες, άλλους από τους οποίους τους προσεγγίζουμε μερικώς και τους ερμηνεύουμε αντιεπιστημονικώς, επηρεαζόμενοι από το κλίμα της εποχής και τις προσωπικές/επαγγελματικές μας προτιμήσεις, ανάγκες και φιλοδοξίες (όλη αυτή η συζήτηση για τη γενετική βάση της σχιζοφρένιας γίνεται και χρησιμοποιείται για να προωθούνται τα φάρμακα των εταιριών στο κοινό - όχι μόνο τα φάρμακα για τη σχιζοφρένια αλλά και για οτιδήποτε οι ψυχίατροι χαρακτηρίσουν ως "νόσο" - άσε που τα ίδια φάρμακα χρησιμοποιούνται σε διαφορετικές εποχές, ανάλογα με την λήξη της πατέντας, για διαφορετικές "νόσους"), πώς να βγάλεις συμπέρασμα τι ισχύει και τι όχι; Δεν θα επηρεαστείς, σε ό,τι κι αν πιστέψεις, από την προσωπική σου ιδιοσυγκρασία και την τάση σου να βρίσκεις ή να μη βρίσκεις υλικούς παράγοντες που ορίζουν τη ζωή σου; Δεν θα επηρεαστεί η σκέψη σου από τους φόβους σου και την ανάγκη σου να βρεις μια εύκολη και εγγυημένη λύση για τα προβλήματά σου, που θα χαίρει της υποστήριξης και προστασίας των "ειδικών";

Και θα έπρεπε να φανεί παράξενο αν, από όλη αυτή την δυσερμήνευτη κατάσταση με τους πολλούς και διάφορους παράγοντες που επιδρούν σε μια έγκυρη ερμηνεία, το μόνο που φτάνει σε εμάς και για το οποίο ακούμε από τα μέσα ενημέρωσης είναι η οπτική που υποστηρίζει την αγορά φαρμάκων από τους ψυχιάτρους, λες και καμιά άλλη οπτική δεν υπάρχει (στην καλύτερη περίπτωση μονάχα λίγη παράλληλη συμβουλευτική και ψυχοθεραπεία, την οποία άλλωστε θα μπορούσε να κάνει και ο ίδιος ο ψυχίατρος); Πόσο αντικειμενική πιστεύεις ότι είναι η παρουσίαση "των αποτελεσμάτων των επιστημονικών ερευνών" που πλημμυρίζουν τον Τύπο, οι οποίες πληροφορούν πως τα δίδυμα αδέρφια "τείνουν να νοσούν αμφότερα από σχιζοφρένια σε ποσοστό 50%" και ότι άρα υπάρχει ένας ισχυρός γενετικός (γονιδιακός) αιτιολογικός παράγοντας "στις ψυχικές ασθένειες";

Λέει ο Faraone, ένας από τους ερευνητές στη γενετική κληρονομικότητα των ψυχικών ασθενειών:

"Πολλοί γονείς διστάζουν να πάρουν τα παιδιά τους σε ψυχιάτρους για να τους δοθούν ψυχοτρόπα φάρμακα, και άλλοι το βρίσκουν δύσκολο να διατηρηθούν σταθεροί στην αγωγή. Αυτά τα προβλήματα ελαττώνονται όταν συζητάμε τη γενετική αιτιολογία της ΔΕΠΥ."

Many parents are reluctant for their children to take psychotropic medication and others find it difficult to maintain the prescribed regimes. These problems are mitigated by discussing the genetic etiology of ADHD�� (Faraone, 1996, p. 598).

Και φυσικά, το χρήμα ρέει για γενετικούς ερευνητές, όταν ο κόσμος πιστεύει ότι νοσεί λόγω γενετικής. Υπάρχουν κονδύλια, υπάρχουν δωρεές, υπάρχει μια ολόκληρη ψυχοφαρμακευτική βιομηχανία που τρέφεται από την διαδεδομένη πίστη ότι ο άνθρωπος χρειάζεται φάρμακα, αλλιώς νοσεί ψυχικά. Τα φάρμακα θα πουλήσουν, είτε χειροτερεύουν τον πελάτη-ασθενή, είτε τον βελτιώνουν. Και, αν τον χειροτερεύουν, και του πεις ότι χειροτερεύει λόγω της πάθησής του, και φοράς γραβάτα, έχεις σοβαρό ύφος, αρνηθείς υπεροπτικά να το συζητήσεις και απλά πεις "όπως δείχνει πέραν αμφιβολίας η επιστημονική έρευνα", δεν θα το πιστέψει; Δεν θα το πιστέψει όταν έχει δεχθεί τόση πλύση εγκεφάλου από τα μίντια, από την τηλεόραση, από το αμερικανικό κράτος;

Μεταφράζω από το προαναφερόμενο άρθρο του Jonathan Leo, καθηγητή στο Lincoln Memorial University, στο περιοδικό Human Nature Review:

Είναι δύσκολο να βρεις οποιαδήποτε υπεράσπιση της βιολογικής ψυχιατρικής, η οποία να μην αναφέρεται στις έρευνες για τα σχιζοφρενή δίδυμα. Ως ένα μονάχα παράδειγμα: ο Στίβεν Χάιμαν, ο πρώην πρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Ψυχικής Υγείας, παρουσιάστηκε μπροστά στην Επιτροπή Βιοηθικής του προέδρου Τζορτζ Μπους με σκοπό να υπερασπίσει τη ραγδαία αύξηση της χρήσης ριταλίνης και άλλων ψυχοτρόπων φαρμάκων σε μικρά παιδιά. Στον εισαγωγικό του μονόλογο, δεν αναφέρθηκε σε μελέτη που να τεκμηριώνει τη βιολογική βάση της ΔΕΠΥ· δεν παρέθεσε μελέτη που να δείχνει τα ευεργετήματα της ριταλίνης· αντ' αυτού παρέθεσε "το ποσοστό 50% σύγχρονης νόσησης διδύμων από σχιζοφρένια". Τα σχόλιά του, που δεν είναι ασυνήθιστα, απλά αντηχούν την κοινή πεποίθηση στην ψυχιατρική ότι αν η σχιζοφρένια είναι γενετική, τότε άλλες ψυχιατρικές καταστάσεις όπως η ΔΕΠΥ θα πρέπει και αυτές να είναι γενετικές. Αλλά, από μια άλλη οπτική, όταν ένας ψυχίατρος υπερασπίζεται τη βιολογική βάση της ψυχικής ασθένειας και αρχίζει τη συζήτηση παραθέτοντας γενετικές αποδείξεις [δηλαδή υποτιθέμενα στατιστικά αποτελέσματα από έρευνες σε διδύμους και όχι πραγματικά ευρήματα παθολογικών γονιδίων] και όχι βιολογικές αποδείξεις όπως παθολογικούς δείκτες ή εξετάσεις αίματος, αυτό είναι μια σιωπηρή παραδοχή ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν βιολογικές αποδείξεις. Αν υπάρχουν καλές βιολογικές αποδείξεις, τότε γιατί δεν αναφέρεται σε αυτές;

It is hard to find any defense of biological psychiatry that does not mention the schizophrenia twin research. As just one example, Steven Hyman, the former-chairman of NIMH, appeared before President George Bush�s Commission on Bioethics for the purpose of defending the meteoric rise in the use of Ritalin and other psychotropic drugs in young children. In his opening monologue he did not cite a study documenting the biological basis of Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD); he did not cite a study showing the benefits of Ritalin; instead he cited the �50% schizophrenia twin concordance rate� (see http://www.bioethics.org). His comments, which are not uncommon, are simply an echo of a commonly held belief in psychiatry that if schizophrenia is �genetic� then other psychiatric conditions such as ADHD must also be �genetic.� But in another sense when a psychiatrist defends the biological basis of mental illness and starts the discussion by citing genetic evidence, and not biological evidence such as pathological markers or blood tests, this is a tacit acknowledgement that in fact there is no biological evidence. If there was good biological evidence then why not mention it?

Για να δείξω πόσες προσεγγίσεις μπορούν να υπάρξουν, μεταφράζω παρακάτω το άρθρο μιας γνωστής ψυχιάτρου στο BBC News, η οποία παίρνει ένα μέσο δρόμο και λέει ότι, αν και δεν υπάρχει θέμα "βιοχημικών ανισορροπιών" στον εγκέφαλο, ωστόσο θα μπορούσες θεμιτά να χρησιμοποιήσεις χάπια σε περιπτώσεις που η κατάστασή σου είναι πολύ δύσκολη, προκειμένου να δραπετεύσεις για λίγο από τον εαυτό σου και να μην τον αισθάνεσαι. Αλλά θα πρέπει να ξέρεις γιατί το κάνεις και ότι αυτό γίνεται μόνο για περιορισμένο χρονικό διάστημα και για να σου δώσει μια παύση, και όχι γιατί υπάρχει κάτι στραβό με τον εγκέφαλό σου που οι ουσίες αυτές θα διορθώσουν.

Ο λόγος που δεν συμφωνώ προσωπικά με αυτή τη "μέση" στάση είναι ότι, άπαξ και αρχίσεις να παίρνεις χάπια, τείνουν να δημιουργούν εθισμό και μετά δεν μπορείς να σταματήσεις. Επίσης επειδή είναι ένας μεγάλος πειρασμός να ξεφεύγεις από τον εαυτό σου, ακόμα κι αν καταφέρεις να βρεις τα χάπια εκείνα που [για κάποιο διάστημα ίσως] σε βοηθάνε να ξεφεύγεις επιτυχώς. Είναι πραγματικά αυτός ο τρόπος με τον οποίο μπορείς να πας μπροστά στη ζωή σου;

Τα χάπια έχουν επίσης ουσιαστικές βλαβερές επιδράσεις, όπως εξηγεί ο Breggin στο βιβλίο του που διαβάζω αυτό τον καιρό, το τετρακοσίων σελίδων "Απαντώντας στη Ριταλίνη" (Talking Back to Ritalin), στο οποίο, σε σχέση με τα διεγερτικά φάρμακα, παρουσιάζει τη σχετική επιστημονική βιβλιογραφία για αρνητικές τους επιδράσεις στον εγκέφαλο, για εθισμό, τάση κατάχρησης της ουσίας, παθολογικές συμπεριφορικές και ψυχολογικές αλλαγές κ.ο.κ. , που δημιουργούνται από τη χρήση τους σε ανθρώπους και ζώα.

Αλλά πριν παραθέσω τη Δρ Joanna Moncrieff, συγγραφέα τού "Ο Μύθος της Χημικής Θεραπείας" (βιογραφικό της εδώ https://iris.ucl.ac.uk/research/personal?upi=JMMON33  ), από το άρθρο της στην ιστοσελίδα "Νέα του BBC" (BBC News), θα ήθελα να κάνω το εξής σχόλιο, σε σχέση με την παρακάτω δήλωση που κάνει:

"[Τα φάρμακα] επηρεάζουν όλους, άσχετα απ' το αν έχουν ψυχοπαθολογία ή όχι."

Σχόλιό μου:

Το ίδιο τονίζει και ο Breggin επίσης στο παρόν βίντεο καθώς και στο βιβλίο του "Απαντώντας στη Ριταλίνη", αλλά και άλλοι, όπως π.χ. ο Χάρολντ Κόπλεβιτς (βλ. αυτό το βίντεο), γνωστός ψυχίατρος που υποστηρίζει τα φάρμακα για τη ΔΕΠΥ (κι επίσης, πρέπει να πω, κερδίζει τεράστια ποσά κι έχει εμπλακεί με τα αμερικανικά δικαστήρια. Περισσότερες πληροφορίες για αυτό πιο κάτω). Είναι πολύ σημαντικό ότι τα φάρμακα επηρεάζουν όλους το ίδιο, γιατί αυτό αναιρεί τον ισχυρισμό που γίνεται από κάποιους ψυχιάτρους τους οποίους επισκεπτόμαστε και μας διαβεβαιώνουν ότι αν μας δώσουν κάποια φάρμακα και "λειτουργήσουν", τότε αυτό δείχνει ότι έχουμε τη σχετική πάθηση. Όπως λέει ο Breggin στο παρόν βίντεο:

Μην αφήσετε οποιονδήποτε να σας κοροϊδέψει ότι υπάρχει διαφορά στις επιδράσεις των φαρμάκων μεταξύ των διαγνωσμένων και των μη διαγνωσμένων ατόμων. Αν το πούνε αυτό, είτε ψεύδονται είτε πραγματικά δεν έχουν ιδέα. Κανείς δεν το πιστεύει πια αυτό. Πρόκειται για τέχνασμα δημοσίων σχέσεων. "Α, απλά επιδρά στα παιδιά με ΔΕΠΥ!" Πρόκειται για τέχνασμα δημοσίων σχέσεων.

Και αλλού στο βίντεο:

Και εδώ έχουμε τόνους από πειράματα σε ζώα [που] δείχνουν καθολικά τι κάνουν τα φάρμακα σε όλα τα παιδιά και τα ζώα - δεν έχει τίποτα να κάνει με το αν έχεις μια πάθηση. Αυτό είναι σαν να λες, βλέποντας έναν μεθυσμένο στο δρόμο: "Ω, θα πρέπει να είναι ευεπηρέαστος στο αλκοόλ!" Ανοησίες. Τα φάρμακα επηρεάζουν όλους βασικά με τον ίδιο τρόπο - λαμβάνοντας υπόψη και τις κανονικές αποκλίσεις μεταξύ ατόμων, οι οποίες είναι φυσικά αρκετά μεγάλες, αλλά βασικά επιδρούν πάνω σου με τον ίδιο τρόπο - είτε είσαι υπερκινητικός, υποκινητικός, κακός, καλός, μοχθηρός ή ό,τι άλλο. Τα φάρμακα επιδρούν στον εγκέφαλό σου, τη μηχανή, με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Δεν έχει σχέση με το αν έχεις "ΔΕΠΥ" ή όχι. Και ετούτο οι ειδικοί όντως το ξέρουν. Δεν μπορούν να στο πουν, αλλά το γνωρίζουν, είναι γραμμένο σε όλα τα εγχειρίδια.


Λέει λοιπόν η Δρ Joanna Moncrieff , συγγραφέας τού "Ο Μύθος της Χημικής Θεραπείας" σε άρθρο της στην ιστοσελίδα "Νέα του BBC" (πρώτα μεταφράζω τον πρόλογο από τον δημοσιογράφο):
http://news.bbc.co.uk/2/hi/health/8138893.stm

Δημοσιογράφος:

Το να παίρνεις χάπια για να κουράρεις την κατάθλιψη θεωρείται ευρέως ότι λειτουργεί αντιστρέφοντας μια χημική ανισορροπία.

Αλλά στη στήλη μας για την υγεία αυτής της εβδομάδας, η Dr Joanna Moncrieff, καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (University College London), λέει ότι, στην πραγματικότητα, τα χάπια βάζουν ένα άτομο σε φαρμακογενείς καταστάσεις (παθολογικές καταστάσεις που δημιουργούνται από τα ίδια τα φάρμακα).

Δρ Joanna Moncrieff:

Αν πήγες σε γιατρό για συναισθηματικά προβλήματα σε κάποια στιγμή μέσα στα τελευταία είκοσι χρόνια, μπορεί να σου είπε ότι έχεις χημική ανισορροπία και ότι χρειάζεσαι χάπια για να τη διορθώσεις.

Και δεν σκέφτονται έτσι μόνο οι γιατροί.

Περιοδικά, εφημερίδες, οργανώσεις ασθενών και διαδικτυακοί τόποι έχουν όλα τους δημοσιεύσει την ιδέα ότι καταστάσεις όπως η κατάθλιψη, το άγχος, η σχιζοφρένια και η διπολική διαταραχή μπορούν να αντιμετωπιστούν με φάρμακα που βοηθούν στη διόρθωση ενός υποκείμενου εγκεφαλικού προβλήματος.

Σε άτομα με σχιζοφρένια ή άλλες καταστάσεις συχνά ειπώνεται ότι χρειάζεται να παίρνουν ψυχιατρικά φάρμακα για την υπόλοιπη ζωή τους για να σταθεροποιήσουν τη χημεία του εγκεφάλου τους, ακριβώς όπως ένας διαβητικός χρειάζεται να παίρνει ινσουλίνη.

Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει λιγοστή δικαιολόγηση αυτής της οπτικής των ψυχιατρικών φαρμάκων.

Πρώτον, αν και ιδέες όπως η σεροτονινεργική θεωρία της κατάθλιψης [ότι προκαλείται από τα επίπεδα του νευροδιαβιβαστή σεροτονίνη στον εγκέφαλο] έχει δημοσιοποιηθεί εκτενώς, η επιστημονική έρευνα δεν έχει εντοπίσει οποιεσδήποτε αξιόπιστες ανωμαλίες του σεροτονινεργικού συστήματος σε άτομα που έχουν κατάθλιψη.

Δεύτερον, συχνά λέγεται πως το γεγονός ότι η φαρμακευτική αγωγή "λειτουργεί" δείχνει ότι υπάρχει μια υποκείμενη βιολογική έλλειψη.

Αλλά υπάρχει μια άλλη εξήγηση για το πώς τα ψυχιατρικά φάρμακα επηρεάζουν άτομα με συναισθηματικά προβλήματα.

Συχνά παραβλέπεται ότι τα φάρμακα που χρησιμοποιεί η ψυχιατρική είναι ψυχοδραστικά, όπως το αλκοόλ και η κάνναβη.

Τα ψυχοδραστικά φάρμακα κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται διαφορετικά. Τους βάζουν σε μια αλλαγμένη νοητική και φυσική κατάσταση.

Επηρεάζουν όλους, άσχετα απ' το αν έχουν ψυχοπαθολογία ή όχι.

Γι' αυτό, ένας εναλλακτικός τρόπος να κατανοήσουμε γιατί τα ψυχιατρικά φάρμακα επηρεάζουν τους ανθρώπους είναι να κοιτάξουμε τα ψυχοδραστικά αποτελέσματα που προκαλούν.

Για παράδειγμα, φάρμακα όπως αυτά που αποκαλούνται αντιψυχωτικά αμβλύνουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα, το οποίο μπορεί να βοηθήσει κάποιον με ψύχωση.

Φάρμακα όπως το βάλιουμ δημιουργούν μια κατάσταση χαλάρωσης και ευχάριστης υπνηλίας, η οποία μπορεί να μειώσει το άγχος και τη διέγερση.

Φάρμακα που αναφέρονται ως "αντικαταθλιπτικά" προέρχονται από πολλές και διάφορες χημικές κατηγορίες και προκαλούν ποικιλία επιδράσεων.

Πριν από το 1950, τα φάρμακα που χρησιμοποιούνταν για προβλήματα ψυχικής υγείας ήταν αντιληπτά ως ψυχοδραστικά φάρμακα που είχαν κυρίως κατασταλτικές επιδράσεις.

Οι θεωρήσεις σχετικά με τα ψυχιατρικά φάρμακα άλλαξαν τις δεκαετίες του 50 και 60.

Σταδιακά άρχισαν να τα βλέπουν ως συγκεκριμένες αγωγές για συγκεκριμένες παθήσεις, και οι ψυχοδραστικές τους επιδράσεις ξεχάστηκαν.

Ωστόσο, αυτός ο μετασχηματισμός δεν βασίστηκε σε οποιαδήποτε ουσιαστικά τεκμήρια.

Κατά τη γνώμη μου, παραμένει πιο εύλογο ότι "λειτουργούν" προκαλώντας τα ίδια καταστάσεις που καταπιέζουν ή επικαλύπτουν συναισθηματικά προβλήματα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιες φορές τα ψυχιατρικά φάρμακα δεν μπορούν να είναι χρήσιμα.

Αλλά οι άνθρωποι χρειάζεται να αντιληφθούν τι κάνουν τα φάρμακα και το είδος των επιδράσεων που προκαλούν.

Επί του παρόντος οι άνθρωποι ενθαρρύνονται να πιστέψουν ότι αν παίρνουν χάπια, αυτά θα τους κάνουν να αισθάνονται καλύτερα αντιστρέφοντας κάποια ελαττωματική εγκεφαλική διαδικασία.

Αυτό ακούγεται καλό. Αν ο εγκέφαλός σου δεν λειτουργεί σωστά, και ένα φάρμακο μπορεί να τον κάνει να λειτουργεί καλύτερα, τότε είναι λογικό να το πάρεις.

Αν, από την άλλη, δίναμε στους ανθρώπους μια πιο πραγματική εικόνα, τότε η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να μην φαινόταν πάντα τόσο επιθυμητή.

Αν έλεγες στους ανθρώπους ότι δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει στον εγκέφαλό τους, αλλά ότι θα μπορούσαν να πάρουν ένα χάπι που θα τους έκανε να νιώσουν διαφορετικά και θα μπορούσε να βοηθήσει να καταστείλουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, τότε πολλά άτομα μπορεί να επέλεγαν να αποφύγουν να πάρουν φάρμακα, αν μπορούσαν.

Ενώ, από την άλλη, άτομα που είναι βαριά διαταραγμένα ή δυστυχισμένα μπορεί να καλωσόριζαν αυτές τις επιδράσεις, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα.

Οι άνθρωποι χρειάζεται να αποφασίσουν οι ίδιοι σχετικά με το αν η λήψη ψυχοδραστικών ουσιών είναι ένας χρήσιμος τρόπος να διαχειριστούν τα συναισθηματικά τους προβλήματα.

Για να το κάνουν αυτό υπεύθυνα, ωστόσο, οι γιατροί και οι ασθενείς χρειάζεται να πληροφορηθούν πολύ περισσότερα σχετικά με τη φύση των ψυχιατρικών φαρμάκων και τις επιδράσεις που αυτά προκαλούν.


Ας κάνω την εξής ερώτηση. Ας πούμε ότι σου συμβαίνει ό,τι συνέβη σε μια φίλη μου πριν κάποιο διάστημα. Πηγαίνεις με ένα φίλο σου στην θάλασσα για μπάνιο. Ενώ κολυμπάτε, περνά ένα μηχανοκίνητο πλοιάριο που τον ρουφά στη δίνη του, με αποτέλεσμα να του κοπούν τα πόδια και να πνιγεί. Για σένα αυτή είναι μια πραγματικά πολύ τραυματική κατάσταση, ακόμα περισσότερο μάλιστα αν έχεις την οποιαδήποτε πεποίθηση ότι θα μπορούσες να κάνεις κάτι για να τον προστατέψεις ή προειδοποιήσεις. Ωστόσο, πρόκειται πραγματικά να σε ηρεμήσει ή βοηθήσει το βάλιουμ ή άλλο ψυχοφάρμακο; Δεν θα πρέπει να ζήσεις αυτό που σου συμβαίνει και σταδιακά να το ξεπεράσεις, στο βαθμό και με τον τρόπο που μπορείς; Και δεν θα σε δυναμώσει έτσι και ωριμάσει αυτό το γεγονός, καθώς σε προτρέπει να συνειδητοποιήσεις την τραγική πλευρά της ζωής;

Είναι τα χάπια που καταπιέζουν και κουκουλώνουν τα συναισθήματα και τις εμπειρίες σου πράγματι η λύση;

Ένας γνωστός μου διαγνώστηκε με ψυχωτικό επεισόδιο. Περιγράφοντάς μου την κατάσταση, μου είπε ότι άκουγε φωνές. Πρόσθεσε ότι σε καμία φάση δεν ήταν "τρελός".

Του δόθηκαν φάρμακα για τη σχιζοφρένια και οι γονείς του επέμεναν να τα πάρει.

Αφού τα πήρε μία φορά, είπε: "Δεν θα τα ξαναπάρω ποτέ" και δεν τα ξαναπήρε.

Έβαλε στη ζωή του υγιεινή διατροφή και βελονισμό, από ό,τι μου είπε.

Μετά από κάποιο διάστημα ξαναγύρισε στην πρότερη κατάσταση (την "υγιή").


Αν άκουγα μέσα μου φωνές που μου έλεγαν ότι οι άνθρωποι με ζηλεύουν γιατί είμαι μεγαλοφυής, και γι' αυτό σκοπεύουν να με σκοτώσουν, θα το έβλεπα ως πρόκληση για να σταθώ αδιάφορος προς αυτές τις φωνές. Τι αλλάζει στ' αλήθεια όταν ο νοητικός μας κόσμος εκδηλώνεται ζωντανά; Μήπως είναι αυτό μια πρόκληση για να αντιληφθούμε ότι υπάρχει; Μήπως το πρώτο διάστημα θα περάσει από μέσα μας το μεγαλύτερο μέρος από την ένταση που σχετίζεται με αυτό τον καινούργιο ψυχικό κόσμο που εκδηλώνεται μπροστά μας, και μετά θα το ξεπεράσουμε και θα συνεχίσουμε πλουσιότεροι τη ζωή μας; Μήπως αυτό που χρειαζόμαστε είναι συμπεριφορικά, ψυχολογικά και πνευματικά μέτρα αντιμετώπισης;

Παρακάτω η Wikipedia περιγράφει το βιβλίο του πολυβραβευμένου συγγραφέα και δημοσιογράφου στον χώρο της ψυχικής υγείας Ρόμπερτ Γουίτακερ, Διευθυντή Εκδόσεων της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ, "Τρελός στην Αμερική: Κακή Επιστήμη, Κακή Ιατρική και η Συνεχιζόμενη Κακομεταχείριση των Ψυχικά Ασθενών (Mad in America: Bad Science, Bad Medicine, and the Enduring Mistreatment of the Mentally Ill)
http://en.wikipedia.org/wiki/Mad_in_America

Μεταφράζω από την περιγραφή της Wikipedia:

Μέρος Πρώτο: Το Αρχικό Φρενοκομείο (1750 έως1900)

Το πρώτο μέρος του βιβλίου περιγράφει αρχικές θεραπείες όπως η περιστρεφόμενη καρέκλα που μπορούσε να φτάσει στις εκατό περιστροφές το λεπτό, την Καρέκλα που σε Ηρεμεί, η οποία ακινητοποιούσε τους ασθενείς, και θεραπείες με νερά [ίσως εννοεί ψυχρολουσίες]. Ο Γουίτακερ μετά περιγράφει "ηθικές θεραπείες", που άρχισαν το 1793 και στη γαλλική επανάσταση και καθιερώθηκαν στην Αμερική από τους Κουάκερους το1817, στις οποίες υπεύθυνοι που δεν ήταν γιατροί (ή επαγγελματίες ψυχικής υγείας) έκαναν θεραπεία στους ψυχικά ασθενείς σε μικρά οικήματα [εστίες, σπίτια] με πολλή καλοσύνη και είχαν καλά αποτελέσματα: Περίπου 35 έως 80% των ασθενών αφήνονταν ελεύθεροι εντός ενός χρόνου, οι περισσότεροι από αυτούς θεραπευμένοι. Το Νοσοκομείο της Πενσυλβανίας ανέφερε ότι περίπου 45% των ασθενών πήραν εξιτήριο ως θεραπευμένοι και 25% πήραν εξιτήριο ως βελτιωμένοι. Στο Νοσοκομείο Worcester State Hospital [μόνο το] 35% ήταν χρονίως ασθενείς ή είχαν πεθάνει όντας ακόμα ασθενείς. Ο Δρ George Wood, ένας επισκέπτης, ανέφερε το 1851:

"Συναντάς ανθρώπους να περπατούν, να συζητούν, να διαβάζουν ή να απασχολούνται με άλλους τρόπους, τακτικά και συχνά όμορφα ντυμένοι, καθώς περνάς από τους οποίους συστήνεσαι και γνωρίζεσαι με αυτούς, όπως στη συνηθισμένη κοινωνική ζωή. Και βρίσκεις όχι σπάνια τον εαυτό σου σε αδυναμία να αποφασίσεις αν τα άτομα που μόλις γνώρισες είναι στην πραγματικότητα οι τρελοί, ή δεν είναι ίσως επισκέπτες ή αξιωματούχοι του ιδρύματος."

Part One: The Original Bedlam (1750–1900)
Part One describes early treatments like a spinning chair which could reach 100 revolutions per minute, the Tranquilizer Chair which immobilized patients, and water therapies.[4]:12–13, 16 Whitaker then describes moral treatment, dating back to 1793 and the French Revolution and established in the U.S. by Quakers in 1817, in which lay superintendents treated the mentally ill in small homes with great kindness and had good outcomes: About 35 to 80 percent of patients were discharged within a year, the majority of them cured. Pennsylvania Hospital reported that about 45 percent of patients were discharged as cured and 25 percent discharged as improved. In Worcester State Hospital, 35 percent were chronically ill or had died while mentally ill.[4]:36 Dr. George Wood, a visitor, reported in 1851:
“ "...you encounter persons walking, conversing, reading or variously occupied, neatly and often handsomely dressed, to whom as you pass you receive an introduction as in ordinary social life; and you find yourself not infrequently quite at a loss to determine whether the persons met with are really the insane, or whether they may not be visitors or officials in the establishment."[5]

Μέρος Δεύτερο: Η πιο Σκοτεινή Εποχή

Το Δεύτερο Μέρος περιγράφει την άνοδο της ευγενικής, που κατάργησε την "ηθική θεραπεία" αντικαθιστώντας την με αναγκαστική στείρωση των ψυχικά ασθενών, και οδήγησε στην ανάπτυξη του πεδίου της ψυχιατρικής και της νευροεπιστήμης, οι ειδικοί των οποίων ασκούσαν κώμα ινσουλίνης (insulin coma), σπασμούς με πεντυλενοτετραζόλη (metrazol convulsion), αναγκαστικά ηλεκτροσόκ και λοβοτομές.

Part Two: The Darkest Era (1900–1950)
Part Two describes the rise of eugenics which did away with moral treatment in favor of forced sterilization of the mentally ill, and led to newly invigorated fields of psychiatry and neuroscience whose experts practiced insulin coma, metrazol convulsion, forced electroshock, and lobotomy.[4]:136

Μέρος Τρίτο: Πίσω στο Φρενοκομείο (1950 έως δεκαετία του 1990)

Το Τρίτο Μέρος περιγράφει την εφεύρεση του νευροληπτικού φαρμάκου χλωροπρομαζίνη (θοραζίνη) από την εταιρεία Rhône-Poulenc στη Γαλλία, και την αγορά της [στην Αμερική] από την εταιρεία GlaxoSmithKline. Το φάρμακο "δημιουργεί ένα αποτέλεσμα παρόμοιο με την λοβοτομή του πρόσθιου λοβού", σύμφωνα με αρχικές αναφορές του πρώτιστου ερευνητή της εταιρείας. Ο Γουίτακερ λέει ότι η διαφήμιση από τις φαρμακευτικές εταιρείες, άρθρα που δημοσιεύτηκαν στην επιστημονική βιβλιογραφία και ιστορίες στα μίντια για "θαυματουργά φάρμακα" μετασχημάτισαν τη θοραζίνη σε ένα θεραπευτικό φάρμακο.

Ο Γουίτακερ λέει ότι λεφτά από τις φαρμακευτικές εταιρείες για την προώθηση του προϊόντος άρχισαν να ρέουν προς την Αμερικανική Ιατρική Ένωση το 1951, ένα χρόνο αφού κατασκευάστηκε η θοραζίνη, εξαιτίας της αλλαγής του σχετικού νόμου στον Οργανισμό Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων (Durham-Humphrey Amendment to the Federal Food, Drug, and Cosmetic Act) που "σημαντικά διεύρυνε την λίστα των φαρμάκων που μπορούσαν να ληφθούν με συνταγή γιατρού". Στο Τρίτο Μέρος ο Γουίτακερ περιγράφει επίσης την αμερικανική (αλλά όχι, για παράδειγμα, την βρετανική) τάση να ταξινομούνται οι ασθενείς ως "σχιζοφρενείς", καθώς και το λάθος στην αρχική ταξινόμηση του Κρέπελιν (που μπέρδευε τη σχιζοφρένια με την ακόμα τότε μη ανακαλυμμένη "ληθαργική εγκεφαλίτιδα"), το οποίο η ψυχιατρική επέλεξε να μην διορθώσει. Ο Γουίτακερ περιγράφει τότε τρεις οδούς που η ντοπαμίνη μπορεί να πάρει στον ανθρώπινο εγκέφαλο και παραθέτει περιγραφές σε πρώτο πρόσωπο για τις επιδράσεις των αντιψυχωτικών φαρμάκων στους ανθρώπους.

Part Three: Back to Bedlam (1950–1990s)
Part Three describes the invention of the neuroleptic drug chlorpromazine (Thorazine) by Rhône-Poulenc in France, and its purchase by Smith, Kline & French (today known as GlaxoSmithKline). The drug "produced an effect similar to frontal lobotomy", according to early reports by the company's lead investigator.[4]:154–55 Whitaker says that pharmaceutical advertising, articles published in the scientific literature, and stories in the media of "miracle drugs" transformed Thorazine into a healing drug.[4]:158
Whitaker says that marketing money from pharmaceutical companies began to flow to the American Medical Association in 1951, a year after Thorazine was synthesized, because of the Durham-Humphrey Amendment to the Federal Food, Drug, and Cosmetic Act which "greatly expanded the list of medications that could only be obtained with a doctor's prescription".[4]:148–149
In Part Three, Whitaker also describes the American (but not for example British) propensity to classify patients as "schizophrenic", as well as the error (confusion of schizophrenia with the yet-to-be-discovered encephalitis lethargica) in the original classification by Emil Kraepelin which psychiatry chose to not revisit and fix.[4]:167,169 Whitaker then describes three pathways that dopamine may take in the human brain, and quotes first-person accounts of the effects of antipsychotic drugs on individuals.[4]:162–164,176–187

Αποκαλεί μια διαφήμιση του 1996 στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, φτιαγμένη από μια κοινοπραξία φαρμακευτικών εταιρειών, "ξεδιάντροπο ψέμα": η ομάδα [των εταιρειών] επιχείρησε να πει ότι το αίτιο της ψύχωσης και της σχιζοφρένιας είναι ένα παθολογικό επίπεδο ντοπαμίνης και ότι τα φάρμακα λειτουργούσαν για να μεταβάλλουν το επίπεδο της ντοπαμίνης. Ο Γουίτακερ μετά επικρίνει κάποιες αμερικανικές μελέτες και μιλά για το έργο του George Crane στο Εθνικό Ίδρυμα Υγείας για να αναγνωριστεί η όψιμη δυσκινησία [σοβαρή νευροπάθεια που προκαλείται από τα φάρμακα] και αντιδιαστέλλει τις δοσολογίες που αισθάνονται άνετα να συνταγογραφούν οι βρετανοί γιατροί (300 μιλιγκράμ θοραζίνης ημερησίως) με αυτές που συνταγογραφούν οι αμερικανοί ψυχίατροι (1.500 έως πιθανά και 5.000 μιλιγκράμ ημερησίως).

Βλέπει ειρωνικό το γεγονός ότι οι Τάιμς της Νέας Υόρκης έκαναν ρεπορτάζ για την αναγκαστική χρήση νευροληπτικών φαρμάκων (τα οποία ο Γερουσιαστής της Φλόριδας Έντουαρτ Γκέρνεϊ αποκάλεσε "χημικά που μετατρέπουν τα ανθρώπινα όντα σε φυτά") στις "ψυχιατρικές φυλακές" της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά [οι Τάιμς της Νέας Υόρκης] χαρακτήρισαν τα ίδια φάρμακα "ευρέως αναγνωρισμένα ως αποτελεσματικά" όταν έκαναν ρεπορτάζ για τους αμερικανούς σχιζοφρενείς ασθενείς.

He calls a 1996 New York Times advertisement by a consortium of pharmaceutical companies a "bald-faced lie": the group sought to say that the cause of psychosis and schizophrenia is an abnormal dopamine level and that their drugs worked by altering the level of dopamine.[4]:199 Whitaker then criticizes some American studies, and points out the work of George Crane at the National Institute of Mental Health to get tardive dyskinesia recognized, and he contrasts the dosages that British doctors were comfortable in prescribing (300 milligrams per day of Thorazine) with what American psychiatrists prescribed (1,500 up to perhaps 5,000 milligrams per day).[4]:200–202,204–209
He sees irony in the fact that The New York Times reported on Soviet forced use of neuroleptic drugs (which Florida Senator Edward Gurney called "chemicals which convert human beings into vegetables") in "psychiatric jails" but called the same drugs "widely acknowledged to be effective" when reporting on American schizophrenic patients.[4]:216–218

Ο Γουίτακερ περιγράφει τον θάνατο της σύγχρονης "ηθικής θεραπείας" εξιστορώντας σύντομα το Πρότζεκτ Σωτηρία, του Λόρεν Μόσερ, που χρηματοδοτήθηκε από την αμερικανική κυβέρνηση ενώ ο Μόσερ ήταν υπεύθυνος για τη σχιζοφρένια στο Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας. Αποδίδει τα αποτελέσματα σε μια μελέτη του 1979 της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας που βρήκε καλύτερη εξέλιξη των σχιζοφρενών ασθενών στις μη βιομηχανικές χώρες όπως η Ινδία, η Νιγηρία και η Κολομβία σε σύγκριση με ανεπτυγμένες χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Αγγλία, η Δανία, η Ιρλανδία, η Ρωσία, η Τσεχοσλοβακία και η Ιαπωνία, όπου οι γιατροί συντηρούσαν τους ασθενείς σε φαρμακευτική αγωγή. Μετά περιγράφει πενήντα χρόνια πειραμάτων αμερικανών επιστημόνων σε σχιζοφρενείς ασθενείς που στόχευαν ηθελημένα να παροξύνουν τα συμπτώματά τους και να μελετήσουν τα αποτελέσματα. Συγκρίνει, μη ευνοϊκά, την [τωρινή] συμπεριφορά των γιατρών με το 1947, την εποχή αμέσως μετά τη λήξη των δικαστικών υποθέσεων ενάντια στους Ναζί γιατρούς, οι οποίες οδήγησαν στον Κώδικα της Νυρεμβέργης για την τήρηση ηθικών αρχών στη διεξαγωγή πειραμάτων σε ανθρώπους.

Whitaker describes the demise of modern-day moral treatment in a short history of Loren Mosher's Soteria Project, funded by the U.S. while Mosher was chief of schizophrenia at NIMH.[4]:226 He attributes the results in a World Health Organization 1979 study of outcomes for schizophrenia patients (which found better outcomes in undeveloped countries like India, Nigeria and Colombia than in developed countries like the United States, England, Denmark, Ireland, Russia, Czechoslovakia and Japan) to doctors in the developed world who maintained their patients on medications.[4]:226–229
He then describes fifty years of American scientists doing experiments on schizophrenia patients: to intentionally exacerbate their symptoms and study the results. He compares the doctors' behavior, unfavorably, to 1947 after American trials of Nazi doctors ended in the Nuremberg Code for ethics in human experimentation.[4]:235,

Σε άρθρο του στο γνωστό περιοδικό Psychology Today (Η Ψυχολογία Σήμερα) με τίτλο "Τρελός στην Αμερική" ο Ρόμπερτ Γουίτακερ λέει τα ακόλουθα:
http://www.psychologytoday.com/blog/mad-in-america/201005/schizophrenia-mystery-solved

Όταν η Courtenay Harding του πανεπιστημίου της Βοστώνης μελέτησε τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα σε 168 χρόνιους σχιζοφρενείς ασθενείς που βγήκαν από το Κρατικό Νοσοκομείο του Βερμόντ τη δεκαετία του 50 και 60, βρήκε ότι το 34% είχαν ανακάμψει 20 χρόνια μετά. Αυτό σημαίνει ότι " ήταν δίχως συμπτώματα και ζούσαν ανεξάρτητοι, είχαν στενές σχέσεις, ήταν απασχολούμενοι ή με άλλο τρόπο παραγωγικοί πολίτες, μπορούσαν να φροντίσουν τον εαυτό τους και ζούσαν πλήρεις ζωές." Όλοι σε αυτή την ομάδα των ατόμων που είχε ανακάμψει είχαν κοινό ένα πράγμα: Είχαν όλοι τους "εδώ και πολύ καιρό σταματήσει να παίρνουν φάρμακα", είπε η Harding [στο άρθρο της] στο επιστημονικό περιοδικό "Monitor της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας. "Ήταν μύθος", κατέληξε, "ότι οι άνθρωποι με σχιζοφρένια πρέπει να είναι με φάρμακα σε όλη τους τη ζωή."

When Boston University's Courtenay Harding studied the long-term outcomes of 168 chronic schizophrenics discharged from Vermont State Hospital in the 1950s and early 1960s, she found that 34% were recovered 20 years later. This meant they were "asymptomatic and living independently, had close relationships, were employed or otherwise productive citizens, were able to care for themselves, and led full lives in particular." All of the people in this recovered group shared one thing in common: They all had "long since stopped taking medications," Harding told the APA Monitor. It was a "myth," she concluded, that people with schizophrenia "must be on medication all their lives."

Στα μέσα της δεκαετίας του 90, μαγνητικές τομογραφίες του εγκεφάλου (MRI) βρήκαν ότι τα αντιψυχωσικά μπορούν να δημιουργήσουν διογκώσεις σε δομές στα βασικά γάγγλια και στον υποθάλαμο του εγκεφάλου, και τη συρρίκνωση του πρόσθιου λοβού. Μετά, το 1998, ο Raquel Gur του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας ανέφερε ότι η διόγκωση των βασικών γαγγλίων και του θαλάμου "συνδεόταν με μεγαλύτερη σοβαρότητα των συμπτωμάτων". Με άλλα λόγια, αυτές οι έρευνες έδειξαν ότι τα φάρμακα προκαλούν μορφολογικές αλλαγές στον εγκέφαλο που σχετίζονται με την επιδείνωση των ίδιων ακριβώς συμπτωμάτων που υποτίθεται ότι θα γιατρέψουν.

During the mid 1990s, MRI studies found that antipsychotics can cause basal ganglion structures and the thalamus to swell, and the frontal lobes to shrink. Then, in 1998, Raquel Gur at the University of Pennsylvania reported that the swelling of the basal ganglia and thalamus was "associated with greater severity of both negative and positive symptoms." In other words, this research showed that the drugs cause morphological changes in the brain that are associated with a worsening of the very symptoms the drugs are supposed to treat.

Το 2007, ο Martin Harrow ανέφερε τα αποτελέσματα της έρευνας σε 64 σχιζοφρενείς ασθενείς που τους παρακολούθησε για 15 χρόνια, από τη δεκαετία του 80. Το 40% αυτών που είχαν σταματήσει να παίρνουν φάρμακα είχαν ανακάμψει (και περισσότεροι από τους 60% αυτών εργάζονταν), ενώ μόνο 5% από αυτούς που έπαιρναν αντιψυχωσικά είχαν ανακάμψει (και λιγοστοί εργάζονταν). Μόνο 28% αυτών που είχαν σταματήσει τα φάρμακα υπέφεραν ακόμα από ψυχωσικά συμπτώματα στο τέλος των δεκαπέντε χρόνων, σε σύγκριση με το 64% αυτών που ακόμα έπαιρναν φάρμακα. "Καταλήγω ότι οι ασθενείς με σχιζοφρένια που δεν παίρνουν αντιψυχωσικά φάρμακα για μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν σημαντικά καλύτερη ολική λειτουργικότητα από εκείνους που παίρνουν αντιψυχωσικά", είπε ο Χάροου στο ετήσιο συνέδριο του 2008 της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας.

In 2007, Martin Harrow reported on the 15-year outcomes of a group of 64 schizophrenia patients he had been following since the 1980s. Forty percent of those off meds were in recovery (and more than 60% were working), whereas only five percent of those taking antipsychotics were in recovery (and few were working.) Only 28% of those off meds still suffered psychotic symptoms at the end of 15 years, versus 64% of those still on meds. "I conclude that patients with schizophrenia not on antipsychotic medication for a long period of time have significantly better global functioning than those on antipsychotics," Harrow said at the 2008 annual meeting of the American Psychiatric Association.

Από το 1992 και μετά, η ιατρική κοινότητα του δυτικού Λάπλαντ της βόρειας Φιλανδίας χρησιμοποιεί τα αντιψυχωσικά με επιλεκτικό και προσεκτικό τρόπο. Στο τέλος των πέντε ετών μετά το "πρώτο" τους ψυχωσικό επεισόδιο, μόνο το ένα τρίτο των ασθενών είχαν εκτεθεί σε αντιψυχωσικά και μόνο το 20% συντηρούνταν τακτικά σε αυτά τα φάρμακα. Αυτό το ποσοστό χρήσης είναι παρόμοιο με το ποσοστό για σχιζοφρενείς ασθενείς στις αναπτυσσόμενες χώρες, και να τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα για τους ασθενείς του Λάπλαντ: το 68% αυτών εργάζονται ή είναι πίσω στο σχολείο στο τέλος των πέντε ετών και μόνο το 14 % έχει βγάλει μακροπρόθεσμο επίδομα αναπηρίας. Αυτά τα αποτελέσματα είναι πολύ καλύτερα από ό,τι ισχύει κατά κανόνα στην Δυτική Ευρώπη και τον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο.

Since 1992, the medical community in the western Lapland region of northern Finland has been using antipsychotics in a selective, cautious manner. At the end of five years, only about one-third of their first-episode psychotic patients have been exposed to antipsychotics, and only about 20% are regularly maintained on the drugs. This is a "continual use" rate similar to the rate for schizophrenia patients from developing countries in the second WHO study, and here are the long-term outcomes for western Lapland's first-episode psychotic patients: Eighty-six percent are working or back in school at the end of five years, and only fourteen percent are on long-term disability. These outcomes are far better than the norm in Western Europe and the rest of the developed world.

Θα ήταν όμως δυνατόν ο παράγοντας που κάνει τους ασθενείς τριτοκοσμικών χωρών να έχουν καλύτερη εξέλιξη από τους ασθενείς των ανεπτυγμένων χωρών να μην είναι η διαφορά στη λήψη φαρμάκων; Τι γίνεται όταν εξετάσεις τα ποσοστά ανάρρωσης ασθενών τριτοκοσμικών χωρών οι οποίοι ακολουθούν το ίδιο μοντέλο θεραπείας με αυτό των ασθενών στις ανεπτυγμένες χώρες; Μήπως συνεχίζουν να είναι μεγαλύτερα;

Λέει, επί αυτού, ο Γουίτακερ στην ίδια σελίδα http://www.psychologytoday.com/blog/mad-in-america/201005/schizophrenia-mystery-solved
πως, όταν η γνωστή φαρμακευτική Lilly μελέτησε 17.000 σχιζοφρενείς ασθενείς σε 37 χώρες από όλο τον κόσμο [περιλαμβανομένων και των αναπτυσσόμενων χωρών], ενενήντα τοις εκατό των οποίων έπαιρναν εδώ και αρκετά χρόνια αντιψυχωσικά φάρμακα, με την αρρώστια τους να έχει ξεκινήσει κατά μέσο όρο επτά έτη νωρίτερα, οι ερευνητές κατέληξαν ότι:

Oι ασθενείς στις αναπτυσσόμενες και στις αναπτυγμένες χώρες έδειχναν μια σημαντική ομοιότητα στα αποτελέσματα, τα οποία θα μπορούσαν να περιγραφούν ως αρκετά φτωχά. Μόνο το 19% των ασθενών αυτών εργάζονταν, και το 69% ζούσε σε "εξαρτώμενη οίκηση". Οι ασθενείς είχαν συμπτώματα συχνά, και πολλοί επιβαρύνονταν από τις παρενέργειες των φαρμάκων. "Λαμβάνοντας υπόψη και τα ποσοστά ύπαρξης συμπτωμάτων, αυτά τα στοιχεία καταδεικνύουν ότι οι ασθενείς που εξετάστηκαν από αυτή τη μελέτη επιβαρύνονται σε σημαντικό βαθμό από ασθένεια", έγραψαν οι ερευνητές της Lilly.

Eli Lilly's ongoing study of 17,000 schizophrenia outpatients in 37 countries (in all global regions except North America) provides evidence of the second type. Ninety percent of the patients enrolled into the study had been on antipsychotics for some time (with a median duration of illness of seven years,) and thus, as the Lilly investigators assessed their "baseline characteristics," they were looking at cross-cultural outcomes for patients who had been treated with a paradigm of care that emphasized regular use of the drugs. The medical treatment was much the same for all of the patients enrolled into the study, and Eli Lilly investigators concluded that patients in "developing" and "developed" countries showed a "substantial similarity" in their outcomes, which could be described as fairly poor. Only 19% of the patients entering the Eli Lilly study were employed, and 69% were living in "dependent housing." The patients were symptomatic much of the time, and many were burdened by drug side effects. "Coupled with the symptom scores, these data demonstrate that patients in this study population are experiencing a significant burden of illness," the Eli Lilly researchers wrote.

Σε προηγούμενο γράμμα μου σου είχα γράψει σχετικά με τον Κόπλεβιτς, έναν πολυβραβευμένο ψυχίατρο που υποστηρίζει και προωθεί τα φάρμακα για τη ΔΕΠΥ:

[από τη Wikipedia, http://en.wikipedia.org/wiki/Harold_S._Koplewicz  ]

Το 2001 ο Koplewitcz συνυπόγραψε ως ερευνητής για την πειραματική μελέτη 329, μια φαρμακολογική δοκιμή που χρηματοδοτήθηκε από την φαρμακευτική εταιρεία GlaxoSmithKline (GSK), η οποία διερεύνησε την ασφάλεια της χρήσης του ψυχοτρόπου αντικαταθλιπτικού Paxil (Paroxetine) και συμπέρανε ότι το Paxil "είναι γενικά καλά δεκτό από τον οργανισμό και αποτελεσματικό στη μείζονα κατάθλιψη στους εφήβους" (σελ 762). Η αναφορά και το συμπέρασμα αυτό χρησιμοποιήθηκαν τότε από την εταιρεία GSK για να προωθήσει το φάρμακο στα παιδιά. Τον Οκτώβριο του 2011 η εταιρεία μηνύθηκε από το αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης για ψευδείς ισχυρισμούς και για σχέδιο εξαπάτησης και υπεξαίρεσης χρημάτων και κατηγορήθηκε ότι χρησιμοποίησε τη μελέτη 329 και το σχετικό άρθρο σε επιστημονικό περιοδικό "το οποίο η εταιρεία πλήρωσε για να συγγραφεί και το οποίο υπερέβαλλε την αποτελεσματικότητα του Paxil ενώ υποβάθμιζε τη σπουδαιότητα των κινδύνων που είχαν αναγνωριστεί σε μια από τις δοκιμές". Το καλοκαίρι του 2012 η εταιρεία έκανε εξωδικαστικό συμβιβασμό με το Υπουργείο Δικαιοσύνης για το ποσό-ρεκόρ των τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ πιο πρόσφατα ομοίως με την κυβέρνηση της πολιτείας της Νότιας Καρολίνας για το ποσό των 32 εκατομμυρίων δολαρίων.


Λέει επίσης στην ίδια σελίδα η Wikipedia:

Στα μέσα του 1990 [ο Κόπλεβιτς] πήγε στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, όπου ανέλαβε διάφορες θέσεις. Το 1997 βοήθησε στην ίδρυση και υπηρέτησε ως ο πρώτος διευθυντής του Κέντρου Μελέτης Παιδιού του ίδιου Πανεπιστημίου, μια θέση την οποία κράτησε μέχρι που έφυγε από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης τον Οκτώβριο του 2009. Έλαβε "πακέτο αποχώρησης" 1.2 εκατομμυρίων δολαρίων.

In the mid 1990s he joined New York University (NYU) Medical Center where he held a number of positions. In 1997 he helped found and served as the first director of the NYU Child Study Center (CSC), a position he held until he left NYU in October 2009. He received a severance package in excess of $1.2 million.


Πρόσθεσα και αυτή την πληροφορία απλά ως τροφή για σκέψη, για να δούμε τι ποσά παίζονται όταν μια φαρμακευτική που βγάζει ψυχοφάρμακα πληρώνει τρία δις για να γλυτώσει την δικαστική καταδίκη για απάτη, άλλα 32 εκατομμύρια για να γλυτώσει από άλλη δίκη, ενώ ένας από τους επιφανείς ψυχιάτρους που προωθούν τη χορήγηση των ψυχοφαρμάκων της σε παιδιά κι υπογράφει για την αποτελεσματικότητα και ασφάλειά τους, ενώ ιδρύει στο πανεπιστήμιο Κέντρο Μελέτης Παιδιού, παίρνει κατά την αποχώρησή του από το ίδρυμα πακέτο 1,2 εκατομμυρίων δολαρίων (συγνώμη, τι τα κάνει τόσα λεφτά;) για να μεταπηδήσει μάλλον σε κάποιο άλλο ίδρυμα που θα του δίνει περισσότερα!

Όταν παίζονται "τόσα λεφτά", ίσως μπορούμε να συναισθανθούμε την ανησυχία του Faraone, ενός από τους ερευνητές στη γενετική κληρονομικότητα των ψυχικών ασθενειών, ότι οι άνθρωποι θα πάψουν να παίρνουν τα φάρμακά τους, όταν λέει:

"Πολλοί γονείς διστάζουν να πάρουν τα παιδιά τους σε ψυχιάτρους για να τους δοθούν ψυχοτρόπα φάρμακα, και άλλοι το βρίσκουν δύσκολο να διατηρηθούν σταθεροί στην αγωγή. Αυτά τα προβλήματα ελαττώνονται όταν συζητάμε τη γενετική αιτιολογία της ΔΕΠΥ."


Απαντώντας σε εκείνο το μήνυμά μου, μου έγραψες:

" Αλλά, όπως σου έχω ξαναπεί, πιστεύω δεν πρέπει να γενικεύουμε περιορισμένες κακές συμπεριφορές και να συμπεραίνουμε ότι οι φαρμακευτικές εταιρίες υπάρχουν μόνο για να κλέβουν, να κοροϊδεύουν και να σκοτώνουν τον κόσμο…"

Δεν μιλάω για τις φαρμακευτικές γενικά, αλλά ειδικά για τον κλάδο της ψυχιατρικής. Οι φαρμακευτικές βγάζουν πολύ περισσότερα φάρμακα από τα ψυχιατρικά.

Δεν μιλάμε απλά για μια απάτη που έγινε από κάποια εταιρεία και από κάποιο μεμονωμένο άτομο ή άτομα. Μιλάμε για την ψυχιατρική την ίδια ως απάτη. Γιατί; Διότι δεν μας δίνεται μια πραγματική εικόνα τού τι έχουμε (που προφανώς δεν το ξέρει κανείς), πώς λειτουργούν τα φάρμακα σε σχέση με τα προβλήματά μας και ποια είναι η αποτελεσματικότητά τους. Αντίθετα, μας δίνονται ερμηνείες (όπως ότι ο εγκέφαλός μας είναι ελαττωματικός και ότι τα άσχημα συναισθήματα που νιώθουμε όταν παίρνουμε ή κόβουμε τα φάρμακα προέρχονται από αυτόν) που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, ενώ εκφέρονται δογματικά, παριστάνοντας ότι μιλάει η αναμφισβήτητη εξουσία της επιστήμης, στην οποία κάθε λογικός άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να υποκλιθεί.

Πώς αλλιώς να το αποκαλέσω αυτό από απάτη;

Θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό το γεγονός ότι, όταν τα φάρμακα αρχίζουν να επηρεάζουν το νευρικό σύστημα, απ' εκεί και πέρα δεν μπορείς πια να ξέρεις ποιες αρνητικές εκδηλώσεις προέρχονται από σένα τον ίδιο και ποιες από τα φάρμακα. Κι αυτό ισχύει τόσο όταν κάνεις κανονικά τη φαρμακευτική αγωγή που σου σύστησαν όσο και όταν πας να κόψεις ή μειώσεις τα φάρμακα.

Θυμάμαι όταν ήμουν στο στρατό, όπου είχα κάνει μια φασαρία και με έστειλαν στο στρατιωτικό νοσοκομείο. Στη συνέντευξη με τον ψυχίατρο, διευθυντή του ψυχιατρικού τμήματος εκεί, έκανα το λάθος να πω ότι έχω δει το Χριστό, καθώς και ότι κάποιος θείος μου (τώρα πεθαμένος) είχε σχιζοφρένια. Ο ψυχίατρος μού έδωσε χάπια και με ανάγκασε να τα πάρω (καθότι στρατός...). Ένιωσα φρικτά. Του το είπα και μου απάντησε ότι αισθάνομαι έτσι λόγω της πάθησής μου και όχι λόγω του φαρμάκου.

Αυτό το τεράστιο και αδιάντροπο ψέμα δεν το έβγαλε από το μυαλό του. Έτσι σκέφτεται η ψυχιατρική γενικά. Και ούτε καν σε ρωτά. Υπάρχει καμιά αντιτιθέμενη φωνή; Ναι, αλλά όχι όσες θα έπρεπε. Ένας πληθυσμός που παίρνει χάπια, ελέγχεται εύκολα. Δώστου ναρκωτικά, τσιγάρα, ποτά, τσόντες και τα τοιαύτα, βούτηξέ τον στην ανεργία και στο χρέος, ενώ παράλληλα του λες ότι φταίει εκείνος για αυτά, πείσε τον ότι δεν χρειάζεται να σκέπτεται για τον εαυτό του, διότι οι ειδικοί ξέρουν καλύτερα από αυτόν (και αποφασίζουν "για σένα αντί για σένα", ελέγχοντας τη λογική σου μέσα από ανακριβείς πληροφορίες που παρουσιάζονται ως επιστημονικές ενώ διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα), και μετά έχεις τους πλούσιους να αλωνίζουν με όποιο τρόπο θέλουν ενώ ο κόσμος είναι ουσιαστικά νεκρός, αδύναμος να ορίσει τη ζωή του.

Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να εμπιστευτούμε τη σπίθα της ζωής μας. Η ύλη -είτε πρόκειται για σοκολάτες είτε για σεξ είτε για ποτά είτε για κινηματογράφο είτε για ηρεμιστικά, υπνωτικά, διεγερτικά και τα λοιπά ψυχοτρόπα είτε για παράνομα ναρκωτικά- μάς κοιμίζει. Πρέπει να αποφασίσουμε ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους διάφορους δαίμονες που βγαίνουν από μέσα μας χωρίς να τους βάλουμε για ύπνο. Λες ότι για χιλιάδες χρόνια οι ψυχικές παθήσεις δεν βελτιώνονταν. Πού το ξέρεις; Εφόσον δεν έχεις ασχοληθεί.

Πού ξέρεις αυτή τη στιγμή τι γίνεται όταν κάποιος δεν παίρνει χάπια;

Ένας γνωστός μου γλύτωσε αυτή την τραγωδία επειδή ασχολήθηκε με τον βελονισμό και την υγιεινή διατροφή αντί να πάρει χάπια για σχιζοφρένια (εφόσον τα δοκίμασε μία φορά και αποφάσισε να μην τα συνεχίσει) και έγινε καλά. Μιλάει κανένας για αυτόν; Λέει κανένας: «Ευτυχώς που δεν πήρε χάπια - τώρα θα τα είχε συνηθίσει ο εγκέφαλός του, θα εξαρτιόταν από αυτά, θα δηλητηριαζόταν, θα είχε τις τάδε και τάδε ψυχικές δυσκολίες, θα γινόταν χρόνιος ασθενής...»; Όχι, κανένας δεν μιλάει έτσι.
Γιατί δεν υπάρχει ένας παράγοντας στην κοινωνία που να θέλει να στηρίξει την ψυχή μας και να δικαιώσει τις προσπάθειές της;


Ρωτά ο δημοσιογράφος τον Ρόμπερτ Γουίτακερ, πολυβραβευμένο συγγραφέα και δημοσιογράφο στον χώρο της ψυχικής υγείας και Διευθυντή Εκδόσεων της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ:
http://www.salon.com/2010/04/28/interview_Whitaker_anatomy_of_an_epidemic/

"Μα αν αυτές οι μελέτες είναι τόσο σημαντικές, γιατί δεν τις αναφέρουν τα μίντια;"

Απαντά ο Γουίτακερ:

Γιατί το Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας δεν την ανακοίνωσε. Ακριβώς όπως δεν ανακοίνωσαν τη μακροπρόθεσμη δεκαπενταετή μελέτη στους σχιζοφρενείς, που δημοσιεύτηκε το 2007. (τίτλος της μελέτης: "Παράγοντες που ενέχονται στην εξέλιξη και ανάκτηση της υγείας σε σχιζοφρενείς ασθενείς που δεν έπαιρναν αντιψυχωτικά" - "Factors involved in outcome and recovery in schizophrenia patients not on antipsychotic medications: a 15-year multifollow-up study".) Σε αυτή τη μελέτη, το ποσοστό ανάκαμψης [εντός δεκαπενταετίας από την έναρξη της σχιζοφρένιας] για αυτούς που δεν έπαιρναν φάρμακα ήταν σαράντα τοις εκατό, αλλά μόνο πέντε τοις εκατό για αυτούς που έπαιρναν. Έλεγξα όλα τα δελτία τύπου του 2007 και δεν βρήκα καμιά αναφορά σε αυτή τη μελέτη. Δεν βρήκα καμία αναγγελία για αυτό σε οποιαδήποτε δημοσίευση ή εγχειρίδιο της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας. Ούτε μία εφημερίδα δεν δημοσίευσε κάτι για τη μελέτη. Κι αυτό επειδή το ψυχιατρικό κατεστημένο - το Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας, η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, ακόμα και ο Εθνικός Συνασπισμός για την Ψυχική Υγεία, δεν έκαναν κανένα δελτίο τύπου για αυτό ούτε προσπάθησαν να το φέρουν στην προσοχή των μίντια με οποιονδήποτε τρόπο.

Να μια άλλη παρόμοια μελέτη, πιο πρόσφατη.
http://archpsyc.jamanetwork.com/article.aspx?articleid=1707650  Δημοσιεύτηκε το 2013 στο Αμερικανικό Περιοδικό Ψυχιατρικής «JAMA Psychiatry» και εξέτασε αν υπήρξε καλύτερη εξέλιξη στα άτομα εκείνα που είχαν ένα (πρώτο) ψυχωτικό επεισόδιο που υποχώρησε και μετά ακολούθησαν φαρμακευτική αγωγή που έφθινε ή σταμάτησε, σε σύγκριση με τέτοια άτομα που μετά ακολούθησαν αγωγή που διατηρήθηκε στο ίδιο επίπεδο. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η ομάδα ασθενών της οποίας η φαρμακευτική αγωγή έφθινε ή σταμάτησε βίωσε παραπάνω από το διπλάσιο ποσοστό ανάκαμψης από την ομάδα που συνέχισε φαρμακευτική αγωγή σε ίδια επίπεδα (40.4% σε σύγκριση με 17.6%).

Συνοπτική περιγραφή της μελέτης εδώ:
http://www.madinamerica.com/2013/07/antipsychotic-reductiondiscontinuation-produces-higher-long-term-recovery/#more-31845

Να μια άλλη ανασκόπηση που δημοσιεύτηκε στο έγκριτο επιστημονικό περιοδικό Schizophrenia Bulletin, για την οποία ο Ρόμπερτ Γουίτακερ, πολυβραβευμένος συγγραφέας και δημοσιογράφος στον χώρο της ψυχικής υγείας και Διευθυντής Εκδόσεων της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ, λέει ότι θα επιθυμούσε να διαβαστεί «από τον καθένα στην κοινωνία μας που έχει κάποιο ενδιαφέρον για την ψυχική υγεία" <would be read by everyone in our society with an interest in mental health.> [...] Αυτή είναι μια έρευνα που χρειάζεται να γίνει ευρέως γνωστή. Εύχομαι κάθε ψυχίατρος σε αυτή τη χώρα να τη διαβάσει, και εύχομαι να συζητηθεί ευρέως και στα μίντια επίσης.» <This is a paper that needs to be widely known. I wish every psychiatrist in the country would read it, and I wish that it would be widely discussed in the media too.>

Περιγράφοντάς την σε αυτή του την ιστοσελίδα http://www.madinamerica.com/2013/03/do-antipsychotics-worsen-long-term-schizophrenia-outcomes-martin-harrow-explores-the-question/ 
λέει:

Η μελέτη παρήγαγε ευρήματα που διαψεύδουν την "κοινή σοφία". Οι Harrow και Jobe αξιολόγησαν την κατάσταση των ασθενών μέσα σε περίοδο είκοσι ετών και εκείνοι που σταμάτησαν τα αντιψυχωτικά (δηλαδή τα πήραν για λίγο αρχικά και μετά τα σταμάτησαν) είχαν, ως σύνολο, πολύ καλύτερη εξέλιξη. Μακροπρόθεσμα ήταν πολύ πιθανότερο ότι ανέκαμψαν, ήταν πολύ πιθανότερο ότι είχαν επαγγελματική εργασία, ήταν πολύ λιγότερο πιθανό ότι βίωναν ψυχωτικά συμπτώματα, είχαν καλύτερη νοητική λειτουργία και αισθάνονταν πολύ λιγότερο άγχος. Λοιπόν πώς μπορείς να το καταλάβεις αυτό εν όψει ερευνών που δείχνουν ότι όταν αποσύρεις τους ασθενείς από αντιψυχωτικά φάρμακα, υποτροπιάζουν σε πολύ υψηλότερο ποσοστό; Κοιτώντας τα στοιχεία για τη μακροχρόνια χρήση αντιψυχωτικών [δηλαδή κοιτώντας την εικόνα που δείχνει τι συμβαίνει μέσα στην πάροδο πολλών ετών], οι Harrow και Jobe είχαν να πουν το εξής: "Βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτών των μελετών να αντιπροσωπεύουν ένα παράδοξο."

Harrow’s study produced findings that belied common wisdom. He and Jobe followed schizophrenia patients for 20 years, and those who got off antipsychotics, as a group, had much better outcomes. Over the long term, they were much more likely to be recovered, much more likely to work; they were much less likely to be experiencing psychotic symptoms; and they had better cognitive function and they were much less anxious. So how can you square that finding with research showing that when patients are withdrawn from antipsychotic medications, they relapse at a much higher rate? That is the evidence for long-term use of antipsychotics, and here is what Harrow and Jobe write: “We view the results from these discontinuation studies as involving a paradox.”

Γράφουν ότι εντός διαστήματος έξι με δέκα μηνών μετά την παύση των φαρμάκων, 25-55% των σχιζοφρενών ασθενών που έχουν αποσυρθεί από τα φάρμακα υποτροπιάζουν. Αλλά παρατηρούν ότι "τα ποσοστά υποτροπής είναι σημαντικά χαμηλότερα από εκεί και πέρα στους σχιζοφρενείς ασθενείς που παραμένουν σταθεροί μέσα σε αυτούς τους έξι με δέκα μήνες" και ότι "ασθενείς με σχιζοφρένια που δεν παίρνουν αντιψυχωτικά για μεγάλο διάστημα δεν δείχνουν αυτή την τάση να υποτροπιάζουν όταν παραμένουν δίχως φάρμακα."

Λοιπόν το αίνιγμα είναι αυτό: Γιατί υπάρχει τόσο μεγάλο ποσοστό υποτροπής στους αμέσως επόμενους μήνες μετά την απόσυρση από τα φάρμακα, σε σύγκριση με το ποσοστό υποτροπής όταν οι ασθενείς παραμένουν χωρίς φάρμακα μετά από αυτή την αρχική περίοδο;

Within six to 10 months following discontinuation, they write, 25% to 55% of schizophrenia patients withdrawn from their medications relapse. But, they note, “relapse rates are considerably lower subsequently in discontinued schizophrenia patients who remain stable during these 6-10 months,” and that “patients with schizophrenia not on antipsychotics for a prolonged period do not show this tendency to relapse when they remain unmedicated.”
So the puzzle is this: Why is there such a high relapse rate in the immediate months following withdrawal, compared to the relapse rate when patients “remain unmedicated” after this initial discontinuation period?

Η κοινή οπτική, παρατηρούν, είναι ότι το υψηλό ποσοστό υποτροπής μετά την παύση των φαρμάκων "παρέχει αποδείξεις για τον σημαντικό ρόλο των αντιψυχωτικών φαρμάκων στη διατήρηση κλινικής σταθερότητας μέσα από το μπλοκάρισμα των υποδοχέων ντοπαμίνης."

Αλλά υπάρχει μια άλλη οπτική για να σκεφτούμε:

"Από μια εναλλακτική οπτική, η μείωση στις υποτροπές και το χαμηλό ποσοστό αυτών μετά από διάστημα 6 με 10 μηνών, μπορεί να υποδηλώνει ότι έχει συμβεί μια φαρμακογενής ψύχωση στους πρώτους 6 με 10 μήνες, η οποία [καθώς ο καιρός περνάει μετά το σταμάτημα των φαρμάκων] υποχωρεί. Υπό αυτή την οπτική, η αύξηση των υποτροπών τους πρώτους 6 με 10 μήνες μετά την απόσυρση από τα φάρμακα μπορεί να προκαλείται από βιολογικές καταστάσεις που δημιουργούνται από την πρότερη χρήση αντιψυχωτικών ενώ αυτή αλληλεπιδρά με μια υποκείμενη μεγαλύτερη ευπάθεια στην ψυχοπαθολογία στους σχιζοφρενείς ασθενείς. Το [αρνητικό] αντίκτυπο της άρσης λήψης φαρμάκων θα μπορούσε να συμβαίνει επειδή, λόγω των φαρμάκων, έχουν συσσωρευτεί, πριν την άρση, υπερευαισθητοποιημένοι υποδοχείς ντοπαμίνης, ή περισσότεροι (πλεονάζοντες) υποδοχείς ντοπαμίνης, ή υπερευαισθητοποιημένη ψύχωση, όπως υποδηλώνουν πολλές μελέτες από τον Seeman και άλλους, οι οποίες εξέτασαν φάρμακα που μπλοκάρουν τους υποδοχείς ντοπαμίνης, χρησιμοποιώντας μοντέλα πειραματισμού σε ζώα."

The common perspective, they note, is that the high rate of relapse on discontinuation provides “evidence of the importance of antipsychotic medications in maintaining clinical stability by blocking dopamine receptors.” But there is another perspective to consider:
“From an alternative perspective, the reduction in relapses and low relapse rate, after 6-10 months, could indicate a medicine-generated psychosis in the first 6-10 months, which then recedes. Using this perspective, the first 6-10 month increase in relapses after withdrawal may be influenced by biological conditions generated by the previous continuous use of antipsychotics, with this interacting with schizophrenia patients’ underlying greater vulnerability to psychopathology. The discontinuation effect includes the potential of medication-generated buildup, prior to discontinuation, of supersensitive dopamine receptors, or the buildup of excess dopamine receptors, or supersensitive psychosis, as indicated by multiple studies by Seeman and others of dopamine-blocking agents using animal models.”

Αυτό είναι το κλειδί. Οι Harrow και Jobe λένε ότι το υψηλότερο ποσοστό υποτροπής που φαίνεται στις μελέτες που εξετάζουν την απόσυρση από τα φάρμακα μπορεί να είναι παραπλανητικό επακόλουθο του γεγονότος ότι οι ασθενείς έπαιρναν φάρμακα, ευθύς εξαρχής. Τα φάρμακα δημιουργούν υπερευαισθητοποίηση στη δράση της ντοπαμίνης, η οποία θέτει τον ασθενή σε υψηλό κίνδυνο για "ιατρογενή ψύχωση" όταν τα φάρμακα αποσύρονται. Και αν αυτό είναι έτσι, τότε το όλο υποτιθέμενο αποδεικτικό θεμέλιο για μακρόχρονη χρήση βασίζεται σε μια πλάνη: το να μπερδεύεις το υψηλό ποσοστό υποτροπής ως σημάδι ότι η "νόσος" επανέρχεται, ενώ στην πραγματικότητα λειτουργεί η πρότερη έκθεση στα φάρμακα.

This is key. Harrow and Jobe are stating that the high relapse rate that occurs in the drug-withdrawal studies may be an artifact of the patients having been on the drugs in the first place. The drugs induce a dopamine supersensitivity, which puts the patients at high risk of a “medicine-generated psychosis” upon drug withdrawal. And if this is so, then the entire evidence base for long-term use is based on a delusion: mistaking the high relapse rate for a sign that the “disease” is returning, when in truth it is related to prior drug exposure.

Μελέτες σαν κι αυτήν, που κοιτάζουν τη μακροχρόνια εικόνα, έχουν την ευκαιρία να συγκρίνουν τα υψηλά ποσοστά υποτροπής αμέσως μετά την άρση των φαρμάκων με τα μεταγενέστερα χαμηλά ποσοστά υποτροπής και να σκεφτούν γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά. Αλλά θα έλεγα αυτό θα μπορούσαν να το είχαν σκεφτεί και νωρίτερα, εφόσον είναι γνωστό πως ο εγκέφαλος μαθαίνει στα φάρμακα και αντιδρά όταν τα αποσύρεις. Αυτό λέγεται withdrwal effect ή withdrwal symptom ("συμπτώματα απόσυρσης"), καθώς και rebound effect ("φαινόμενο υποτροπής"). Συμβαίνει με τις διάφορες ψυχοτρόποες ουσίες, όπως π.χ. με το αλκοόλ, τις οπιοειδείς ουσίες, τις βενζοδιαζεπίνες (σύμφωνα με την Wikipedia: "κατηγορία φαρμάκων με ηρεμιστικές, υπνωτικές, αγχολυτικές, αντισπασμωδικές, αναισθητικές και μυοχαλαρωτικές ιδιότητες"), την κάνναβη, τη νικοτίνη, τους επιλεκτικούς αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης (ψυχοδραστικό πρότυπο που παράγεται από αντικαταθλιπτικά φάρμακα) κ.ο.κ.

Η Wikipedia ορίζει το φαινόμενο υποτροπής ως εξής:

Το "φαινόμενο υποτροπής" είναι η εμφάνιση ή επανεμφάνιση συμπτωμάτων που ήταν είτε απόντα είτε υπό έλεγχο ενώ έπαιρνες φάρμακα, αλλά εμφανίζονται όταν τα ίδια αυτά φάρμακα διακοπούν ή η δοσολογία τους ελαττωθεί. Στη περίπτωση της εμφάνισής τους, η σοβαρότητα των συμπτωμάτων είναι συχνά μεγαλύτερη από τα επίπεδα πριν τη λήψη των φαρμάκων.

The rebound effect, or rebound phenomenon, is the emergence or re-emergence of symptoms that were either absent or controlled while taking a medication, but appear when that same medication is discontinued, or reduced in dosage. In the case of re-emergence, the severity of the symptoms are often worse than pretreatment levels.

Η λίστα τέτοιων ουσιών που αυτή η σελίδα αναλύει είναι τα αντικαταθλιπτικά, τα υπνωτικά, τα διεγερτικά (όπως οι ουσίες που δίνονται για την ΔΕΠΥ, με την οποία ασχολείται το παρόν βίντεο), τα αντιψυχωτικά (τα οποία συζητάμε τώρα μιλώντας για τη σχιζοφρένια) και άλλα.

Στο βιβλίο του Talking Back to Ritalin (Απαντώντας στη Ριταλίνη), που διαβάζω τώρα, ο ομιλητής του παρόντος βίντεο, ο Peter Breggin, συζητά το "φαινόμενο υποτροπής" σε σχέση με τη ριταλίνη. Λέει:

"Ένας γονιός, δάσκαλος ή γιατρός τείνει να παρανοεί τα συμπτώματα της απόσυρσης από το φάρμακο ως επιδείνωση της "ΔΕΠΥ" του παιδιού. Τότε χορηγούνται από ανυποψίαστους [μεταφράζεται και ως "αδαείς"] γιατρούς ριταλίνη, Αντεράλ ή Concerta, όταν το παιδί στην πραγματικότητα χρειάζεται να αποσυρθεί πιο σταδιακά από αυτό. Δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, με φαρμακογενή έλλειψη συγκέντρωσης, υπερκινητικότητα ή παρορμητικότητα που κάνουν το γιατρό να συνταγογραφήσει περισσότερα φάρμακα, ενώ παράλληλα συνεχώς κατηγορεί για το πρόβλημα ένα ελάττωμα μέσα στο παιδί [όπως διαβάζαμε τους ερευνητές να προτείνουν ότι συμβαίνει σε σχέση με τη σχιζοφρένια, όταν σταματήσεις τα φάρμακα]."

Τότε ο Μπρέγκιν εξηγεί πώς συμβαίνει αυτό το φαινόμενο:

Η απόσυρση συμβαίνει λόγω της αντίδρασης του εγκεφάλου στις επιδράσεις μιας ουσίας. Το αλκοόλ είναι ένα οικείο παράδειγμα. Άτομα που πίνουν 2-4 ουγκιές αλκοόλ για να καταστείλουν τον εγκέφαλο και να προκαλέσουν ύπνο τα μεσάνυχτα συχνά ξυπνούν στις τέσσερις το πρωί, καθώς η επίδραση του φαρμάκου αρχίζει να φθίνει. Ο εγκέφαλος, μαχόμενος να παραμείνει ξύπνιος και σε εγρήγορση παρά το αλκοόλ, τώρα γίνεται υπερδραστήριος στην απουσία του αλκοόλ. Πολλά φάρμακα για την αϋπνία, όπως το Halcion, προκαλούν κι αυτά τούτου του είδους την υποτροπή. Το φάρμακο καταστέλλει τον εγκέφαλο, ο εγκέφαλος αντιδρά και η αϋπνία χειροτερεύει. [...]

Προσέξτε ότι το φαινόμενο της υποτροπής εμφανίστηκε όχι λιγότερο από δέκα ώρες μετά την τελευταία δόση της ριταλίνης. Επειδή η ριταλίνη τυπικά δρα εντός λίγων ωρών μόνο [σημείωσή μου: εκτός κι αν πρόκειται για χάπια σταδιακής απελευθέρωσης της ουσίας, οπότε τότε δρα και πολλές ώρες αργότερα], οι γιατροί λένε στους γονείς ότι το φάρμακο δεν μπορεί να επηρεάσει ένα παιδί πολλές ώρες ή μέρες αργότερα. Στην πραγματικότητα, συμπτώματα υποτροπής μπορεί να επιμένουν μέρες αφότου το φάρμακο έχει φύγει από το σώμα. Όταν η χρήση ενός φαρμάκου διήρκεσε πολύ, τα συμπτώματα μπορεί να επιμένουν για μήνες ενώ ο εγκέφαλος συνεχίζει να ανακάμπτει στην απουσία του φαρμάκου. Το αλκοόλ και η νικοτίνη είναι γνωστά παραδείγματα. Αν και η άμεση δράση τους είναι λίγες ώρες μονάχα, ο εγκέφαλος μπορεί να συνεχίζει με την εμφάνιση των συμπτωμάτων για εβδομάδες ή μήνες, δημιουργώντας τα συμπτώματα της αποχής, όπως ταραχή και επιθυμία για χρήση της ουσίας. [...]

Τα συμπτώματα υποτροπής συμβαίνουν συχνά σε κανονικά [μη διαγνωσμένα] παιδιά και μπορούν να είναι σοβαρά μετά από μία και μόνο φαρμακευτική λήψη! Μια ελεγχόμενη και διπλά τυφλή μελέτη από το Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας έδωσε σε κανονικά [μη διαγνωσμένα] παιδιά ηλικίας 6 έως 12 ετών μία τυπική θεραπευτική δόση αμφεταμίνης. Ο βαθμός συμπτωμάτων υποτροπής από μία και μόνο δόση ήταν εκπληκτικός:

"Αξιοσημείωτα συμπεριφορικά συμπτώματα υποτροπής παρατηρήθηκαν από γονείς και δασκάλους, που άρχισαν περίπου πέντε ώρες μετά τη χορήγηση του φαρμάκου. Αυτά αποτελούνταν από ευερεθιστότητα, ομιλητικότητα και, για τρία παιδιά, φαινομενική ευφορία. Αυτή η συμπεριφορική υπερδραστηριότητα σημειώθηκε για δέκα από τα δεκατέσσερα υποκείμενα μετά από τη χορήγηση αμφεταμίνης και για κανένα από τα παιδιά στα οποία είχε χορηγηθεί πλασέμπο [εικονικό φάρμακο]."

Συνεχίζει ο Μπρέγκιν:

Αυτό είναι εκπληκτικό εύρημα: Τα περισσότερα από τα παιδιά είχαν σοβαρά συμπτώματα υποτροπής, φτάνοντας σε επίπεδα που θα μπορούσαν να διαγνωστούν ως κοντά στη μανία ("υπομανία"). Το περιοδικό Science, όπου εκδόθηκε αυτή η μελέτη, είναι ένα από το πιο διαβασμένα και σεβαστά περιοδικά στον κόσμο. Μία και μόνο προειδοποίηση θα αντηχούσε σε όλο τον κόσμο. Η Juddith Rapoport, μια "καριέρας" υποστηρίκτρια φαρμάκων για παιδιά, ήταν η κύρια συγγραφέας της μελέτης. Δεν έκανε καμιά προειδοποίηση. Απ' όσο ξέρω, ούτε προειδοποίησε οποιοσδήποτε από τους τέσσερις άλλους συγγραφείς της μελέτης που δούλευαν για το Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας και το Εθνικό Ίδρυμα Υγείας. Ούτε οποιοσδήποτε από τους πολυάριθμους επαγγελματίες στην κοινότητα ΔΕΠΥ/ριταλίνης που θα πρέπει να διάβασαν αυτή τη μελέτη. [...]

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που η σημασία των συμπτωμάτων απόσυρσης από τη ριταλίνη και άλλα διεγερτικά φάρμακα υποβιβάζεται. Τα διεγερτικά δεν προκαλούν τις δραματικές σωματικές αντιδράσεις απόσυρσης τις οποίες βλέπουμε στην περίπτωση της μορφίνης, του αλκοόλ ή ελασσόνων ηρεμιστικών σαν το Ζανάξ και το Βάλιουμ. Αντ' αυτού, προκαλούν ψυχολογικά συμπτώματα, όπως υπερ-ανησυχία και υπερκινητικότητα ή απελπισία και κατάθλιψη. Ενώ οι αντιδράσεις αυτές βασίζονται σε οργανικές αλλαγές στον εγκέφαλο λόγω της απόσυρσης από το φάρμακο, παραβλέπονται πιο εύκολα από φανερά σωματικά συμπτώματα όπως οι εμετοί, ο ιδρώτας και οι σπασμοί.

Δεν παραβλέπονται ακριβώς. Αλλά μπορείς πάντα να πεις ότι φταίει ο ελαττωματικός εγκέφαλος ή η ψυχική κατάσταση του ατόμου. Πες: "Αυτό δείχνει η επιστήμη." Ποιος θα πει όχι; Μήπως κάθεται κανένας να διαβάσει τέτοιου είδους κείμενα; Μήπως έχει τη γνώση, τη δυνατότητα και τον ελεύθερο χρόνο (όλα αυτά μαζί) για να το κάνει;

Συνεχίζοντας πάνω στο θέμα των φαρμακευτικά προκαλούμενων ψυχωσικών συμπτωμάτων, ο Ρόμπερτ Γουίτακερ λέει ότι οι Harrow και Jobe παραθέτουν και άλλες μελέτες που έχουν βρει τα ίδια με αυτούς σχετικά με την καλύτερη μακροπρόθεσμη εξέλιξη των σχιζοφρενών ασθενών που σταμάτησαν τα φάρμακα, σε σύγκριση με αυτούς που τα συνέχισαν, και μετά λέει:

Τελικά οι Harrow και Jobe σημειώνουν ότι στις μελέτες της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, οι ερευνητές βρήκαν καλύτερη εξέλιξη των ασθενών σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες όπου μόνο ένα μικρό ποσοστό σχιζοφρενών ασθενών λάμβαναν αντιψυχωτικά.

Ο ιστοχώρος του Γουίτακερ βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.madinamerica.com  και φιλοξενεί παρουσίαση και περιγραφή πολλών επιστημονικών μελετών επικριτικών στη χρήση φαρμάκων για τη σχιζοφρένια.

Κάνω πολύ βραχείες περιγραφές για να πάρεις μια ιδέα:

α) "Τα αντιψυχωτικά συνδέονται με μείωση της φαιάς ουσίας"
Antipsychotics Associated with White-Matter Reduction
http://www.madinamerica.com/2013/03/white-matter-reduction-antipsychotics/
Έρευνα που βρίσκει "οξεία μείωση της φαιάς ουσίας στον πρόσθιο λοβό μετά από έξι βδομάδες λήψης αντιψυχωσικών φαρμάκων που ακολούθησε πρώτο επεισόδιο σχιζοφρένιας."
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό: Psychological Medicine (Ψυχολογική Ιατρική)

Researchers in China find an acute reduction in white matter in the frontal lobe following six weeks of antipsychotic treatment for “first-episode schizophrenia”. Results appear in Psychological Medicine.

β) "Διακοπή της χημειοθεραπείας για χρόνιους σχιζοφρενείς"
Discontinuation of Chemotherapy for Chronic Schizophrenics
http://www.madinamerica.com/2012/03/discontinuation-of-chemotherapy-for-chronic-schizophrenics/

Έρευνα του Εθνικού Ιδρύματος Ψυχικής Υγείας που δείχνει ότι όσο μεγαλύτερη είναι η δόση που παίρνει ο σχιζοφρενής ασθενής, τόσο πιο πιθανό ότι θα έχει υποτροπή όταν σταματήσει τα φάρμακα. Αυτοί που είχαν τη μικρότερη υποτροπή (μέσα στις επόμενες 24 βδομάδες που εξέταζε η έρευνα) είναι αυτοί που δεν πήραν καθόλου φάρμακα: μόλις 7 %, συγκρινόμενο με 23-65% για ασθενείς που έπαιρναν από πιο κάτω από 300 έως 500 mg χλωροπρομαζίνης.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Hospital and Community Psychiatry (Νοσοκομειακή και Κοινοτική Ψυχιατρική), 22 (1971), 20-23.

In this NIMH study, the earlier finding that relapse rates rose in correlation with neuroleptic dosage was confirmed. Only 2 of 30 patients who were on placebo at the start of the study relapsed during the next 24 weeks (7%). Twenty-three percent of the 99 patients who were on under 300 mg. of chlorpromazine at the start of the study relapsed following drug withdrawal. Fifty-two percent of the 91 patients who were on 300 to 500 mg. of chlorpromazine at the start of the study relapsed following drug withdrawal, and sixty-five percent of the 81 patients who were on more than 500 mg. of chlorpromazine at the start of the study relapsed following drug withdrawal. The researchers concluded: “Relapse was found to be significantly related to the dose of the tranquilizing medication the patient was receiving before he was put on placebo–the higher the dose, the greater the probability of relapse.” (See page 22, 23 of Mad In America) 

γ) "Τα αντιψυχωσικά δεν επιφέρουν νευρογνωσιακή βελτίωση"
Antipsychotics do not Result in Neurocognitive Improvement
http://www.madinamerica.com/2013/03/antipsychotics-do-not-produce-long-term-neurocognitive-improvements/

Μελέτες των επιδράσεων στις νευρογνωσιακές λειτουργίες των αντιψυχωσικών "πρώτης και δεύτερης γενιάς" σε σχιζοφρενείς ασθενείς "μετά από πρώτο επεισόδιο του φάσματος των διαταραχών της σχιζοφρένιας" βρίσκουν ότι η αλοπεριδόλη, η ολανζαπίνη και η ρισπεριδόνη δεν επιδεικνύουν ουσιαστική βελτίωση στις νευρογνωσιακές λειτουργίες.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Psychopharmacology (Ψυχοφαρμακολογία) Online, March 2, 2013

Researchers in London and Spain, in a prospective, randomized, study of long-term (3 year) effects of first- and second-generation antipsychotics on neurocognition in 79 patients following a “first episode of schizophrenia spectrum disorders”, find that “haloperidol, olanzapine, and risperidone have not demonstrated substantial neurocognitive effectiveness.” Results appeared online in Psychopharmacology on March 2, 2013. 

Κάτω από αυτό το άρθρο, σχολιάζει ένας πατέρας:

Η αλοπεριδόλη, η ολανζαπίνη και η ρισπεριδόνη οπωσδήποτε ΔΕΝ βοήθησαν τον γιο μου στις γνωστικές του λειτουργίες. Αυτά τα φάρμακα στην πραγματικότητα τον σταμάτησαν απ' το να επεξεργάζεται λογικά τα προβλήματά του. Όταν σταμάτησε τα αντιψυχωσικά φάρμακα, μπόρεσε να δει άμεσα τον παραλογισμό των εικασιών του: ότι ολόκληρη η βρετανική αστυνομία τον κυνηγούσε και ότι κατάσκοποι ενέδρευαν παντού. Αυτά τα φάρμακα στην πραγματικότητα των παγίδευσαν στον ψευδαισθητικό κόσμο που είχε δημιουργήσει κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας και μόλυνσής του.

Haloperidol, olanzapine and risperidone did definitely NOT help my son as far as cognition was concerned. These meds actually stopped him from reasoning out his problems. Once he took himself off the antipsychotic medication, he could see straight away the absurdity of his assumptions: that the whole British police force was after him and that spies were lurking everywhere. These meds actually kept him trapped in the delusional world he had created during fever and infection.

Κι ένα άλλο σχόλιο από κάτω:

Ουάου! Είναι σαν να λες ότι το δημόσιο δάρσιμό σου μπροστά από ένα μεγάλο πλήθος που χαχάνιζε δεν βελτιώνει την αυτοεκτίμησή σου. Χρειαζόταν να γίνει έρευνα για να το υπολογίσουν αυτό;

Wow! That’s like saying “getting beaten up in front of a large crowd of guffawing onlookers does nothing for your self-esteem”. They needed to do research to work that one out?

Παρόμοια, σχολιάζει το παιδί μιας μητέρας στην ιστοσελίδα http://www.cchrint.org/psychiatric-disorders/psychiatrists-on-lack-of-any-medical-or-scientific-tests/  :

Στην καημένη τη μητέρα μου χορήγησαν ψυχιατρικά φάρμακα όταν καταθλίφτηκε λόγω της διάλυσης του γάμου της. Σύντομα εθίστηκε πολύ σε αυτά. Όταν παρουσίασε παρενέργειες, τις αντιμετώπισαν ως καινούργια συμπτώματα και συνταγογράφησαν περισσότερα φάρμακα. Η μητέρα μου έγινε σαν ναρκομανής μέσα στο ίδιο της το σπίτι και αυτό συνεχίστηκε για 25 χρόνια εξαιτίας της ανικανότητας των ψυχιάτρων. Στην αρχή αυτής της χρονιάς η μητέρα μου κατέρρευσε στο πάτωμα και την έβαλαν έγκλειστη σε ψυχιατρικό νοσοκομείο. Αγωνίστηκα για μήνες για να την βγάλουν από τα φάρμακα και να της επιτρέψουν να ζήσει στο σπίτι της. Η ψυχιατρική κατέστρεψε τη ζωή της μητέρας μου. Της έδωσε μια μη αναστρέψιμη πάθηση, την όψιμη δυσκινησία [γνωστό και σοβαρό αποτέλεσμα της επενέργειας των φαρμάκων], που την κάνει να τρέμει πολύ. Αν η ψυχιατρική καταργούνταν, ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος. Στην ηλικία των ογδόντα, η μητέρα μου άρχισε να νιώθει ξανά ζωντανή αφού σταμάτησε τα ψυχιατρικά φάρμακα. Είναι πολύ επικίνδυνα.

My poor mother was put on psychiatric drugs when she became depressed due to the breakup of her marriage. She soon became very addicted to them. When she developed side effects they were treated as new symptoms and more drugs were prescribed. My mother became like a junkie in her own home and this continued for 25 years due to the incompetence of psychiatrists. Earlier this year my mother collapsed on the floor and they sectioned her. I have fought for months to get her taken off drugs and to be allowed to live in her own home. Psychiatry has ruined my mother's life , she has been left with an irreversible condition called tardive dyskinesia making her very shaky . If psychiatry was abolished the world would be a better place. At the age of 80 my mother has started to feel alive again since coming off psychiatric drugs. They are very dangerous.

Επίσης το ακόλουθο σχόλιο εμφανίζεται πιο κάτω στην ίδια σελίδα:

Συμφωνώ τελείως με το άρθρο και τις παρατηρήσεις του. Έχω γνωρίσει αρκετές περιπτώσεις ατόμων που "διαγνώστηκαν", οι οποίοι απλά περνούσαν από μια άσχημη φάση της ζωής τους και χρειάζονταν ένα υπομονετικό αυτί και κάποιον να τους κάνει να χαμογελάσουν. Αλλά οι ψυχίατροι δηλώνουν ότι έχουν ψυχική αρρώστια, χωρίς να κάνουν οποιεσδήποτε εξετάσεις ή να δώσουν οποιεσδήποτε αναφορές ή να δώσουν οποιαδήποτε ιατρική εξήγηση.

Αυτές οι διαγνώσεις έγιναν μέσα σε μερικά λεπτά - ένας γιατρός παίρνει περισσότερο χρόνο για να εξετάσει μία απλή περίπτωση ιογενούς πυρετού. Το επόμενο βήμα είναι αναπόφευκτα η συνταγογράφηση φαρμάκων που υποτίθεται ότι θα είναι για πάντα. Καθώς δεν υπάρχει θεραπεία για αυτές τις κατασκευασμένες ασθένειες, "φυσικά όχι". Ασθενείς που σταμάτησαν τα φάρμακα επιπλήχθηκαν ή εκφοβίστηκαν ώστε να πιστέψουν ότι θα υπάρξει υποτροπή. Τι υποτροπή; Δεν υπήρχε καν αρρώστια εξαρχής.

Όταν τους ρωτούν για τις μεθόδους τους, συνήθως είτε λένε κάτι πολύ αφηρημένο και κενό νοήματος είτε προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν εξειδικευμένη φρασεολογία για να μπερδέψουν τους ασθενείς. Μερικοί φτάνουν μέχρι του σημείου να αποκαλέσουν τον ασθενή παρανοϊκό, που ζήτησε απόδειξη. Είμαι σίγουρος ότι οι λίγες περιπτώσεις που ξέρω εγώ είναι η κορυφή του παγόβουνου αυτού του πλανερού επαγγέλματος. Είμαι ευτυχής που οι άνθρωποι τώρα βγάζουν προς τα έξω τις ανησυχίες τους [σχετικά με το επάγγελμα] και ζητούν περισσότερες εξηγήσεις από τις "ψυχο"φλυαρίες.

I completely agree with the article and its observations. I have known several cases of people who have been so called “diagnosed” who were just going through a bad phases in life and needed a patient ear and some cheering up. But the psychiatrists pronounce them to have mental illness without any tests or providing an reports or giving any medical explanation.
These diagnoses were done in a matter of few minutes; a doctor takes more time to test a case of simple viral fever. The next step is inevitably prescribing drugs which is supposed to be forever. As the there is no cure for these fabricated ailments “of course not”. Patients who stopped the medication were reprimanded or scared into believing that there will be a relapse. What relapse there was no ailment to start with.
When questioned about their methods they usually either say something very abstract and meaningless or try and use jargon to confuse patients, some of them go to the extent of calling the patient paranoid for asking for proof or verification. I am sure the few cases I know of are the tip of the iceberg of this fraudulent profession. I am happy that now people are voicing their concern and asking for explanations beyond psycho babble.

Άλλο σχόλιο από επισκέπτη της ίδιας ιστοσελίδας:

[...] Τείνω να πιστεύω ότι η ανεύθυνη οικονομική τους απληστία, καθώς και η μάσκα της εξουσίας που φόρεσαν, είναι αμφότερα από μόνα τους μια αντικοινωνική και παθολογική συμπεριφορά. Στοχαζόμενος ότι το κόστος ενός και μοναδικού καθημερινού χαπιού Zyprexa είναι περίπου 100 δολάρια, και ξοδεύω το ένα δέκατο αυτών για τροφή καθημερινά, συμπεραίνω ότι, όχι μόνο το ψυχιατρικό κατεστημένο μαζί με τους κατασκευαστές των φαρμάκων πρέπει να θεωρηθούν ψυχοπαθείς (για την απληστία τους, για την αυτοεκχωρούμενη εξουσία τους, για την αδιαντροπιά τους) αλλά ότι αυτά τα χαρακτηριστικά τους πρέπει να θεωρηθούν στα ψυχιατρικά τους εγχειρίδια ως κριτήρια για τη δική τους διάγνωση και καταδίκη. Δείτε εδώ ξεκάθαρα την ατομική και ομαδική τους εγκληματική συμπεριφορά, που φτάνει στα όρια της συνομωσίας:

"Ρωτήστε τον γιατρό σας αν το τάδε και το δείνα φάρμακο είναι καλό για εσάς. Για δωρεάν δείγματα καλέστε στο..."

Όχι μόνο λειτουργούν οι "γιατροί" ως προωθητές των φαρμάκων τους και οι κλινικές / τα φαρμακεία ως σημεία πώλησης για τις επώνυμες μάρκες τους [Factory Outlets], αλλά ζητούν οι παρασκευαστές των φαρμάκων από τον αφελή τηλεθεατή να γίνει και ο ίδιος προωθητής των προϊόντων τους. [...]

Πού χωράει ο ιπποκρατικός όρκος σε όλα αυτά;...

I am inclined to believe that their irresponsible greed of money
as well as pretended authority, both in themselves are an antisocial
and pathological behavior. Considering then the cost of one single
daily pill of Zyprexa is about $100.00, and that I spend 1/10 of
that for food daily, I conclude that, not only the psychiatric
establishment together with the drug makers are to be considered
psychopaths (for their greed, self assigned “authority”,
Shamelessness) these features are to be considered in their DSMs as
criteria to label and condemn them from any pursuits they have.
This, in turn, yields to a clear demonstration of their individual
and concerted criminal behavior, bordering with conspiracy.
“Ask your doctor if XYZ is good for you. For free samples call….”.
Not only the “M.D.”s are acting as sales persons for drugs and the
clinics/pharmacies as “factory outlets”, the drug makers are asking
the gullible TV viewer to act as their sales rep. too. [...]Where does the M.D.’s Hippocrates’s oath fit in all this?

Συνεχίζω με ακόμα μια μελέτη, που παρουσιάζεται στον ιστοχώρο του Γουίτακερ.

δ) Τέσσερα γνωστά αντιψυχωσικά δεν είναι ασφαλή ή αποτελεσματικά στους ενήλικες
"Four Leading Antipsychotics Aren’t Safe or Effective in Older Adults"
http://www.madinamerica.com/2012/11/4-common-antipsychotics-are-not-safe-or-effective-for-older-adults/

Πενταετής μελέτη χρηματοδοτούμενη από το Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας και διεξαγμένη από το Πανεπιστήμιο Στάφορντ και άλλες ιατρικές σχολές, εξέτασε τις επιδράσεις των Abilify, Zyprexa, Seroquel και Risperdal σε 332 ασθενείς άνω της ηλικίας των 40 και βρήκε ότι, συγκρίνοντας τα πλεονεκτήματα με τα μειονεκτήματα της λήψης των φαρμάκων, τα μειονεκτήματα υπερτερούσαν. Αυτό ίσχυσε για όλα τα φάρμακα και άσχετα από τη διάγνωση.
Δημοσιεύτηκε στο Journal of Clinical Psychiatry. (Περιοδικό της Κλινικής Ψυχιατρικής)

A 5-year study funded by the National Institute of Mental Health and conducted by U.C. San Diego School of Medicine, Stanford University and the University of Iowa, comparing the effects of Abilify, Zyprexa, Seroquel and Risperdal on 332 patients over the age of 40, finds that “While there were a few significant differences among the four drugs, the overall risk-benefit ratio for the AAPs in patients over age 40 was not favorable, irrespective of diagnosis and drug.” Results were released online yesterday by the Journal of Clinical Psychiatry.

Μάλιστα από κάτω βλέπω μια λίστα ιατρικών κυρίως ιστοσελίδων όπου αναπαράγεται αυτό το άρθρο, όπως: Psychiatric News, News Medical, Medical Express, U.S. News, Science Daily κλπ.

Λέει ο Ρόμπερτ Γουίτακερ σε συνέντευξή του στο Alternet:

[...] Αυτό που έκανα τότε ήταν να εξετάσω τι έχει να πει η επιστημονική βιβλιογραφία σχετικά με αυτό - μια βιβλιογραφία που τώρα εκτείνεται σε πάνω από πενήντα χρόνια. Βρήκα ότι αποκαλύπτει πολύ ξεκάθαρα το παρακάτω γεγονός. Αν και τα ψυχιατρικά φάρμακα μπορεί να είναι αποτελεσματικά [στη μείωση των συμπτωμάτων] στην αρχή, αυξάνουν την πιθανότητα το άτομο να γίνει χρόνιος ασθενής μακροπρόθεσμα. Εξεπλάγην βλέποντας αυτή την εικόνα να ξεπροβάλλει ξανά και ξανά, καθώς ιχνηλατούσα τη μακροπρόθεσμη εξέλιξη της σχιζοφρένιας, του άγχους, της κατάθλιψης και της διπολικής ασθένειας. Επιπλέον, η επιστημονική βιβλιογραφία δείχνει ότι πολλοί ασθενείς που λαμβάνουν αγωγή για ένα πιο ήπιο πρόβλημα χειροτερεύουν με τα φάρμακα -για παράδειγμα έχουν μανιακό επεισόδιο αφού πάρουν ένα αντικαταθλιπτικό φάρμακο- και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε καινούργια και περισσότερο σοβαρή διάγνωση όπως διπολική διαταραχή. Αυτή είναι μια καλά τεκμηριωμένη ιατρογενής οδός που οδηγεί σε αύξηση των ποσοστών των ψυχικά αναπήρων [δηλαδή των ανίκανων να εργαστούν λόγω ψυχικών αιτιών, νούμερα που ο Γουίτακερ λέει ότι έχουν εξαπλασιαστεί από τότε που η χρήση ψυχιατρικών φαρμάκων αυξήθηκε στην αμερικανική κοινωνία, τη δεκαετία του 50 και 60, και η εκτενής του ανάλυση της ερευνητικής βιβλιογραφίας δείχνει ότι ένας σημαντικός παράγοντας είναι τα ψυχοφάρμακα.].

What I then did was look at what the scientific literature -- a literature that now extends over 50 years -- has to say about those questions. The literature is remarkably consistent in the story it tells. Although psychiatric medications may be effective over the short term, they increase the likelihood that a person will become chronically ill over the long term. I was startled to see this picture emerge over and over again as I traced the long-term outcomes literature for schizophrenia, anxiety, depression, and bipolar illness.
In addition, the scientific literature shows that many patients treated for a milder problem will worsen in response to a drug-- say have a manic episode after taking an antidepressant -- and that can lead to a new and more severe diagnosis like bipolar disorder. That is a well-documented iatrogenic pathway that is helping to fuel the increase in the disability numbers.

Αν ήταν να ρωτήσεις τον τοπικό σου ψυχίατρο ποιος είναι αυτός που ανακάμπτει από τη σχιζοφρένια, εκείνος που παίρνει φάρμακα ή εκείνος που δεν παίρνει, θα σου πει εκείνος που παίρνει. Αυτή είναι η γνώση που προωθείται.

Το 90% των ερευνών που γίνονται, γίνονται από τις φαρμακευτικές. Και τα αποτελέσματα των μισών από αυτές δεν δημοσιεύονται. Εδώ δεν αναφέρομαι καν στην ψυχιατρική, αλλά στο κάθε ιατρικό πεδίο. Κοίτα τι λέει στο ακόλουθο άρθρο στην εφημερίδα Χάφινγκτον Ποστ ο Μπεν Γκόλντακερ (Ben Goldacre), ερευνητής επιδημιολογίας στη Σχολή Υγιεινής και Τροπικής Ιατρικής του Λονδίνου ( London School of Hygiene and Tropical Medicine) και ιατρικός συγγραφέας, ο οποίος έχει από το 2002 τη στήλη του στη γνωστή αγγλική εφημερίδα Guardian, με τίτλο: "Κακή Επιστήμη" (δηλαδή αντιεπιστημονικά τελούμενη επιστήμη). Σχετική ομιλία του στο γνωστό TED (συνεδριακός θεσμός που φιλοξενεί τους καλύτερους ομιλητές σε πεδία που περιλαμβάνουν κυρίως την επιστήμη και την τεχνολογία) μπορεί να βρεθεί (μη υποτιτλισμένη) εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=RKmxL8VYy0M 

Λέει:
http://www.huffingtonpost.com/ben-goldacre/prescription-drugs_b_3018272.html

Οι γιατροί χρειάζονται τα αποτελέσματα κλινικών ερευνών για να κάνουν ενημερωμένες επιλογές με τους ασθενείς τους σχετικά με το ποια αγωγή να χρησιμοποιήσουν. Αλλά τα καλύτερα στοιχεία που είναι επί του παρόντος διαθέσιμα υπολογίζουν ότι οι μισές εκ του συνόλου των κλινικών δοκιμών, για τις θεραπείες που χρησιμοποιούμε σήμερα, δεν έχουν ποτέ δημοσιευτεί [και αλλού: «Υπολογίζουν ότι οι μισές από όλες τις ολοκληρωμένες έρευνες μένουν αδημοσίευτες, και ότι οι έρευνες με αρνητικά αποτελέσματα έχουν περίπου διπλάσιες πιθανότητες να "θαφτούν".» <"It estimates that half of all completed trials are left unpublished, and that trials with negative results are about twice as likely to be buried."> ] Το πρόβλημα είναι το ίδιο τόσο για έρευνες χρηματοδοτούμενες από τις βιομηχανίες όσο και για ανεξάρτητες έρευνες των ακαδημαϊκών σχολών, διαμέσου όλων των ιατρικών πεδίων, από την χειρουργική μέχρι την ογκολογία, και αντιπροσωπεύει μια τεράστια κρυμμένη "τρύπα" [παγίδα] για οτιδήποτε κάνουμε. Οι γιατροί δεν μπορούν να κάνουν ενημερωμένες επιλογές όταν τα μισά στοιχεία λείπουν.

Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιδρούν σε αυτή την κατάσταση με δυσπιστία [δεν το πιστεύουν ότι είναι έτσι], επειδή είναι τόσο φανερώς παράλογη. Πώς μπορούν οι γιατροί, οι ακαδημαϊκοί και οι νομοθέτες να έχουν επιτρέψει ένα τόσο τεράστιο πρόβλημα να παραμένει; Η απάντηση είναι απλή. Αυτή η περιοχή έχει αστυνομευτεί -και επιθετικά- από τη φαρμακευτική βιομηχανία. Έχουν εργαστεί σκληρά για να μπλοκάρουν τη διεξαγωγή δημόσιων συζητήσεων πάνω σε αυτό το θέμα, για πολλές δεκαετίες, με μεγάλη επιτυχία.

Doctors need the results of clinical trials to make informed choices, with their patients, about which treatment to use. But the best currently available evidence estimates that half of all clinical trials, for the treatments we use today, have never been published (δηλαδή οι φαρμακευτικές και οι ακαδημαϊκές σχολές δεν δημοσιεύουν έρευνες που δείχνουν αποτελέσματα που δεν κολακεύουν τα φάρμακα). This problem is the same for industry-sponsored trials and independent academic studies, across all fields of medicine from surgery to oncology, and it represents an enormous hidden hole for everything we do. Doctors can't make informed decisions, when half the evidence is missing.
Most people react to this situation with incredulity (οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το πιστεύουν ότι είναι έτσι), because it's so obviously absurd. How can medics, academics, and legislators have permitted such a huge problem to persist? The answer is simple. This territory has been policed -- and aggressively -- by the pharmaceutical industry. They have worked hard to shut down public discussion on the topic, for several decades, with great success.

[...] Αυτός είναι ένας καρκίνος στην καρδιά της ιατρικής. Αν έριχνα ένα κέρμα κορώνα-γράμματα 100 φορές αλλά μετά σου στερούσα τα αποτελέσματα αυτών των ρίψεων τις μισές φορές, θα μπορούσα να το κάνω να φαίνεται σαν να έχω ένα κέρμα που έβγαινε πάντα κορώνα. Αλλά αυτό δεν θα σήμαινε ότι έχω ένα κέρμα που είναι κορώνα και από τις δύο πλευρές του. Θα σήμαινε ότι ήμουν ένας τρικαδόρος και εσύ ένας ηλίθιος που με άφησες να τη γλυτώσω! Αλλά αυτό ακριβώς είναι που ανεχόμαστε τυφλά σε όλη την ιατρική έρευνα. Και εγώ θα το περιέγραφα αυτό ως χαλκευμένη έρευνα (research misconduct - απάτη στην έρευνα). Αν διεξήγαγα μια ερευνητική μελέτη και δεν φανέρωνα τα μισά από τα ευρήματα, θα με κατηγορούσες δίκαια για -κατ' ουσίαν- απάτη. Κι ωστόσο, για κάποιο λόγο, αν κάποιος κάνει 10 μελέτες αλλά δημοσιεύσει μόνο τις πέντε που δίνουν τα αποτελέσματα που θέλει, αυτό δεν θεωρείται χαλκευμένη έρευνα. Κι όταν η ευθύνη διαχέεται μεταξύ ενός ολόκληρου δικτύου ερευνητών, ακαδημαϊκών, βιομηχανικών σπόνσορων, συντακτών επιστημονικών περιοδικών, για κάποιο λόγο το βρίσκουμε πιο αποδεκτό, αλλά το αποτέλεσμα στους ασθενείς είναι καταστροφικό.

This is a cancer at the core of evidence-based medicine. If I flipped a coin 100 times but then withheld the results from you from half of those tosses, I could make it look as if I had a coin that always came up heads. But that wouldn't mean that I had a two-headed coin. That would mean that I was a chancer and you were an idiot for letting me get away with it. (Laughter) But this is exactly what we blindly tolerate in the whole of evidence-based medicine. And to me, this is research misconduct. If I conducted one study and I withheld half of the data points from that one study, you would rightly accuse me, essentially, of research fraud. And yet, for some reason, if somebody conducts 10 studies but only publishes the five that give the result that they want, we don't consider that to be research misconduct. And when that responsibility is diffused between a whole network of researchers, academics, industry sponsors, journal editors, for some reason we find it more acceptable, but the effect on patients is damning.

Ας εστιάσω σε ένα σημείο του, όπου μιλά ειδικά για ψυχιατρικά φάρμακα και συγκεκριμένα για τα αντικαταθλιπτικά:

Αυτό το φαινόμενο της επιλεκτικής (προκατειλημμένης) δημοσίευσης (publication bias), έχει στην πραγματικότητα μελετηθεί πολύ καλά. Λοιπόν, εδώ είναι ένα παράδειγμα τού πώς το προσεγγίζεις. Το κλασικό μοντέλο έρευνας σε αυτό το χώρο είναι ότι παίρνεις ένα μάτσο από μελέτες που γνωρίζεις ότι έχουν διεξαχθεί και ολοκληρωθεί, και μετά πας και βλέπεις αν έχουν δημοσιευτεί οπουδήποτε στην ακαδημαϊκή βιβλιογραφία [στα επιστημονικά περιοδικά]. Λοιπόν πήραν όλες τις μελέτες που είχαν διεξαχθεί ποτέ για τα αντικαταθλιπτικά οι οποίες εγκρίθηκαν από τον Οργανισμό Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA). Πήραν όλες τις ερευνητικές δοκιμές που υποβλήθηκαν στο FDA ως μέρος του "πακέτου" που ζητούσε έγκριση. Αυτές δεν είναι όλες οι δοκιμές που έχουν ποτέ γίνει σε αυτά τα φάρμακα, καθότι ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν κρατάμε αυτές στα χέρια μας, αλλά είναι αυτές που διεξήχθησαν προκειμένου να εγκριθεί η πώληση του φαρμάκου στην αγορά.

But it turns out that this phenomenon of publication bias has actually been very, very well studied. So here is one example of how you approach it. The classic model is, you get a bunch of studies where you know that they've been conducted and completed, and then you go and see if they've been published anywhere in the academic literature. So this took all of the trials that had ever been conducted on antidepressants that were approved over a 15-year period by the FDA. They took all of the trials which were submitted to the FDA as part of the approval package. So that's not all of the trials that were ever conducted on these drugs, because we can never know if we have those, but it is the ones that were conducted in order to get the marketing authorization.

Και πήγαν να δουν αν αυτές οι δοκιμές είχαν δημοσιευτεί στα επιστημονικά περιοδικά. Και βρήκαν το εξής. Οι δοκιμές ήταν περίπου 50-50. Οι μισές από αυτές ήταν θετικές, οι μισές αρνητικές. [Σημείωση δική μου: τουλάχιστον τέτοια ήταν τα νούμερα και οι ερμηνείες τους που φαίνονται στο τέλος. Αλλά το τι έχει συμβεί μέχρι εκεί στη διαδικασία, είναι μια άλλη συζήτηση, καθότι τώρα μιλάμε για το τελικό προϊόν της ερευνητικής μελέτης.] Αλλά όταν έψαξαν να βρουν αυτές τις δοκιμές δημοσιευμένες στα επιστημονικά περιοδικά, αυτό που βρήκαν ήταν μια πολύ διαφορετική εικόνα. Μόνο τρεις από τις αρνητικές δοκιμές είχαν δημοσιευτεί, αλλά οι θετικές δοκιμές είχαν δημοσιευτεί όλες τους εκτός από μία. Αν λοιπόν ρίξεις μια ματιά στη συνολική εικόνα, θα δεις τι τρομακτική διαφορά υπάρχει μεταξύ της πραγματικότητας και αυτού που μπορούν να δουν στα επιστημονικά περιοδικά οι γιατροί, οι ασθενείς, οι επίτροποι των Υπηρεσιών Υγείας και οι ακαδημαϊκοί. Μας παραπλάνησαν και αυτό είναι ένα συστηματικό ελάττωμα στον πυρήνα της ιατρικής.

And then they went to see if these trials had been published in the peer-reviewed academic literature. And this is what they found. It was pretty much a 50-50 split. Half of these trials were positive, half of them were negative, in reality. But when they went to look for these trials in the peer-reviewed academic literature, what they found was a very different picture. Only three of the negative trials were published, but all but one of the positive trials were published. Now if we just flick back and forth between those two, you can see what a staggering difference there was between reality and what doctors, patients, commissioners of health services, and academics were able to see in the peer-reviewed academic literature. We were misled, and this is a systematic flaw in the core of medicine.

Φέρνει ένα παράδειγμα από την προσωπική του ιατρική πρακτική. Λέει:

Αυτό το φάρμακο [το δείχνει] λέγεται ρεμποξετίν. Και είμαι ένας πολύ σπασίκλας γιατρός, λοιπόν διάβασα όλες τις μελέτες που μπορούσα για αυτό το φάρμακο. Διάβασα τη μία δημοσιευμένη μελέτη που έδειχνε ότι το ρεμποξετίν είναι καλύτερο από το πλασέμπο [εικονικό φάρμακο], και διάβασα τις άλλες τρεις δημοσιευμένες μελέτες που έδειχναν ότι το ρεμποξετίν ήταν τόσο καλό όσο κάθε άλλο αντικαταθλιπτικό, και καθότι ο ασθενής δεν είχε πάει καλά με όλα τα άλλα αντικαταθλιπτικά, σκέφτηκα ότι το ρεμποξετίν είναι τόσο καλό όσο κάθε άλλο, λοιπόν ας το δοκιμάσω. Αλλά αυτό που βγήκε ήταν ότι είχα παραπλανηθεί. Στην πραγματικότητα, είχαν γίνει επτά δοκιμές  που συνέκριναν το ρεμποξετίν με το πλασέμπο. Η μία ήταν θετική και δημοσιεύτηκε, αλλά οι έξι ήταν αρνητικές και έμειναν αδημοσίευτες. Τρεις δοκιμές δημοσιεύτηκαν που σύγκριναν το ρεμποξετίν με άλλα αντικαταθλιπτικά και το έβρισκαν τόσο καλό όσο αυτά, αλλά υπήρχαν τριπλάσια αποτελέσματα που έδειχναν το ρεμποξετίν χειρότερο και αυτά είχαν μείνει αδημοσίευτα. Αισθάνθηκα ότι είχα παραπλανηθεί.

So this is a drug called reboxetine, and this is a drug that I myself have prescribed. It's an antidepressant. And I'm a very nerdy doctor, so I read all of the studies that I could on this drug. I read the one study that was published that showed that reboxetine was better than placebo, and I read the other three studies that were published that showed that reboxetine was just as good as any other antidepressant, and because this patient hadn't done well on those other antidepressants, I thought, well, reboxetine is just as good. It's one to try. But it turned out that I was misled. In fact, seven trials were conducted comparing reboxetine against a dummy placebo sugar pill. One of them was positive and that was published, but six of them were negative and they were left unpublished. Three trials were published comparing reboxetine against other antidepressants in which reboxetine was just as good, and they were published, but three times as many patients' worth of data was collected which showed that reboxetine was worse than those other treatments, and those trials were not published. I felt misled.

Να λοιπόν τι λέει ένας γιατρός που πιστεύει στα ψυχοτρόπα φάρμακα και τα συνταγογραφεί. Ο γιατρός στον οποίο θα πηγαίναμε εμείς, θα τα είχε καν ψάξει στα επιστημονικά περιοδικά; Στην περίπτωση των σχιζοφρενών ασθενών για τους οποίους μιλάει πιο πάνω ο Ρόμπερτ Γουίτακερ, υπήρξε κάποιος γιατρός τους που συνειδητοποίησε ότι τα φάρμακα που τους έδινε τους εμπόδιζαν να ανακάμψουν από τη σχιζοφρένια και ότι, αν ανήκαν στην άλλη ομάδα, που δεν έπαιρνε φάρμακα, θα είχαν πιθανά ανακάμψει, όπως έδειξαν τα αποτελέσματα; Θυμίζω ότι το ποσοστό ανάκαμψης ήταν σαράντα τοις εκατό για αυτούς που δεν έπαιρναν φάρμακα, και μόνο πέντε τοις εκατό για αυτός που έπαιρναν.

Συνεχίζω με τον Μπεν Γκόλντακερ, ερευνητή επιδημιολογίας στη Σχολή Υγιεινής και Τροπικής Ιατρικής του Λονδίνου και ιατρικό συγγραφέα με στήλη στη γνωστή εφημερίδα Guardian για την αντιεπιστημονικά τελούμενη επιστήμη:

Το 1980 μερικοί ερευνητές έκαναν μια μελέτη σε ένα φάρμακο που λεγόταν λορκανίντ (lorcainide), κι αυτό ήταν ένα φάρμακο για τις καρδιακές αρρυθμίες, ένα φάρμακο που καταστέλλει τους παθολογικούς καρδιακούς ρυθμούς, και η ιδέα ήταν ότι, αφού οι άνθρωποι πάθουν καρδιακές προσβολές, είναι αρκετά πιθανό να έχουν μη φυσιολογικούς καρδιακούς ρυθμούς, λοιπόν αν τους δώσουμε ένα φάρμακο που καταπιέζει τους παθολογικούς καρδιακούς ρυθμούς, αυτό θα αυξήσει την πιθανότητα αυτοί να επιζήσουν. Αρχικά κατά τη διαδικασία των δοκιμών, έκαναν μια πολύ μικρή δοκιμή, με μονάχα εκατό ασθενείς. Οι πενήντα πήραν το Λορκανίντ, και από αυτούς οι δέκα πέθαναν. Άλλοι πενήντα ασθενείς πήραν ένα πλασέμπο που δεν περιείχε δραστική ουσία, και μόνο ένας από αυτούς πέθανε. Λοιπόν σωστά θεώρησαν αυτό το χάπι αποτυχία και η εμπορική του παραγωγή σταμάτησε. Κι επειδή η εμπορική του παραγωγή σταμάτησε, δεν δημοσίευσαν καθόλου τη μελέτη.

So in 1980, some researchers did a study on a drug called lorcainide, and this was an anti-arrhythmic drug, a drug that suppresses abnormal heart rhythms, and the idea was, after people have had a heart attack, they're quite likely to have abnormal heart rhythms, so if we give them a drug that suppresses abnormal heart rhythms, this will increase the chances of them surviving. Early on its development, they did a very small trial, just under a hundred patients. Fifty patients got lorcainide, and of those patients, 10 died. Another 50 patients got a dummy placebo sugar pill with no active ingredient, and only one of them died. So they rightly regarded this drug as a failure, and its commercial development was stopped, and because its commercial development was stopped, this trial was never published.

Δυστυχώς, μέσα στα επόμενα 5-10 χρόνια, άλλες εταιρείες είχαν την ίδια ιδέα σχετικά με χάπια που θα εμπόδιζαν αρρυθμίες σε ανθρώπους που είχαν πάθει καρδιακή προσβολή. Αυτά τα φάρμακα εισήλθαν στην αγορά. Χορηγήθηκαν πολύ ευρέως, γιατί οι καρδιακές προσβολές είναι ένα πολύ κοινό πράγμα, και μας πήρε τόσο μεγάλο διάστημα μέχρι να ανακαλύψουμε ότι κι αυτά τα χάπια επίσης προκαλούσαν αυξημένη συχνότητα θανάτων, ώστε, πριν να εντοπίσουμε αυτό το σημάδι της ασφάλειας, πάνω από εκατό χιλιάδες άνθρωποι είχαν περιττά πεθάνει στην Αμερική από την συνταγογράφηση αυτών των φαρμάκων για τις αρρυθμίες.

Unfortunately, over the course of the next five, 10 years, other companies had the same idea about drugs that would prevent arrhythmias in people who have had heart attacks. These drugs were brought to market. They were prescribed very widely because heart attacks are a very common thing, and it took so long for us to find out that these drugs also caused an increased rate of death that before we detected that safety signal, over 100,000 people died unnecessarily in America from the prescription of anti-arrhythmic drugs.

Σχόλιό μου: πιστεύετε ότι έμαθε ποτέ κανένας από αυτούς τους εκατό χιλιάδες ανθρώπους ή τις οικογένειές τους ότι τους είχε σκοτώσει η ιατρική και ότι αλλιώς θα είχαν μόνο μία στις πενήντα πιθανότητες να πεθάνουν (σύμφωνα με την παραπάνω μελέτη); Ή τους είπαν μάλλον ότι πέθαναν από την αρρώστια τους; Ανέλαβε κανείς καμιά ευθύνη;

Κι αν δεν επρόκειτο για φάρμακα για καρδιακές αρρυθμίες, αλλά για ψυχοφάρμακα, δεν θα έλεγαν όλοι ότι η επιδείνωση (ή η μη ανάκαμψη) συμβαίνει λόγω της αρρώστιας που έχει το άτομο και γι' αυτό χρειάζεται διαφορετική δόση ή άλλα ψυχοφάρμακα;

Όταν στην Αμερική ένας μαθητής πηγαίνει στο σχολείο του με ένα αυτόματο και σκοτώνει συμμαθητές και δασκάλους, ή κάποιος μπαίνει σε ένα εστιατόριο με το αυτοκίνητό του και αρχίζει να εκτελεί τον κόσμο, υπάρχει κανείς που να λέει ότι αυτό συνέβη λόγω των ψυχοφαρμάκων που παίρνει; Εφόσον είναι γνωστό από τις ερευνητικές μελέτες ότι τα φάρμακα δημιουργούν μανία και ψυχωτικά επεισόδια. Αυτά τα συζητά ο Breggin στο βιβλίο του "Απαντώντας στη Ριταλίνη", καθώς και το γεγονός ότι, ενώ είναι γνωστό ( π.χ. από εκατοντάδες μελέτες σε ζώα) ότι τα φάρμακα για τη ΔΕΠΥ καταστρέφουν τον εγκέφαλο, ωστόσο όταν οι μελέτες δείχνουν ότι ο εγκέφαλος των παιδιών έχει συρρικνωθεί, αυτό το παρουσιάζουν ως αποτέλεσμα της "νόσου", χωρίς να δοθεί καμία σημασία στο γεγονός ότι τα παιδιά παίρνουν φάρμακα. (Αυτό είναι βέβαια επιστημονικό λάθος, γιατί αυτός είναι "confounding variable", παράγοντας που διαστρεβλώνει το αποτέλεσμα, οπότε πρέπει να συγκρίνεις ομάδες παιδιών που παίρνουν το φάρμακο με ομάδες που δεν το παίρνουν.) Οι ερευνητές δικαιολογούνται ότι δεν είναι δυνατόν να βρεις στην Αμερική ομάδες παιδιών που δεν παίρνουν το φάρμακο, αλλά ο Breggin λέει ότι αυτά είναι βλακείες, ότι τόσα παιδιά λαμβάνουν τη διάγνωση κάθε βδομάδα ώστε θα σου ήταν πολύ εύκολο να σαρώσεις τον εγκέφαλο παιδιών που μόλις έχουν λάβει τη διάγνωση.

Αλλά δεν το κάνεις. Ξαναρωτώ, για να γίνει τελείως αντιληπτό: Γιατί δείχνεις τα προβλήματα στον εγκέφαλο των παιδιών που παίρνουν χάπια και λες ότι είναι λόγω της αρρώστιας, και δεν δείχνεις τα ίδια προβλήματα στον εγκέφαλο των παιδιών που λες ότι έχουν την αρρώστια, αλλά τα οποία δεν παίρνουν χάπια;

Τα ίδια λέει και ο Φρεντ Μπάουμαν, παιδικός νευρολόγος και διευθυντής της Κλινικής Γενετικών Ανωμαλιών του Δυτικού Μίτσιγκαν (Western Michigan Birth Defects Clinic). Λέει ότι οι ψυχίατροι δεν έχουν δείξει ότι υπάρχει οποιαδήποτε νευρολογική διαταραχή στον εγκέφαλο των παιδιών που έχουν λάβει διάγνωση ΔΕΠΥ και εξηγεί ότι στις περιπτώσεις που υπάρχει αυτός ο ισχυρισμός, αυτό που μετριέται δεν είναι ο εγκέφαλος αυτού που έχει ΔΕΠΥ, αλλά ο εγκέφαλος αυτού που έχει ΔΕΠΥ και παράλληλα παίρνει εδώ και καιρό χάπια. Λέει:

Έχει δειχθεί ήδη από το 1986 ότι η ριταλίνη και όλες οι αμφεταμίνες που χρησιμοποιούνται στην αγωγή της φανταστικής και κατασκευασμένης ψευδοασθένειας ΔΕΠΥ προκαλούν κατά μέσο όρο 10% ατροφία [συρρίκνωση] του εγκεφάλου, συρρίκνωση, μείωση, σε όλα τα μέρη του εγκεφάλου, ιδιαίτερα μάλιστα στην παρεγκεφαλίδα. Όλοι οι ερευνητές στην ΔΕΠΥ, ιδιαίτερα εκείνοι που δουλεύουν στο Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας, το γνωρίζουν αυτό όλον αυτόν τον καιρό, ότι η ατροφία του εγκεφάλου δεν υπάρχει εξαιτίας της ΔΕΠΥ -δεν υπάρχει καν τέτοια αρρώστια- αλλά εξαιτίας των φαρμάκων. Ωστόσο, από το 1986 μέχρι σήμερα έχουν επιλέξει να παρουσιάζουν αυτή τη φαρμακογενή εγκεφαλική ανωμαλία ως οργανική απόδειξη ότι υπάρχει αρρώστια ΔΕΠΥ, γνωρίζοντας εν τω μεταξύ ότι είναι οι ίδιοι, με τα φάρμακά τους, που προκαλούσαν τις παθολογίες για τις οποίες μιλούσαν - την ατροφία του εγκεφάλου.

It has been known since 1986 that Ritalin and all of the amphetamines known to treat the illusory, invented, non-disease, ADHD cause on-average, 10% brain atrophy, shrinkage, shriveling, in just about all parts of the brain--especially--you guessed it--of the vermis of the cerebellum. All ADHD researchers, especially those at the NIMH have been aware all this time that the brain atrophy was due not to ADHD--because there is no such thing--but to the drugs themselves. However, from 1986 to the present they have chosen to represent this drug-induced brain (including cerebellar vermis) atrophy as physical evidence that ADHD is a disease, knowing all the while it was they-themselves, with their medications, that had induced the abnormalities they spoke of--the brain atrophy.

Διηγείται μάλιστα για έναν ερευνητή κλινικό ψυχολόγο, τον Swanson, που μίλησε στο Συνέδριο Ανάπτυξης Ομοφωνίας για την ΔΕΠΥ (ADHD Consensus Conference) που διοργανώθηκε από το Εθνικό Ίδρυμα Υγείας (μιλά και ο Breggin στο βίντεο για αυτό το συνέδριο, ήταν κι αυτός βασικός ομιλητής εκεί):

Μιλώντας [ο Swanson] για την έρευνα που έκανε μαζί με τον Castellanos, μίλησε με θέμα: "Βιολογική Βάση της ΔΕΠΥ: Νευροανατομία, Γενετική και Παθοφυσιολογία". Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ούτε μία ούτε πολλές βιολογικές βάσεις για τη ΔΕΠΥ - ούτε ανατομικές, ούτε γενετικές, ούτε της φυσιολογίας. Ούτε τότε ούτε σήμερα. Σκόπευε ο Swanson να εξαπατήσει;

presenting for he and Castellanos [18], spoke at the ADHD Consensus Conference (1998) on the subject of “Biological Bases of ADHD: Neuroanatomy, Genetics, and Pathophysiology.” In fact there is no one or several biological bases of ADHD—not anatomic, not genetic, and not physiologic. Nor are there today. Did Swanson intend to deceive?

Τον Swanson τον ξαναείδε σε ομιλία του στον Αμερικανικό Σύλλογο Ψυχιατρικής Εφήβων και εκεί τον εξέθεσε μπροστά σε όλους, δείχνοντας ότι κρατούσε κρυφό ότι στο πείραμά του τα παιδιά των οποίων τον εγκέφαλο μετρούσε έπαιρναν συγχρόνως φάρμακα, και ο ερευνητής το δέχτηκε και "μοιρολόγησε" για το γεγονός ότι η ψυχιατρική χρειάζεται απεγνωσμένα ένα αντικειμενικό τεστ για να αποδείξει την ύπαρξη νευρολογικής νόσου και δεν έχει τέτοιο. Μεταφράζω:
http://www.ritalindeath.com/Against-ADHD-Diagnosis.htm

Ως ομιλητής στον Αμερικανικό Σύλλογο Εφηβικής Ψυχιατρικής, στις 6-8 Μαρτίου του 1998, ο Swanson ανέφερε ότι η τομογραφία εγκεφάλου (MRI scan) στην έρευνα των Castellanos και Filipek έδειξε ατροφία του εγκεφάλου σε παιδιά με ΔΕΠΥ, αλλά όχι στην ομάδα ελέγχου.

Κάνοντας παρέμβαση με ένα μικρόφωνο από το ακροατήριο, επεσήμανα ότι 93% των υποκειμένων στη μελέτη του Castelllanos έκαναν χρόνια λήψη διεγερτικών φαρμάκων και ρώτησα αν έτσι συνέβαινε και στην έρευνα του Filipek, την οποία δεν είχα ακόμα διαβάσει. Ο Swanson παραδέχτηκε ότι επίσης και στη μελέτη του Filipek τα υποκείμενα με ΔΕΠΥ έκαναν χρόνια λήψη φαρμάκων - μια παραδοχή την οποία δεν τον ακούσαμε να κάνει στην ομιλία του ούτε την είδαμε στη δημοσιευμένη ανασκόπησή του της ίδιας έρευνας στο επιστημονικό περιοδικό Lancet. Αντί για επιβεβαίωση της εγκεφαλικής ατροφίας λόγω της ΔΕΠΥ, δηλαδή ένα φαινότυπο ΔΕΠΥ, τα στοιχεία αυτά αποτελούσαν μια επανάληψη ισχυρών αποδείξεων ότι ήταν η φαρμακευτική αγωγή (μεθυλφενιδάτη/αμφεταμίνες) που ήταν η αιτία της ατροφίας. Ο Swanson θρήνησε: "Θα ήθελα να είχα μια αντικειμενική μέθοδο διάγνωσης της ΔΕΠΥ. Τώρα η ψυχιατρική διάγνωση είναι τελείως υποκειμενική. Θα θέλαμε να έχουμε βιολογικές εξετάσεις - αυτό είναι ένα όνειρο που η ψυχιατρική έχει εδώ και πολλά χρόνια."

As a speaker at the American Society of Adolescent Psychiatry, March 6-8, 1998, Swanson [19] reported that the MRI (brain scan) research of Castellanos, et al [20] and Filipek, et al [21] showed brain atrophy in children with ADHD, but not in controls.
From a floor microphone, I pointed out that 93% of the subjects in the Castellanos [20] study had been on chronic stimulant therapy, and inquired as to the stimulant status of those in the Filipek [21] study, which I had not yet read. Swanson acknowledged that the ADHD subjects in the Filipek study, as well, had been on chronic stimulant therapy--an acknowledgment not heard in his lecture or seen in his review of the same research in a February, 1998, Lancet article [22]. Instead of confirmation of brain atrophy due to ADHD, i.e., an ADHD phenotype—we had strong, replicated evidence that it was the stimulant therapy (methylphenidate/amphetamine) that was the cause of the brain atrophy. Swanson [19] lamented:
“I would like to have an objective diagnosis for the disorder (ADHD). Right now psychiatric diagnosis is completely subjective…We would like to have biological tests--a dream of psychiatry for many years.”

Αν και ο Swanson καθώς και άλλοι κατέθεσαν στο προαναφερόμενο συνέδριο του Εθνικού Ιδρύματος Υγείας, που προσπαθούσε να επιφέρει ομοφωνία στη διένεξη σχετικά με τη ΔΕΠΥ, στα πορίσματά της η επιτροπή αναγνώρισε ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις πως η ΔΕΠΥ οφείλεται σε εγκεφαλική δυσλειτουργία <"there are no data to indicate that ADHD is due to a brain malfunction">, δεν υπάρχει αντικειμενικό και έγκυρο τεστ για την διάγνωση της ΔΕΠΥ < "we do not have an independent, valid test for ADHD>", και ότι οι κλινικοί που κάνουν τη διάγνωση και δίνουν τα φάρμακα επικρίνονται για το ότι προσπαθούν να παρουσιάσουν τα φυσικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων ως παθολογία: "Οι κλινικοί που κάνουν αυτή τη διάγνωση επικρίνονται ότι απλά παίρνουν ένα ποσοστό του κανονικού [παιδικού] πληθυσμού που δείχνει σε μεγαλύτερο βαθμό έλλειψη συγκέντρωσης και συνεχή κινητικότητα και το χαρακτηρίζει ως άρρωστο." < "Clinicians who diagnose this disorder have been criticized for merely taking a percentage of the normal population who have the most evidence of inattention and continuous activity and labeling them as having a disease"> .
Σύνδεσμος

Είδαμε λοιπόν πιο πάνω, από τον Μπεν Γκόλντακερ, ερευνητή επιδημιολογίας στη Σχολή Υγιεινής και Τροπικής Ιατρικής του Λονδίνου, που έχει τη στήλη της "Κακής Επιστήμης" στην αγγλική εφημερίδα Guardian, τον Ρόμπερτ Γουίτακερ, Διευθυντή Εκδόσεων της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ και πολυβραβευμένο ερευνητή δημοσιογράφο και συγγραφέα στον χώρο της ψυχικής υγείας, τον Φρεντ Μπάουμαν, παιδικό νευρολόγο και διευθυντή της Κλινικής Γενετικών Ανωμαλιών του Δυτικού Μίτσιγκαν, που παρουσίασε στοιχεία στο Συμβούλιο της Ευρώπης, τον Peter Breggin, γνωστό ψυχίατρο που παρουσίασε (ως κύριος ομιλητής για αυτές) τις αρνητικές επιδράσεις των φαρμάκων στο Συνέδριο Ανάπτυξης Ομοφωνίας για τη ΔΕΠΥ, οργανωμένο από το Αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα Υγείας, και άλλους αναγνωρισμένους επιστήμονες της ψυχικής υγείας, ότι το ψυχιατρικό κατεστημένο (φαρμακευτικές εταιρείες, ερευνητές της βιολογικής ψυχιατρικής, ακαδημαϊκές σχολές, η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, ο Οργανισμός Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων, και άλλοι τέτοιοι οργανισμοί) φιμώνουν τη γνώση. Δεν εναπόκειται τότε σε εμάς, στον απλό άνθρωπο, να την ψάξει και να τη μοιραστεί, ακολουθώντας ένα εύλογο ενδιαφέρον για το ίδιο του το συμφέρον; Σε ένα εστιατόριο που δούλευα, μία γυναίκα μού έλεγε ότι τα παιδιά της έχουν σύνδρομο υπερκινητικότητας και γίνεται χαμός στο σπίτι. Δεν της είπα τίποτα τότε, γιατί δεν είχα ασχοληθεί καθόλου. Σήμερα θα τη ρωτούσα: παίρνουν τα παιδιά της φάρμακα; Μήπως δημιουργούν τα φάρμακα το πρόβλημα; Λέει ο Ρόμπερτ Γουίτακερ, απαντώντας στην ερώτηση: "Τι είναι τόσο επικίνδυνο σχετικά με τη ΔΕΠΥ;" :
http://www.salon.com/2010/04/28/interview_Whitaker_anatomy_of_an_epidemic/

Καταρχήν, ότι ένα σημαντικό ποσοστό -μεταξύ 10 και 25 τοις εκατό- των παιδιών που θα πάρουν φάρμακα για τη ΔΕΠΥ, θα έχουν ένα επεισόδιο μανίας ή ψυχωτικό επεισόδιο και θα χειροτερέψουν με τέτοιο τρόπο ώστε να διαγνωστούν με διπολική διαταραχή [εναλλαγές κατάθλιψης και μανίας]. Μία παρόμοια ερευνητική μελέτη το 2000 στην παιδιατρική διπολική διαταραχή ανέφερε ότι το 84% των παιδιών που διαγνώστηκαν και έλαβαν αγωγή για διπολική διαταραχή -στην Κλινική Διαταραχών της Διάθεσης της Νέας Υόρκης Luci Bini Mood Disorders Clinic- είχαν πρωτύτερα εκτεθεί σε ψυχιατρικά φάρμακα. Ο συγγραφέας της μελέτης Gianni Faeda έγραψε: "Είναι αξιοσημείωτο ότι σε λιγότερες από 10% των περιπτώσεων είχε στην πρώτη διάγνωση θεωρηθεί η πιθανότητα να λάβουν διάγνωση διπολικής διαταραχής." Η αλήθεια είναι ότι, μέχρι που τα παιδιά άρχισαν να παίρνουν τα διεγερτικά και αντικαταθλιπτικά φάρμακα, δεν έβλεπες σε αυτά εφηβική διπολική μανία.

What’s so risky about Ritalin?
For one, a significant percentage — between 10 and 25 percent — of kids prescribed medication for ADHD will have a manic episode or psychotic episode and deteriorate in such a way that they’re diagnosed with bipolar disorder. A similar study in 2000 on pediatric bipolar disorder reported that 84 percent of the children treated for bipolar illness — at the Luci Bini Mood Disorders Clinic in New York — had been previously exposed to psychiatric medications. The author, Gianni Faeda, wrote, “Strikingly, in fewer than 10 percent of the cases was diagnosis of bipolar disorder considered initially.” The reality is that until children were medicated with stimulants and antidepressants, you didn’t see juvenile bipolar mania.

Βλέπεις λοιπόν ότι τα παιδιά αρρωσταίνουν με ψυχικές παθήσεις όταν παίρνουν τα φάρμακα - έχουν επεισόδια ψύχωσης ή μανίας και χειροτερεύουν με διπολική διαταραχή (εναλλαγές κατάθλιψης και μανίας). Αυτό συμβαίνει μέχρι και στο ένα τέταρτο των παιδιών, δηλαδή να αρρωστήσουν από τα φάρμακα με ακριβώς αυτή τη συμπτωματολογία και εξέλιξη. [Φυσικά, περισσότερα παιδιά χειροτερεύουν με άλλους τρόπους - 400 σελίδες στο βιβλίο του Breggin τεκμηριώνουν αυτό]. Θα έπρεπε, έχοντας την ευκαιρία να διαβάσω και να αντιληφθώ τι συμβαίνει, να σωπάσω και να αφήσω χαρούμενα τους "ειδικούς" να κάνουν τη δουλειά τους;

Μου γράφεις:

Και όλοι μας να ελπίζουμε ότι κάποτε «θα ξέρουμε τι είναι αυτό μέσα στο παροδικό που ανήκει στο αιώνιο, θα ξέρουμε πώς να το προσεγγίσουμε για να προοδεύσουμε και να ευτυχήσουμε».

Δεν μπορούμε να το ελπίσουμε αυτό όταν κοιμίζουμε τον εγκέφαλό μας.

Η Μαρία, την οποία γνώρισες, είχε κάποτε ένα ατύχημα. Η ίδια είχε προειδοποιηθεί για αυτό το ατύχημα στον ύπνο της από ένα ανώτερο ον και είχε ζήσει το ατύχημα στον ύπνο της πριν το ζήσει στην πραγματικότητα. Μετά το έζησε στην πραγματικότητα - τη χτύπησε στο κεφάλι φορτηγό. Το χτύπημα αυτό της έδωσε πάρα πολλές πνευματικές εμπειρίες και δυνατότητες. Καθόταν, ας πούμε, στο μαγαζί τους με την κόρη της, και της έλεγε: "Τώρα θα έρθει ο τάδε", για κάποιον που είχε ένα χρόνο να φανεί. Μετά από πέντε λεπτά αυτός έμπαινε. Η κόρη της κουφαινόταν. Το βιβλίο για τους εξωγήινους πολιτισμούς το έγραψε με βάση πράγματα που είχε δει, γιατί έβλεπε πολλά άυλα πράγματα, πράγματα που δεν βρίσκονταν μπροστά της, πράγματα που σχετίζονταν με το σύμπαν.

Αλλά αργότερα, σε κάποια στιγμή πήρε φάρμακα και τότε σταμάτησε αυτή η δυνατότητα.

Είτε πρόκειται για πνευματικές δυνάμεις είτε για λύπη, άγχος, κατάθλιψη ή άλλα θέματα, η ψυχή μας πρέπει να αφεθεί να εκφραστεί. Πρέπει να το ζήσουμε ό,τι είναι αυτό που χρειάζεται να ζήσουμε, γιατί από μέσα μας βγαίνει. Ο άνθρωπος είναι δισυπόστατος. Το σώμα είναι προφανές, αλλά δεν δέχεται ότι έχει ψυχή. Αν το δεχόταν, θα έλεγε: "Μπορεί να νιώθω απαίσια, αλλά θα το αντιμετωπίσω. Θα παλέψω." Επειδή δεν το δέχεται, λέει: "Αποκλείεται. Δεν είμαι εγώ αυτός. Κάποιος νευροδιαβιβαστής είναι ελαττωματικός στον εγκέφαλο. Να πάρω χάπια."

Αλλά πώς ξέρει ότι είναι έτσι; Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρει τίποτα. Και όσο ψάχνεις τα πράγματα, τόσο βρίσκεις ότι, ακριβώς όπως κάτω από τη σκιά του μεγάλου δέντρου βρίσκει καταφύγιο ο κλέφτης και ο ψεύτης, ομοίως υπό τη σκέπη των επιστημών βρίσκουν καταφύγιο δραστηριότητες και οπτικές που δημιουργούν παθήσεις δίνοντας φάρμακα, αποκρύπτουν σταθερά και μόνιμα (και όχι κατ' εξαίρεση) τα ερευνητικά αποτελέσματα και «δουλεύουν σκληρά για να σταματήσουν τη δημόσια συζήτηση σχετικά με το θέμα, εδώ και πολλές δεκαετίες, με μεγάλη επιτυχία» <They have worked hard to shut down public discussion on the topic, for several decades, with great success.>, σύμφωνα με την εφημερίδα Χάφιγκτον Ποστ, η οποία αναφέρεται επίσης σε μια συγκεκριμένη προσπάθεια της αγγλικής κοινωνίας να πιέσει τις φαρμακευτικές να σταματήσουν να αποκρύβουν τα ερευνητικά αποτελέσματα, προσπάθεια που μέχρι τη στιγμή της συγγραφής του άρθρου είχε υποστηριχτεί από 40.000 άτομα, 200 οργανώσεις, εκατό ομάδες ασθενών και "σχεδόν όλους τους ιατρικούς και ακαδημαϊκούς επαγγελματικούς συλλόγους στην Αγγλία, από τα βασιλικά κολέγια, τους συλλόγους (Societies) και τους πανεπιστημιακούς καθηγητές των διαφόρων πεδίων (faculties), την Αμερικανική Ομοσπονδία Ιατρών και την Ευρωπαϊκή Ένωση Δημόσιας Υγείας.

This has grown almost faster than we can. Over 40,000 individuals have signed up, and over 200 organizations. More than a hundred patient groups have committed their support, recognizing that it's their members who participate in trials, and take medicines based on their results. We are now supported by almost all medical and academic professional bodies in the UK -- the Royal Colleges, the Societies and Faculties -- not to mention the National Physicians Alliance from the U.S., and the European Public Health Association.

Το ντοκιμαντέρ της Επιτροπής Πολιτών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα "Το Μάρκετινγκ της Τρέλας" , http://gr.cchr.org/videos/marketing-of-madness.html  που ανέβασα στο Youtube, εστιάζεται στον τρόπο με τον οποίο τα συμφέροντα των φαρμακευτικών λειτουργούν για να επηρεάσουν τη γνώμη του κοινού για τα ψυχοτρόπα, ελέγχοντας σε τι πληροφορίες θα έχει πρόσβαση το κοινό (και οι γιατροί), καθώς και σε πολιτικούς παράγοντες. Το ίδιο κάνει και το βιβλίο του Breggin που διαβάζω τώρα, γιατί το θέμα της αντιμετώπισης του νου με υλικό τρόπο είναι ένα ευρύτερο θέμα που αφενός σχετίζεται με τη γενικότερη νοοτροπία της εποχής (δηλαδή τη νοοτροπία του καθενός από εμάς, που είναι υλιστική και παραβλέπει την ουσιαστική φύση του νου), αλλά και αφετέρου επηρεάζεται από πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες. Όταν, ας πούμε, οι φαρμακευτικές δίνουν επιταγές εκατομμυρίων δολαρίων στην Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία και φροντίζουν για την πλούσια κρατική χρηματοδότηση της Αμερικανικής Υπηρεσίας Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων (που εγκρίνει την πώληση των φαρμάκων στην αγορά), ενώ έχουν οι ίδιες οικονομικές δοσοληψίες με τους υπαλλήλους της Υπηρεσίας, δεν θα περιμένεις να δεις μια ιδεολογία θετική προς τα φάρμακα να εξαπλώνεται στην κοινωνία, μέσα από δημόσια μέτρα και τακτικές; Θα σε παραξενέψει όταν βλέπεις το ζεύγος Κλίντον να προωθεί τη χορήγηση ψυχοφαρμάκων σε παιδιά δύο ετών; Θα σε παραξενέψει αν τα στοιχεία από τις επιστημονικές έρευνες που σου είναι διαθέσιμα δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, και οι τρόποι ερμηνείας τους από τους επιστήμονες είναι μεροληπτικοί και ύποπτοι; Θα σε παραξενέψει όταν, όπως λέει ο Breggin στο βίντεο:

Πριν λίγα χρόνια, όταν ο πρόεδρος Μπους πήγε στην Ιαπωνία,
έκανε εμετό πάνω στον πρωθυπουργό της Ιαπωνίας
και μετά ανακαλύφθηκε ότι είχε πάρει Halcion,
ένα υπνωτικό, για να ρυθμίσει τον ύπνο του στο αεροπλάνο.
Και οι Τάιμς της Νέας Υόρκης έθεσαν το ερώτημα:
Γιατί παίρνει ο πρόεδρός μας ένα χάπι, το Halcion,
το οποίο απαγορεύτηκε στην Αγγλία επειδή προκαλεί
-θυμηθείτε, αυτός είναι ο πρόεδρός μας, που πάει στο εξωτερικό σε δημόσια αποστολή-
... το οποίο απαγορεύτηκε στην Αγγλία επειδή προκαλεί απώλεια μνήμης, παράνοια και κατάθλιψη;
Έθεσαν το ερώτημα "γιατί συμβαίνει αυτό;"
Λοιπόν έγραψα στους Τάιμς της Νέας Υόρκης και είπα:
"Στοχαστείτε το γεγονός ότι ο κατασκευαστής αυτού του φαρμάκου
μόλις έδωσε ενάμισι εκατομμύρια δολάρια μετρητά,
χωρίς όρους,
στην Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία.
Απλά τους έδωσε αυτά τα λεφτά."
Λοιπόν δημοσίευσαν την επιστολή.
Αυτό σύγχυσε τόσο την Ψυχιατρική Εταιρεία,
ώστε έκανε μια εκπληκτική ομολογία:
Έγραψαν κάτι σε μια επιστολή,
που όταν το ανέφερα στους δημοσιογράφους,
είπαν ότι είμαι συνωμοσιολόγος!
Έγραψαν στην επιστολή:
"Ο Breggin έχει πέσει τελείως έξω!
Με τις φαρμακευτικές εταιρείες είμαστε συνέταιροι."
"Έχουμε μια ηθική, υπεύθυνη συνεργασία."
Το είπαν αυτό ανοιχτά και γραπτά.
Και αυτή είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα.
Οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι συνέταιροι με την οργανωμένη ψυχιατρική,
με τους ιθύνοντες αυτής.
Μέχρι τη στιγμή που ο τοπικός σας παιδίατρος, ψυχίατρος ή νευρολόγος ακούσει οτιδήποτε για ένα φάρμακο,
η πληροφορία έχει τόσο περάσει από το φίλτρο αυτής της συνεργασίας,
ώστε αυτός να μην αποκτά την παραμικρή ιδέα για το τι το φάρμακο πραγματικά κάνει.
Οι πληροφορίες φιλτράρονται και ελέγχονται πλήρως.
Και ο έλεγχος αυτός συμβαίνει σε κάθε επίπεδο.
Παλιά ήταν γεγονός ότι ο Οργανισμός Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA)
ήταν ένας πραγματικός ελεγκτικός οργανισμός,
με επαρκή ισχύ,
ώστε κάθε χρόνο οι φαρμακευτικές μάχονταν εναντίον του, μάχονταν εναντίον της χρηματοδότησής του, δεν ήθελαν την ίδρυσή του,
ο Αμερικανικός Ιατρικός Σύλλογος μαχόταν εναντίον του,
δεν ήθελε την ίδρυσή του...
Τώρα
οι φαρμακευτικές εταιρείες και οι πάροχοι υγείας
δεν φείδονται καμιάς προσπάθειας να υποστηρίξουν το FDA
και να ενθαρρύνουν το Κογκρέσο να του δώσει περισσότερα χρήματα.
Αυτό σου λέει ότι η Υπηρεσία Ελέγχου είναι τώρα το σκυλάκι σαλονιού των εταιριών.
Πέρασε ο καιρός που γρύλιζε...


--------------------------------

Σε άρθρο τους στο περιοδικό ψυχιατρικής Advances in Psychiatric Treatment
http://apt.rcpsych.org/content/11/4/286.full  οι Karim και Byrne λένε για τους μη ηλικιωμένους ανθρώπους (για τους ηλικιωμένους υπάρχουν λιγότερα στοιχεία και κάνουν ξεχωριστή συζήτηση): "Η χρησιμότητα των γνωσιακών-συμπεριφορικών τεχνικών στην τροποποίηση παραληρητικών πεποιθήσεων και στον έλεγχο των παραισθήσεων έχει αναφερθεί συχνά [από έρευνες]." "Cognitive–behavioural therapy - The usefulness of cognitive–behavioural techniques in modifying delusional beliefs and controlling hallucinations has been widely reported [...]" και, υπό την επικεφαλίδα Ψυχοκοινωνικές Θεραπείες, λένε: "Η αποτελεσματικότητα των ψυχοκοινωνικών παρεμβάσεων στη βελτίωση της ανεξάρτητης διαβίωσης σε άτομα με σχιζοφρένια έχει διαπιστωθεί καλά." Psychosocial therapies - The effectiveness of psychosocial interventions in improving independent living and social skills in younger people with schizophrenia is well established (Kopelowicz & Liberman, 1998).


Σε άρθρο τους στο Βρετανικό Περιοδικό της Ιατρικής Ψυχολογίας με τίτλο "Γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία για ψύχωση που δεν αντιδρά καλά στα φάρμακα" Cognitive behavioural therapy for drug-resistant psychosis (μπορεί να βρεθεί στη βάση δεδομένων PubMed του Εθνικού Ιδρύματος Υγείας εδώ: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7803318  ), οι Garety, Kuipers, Fowler, Chamberlain και Dunn του Τμήματος Ψυχολογίας του Ψυχιατρικού Ινστιτούτου του Λονδίνου λένε στην προλογική περίληψη:

"Περιγράφουμε μια ελεγχόμενη δοκιμή γνωσιακής-συμπεριφορικής θεραπείας. [...] Η θεραπεία προσφέρθηκε σε ασθενείς με διάγνωση σχιζοφρένιας ή σχιζοσυναισθηματικής διαταραχής των οποίων τα συμπτώματα δεν είχαν ύφεση. Ένας μέσος όρος 16 συνεδριών προσφέρθηκε μέσα σε διάστημα έξι μηνών. Τα αποτελέσματα της πιλοτικής αυτής έρευνας είναι ευοίωνα. Τα ποσοστά σταθερής συμμετοχής [των ασθενών] στη θεραπεία ήταν υψηλά. Η ομάδα που δέχθηκε τη θεραπεία επίσης βελτιώθηκε σημαντικά σε αρκετά κεντρικά συμπτώματα, σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου. Υπήρξε μείωση στις παραληρητικές πεποιθήσεις, στην γενική συμπτωματολογία και στην κατάθλιψη. [...]

Abstract
A small controlled trial of cognitive behaviour therapy for drug-resistant psychosis is reported. The study was designed as a pilot study for a future larger and longer randomized controlled trial. The therapy was offered to patients with a diagnosis of schizophrenia or schizo-affective psychosis who presented unremitting positive symptoms. An average of 16 sessions were delivered over a six-month period. The results of this pilot study are promising. Rates of engagement in therapy were high. The treatment group also improved significantly on a number of key symptom measures when compared with the controls. These were reductions in delusional conviction, general symptomatology and depression scores. Future studies should offer therapy over a longer period, targeting social as well as symptom change, and considering factors which will enhance maintenance of improvement.

Μία από τις βραβεύσεις του Ρόμπερτ Γουίτακερ ως δημοσιογράφου σε ιατρικά θέματα ήταν για το βιβλίο του: "Ανατομία μιας επιδημίας: Ο κρυμμένος κίνδυνος των ψυχιατρικών φαρμάκων". Σύμφωνα με την Wikipedia,

«τον Απρίλιο του 2011 η [γνωστή οργάνωση] "Ερευνητές Δημοσιογράφοι και Εκδότες" που εδρεύει στη Σχολή Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου του Μισούρι, Columbia, ανακοίνωσε ότι το βιβλίο "Ανατομία μιας Επιδημίας" είχε λάβει το βραβείο της καλύτερης ερευνητικής δημοσιογραφίας για τη χρονιά 2010 και δήλωσε:

"Αυτό το βιβλίο παρέχει μια εις βάθος διερεύνηση των ιατρικών μελετών και επιστήμης κι επίσης περιλαμβάνει ισχυρά ανεκδοτολογικά παραδείγματα. Τελικά ο Γουίτακερ δημιουργεί ρήγματα στη "συμβατική σοφία" της αγωγής των ψυχικών ασθενειών με φάρμακα».

In April 2011 IRE announced that Anatomy of an Epidemic had won its award as the best investigative journalism book of 2010 stating, "this book provides an in-depth exploration of medical studies and science and intersperses compelling anecdotal examples. In the end, Whitaker punches holes in the conventional wisdom of treatment of mental illness with drugs."

Πιο κάτω μεταφράζω δημοσιογραφικό άρθρο για αυτό το βιβλίο και συνέντευξη με τον συγγραφέα, από το διαδικτυακό δημοσιογραφικό περιοδικό Salon, γνωστό ως ένα από τα καλύτερα του είδους.
http://www.salon.com/2010/04/28/interview_Whitaker_anatomy_of_an_epidemic/

"Ανατομία μιας επιδημίας: Ο κρυμμένος κίνδυνος των ψυχιατρικών φαρμάκων" - Ένας βραβευμένος δημοσιογράφος ερευνητής της επιστήμης κοιτά την ιστορία της ψυχικής ασθένειας στην Αμερική - με ενοχλητικά αποτελέσματα

“Anatomy of an Epidemic”: The hidden damage of psychiatric drugs
An award-winning science reporter looks at the history of mental illness in America -- with disturbing results

Τους τελευταίους λίγους μήνες, η αιώνια διαμάχη σχετικά με τη χρήση ψυχιατρικών φαρμάκων έχει γίνει πολύ πιο έντονη. Μια μελέτη του Ιανουαρίου έδειξε ασήμαντη διαφορά αποτελεσμάτων μεταξύ χρήσης αντικαταθλιπτικών και πλασέμπο (ζαχαροχαπιού) στη θεραπεία όλων των περιπτώσεων κατάθλιψης εκτός από τις σοβαρότατες. Η μελέτη καλύφτηκε από ρεπορτάζ στο περιοδικό Newsweek, εμφανιζόμενη στο μπροστινό του εξώφυλλο, και η αντιπαράθεση σχετικά με την αξία των ψυχιατρικών φαρμάκων έχει πρόσφατα παρουσιαστεί στα περιοδικά Νεοϋορκέζος, Τάιμς της Νέας Υόρκης και Salon. [...]

In the past few months, the perennial controversy over psychiatric drug use has been growing considerably more heated. A January study showed a negligible difference between antidepressants and placebos in treating all but the severest cases of depression. The study became the subject of a Newsweek cover story, and the value of psychiatric drugs has recently been debated in the pages of the New Yorker, the New York Times and Salon.

Ο χρόνος εμφάνισης του βιβλίου του Ρόμπερτ Γουίτακερ "Ανατομία μιας Επιδημίας", που είναι μια αναλυτική και πολύ ευανάγνωστη εξιστόρηση της ψυχιατρικής στις ΗΠΑ, δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος. Βραβευμένος δημοσιογράφος για την ψυχική υγεία και νικητής του βραβείου Τζορτζ Πολκ για τις έρευνές του στο πεδίο της ψυχιατρικής, ο Γουίτακερ αντλεί από 50 χρόνια επιστημονικής έρευνας και άμεσες συνεντεύξεις με ασθενείς για να απαντήσει σε ένα απλό ερώτημα: «Αν "θαυματουργά φάρμακα" σαν το Προζάκ βοηθούν πραγματικά τους ανθρώπους, γιατί έχει ο αριθμός των Αμερικανών που παίρνει επίδομα αναπηρίας λόγω ψυχικής ασθένειας ανέβει στα ύψη από 1.25 εκατομμύρια το 1987 σε 4 εκατομμύρια σήμερα;»

The timing of Ρόμπερτ Γουίτακερ’s “Anatomy of an Epidemic,” a comprehensive and highly readable history of psychiatry in the United States, couldn’t be better. An acclaimed mental health journalist and winner of a George Polk Award for his reporting on the psychiatric field, Γουίτακερ draws on 50 years of literature and in-person interviews with patients to answer a simple question: If “wonder drugs” like Prozac are really helping people, why has the number of Americans on government disability due to mental illness skyrocketed from 1.25 million in 1987 to over 4 million today?

Το "Ανατομία μιας Επιδημίας" είναι το πρώτο βιβλίο που ερευνά τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα ασθενών που παίρνουν ψυχιατρικά φάρμακα, και ο Γουίτακερ βρίσκει ότι, συνολικά, τα φάρμακα κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Στηριζόμενος σε μελέτες που δημοσιεύτηκαν σε επιφανή ιατρικά περιοδικά, επιχειρηματολογεί ότι, αν κοιτάξεις ένα ευρύτερο χρονικό διάστημα, οι ασθενείς με σχιζοφρένια τα πάνε καλύτερα χωρίς φάρμακα παρά με αυτά. Τα παιδιά που παίρνουν διεγερτικά για τη ΔΕΠΥ, βρίσκει, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να υποφέρουν μετά από μανία και διπολική διαταραχή, σε σύγκριση με αυτά που δεν παίρνουν φάρμακα. Σχεδιασμένο να προκαλέσει την "συμβατική σοφία" σχετικά με τα ψυχιατρικά φάρμακα, το βιβλίο σίγουρα θα εγείρει ζωηρές αντιδράσεις, ιδίως από εκείνους μέσα στην ψυχιατρική κοινότητα.

“Anatomy of an Epidemic” is the first book to investigate the long-term outcomes of patients treated with psychiatric drugs, and Γουίτακερ finds that, overall, the drugs may be doing more harm than good. Adhering to studies published in prominent medical journals, he argues that, over time, patients with schizophrenia do better off medication than on it. Children who take stimulants for ADHD, he writes, are more likely to suffer from mania and bipolar disorder than those who go unmedicated. Intended to challenge the conventional wisdom about psychiatric drugs, “Anatomy” is sure to provoke a hot-tempered response, especially from those inside the psychiatric community.

Το περιοδικό μας πήρε τηλεφωνική συνέντευξη από τον Ρόμπερτ Γουίτακερ σχετικά με τους λόγους πίσω από την φαρμακευτική επανάσταση, το πώς το "άγχος" μετονομάστηκε σε "κατάθλιψη" και το τι πιστεύει ότι οι ψυχίατροι κρύβουν από το αμερικανικό κοινό:

Salon spoke with Ρόμπερτ Γουίτακερ over the phone about the reasons behind the pharmaceutical revolution, how “anxiety” became rebranded as “depression,” and what he thinks psychiatrists are hiding from the American public.

Η χρήση ψυχιατρικών φαρμάκων είναι ένα περίτρανα δύσκολο θέμα για τους συγγραφείς, εξαιτίας όλων των αντιφατικών αποτελεσμάτων της έρευνας. Γιατί καταπιάστηκες με αυτό;

Το 1998 συνέγραφα μια σειρά άρθρων για την εφημερίδα Boston Globe σχετικά με την κακομεταχείριση των ψυχιατρικών ασθενών σε ερευνητικά κέντρα. Τότε διάβασα τα αποτελέσματα της έρευνας της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας στους σχιζοφρενείς ασθενείς και βρήκα ότι τα αποτελέσματα ήταν καλύτερα για τις φτωχές χώρες του κόσμου -όπως την Ινδία, την Κολομβία και τη Νιγηρία- σε σύγκριση με τις πλούσιες χώρες. Και εξεπλάγην βρίσκοντας ότι μόνο σε ένα μικρό ποσοστό ασθενών σε αυτές τις χώρες δίνονταν φάρμακα. Βρήκα επίσης ότι ο αριθμός των ανθρώπων που έπαιρναν επίδομα αναπηρίας λόγω ψυχικής ασθένειας σε ετούτη τη χώρα (ΗΠΑ) τριπλασιάστηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια.

"Αν τα ψυχιατρικά μας φάρμακα είναι αποτελεσματικά στην αποσόβηση των ψυχικών ασθενειών", σκέφτηκα, "γιατί γίνονται τόσοι άνθρωποι ανίκανοι να εργαστούν;" Αισθάνθηκα ότι χρειαζόταν να κοιτάξουμε τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα και να ρωτήσουμε: "Τι μας λένε τα στοιχεία; Βελτιώνουμε [μέσω των φαρμάκων] τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα ή όχι;"


Psychiatric drug use is a notoriously tough subject for writers, because of all the contradictory research. Why wade into it?
In 1998, I was writing a series for the Boston Globe on abuse of psychiatric patients in research settings. I came across the World Health Organization’s outcomes study for schizophrenia patients, and found that outcomes were better for poor countries of the world — like India, Colombia, Nigeria — than for the rich countries. And I was startled to find that only a small percentage of patients in those countries were medicated. I also discovered that the number of people on disability for mental illness in this country has tripled over the last 20 years.
If our psychiatric drugs are effective at preventing mental illness, I thought, why are we getting so many people unable to work? I felt we needed to look at long-term outcomes and ask: What does the evidence show? Are we improving long-term outcomes or not?

Αλλά στο βιβλίο σας ισχυρίζεστε ότι οι ψυχίατροι γνωρίζουν εδώ και καιρό ότι αυτά τα φάρμακα μπορούν να κάνουν κακό.

Στο τέλος της δεκαετίας του 70, ο Jonathan Cole -ο πατέρας της αμερικανικής ψυχοφαρμακολογίας- έγραψε μια μελέτη που λεγόταν "Είναι η θεραπεία χειρότερη από την αρρώστια;" που σηματοδότησε ότι τα αντιψυχωτικά δεν ήταν τα σωτήρια φάρμακα που οι άνθρωποι είχαν ελπίσει ότι θα ήταν. Σε αυτήν έκανε μια ανασκόπηση όλων των μακροπρόθεσμων βλαβών που τα φάρμακα μπορούσαν να προκαλέσουν και παρατήρησε ότι οι μελέτες είχαν δείξει ότι τουλάχιστον το 50% όλων των σχιζοφρενών ασθενών μπορούσαν να τα πάνε καλά χωρίς φάρμακα. Έγραψε: "Ο κάθε σχιζοφρενής ασθενής που συντηρείται με αντιψυχωσικά φάρμακα θα πρέπει να έχει το πλεονέκτημα μιας επαρκούς δοκιμής χωρίς φάρμακα." Αυτό θα βοηθούσε πολλούς σε σχέση με τους κινδύνους της εκδήλωσης "όψιμης δυσκινησίας" - εκδήλωση ακούσιων σωματικών κινήσεων- καθώς και από τα οικονομικά και κοινωνικά βάρη της παρατεταμένης φαρμακευτικής θεραπείας. Ο τίτλος της μελέτης του συνοψίζει με οξύτητα το τρομερό παράδοξο που εκφαίνεται όταν εξετάζεις τι συμβαίνει μακροπρόθεσμα.

But you claim in the book that psychiatrists have long known that these drugs can cause harm.
In the late 1970s, Jonathan Cole — the father of American psychopharmacology — wrote a paper called “Is the Cure Worse Than the Disease?” that signaled that antipsychotics weren’t the lifesaving drugs that people had hoped. In it, he reviewed all of the long-term harm the drugs could cause and observed that studies had shown that at least 50 percent of all schizophrenia patients could fare well without the drugs. He wrote, “Every schizophrenic outpatient maintained on antipsychotic medication should have the benefit of an adequate trial without drugs.” This would save many from the dangers of tardive dyskinesia — involuntary body movements — as well as the financial and social burdens of prolonged drug therapy. The title of the paper poignantly sums up the awful long-term paradox.

Γιατί δεν άλλαξε τούτο τον τρόπο που σκέφτονται οι άνθρωποι για τα ψυχιατρικά φάρμακα;

Η ψυχιατρική ουσιαστικά σταμάτησε οποιαδήποτε περαιτέρω δημόσια συζήτηση αυτού του είδους. Τη δεκαετία του 70 η ψυχιατρική αισθάνθηκε ότι έδινε μάχη για την επιβίωσή της. Οι δύο κύριες κατηγορίες φαρμάκων της -τα αντιψυχωτικά και οι βενζοδιαζεπίνες σαν το Βάλιουμ- θεωρούνταν όλο και περισσότερο προβληματικές και ακόμα και βλαβερές, και οι πωλήσεις αυτών των φαρμάκων λιγόστεψαν. Ταυτόχρονα εκτινάχθηκε στα ύψη ο αριθμός των συμβούλων και ψυχολόγων που πρόσφεραν άλλες μορφές θεραπείας, δίχως φάρμακα. [Σημείωση δική μου: όλα αυτά τα λέει και ο Μπρέγκιν στο βίντεο.]

Η ψυχιατρική είδε τον εαυτό της ως βρισκομένη σε ανταγωνισμό με αυτούς τους άλλους θεραπευτές και στο τέλος της δεκαετίας του 70 ο κλάδος συνειδητοποίησε ότι η υπεροχή που είχε έναντι των άλλων στην αγορά συνίστατο στη δυνατότητα να συνταγογραφεί φάρμακα. Έτσι, ο κλάδος συνειδητά επιζήτησε να πει στο κοινό μια ιστορία που θα υποστήριζε τη χρήση των φαρμάκων του και εναγκαλίστηκε το "ιατρικό μοντέλο" των ψυχιατρικών διαταραχών. Αυτό πήρε μπρος με την έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών (DSM) III, το οποίο εισήγαγε πολλές καινούργιες κατηγορίες διαταραχών που "επιδέχονταν αγωγής".

Why didn’t this change people’s minds about psychiatric drugs?
Psychiatry essentially shut off any further public discussion of this sort. And there’s a reason for this. In the 1970s, psychiatry felt that it was in a fight for its survival. Its two prominent classes of drugs — antipsychotics, and benzodiazepines like Valium — were coming to be seen as problematic and even harmful, and sales of these drugs declined. At the same time, there’d been an explosion in the number of counselors and psychologists offering other forms of non-drug therapy.
Psychiatry saw itself in competition for patients with these other therapists, and in the late 1970s, the field realized that its advantage in the marketplace was its prescribing powers. Thus the field consciously sought to tell a public story that would support the use of its medications, and embraced the “medical model” of psychiatric disorders. This took off with the publication of the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders III in 1980, which introduced many new classes of “treatable” disorders.


Σε ένα πρόσφατο άρθρο στον New Yorker ο Louis Menand υποστήριξε ότι τα χάπια για το άγχος μετονομάστηκαν σε αντικαταθλιπτικά τη δεκαετία του 80, γιατί τα χάπια για το άγχος είχαν αποκτήσει κακό όνομα. Αληθεύει αυτό πράγματι;

Η κατάθλιψη και το άγχος συνδέονται αρκετά στενά. Πριν να βγουν στην αγορά οι βενζοδιαζεπίνες, η δυσφορία που ένιωθαν οι νέοι και οι εργαζόμενοι θεωρούνταν γενικά ως άγχος. Την κατάθλιψη την έβλεπαν ως κάτι λιγότερο κοινό, μια αρρώστια μεταξύ των μεσόκοπων και των μεγαλυτέρων. Ήταν αυτό το βαθύ πράγμα, όπου οι άνθρωποι βάζουν το κεφάλι τους στα χέρια τους και δεν μπορούν να κινηθούν. Αλλά όταν οι βενζοδιαζεπίνες αποδείχθηκαν εθιστικές και βλαβερές, οι φαρμακευτικές εταιρείες κατ' ουσίαν είπαν: «'Έχουμε αυτό το αγοραστικό κοινό των ανθρώπων που αισθάνονται δυσφορία στη ζωή τους, το οποίο αποκαλούσαμε άγχος. Αν μπορούμε να το μετονομάσουμε σε κατάθλιψη, τότε μπορούμε να φέρουμε στην αγορά ένα καινούργιο αντικαταθλιπτικό.» Ήταν μια επανερμήνευση της δυσφορίας και άνοιξε μια γιγάντια αγορά για τα αντικαταθλιπτικά που βλέπουμε σήμερα. [...]

In a recent New Yorker article, Louis Menand suggested that anxiety drugs were rebranded as antidepressants in the ’80s, because anxiety drugs had acquired a bad name. Is that really true?
Depression and anxiety are pretty closely linked. Before benzodiapenes came out, the discomfort that younger people and working people felt was seen as anxiety, by and large. Depression was seen as less common, a disease among the middle-aged and older. It was this deep thing, where people are putting their heads in their hands and can’t move. But when the benzodiazepines were proven to be addictive and harmful, the pharmaceutical companies said, in essence, “We have this market of people who feel discomfort in their lives, which we used to call anxiety. If we can rebrand it as depression, then we can bring a new antidepressant to market.” It was a reconceptualization of discomfort, and it opened up the giant market for antidepressants as we see today.



Και τα διεγερτικά που χρησιμοποιούνται στη φαρμακευτική αγωγή της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ); Πόσο αποτελεσματικά είναι;

Τα διεγερτικά αυτά μεταβάλλουν τη συμπεριφορά με έναν τρόπο που οι δάσκαλοι εκτιμούν. Καταστέλλουν τη φασαρία που κάνουν οι μαθητές και τα συμπτώματα που προκαλούν αναστάτωση. Αλλά τη δεκαετία του 90 το Εθνικό Ίδρυμα Υγείας άρχισε να εξετάζει αν πράγματα όπως η ριταλίνη ωφελούσαν άτομα με ΔΕΠΥ, και μέχρι σήμερα δεν έχουν στοιχεία ότι η φαρμακευτική αγωγή μακροπρόθεσμα βελτιώνει τη λειτουργία ως προς οτιδήποτε - ως προς τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ, τα ποσοστά παραπτωματικότητας, την σχολική επίδοση και τα λοιπά. Τότε το Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας μελέτησε αν αυτά τα φάρμακα παρέχουν μακροπρόθεσμες ωφέλειες και βρήκαν ότι μετά από τρία χρόνια, το να κάνεις φαρμακοθεραπεία είναι στην πραγματικότητα ένας παράγοντας επιδείνωσης. Η [οργανική] ανάπτυξη κάποιων ασθενών εμποδίστηκε, τα συμπτώματά τους της ΔΕΠΥ χειροτέρεψαν. Ο William Pelham, του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης στο Μπάφαλο και ένας από τους κύριους ερευνητές σε αυτή τη μελέτη, είπε: "Χρειάζεται να εξομολογηθούμε στους γονείς ότι δεν βρήκαμε ωφέλειες." Καμία. Και πιστεύουμε ότι, με τα φάρμακα, οι ωφέλειες πρέπει να βαραίνουν περισσότερο από τους κινδύνους.

What about stimulants used to treat ADHD. How effective are they?
These stimulants alter behavior in a way that teachers can appreciate. They subdue finger-tapping and disruptive symptoms. But in the 1990s, the National Institute of Mental Health started looking to see if things like Ritalin were benefiting kids with ADHD, and to this day they have no evidence that this drug treatment improves long-term functioning in any domain — the ADHD symptoms, lower delinquency rates, better performance at school, et cetera. Then the NIMH studied whether these drugs provide a long-term benefit, and they found that after three years, being on medication is actually a marker of deterioration. Some patients’ growth has been stunted, their ADHD symptoms have worsened. William Pelham, from the State University of New York at Buffalo and one of the principal investigators in that study, said, “We need to confess to parents that we’ve found no benefit.” None. And we think that with drugs, the benefits should outweigh the risks.

Τι είναι τόσο επικίνδυνο στη ριταλίνη;
Καταρχήν, ότι ένα σημαντικό ποσοστό -μεταξύ 10 και 25 τοις εκατό- των παιδιών που θα πάρουν τα φάρμακα για τη ΔΕΠΥ, θα έχουν ένα επεισόδιο μανίας ή ψυχωτικό επεισόδιο και θα χειροτερέψουν με τέτοιο τρόπο ώστε να διαγνωστούν με διπολική διαταραχή [εναλλαγές κατάθλιψης και μανίας]. Μία παρόμοια ερευνητική μελέτη το 2000 στην παιδιατρική διπολική διαταραχή ανέφερε ότι το 84% των παιδιών που διαγνώστηκαν και έλαβαν αγωγή για διπολική διαταραχή -στην Κλινική Διαταραχών της Διάθεσης της Νέας Υόρκης Luci Bini Mood Disorders Clinic- είχαν πρωτύτερα εκτεθεί σε ψυχιατρικά φάρμακα. Ο συγγραφέας της μελέτης Gianni Faeda έγραψε: "Είναι αξιοσημείωτο ότι σε λιγότερες από 10% των περιπτώσεων είχε στην πρώτη διάγνωση θεωρηθεί η πιθανότητα να λάβουν διάγνωση διπολικής διαταραχής." Η αλήθεια είναι ότι, μέχρι που τα παιδιά άρχισαν να παίρνουν τα διεγερτικά και αντικαταθλιπτικά φάρμακα, δεν έβλεπες σε αυτά εφηβική διπολική μανία.

What’s so risky about Ritalin?
For one, a significant percentage — between 10 and 25 percent — of kids prescribed medication for ADHD will have a manic episode or psychotic episode and deteriorate in such a way that they’re diagnosed with bipolar disorder. A similar study in 2000 on pediatric bipolar disorder reported that 84 percent of the children treated for bipolar illness — at the Luci Bini Mood Disorders Clinic in New York — had been previously exposed to psychiatric medications. The author, Gianni Faeda, wrote, “Strikingly, in fewer than 10 percent of the cases was diagnosis of bipolar disorder considered initially.” The reality is that until children were medicated with stimulants and antidepressants, you didn’t see juvenile bipolar mania.

Μα, αν αυτές οι μελέτες είναι τόσο σημαντικές, γιατί δεν τις αναφέρουν τα μίντια;

Γιατί το Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας δεν την ανακοίνωσε. Ακριβώς όπως δεν ανακοίνωσαν τη μακροπρόθεσμη δεκαπενταετή μελέτη στους σχιζοφρενείς, που δημοσιεύτηκε το 2007. (τίτλος της μελέτης: "Παράγοντες που ενέχονται στην εξέλιξη και ανάκτηση της υγείας σε σχιζοφρενείς ασθενείς που δεν έπαιρναν αντιψυχωτικά" - "Factors involved in outcome and recovery in schizophrenia patients not on antipsychotic medications: a 15-year multifollow-up study". http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17502806  ) Σε αυτή τη μελέτη, το ποσοστό ανάκαμψης [εντός δεκαπενταετίας από την έναρξη της σχιζοφρένιας] για αυτούς που δεν έπαιρναν φάρμακα ήταν σαράντα τοις εκατό, αλλά μόνο πέντε τοις εκατό για αυτούς που έπαιρναν. Έλεγξα όλα τα δελτία τύπου του 2007 και δεν βρήκα καμιά αναφορά σε αυτή τη μελέτη. Δεν βρήκα καμία αναγγελία για αυτό σε οποιαδήποτε δημοσίευση ή εγχειρίδιο της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας. Ούτε μία εφημερίδα δεν δημοσίευσε κάτι για τη μελέτη. Κι αυτό διότι το ψυχιατρικό κατεστημένο -το Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας, η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, ακόμα και ο Εθνικός Συνασπισμός για την Ψυχική Υγεία-, δεν έκανε κανένα δελτίο τύπου για αυτό ούτε προσπάθησε να το φέρει στην προσοχή των μίντια με οποιονδήποτε τρόπο.

But if these studies are so groundbreaking, why have they gone unreported in the media?
Because the NIMH didn’t announce it. Just as they didn’t announce the 2007 outcome study for schizophrenia patients. In that study, the recovery rate was 40 percent for those off meds, but only 5 percent for those on meds. I checked all the NIMH press releases for 2007, and found no release on this study. I found no announcement of it in any American Psychiatric Association publication or textbook. Not a single newspaper published an account of the study. And that’s because the psychiatric establishment — the NIMH, the APA, even the National Alliance on Mental Illness, an advocacy organization — did not put out any press release about it or try to alert the media in any way.

Εννοείς ότι οι ψυχίατροι είναι δεσμευμένοι στις φαρμακευτικές εταιρίες;

Όχι ακριβώς, αν και οι περισσότεροι επιφανείς ακαδημαϊκοί ψυχίατροι δρουν ως σύμβουλοι και ομιλητές για αυτές. Το πρόβλημα είναι ότι η ψυχιατρική, αρχίζοντας το 1980 με τη δημοσίευση του [Διαγνωστικού Εγχειριδίου Ψυχιατρικής] DSM-III, αποφάσισε να πει στο κοινό ότι οι ψυχιατρικές διαταραχές ήταν βιολογικές παθήσεις και ότι τα φάρμακά της ήταν ασφαλείς και αποτελεσματικοί τρόποι θεραπευτικής αγωγής. Αν ξαφνικά ανακοινώσει στο κοινό ότι μια μακροχρόνια μελέτη που χρηματοδοτήθηκε από το Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας βρήκε ότι το ποσοστό ανάκαμψης για σχιζοφρενείς ασθενείς μετά από μια δεκαπενταετία ήταν 40% για όσους δεν συντηρούνταν με φάρμακα και 5% για όσους τα λάμβαναν, τότε η ιστορία αρχίζει να καταρρέει. Μην ανακοινώνοντας τα αποτελέσματα, η ψυχιατρική διατηρεί στο νου του κοινού την εικόνα για τα φάρμακά της, και την αξία των ψυχιάτρων στη σύγχρονη αγορά υγείας. [...]

Are you suggesting that psychiatrists are beholden to pharmaceutical companies?
Not exactly, although most of the leading academic psychiatrists act as consultants, advisors and speakers for them. The problem is that psychiatry, starting in 1980 with the publication of the DSM-III, decided to tell the public that psychiatric disorders were biological ailments, and that its drugs were safe and effective treatments for those ailments. If it suddenly announces to the public that a long-term NIMH-funded study found that the 15-year recovery rate for schizophrenia patients was 40 percent for those off meds and 5 percent for those on meds, then that story begins to fall apart. By not reporting the results, psychiatry maintains the image of its drugs in the public mind, and the value of psychiatrists in today’s therapy marketplace. [...]

Εστιάζω τώρα για λίγο στα φάρμακα σε σχέση με την κατάθλιψη.

Το παρακάτω άρθρο του Peter Breggin εμφανίστηκε στη σοβαρή βρετανική εφημερίδα Huffington Post.

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/dr-peter-breggin/antidepressants-long-term-depression_b_1077185.html


Τίτλος: Τα αντικαταθλιπτικά μπορούν να προκαλέσουν
μακροπρόθεσμη κατάθλιψη
Συγγραφέας άρθρου: Dr. Peter Breggin, νευρολόγος-ψυχίατρος

Κείμενο:
Σύντομα αφότου το Προζάκ έγινε το πιο καλοπουλημένο φάρμακο στον κόσμο στις αρχές του 1990, πρότεινα ότι υπάρχουν μικρές ή καθόλου αποδείξεις για την αποτελεσματικότητά του, αλλά ισχυρές αποδείξεις ότι το φάρμακο θα επιδείνωνε την κατάθλιψη και θα δημιουργούσε μεγάλες συμπεριφορικές ανωμαλίες. Απέδωσα ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος σε "αντισταθμιστικές αλλαγές" στους νευροδιαβιβαστές, καθώς ο εγκέφαλος αντιδρά στην επίδραση του φαρμάκου. Από τότε, σε μια σειρά βιβλίων και άρθρων, τεκμηρίωσα την κλινική επιδείνωση που βλέπουμε ότι προήλθε από τα αντικαταθλιπτικά και μερικά από τα υποκείμενα σωματικά της αίτια. Τώρα η ιδέα έχει κερδίσει έδαφος στην ευρύτερη επιστημονική κοινότητα και της έχει δοθεί το όνομα "όψιμη δυσφορία".

Ήταν εμφανές για αρκετά χρόνια ότι η χρόνια έκθεση στα αντικαταθλιπτικά (επιλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης - SSRI) συχνά κάνει τους ανθρώπους απαθείς ή λιγότερο εμπλεκόμενους στη ζωή τους, και τελικά πιο καταθλιμμένους. Στην κλινική μου εμπειρία, αυτός είναι ένας συχνός λόγος που τα άλλα μέλη της οικογένειας ενθαρρύνουν τους ασθενείς να ζητήσουν βοήθεια για να μειώσουν ή σταματήσουν τα φάρμακα. Η απάθεια λόγω λήψης αντικαταθλιπτικών συμβαίνει στους ενήλικες και περιλαμβάνει απώλειες στη γνωστική λειτουργία και στη λειτουργία του πρόσθιου λοβού του εγκεφάλου. (Βλ. Barnhart et al., 2004; Deakin et al., 2004; Hoehn-Saric et al., 1990). Έχει επίσης αναγνωριστεί ότι συμβαίνει σε παιδιά. (http://www.toxicpsychiatry.com/storage/antidep SSRI_apathy_Reinblatt 2006.pdf) Επίσης οι ενήλικες με άνοια είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στην απάθεια που προκαλείται από τα αντικαταθλιπτικά.

Μια πρόσφατη έρευνα από τους El-Mallakh και συνεργάτες (http://www.toxicpsychiatry.com/storage/antidep El-Mallakh-tardivedysphoriadarticle1.pdf) ανασκόπησε την ερευνητική βιβλιογραφία για τα αντικαταθλιπτικά και κατέληξε ότι οι όποιες αρχικές βελτιώσεις συχνά ακολουθούνται από αντίδραση του οργανισμού προς την αγωγή και από την επιδείνωση της κατάθλιψης. Συγκρίνουν αυτό το πρόβλημα με την όψιμη δυσκινησία που δημιουργείται από τα αντιψυχωσικά φάρμακα και την αποκαλούν όψιμη δυσφορία, "μια ενεργή διαδικασία κατά την οποία προκαλείται κατάθλιψη από τη συνεχιζόμενη χορήγηση του αντικαταθλιπτικού". Βασιζόμενοι σε πειράματα σε ποντίκια, προτάσσουν την υπόθεση ότι η αιτία μπορεί να είναι η αυξημένη ανάπτυξη των δενδριτών στα νευρικά κύτταρα.

Σε μια μετα-ανάλυση 46 ερευνητικών μελετών που έγινε το 2011, οι Andrews και συνεργάτες http://www.toxicpsychiatry.com/storage/antidep Andrews etal drug exposure raises greater relapse risk.pdf βρήκαν ότι το ποσοστό υποτροπής στους ασθενείς που τους χορηγήθηκαν αντικαταθλιπτικά (44.6%) ήταν πολύ υψηλότερο από εκείνο στους ασθενείς που έλαβαν πλασέμπο (24.7%). Οι Andrews και συνεργάτες βρήκαν επίσης ότι τα πιο ισχυρά αντικαταθλιπτικά προκαλούσαν αυξημένο κίνδυνο υποτροπής μετά τη διακοπή του φαρμάκου. Μια αξιολόγηση της ιατρικής φροντίδας στην πολιτεία της Μινεσότα που έγινε το 2010 http://www.toxicpsychiatry.com/storage/antidep 2010 MN rept depressed chronic ill 20101.pdf βρήκε ότι μόνο στο 4,5% από περισσότερους από 20.000 ασθενείς υπήρχε υποχώρηση συμπτωμάτων μετά από 12 μήνες, υποδηλώνοντας ότι είχαν προσβληθεί με χρόνια κατάθλιψη κατά τη διάρκεια και πιθανά ως αποτέλεσμα της φαρμακευτικής τους αγωγής.
 
Οι Andrews και συνεργάτες (2011) http:/www.toxicpsychiatry.com/storage/antidep Andrews etal drug exposure raises greater relapse risk.pdf τονίζουν ό,τι είχα αρχικά περιγράψει ως "αντισταθμιστικό μηχανισμό". Τα αντικαταθλιπτικά μπλοκάρουν την απομάκρυνση της σεροτονίνης από τις συνάψεις μεταξύ των νευρώνων, προσπαθώντας έτσι να πλημμυρίσουν τις συνάψεις με περισσότερη σεροτονίνη. Αυτό οδηγεί σε απώλεια των υποδοχέων σεροτονίνης που μπορεί να φτάσει μέχρι και το 60% http://www.toxicpsychiatry.com/storage/Antidep Receptor alterations SSRI SNRI Wamsley  1987.pdf. Το μπλοκάρισμα της επαναπρόσληψης της σεροτονίνης προκαλεί μια δυνητικά βλαπτική προσαρμοστική απόκριση του οργανισμού, με τη μορφή της επίμονης υπερτροφίας του μηχανισμού επαναπρόσληψης http://www.toxicpsychiatry.com/storage/Antidep SSRIs increase in serotonin transporters Wegerer 1999.pdf. Επιπρόσθετες μελέτες http://breggin.com/index.php?option=com_content&task=view&id=19&Itemid=45 δείχνουν επίμονες βιοχημικές αλλαγές στον εγκέφαλο μετά από έκθεση σε αντικαταθλιπτικά.

Επιπλέον, έχω περιγράψει http://breggin.com/index.php?option=com_content&task=view&id=19&Itemid=45 άμεσες τοξικές επιδράσεις στον εγκέφαλο που μπορούν να εξηγήσουν την συναισθηματική επιδείνωση των ασθενών. Η παρατεταμένη χρήση αντικαταθλιπτικών μπορεί να προκαλέσει ανώμαλη ανάπτυξη κυττάρων στον εγκέφαλο ποντικιών (νευρογένεση) http://www.toxicpsychiatry.com/storage/Antidep SSRI_neurogenesis_Malberg2000.pdf και μείωση του όγκου του εγκεφαλικού θαλάμου σε παιδιά, δηλαδή συρρίκνωση του ιστού λόγω θανάτου των κυττάρων http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10807485. Μέχρι στιγμής οι περισσότεροι ερευνητές δεν έχουν ακόμα αρχίσει να λαμβάνουν υπόψη τους αυτές τις πιο χονδροειδείς απειλές στην ακεραιότητα του εγκεφάλου του ασθενούς μετά από παρατεταμένη έκθεση σε αντικαταθλιπτικά. Εν τω μεταξύ, αλλαγές στη δομή και τον αριθμό των εγκεφαλικών κυττάρων που προκαλούνται από παράνομα ναρκωτικά πάντα παρουσιάζονται ως λόγος για να μη γίνεται χρήση αυτών.


Τα αντικαταθλιπτικά είναι η δεύτερη σε συχνότητα χορήγησης ομάδα φαρμάκων στην Αμερική. Ωστόσο συνεχίζουν να συσσωρεύονται στοιχεία για την επικινδυνότητά τους. Δεδομένης της δυσκολίας που υπάρχει να δειχτούν ωφελήματα ακόμα και μετά από βραχεία χρήση τους http://www.plosmedicine.org/article/info:doi/10.1371/journal.pmed.0050045 [για ελληνική μετάφραση αυτού του συνδέσμου πατήστε εδώ], η χρήση αυτών των ουσιών γίνεται όλο και πιο προβληματική. Επιπλέον τα αντικαταθλιπτικά προκαλούν σοβαρές αντιδράσεις απόσυρσης [δηλ. κατά τη διακοπή του φαρμάκου] http://breggin.com/index.php?option=com_content&task=view&id=19&Itemid=45, οι οποίες κάνουν το σταμάτημα αυτών δύσκολο και κάποιες φορές επικίνδυνο για τη ζωή http://breggin.com/index.php?option=com_content&task=view&id=19&Itemid=45, ακόμα κι όταν αυτό γίνεται με την συνιστώμενη ιατρική επίβλεψη και σε αργό ρυθμό. Οι ψυχίατροι ήταν πάντα απρόθυμοι να αποδεχθούν επιστημονικές αποδείξεις ότι οι μέθοδοί τους είναι βλαβερές. Το κοινό θα πρέπει να αναπτύξει τη δική του αντίσταση στη λήψη καταθλιπτικών φαρμάκων.

 

 

Παρακάτω δίνω, μεταφράζοντας προσωπικές μαρτυρίες, ιδέες για αντιμετώπιση προβλημάτων με τρόπους άλλους από τα αλλοπαθητικά φάρμακα

Μεταφράζω από http://www.alternativementalhealth.com/ όπου φιλοξενείται ιστοχώρος με τίτλο "Διεθνής Οδηγός στον Κόσμο της Εναλλακτικής Ψυχικής Υγείας" (International Guide to the World of Alternative Mental Health):

Καλώς ήλθατε στο μεγαλύτερο διαδικτυακό τόπο παγκοσμίως με θέμα τις αφάρμακες προσεγγίσεις στην ψυχική υγεία. Χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν ανακάμψει από ψυχικές διαταραχές και τώρα απολαμβάνουν τις απλές απολαύσεις της αφάρμακης ζωής. Στους περισσότερους είχε ειπωθεί ότι αυτό ήταν αδύνατο. Ωστόσο, αυτά τα άτομα μάς γράφουν καθημερινά.

Πολλοί άλλοι μπόρεσαν να μειώσουν σημαντικά την εξάρτησή τους από τα ψυχιατρικά φάρμακα. Συχνά αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν ότι πίσω από τις "ψυχικές" τους διαταραχές υπάρχουν ιατρικά προβλήματα, αλλεργίες, τοξικές καταστάσεις, διατροφικές ανισορροπίες, κακές διατροφές, έλλειψη άσκησης ή άλλες θεραπεύσιμες σωματικές καταστάσεις.

Η ιστοσελίδα μας έχει προσωπικές μαρτυρίες, πάνω από 100 άρθρα, και το μόνο ευρετήριο που υπάρχει στο διαδίκτυο για εναλλακτικούς επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Μπορείτε επίσης να πάρετε πληροφορίες από το βιβλιοπωλείο μας, τις ομάδες υποστήριξης, τις ομάδες ηλεκτρονικής ταχυδρόμησης και το δωρεάν μηνιαίο Newsletter μας.

Ελπίζουμε να βρείτε τις απαντήσεις που ψάχνετε...

Welcome to the world's largest site on non-drug approaches for mental health.
Thousands of people around the world have recovered from mental disorders and now enjoy the simple pleasures of a drug-free life. Most were told this was impossible. Yet we hear from these individuals regularly.
Many others have been able to significantly reduce their dependency on psychiatric medication. Commonly these people find that underlying their "mental" disorders are medical problems, allergies, toxic conditions, nutritional imbalances, poor diets, lack of exercise, or other treatable physical conditions.
Our site has testimonials, over 100 articles, and the Web's only directory of alternative mental health practitioners. You can also get information from our bookstore, support groups, email lists, and our free monthly newsletter.
We hope you find the answers you have been looking for...

Μεταφράζω από τις "μαρτυρίες", που έχουν συλλογικά τίτλο:

"Ποικιλία ανακάμψεων μέσα από εναλλακτικές θεραπείες για την ψυχική υγεία"
<A Multitude of Recoveries Through Alternative Mental Health Treatments>

Λέει ένας πατέρας:
http://www.alternativementalhealth.com/testimonials/adhd.htm  

Ανάκαμψη από ΔΕΠΥ

Είχαμε την τελευταία συνάντηση ανασκόπησης [της προόδου της κόρης] με τη δασκάλα την ειδικευμένη στις μαθησιακές δυσκολίες και ψυχολόγο του σχολείου. Στην αρχή της συνάντησης η ψυχολόγος δήλωσε ότι έχει δει αναμφισβήτητη πρόοδο στους βαθμούς της Άλισον και στα επίπεδα της συγκέντρωσής της. Τόσο η Τζένιφερ όσο και εγώ χαρήκαμε που το ακούσαμε, μετά ρώτησε τι φάρμακο είχε γράψει για αυτήν ο παιδίατρός μας και είπα Concerta (Ritalin), στο οποίο απάντησε: "Λοιπόν, βλέπω ότι έχει οπωσδήποτε κάνει διαφορά στη δουλειά της Άλισον."

Τότε αποκρίθηκα: "Είναι ενδιαφέρον που το λέτε αυτό, διότι της συνταγογραφήθηκαν αυτά τα φάρμακα αλλά ποτέ δεν πήρε ούτε ένα." Της εξήγησα ότι αφού εξετάσαμε περισσότερο αυτό το φάρμακο, αισθανθήκαμε ότι οι κίνδυνοι παραήταν μεγάλοι, και αυτό που χρειάζεται η Άλισον δεν είναι παρά να της αφιερώνουμε λίγο παραπάνω χρόνο. Λοιπόν αφού κάναμε αυτή την επιπρόσθετη προσπάθεια μαζί της, έδειξε βελτίωση, αλλά οπωσδήποτε δεν ήταν εξαιτίας κανενός "θαυματουργού φαρμάκου".

Recovery from ADHD
We had our last review with Allison's teacher, L.D. teacher, and school psychologist. At the beginning of the review the psychologist stated that she has seen definite improvement in Allison's grades and her concentration level. Jennifer and I both were happy to hear this, then she asked what kind of Medication that our pediatrician had prescribed for her, and I said Concerta (Ritalin) to which she replied, "well I can see that it has definitely made a difference in Allison's school work.

I then replied, "That's interesting that you say that because she was prescribed these pills but she has never taken one of them." I explained to her that after further review of this medication, we felt that the risks were too great, and all Allison needs is a little extra one on one time with us. So after providing that extra effort with her she has shown improvement, but it was definitely not because of any "wonder drug."

------------------

Ανάκαμψη από άγχος

Και εδώ ένας άλλος γονιός:
http://www.alternativementalhealth.com/testimonials/add.htm

Ο νεότερος γιος μου, ηλικίας 17 ετών, έχει υποφέρει από συμπτώματα Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής [προφανώς εννοεί ΔΕΠΥ] για πολλά χρόνια με τα συνηθισμένα προβλήματα - δυσάρεστη συμπεριφορά που ενοχλούσε τους δασκάλους, την οικογένεια και τους συμμαθητές του, χαμηλή σχολική επίδοση και καταφύγιο στα παράνομα ναρκωτικά.

Βρήκα ότι είχα κοιλιοκάκη, ευαισθησία στη γλουτένη, μια πρωτεΐνη που βρίσκεται στο σιτάρι και σε άλλα δημητριακά. Όταν πρότεινα στον μεγαλύτερο γιο μου, που βίωνε σημαντικά ψυχικά προβλήματα, να σταματήσει να τρώει γλουτένη, παρατήρησε άμεση βελτίωση. Έγινε ακόμα καλύτερα αφού αφαίρεσε από τη διατροφή του το γάλα.

Αφού είδε την επιτυχία του μεγαλύτερου αδερφού του με την διατροφή δίχως γλουτένη, ο νεότερός μου άρχισε εθελούσια να κάνει κι αυτός διατροφή χωρίς γλουτένη και χωρίς γάλα. Μετά από έξι βδομάδες, παρατήρησε πόσο ήρεμος είχε γίνει και απολάμβανε να περιλαμβάνεται σε περισσότερες κοινωνικές δραστηριότητες. Έχει διατηρήσει πιστά αυτή τη διατροφή για περισσότερους από 18 μήνες τώρα και τα συμπτώματά του της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής ελέγχονται καλά. Είναι τώρα στο τελευταίο έτος της σχολικής φοίτησης, ακαδημαϊκά επιτυχής, δημοφιλής με τους συμμαθητές και τους δασκάλους του και χαρούμενος στο σπίτι.

Recovery from ADD
My youngest son, age 17, has suffered with ADD symptoms for many years with the usual problems -- obnoxious behavior that annoyed teachers, family and peers, under achievement and resorting to illicit drugs for comfort.
I found I had celiac disease, a sensitivity to gluten, a protein substance found in wheat and other grains. When I suggested to my older son, who was experiencing severe mental problems, that he stop eating gluten, he noticed an immediate improvement. He got even better after removing milk from his diet.
After seeing the success of his elder brother on the gluten-free diet, my youngest voluntarily began the gluten-free, milk-free diet. After six weeks, he noted how calm he'd become and was enjoying being included in more social activities. He's strictly adhered to the diet for almost 18 months now and his ADD symptoms are well controlled. He's now a senior in high school, succeeding academically, popular with his peers and teachers and happy at home.

--------------------

Ανάκαμψη από άγχος

Λέει ένας ομοιοπαθητικός γιατρός για μια περίπτωση ασθενούς του:
http://www.alternativementalhealth.com/testimonials/anxiety.htm

Η Τζοάνα ήρθε να με δει πριν πάνω από ένα χρόνο. Ήταν αλαφιασμένη επειδή δεν είχε κοιμηθεί για πέντε νύχτες στη σειρά. Το άγχος της ήταν στα ύψη και τόσο ακραίο, ώστε βημάτιζε πέρα-δώθε παντού μέσα στο γραφείο μου, τινάζοντας τα χέρια της με ταραχή και ρωτώντας με ξανά και ξανά αν ήταν τρελή. Την διαβεβαίωσα ότι αυτό από το οποίο υπέφερε ήταν άγχος και ότι η ομοιοπαθητική μπορούσε να τη βοηθήσει.

Πέρασα την επόμενη μιάμιση ώρα ζητώντας της πληροφορίες για να κάνω το ομοιοπαθητικό της προφίλ και αποφασίζοντας ποιο να είναι το γιατρικό: το Arsenicum album, σε δόση 1 Μ άπαξ.

Ωστόσο, φοβόταν αρχικά να το πάρει. Αν και ήταν σίγουρη ότι το Paxil θα ήταν χειρότερο γιατί το άγχος είχε αρχίσει μετά τη χρήση ενός αντιβιοτικού, της ήταν δύσκολο να πάρει οποιοδήποτε είδος φαρμάκου τώρα - ακόμα και ομοιοπαθητικό. Ευτυχώς ήταν παρόν ο άντρας της Τζοάνας και την καθησύχασε ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι φυσικά, μη τοξικά και δεν έχουν παρενέργειες.

Αν και δεν καθησυχαζόταν εύκολα, η Τζοάνα πήρε το φάρμακο. Την επόμενη νύχτα κοιμήθηκε πέντε ώρες. Εξεπλάγην και χάρηκε. Ήταν ακόμα τόσο αγχωμένη, ώστε τηλεφωνούσε στο γραφείο μου κάθε μία-δύο μέρες για να καθησυχαστεί ότι το φάρμακο δεν θα την έβλαπτε με οποιοδήποτε τρόπο. Μέσα σε λίγες εβδομάδες ο ύπνος της Τζοάνας έγινε κανονικός και σταθερός στις 7-8 ώρες κάθε νύχτα και το άγχος της μειώθηκε όλο και περισσότερο. Χρειάστηκε να επαναλάβει τη θεραπεία αρκετούς μήνες αργότερα, και μετά ένα χρόνο αργότερα, δηλαδή αυτό το καλοκαίρι. Μου είπε ακτινοβολώντας ότι ήταν σε θέση να ξαναγυρίσει στη δουλειά της και τα πήγαινε πολύ καλά. Της συμβαίνει το ένα ή το άλλο άκακο σύμπτωμα όταν χρειάζεται μία δόση του γιατρικού, που φαίνεται να την κρατά για περίπου έξι μήνες - μία δόση.

Recovery from anxiety
Joanne came to see me over a year ago. She was distraught from not sleeping for five nights in a row. Her anxiety was off the charts and so extreme that she was pacing all around my very small office flailing her arms and asking me over and over if she was crazy. I assured her that what she was suffering from was anxiety and that homeopathy could help her.
I spent the next hour and a half taking her homeopathic case and deciding upon the remedy Arsenicum album in a 1M single dose. She was afraid to take it at first, however. Though she was sure that Paxil would be worse because the anxiety had started following the use of an antibiotic, it was hard for her to voluntarily take any kind of medication now- even homeopathic. Fortunately Joanne's husband was present and he reassured her that the homeopathic medicine was natural, non-toxic and would have no side effects.
Though not easily reassured, Joanne took the remedy. The next night she slept 5 hours. She was surprised and pleased. She was still so anxious that she called my office every day or two for reassurance that the remedy would not hurt her in any way. Within a few weeks Joanne's sleep became normalized and consistent at 7-8 hours per night and her anxiety became less and less. She had to repeat the remedy several months later and then a year later which was this summer. She radiantly told me that she was able to go back to work and was doing very well. She gets an odd but harmless physical symptom when she needs a dose of her remedy, which seems to hold her for about 6 months-one dose.

-------------------------------------

http://www.alternativementalhealth.com/testimonials/candida.htm

Άγχος που προέρχεται από καντιδίαση

Φοβόμουν τρομερά για αυτό που μου συνέβαινε, καθότι δεν γνώριζα ότι υπήρχε οποιαδήποτε οργανική ή ιατρική παθολογική κατάσταση που προκαλούσε αυτά τα συμπτώματα. Ζήτησα τη βοήθεια ενός γιατρού, μετά και δεύτερου· μετά τρίτου. Και στις τρεις περιπτώσεις, με εξέτασαν σύντομα και όταν άκουσαν τη λίστα των συμπτωμάτων μου, μου πρόσφεραν ψυχιατρικά φάρμακα ως λύση σε αυτό που θεωρούσαν ότι μου προκαλούσε τα προβλήματα - ο νους μου. Αρνήθηκα να πάρω τα φάρμακα και στις τρεις περιπτώσεις, πεπεισμένη καθώς ήμουν ότι οι γιατροί δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για το τι πραγματικά μου συνέβαινε.

I was terribly afraid of what was happening to me, as I was unaware that there was any physiological or medical condition causing these symptoms. I sought a doctor's help; then two, then three. In all three instances, I was quickly examined and upon hearing my laundry list of symptoms, I was offered psychiatric meds as the solution to what they considered ailed me--my mind. I declined the drugs in each instance, convinced that the physicians didn't have a clue what was really happening with me.
Μετά από 9 μήνες βασάνων και φόβου, μου συστήθηκε να πάω σε έναν χειροπράκτη που εφάρμοζε διατροφική εξέταση στους ασθενείς του. Αποφάσισε, μέσω της εξέτασης, ότι το σώμα μου ήταν γεμάτο από τον ζυμομύκητα Candida και τα φρούτα με τα πολλά ζάκχαρα που έτρωγα τον "έθρεφαν", προκαλώντας τον πολλαπλασιασμό του και την συνεχή και αδιάκοπη επίδρασή του πάνω μου.
After 9 months of this torture and fear, it was recommended to me to go to a chiropractor who applied nutrition testing to his patients. He determined, through this testing, that my body was full of yeast and the high-sugar fruits I was eating were "feeding" the yeast, causing them to multiply and affect me on a continuing and unrelenting basis.

Ο χειροπράκτης με έβαλε σε μια διατροφή που απαγόρευε τη μαγιά ή προϊόντα που έχουν υποστεί ζύμωση, τη ζάχαρη, το τυρί και τα γαλακτοκομικά. Χρειάστηκαν τρεις βδομάδες θρησκευτικά πιστής τήρησης της διατροφής για να πεθάνουν οι μύκητες, αλλά έτσι και έγινε. Στην πραγματικότητα, μέσα σε μια βδομάδα αισθανόμουν πολύ καλύτερα. Δεν έχω οποιαδήποτε συμπτώματα από τότε.

Χρωστώ πολλά σε εκείνον τον χειροπράκτη για το ότι εκτίμησε σωστά την κατάστασή μου και για το ότι δεν υπέθεσε ότι "ήταν όλα στο κεφάλι μου" και ότι μια συνταγή Προζάκ θα τα έκανε όλα να φύγουν!

The chiropractor put me on a diet that prohibited yeast or fermented products, sugar, cheese, and dairy. It took 3 weeks of religiously following the diet to kill the yeast, but I did. Actually, within a week, I was feeling much better. I've not experienced any more of those symptoms since.
I owe that chiropractor a lot for correctly assessing my situation and for not assuming that it was all in my head and that a prescription of Prozac would make it all go away!

-----------------------------

http://www.alternativementalhealth.com/testimonials/behavior.htm

Ανάκαμψη από παιδικά προβλήματα συμπεριφοράς

Ο γιος μου διαγνώστηκε με δέκα διαφορετικές αλλεργίες ως βρέφος. Η διατροφή του απαιτούσε παρακολούθηση από επαγγελματία για να σιγουρέψουμε ότι έτρωγε αρκετά λίπη και βιταμίνες ώστε να αναπτυχθεί καλά. Όταν έφτασε στο νηπιαγωγείο, είχε ξεπεράσει τις εννέα αλλεργίες, αλλά διατηρεί μεγάλη αλλεργία στα γαλακτοκομικά στην ηλικία των 11, λοιπόν συνεχίζει να τον παρακολουθεί αλλεργιολόγος για αυτή την αλλεργία και το ελαφρό του άσθμα.

My son was diagnosed with 10 different food allergies as an infant. His diet required professional supervision to ensure he ate sufficient fats and vitamins to grow well. As he became a pre-schooler, he did outgrown nine of those allergies, but he maintains a severe dairy allergy at 11 years old, so he continues to be under an allergist’s care to monitor this allergy and his mild asthma.

Όταν πια έφτασε στο νηπιαγωγείο, αποδίδαμε πολλή από τη συμπεριφορά του στο άσθμα του. Προσέξαμε ότι συχνά φαινόταν να έχει κρίση νεύρων πριν από μια κρίση άσθματος, αλλά ο αλλεργιολόγος μάς διαβεβαίωσε ότι τα δύο δεν σχετίζονταν. Ακόμα δεν είμαι σίγουρη για αυτό. Όταν πια πήγαινε στην δευτέρα τάξη, το σχολείο υπαινισσόταν ότι έχει ΔΕΠΥ, αν και εμείς δεν το πιστεύαμε πράγματι αυτό. Τον πήγαμε για να του γίνει εκτίμηση από δύο αναπτυξιακούς παιδιάτρους, που σταθερά και ανεξαίρετα μας έλεγαν μονάχα πως πιθανά ήταν "οριακός υπερκινητικός" (ΔΕΠΥ). Ο ένας από αυτούς σύστησε να διαβάσουμε ένα βιβλίο για τις κρυμμένες διατροφικές αλλεργίες, αλλά ο αλλεργιολόγος μας αρνήθηκε ότι το βιβλίο είχε την οποιαδήποτε αξία. Ωστόσο, το διαβάσαμε και μάθαμε για τη σύνδεση μεταξύ των χρωστικών ουσιών που προστίθενται στις τροφές και της συμπεριφοράς. Αργότερα ο αλλεργιολόγος συμφώνησε ότι αυτή η σύνδεση είναι πραγματική, αλλά είπε ότι είναι χημική αντίδραση, όχι αλλεργική αντίδραση.

By the time he entered kindergarten, we blamed a lot of his behavior on his asthma. We noticed he seemed to have a tantrum often before an asthma attack, but the allergist assured us that this was unrelated. Still, I am not sure. By second grade, the school was implying he had ADD, though we really did not believe this. We had him evaluated by two developmental pediatricians, who would commit to nothing other than to tell us he was perhaps borderline hyperactive/ADD. One of them recommended we read a book about hidden food allergies, but our allergist denied that the book had any merit. Still, we read it and learned about the food dye -behavior connection. Later, the allergist agreed that this connection is real, but it is a chemical reaction rather than an allergic reaction.

Εκείνο τον καιρό, κατά ευτυχή σύμπτωση, συναντήσαμε μια άλλη γυναίκα σε ένα πάρτι που διάβαζε τη συσκευασία μιας τροφής, ελέγχοντας τα συστατικά. [...] Μας είπαν ότι η κόρη τους απέφευγε την κόκκινη χρωστική με αριθμό 40 (Red Dye #40). Όταν ρωτήσαμε τι θα της συνέβαινε, η μητέρα δίστασε και μετά μοιράστηκε μαζί μας ότι η συμπεριφορά της κόρης της θα άλλαζε δραματικά. Θα είχε μια ηχηρή και επιθετική κρίση νεύρων μετά τη λήψη αυτής της χρωστικής. Το είχα ξανακούσει αυτό, και είχα αποφύγει να αλλάξω τη διατροφή μας σε "οργανική", επειδή είχε ήδη τόσο δραματικά μεταβληθεί λόγω των διατροφικών αλλεργιών.

At this time, serendipitously, we ran into another family who was reading labels at a party to check for ingredients. We offered to share our chocolate soy milk, if it was a dairy issue. However, we learned that their daughter avoided Red Dye #40. When we asked what would happen to her, her mother hesitated and then shared that her daughter’s behavior would dramatically change. She would throw a loud, aggressive tantrum after eating Red Dye #40. I had heard of this before, and had really resisted having to “go organic” since our diet had already been so dramatically altered due to the food allergies.

Ωστόσο, ο σύζυγός μου κι εγώ δεν μπορέσαμε να αρνηθούμε ότι αυτό ήταν κάτι που θα έπρεπε να διερευνήσουμε, μετά από κάποια περίπτωση όπου τον φιλέψαμε ένα κόκκινο γλύκισμα, σε κάποια εκδήλωση όπου σερβίρονταν μόνο γαλακτοκομικά και "σκουπιδοτροφές", και μέσα σε δεκαπέντε λεπτά είχε αρχίσει να βρίζει, να κλωτσάει και να συμπεριφέρεται με πλήρη αγένεια. Πειραματιστήκαμε· το αποφεύγαμε τελείως και μετά του το δίναμε. Ήταν σαν να άνοιγες έναν διακόπτη φωτός και τον έκλεινες, "καλή συμπεριφορά" και μετά "κακή συμπεριφορά". Αυτές οι κρίσεις νεύρων ήταν τέτοιες ώστε τον βάζαμε στο δωμάτιό του και αυτός απλά κλωτσούσε την πόρτα και έβριζε και μετά αργότερα απλά έλεγε: "Μπορώ να βγω; Νοιώθω καλύτερα."

However, my husband and I could not deny that this was something we should check into after we gave him a red candy for a treat at an event serving only dairy and “junk foods, “ and within fifteen minutes he was swearing, kicking, and just downright rude. We experimented; completely avoiding it and then letting him have it. It was like turning a light switch on and off, “good behavior” and then “bad behavior.” These tantrums were such that we would put him in his bedroom and he would just kick the door and swear and then later he would just say, “Can I come out? I feel better.”

Τα ταξίδια με το αυτοκίνητο ήταν πάντα ένας τρομερός εφιάλτης για εμάς, με τις συνεχείς του κρίσεις νεύρων μετά από περίπου μία ώρα. Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι του δίναμε πάντα στο αυτοκίνητο χυμούς που περιείχαν την κόκκινη χρωστική με αριθμό 40 (Red Dye #40) ! Είναι απίστευτο. Όταν αναθυμάμαι για πόσα χρόνια έκλαιγα απογοητευμένη και πόσο χρειάστηκε να παλέψω ενάντια στην τάση να τον αφήσω στην άκρη του δρόμου [και να φύγω].... Αλλά γι' αυτό είναι που τα γράφω αυτά!...

Car trips were always a horrible nightmare for us, with his continual tantrums after about an hour. Then, we realized that we always served him juice boxes in the car, with artificial Red Dye #40 in it! Now, we can go for four or five hour trips without more than the “normal” restlessness. It is incredible. When I think back to how many tears I cried out of frustration and how much I would have to fight the urge to leave him on the side of the road….well, that is why I am writing this!

Βρίσκεται τώρα στην πέμπτη τάξη και εθελούσια αποφεύγει τις κόκκινες τροφές. Απλά σηκώνει τους ώμους και λέει στους άλλους: "Δεν θέλεις να ξέρεις τι θα μου συμβεί αν το φάω αυτό! Πραγματικά τρελαίνομαι!" Αλλά το λυπηρό είναι ότι θα πρέπει να υπάρχουν πολλά παιδιά εκεί έξω που "τρελαίνονται" και μπορεί να μην είναι τόσο τυχερά, όσο ήταν ο γιος μας, να έχουν γονείς που αντιλήφθηκαν τι συνέβαινε. Μπορεί να υποφέρουν και να έχουν μπλεξίματα με τις οικογένειές τους, τα σχολεία, ακόμα και την αστυνομία. Όταν αντιληφθείς ότι είναι οι πιο χαμηλού εισοδήματος και μόρφωσης οικογένειες που τρώνε περισσότερες από αυτές τις "σκουπιδοτροφές", η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη.

He is now in fifth grade, and voluntarily avoids artificial red foods. He just shrugs and tells people, “You don’t know wanna know what will happen to me if I eat that! Really, I will just go nuts.” But the sad part is, there’s got to be lots of kids out there that do “go nuts” and they may not be as fortunate as our son to have parents that figured this out. They may be suffering and getting into trouble with their families, schools, and even the police. When you realize that it is lower incomed, less educated families that eat more of the “junk food” it compounds the issue.

Πριν χρόνια, εργαζόμουν με συναισθηματικά διαταραγμένα παιδιά, και γνωρίζω ότι τους δίναμε να τρώνε τεχνητές χρωστικές και θυμάμαι ότι αυτό το είδος της συμπεριφοράς που έβλεπα σε αυτά, το έβλεπα και στο σπίτι. Σε πόσες τέτοιες περιπτώσεις θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί η κατάσταση στο σπίτι με υγιεινότερη διατροφή; Πιστεύω ότι είναι εξοργιστικό που επιτρέπεται σε αυτού του είδους τη χημική μόλυνση να εισέρχεται στην τροφή μας σαν να πρόκειται για καραμέλες.

Years ago, I worked with emotionally disturbed children, and I know we fed them artificial colors, and I remember seeing this kind of behavior at that group home. How many of them could have been managed at home with healthier diets? I think it is outrageous that this type of chemical pollution is permitted to in our food stream as if it were, well, candy.

-----------------------------
http://www.alternativementalhealth.com/testimonials/bipolar.htm

Η ψυχική ασθένεια είναι τρομερή ασθένεια. Η ασθένεια που είχα ήταν κατάθλιψη, γνωστή επίσης ως διπολική συναισθηματική διαταραχή. Αρχικά παρουσιάστηκε ως ήπια κατάθλιψη ακριβώς πριν από τα ενδέκατα γενέθλιά μου. Το γεγονός ότι αναπτύχθηκε κατά την αρχή της εφηβείας και τα εφηβικά χρόνια, στα οποία τα παιδιά βιώνουν τόση συναισθηματική αναταραχή, το έκανε πολύ δύσκολο να εντοπίσεις τι πήγαινε στραβά με μένα. Συνέχισε δίχως να διαγνωστεί για περίπου 13 χρόνια.

Mental illness is a devastating disease. The illness I had was depression, also known as bipolar affective disorder. It first presented itself as a mild depression just before my 11th birthday. The fact that it developed at the onset of puberty and the teenage years with all the emotional turmoil that kids experience at that time made it very difficult to pinpoint what was going on with me. It went undiagnosed for about 13 years.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, υπήρχε κατάθλιψη, μερικές φορές ήπια, μερικές φορές έντονη και σύντομα επεισόδια μανίας που ήταν εξαιρετικά ήπια. Κυμαίνονταν μεταξύ άυπνων νυχτών με ασταμάτητες σκέψεις και ενός γενικού αισθήματος σιγουριάς και ενέργειας που δεν χαρακτήριζε το άτομό μου.

During those times there was depression, sometime mild, sometimes severe and brief manic episodes that were extremely mild. They ranged from sleepless nights with speeding thoughts to a general feeling of confidence and energy that was uncharacteristic.

Τα πάντα άλλαξαν λίγο μετά τα είκοσι χρόνια μου, όταν είχα ένα μεγάλο επεισόδιο μανίας. Ήταν μια φρικτή εμπειρία, τελείως εξευτελιστική και, για να πούμε το λιγότερο, υπέσκαψε την εμπιστοσύνη που είχα στον εαυτό μου. Είχα ένα πλήρες ψυχωτικό επεισόδιο, στο οποίο αισθανόμουν ότι είχα τον έλεγχο του κόσμου και ότι η παγκόσμια ειρήνη στηριζόταν στο να εκριζώσω τους κατασκόπους από τη γειτονιά μου, που το έκανα με χαρά. Εισήλθα στο σπίτι του γείτονα και τον κατηγόρησα έντονα και προσπάθησα να σπάσω το τζάμι ενός άλλου γείτονα με μια σιδερένια βέργα.

Everything changed in my early 20s when I had a major manic episode. It was a horrible experience, totally humiliating and undermined my confidence to say the least. I had a complete psychotic break where I believed that I was in control of the world and that world peace depended on me routing out the spies in my neighborhood which I happily did. I forced myself into my neighbor’s house and denounced them and I tried to break another neighbor’s window with an iron rod.

Αυτές οι ψευδαισθήσεις μεγαλείου κατέληξαν σε αστυνομική συνόδευσή μου μέχρι το τοπικό ψυχιατρικό νοσοκομείο. Ήμουν τελείως σίγουρη ότι δεν υπήρχε τίποτα στραβό με μένα και ότι επρόκειτο για τρομερό λάθος, μέχρι που είδα μια διαφημιστική πινακίδα στο δρόμο να λιώνει και οι εικόνες της να διαλύονται μετατρεπόμενες σε έναν χαρακτήρα κινουμένου σχεδίου. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που αντιλήφθηκα ότι συνέβαινε κάτι που δεν ήταν πολύ εντάξει.

These delusions of grandeur landed me a police escort to the local psychiatric hospital. I was so clear on the ride over that there was nothing wrong with me and there had been a terrible mistake until I saw a billboard melt and the images displayed on it disintegrated into a cartoon character. That was the first time that I knew there was something going on that wasn’t quite right.

Με έβαλαν σε αντιψυχωτικά φάρμακα και τελικά στο λίθιο. Το λίθιο φάνηκε να ελέγχει τα μανιακά επεισόδια, αλλά δεν έκανε τίποτα για να απαλύνει την κατάθλιψη, που ήταν πραγματικά καταλυτική - πολύ βαριές καταθλίψεις στις οποίες η παραμικρή δουλειά φαινόταν αδύνατη. Δοκίμασα αντικαταθλιπτικά, αλλά απλά με περνούσαν σε μανιακά επεισόδια. Όσο τρομακτικά κι αν ήταν τα μανιακά επεισόδια, οι καταθλίψεις ήταν χειρότερες. Ήταν σχεδόν αδύνατο να έχω μια ζωή. Μετά από τέσσερα χρόνια είχα ακόμα ένα μεγάλο μανιακό επεισόδιο. Πραγματικά με τάραξε, γιατί έπαιρνα τα φάρμακά μου κανονικά.

I was put anti-psychotics and finally lithium. The lithium seemed to control the manic episodes but did nothing to alleviate the depression which was truly devastating - very heavy depressions where the simplest task seemed insurmountable. I tried anti-depressants but they would simply put me over into a manic episode. As horrendous as the manic episodes were, the depressions were worse. It was almost impossible to have a life. After 4 years I had another major manic episode. It really shook me up because I had been taking my medications properly.

Ρώτησα τον γιατρό μου ποια ήταν η πρόγνωση για μένα και είπε ότι μάλλον δεν θα καλυτέρευα και, κατ' ελπίδαν, δεν θα χειροτέρευα! Αυτό αποτέλεσε ένα μεγάλο κάλεσμα αφύπνισης για μένα και συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν εντός ενός συστήματος που δεν πίστευε ότι μπορούσα να ανακάμψω! Εγώ πίστευα ότι μπορούσα να θεραπευτώ και ότι αυτό που βίωνα δεν χρειαζόταν να είναι ισόβια καταδίκη. Αποφάσισα να αναλάβω τον έλεγχο της υγείας μου και να βρω άλλους τρόπους για να κάνω τη ζωή μου πιο βιώσιμη.

I asked my doctor what my prognosis was and he said I probably would not get better, and hopefully I would not get worse! This was a wake up call for me big time and I realized I was in a system that didn’t believe I could recover! I believed I could heal and this didn’t have to be a life sentence. I decided to take control of my own health and find other ways to make my life more livable.

Άρχισα ασκούμενη καθημερινά στο διαλογισμό, όπου καθόμουν [οκλαδόν] ήσυχα και μένοντας ανοιχτή στην ιδέα ενός υγιούς σώματος και νου. Προς έκπληξή μου, σε λίγες βδομάδες ένας Οδηγός άρχισε να εμφανίζεται στους διαλογισμούς μου και μου έδωσε πολύ συγκεκριμένες οδηγίες για να ακολουθήσω. Η πρώτη εκ των οποίων ήταν να σταματήσω να καπνίζω μαριχουάνα και να πίνω αλκοόλ! Ω, τι ιδέα!

I began with daily meditations where I sat quietly and stayed open to the idea of a healthy body and mind. To my surprise in a few weeks a guide started showing up in my meditations and gave me very specific messages to follow. The first of which was to stop smoking marijuana and drinking! What a concept!

Σταμάτησα πράγματι να καπνίζω χασίς και να πίνω. Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια έκοψα τα τσιγάρα, την καφεΐνη και τη ζάχαρη. Άρχισα να ασκούμαι καθημερινά και να πηγαίνω σε εργαστήρια και σε μαθήματα σχετικά με την υγεία. Εντός ενός χρόνου αφού ξεκίνησα σε αυτό το μονοπάτι η κατάθλιψη είχε σχεδόν τελείως εξαφανιστεί! Χρειάστηκαν ακόμα πέντε χρόνια για να θεραπευτώ τελείως.

I did stop smoking pot and drinking. Over the next couple years I cut out cigarettes, caffeine and sugar. I started exercising daily and going to workshops and classes on dealing with health. Within a year of embarking on this path the depression had all but disappeared! It would take 5 more years to completely recover.

Το κλειδί είναι να κάνεις το σώμα και το νου σου όσο πιο υγιή γίνεται. Είναι ζωτικής σημασίας να αναμορφώσεις τη διατροφή σου ώστε να τρως ως επί το πλείστον ακατέργαστες, μη εξευγενισμένες, οργανικές, ολόκληρες τροφές. Χρησιμοποίησα επίσης τεχνικές όπως οι βαθιές αναπνοές και η γιόγκα. Πιστεύω ότι δρουν ηρεμώντας το σώμα και αναζωογονώντας τα συναισθήματα. Βρήκα επίσης ότι είναι πραγματικά σημαντικό να είσαι στο περιβάλλον ανθρώπων που είναι υποστηρικτικοί και απέφευγα εκείνους που με μείωναν.

The key is to get your body and mind as healthy as possible. Cleaning up your diet so you are eating mostly unprocessed, unrefined organic whole foods is vital. I also used techniques such as deep breathing and yoga. I believe they act to calm down the body and rejuvenate the emotions. I also found that it is really important to be around people who are supportive and avoid those who would put me down.

Η σημερινή μου κατάσταση είναι ότι δεν είχα σοβαρό επεισόδιο κατάθλιψης για πάνω από 15 χρόνια, ή μανιακό επεισόδιο για πάνω από 10 χρόνια. Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι, εφόσον κατέστη δυνατό να θεραπευτώ εγώ, με τίποτα άλλο εκτός από αυτοπειθαρχία και σταθερότητα [προσπάθειας], τότε μπορεί οποιοσδήποτε!

Today I have not had a serious depression in over 15 years or a manic episode in over 10 years. This makes me believe that if I can recover with nothing but self discipline and consistency, then anyone can!


Για να δείτε ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο  για τη βελτίωση μέσω του διαλογισμού από τα προβλήματα που διαγιγνώσκονται ως ΔΕΠΥ, με προσωπικές μαρτυρίες παιδιών που ασκήθηκαν σε αυτή την τεχνική, επιλέξτε εδώ.

ελληνικοί υπότιτλοι, διάρκεια τέσσερα λεπτά



---------------------

Αντιγράφω εδώ από το ελληνικό διαδίκτυο.

Ενδεικτικά τα παρακάτω, από αυτή τη σελίδα της Ελληνικής Γραμματείας Ομοιοπαθητικής, όπου μπορεί κανείς να βρει πολλές παρόμοιες προσωπικές μαρτυρίες.

άνδρας 28 ετών
ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΠΑΝΙΚΟΥ, ΕΜΜΟΝΕΣ, ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΠΡΟΣΟΧΗΣ, ΗΠΙΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΥΠΝΙΚΗ ΑΠΝΟΙΑ, ΥΠΕΡΤΑΣΗ, ΥΠΕΡΧΟΛΗΣΤΕΡΙΝΑΙΜΙΑ, ΓΑΣΤΡΟΟΙΣΟΦΑΓΙΚΗ ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΗΣΗ, ΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΟΛΙΤΙΔΑ

Πριν 3 χρόνια είχα την τύχη να γνωρίσω την ιατρική ομάδα του κ. Σπύρου Διαμαντίδη και ξεκίνησα Ομοιοπαθητική Θεραπεία & Βιοανάδραση. Ανέκαθεν πίστευα ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι θεραπείας, πέρα από τα χημικά φάρμακα. Εκτός των άλλων είμαι αλλεργικός σε όλα τα αντιβιοτικά και σε άλλα χημικά φάρμακα και αυτό μου δημιουργεί μεγαλύτερη αρνητική διάθεση σε όλα τα χημικά φάρμακα.

Τα προβλήματα που με βοήθησε η Ομοιοπαθητική να θεραπεύσω είναι: διαταραχές πανικού, εμμονές, φοβίες, μειωμένη ικανότητα συγκέντρωσης λόγω διάσπασης προσοχής, ήπια κατάθλιψη, υπνικές άπνοιες, υπέρταση, υπερχοληστεριναιμία , γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και σπαστική κολίτιδα. Επιπλέον αρρώσταινα εύκολα από ιώσεις και ταλαιπωρούμουν πολλές φορές μέσα στο χρόνο. Επίσης με βοήθησε να βγω από το αδιέξοδο που ένοιωθα ότι ήμουν και νόμιζα ότι δεν θα κατάφερνα να βγω ποτέ. Όλα τα προβλήματα μου είχαν δημιουργηθεί λόγω έντονου και παρατεταμένου εργασιακού στρες και καταπίεση που δεχόμουν καθημερινά.
Μέχρι να γνωρίσω την ομοιοπαθητική, δεν μπορούσα να λύσω αυτά τα προβλήματα με κανέναν τρόπο. Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση απ’ όλα είναι ότι τα κύρια προβλήματα τα έλυσα μέσα σε λίγους μήνες. Παρ’ όλα αυτά συνέχισα θεραπεία γιατί είδα ότι δυναμώνει η άμυνα του οργανισμού μου.

Εκτός των άλλων ο συνδυασμός Ομοιοπαθητικής & Βιοανάδρασης με έχει βοηθήσει στο να αναπτυχθούν οι εγκεφαλικές μου λειτουργίες και πλέον μπορώ να συγκεντρωθώ εύκολα σε ένα θέμα, να ακούσω κάποιον άλλον χωρίς να τον διακόπτω, πράγμα που ήταν σύνηθες πρόβλημα για μένα. Επίσης παρατήρησα ότι οι σχέσεις μου με τον υπόλοιπο κόσμο βελτιώθηκαν σημαντικά και η αποδοτικότητα στη δουλειά μου πολλαπλασιάστηκε.
Εκτός των άλλων όσες ψυχολογικές δυσκολίες μού παρουσιάζονται πλέον μπορώ και τις ξεπερνάω με τους μηχανισμούς που έχω μάθει και όλα αυτά μού έχουν δημιουργήσει μεγάλη αυτοπεποίθηση για την υγεία και το μέλλον μου, πράγμα που με έχει βοηθήσει στην εξέλιξη και την πορεία της ζωής μου.


-----------------------------------------
Από αυτή τη σελίδα της Ελληνικής Γραμματείας Ομοιοπαθητικής:

γυναίκα 36 ετών
ΑΓΧΩΔΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ
Κάνω ομοιοπαθητική εδώ και ένα χρόνο. Ήμουνα σε πολύ κακό χάλι, είχα πολλά νεύρα, δεν έλεγχα τον εαυτό μου, όλοι μου φταίγανε. Αυτό είχε επίδραση στα παιδιά μου και γενικότερα στην οικογένειά μου. Ζούσαμε ένα αλαλούμ. Από τον πρώτο-δεύτερο μήνα είδα αμέσως τη διαφορά με την ομοιοπαθητική. Μου έκανε μεγάλο καλό. Ήμουνα κακοδιάθετη, κουρασμένη, μες στα νεύρα, μες στο άγχος, δεν είχα διάθεση, ζούσα μέσα στην υπερένταση. Τώρα είμαι νορμάλ. Τώρα είμαι μια χαρά. Νιώθω ότι και τον εαυτό μου ελέγχω, έχω ηρεμήσει, είμαι πολύ καλά.
------------------------------

σύνδεσμος

γυναίκα 54 ετών
ΔΙΠΟΛΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ, ΑΣΘΜΑΤΙΚΗ ΒΡΟΓΧΙΤΙΔΑ, ΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΟΛΙΤΙΔΑ, ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Μένω στο Αιγάλεω, και είμαι στην ομοιοπαθητική 15 χρόνια. Μου τη σύστησε μία φίλη μου και ήρθα γιατί είχα αγανακτήσει από τους ψυχιάτρους, νευρολόγους, που τραβιόμουνα επτά οκτώ χρόνια με πολλά φάρμακα.

Είχα δύσπνοια τρομερή γιατί είχα χειρουργηθεί και από στένωση μιτροειδούς. Το στομάχι, το έντερο, αϋπνίες πάρα πολλές, πολλή δυσκοιλιότητα, πόνους πάρα πολλούς στην κοιλιά, κομάρες πολλές, κατάθλιψη πάρα πολλή, τάσεις να κάνω κακό στον εαυτό μου, δεν ήθελα να βγω έξω καθόλου.

Και σιγά-σιγά, με τη βοήθεια της ομοιοπαθητικής τα ξεπέρασα όλα αυτά. Μετά άρχισα να πετάω τα φάρμακα σιγά-σιγά.

Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη, εδώ πέρα δεν αλλάζω καθόλου αυτούς τους γιατρούς με τους άλλους. Αν και οι άλλοι γιατροί που τους το λέω με κοροϊδεύουν άλλοι με πιστεύουν, οι πιο πολλοί με κοροϊδεύουν, θεωρούν ανόητη τη γνώμη μου. Όμως ο παθολόγος που πάω τώρα με τα αιμοπετάλια που είδε ότι ανεβήκανε και την επιμονή που του λέω ότι πάω καλά σε σάς, άρχισε να ασπάζεται τη γνώμη μου και να λέει «ας το πιστέψουμε, μπορεί να είναι κι έτσι». Άρχισε να πέφτει ο εγωισμός του τόσο πολύ, γιατί δεν το δεχότανε με καμία δύναμη.

-------------------------
από αυτή τη σελίδα της Ελληνικής Γραμματείας Ομοιοπαθητικής

γυναίκα 47 ετών
ΦΟΒΙΕΣ, ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ, ΑΓΧΩΔΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΧΡΟΝΙΑ ΡΙΝΟΦΑΡΥΓΓΙΤΙΔΑ, ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΑ, ΑΥΧΕΝΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

Βρισκόμουν σε κάποια δύσκολη περίοδο της ζωής μου όταν τυχαία κάποιος γνωστός μου μίλησε για την ομοιοπαθητική και την ομάδα του κ. Διαμαντίδη. Ο ίδιος έκανε ομοιοπαθητική και είχε βοηθηθεί στα προβλήματά του. Ήμουν βαθιά βουτηγμένη σε προβλήματα ψυχοσωματικά, είχα φοβίες, πάθαινα συχνά πανικούς, είχα άγχος, αβεβαιότητα για τις ικανότητές μου. Δεν έμενα μόνη, ήθελα δίπλα μου πάντα κάποιον δυνατό και ικανό. Ένοιωθα αδύναμη να αντιμετωπίσω τη ζωή μου και τις δυσκολίες της και όλα αυτά με οδηγούσαν σε άσχημες σκέψεις και στην κατάθλιψη. Το ανοσοποιητικό μου σύστημα είχε εξασθενήσει και πάθαινα ιώσεις φαρυγγίτιδες, ιγμορίτιδες, με αποτέλεσμα να παίρνω πολλές αντιβιώσεις. Είχα και το αυχενικό, που μου δημιουργούσε ζάλη και αστάθεια. Ένοιωθα ότι έπρεπε να κάνω άμεσα κάτι, είτε να μείνω στη συμβατική ιατρική με τα χημικά φάρμακα είτε να ακολουθήσω το νέο δρόμο της ομοιοπαθητικής που μου είχαν συστήσει. Έκανα λοιπόν το μεγάλο βήμα, επισκέφθηκα την ομάδα του κ. Διαμαντίδη. Άνοιξα σιγά-σιγά τον εαυτό μου, τους είπα τα προβλήματα που είχα και άρχισα να παίρνω τα ομοιοπαθητικά χάπια με συνέπεια και συνέχεια. Δεν το μετάνιωσα. Βρήκα ανθρώπους πρόθυμους να με ακούσουν, να με συμβουλεύσουν, να με ενθαρρύνουν, και αυτό μου έδωσε θάρρος και δύναμη. Κάνω ομοιοπαθητική όποτε τη χρειάζομαι 4 χρόνια τώρα και νοιώθω πολύ καλύτερα σε όλα. Το αυχενικό μου έχει βελτιωθεί σημαντικά, στέκω ξανά γερά στα πόδια μου, αντιμετωπίζω τα προβλήματά μου χωρίς άγχος και πανικούς. Στέκομαι καλύτερα και στην οικογένειά μου και στο παιδί μου και παίρνω ελάχιστα συμβατικά φάρμακα. Όπως λέει και ο άνδρας μου, που ήταν μάρτυρας των όσων περνούσα, είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μας. Συστήνω την ομοιοπαθητική ανεπιφύλακτα σε όποιον έχει κουραστεί από τη συμβατική ιατρική ή δεν έχει βρει ακόμα λύση στο πρόβλημά του. Αν και το κράτος πεισθεί κάποτε για τη σπουδαιότητά της και τη βοήθεια που προσφέρει σε ανθρώπους σαν εμένα και χορηγήσει τα ομοιοπαθητικά φάρμακα από τα ταμεία θα είναι ευχής έργον για όλους. Ευχαριστώ.
--------------------------------
από αυτή τη σελίδα της Ελληνικής Γραμματείας Ομοιοπαθητικής


άνδρας 50 ετών
ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ

Πριν από 11 μήνες έπαθα ισχαιμικό αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Ευτυχώς ήθελε ο Θεός και τη γλύτωσα, συνεχώς όμως είχα τρομερούς πονοκεφάλους και συνεχώς αισθανόμουν το κεφάλι μου πολύ βαρύ. Με είδαν οι γιατροί και μου έδωσαν φάρμακα τα οποία δεν ήπια. Φοβήθηκα γιατί ήταν ψυχοφάρμακα. Τελικά η γυναίκα μου, μου είπε για την ομοιοπαθητική και καλέσαμε τον ομοιοπαθητικό γιατρό. Κάναμε τη συνεδρία και μου έδωσε κάποια αγωγή αλλά αμφέβαλα και θεώρησα ότι θα ήταν αδύνατο να γίνω καλά. Κι όμως, μετά την πρώτη εβδομάδα δεν είχα καθόλου πονοκεφάλους, το κεφάλι μου δεν είναι βαρύ πλέον και η ζωή μου έγινε φυσιολογική.
---------------------------------------

από αυτή τη σελίδα της Ελληνικής Γραμματείας Ομοιοπαθητικής

γυναίκα 40 ετών
ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΦΟΒΙΕΣ, ΑΚΜΗ, ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΙ, ΥΠΕΡΧΟΛΙΣΤΕΡΙΝΑΙΜΙΑ, ΔΥΣΜΗΝΟΡΡΟΙΑ ΥΠΟΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ, ΑΥΧΕΝΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ,ΥΠΟΤΡΟΠΟΙΑΖΟΥΣΑ ΟΥΡΟΛΟΙΜΟΞΗ

Είχα όλα τα παραπάνω προβλήματα κατά καιρούς σε εξάρσεις και υφέσεις.

Ξεκίνησα την ομοιοπαθητική πριν πέντε χρόνια. Με τη βοήθεια της ιατρικής ομοιοπαθητικής ομάδας του κ. Διαμαντίδη έχω ξεπεράσει τα προβλήματα μου και απολαμβάνω τη ζωή μου.

------------------------------------
από αυτή τη σελίδα της Ελληνικής Γραμματείας Ομοιοπαθητικής

γυναίκα 34 ετών
ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ

Είμαι 34 ετών. Το 2001 διαγνώστηκε ότι έχω απομυελίνωση, είναι είδος σκλήρυνσης κατά πλάκας. Το 2004 ξεκίνησα ομοιοπαθητική και έτσι κατάφερα να περπατάω και ο σβέρκος μου να μπορεί να στηρίξει το κεφάλι μου. Το 2005 ήθελα να κάνω παιδί, τα κατάφερα, και αυτή την στιγμή είμαι έγκυος στο 3ο μου παιδάκι.

Με λίγα λόγια είμαι ζωντανή. Διότι στο δημόσιο νοσοκομείο έλεγαν ότι γι’ αυτή την πάθηση δεν υπάρχουν φάρμακα πάρα μόνο μία ένεση η οποία βοηθούσε τον οργανισμό να μην χειροτερέψει, βέβαια χωρίς σιγουριά διότι οποιαδήποτε στιγμή μπορούσε ο οργανισμός να υποτροπιάσει.

------------------------------------
από αυτή τη σελίδα της Ελληνικής Γραμματείας Ομοιοπαθητικής

γυναίκα 29 ετών
ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ

Θεωρούσα πως θα κουβαλάω για πάντα πάνω μου τις κρίσεις πανικού, που ξεσπούσαν ξαφνικά στην καθημερινότητά μου όχι μόνο στις άσχημες στιγμές αλλά και στις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου, για 6 χρόνια. Παρόλα αυτά προσπαθούσα με πολύ κόπο να απαλλαχθώ από αυτές, με διάφορες θεραπείες, φαρμακευτικές αγωγές, ψυχολογική στήριξη, χωρίς όμως να λύσουν το πρόβλημα μου.

Είχα απογοητευτεί απίστευτα..

Ξεκίνησα ομοιοπαθητική πριν 5 μήνες. Ο οργανισμός μου ανταποκρίθηκε άμεσα στην θεραπεία. Με τη βοήθεια της ομοιοπαθητικής και βιοανάδρασης με μεγάλη χαρά αποδεσμεύτηκα μια για πάντα από τις κρίσεις πανικού και αν κάποια στιγμή πάει να έρθει... έχω πια την ικανότητα να την εξουσιάζω εγώ και όχι αυτή εμένα.

Μπορώ να απολαύσω ξανά τη ζωή μου, χωρίς φόβο χάρη στην ομοιοπαθητική και τη βιοανάδραση.

------------------------------------------------
από αυτή τη σελίδα της Ελληνικής Γραμματείας Ομοιοπαθητικής

γυναίκα 41 ετών
ΑΡΧΟΜΕΝΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Ξεκίνησα ομοιοπαθητική εδώ και δύο χρόνια. Θυμάμαι είχα φτάσει σε φρικτή ψυχολογική κατάσταση ζώντας μέσα σε μια άθλια καθημερινότητα. Διάφορες οικογενειακές και επαγγελματικές καταστάσεις με είχαν οδηγήσει στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Δεν είχα κέφι για δουλειά, για βόλτα, για τίποτε. Καθόμουν κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους κοιτάζοντας το ταβάνι και κάνοντας μόνο μαύρες σκέψεις. Ώσπου ένας φίλος με σύστησε στην ομάδα του κ. Διαμαντίδη. Ξεκινώντας λοιπόν τη θεραπεία άρχισα από τις πρώτες μέρες να νιώθω τεράστια εσωτερική αλλαγή. Από τότε η ζωή μου έχει πάρει άλλους ρυθμούς. Κάνοντας ομοιοπαθητική έμαθα να ελέγχω τα συναισθήματά μου και παρ' ότι στη συνέχεια πέρασα αρκετά πιο δύσκολες καταστάσεις έμαθα να τις ορίζω και όχι να με ορίζουν. Πραγματικά μου έχει αλλάξει τη ζωή.
------------------------------------------

από αυτή τη σελίδα της Ελληνικής Γραμματείας Ομοιοπαθητικής

γυναίκα 31 ετών
ΓΑΣΤΡΙΤΙΔΑ, ΑΓΧΩΔΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, ΝΕΥΡΟΦΥΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

Για 3 μήνες περίπου κάθε πρωί που σηκωνόμουν ήμουν με συνεχείς αναγούλες και τάση για έμετο. Έχω κάνει 2 γαστροσκοπήσεις και μια κωλονοσκόπηση. Τα πορίσματα ήταν μια ελαφριάς μορφής γαστρίτιδα και στρες. Το χειρότερο φυσικά είναι να μην μπορείς ν' αποδώσεις στην δουλειά!! Ομοιοπαθητική κάνω αρκετά χρόνια με μέτριο αποτέλεσμα. Πριν 2 χρόνια όμως βρήκα την ιατρική ομάδα του κ. Διαμαντίδη και ξεπέρασα τα προβλήματα υγείας μέσα σε 15 ημέρες. Από τότε νιώθω άλλος άνθρωπος. Μου το είχαν πει ότι μέσα σε 15 ημέρες λίγο-πολύ ανάλογα φυσικά και με τον οργανισμό θα είμαι καλύτερα αλλά δεν τους πίστεψα γιατί είχα πάει σε πολλούς γιατρούς και το αποτέλεσμα μηδέν και το κόστος μεγάλο! Η ομοιοπαθητική με βοήθησε πολύ. Το ανοσοποιητικό μου σύστημα είναι ήδη σε καλύτερη κατάσταση και το βασικό έμαθα να ελέγχω το στρες!!

--------------------------------------

από αυτή τη σελίδα της Ελληνικής Γραμματείας Ομοιοπαθητικής

άνδρας 53 ετών
ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣ

Είμαι 53 ετών. Το 2008 διαγνώστηκε από τους γιατρούς πως πάσχω από καρκίνο και συγκεκριμένα στην κεφαλή παγκρέατος. Η περίπτωσή μου ήταν κρίσιμη και οι πιθανότητες επιβίωσης ήτανε ελάχιστες ως μηδενικές. Αυτό έλεγαν οι γιατροί αν και συγκεκαλυμμένα.

Εγχειρίστηκα άμεσα ως επείγον περιστατικό και στη συνέχεια με παρέπεμψαν για χημειοθεραπεία. Στο διάστημα αυτό γνώρισα την ιατρική ομοιοπαθητική ομάδα του κ. Διαμαντίδη. Έτσι άρχισα την ομοιοπαθητική.

Η βοήθεια της ομοιοπαθητικής ήτανε πάρα πολύ μεγάλη. Με βοήθησε και σωματικά και ψυχολογικά. Οι γιατροί της συμβατικής ιατρικής έβλεπαν πως πήγαινα συνεχώς από το καλό στο καλλίτερο μέχρι που πέρασαν 3 χρόνια από τότε. Χρόνος σταθμός για τους γιατρούς.

Σήμερα αισθάνομαι πάρα πολύ καλά αλλά συνεχίζω την ομοιοπαθητική, που στέκεται πάντα δίπλα μου, όπως στεκότανε και στα δύσκολα χρόνια της χημειοθεραπείας μου.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως έκανα 12 συνεχείς χημειοθεραπείες σε κάθε δεύτερη εβδομάδα πράγμα που είναι σχεδόν αδύνατο να το αντέξει θνητό πλάσμα. Εγώ κρίνω πως το άντεξα με τη βοήθεια και της ομοιοπαθητικής.

Και σήμερα συνεχίζω την ομοιοπαθητική. Φυσικά δεν μπορώ να δώσω πιο πειστικό επιχείρημα για την αποτελεσματικότητά της εκτός από το αποτέλεσμα στον ίδιο μου τον εαυτό

Το κόστος είναι αρκετά υψηλό αλλά πολύ χαμηλότερο από άλλα φάρμακα του Δημοσίου για τη θεραπεία μου όπως για παράδειγμα η χημειοθεραπεία.

Εξάλλου ως ελεύθερος πολίτης πρέπει να έχω το δικαίωμα να επιλέγω τα φάρμακα για τη θεραπεία μου. Γι' αυτο επιθυμώ να γράφονται στο βιβλιάριο του Δημοσίου όπως και τα άλλα φάρμακα.
------------------------------

από αυτή τη  σελίδα της Ελληνικής Γραμματείας Ομοιοπαθητικής

γυναίκα 47 ετών
ΗΜΙΚΡΑΝΙΕΣ, ΜΗΝΟΡΡΑΓΙΑ, ΕΝΔΟΜΗΤΡΙΩΣΗ, ΦΟΒΙΕΣ, ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ, ΘΑΝΑΤΟΦΟΒΙΑ, ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΑ

Η ερώτηση είναι τόσο σαφής και ίσως η πλέον κατάλληλη για να περιγράψει αυτό που καθένας που αναζητά την θεραπεία στην ομοιοπαθητική βιώνει: ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Γιατί πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς τη διαδρομή του στο χώρο της ομοιοπαθητικής όταν ταλαίπωρος και απογοητευμένος από το ιατρικό σύστημα κρούει τη θύρα του ομοιοπαθητικού αναζητώντας ανακούφιση και επί τέλους θεραπεία;

Μια τέτοια ταλαιπωρημένη και απογοητευμένη ήμουν κι εγώ όταν 26 χρόνια πριν χτύπησα την πόρτα του ιατρείου του κ. Σπύρου Διαμαντίδη. Σκέφτομαι τι από όσα μου συνέβαιναν να γράψω, γιατί ίσως είναι ευκολότερο να γράψω αυτά που δεν είχα.

Μόλις είχα κάνει επέμβαση από τη δεύτερο εξωμήτρια κύησή μου και τα προβλήματα ήρθαν καταιγιστικά πάνω μου. Ημικρανίες σχεδόν κάθε μέρα, απίστευτου μεγέθους και αβάσταχτων πόνων, αιμορραγίες η μία πίσω από την άλλη τόσο συχνές που μετρούσα λίγες μέρες κάθε μήνα χωρίς αίμα, ενδομήτριο μόνιμα πεπαχυμένο και το χειρότερο απίστευτες και βασανιστικότατες φοβίες προς κάθε τι που μπορεί ανθρώπινος νους να φανταστεί από το να βγω για ψώνια, να μπω σε ασανσέρ, να πάθω έμφραγμα, να κάνω έστω ένα κοντινό ταξίδι. Φοβίες που γίνονταν πανικός δυνατός με το θάνατο να καραδοκεί όπως νόμιζα να με αρπάξει σχεδόν κάθε λεπτό της μέρας.

Έτρεξα σε γιατρούς, έψαξα λύση, έγινα ένα χαπακωμένο νέο κορίτσι, αλλά γιατρειά και ανακούφιση από πουθενά.
Πλήρωνα απίστευτα ποσά χρημάτων χωρίς αποτέλεσμα για πάνω από 3 χρόνια.

Μέχρι που μια αγαπημένη φίλη μού μίλησε για τον γιατρό και τη θεραπευτική του ομάδα που την έβγαλε από παρόμοια κόλαση και της έδωσε τη δυνατότητα να ξαναζήσει ελεύθερη κι ευτυχισμένη.

Την άλλη μέρα έκρουσα την θύρα του κι εγώ.

Μου πήρε μόνο τρεις μήνες για να δω τα προβλήματά μου να λύνονται, για να αρχίσω να ζω πάλι σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Επί τέλους ζούσα ξανά. Πόσα χειρουργεία είχα γλιτώσει. Πόσα φάρμακα είχα αποφύγει. Και κυρίως πόσο χρόνο από τη ζωή μου είχα κερδίσει πάλι.

Από τότε η ομοιοπαθητική είναι η επιστήμη που επιλέγω για κάθε τι που μου συμβαίνει για θεραπεία. Μιλώ για θεραπεία και όχι μόνο για ανακούφιση. ΘΕΡΑΠΕΙΑ. ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Και πολλές φορές εκεί που οι άλλοι γιατροί μιλούσαν για θεραπευτικό αδιέξοδο εκεί ακριβώς εγώ έβρισκα θεραπευτικό αποτέλεσμα άμεσα και αποτελεσματικά.

Να λοιπόν γιατί θυμώνω ως πολίτης της χώρας που εισήγαγε την ιατρική και τον πολιτισμό στον κόσμο, την χώρα της δημοκρατίας, όταν το κράτος εντελώς φασιστικά μας στερεί το δικαίωμα να επιλέγουμε την θεραπεία που επιθυμούμε, όχι άμεσα, λέγοντάς μας να μην κάνουμε ομοιοπαθητική, αλλά ύπουλα και έμμεσα, αποκλείοντας την συνταγογράφηση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου από τα ταμεία. Ποιός δημοκρατικός νομοθέτης σκαρφίστηκε τέτοιο τερατούργημα; Ποιός του έδωσε το δικαίωμα να μου επιβάλλει εκείνος τι θα κάνω εγώ στο δικό μου σώμα για να θεραπευτώ;

Ποιός μπορεί να με αποκλείει από αυτό που εγώ θεωρώ ότι πρέπει να κάνω για το καλό μου και αυθαιρετώντας να μου επιβάλλει ό,τι εκείνος νομίζει καλό για μένα, ή ό,τι τα συμφέροντα του υποδεικνύουν ότι πρέπει να με οδηγήσει να κάνω;

Εγώ θα παραμείνω υπέρμαχος αυτού που με θεραπεύει χωρίς φόβους από παρενέργειες. Θα υπερασπίζομαι το δικαίωμά μου να έχω ίση μεταχείριση με όσους δεν επιλέγουν αυτή τη μέθοδο και θα αγωνίζομαι μέχρι το σύστημα να κατανοήσει ότι δημοκρατία σημαίνει ίση μεταχείριση προς όλες τις μεθόδους.
Ευχαριστώ από καρδιάς για όσα κάνατε και κάνετε για μένα.

 

--------------------

----------------------------------------------